❥ Malamute Fiction - One Short {exo} 。

ลำดับตอนที่ #3 : 3rd ll KRIS x HAN ll 'Soap' 30%

      



 

  Short Fic : EXO - KRISHAN
'Soap'

          HUNHAN

          SEHUN – LUHAN

          JUST MARRIED

          “เฮ้! พี่ลู่หานมาดูนี่สิ”

            เสียงทุ้มมีเสน่ห์ของมักเน่ตัวโตฝั่งเอ็มเรียกพี่ชายหน้าหวานของวงด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำเอาพี่ๆ คนอื่นถึงกับวิ่งมามุงดูน้องเล็กที่นั่งเล่นไอแพดด้วยความอยากรู้อยากเห็น จะมีก็แต่อี้ชิงที่นั่งเกากีต้าร์ส่ายหัวไปมา จื่อเทาก็คงเล่นอะไรเป็นเด็กๆ อีกตามเคย

            “มีอะไรหรอเทาพี่ทำอาหารอยู่น่ะ”

            “แฟนคลับทำแบนเนอร์ประมาณว่า ‘ฮุนฮันแต่งงานกันแล้ว’ อันใหญ่มาก!”

          กึก!~ เสียงวางแก้วกาแฟอย่างแรงจนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาแทบแตก เจ้าของไอแพดหันไปมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ แล้วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

            “พี่เป็นอะไร?”

            “เปล่า”

            “แล้ววางแก้วเสียงดังทำไม”

            “เปล่า”

          “ตุ้ยจางปากแข็ง”

            “หืมมมมม?” ประโยคลอยๆ ของใครบางคนที่นั่งเล่นกีต้าร์อยู่มุมหนึ่งของห้องเล่นทำเอาทุกคนต้องหันขวับไปมองด้วยความสงสัย โดยเฉพาะคนโดนพูดถึงนี่แทบจะถลาเข้าไปหาด้วยซ้ำ

            “อี้ชิงพูดอะไร”

            “ผมว่าพี่น่าจะได้ยินชัดนะ”

            “ไอ้เด็กบ้า” ได้แต่ว่าออกไปอย่างนั้นก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป

            เจ้าของห้องตัวสูงที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินเข้ามาถึงก็นั่งลงบนเตียงนุ่มหยิบตุ๊กตาอัลปาก้าคู่ใจมาจ้องเขม่งแล้วทำอย่างที่ชอบทำประจำ

            “อื้อๆๆๆๆๆๆ!” อู๋ฟานคนหล่อชกหน้าตุ๊กตาตัวโปรดราวๆ สิบหมัดเพื่อผ่อนคลายอารมณ์

            “ฮุนฮันหรอ? นี่แหน่ะ! แต่งงานกันหรอ? นี่แหน่ะ!” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจับตุ๊กตาตัวน้อยทุ่มลงเตียงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างรุนแรง จะทำไงได้ล่ะ ก็คนมันอิจฉา!

            อิจฉาที่ได้ยินชื่อ ฮุนฮัน บ่อยครั้ง

            อิจฉาที่อยู่กันครบสิบสองนเมื่อไร ฮุนฮัน ก็ติดกันแจ

            อิจฉาที่แบนเนอร์ ฮุนฮัน เด่นกว่าคู่อื่นอยู่เสมอ

            อิจฉาในทุกๆ อย่างที่เซฮุนได้

            แต่เขาไม่ได้...

            อู๋อี้ฟานทำไม่ได้แม้กระทั่ง...บอกรัก

          “อ๊ากกกกกกกกกก!”

            “อู๋ฟานทำอะไรน่ะ” การกระทำทุกอย่างชะงักลง ตุ๊กตาตัวน้อยค้างกลางอากาศอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าของใบหน้าหวานที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาเอียงคอสงสัยอย่างน่ารัก

            “ขะ เข้ามาทำไมหรอลู่หาน”

            “วันนี้เด็กๆ อยู่เล่นเกมกันโต้รุ่งน่ะ ไม่มีใครยอมนอนซักคน...ขอนอนด้วยได้ไหม”

            “เอ่อ...”

            “แต่ถ้านายรังเกียจก็ไม่เป็นไรนะ”

            “ดะ เดี๋ยวสิ” อัลปาก้าสุดหวงถูกปากลับไปยังทิศทางใดก็ไม่มีใครรู้ แต่ฝ่ามือหนาของเจ้าของห้องต่างหากที่น่าสนใจ

            “เอ่อ...อู๋ฟานปล่อย” คนตัวเล็กกว่าหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อจู่ๆ ก็ถูกเพื่อนร่วมวงสวมกอดจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจดวงน้อยเร่งจังหวะทำงานจนเจ้าตัวอดที่จะกังวลไม่ได้ว่ามันจะทำงานหนักไปหรือเปล่า

            “ขอโทษทีฉัน...ช่างเถอะ เข้ามาก่อนสิ” เมื่อไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร คนตัวสูงก็ทำได้แค่ตีหน้ามึนเรียกเพื่อนร่วมห้องจำเป็นให้เข้ามาในห้อง

            “อื้อ”     

            “แล้วนี้หอบเสื้อผ้ามาทำอะไร”

            “เอามาเปลี่ยนนอนไง ไฟห้องน้ำห้องฉันมันเสียยังไม่ได้ซ่อมเลย”

            “อาฮะ งั้นนายเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันค่อยอาบต่อ”

            “ก็อาบด้วยกันสิจะได้ไม่เสียเวลา”

            “หืมมมมม?” แทบจะสำลักน้ำลายตัวเองทันทีที่ได้ยินคนตัวเล็กเอ่ยชวน ลู่หานจะรู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่ รู้ตัวไหมว่าทำให้อู๋ฟานคนนี้ใกล้หัวใจวายตายเข้าทุกที

            “ทำไมล่ะ? ทีตอนนั้นนายก็ยังอาบน้ำกับเทาได้เลย” ตอบกลับไปด้วยความใสซื่อ ลู่หานผู้ไม่เคยรู้อะไรถามออกมาอย่างจริงจัง คริสได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างช่วยไม่ได้ มันก็จริงอย่างที่ลู่หานพูด เขาเองก็อาบน้ำร้องเพลงกับเทาในห้องน้ำบ่อยครั้ง แก้ผ้าอาบน้ำกันจนชิน มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะต่างก็เป็นผู้ชายทั้งคู่

          แต่ลู่หานคนนี้น่ะ...

          ลู่หานคนนี้น่ะเป็น...

          ก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่นะ! =________________=

            คุยกับตัวเองในใจอยู่นานก็ได้คำตอบ อู๋ฟานยกยิ้มแบบที่คิดว่าดูดีที่สุดให้กับลู่หานแล้วผละเดินออกไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าชุดนอนลายทางสีเข้มที่ดูดีในระดับหนึ่งขึ้นมา สาวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อที่อีกคนจะได้ไม่ต้องรอนานแต่ก็ต้องรับรู้ว่าตัวเองคิดผิดเข้าแล้ว

          ลู่หานตัวน้อยกำลังเปลื้องผ้าต่อหน้าอู๋อี้ฟาน

          ลู่หานตัวน้อยเปลือยท่อนบนมีแผ่นหลังขาวนวลเนียน

          ลู่หานตัวน้อยก้มลงถอดบ็อกเซอร์.... =[]=

            ไอ้ชิบหาไม่เจอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          อย่านะ! อู๋ฟานน้อยอย่าทำพ่ออับอายสิลูก รักเขาชอบเขาก็เก็บไว้ในใจอย่างเดียวพออย่าแสดงออกนอกหน้าล้ำเส้นสิลูก!

            “อ้าวอู๋ฟานมาแล้วหรอ ถอดเสื้อผ้าสิเร็วเข้า!” ไม่เพียงแต่เร่งร่างสูงเท่านั้นลู่หานคนดีก็ปรี่เขาไปดึงอู๋ฟานให้หันมาประจันหน้าแล้วช่วยปลดกระดุมให้ ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ตะครุบมือเรียวนั้นไว้ทันทีก่อนจะเอ่ยปากไล่ให้เพื่อนตัวแสบเดินไปอาบน้ำก่อน

            อู๋ฟานผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ สะบัดหัวกับความคิดตัวเองแรงๆ ทันทีที่ปลดปราการชิ้นสุดท้ายออกคริสก็ตรงดิ่งไปหาลู่หานที่กำลังหันหลังฟอกสบู่ถูตัวอยู่หมายจะเข้าไปอาบน้ำด้วยตามปกติ

            ขณะที่ขายาวๆ ของอู๋ฟานกำลังจะพาไปถึงที่หมายก็ต้องรีบเบรกขาแทบไม่ทันเมื่อลู่หานตัวน้อยของเขา (?) ทำสบู่ล่วงลงพื้น ฉับพลันร่างเล็กก็รีบก้มโค้งหยิบสบู่เป็นปฏิกิริยาปกติ

            แต่มันไม่ปกติก็ตรงที่ลู่หานตัวน้อยดันมาโก่งโค้งให้อู๋ฟานที่กำลังเดินหน้าเข้าไปหา ความซวยบรรลัยกำลังบังเกิดคริสได้แต่หลับตาปี๋น้อมรับชะตากรรม

          เชี่ยแม่งพื้นลื่น! อู๋อี้ฟานเบรกตัวเองไม่ได้! แอร๊!~

            ปึ้ก! เดชะบุญโชคยังดีที่ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาทันแล้วหันหน้ามาหาอู๋ฟานพอดี...

          เดชะบุญตรงไหนวะเนี่ย! อู๋น้อยกับลู่น้อยได้บ้ะกันตรงๆ เลยต่างหากเล่า! T[]T

            “อะ อู๋ฟาน!” ลู่หานที่ได้สติก่อนผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรงจนคนโดนผลักถึงกับเสียหลักล้มลง

            “โอ้ย!!!” อู๋ฟานที่ล้มลงก้นจ้ำเบ้าส่งเสียงร้องโอดครวญพร้อมกับเบ้หน้าแสดงถึงความจริงปวด ลู่หานเห็นดังนั้นก็ต้องรีบเข้าไปประคองเพื่อนตัวสูง แต่ก็แอบเหน็บคนบ้าที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องอยู่ดี

            “เจ็บไหมนั่น! ใครใช้ให้นายเล่นอะไรพิเรนท์แบบนี้ฮะ? นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันฉันสอยนานร่วงแล้วแน่ๆ”

            “ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ พื้นมันลื่นแล้วหยุดไม่ได้”

            “อย่างนั้นหรอ?...”

            “อืม...”

            อู๋ฟานกับลู่หานอาบน้ำกันต่อราวๆ สิบนาทีเห็นจะได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าขณะอาบน้ำอู๋ฟานก็แอบชำเลืงมองเรือนร่างสวยงามของลู่หานอยู่บ่อยครั้ง แม้จะพยายามยกเหตุผลมาอ้างว่าตอนอาบน้ำกับเจ้าเด็กแพนด้านั่นเขาก็มอง เพราะฉะนั้นความรู้สึกตอนที่เขามองจื่อเทากับลู่หานก็คงจะมองด้วยความรู้สึกเดียวกัน...มั้ง Orz

            “อู๋ฟานเช็ดผมให้หน่อยสิ” ว่าแล้วก็เดินมานั่งลงกลางหว่างขาคนตัวสูงโดยที่เจ้าตัวยังไม่ตอบตกลงด้วยซ้ำ อู๋ฟานกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะกลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ยังติดตัวลู่หานอยู่ อู๋ฟานพยายามหายใจเบาๆ จะได้ไม่ต้องสูดดมกลิ่นยั่วเย้าเหล่านั้น เกร็งจนแทบจะกลั้นหายใจอยู่รอมร่อ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องหันหน้าหนีสูดอากาศรอบนอกจนเต็มปอด

            “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...”

            “อะ อู๋ฟาน” เสียงหวานร้องด้วยความตกใจก่อนจะหันไปเห็นเพื่อนตัวดีหอบหายใจหน้าแดงก่ำ วินาทีแรกเกือบนึกว่าอู๋ฟานจะทำอะไรไม่ดีแบบที่ลู่หานคิดซะแล้ว ติดตรงที่ว่าอู๋ฟานยกมือขึ้นโบกพัดอากาศเข้าปอดเสียก่อน ลู่หานแทบจะหน้าเสียทันทีที่ได้เห็น

            “ฉะ ฉันตัวเหม็นหรอ” ว่าแล้วก็เด้งตัวลุกขึ้นยืน ถอยตัวออกหากในระยะหนึ่ง ยิ่งเห็นท่าทีของอู๋ฟานที่ทำท่าเหมือนกำลังจะขาดใจตายก็ยิ่งใจสั่น ทั้งกลัวทั้งอาย สมองสั่งการให้คิดไกลไปไหนต่อไหนแล้วว่าตัวเองมีกลิ่นตัวถึงขั้นเพื่อนสนิททนไม่ไหว

            “มะ ไม่ใช่ แฮ่ก...คะ คือ...คือ...แฮ่ก...เออไม่ใช่แล้วกันน่ะ!” เมื่อไม่มีคำโกหกใดที่คิดว่าพอจะแถไปได้แล้ว อู๋ฟานก็ต้องจำใจตีหน้ามึนทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกเช่นเคย

            “ลู่หานเช็ดหัวเองได้ไหม ฉันว่าฉันปวดท้องน่ะ ขอเข้าห้องน้ำก่อน”

            หลังจากเข้าไปสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่นานสองนาน อู๋ฟานก็ได้ฤกษ์ออกจากห้องน้ำซักที ขายาวก้าวมายังเตียงนอนของตนแล้วก็พบว่ากวางน้อยน่ารักกำลังลืมตาแป๋วราวกับรอใครซักคน อู๋ฟานไม่อยากจะอวดเลยว่ามันน่ารักน่าขย้ำแค่ไหน เขาล่ะอยากจะกลายร่างตัวเองเป็นนายพรานซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ...แต่ก็กลัวว่ากวางตัวนี้จะเอาเขาแทงปอดทะลุมันสมองตายก่อน

            “เข้าห้องน้ำนานเชียว”

            “ท้องเสียน่ะ”

            “นอนบนเตียงคริสได้ใช่ไหม?”

            “ก็ต้องนอนบนเตียงสิ จะนอนพื้นทำไมล่ะในเมื่อห้องนี้ก็มีสองเตียง ฉันนอนเตียงจงแดได้”

            “หมะ หมายถึงนอนเตียงเดียวกับคริสต่างหาก”

            “ห้ะ!” หน่วยตาคมเบิกกว้างจนลูกตาแทบถลนออกจากเบ้าเมื่อได้ยินคำชวนเชิญให้ใจคิดอกุศล...อีกแล้ว  ;^;

            “ไม่อยากนอนคนเดียวเท่าไรน่ะ แต่ถ้าอู๋ฟานไม่ถนัดก็ไม่เป็นไรนะ ฉัน...”

            “ดะ ได้!” ตอบออกไปโดยไม่ได้นึกถึงสิ่งที่จะตามมา...อีกล๊าววววววววววว! Y[]Y

          ...ก็ใครใช้ให้ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อบวกกับน้ำตารื้นขึ้นในดวงตาหวานล่ะ!...

          ...ก็อู๋ฟานแมนไง อู๋ฟานไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองรักร้องไห้...

          ...อู๋ฟานเลยต้องมานอนกลั้นใจตัวเองแบบนี้!...

            เวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะตีสามแล้ว แต่บุคคลผู้เป็นเจ้าของห้องและเตียงนอนสำหรับหนึ่งคนยังคงนอนไม่หลับ แม้จะพยายามข่มตามากแค่ไหนก็ยังทำไม่ได้ อู๋ฟานนับกวางน้อยตัวที่หนึ่งจนถึงตัวที่ล้านก็ยังเหมือนเดิม กลิ่นกายหอมๆ ที่ไม่ยอมหมดไปจากตัวลู่หานทำให้เขาปั่นป่วน แต่แค่กลิ่นจะไปยากอะไรก็แค่หันหลังให้จริงไหม?

          แต่กวางน้อยตัวนี้ดันกอดก่ายอู๋ฟานผู้ยิ่งใหญ่เอาซะเหน็บกินต่างหากล่ะคือเหตุผลสำคัญ!

          วงแขนเล็กที่กำลังกอดรัดเอวหนา

          ใบหน้าหวานที่ซุกหาความอบอุ่นที่อกแกร่ง

          เรียวขาสวยที่...พ า ด...ทับท่อนขาของอู๋ฟานไว้

            บอกทีนี่คือท่านอนของเคะที่น่ารัก =_________=

---------------------------------------------------------------------------------------------------

น้องหมาขอเห่า : เอาไปก่อนกี่ % ก็ไม่รู้แหล่ะ กิกิกิกิกิ~

ตอนแรกบอกไว้ว่าจะลงฮุนฮันใช่ไหม? แต่คนที่ได้รางวัลขอเปลี่ยนคู่แหล่ะ

เลยได้เป็นคริสลู่แทนไม่ว่ากันเนอะ? มันเป็นสิทธิ์ของคนที่ได้รางวัล

5555555555555555555555555555

ขอดูฟีดแบคหน่อยว่าคริสลู่นี่โอเคไหม =A=

พาร์ทหลังมันมีอีกประมาณสองสามฉาก

ฉากสำคัญก็เก็บสบู่เหมือนชื่อเรื่องนี่แหล่ะ...

ตามคราวนี้เก็บไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เก็บยังไงอยากรู้ไหม?

เม้นสิ... *ยิ้มเจ้าเล่ห์

Ps.ใครขอเทาฮุนมารอคิวก่อนนะคะ 55555555555 #โดนถีบ 

     

 :) Shalunla