- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #3 : - 02 - เราสองสามคน

- 02 -

เราสองสามคน

            ดูเหมือนว่าบรรยากาศอันแสนน่ากดดันกำลังเข้าครอบงำรอบโต๊ะอาหาร ฉันจ้องไปยังชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยดวงตาเบิกกว้าง ลมหายใจเริ่มติดๆ ขัดๆ หายใจก็ไม่ค่อยจะลงปอดเท่าไหร่นัก แต่ทว่าเขามองกลับมาด้วยสายตาที่คมกริบ

“ดูเหมือนว่าน้องรหัสพี่สมชายกำลังตกใจอะไรอยู่” น้ำเสียงเรียบเฉยพูดกับพี่รหัสของฉัน

“ปล่อยยัยนั่นไปเถอะ...ยัยนั่นก็เป็นเอ๋อๆ แบบนี้ อย่าไปถือสงถือสาอะไรเลย” คนตอบตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดเหมือนจะขำ

“กุนเชียง...” น้ำเสียงเอื้อนเอ่ยของฉันเรียกชื่อเขาออกไป ขอให้เป็นเขาจริงๆ ด้วยเถอะ TT^TT

“เอ่อ...ตกลงเอากุนเชียงใช่ไหมคะ?” พนักงานถามขึ้นอีกครั้ง

“อ่าค่ะๆ -0-”

“ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะพาสต้า” พี่สมหญิงถามขึ้นบ้าง

“สบายดีร้อยเปอร์เซ็นเลยค่ะ ^___^” ฉันตอบกลับพลางฉีกยิ้ม ฮึ่ย! สงสัยฉันคงต้องเข้าโรงพยาบาลโรคจิตซะแล้ว คนชอบกินหมูหยองมันจะแปลกตรงไหน เลิกคิดๆ ไม่ใช่เขาหรอก TT_TT

ไม่นานนักเมื่ออาหารมากมายถูกนำมาเสิร์ฟฉันก็รีบจัดแจงสภาพอาหารให้เหมือนสมัยอนุบาลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะตักใส่ช้อนไว้เตรียมไว้รอ ทุกคนมองหน้าฉันอย่างเอือมระอา ประมาณว่า ‘ไอ้นี่ทำอะไรของมัน’ แต่ก็ชั่งเขาปะไร เพื่อที่ฉันจะได้พิสูจน์จิตใต้สำนึกลึกๆ ของฉันว่าคือเขาจริงๆ ฉันจะยอมทำ ด้านได้อายอด! เอาหวา...สู้ๆ >_<V

“อ่ะ -///-” ฉันพูดพลางยื่นช้อนเข้าไปใกล้ๆ ริมฝีปากเขา ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ให้ตายสิ...อายจัง T///T

“เธอกำลังทำอะไร” น้ำเสียงแน่นิ่งกับใบหน้าเรียบเฉยถามกลับ

“กะกะ...ก็ป้อนไง -///-”

“อย่าบอกนะว่าเธอกำลังจีบฉันอยู่” เฮือก! คำถามที่แทงใจถามกลับมาเล่นงานฉันเสียใบ้กิน กรี๊ดดดๆ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่หนายยย! Q[]Q

“จะบ้าเหรอ! ใครจะไปจีบนายกัน!” ฉันเริ่มโวยวายเสียงดังลั่น เล่นเอาคนภายในร้านหันมาจ้องที่พวกเราอย่างสนอกสนใจ

“เธอไง”

“หลงตัวเอง! นายเอาอะไรมาคิดว่าฉันจีบคนอย่างนายกัน!”

“หลักฐานคาหนังคาเขาอยู่ว่าเธอกำลังจะป้อนข้าวฉัน...นั่นไงๆ ช้อนในมือเธอน่ะ”

ว่าแล้วฉันก็ก้มดูปรากฏว่ายังไม่วางช้อนจริงๆ ฉันค้างไปสองวิก่อนจะค่อยๆ วางช้อนลงบนจานข้าวอย่างช้าๆ ร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างมีชัย เฮอะ! สักวันฉันจะต้องตามล้างแค้นนาย TT[]TT

“อ่ะนี่...นามบัตรฉัน เผื่อเธอจะได้จีบฉันได้ง่ายขึ้น” กล่าวจบคนพูดก็ลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ฉันเป็นหญิงสาวผู้โดดเดี่ยวหน้าแตกอยู่คนเดียว พี่สมหญิงพี่สมชายเมื่อดึงสติสตังกลับมาได้ก็ต่างรีบลุกไปตามๆ กันด้วยความขายขี้หน้า เอาเข้าไป! ทิ้งฉันให้หมดเลย! ฮือๆๆๆ TT__TT

วันต่อมา...

บรรยากาศร่วมโต๊ะอาหารยามเช้ากับครอบครัวยังคงเป็นเช่นทุกวัน พี่สาวสองคนและพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนหยิบทิชชู่ขึ้นเช็ดปากหลังจากทานอาหารเสร็จ ฉันเองก็เช่นกัน

“รีบไปเรียนเถอะพาสต้า...เดี๋ยวสาย” แม่คนสวยพูดขึ้น *0*

“แม่อ่ะ ไม่บอกแพรบ้างเลย งอนแล้ว -^-” คนพูดพูดพลางเบ้ปาก

“โอ๋เอ๋ๆ รีบไปเรียนนะจ๊ะแพร”

“โอเคค่า ^___^”

“อย่าโอ๋กันนานเลยค่ะ...เดี๋ยวคนข้างนอกจะรอนาน” พี่คนโตพูดแซวขึ้นบ้าง ฉันถลึงตาใส่พี่พราวอย่างไม่รีรอ

“พูดแบบนี้ไม่ต้องคุยกันเลย ชิ”

“เห็นด้วยพี่พราว” พี่แพรพูดแทรกพลางเอื้อมมือไปจับมือพี่พราวอย่างเห็นด้วย

“พี่พราว พี่แพร” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ฮ่าๆ ไปกันเถอะพาสต้า” พี่แพรพูดตัดบทอย่างสบายอารมณ์

เสร็จไปหนึ่งกิจกรรมยามเช้าแสนติงต๊องของครอบครัว -_-* เมื่อพวกเราเดินออกมาจากบ้านก็เป็นตามความคาดหมาย ร่างสูงระหงยืนพิงรถเบนซ์คันงามแต่เมื่อหันมาเจอฉันก็ถอดแว่นสีดำสุดหรูออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อหวาน...เธอทำแบบนี้ทุกวัน

“พาสต้าที่รัก *0*” เสียงหวานเรียกชื่อฉันพลางอ้าแขนออกก่อนวิ่งเข้ามาเพื่อจะกอด ฉันรีบใช้นิ้วชี้ผลักหน้าผากเธอให้ออกห่าง

“เมื่อไหร่จะเลิกไร้สาระสักทีจ๊ะ...แอรอน -_-^” น้ำเสียงติดหงุดหงิดของฉันตอบกลับ คนฟังถึงกับทำแก้มพองๆ เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น

“พาสต้าใจร้าย ง้อเค้าเดี๋ยวนี้! TT^TT” แอรอนพูดพลางดิ้นเหมือนเด็กๆ

“พี่ไปก่อนนะจ๊ะ...ฝากพาสต้าด้วย แล้วไปให้ถึงโรงแรม เอ้ย มหาลัยด้วยนะจ๊ะ คุริ” พูดเสร็จพี่แพรก็เดินจากไป ทิ้งฉันไว้แอรอนตามเคย

“ไปกันเถอะค๊าบ ^__^” ร่างบางพูดพลางผายมือไปทางรถ

“ไม่เบื่อบ้างหรือไง ตามตื้อฉันทุกเช้าค่ำเลยเนี่ย”

“ไม่หรอก เพื่อพาสต้าเค้าทำได้ทุกอย่าง ^0^”

“จ้าๆ ฉันจะจำคำนี้ไว้ละกัน”

“จำให้แม่นเลยนะ”

“อืม เดี๋ยววันที่แอรอนเบื่อจะได้ใช้ล้อเลียน”

“ไม่มีวันนั้นแน่” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวตอบกลับ

“แล้วฉันจะรอให้ถึงวันนั้นจริงๆ” กล่าวจบฉันก็เดินไปหนีไปอีกทาง

“พาสต้าใจร้ายอีกแล้วอ่า แงๆ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! เค้าจะไปส่ง! เฮ้!”

ไม่นานนักรถเบนซ์คันงามก็เบรกจอดอยู่กลางมหาลัยอย่างไม่อายสายตาผู้คน ความจริงฉันก็ชินแล้วล่ะ...มันเป็นแบบนี้ทุกวัน แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันคือสายตาฉันที่ไปสะดุดเข้ากับรถมอเตอร์ไซค์คู่กรณีที่ขับเฉียดฉันเมื่อวานดูเหมือนว่าพวกเราจะมาติดๆ กัน เพราะเขาก็เพิ่งมาถึง สาวๆ มากมายรีบพากันไปรุมล้อมรอบรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นอย่างเร่งรีบ หมอนั่นมันเป็นใครกัน...

“พาสต้า” เสียงใสของแอรอนปลุกฉันจากภวังค์ความคิด ฉันละสายตาจากรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นก่อนจะก้าวขาลงจากรถและส่งยิ้มให้แอรอนแทนคำขอบคุณ

“ตั้งใจเรียนนะ”

“โอเคค๊าบ...ที่รัก >///<” คำพูดกับใบหน้าหล่อหวานของเขาเล่นงานฉันซะใบหน้าร้อนผ่าว ความจริงฉันก็ควรจะชินได้แล้วนะ...แต่หล่อขนาดนี้คงต้องใช้เวลาปรับให้ชินอีกนาน

“ขอโทษนะ” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันรีบหันขวับไปตามเสียงแล้วก็ต้องพบกับใบหน้าของคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้

“นะนะ...นาย O[]O”

“ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นเธอ”

“ใครอ่ะพาสต้า O.O” แอรอนที่อยู่ตรงกลางระหว่างเราถามขึ้นอย่างสงสัย

“คู่กรณีขับรถเฉียดฉัน และทำให้ฉันหน้าแตกต่อหน้าสาธารณะชนเมื่อวานนี้” ฉันตอบกลับแอรอน แต่ยังคงจ้องร่างสูงตรงหน้าอยู่ ( -_-+) (O_O) (+-_- )

“เฮ้ย ทำไมไม่เล่าให้เค้าฟังอ่ะ เจ็บตรงไหนป่าว” ร่างบางรีบยกแขนฉันขึ้นดูอย่างเป็นห่วง

“นามบัตรที่ฉันให้ไป เธอยังเก็บไว้อยู่หรือเปล่า”

“ไม่ ฉันทิ้งไว้ที่ร้านอาหารตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่เก็บมาให้เป็นขยะหรอก” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน (ความจริงตอนนี้มันอยู่ในกระเป๋าเงินฉันเอง -_-^)

“ก็ดี” พูดจบเขาก็ค่อยๆ ชำเลืองมองแอรอน

“…”

“ฉันคิดว่าเธอจะจีบฉันซะอีก”

“…!”

“ที่ไหนได้มีรสนิยมแบบนี้นี่เอง” คำพูดแทงใจดำที่เขาเอ่ยออกมาเป็นประโยคที่ฟังแล้วเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัวจริงๆ TT_TT

“พาสต้าไม่เคยจีบใครมาก่อนเลยนะ O^O” บทเพิ่งมาหรอลูก -0-

“ทำไมจะไม่เคย เมื่อวานเธอก็เพิ่งจีบฉันมาหยกๆ” สายตาของเขาเริ่มฉายแววอาฆาต เช่นเดียวกันกับแอรอนที่จ้องเขาไม่วางตา กรี๊ดดด! ศึกชิงนางหรือนี่?

“จริงหรอพาสต้า” แอรอนละสายตาจากชายตรงหน้าก่อนจะหันมาถามฉัน

“เอ่อ...”

“และดูเหมือนว่าเธอจะจีบติดซะด้วยสิ!”