หยุด - สต๊อปเฟรมสมายด์ * ft.นทแอป ฮัทแคน ฮั่นส้ม

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 หอม

 
Chapter 1
 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -




หอม






" ที่รักพรุ่งนี้คาบบ่ายมีเรียนเปล่า " ร่างสูงของสต๊อปพูดพลางนั่งลงบนเตียงข้างๆกับเฟรม

และใช้มือข้างนึงเอื้อมไปโอบร่างบางไว้อย่างถือวิสาสะ จนเฟรมรู้สึกวูบวาบด้วยความสับสน

แล้วคิดว่า มือไวปากไวไปจริงๆ คิดถูกหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่มาเป็นรูมเมทกับร่างสูง




" นี่ ไอ้บ้า เอามือออกไปนะ แล้วหยุดเรียกฉันแบบนี้สักที " เฟรมพูดพลางปัดมือของสต๊อป

ออกอย่างที่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไปทำไมฟะ เรียกอยู่ได้ ที่รัก ที่รักแค่ไม่รู้

ว่าความรู้สึกป่วนหัวใจมันคืออะไรก็หงุดหงิดจะแย่อยู่แล้ว แปลกๆในใจและเหมือนจะเป็นหนัก

ขึ้นทุกวินาที ที่อยู่ใกล้คุณพี่สต๊อป
.


.


" ถ้าไม่มีเรียน ไปกินข้าวกันเปล่าเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง " มือที่ถูกปัดออกเมื่อตะกี้ แต่ตอนนี้ได้กลับมาโอบ

ไหล่เฟรมอีกครั้งและครั้งนี้มันไม่มาเพียงแค่แขนของสต๊อป หน้าของร่างสูงเอนมาพิงไหล่เฟรม

แล้วหายใจลดต้นคอ ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ จนทำให้ตัวของร่างบางตอนนี้


เกร็งจนจะกลายเป็นหุ่นยนต์อยู่แล้ว ถ้าอยู่ต่อไปแบบนี้อีกนิดคงจะต้านความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้ว




" นะ..นี่เธอ อย่ามาทำอย่างนี้นะ " ถึงจะพูดออกไปอย่างติดอ่างแต่มันก็เปรี่ยมไปด้วยความจริงจัง

ที่ร่างสูงเองก็สามารถสัมผัสได้ จึงดันตัวออกห่างจากเฟรมทันที เดี๋ยวจะถูกฆ่าโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ

แต่ก็ไม่วายร่างสูงพึ่งจะมาตอบคำถามที่เฟรมถามไปก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ไม่สนใจก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ



แบบนี้โอบอีกฝ่าย อย่างนี้นานๆไม่น่าจะผิดมากใช่ไหม




" เอ้าก็ที่รักอยากให้พี่เรียกไม่ใช่หรอคะ " สต๊อปพูดออกมาเรียบๆ แล้วยิ้มกวนๆอย่างมีเล่ห์นัยน์มาให้เฟรม

และรู้สึกว่าตนเองจะมีความสุขเป็นพิเศษ กับการที่ได้แกล้งเด็กน้อยคนนี้โดยไม่รู้ว่าอีกคนหน้าแดงจน

จะหัวใจวายตายอยู่แล้ว 

.
.


" ใครน้องเธอ เธอกับฉันก็เรียนปีหนึ่งเหมือนกัน แล้วใครอยากให้เรียกเธอพูดดีๆนะ " เฟรมตะคอก

กลับไปอย่างแพ้แล้วพาลที่ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่อยู่ใกล้กับอีกฝ่ายมันคืออะไร ที่รัก ..อยากให้เรียก

บ้าบออะไรเล่า 



" แต่พี่อายุมากกว่าที่รักตั้งสองปี แล้วเมื่อกี้พี่ถามที่รัก ที่รักก็ให้พี่เรียกแบบนี้ได้ไม่ใช่หรอคะ " สต๊อปยิ้ม

ออกมาอย่างได้เปรียบกว่าในเหตุผล 




" อยากให้เรียกบ้าเรียกบออะไรเล่า เธอน่นแหละที่บังคับฉัน ! " ก็ถ้าอีกฝ่ายไม่มาบีบบังคับร่างบางให้

เรียกแบบนั้นยังไงให้ตายเถอะ เธอก็คงจะไม่ให้เรียกหรอก แึค่มองหน้ายังไม่อยากจะมองจะพูดจะคุย

ก็ยังไม่อยากเลย ถ้าไม่ติดว่าเป็นรูมเมทกัน ชาตินี้ก็อย่าได้หวังจะมาเจอกันอีกเลยเถอะ




" หือ อะไรอ่าพี่เปล่านะ ก็พี่ถามแล้วที่รักก็ตกลงไม่ใช่หรอคะ "สต๊อปยื่นหน้าเข้าไปไกลให้ไออุ่นของ

คำพูดแผ่วเบากระทบกับหูของอีกฝ่าย แล้วแถออกไปอย่างแนบเนียนแกล้งไม่รู้ไปอย่างนั้นแกล้งยิ้ม

ไปอย่างนั้น แต่จริงๆแล้วร่างสูงก็เปล่าบังคับอะไรจริงๆนี่หนาไม่ได้ใช้กำลังสักกะหน่อย 






" ออกไปนะไอ้บ้า เธอมันก็ดีแต่ใช้กำลัง ใช้กำลังบังคับคนอื่น " ร่างบางพูดพลางผลักสต๊อปออกไป

ทันทีเหตุการณ์ต้นเหตุทุกอย่างยังคงติดอยู่ในสมองและหัวใจของใครบางคน เหตุการณ์เมื่อกี้นี้แล่น 

ผ่านเข้ามาในหัวของเฟรมและสต๊อปอีกครั้ง




.

.


" โอ้ยเหนื่อยโคตรๆืำ ตึกก็มีตั้งหกชั้นทำไมไม่มีลิฟเนี่ย " ร่างบางเดินขึ้นมาด้วยกระเป๋าใบใหญ่หลายใบ

เฟรมหอบทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนึงจะต้องใช้ ทั้งที่จำเป็นและไม่จำเป็นเลยสักนิดขึ้นมา และผิดกับ

สต๊อปที่เดินขึ้นมาอย่างชิวๆในกระเป๋ามีเพียงเสื้อผ้าแค่ไม่ีกี่ตัวเท่านั้น พลางคิดในใจว่าก็อีกฝ่ายเล่น



หอบมาเยอะขนาดนี้ จะไม่่ให้เหนื่อยได้ยังไง



"ขี้บ่นจัง อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่ชั้นบนสุดละกันเดี๋ยวก็ถึงแล้วไง ห้อง 535 " เฟรมที่เดินบ่นมาตลอด

ที่เดินขึ้นบันได บ่นอย่างกับมัธยมไม่เคยเดินขึ้นเดินลง อย่างงั้นแหละ แต่คำพูดออกอีกฝ่ายทำให้

ร่างบางถึงกับมองค้อน และทำหน้าตาบูดบึ้งอย่างเสียอารมณ์และรีบ เร่งฝีเท้า ดินเร็วขึ้นไปอีก



กะจะให้อีกฝ่ายตามไม่ทัน เด็กอะไรไม่รู้แม้แต่ตอนงอนอยู่ยังน่ารักเลยยยย
.
.
.





" ฉันช่วยถือไหม " เหมือนว่าร่างสูงตั้งใจจะแกล้งอีกฝ่ายเพราะว่า ตลอดทางที่เดินขึ้นมาสต๊อปปล่อย

ให้เฟรมถือกระเป๋าสองสามใบยังกับจะไปเมืองนอกตลอดชีวิต ขึ้นมาคนเดียวและไม่ยักจะปันน้ำใจ

ไปช่วยอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ แต่พอมาถึงแล้วพึ่งจะช่วย แต่เชื่อสิว่าตั้งใจจะช่วยจริงๆนะ พอเห็นเฟรม



จะไขกุญแจห้องเข้าไปเนี่ย แล้วทำไมเธอไม่วางของไว้ก่อนนะ  ยัยโก๊ะเอ้ย จริงๆเลย 




" ไม่ต้องเลย ตั้งนานไม่ช่วย เอามือ ออกไปเลย " เฟรมบ่นอุบอิบ ทันทีเมื่อสต๊อปรู้ว่าคงถูกอีกฝ่าย

งอนเข้าให้แล้วคิดประมวลผลหาข้อแก้ตัวมาไว้ในสมองทันที ทำยังไงได้ละ ก็เธอมันความรู้สึกช้านี่



" นี่ฉันตั้งใจจริงๆนะ มาๆ " ถึงถูกอีกฝ่ายปฏิเสธแต่สต๊อปก็ยืนยันที่จะเื้อื้อมมือไปช่วยถือกระเป๋าให้

เฟรมก็ยังไม่ยอมแต่โดยดี แล้วคงยังกระชากกระเป๋ากับร่างสูงอยู่




" ปล่อยไอ้บ้า ปล่อยยยย " สิ้นเสียงร่างสูงกระชากกระเป๋าสุดแรงในขณะที่จังหวะนั้นเฟรมได้คล้าย

กำลังลงพอดี 



" เห่ย.." ร่างทั้งสองสบถออกมาพร้อมกันและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อทั้งคู่ล้มลงไปตามแรงดึง

ของสต๊อปโดยที่ตอนนี้ร่างบางเป็นคนที่กำลังค่อมทับอีกฝ่ายอยู่ตอนที่ทั้งสองตอนล้มลง และนับ

ว่าเป็นโชคดีอย่างไม่น่าสงสัยในความรู้สึกเฟรม ที่ไม่ป๊ะจูบลงไปพอดี หรือโชคร้ายสำหรับใครหรือเปล่า




อันนี้ก็ไม่สามารถจะบอกได้ เหมือนถูกสะกดทันทีที่มองดวงตาและรอยยิ้มมีเสน่ห์ของร่างสูงเฟรม

ได้สติหลุดจากแววตานั่นก่อน เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไปอยู่ในตอนนี้ ร่างบางรู้ทันทีว่า

ตอนนี้หน้าของเธอขึ้นสีแ้ดงมากแน่ๆเพราะแก้มของเธอหนะมันฟ้อง ร้อนขนาดนี้เฟรมได้แต่หลบตา




ร่างสูงที่ดูจะตกใจไม่้น้อยกับเหตุการณ์นี้ แต่กลับดูมีแววตาที่ลึกซึ้งไปกว่านั้น ที่สำคัญหน้าสต๊อป

ตอนนี้ ก็แดงไม่แพ้กับอีกฝ่ายเลย ร่างสูงถอนหายใจออกมา 




" เสียดายจัง.. " คำพูดเบาๆจากสต๊อปพูดขึ้นมาอย่างลอยๆ แต่มันกลับลอยไปกระทบหูผู้ฟังอย่าง

เฟรม ได้ยินเต็มสองหูอย่างชัดเจน และร่างบางยืนยันกับตัวเองว่าเธอไม่ได้หูฝาดไปเองแน่ๆ




" อะไรนะ " อย่างไรก็ตามร่างบางก็แน่ใจว่าเธอไม่ได้หูฟาด แต่ถามเพียงแค่ต้องการความซื่อสัตย์

จริงจากร่างสูงเท่านั้น 





" หือ  อะไรหรอ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ " สต๊อปแถด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง




"มะกี้ฉันได้ยินนะยังปฏิเสธอีก เธอ เสียดาย อะไร " ร่างบางจ้องมองลึกเข้าไปในแววตานั่นหวังจะเค้น

หาคำตอบจากอีกฝ่ายให้ตายไปข้างนึง



" บะ บ้าเปล่า นี่ เธอละเมออะไรเนี่ย เพ้อเจ้อแล้ว "  สต๊อปเริ่มตะกุกตะกักกับแววตาของเฟรม

ติดอ่างและมีพิรุทขนาดนี้มันยิ่งทำให้เฟรมแน่ใจชัดเจน คราวหน้าเถอะจะจับให้ได้คาหนังคาเขาเลย

สิคอยดู

.

.


.




" ของมีแค่นี้เธออยู่ได้หรอ ฉันไม่ให้ยืมนะบอกไว้ก่อน " เฟรมพูดขึ้นมาเพราะเห็นสต๊อปขนของมามีแต่

เสื้อผ้าทั้งนั้น แต่มันกลับทำให้อีกฝ่ายนิ่งเงียบไปสักพักใบหน้าดูมีรอยยิ้มแปลเปลี่ยนยิ้มเจือนๆ

แววตาแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่มองดูเศร้าหมองและทุกข์ใจ

.

" ไม่มีก็ค่อยซื้อเอาน่า ฉันจะไม่กลับไปบ้านอีกแล้ว "  แววตาของสต๊อปมีน้ำใสๆคลอแต่กลั่นออกมา

เป็นน้ำตา อาการนี้เขาเรียกว่าร้องไห้ เฟรมตกใจที่จู่ๆสต๊อปก็ร้องไห้



" เธอร้องไห้ทำไม " เฟรมยังคงงงและสับสนกับอารมณ์ที่แปรปวนของร่างสูง และไม่เข้าใจ

แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อสต๊อปโผลกอดเธอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมามากมายเหมือนเจอสิ่ง

ที่เลวร้ายมากๆ มา จนร่างสูงก็คลายความสงสัยของเฟรมไปได้ แต่จะมีใครรู้ไหมว่าที่ทำอยู่เนี่ย

โกหกทั้งเพ เรื่องที่พูดมันก็โกหกทั้งเพเหมือนกัน 



" พ่อแม่ฉันอยู่ต่างประเทศไม่มีใครมาสนใจฉัน ใช่สิพี่ก็พี่ฉันทั้งเก่งกว่าทั้งดีกว่า พ่อไม่เคยคิดถึง

ฉันเลยสักนิด " ถึงร่างบางจะไม่ชอบหน้าสต๊อปสักเท่าไร แต่เฟรมก็รู้สึกได้ว่าสงสารสิ่งที่สต๊อปเจอ

มาอย่างจับใจในขณะที่ร่างสูงตอนนี้กำลังกลั้นคำอย่างสุดหัวใจ 




" เธอจะดูถูกตัวเองไปทำไม พ่อแม่ที่ไหนจะไม่รักลูก ถ้าพวกท่านไม่รักเธอจริงๆ ไม่ปล่อยให้เธอ

อยู่คนเดียวไปแล้วหรอ ไม่ให้โตมา ซ่าได้ขนาดนี้หรอก " ถึงจะลงท้ายด้วยคำแขวะแต่เธอก็อยากจะ

ทำให้ร่างสูงดีขึ้นบ้าง  



" ฮะะ ฮึก ฮ่าฮึก "




ร่างสูงเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ทำเนียนเป็น สะอื้นท่ามกลางอ้อมกอดของทั้งสองอยู่นาน

ก่อนที่จะข่มตัวเองให้หยุดขำได้แล้วเหลือไว้แต่เพียงแค่ความเงียบ ลมหายใจอุ่นๆ และมือของทั้งสอง

ที่ยังไม่ได้คลายอ้อมกอดออกจากกันไปเท่านั้น 















"หอมจัง"




 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


 
 


แก้ไขใหม่อีกรอบแล้วจร้าสำหรับตอนนี้ ใครพลาดแบบ Orginal เสียใจด้วย
555555555555555
พบกันตอนหน้าเนอะ 
ต้นเหตุของที่ทั้งสองเรียก ที่รักที่รัก


ปล. ฟ้อนสีเทาๆคือ ย้อนความหลังให้ดูอะค่ะ

:)

thank theme
:)  Shalunla