- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #4 : - 03 - พบกับโลกใบใหม่

- 03 -

พบกับโลกใบใหม่

คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาทำให้ฉันยืนตาค้างไปต่อไม่ถูก สมองก็เพิ่งอ่านความหมายของมันออก มันหมายความแบบที่ฉันคิดหรือเปล่า TT^TT

“เฮือก! นายพูดอะไรออกมาน่ะ O[]O”

“อ้าว ก็เราเป็นแฟนกันเมื่อวานนี้ไงครับ...คุณภรรยา” คนพูดพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“จะบ้าหรือไง...แค่ชื่อนายฉันยังไม่รู้เลย!”

“ซีโอไงครับ...หัดจำบ้างสิคุณภรรยา”

“เฮ้ย! นายน่ะ! มีสิทธิอะไรมาเรียกพาสต้าว่าภรรยา ขนาดฉันยังเรียกดีที่สุดได้แค่ที่รักเลย แล้วนายเป็นใครกัน!” แอรอนโวยวายอย่างไม่ยอมแพ้

“เป็นสามี” ซีโอตอบกลับอย่างหน้าตาเฉย

“โว้ยยย! อยากโดนฉันต่อยหรือไงวะ!” ร่างบางโวยวายพลางเงื้อมือขึ้นกะจะต่อย ฉันรีบรั้งแขนของเธอไว้ตามสันชาตญาณหรือตามละครหลังข่าวดีๆ นี่เอง ^O^

“โว้ว...เป็นภรรยาที่น่ารัก” ซีโอพูดพลางเดินมาหยิกแก้มฉันอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินขึ้นไปบนตึกเรียน ผู้คนบริเวณนั้นแอบกรี๊ดกับความโรแมนติกหวานแหววของเขาเบาๆ

“เฮ้ยยยยยย! กลับมานะเว้ยยยย!” แอรอนเริ่มโวยวายอีกครั้ง ฉันไม่รอช้ารีบดึงตัวเธอให้กลับไปที่รถก่อนที่เขาจะขึ้นไปโวยวายถึงห้องเรียน

“กลับไปก่อนนะแอรอน...แล้วเจอกันนะ บายๆ ^^” ฉันลาปัดๆ ก่อนจะดันตัวร่างบางให้เข้าไปในรถ เขาสบถเสียงในลำคอก่อนจะเร่งรถออกไปอย่างหัวเสีย

จบไปอีกหนึ่งเรื่องที่น่าปวดหัวของวันนี้ Y_Y ฉันสาวเท้าขึ้นห้องเรียนอย่างเร่งรีบแต่ยังไม่ทันถึงหน้าห้อง อลิซที่เหมือนจะเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นราวกับเป็นผู้โชคดีในงานลุ้นโชคทอง จะว่าไปก็มาถูกจังหวะจริงๆ พอดิบพอดีกับฉันที่หยุดอยู่หน้าห้องของซีโอเลย ฮือๆ

“ค่อยคุยในห้องก็ได้มั้งจ๊ะ...เพื่อนรัก”

“ตรงไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ เมื่อกี้ฉันเห็นนะ...พวกแกยืนกันสามคนเหมือนในภาพยนตร์เลยอ่ะ แล้วแกเป็นนางเอกด้วย กรี๊ดๆ อยากไปอยู่แทนแกจริงๆ >O<” เสียงแหลมเปิดประเด็น

“มันไม่สนุกแบบในหนังหรอกนะ”

“ซะๆ ซีโอ...ซีโอ...ซีโอ O[]O” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

“ซีโอทำไม” ฉันกอดอกถามอย่างหงุดหงิด

“ซีโอในระยะไม่ถึงหนึ่งเมตรครั้งแรกในชีวิตของฉัน” อลิซพูดพลางยิ้มหว่านเสน่ห์ไปยังคนที่อยู่เบื้องหลังของฉัน ให้ตายสิ...ยังจะตามมาอีกเหรอ ฉันรีบหันไปประจันหน้ากับเขาที่ตอนนี้ส่งยิ้มตอบกลับอลิซอยู่

“มาหาฉันหรือเปล่า -_-^” ฉันเริ่มบทสนทนา

“ความจริงก็ใช่นะ...แต่เธอเล่นถามหลงตัวเองแบบนั้น ทำให้ฉันนึกอยากตอบกลับให้เธอหน้าแตกซะแล้วสิ” น้ำเสียงยียวนตอบกลับ

“ชิ” ฉันส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอบ้าง เฮอะ! ดูมันสิพูดไม่รักษาน้ำใจกันบ้างเลย TT[]TT

“เรื่องเมื่อกี้ฉันพูดเพื่อเอาชนะเท่านั้น” ว่าแล้ว... -0-

“ฉันรู้”

“และตอนนี้เราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ฉันรู้”

“อืม...ดีละ แต่เธอจะลองจีบดูสักรอบก็ไม่เสียหายนะ”

“=[]=” อะไรของมัน...

“ช่างมันเถอะ...ฉันพูดไปงั้นแหละ”

“=[]=”

“เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำใบหน้าทุเรศๆ แบบนั้นสักทีเนี่ย =_=*”

“แล้วนายจะอยู่ดูทำไมเล่า...ไปสิ ชิ้วๆ!” ฉันขับไล่อย่างเป็นมิตร ^O^

“แล้วเจอกันตอนไอ้ทอมนั่นมานะครับ...คุณภรรยา” กล่าวจบร่างสูงก็เดินเข้าห้องไป ทิ้งให้ฉันยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว

…‘คุณภรรยา’

…‘คุณภรรยา’

…‘คุณภรรยา’ ชอบจังเลยคำนี้ >///<

“พาสต้า!” เสียงหนึ่งปลุกฉันจากภวังค์อีกครั้ง อลิซเขม่นตาใส่อย่างไม่พอใจ

“O.O?” ใบหน้าใสซื่อ

“กรี๊ดดด! แกแย่งซีโอไปจากฉ้านนน! Q[]Q” เสียงแหลมเริ่มกรีดร้องก่อนจะเอามือขยี้ตาเหมือนร้องไห้ ก็ช่วยไม่ได้นะ...ทั้งหล่อ ทั้งมีนัยน์ตาเหมือนนายกุนเชียง เพราะงั้นต้องขอเก็บไว้พิจารณา *0*

อ้อ แต่นิสัย...ไม่ผ่านนะคะ -_-*

“ไม่ต้องเสียใจหรอก ไปเรียนเถอะเรา” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มพลางดันหลังเธอให้เดินไปที่ห้องเรียนของเรา

“ม่ายยอมมมมม! ไหนแกเคยเล่าให้ฉันฟังว่ารอใครคนหนึ่งอยู่ แล้วทำม้ายยยยย!” อลิซยังโวยวายไม่เลิก

15.50 น.

และแล้วสวรรค์ก็เห็นใจ เวลาเลิกเรียนของพวกเราก็มาถึง... *0* ฉันยืนมองเงาตัวเองเบลอๆ ในกระจกอย่างเหม่อลอยอยู่สักพักก่อนจะจิ้มคอนแทคเลนส์ตรงหน้าขึ้นมาอยู่ตรงนิ้ว

“เออ! ลืมไปเลย จะให้ดูไร”

“ใจเย็นๆ”

ฉันตอบกลับก่อนจะเริ่มถลนตา OwO

“พาสต้าดูนี่”

ฟิ้ววว!

รู้สึกถึงแรงกระทบที่ไหลสั่นสะท้านไปถึงมือที่ถือคอนแทค บัดนี้มันได้ลอยลงไปตกลงที่พื้นห้องน้ำแสนโสโครกเรียบร้อย อลิซมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ

“ฉะฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะพาสต้า TT_TT” เธอพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“อลิซ - -+”

“แง้~ เค้าขอโทษ...เค้าผิดไปแล้ว” น้ำเสียงออดอ้อนเสียจริง “ตัวเองมีสำรองมั้ยอ่า O-O”

“’ไม่”

“กรี๊ดดด! จะทำยังไงดี~”

“- -+”

“แกมองเห็นฉันมั้ย” อลิซพูดพลางโบกมือไปมา ฮือๆ ทำไมไม่คิดเลยว่าสายตาฉันสั้นขนาดไหน แล้วถ้ามีคนมาคุยด้วยแล้วฉันจะมองเห็นหน้าเขาม้อยยย! TT__TT “งั้นเดี๋ยวฉันจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเลยละกัน เผื่อแกจะตกรถสายเพราะมองไม่เห็น งั้นให้แอรอนมารับนะ แล้วจะได้…”

เสียงแหลมเริ่มหายไปตามความห่าง ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแบบพบกับโลกใบใหม่ที่แสนจะเบลอ แว่นก็ไม่ได้เอามา คอนแทคเลนส์ก็ตกพื้น บัดซบ! L

“เฮ้ เธอ!” เสียงหนึ่งตะโกนเรียกจากด้านหลัง...เขาเรียกฉันหรือเปล่านะ? ช่างเถอะ...เดินต่อ “หยิ่งเกินไปละ...หันกลับมาคุยกันก่อน”

สงสัยเขาเรียกเราจริงๆ YY^YY ฉันหันกลับไปตามเสียงก่อนจะหรี่ตาเพื่อให้ภาพชัดขึ้น แต่แล้วมันก็ไม่ได้ผล ภาพเบลอๆ ของร่างสูงตระหง่านกำลังเดินเข้ามาทางนี้ และแล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า อะไรกัน...เขาเป็นใคร สูงขนาดนี้ไม่มีน้ำใจก้มหัวให้ฉันดูหน้าเลยเรอะ!?

“ฉันคิดว่า...”

“เดี๋ยว!” ฉันตะโกนแทรกก่อนจะเขย่งเท้าเพื่อให้ความสูงเราเท่ากัน เมื่อคาดว่าน่าจะเห็นแล้วฉันก็ค่อยๆ เขยิบใบหน้าของฉันเข้าไปใกล้ๆ ร่างสูงตรงหน้า

...ใกล้เรื่อยๆ

...ใกล้เรื่อยๆ

...ใกล้เรื่อยๆ

ชิบหายแล้ว! ซีโอ! O[]O ทำไงต่อดี ใกล้ขนาดนี้แล้ว ไปต่อไม่ถูก พูดอะไรไม่ออก ฮือๆ TT^TT แต่จะว่าไป...มองใกล้ๆ ทำไมหล่อแบบนี้นะ *0* (ใช่เวลาไหมเนี่ย)

“เธอคงไม่คิดจะจูบฉันหรอกใช่มั้ย?”