คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มาจะกล่าวบทไป ๕
เลมีเรียนบ่าย แ่เพราะสรวสมุทรมีอาารอาหารเป็นพิษอย่ารุนแร หิสาวเลยเปลี่ยนเป็นโทรไปฝาเพื่อนลาาบที่มีเรียน แล้ว็พาสรวสมุทรไปหาหมอ อีฝ่ายเลือลินิที่เยไปบ่อยอนไม่สบาย และเลือใ้บริารรถแท็ี่แทนารึ้นรถไฟฟ้าหรือรถเมล์
“แไหวไหม”
เลถามเพื่อนที่สะพายระเป๋ามา้วย ในะที่เลพมาแ่โทรศัพท์มือถือและระเป๋าเิน เธอมอเพื่อนแบอเยอะแล้ว็ย่นิ้วเ้มอัวเอเป็นปม “แะหอบสมบัิมาทำไม”
“ลูรัันพั เ้าหน้านิยายไม่ไ้ ันะแวะเอาเ้าศูนย์”
สรวสมุทรบอแล้วเอามือท้อ เลเห็นเพื่อนยัปวมาเลยอาสาึระเป๋ามาสะพายไว้เอ
“ันถือให้” หิสาวบอสั้นๆ หันไปมอระหน้ารถแท็ี่ที่รถิยาวเหยีย “พี่ะ พอะมีทาลัไปทาอื่นไหม เพื่อนหนูไม่ไหวแล้ว”
“ทานี้ีสุแล้ว” นอบบอเสียหุหิ รถินาน ับอ้อม เา็ไ้เินเพิ่ม
“แ่มันท้อเสีย อนนี้็ลั้นไม่ไหวแล้ว พี่ะให้มันปลปล่อยลในรถพี่เลยไหม”
นับะั เาบ่นบาอย่าพึมพำ “ั้นลัลอนี่ไป็แล้วัน ทาแบอย่าบ่นนะ”
แล้วรอรถลานไปถึทาแยเล็เา็บไฟเลี้ยว้ายพารถเ้าอยนาเล็แทนถนนให่ เลมอเพื่อนที่หน้าีอย่าเป็นห่ว สรวสมุทรอบินอาหารพวยำ ส้มำ หอยแรลว อสุๆิบๆเป็นประำ เธอเอยัเยโนเพื่อนลาไปินลาบหรือหลู้ อยุ๊บ้าเป็นบารั้ แ่ไม่มีรั้ไหนที่เพื่อนะมีอาารแบบนี้เลย มือเพื่อนเย็นเียบ เลสีหน้าเร่เรีย เธอมอเพื่อนนไม่ไ้ัวลับถนนเส้นเล็ที่ับแบและมีแ่แผปูนเี้ยๆั้นระหว่าลอับถนนเลย
“ับลำบาิบหาย”
เสีย่าอนับรถเบาๆทำให้เธอเยหน้ามอถนน้านนอเป็นรั้แร ใหายวับ ริอย่าเาว่า รถแทบะสวนันไม่ไ้เลย ยัีอนนี้ไม่มีรถมาาอีฝั่ ไม่อย่านั้นแย่แน่ โทรศัพท์มือถือเธอมีนโทรเ้า เลล้วระเป๋าาเเอี๊ยมยีนส์าาๆมารับ ใบหน้ารูปหัวใรวบผมเป็นระุลวๆบนระหม่อม พอเห็นว่าเป็นน้อายโทรมาหา เธอ็ถามลับเสียสั้นๆว่า
“ว่า”
“พี่เลอยู่ไหน นี่ผมมาหาที่หอ แม่ให้หอบอินมาให้” ลันธรถาม
“พาสรวมาหาหมอ มันท้อเสีย”
“อ้อ ผม้อไปที่อื่น่อ ให้เอาอไว้รไหน” ฝาแฝที่อายุห่าันแ่สามนาทีถามพลามอรอบๆ เลมีแฝแ่น้อยนะรู้ มีสรวสมุทรรู้นเียวเพราะเป็นเพื่อนสนิท อีอย่าลันธรเป็นแฝไ่นละใบ หน้าาเลยแ่ล้ายันไม่ไ้เหมือนันเปี๊ยบแบบที่แฝบาู่เป็น
เาสูให่ ผิวบ่มแ ิ้วหนาาม ในะที่เลไ้ผิวาวมาายายทาเหนือ เาันไ้พันธุรรมหนุ่มใ้มาเ็มัว ยืนรนี้็โนสาวๆมอันอย่าสนอสนใ
“เอาไปไว้บนห้อเลย”
ลันธรมวิ้ว นิสัย่อนุแห้อไว้ที่เิมั้แ่เ็อพี่สาวไม่เยเปลี่ยน เาเยเือนหลายรั้ว่ามันอันราย
“ระวัะายเพราะโรอเ้าห้อ แล้วนี่หอพัหิอะไร” อนท้ายไม่ไ้ถามเหมือนบ่นเพราะเห็นนัศึษาายเินูมือแฟนลมา “ย้ายเถอะ วามปลอภัยไม่มี”
ฟัน้อายบ่น ายัมอสรว เธอเลยไม่เห็นว่านับำลัสะุ้โหยใสุีวิ หูไ้ยินแ่เสียอีฝ่ายร้ออย่าใ “เฮ้ย!”
่อนเธอับสรวะระแทับรถเ็มแร แท็ี่พุ่นับอบปูนเ็มแร อีอบปูนที่สูเท่าเ่า็แสนเปราะบา มันแระาย หน้ารถเลยพุ่ไป้านหน้ารึ่ัน เหลือแ่่วหลัอล้อที่ยัอยู่บนถนน นับเหรอ พ่อโลรถไปั้แ่รถเสียหลัแล้ว โนออเอาีวิรออย่าล่อแล่ว เพราะเาไม่ไ้าเ็มันิรภัยอะไรเลย เานั่ับพื้นเบิาว้า มอบนฝาระโปรรถที่เริ่มะทิ้ัวลลอ
“สรว ปลเ็มั” เละอ
เพื่อนที่ำลัะลึรีบทำาม เธอ็ทำ สรวสมุทรลารถ เสียลันธรัามือเธอที่รพื้นรถะโนถามอย่าใว่าเิอะไรึ้น เลไม่ทันไ้อบเธอ้อรีบลารถให้เร็วที่สุ อนที่รถยัทรัวไ้ แ่ทว่าู่ๆระเป๋าอมอสรวสมุทร็หนัอึ้ึร่าเธอนหายหลัไปบนเบาะทั้ที่ประูเปิให้เธอหนีแล้ว
“เี่ย” หิสาวอุทานอย่าใ
เลเบิาว้า พร้อมับรถที่พุ่ลไปในลอ โยที่ยัมีเลอยู่้าใน สรวสมุทรรี๊ลั่น ส่วนนับลนลานระถหนีไปอย่าใ ่อนะลุึ้นไ้แล้ว็หันหน้าไปอีทา ้วเท้าวิ่หนีอย่าหวาลัว
ความคิดเห็น