ลำดับตอนที่ #6
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยาระงับฮีต 🔞
ปิน
ผมมอามน้ำหวานที่อระเป๋าเป้ใบให่วิ่ผ่านผมึ่ยืนอยู่หลัประูบันไหนีไฟไปทาห้อน้ำ วามหอมหวานอฟีโรโมนในอาาศปะทะเ้าับหน้าผมแทบะทันทีที่เปิประูเ้ามาในัวึ
ฟีโรโมนอโอเมาำลัฮีท
ผมั้สิรีบเินลับโ๊ะไปวานหาล่อยาระับในระเป๋าเอสารอยู่พัให่ว่าะเอเล่นเอาหุหิ ่อนะเปิู้เย็นห้อเบรหยิบน้ำวออมาำไว้แน่นแล้วมุ่หน้าไปทาห้อน้ำใล้ับุบันไหนีไฟที่ผมเพิ่เินลับมาอย่าร้อนใ
ผมเ้ามาโยไม่ลืมลลอนประูหลัเอาไว้ันนนอเผลอพรวพราเ้ามา ้านในมีเพียห้อเียวที่ปิอยู่ ผมไปหยุยืนอยู่รหน้าห้อนั้น่อนเาะประูเบา ๆ
๊อ ๊อ “น้ำหวานรับ เปิประูหน่อยรับผมเอายาระับฮีทมาให้”
สิ้นเสียผมไม่นานนั ประู็เปิออ่อนะมีแน้าหนึ่พุ่มาึผมให้เ้าไป้าในห้อน้ำ้วย
อือหือ ฟีโรโมนหวาน่ำนั่นเย้ายวนลูายผมให้ลุึ้นมายืนรทันที เฮ่ยไม่ไ้ ๆ
ผมใ้นิ้วหยิ้นาัวเอไว้อย่าแอบ ๆ เพื่อเป็นารเือนสิ
“ผมเอายาระับฮีับน้ำมาให้ ุินยา่อนนะ” แ่หวานูไม่มีสิแล้วเนี่ยสิ ผมพูไปเหมือนเาไม่ไ้ยิน ัวร้อนนหน้าึ้นสีเหมือนะล้มลไปไ้ทุเมื่อ วามีน้ำลอบา ๆ ริมฝีปาแ่ำเหมือนเพิ่ินเผ็มา
“ะ..่วย ่วยหวาน”
นั่นไ หยุลุึ้นมาะไ้ไหมไอ้ลูายยยย
ฟีโรโมนอหวานที่แผ่ออมาหนาว่าเิมนั้นส่ผล่อฟีโรโมนอผมมา อัลฟามีสัาาที่้อาระรอบรอโอเมาที่อบอยู่สูสุ ๆ แม้ในอนที่ยัไม่รั็าม
แล้วภาพที่ผมเห็นรหน้าในอนนี้ือน้ำหวานที่มีหน้าายั่วอารม์ผมไ้ีไหมไม่รู้แ่หาเปรียบลูายในาเผมเป็นเ็อนุบาลอนนี้็ลุพรวึ้นมาทีเียวโเป็นหนุ่มเ็มวัยแถมเล่นล้ามพร้อมะออมาทัทายุแม่อลูไ้ทุเมื่อ แถมาเน้ำหวานยัลไปที่อที่้อเท้า ้อนาลูหมาน้อยนั่นึ้นมาอ้อนผมให้่วยเาหลุพ้นาวามทรมานนี้อี่าหา
“พี่ปินัวหอมั”
“ผมอมใล้ ๆ ไ้ไหมรับ”
ิบหายแล้วรับปินนนนน
“...”
“เอาสิ”
ลูายในาเผมเผลออบแทนไปเสียแล้วทำไี
น้ำหวานุหน้าลมาที่ออผมทันทีที่ผมพูบ
ผมมั่นใแล้วว่าน้ำหวานำผมไม่ไ้ เพราะถ้าำไ้ไม่พูพร้อมทำหน้าอ้อนแบบนี้ออมาแน่ ๆ
ในะที่ผมยัำไอร้อน ลิ่นฝุ่นที่ละลุ้าแรเผาไหม้อแฤูร้อนบวับ
เสียโห่ร้อเียร์ีฬาาานีฬาประำปีอมหาลัยฯ
สีหน้าระอัระอ่วนใอน้ำหวาน
อนที่ถูอีเบาโนเนมอย่าผมสารภาพรัไ้ิา
ึ่เอาริ ๆ ผมไม่ไ้โรธอะไรน้ำหวานเลย้วย้ำที่ปิเสธผมในวันนั้น อาะแอบเศร้านิหน่อยที่เาำผมไม่ไ้
ผมทำพลารั้ให่ที่ให้น้ำหวานรุเ้ามาสูฟีโรโมนผมใล้นานี้ เพราะเ้าัววบุมัวเอไม่ไ้แล้วอนนี้
“อะ อืม หวานินยา่อนนะรับ” พยายามเรียให้นัวเล็ินยาระับฮีท่อนที่อะไร ๆ ะเลยเถิมาไปว่านี้ น้ำหวานเหมือนไม่ไ้สนใที่ผมพู มือไม้เริ่มปัป่ายไปามาย่อนะสอมือเ้ามาในสาบเสื้อลูบไล้แผอผม แล้วแอบไปปลระุมเสื้อผมอนไหนันเนี่ย
อยู่ ๆ น้ำหวาน็ทาบปานุ่มนั่นลมาที่ยออ่อนเลียวนูึนผมแทบเ่าอ่อน ่อนะไล้ลิ้นไปามออพลาบัเหมือนเอออร่อย
ฮา… แบบนี้แย่แน่ ผมัสินใับเ้าอใบหน้าพริ้มเพราึ้นนั่ั่อนะรีบใส่าเที่หลุลุ่ยาฝีมือเ้าัวให้อย่าลว ๆ แล้วอุ้มน้ำหวานไว้ให้หันหน้าเ้าหาผมเพื่อันเ้าัวีิ้นนร่วลถ้าผมออวิ่
รนี้ไม่ไ้ นเยอะเินไป
ฟีโรโมนอน้ำหวานไม่ไ้รุนแรมา็ริ แ่ยัไ็เป็นโอเมาที่ำลัฮี แถมเ้าัวยัไม่มีสิมาพอที่ะยอมินยาอย่าว่า่ายแน่ ๆ
ผมอุ้มน้ำหวานที่ยัใ้หน้าาวและปานุ่มนิ่มนั่นนัวเนียอยู่ที่บริเวออผมไว้่อนรีบึ่เินึ่วิ่ลบันไหนีไฟหลีเลี่ยารเอนในบริษัทเพื่อมายัรถผมึ่อไว้ที่ลาน้านล่าใ้อาาร
่อนะเปิประูรถวาน้ำหวานไว้เบาะหลัอย่าเบามือ พลาแะยาเม็สีาวเ้าปาเี้ยวละเอียป้อนให้น้ำหวานที่อนนีุ้มสิัวเอเอาไว้ไม่ไ้ีนั
ผมทาบริมฝีปาลไปประบับนัวเล็ น้ำหวานรุล้ำเ้ามา้วยเรียวลิ้นร้อนแทบะทันที ผมปล่อยให้เ้าัวไู้ื่มยาฟีโรโมนที่ผมเี้ยวเรียมไว้ให้นพอใ าหวัว่าเาะอาารีึ้นบ้าเล็น้อย็ยัี ่อนผมะอบรับลิ้นื้อที่พยายามเี่ยวพันับลิ้นอผมไว้อย่ารบเร้า ละเลียเลียใ้เพานปาอนใ้ร่า บบี้ริมฝีปาอย่าหนัหน่วนนถูสัมผัสเริ่มิ้นันัวผมให้ออห่า
“อึ”
ผมปล่อยน้ำหวานให้ไ้พัหายใพร้อมเอื้อมมือไปลูลุ่มผมนุ่ม ใบหน้าแเรื่อบันี้่ำไป้วยน้ำา ร่าเล็หอบแฮาิรรมุเือเมื่อรู่
“ีึ้นไหมรับ” ผมถาม้วยวามเป็นห่ว
“ทะ ทำให้หวาน” นัวเล็ไม่อบแถมยัเอ่ยเสียอออ้อนพร้อมแนบแ้มลมาถูไถบนแนายอผมที่อนนี้แ็นูนนเหมือนะระเบิออมา เท่านั้นไม่พอ เายัสอมือเ้าไปในาเัวเอเพื่อลึวนที่่อทา้านหลัอี ะที่ปา็ูบเลียท่อนลำร้อนผ่านเนื้อผ้านาเผมเปียแะ
ะทำยัไให้ไม่สิแีนะแบบนี้
“อ่า… หวาน หยุ” ผมัวอ ุมัวเอะไม่ไหวอยู่แล้ว อให้น้ำหวานหยุเพราะวามเสียวสะท้านาสัมผัสที่ถูมอบให้อย่าะทันหัน ภาพอนที่ผมหลรัำลัอ้อนวอนอให้่วยอย่าน่าสสารบวับฟีโรโมนหวานลุ้ภายในันรถทำเอาผมแทบลั่ พยายามันนัวเล็ให้ออห่าาบริเวลาาย
“ทำให้หวาน!!” น้อวาเสียสั่น น้ำาไหลพราาวามทรมาน
“นะรับ ทำให้ อึ.. หวาน” น้ำหวานเสียอ่อนล ้อนสายาึ้นมอพร้อมใ้มือเริ่มปลเปลื้อาเผมอออย่ารีบร้อน่อนะถูมือผมรวบเอาไว้ไ้ทัน น้าล่าเือบะไ้ึาเั้นในาสั้นแบบบรีฟที่บบัแท่แ็ร้อนนั่นอยู่ออแล้วเียว
“หวานะไม่ลืมวันนี้ใ่ไหมรับ ะไม่ลืมว่าเราำลัะทำอะไรัน”
“อบพี่” ผมไม่รู้ว่าถามไปแล้วะไ้อะไรไหมเพราะเ้าัวูยัไ็ไม่ฟัผมแน่ ๆ ีไม่ีอาะโวยวายึ้นมาอีถ้าผมไม่ยอม่วยเา
“อื้ออ ฮือ.. รับ วะ…หวาน.. ไม่ลืม” น้อเอ่ยเสียสั่นเรือ ใบหน้าเือวามทรมานาวามอยา
แปลที่รอบนี้หวานอบผมไ้แล้ว
“เฮ่อ แล้วพี่ะปิเสธหวาน้วยวิธีไหน” าเผมถูึล้าล่าแทบะทันทีที่พูบ
“แปะ” ายร้อนีออมาฟา้าแ้มน้ำหวานนเิเสีย
ผมที่ำลั้อมอใบหน้านั้นอยู่่อนแล้วเห็นแ้มาวึ้นรอยแา ๆ าารถูแนลาผมีใส่ เลือสูบีอย่าหนันผมรู้สึหน้าร้อนผ่าว ผมรีบยมือึ้นมาบัไว้เพราะเห็นว่าน้ำหวานำลัะ้อนสายาึ้นมามอ้วยวามลัวว่าะบบัวามเปี่ยมสุที่เอ่อล้นออมานแทบลั้นไว้ไม่มินี้ไม่ทัน
น้ออ้าปาเล็ับไ้เพียส่วนหัวหยัร้อน่อนที่อยู่ ๆ ็ึัวผมเ้าหานระทุ้เ้าไปในอหวาน ผมหน้าเบ้าวามเสียว่าน สอมือเล็ำโนไว้แน่นยับึ้นลถี่ ่อนผมะถูปลายลิ้นเลียเน้นย้ำบริเวร่อส่วนหัวเหมือนะสอใส่เ้าไปในรูทำเอาผมแทบาใ
"แฮ อา..." ผมหลุราเสียระเส่า
๊วบ
“อ่า… หวาน ออไป่อน” ผมออแรันหวานออเพราะใล้เสร็เ็มที แ่นที่ำลัูเลียแนลาผมอย่าโหยหานั้นเาะแน่นไม่ยอมปล่อยออ่าย
“อื้อ อะ อา…” ผมเสียวนทนไม่ไหว าปิแน่นสนิท่อนะระุแร ๆ หยน้ำสีาวุ่นพุ่ออมาเป็นสาย เิมเ็มโพรปาเล็
“เฮ่ยหวานโอเไหมรับ พี่บอให้ออไป่อนไ” เปิามาอีที็ใลนลานเพราะหน้าหวานอนนี้เลอะไป้วยราบหยาน้ำสีุ่นอผม
“เห็นไหมเนี่ยเลอะเ็มหน้า” ผมรีบเอื้อมมือไปเ็ให้เาทันที ีที่ไม่เ้าา
“ายลมามือบนมือพี่รับ” เ้าัวมอารระทำอผมโยที่ในปายัอมหยาอารม์สีุ่น
“อึ”
“!!!”
“เฮ่ย หวานลืนเหรอรับ” เ็นนี้แสบว่าที่ิ ผมในเือบสะอึเมื่อน้าล่าลืนสิ่ที่อยู่ในปาลอัอึ
น้ำหวานพยัหน้าหึหัเพื่ออบำถามอผมเมื่อรู่
"ฮา..."
ผมสิแอริแล้วสิเนี่ย
"หวานเริ่ม่อนเอนะรับ"
ผู้สนับสนุนสูงสุด
ผู้สนับสนุนคนล่าสุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น