<> Trap XXX ปฏิบัติการ ล่า ท้า ตาย

ลำดับตอนที่ #4 : Trap xxx 3 ::: Funeral second Part1

Trap xxx 3

Funeral second

<<ศพที่สอง>>

Part 1

Talk ::: Do Kyungsoo

ในที่สุดเวลาเช้าที่ผมรอคอยก็มาถึง แทบทั้งคืนที่ผ่านมาผมไม่ได้นอนเลย คุณลองคิดสภาพของคนที่เพิ่งฆ่าเพื่อนของตัวเองดูซิครับ  หัวยุ่งเหยิง ขอบตาคล้ำ ทั้งตัวถึงแม้จะพยายามทำให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่รอยส้อมกับรอยฟกช้ำยังชัดเจน....

แล้วผมจะบอกพวกเขาว่ายังไง.... จะบอกเขาว่าอี้ชิงไปไหน ทำไมถึงยังไม่ลงมา... ถ้าพวกเขาถาม...

“นี่!!! คยองซูยา นายเป็นอะไรสภาพดูไม่ดีเลย ฉันคุยด้วยก็ไม่คุยกับฉัน”

แบคฮยอนถามผมเมื่อเห็นว่าผมได้แต่นั่งนิ่ง เงียบ ไม่พูดไม่จา

“อา ขอโทษนะ พอดีว่าฉันไม่ค่อยสบายอ่ะ “

ผมพูดพลางส่งยิ้มไปให้แบคฮยอนคลายกังวลแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล แบคฮยอนยังมองมาให้ผม เปิดปาก ถึงเรื่องที่ผมกำลังกังวลอยู่...

“เอาล่ะๆๆๆ ทุกคนกินข้าวกันได้แล้วฉันมีเกมส์จะมาเสนอด้วยยยยย >_<”

ชานยอลเอาน้ำเสียงร่าเริงของเขาดึงบรรยากาศที่น่าตึงเครียดให้กลับสู่สภาพเดิมแต่สำหรับผมมันไม่ใช่!!!

เคร้ง!!!

เมื่อพูดถึงเกมส์ผมที่กำลังจะตักอาหารเข้ามาทานถึงกับปล่อยช้อนให้หล่นลงมา มือของผม....ไม่มีแรง

“นี่....คยองซูเรามาเล่นเกมส์กันมั้ย”

เสียงของอี้ชิงดังเข้ามาในโสตประสาทของผมอีกครั้ง มันทำให้ตัวของผมสั่นราวกับโดนไฟช็อต

ทุกความคิด

ทุกความทรงจำของผมมันยังมีแต่ภาพที่ผมฆ่าเขา

มันไหลทะลักเข้ามาในหัวของผมอย่างบ้าคลั่ง มันรัวและรวนมากจนหัวของผมแทบจะระเบิด

“ฉันต้องการรอด!!! ขอโทษนะคยองซูฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องรอด ฉันต้องรอด นายเข้าใจมั้ย!!!!”

“คยองซูยา~~~เปิดประตูให้หน่อยสิ~~~~”  

“นายมัน!!! ฉันจะฆ่าแก!!!”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

“นายมันอ่อนแอ คยองซู ฮึๆๆๆ “

“นายมันอ่อนแอ คยองซู ฮึๆๆๆ “

“นายมันอ่อนแอ คยองซู ฮึๆๆๆ “

“พอแล้ว!!!!! หยุดได้แล้ว!!!! ” ผมทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นพร้อมเอามืออุดที่หูของตัวเอง น้ำตาของผมเริ่มไหลมาเป็นทาง

“คยองซูนายเป็นอะไร”

แบคฮยอนเข้ามาถามผมอย่างเป็นห่วง พร้อมกับรีบเช็ดน้ำและพยุงผมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เหมือนเดิม

“โทษทีนะ ฉันปวดหัวมากเลย เหมือนไมเกรนจะขึ้น”

“ไม่เป็นไรๆๆๆ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกินยาก็ได้คยองซู”

“อืม..”

ระหว่างที่ผมกำลังพูดคุยกับแบคฮยอนสายตาทั้งหมดก็จ้องมาที่ผมราวกับว่าเขา รู้ อะไรอย่างนั้นล่ะ...

“ว่าไงชานยอลนายจะเล่นเกมส์อะไร?”

เซฮุนถามชานยอลอย่างตื่นเต้นกับเกมส์ที่ชานยอลจะเสนอ แต่...แต่ผมกลัวเหลือเกิน กับเกมส์ของเขา....

“มันคือ....เกมส์...”

ชานยอลเว้นช่วงให้พวกผมคอยลุ้น มันเป็นธรรมดาที่คนอย่างเขาชอบลีลา....  ท่ามาก...

“เกมส์....?”  

จุนมยอนตอบต่อตามที่ชานยอลวางทางไว้

“เกมส์....”

“นี่ ชานยอลนายอย่ามาลีลาจะได้มั้ย!!!”

ในที่สุดแบคฮยอนก็ทนไม่ไหวกับความลีลาของชานยอล ลุกขึ้นมาตะโกนใส่หน้าเขา

“แบคฮยอนอา~~~ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงใส่เค้าเลย T3T “

“นั่นสิ แบคฮยอนนายจะขึ้นเสียงใส่ชานยอลทำไม”

อู๋ฟานถามแบคฮยอนพร้อมจิกสายตาใส่แบคฮยอนทำเอาผมที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับเสียวสันหลังไปเลย  เขาเป็นคนแรกที่เข้าข้างชานยอลตลอด...ราวกับว่าเพื่อนของเขาคือชานยอลคนเดียว...สำหรับพวกผมก็แค่...คนรู้จัก....

พวกเราทุกคนในที่นี้เกรงกลัวเขายิ่งกว่าอะไร อาจจะเป็นเพราะรูปร่าง ความสูง บุคลิกของเขาละมั้งที่ทำให้พวกเราถึงกับหงอ…

“ก็มันลีลานี่!!”

แบคฮยอนทำท่าทางฮึดฮัดไม่เท่าไรก็กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง

“แบคฮยอนใจร้ายจัง”

ชานยอลพูดพร้อมทำน้ำตาคลอใส่แบคฮยอน ท่าทางของเขาดูน่าสงสาร เมื่อแบคฮยอนหันหน้าไปเจอก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอ่ย...

“ฉันขอโทษ ชานยอล นายก็รู้ว่าฉันอารมณ์ร้อน ขอโทษนะ”

แบคฮยอนพูดขอโทษจากใจจริงไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นชานยอลทำท่าทางแบบนี้ก็จะใจอ่อนไปหมดทุกคน และแน่นอนหนึ่งในนั้นมีผมด้วย...

“เอาล่ะๆๆ ว่าไงเกมส์ของนายคืออะไรชานยอล” อู๋ฟานถามพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนเดิม...

“ซ่อนแอบ!!! ^(+++)^” เมื่อชานอยลเฉลยเกมส์ของเขาพวกเราทุกคนก็ถอนหายใจกันหมด

“ซ่อนแอบนี่นะ เด็กไปหรือเปล่าชานยอล”

จงแดพูดแทนความรู้สึกของพวกเราทั้งหมดซึ่งผมว่ามันก็จริง แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เป็นเกมส์เด็กๆ ไม่ใช่เกมส์ที่น่ากลัวอะไร...

“อา แต่มันมีกติกาอย่านึงที่ไม่เด็กนะจงแด~~~~”

“ยังไงอ่ะ ฉันไม่เข้าใจ” จงแดถามขึ้นอีกรอบ

“ก็...ใครโดนหาตัวเจอคนแรก...จะโดนลงโทษ!!!”

“!!!”  ทุกคนในนี้ต่างตกใจว่าเกมส์ที่ว่าหมูมันจะไม่หมูอย่างที่เราคิดซะแล้วสิ!!

“ลงโทษ...อย่างไงหรอชานยอล”

ลู่หานที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมาบ้างพร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้ด้วย เขารักชานยอล...มาก จนเซฮุนถึงกับอิจฉา แต่ลู่หานไม่ได้รักแบบชู้สาวนะครับ พวกเขาเป็นญาติพี่น้องกัน

“ไม่รู้สิ... ฉันยังไม่ได้คิด...”

“อ้าว...นายควรทำให้มันกระจ่างนะชานยอล”

มินซอกพูดเสริมให้กับพวกเราที่นั่งเงียบๆ ว่าแต่จงอินล่ะ หายไปไหน? ตั้งแต่ผมลงมายังไม่เจอเขาเลยหรือว่า!!!

“ฉันอยู่นี่คยองซูไม่ต้องห่วง”

เสียงของจงอินลอยเข้ามาในหัวของผม แต่ผมก็ยังไม่เจอเขา...

“แบคฮยอนๆๆๆ จงอินล่ะ นายเห็นเขามั้ย”

“อ๋อ นอนหลับอยู่บนห้องอ่ะ สงสัยยังไม่ตื่น”     ยังไม่ตื่น? ถึงปกติเขาจะเป็นเจ้าชายนิทราก็จริงแต่ก็ไม่น่าจะตื่นสายขนาดนี้นะหรือว่า!!!

“เออ นั่นสิ เทาก็หายไปด้วย”  จงแดพูดขึ้นมาบ้าง ซึ่งตอนนี้คนที่หายไปก็เท่ากับ 3 คน

“เดี๋ยวฉันมานะ” ว่าแล้วผมก็ลุกพรวดพราดแต่ก็โดนเสียงอู๋ฟานขัดขึ้นมาเสียก่อน...

“นั่นนายจะไปไหนคยองซู”

“ไปหาจงอินนะ ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่ลงมา หรือว่าป่วย?”

“ไม่ต้องไป นายนั่งอยู่ตรงนี้ก่อน”

“แต่!!!”

ผมเถียงกับอู๋ฟานได้ซักพักจุนมยอนก็พูดเรื่องที่ทำเอาผมถึงกับตัวแข็งขึ้นมา!!!

“แล้วอี้ชิงล่ะ”

“เขาส่งข้อความมาหาฉันว่ากลับไปแล้วน่ะ กลับไปตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว ที่บ้านมีเรื่องด่วนน่ะ”

ไม่ใช่ผมพูดนะครับ อู๋ฟานต่างหากที่พูด... เขาพูดพร้อมกับหันหน้ามามองผมด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับเยาะเย้ย...

“ฉันปวดหัว ไปนอนนะ ขอโทษนะทุกคนฉันคงเล่นด้วยไม่ได้”

ผมส่งยิ้มเจื่อนๆให้ทุกคนก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ห้อง ที่มีอี้ชิงนอนอยู่...ข้างในนั้น....

End talk ::: Do Kyungsoo

“คยองซูๆๆๆ เดี๋ยวสิ รอก่อน”

บยอนแบคฮยอนเรียกเพื่อนรักอย่างหัวเสีย คยองซูดูแปลกไปหรือว่าจะไม่สบายจริงๆนะ ร่างกายของเขายิ่งไม่ค่อยแข็งแรง

จงอินนี่ก็แปลกเวลาขนานนี้แล้วยังไม่ตื่นอีก!!!

“ฉันไปดูคยองซูก่อนนะ สงสัยจะปวดหัวหนัก ” บยอน แบคฮยอนพูดกับเพื่อนๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามไป ก่อนที่จะมีมือปริศนามาจับไม่สิ...บีบที่แขนของเขา

“เดี๋ยว!!! ฉันไปเอง”

เขา เอ่ย ขึ้นมาก่อนที่จะขออาสาไปดูคยองซูเอง...

“เออ ไม่เป็นไร ฉันไปดูเองได้ นายไปเล่นกับเพื่อนเถอะ”

แบคฮยอนบอกปัดพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้

“ไม่เป็นไร ฉันมีเรื่องต้องปรับความเข้าใจกับเขา “

เขาส่งยิ้มมาให้ราวกับจะให้แบคฮยอนคลายกังวลใจแต่...ใครๆก็รู้ดีว่ายิ้มของเขาน่ะ มันเป็นรอยยิ้มอาบยาพิษ!!!!

“ไม่เป็น..ไร ฉันไปดูเองดีกว่า...”

บยอน แบคฮยอน เริ่มรู้สึกว่าแรงกดที่แขนเริ่มจะมากขึ้นไปเรื่อยๆขึ้นทุกที

“ทำตามที่ฉันบอก”

“อือ”

แล้วแบคฮยอนก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมตามที่เขาคนนั้นต้องการ....

ก๊อกๆๆๆ

เฮือก!!!

เสียงเคาะประตู ทำเอาคนข้างในสะดุ้งอีกครั้ง กลัวเหลือเกิน กลัวที่เหตุการณ์จะเป็นเหมือนเดิม...

กลัวคนอยู่ข้างหน้าประตูนั่นว่าจะเป็นใคร มาดี...หรือ ร้าย!!!

“คยองซูเปิดประตูให้หน่อย”

คยองซูค่อยๆเดินไปเปิดประตูอย่างช้าๆ เมื่อรู้ว่าใครอยู่ข้างหน้า

“มีอะไร”

เขาเปิดประตูไว้โดยที่ยังไม่ยอมในอีกคนเข้ามาในห้องของเขาได้

“ฉันขอโทษ นายออกมาคุยกับฉันหน่อยสิ คยองซู”

“ไม่”

“ทำไมล่ะ คยองซู เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”

“สวัสดี ฉัน โด คยองซู ต่อจากนี้ไปฝากตัวด้วยนะ อ้อ มีอะไรจะให้ช่วยก็บอกได้เลย ฉันเต็มใจช่วยก็นะ เพราะว่านายเป็นเพื่อนฉันนี่ ^(+++)^”

ความทรงจำเมื่อครั้งที่เป็นเพื่อนกันใหม่ๆเข้ามาเล่นงานให้คนข้างในต้องคิดหนัก

“นายมีอะไร เราออกไปคุยข้างนอกกัน”

“งั้นไปห้องฉัน”

“ทำไมต้องห้องนาย”

“ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับนาย”

“เรื่องอะไร”

“เรื่องนั้นนั่นล่ะ”

“!!!”

.

.

.

.

.

.

“ว่ามา..”

“เย็นชาจังเลยนะนายนี่~~~~” เขาพูดพร้อมเดาะลิ้นด้วยท่าทางที่คยองซูแทบจะอยากเอาเท้าสวยๆของเขาไปฟาดไปหน้าหล่อๆของหมอนั่นทันที

“กินยาหรือยัง?”

“เอาให้ตรงประเด็น”

“แหมๆๆๆ นายพูดเหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่าฉันงั้นแหละ” 

คนข้างหน้ายังคงท่าทางกวนให้น่าถีบเหมือนเดิม ถ้าไม่ติดว่ากลัวคนข้างหน้าคยองซูคนนี้ซัดไปตั้งแต่เคาะประตูครั้งแรกแล้ว

“....”

“กินยาหรือยัง?”

“ยัง”

“ยาของนายอยู่ไหน? ทำไมไม่กินเกิดไม่สบายขึ้นมาอีกว่าไง”

“ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า”

“ก็เพราะเป็นห่วงไงถึงบอก”

“เฮอะ ห่วงหรอ”

“แล้วแต่นายจะคิดล่ะกัน ยาอยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปเอามาให้ “  

คนตรงหน้าพูดตัดพ้อก่อนที่ส่งสายตาเป็นหมาหงอยมาให้แบบที่เคยทำ...เป็นประจำ...

“ไม่ต้องยาอยู่นี่” แล้วคยองซูก็หยิบขวดยาเล็กๆสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ข้างในมียาอยู่ 2 เม็ด

“กินซะ เดี๋ยวฉันหายน้ำให้” คยองซูมองตามคนข้างหน้าอย่างไม่ละสายตา จนลับสายตาไป

“เฮ้ออ ทำไมต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของฉันด้วยนะ”

.

.

.

“น้ำมาแล้ว กินซะสิ”

“รู้แล้วน่า...”  คยองซูรีบจัดการยาและน้ำทันทีที่คนตรงหน้าบอก ทำไมเขาต้องมาทำเป็นดีกับเราอย่างนี้นะ คยองซูคิดในใจก่อนจะกลืนยาลง

“เก่งมาก เด็กดี”  คนตรงหน้าก้มจุมพิตไปที่หน้าผากทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

อึกกก!!!

“อ๊อก!!! นายเอาอะไรมาให้ฉันกิน !!! ”

คยองซูถึงกับทรุดเมื่อรู้สึกมีอะไรแปลกๆในตัวของเขา ทำให้ลมหายใจของเขา อัตราการเต้นของหัวใจของเขาติดขัดไปหมด

“ก็ยาไง”  คยองซูรีบเอาแรงที่เหลือมาดูที่เม็ดของยาอีกครั้ง ให้ตายเถอะ นี่มันยาพิษ

“นายทำอย่างนี้ทำไม !!! “ 

“ดูนี่ซะ ฮึๆๆๆ”  คนตรงหน้าส่งสายตาอย่างเย็นชาไปให้ พลางยื่นมือถือของเขาให้ดู และสิ่งที่ปรากฏขึ้นมาแทบทำให้คยองซูช็อค

มันส่งให้กี่คนว่ะเนี่ย!!!   คยองซูสบถในใจ

To You…

ขอต้อนรับคุณเข้าสู่ค่ำคืนสุดระทึกขวัญสำหรับคุณ  ต่อจากนี้ไปจะเป็นภารกิจที่คุณ ต้อง ทำ

......ฆ่า.... ทุกคนซะ แล้วคุณจะรอด.....

นี่ไม่ใช่คำขู่ นี่คือเรื่องจริงและนี่ก็คือเกมส์ของฉัน 

อ้ะๆๆๆ คิดจะเอาไปให้เพื่อนของคุณดูหรอ คิดดูดีๆนะ คุณจะเป็นคนฆ่าหรือโดนฆ่าถ้าเอาให้เพื่อนคุณดู  ยินดีต้อนรับเข้าสู่ Trap XXX ขอให้พระเจ้าคุ้มครองคุณล่ะกัน.....

xxx-xxx-xxxx

“...”  ทางด้านคนข้างหน้าที่เห็นคนตัวเล็กหมดลมไปก็จัดแจงนำเขาขึ้นไปนอนบนเตียง จัดที่จัดทางให้เรียบร้อย พร้อมกับห่มผ้าให้…

“ขอโทษนะคยองซู ฉันต้องรอด”

 เขาประกบริมฝีปากที่อบอุ่นลงไปที่ริมฝีปากที่เริ่มจะเย็นชืดก่อนจะผละออกไป...

…TO BE CONTINUED…

Trap XXX

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

สวัสดีค่า~~~

เป็นไงกันบ้างเอ่ย
ส่วนไรต์เหงามากกกกกก อยากได้กำลังใจ

เม้นหน่อยน้า~~~ T^T

"รีดเดอร์จะรู้หรือเปล่า ไรต์มารอรีดเดอร์เม้นกับอ่านที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ T^T

หวังว่าจะสนุกนะคะ"

ป.ล. นี่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเฉยๆ ไม่มีเจตนาทำร้ายศิลปินแต่อย่างใด T^T

:)  Shalunla