ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
วัน่อมาแ้วะรัมาทำานที่โรพยาบาล
“พี่แ้วๆมี่ออไม้มาส่่ะ” พยาบาลรุ่นน้อบอ
“นไ้นไหนส่่ออไม้มาให้พี่หว่า” หิสาวพลิาร์มพูอ่าน้อวามเบาๆ ใบหน้าเ้าอ่ออไม้ลอยมา
“แ้วะรั แทนำอโทษ...ผมอเลี้ย้าวสัมื้อไ้ไหมเวย์”
เธอยิ้มที่มุมปา
“อุ๊ย! ายหนุ่มส่มาให้้วยพี่แ้วหน้าแเลย”น้อพยาบาลอแวไม่ไ้
“ฝันไปเถอะที่ันะไปับนาย”แ้วะรัเินอาย บอับนเอว่าเธอับเวย์ไม่ำเป็น้อพบเอันอีแล้ว
่วเย็นหลัเลิาน แ้วะรัเินเลาะสนามหวัหนีใรบานที่ส่่ออไม้มาอโทษพร้อมอนัทาน้าว
“ุแ้วทำไมไม่เินริมถนนล่ะรับ”
เสียทัทายทำให้หิสาวใหน้าเหวอ หันมอไปามเสียเรีย
“นายเวย์...นายมาไ้ไ”หิสาวหน้าาเลิ่ลั่ไม่อยาให้ใรมาเห็นว่าเาเป็นนส่่ออไม้มาให้เธอ
ายหนุ่มสูทสีำ รอเท้าหนัผมเรียบ แว่นันแสีำอยู่บนใบหน้า ยืนพิรถสปอร์สีำ
“ผมมารับุไปทานอาหาร่ำ้วยัน”
หิสาวพยายามหาทาปิเสธ
“ันไม่ว่า มีาน่ออี”หิสาวบอทำให้ายหนุ่มถอแว่นา เินเ้ามาใล้หิสาว
“ผมให้นเ็าราเวรุแล้ว”
มันทำให้เธอำใ้อเินามเาไป เพราะรู้พิษสและวามร้ายาอเาี
“ุแ้วรับผมอบุนะรับ ทีุ่ยอมรับำอโทษาผม แถมให้โอาสผมไ้เลี้ย้าวุ้วย”
เวย์เปิประูรถให้หิสาว เาับออไปอย่ารวเร็ว
“วันนี้นายมาแปลๆ นะ”
หิสาวำเลือมอายหนุ่มแ่เธอไม่มีวามไว้ใเา มือับระเป๋าแน่น ายหนุ่มอยิ้มไม่ไ้
ภายในร้านอาหารที่แ่้วยอไม้ เสียเพลรัเปิเบาๆ ายหนุ่มหิสาวเ้ามาเป็นู่ โอบอันอย่ามีวามสุ
เวย์เลื่อนเ้าอี้ให้หิสาว
“อบุ่ะ”
แ้วะรันั่ร้ามเวย์ เธอมอายหนุ่มรหน้าที่ยิ้มละมุน มันทำให้เธอหัวใพอโหน้าแ
“ุะให้โอาสผมไ้ไหม” ายหนุ่มพูอย่าไม่อ้อม้อมเลยทำให้นฟัใหน้าเหวอ
“นายอโอาสเรื่ออะไราัน” เธอถามลับ
“็ุแ้วให้โอาสให้ผมไ้เป็นเพื่อนับุอย่าไรรับ” ายหนุ่มพูาอย่าัถ้อยัำ
“นาย...”หิสาวแอบถอนใอย่าโล่อ
“ผมว่า อนา่อยพันาเป็นนรัไ้ไหมรับ”
ายหนุ่ม้อาแสวามริใ หิสาวไ้แ่ยิ้ม สมอหาำอบที่ีที่สุ
“ร้านนี้ บรรยาาศีมาเลยนะ”แ้วะรัเปลี่ยนเรื่อุย
“ุแ้วไม่้อเปลี่ยนเรื่อุยหรอรับ ถึผมะเป็นมาเฟีย... แ่ไม่เยทำร้ายใร่อน”เาพยายามเล่าเรื่อราว
หิสาวไม่มีำอบ แม้เธอะแปลในเอว่า‘ทำไม หัวใเ้นแรยามอยู่ใล้นาย’
“ุแ้วยัไม่้อให้ำอบผมอนนี้็ไ้” ายหนุ่มสรุปเอาเออย่าเ้า้านเอหิสาวไม่อบรับหรือปิเสธ เท่านี้มัน็ีมาแล้วสำหรับเา
หลายเือน่อมา
เวย์มาเฟียหนุ่มพยายามทำัวเป็นผู้ายธรรมานหนึ่ที่้อารไ้รับวามรัาหิสาว เายอมทำทุอย่า้วยนเอ นบารั้หิสาวอยิ้มออมาไม่ไ้
“นายเวย์นายมาทำให้หัวใันหวั่นไหวอีแล้ว”
หิสาวเฝ้าพูับนเอ เาลายมาเป็นส่วนหนึ่อเธอ
เวย์พยายามไม่ถูเนื้อ้อัวแ้วะรัเาลัวว่าะวบุมัวเอไม่อยู่ ทำอะไรเธอไป ะทำให้เธอโรธและเลียไม่ยอมมอหน้าเาอีเลย
“ผมะเป็นลูแมวเื่อๆ สำหรับุ”
แ่พอหิสาวเผลอ เ้า็อหอมแ้ม ับมือเธอ แสวามรัใร่อย่าายหนุ่มหิสาวไม่ไ้
“นายนี่มันเหลือเิน”
แ่หิสาว็ไม่ว่าอะไรวามรู้สึีๆ่อัวึ้นอย่า้าๆ มันทำให้หัวใสอวผูพัน โลทั้โลลายเป็นสีมพู
บ้านแ้วะรั
เวย์เทียวไล้เทียวื่อมาหาหิสาวทั้ที่โรพยาบาลและที่บ้าน นระทั่ายายแ้วะรัิว่าเาเป็นลูหลานนหนึ่
“นายเวย์มันเหมาะสมับำแหน่หลานเยเราริๆเลยเนาะาเนาะ” ยายหาเสียสนับสนุนอนาหลานเย
“ยาย็ มันไม่ใ่อย่านั้นเสียหน่อย” หิสาวเินอาย
“สายายายแนนี้มออะไรไม่ผิหรอ” ยายพูาประสบาร์ที่ผ่านมาในีวิู่อน
“แ้วหลาน็อายุเหมาะสมับารแ่านแล้ว”
หิสาวส่ายหน้า แ่ใลับิามำพูายาย
“แ่...เายัไม่เยแม้แ่บอรัเลย ะ้ามั้นไปแ่านเียวหรือ” เธอิในใ
ห้อทำานเวย์ เาำลันั่ฟัลูน้อรายาน
“เรื่อแ่นี้เอ็ัารไ้เลย ไม่้อรอ้าหรอ”
มาเฟียหนุ่มมอเอสารในมือลูน้อแ่ละนรอฟัำสั่
“เ้านาย่วนี้อารม์ีผิปิหรือเปล่า” พ่อบ้านหวัแวเสียั ทุน้มหน้านิ่แ่เี่ยหู
“ผม็ปิไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลย” มอหน้านถาม
“ผมนึว่าเ้านายำลัมีวามรัเสียอี”
ทุนพาันหัวเราะ
“พวมึรู้มานานั้นเลยหรือ”เาทำเป็นเ้ม่อหน้าลูน้อ
“เมื่อ่อนเ้านาย้อออไปล่าเหยื่อทุืน แ่อนนี้เหยื่อมาประเนถึหน้าบ้านยัวิ่หนี มันอย่าไรันรับ”ลูน้อนสนิทพูาใส่สีีไ่เล็น้อย
“พวมึ็เหลือเิน้า็ยัเหมือนเิมทุอย่า เพียแ่่วนี้อยาพับ้าเท่านั้น เ้าใไหม” มาเฟียหนุ่มทำเป็นุเสียั
“นายหิอบ้านเรา มันไม่ใ่เรื่อเล็ๆ น้อยๆ นะรับ เ้านาย” ลูน้อนสนิทเสริมออมา ทำให้เวย์หันมาทำาเียวใส่
“พวมึนี่น้า...่าเสือทุเรื่อเลย” เา่าแ่ไม่ริัอะไร
“เมื่อไรเ้านายะพาุแ้วมาแนะนำให้พวเรารู้ัเสียทีรับ”
ทุนพยัหน้าสนับสนุนพร้อมรอฟัำอบ
“พวมึแ่ละัวนี่เ่ริแม้แ่ื่ออเธอ พวมึยัเสือรู้ัเลย” ายหนุ่มอำไม่ไ้
“มันแน่นอนอยู่แล้ว อะไรที่เป็นวามสุอเ้านาย พวเรา้อรู้่อนเสมอ ว่าแ่เมื่อไรีน้า ที่เ้านายะพามาให้พวเรายลโมสัที”พวมันยัรบเร้าไม่ยอมหยุ
“้าอเวลาอีหน่อยะพามาให้ทุนรู้ัแน่ๆ”
มาเฟียหนุ่มิาม ที่ทุนพู“มันเหมาะสมแล้ว ที่ะพาเธอมาแนะนำให้ทุนรู้ั แม้เธอะยัไม่ยอมเป็นแฟนเา็าม”
ลาึืนหนึ่ โรพยาบาลแ้วะรัทำาน
รถุเินวิ่เ้ามาอย่ารวเร็ว แ้วะรัอยู่เวรพอี เธอรีบเินเ้ามา
“พวนายถอยออไปอนเ็บลมา่อน”
หิสาวฝ่าฝูนที่รายล้อม เหมือนมีอสำัอยู่ในรถุเินอย่าไรอย่านั้น
“ามุหมอเวร่วน” พยาบาลสาวประสานาน แ่สิ่ที่เธอเห็นทำเอาเธอเ่าอ่อน แทบเป็นลมล้มทั้ยืน
“เวย์...เป็นนายเอหรือ” แ้วะรัมือไม้เย็น เธอวิ่เ้าไปใล้ๆ
ายหนุ่มเลือออามเนื้อัว บาแผลให่โ เาใส่เรื่อ่วยหายใอยู่
“ุแ้ว้อ่วยเ้านายเรานะรับ” ายแ่ผมสีอเลาเอ่ยปา
“พวนาย ถอยออไป่อนเ้าหน้าที่ำลัะทำานเพื่อนายเวย์” แ้วะรัเสียแผ่วเบาแม้ะเอเหุาร์อย่านี้มามา แ่รั้นี้มันเป็นนใล้ัวทำให้เธออใหายไม่ไ้
บรราสมุนมาเฟียหนุ่มหลบไปอย่าเป็นระเบียบ
“เวรเปลพานเ็บเ้าห้อผ่าั่วน” ุหมอเวรสั่ารเียบาทันที
“เ้านายอย่าเป็นอะไรนะรับ” ลูน้อมาเฟียหนุ่มมายืนรอหน้าห้อผ่าั
“พวนายลับบ้านันไ้แล้ว ที่เหลืออให้เป็นหน้าที่อหมอและพยาบาลแล้วัน”
แ้วะรับอพวมันึยอมสลายัวลับบ้าน แ่สำหรับหิสาววามหวาลัวและเป็นห่วนายเวย์เิึ้นในหัวใ
อีมุมหนึ่อโรพยาบาล
พ่อบ้านิถึสรามลาเมือที่เิึ้นระหว่าแ๊มาเฟียสอแ๊ที่สู้รบ ุบมันย่อมมีารบาเ็บ
“เอ็ส่นไปเราับมัน ว่าพวมัน้อารอะไร”
พ่อบ้านหวัสั่ารเสียเียบานที่รอรับำสั่ออไปอย่ารวเร็ว พวมันไม่ยอมให้เ้านายบาเ็บฟรีๆหรอ แ้นรั้นี้้อไ้รับารำระสะสา
ห้อผ่าั
เวย์ถูส่ัวเ้าไป แ้วะรัเินออมาหาพ่อบ้านหวัที่นั่รอใ่อับนายหนุ่ม
“นายเวย์้อารเลือสำหรับารผ่าั”
พ่อบ้านหวัเินไปบอลูน้อมาเฟียแล้วเินมาอบหิสาว
“พวเราพร้อมแล้วรับ” มันเินบวนเ้าห้อรวโรเพื่อบริาเลือให้นายที่มันรัและเารพยิ่ว่าีวินเอ
“มาเฟีย็เ็บปวและายไ้เหมือนัน”
หิสาวยิ้มออมาไ้ที่เห็นทุนยอมให้เลือนเอแ่โรพยาลถึแม้เลือบานะไม่สามารถให้มาเฟียหนุ่มไ้
หลัาารผ่าัผ่านไปนไ้ถูส่ัวเ้าห้อพั แ้วะรัเป็นพยาบาลเฝ้านเ็บ
“นาย้อไม่เป็นอะไรนะ นายเวย์” หิสาวภาวนาในใอย่าเป็นห่วายหนุ่ม
“ุแ้ว...”
หิสาวับมือมาเฟียหนุ่มที่ใส่เรื่อ่วยหายใ หน้าาีเียว
“นายเวย์...นาย้อสู้นะ ไม่้านาย้อหายเป็นปิ”
หิสาวระิบ้าหูายหนุ่ม หอมแ้มให้ำลัใายหนุ่มหลับาล้าๆ ้วยพิษยาสลบที่ใ้ในารผ่าัและร่าายอ่อนแอ้วย สมุนมาเฟียเห็นเ้านายถูเ็นออมา่าพาันยิ้มออ
วัน่อมา่วสายๆ เวย์เริ่มลืมา ยับัว
“แ้ว...”
หิสาวฟุบัวหลับบนเ้าอี้ัวให่เสียัแผ่วเบาทำให้หิสาวลุึ้นมา
“นายเวย์รู้สึัวแล้วใ่ไหมเ็บปวรไหนบ้า”
“ผมไม่เป็นอะไร...” ายหนุ่มยิ้มบาๆอย่าีใที่ลืมา็เห็นหน้าแ้วะรัเป็นนแร
“น้ำ่ะ ุิบเบาๆ นะ”
หิสาวประอายหนุ่มให้ลุึ้นนั่ ายหนุ่มิบน้ำเบาๆ อย่าหิวระหาย
“นายหิวไหมมี้าว้มร้อนๆ้วย” เธอุลีุอเอาใายหนุ่มอย่าเ็มใ
“ปวหัวัเลย” ายหนุ่มส่ายหน้าและบ่นเบาๆ
หิสาวะโหน้ามาใล้ๆเาเห็นหน้าอให่ ทำให้ายหนุ่มหัวใเ้นแร
“ุแ้ว อูบเป็นำลัใหน่อยนะรับ”
ายหนุ่มไม่รอำอนุาเาบรรูบอย่าูื่ม ปาอิ่มเผยอรับ มันทำให้เารู้สึื่ม่ำับสิ่ที่ไ้รับ
“นายเวย์...พอไ้แล้ว” หิสาวร้อรวรา
ลมหายใอุ่นๆ รอามหิสาวหยิหมับเ้าให้
“อุ๊ยเ็บัเลย”
นเ็บหน้านิ่วิ้วมว แสวามเ็บปวบาแผล ทำให้หิสาว้อถอยออห่าๆ
“ุแ้ว อย่าหนีผมไปไหนสิ ผมเ็บอยู่นะรับ”
มาเฟียหนุ่มอออ้อนอวามเห็นใาหิสาว
“ันเป็นพยาบาลนะะไม่มีทาทิ้นไ้อยู่แล้ว ยเว้นนไ้ที่ื้อพูไม่ฟั เอาแ่ในเอ พยาบาล็้อทิ้เหมือนันนะะ” หิสาวพูา่มู่แ่อหัวเราะไม่ไ้
“แ่ว่านป่วยน่ารัน่าสสารอย่าผม ุแ้วะทอทิ้ไปไ้หรือรับ แถมผมรัุพยาบาล้วยนะรับ”ายหนุ่มถือโอาสอ้อนพยาบาลสาว
“นายพัไ้แล้ว่ะ” หิสาวเินออไป
มาเฟียหนุ่มมอามแ้วะรั เห็น้านหลั้นที่อนาม อถอนหายใไม่ไ้
“ผม...้อเป็นเ้าอุทั้ัวและหัวใให้ไ้”
ความคิดเห็น