ลำดับตอนที่ #4
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : ค่ายนี้สนุกแน่ (100%)
3
่ายนี้สนุแน่
“น้อๆ ะ หมเวลาพัผ่อนันแล้วนะะ มารวมัวันที่ลานหน้าหอประุมนี้้วย่ะ!” เสียพี่ื่นฤทัยที่ประาศผ่านโทรโ่เสียัทำให้ทุน้อรีบเินไปรวมัน รวมถึัวผมับเสที่ำลัยืนอยู่มุมลับาน้วย
“พี่ื่นฤทัยเรียแล้ว รีบไปันเถอะ!” เสึ้อมือผมเ้าไปรอบรอแล้วเินนำออไปบริเวลานที่เรียรวม
“เิน้าๆ หน่อยิวะ ยิ่เ็บ้นอยู่เนี่ย -_-^” ผมบ่นะเินามูไอ้เส้อยๆ
“แหม! ทีให้ผู้ายเสียบูยัไม่เห็นบ่นัำ”
“หึูอ่ะิ!?”
“หึพ่อ! รีบเินามมาเหอะน่า”
“น้อๆ ะ ิรรม่อไปเป็นิรรมทำวามสะอาห้อสมุเป็นิรรมสุท้ายสำหรับวันนี้ เสร็แล้วพี่็ะปล่อยให้เป็นเวลาพัอน้อๆ นะ๊ะ”
“เย้!!”
ทันทีที่เสียประาศอพี่ื่นฤทัยบ นัศึษาแ่ละน็แสท่าทาีใราวับออรบนะ้าศึ
“โอเ่ะ ให้น้อๆ ทุนเินไปที่ห้อสมุอโรเรียนที่อยู่้านหลัึอำนวยารฝั่้ายมืออเราไ้เลยนะะ สำหรับอุปร์ทำวามสะอาพี่ัเรียมไว้หน้าห้อสมุเรียบร้อยแล้วนะะ”
“ผมอไป้วยนนะ ^^”
บอยเินเ้ามาแทรระหว่าผมับเสะที่เราำลัเินมุ่หน้าไปยัห้อสมุ
“ไ้สิๆ อ้อ! ไม่้อพูับเราเพราะนานั้น็ไ้เว้ย ันเอ ฮ่าๆ” ผมหันไปอบบอย
“อื้อ! โอเ ^^”
“มึเอานี่ไปเลย!” เสยื่นไม้วาให้ผมเมื่อเราเินมาถึห้อสมุ ส่วนมัน็ับเอาไม้ถูที่วาอยู่้าๆ ัน
บรรยาาศรอบ้า่อน้าเื้อยแ้วราวับลาแ ไม่ใ่อะไรหรอรับ! นัศึษาแ่ละนทำเป็นอ่าอาอิเอียับานที่ไ้รับมอบหมายรวมถึัวผม้วย
"อี๋! ให้ทำไรเนี่ย” ผมสบถับัวเอเบาๆ
“หัทำไว้บ้า เป็นุ๊เี้ยไรทำานบ้านไม่เป็น” เสหันมาระิบระาบ้าหูผม
ที่มันระิบผมมันลัวไอ้บอยที่ยืนอยู่ไม่ห่าวไปาพวเรามานัมาไ้ยินล่ะมั้
“ใรุ๊วะ! พูให้มันีๆ นะโว้ย!!”
ผมะโนเสียันทำให้นอื่นที่ำลัทำวามสะอาห้อสมุอยู่หันมามอผมเป็นาเียวรวมถึบอย้วย อายะมั! TOT
“ฮ่าๆ! มึะะโนเสียัทำไมเนี่ย” เสหัวเราะร่านาลายเป็นสระอิ
หน็อย! ะฮาสมใมาสินะ เี๋ยวลับไปโรธอีรอบเลยเนี่ย!
“มึแหละัวี! ลับมอไปูะอัเสียอนมึนอนรนไปประาร มึอยู!”
โฮะๆ รู้สึเหมือนัวเอเป็นผู้นะึ้นมาทันที ไม่อยาะพู เสียรนอไอ้เสเนี่ยัยิ่ว่าเสีย้าร้ออีรับ!
“อย่าวนีนนะโว้ย!”
เสทำหน้าาลัวสุีวิเพราะในมหาลัยไอ้เสถือว่ามีื่อเสียพอสมวร ถ้าหาผมอัลิปเสียอนมันนอนรนยอนู็ะน้อยไม่เบา
“โฮะๆ ระวััวไว้ให้ี็แล้วัน”
“อย่าพูมา! รีบวาไปเลยะไ้ไปพัผ่อนัที เหนื่อยะแย่อยู่ละ”
ไอ้เสทำเป็นเปลี่ยนเรื่อุย นั่นทำให้ผมอที่ะหัวเราะมันไม่ไ้
“อย่าลืมนะ เย็นนี้ผมนอนร่วมเ็นท์้วย ^^”
บอยเินเ้ามาระิบที่้าหูผมพร้อมับยัระาษโน้สีมพูใส่มือผม
ผมเหลือบไปมอไอ้เสที่ำลัถูพื้นอย่าั้อั้ใเห็นว่ามันไม่ไ้หันมามอึรีบลี่ระาษเปิอ่าน
‘ืนนี้หาอะไรทำสนุๆ ันนะรับ...บอย’
ผมอ่านระาษในมือแล้วยิ้มออมาอย่าเ้าเล่ห์
ืนนี้สนุแน่!
หลัาที่เราทำวามสะอาห้อสมุเสร็็เป็นเวลาที่พระอาทิย์ เริ่มอ่อนแสแล้ว นัศึษาแ่ละนเริ่มทยอยันลับเ้าไปพัผ่อนในเ็นท์อัวเอเพื่อทำธุระส่วนัวรอเวลาอานอาหารเย็น
“เย็นนีู้อนอนรลานะเว้ย ^^” ผมะโนบอเสและไอ้บอยเสียัทันทีที่เินเ้ามาถึเ็นท์อพวเรา
“ไม่โว้ย! ูะนอนลา!” เส้านเสียัแล้วเอาระเป๋าเป้อมันวาไว้รลาอเ็นท์เพื่อแสวามเป็นเ้าอ
“็ูะนอน ทำไมวะ!?” ผมพูพร้อมับับระเป๋ามันโยนออไปาำแหน่นั้น
“พูี้็สวยิ ูะนอน!” เหมือนเิมรับ! ไอ้เี้ยเสมันึเอาระเป๋ามันลับมาวาไว้ที่เิม
“พอเลยๆ สอนนี้ัันลอ -_-^” บอยเินมาับเราสอนที่ำลัถเถียันอยู่ออ “เอาี้สิ เป่ายิุบัน ใรนะ็นอนลา”
เออ! ไอเียร์ไอ้บอยนี่็ีเหมือนันนะ แฟร์สุๆ
“็ไ้ บอไว้่อนนะ ูไม่เยเป่ายิุบแพ้ใรนะเว้ย หึๆ” เสทำท่าทามั่นใสุๆ ราวับรู้ผลภายในอนาว่าัวเอะเป็นฝ่ายนะ
“หนึ่ สอ ่ำ!” บอยนับ
“วะฮ่าๆ ูนะโว้ยยยยยย เป็นไล่ะรับ ไหนบอว่าไม่เยแพ้ใรไ ั้นมึ็แพู้เป็นนแรนะ ำไว้ๆ!” ผมหัวเราะเยาะไอ้เสเสียัพร้อมทำท่าทายียวนวนส้นีนมันเ็มที่
“เออ! ูนอนอบ็ไ้!!” เสีหน้าอนแล้วยเอาระเป๋าเป้อมันไปวาไว้อบเ็นท์ ถึมันะไม่ยอมยัไแ่มัน็สุภาพบุรุษพอที่ะทำามิาที่เราั้ไว้
“น่ารัสุๆ ไปเลย!” ผมพูเิประแล้วเอื้อมมือไปหยิแ้มเสเบาๆ
“เอามือมึออไปเลย!” เสปัมือผมออแล้วัแล้วอใ้ส่วนัวออมาาระเป๋าเป้
“อย่าอนิวะ โอ๋เอ๋ๆ”
“ปัาอ่อนละ!”
“อะแฮ่ม! เราว่ารีบไปอาบน้ำันเถอะเนอะ เี๋ยวไม่ทันไปิน้าวเย็น ^^” บอยระแอมเสียันผมสะุ้โหย
“โอเๆ” ผมอบลแล้วรีบนเอาอใ้ออมาาระเป๋าเป้ใบให่อัวเอ
บันทึพิเศษเส :
ผมรู้สึหัวเสียหุหิอย่าบอไม่ถูเมื่อผมเป่ายิุบแพ้ไอ้บาส สสัยมั้ยล่ะรับว่าทำไมผมถึอยานอนรลา?
ย้อนไปเมื่อเือบสอั่วโมที่แล้ว
ะที่ผมำลัเ็บวาห้อสมุามที่พี่หนึ่ฤทัยสั่นั้น ผม็แอบเหลือบไปเห็นไอ้บอยที่ผมแอบไม่อบี้หน้าำลัส่ระาษโน้สีมพูหวานใส่มือไอ้บาส
พอเห็นท่าทาไอ้บาสหลัอ่านระาษในมือนั้นมันยิ่ทำให้ผมหุหิเ้าไปให่ อมยิ้มอยู่นั้นแหละ! มันอ่านอะไรอมันนะ!?
พอบาสอ่านเสร็มัน็ีออเป็นิ้นเล็ๆ แล้วโยนทิ้ลถัยะแถวนั้น
“น้อๆ ะ อนนี้ห้อสมุใหม่เอี่ยมแล้วแหละเนอะ ให้น้อๆ นัศึษาทุนไปทำธุระส่วนัวไ้่ะ เวลาหโมเย็นพี่ะเรียให้มาิน้าวเย็นันนะะ”
พอสิ้นเสียประาศอพี่หนึ่ฤทัยนัศึษาแ่ละน็ทยอยเินออไปาห้อสมุ
“ป่ะ! ไปอาบน้ำัน” บาสเินเ้ามาบไหล่ผม้วยท่าทีอารม์ีผิปิ
“มึออไป่อนเลย ูอไปุยโทรศัพท์่อนแมู่โทรมาว่ะ” วามริแล้วไม่ใ่หรอรับ ผมแ่มีอะไร้อทำ่อนนิหน่อย
“โอเๆ รีบามมานะเว้ย” บาสพยัหน้าหึหั่อนะเินออไปาห้อสมุพร้อมับไอ้บอยัวี
หลัาที่ผมมั่นใว่าไอ้บาสเินออไปนลับาแล้ว ผม็รีบวิ่ปรี่เ้าไปถัยะัวที่บาสทิ้โน้ลไปแล้วรีบละเล้นหาโน้ที่มันีทิ้ลไปทีละิ้นๆ
ลิ่นอเศษอาหารเน่าที่อยู่ภายในถัยะเริ่มโยออมาเป็นระยะๆ แ่มัน็ไม่ทำให้วามพยายามอผมลละไปเลยสันิ
นในที่สุผม็ไ้ (เศษ) ระาษโน้มาเือบรบานั้นผม็ลมือนำมา่อันทีละิ้นๆ นไ้เป็นระาษโน้เ็มๆ แ่มีบาเสี้ยวที่หายไปนิหน่อย
‘ืนนี้หาอะไรทำสนุๆ ันนะรับ...บอย’
้อวามที่ผมำลัอ่านทำให้ผมรู้สึโมโหเหมือนมีวันออหูทั้สอ้า ร่าายผมสั่นเทาเพราะวามโรธ ให้ายเถอะ! นี่มาออ่ายอาสานะโว้ยยยย!
ผม็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าทำไมผม้อโรธมัน้วย ทั้ๆ ที่เราเป็นเพียแ่รูมเมทัน็เท่านั้น...
นี่แหละรับเป็นสาเหุผมว่าทำไมผม้อนอนลา...แ่ผม็ทำไม่ไ้ะแล้ว ผมเป่ายิุบแพ้บาส นี่ผม้อมาูหนัิเรทสๆ ในืนนี้เหรอรับ? ผมไม่อยาให้มันเป็นแบบนี้เลย...
_______________________________________________________________________________________________
ฮัลโหลลลลลลลลล ไรท์เอร์ลับมาแล้วนะ #ปาน้ำา หลัาที่ไรท์แอบหายไปอ่านหนัสือนาน (ม๊า) วันนี้ลับมาอัพอนสามรบร้อยเปอร์เ็น์แล้วเ้อ อนสี่ามมาิๆ แน่นอนรับ #ปั่นรัวๆ ยัไ็อมเมน์ให้ำลัใพี่เสพี่บาสอเรา้วยนะเิ้บ!
11/04/57
Jub Jub
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น