ลำดับตอนที่ #20
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 16 เผลอทำร้าย
Chapter 16
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คำเตือน : มีคำที่ไม่สุภาพและ เนื้อหาค่อนข้างไปในทางเกินจริงมาก ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เผลอทำร้าย
.
.
"เธอมันก็แค่ผู้หญิงจอมปลอม"
.
.
.
.
" เห่ยสต๊อปใจเย็นดิ " ร่างสูงของฮัทพยายามจะแก้สถานการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้คนบริเวณนั้น
ก็แตกตื่นไม่แพ้กัน ร่างสูงโปร่งจับแขนของสต๊อปแล้วกระชากให้ถอยออกจากเฟรมทันที
ตอนนี้เขารู้สึกเคืองอย่างมากที่สต๊อปต่อว่าแล้วทำกับเฟรมราวกับไม่ใช่คน แบบนี้จิตใจ
ทำด้วยอะไร แต่อย่างว่า คนอย่างเขา ..จะไปทำอะไรได้
.
.
" ปล่อย ไอ้ฮัทมึงอย่ามาเ-สือก " ร่างสูงตะคอกเสียงดังใส่อีกฝ่ายพลางสะบัดแขนออกจาก
ฮัทแล้วออกแรงผลักจนร่างสูงโปร่งล้มลงไปกับพื้นปูนจนทำให้คนรอบข้างรู้สึกแตกตื่น
ในตอนนี้สต๊อปกำลังจ้องมองฮัทด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราดและดุร้าย แววตาแบบนี้มันทำให้
ฮัทเกรงกลัวร่างสูงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาได้แต่ นิ่งเงียบไปเฉยๆ แววตาสื่อว่า
หวาดกลัวเป็นอย่างมากกับท่าทีของสต๊อปในตอนนี้ ..เหมือนจะฆ่ากันเสียให้ได้
ก่อนที่สต๊อปจะละสายตาจากฮัท มามองร่างบางที่ยืนตกใจและเริ่มหวาดกลัว กับเหตุการณ์
ตรงหน้า เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าคนอย่างร่างสูงจะสามารถร้ายได้ถึงเพียงนี้
สายตาจริงจังดุร้าย ร่างสูงไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
" มานี่ ! " เขากล่าวกันว่า โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า แล้วมันก็คงเป็นความจริงโดยถ่องแท้
ร่างสูงกระชากแขนเฟรมอย่างรุนแรงจนทำให้อีกคนน้ำตาไหล ออกมาด้วยความเจ็บปวด
" พี่สต๊อป.. ปล่อย เฟรมเจ็บ.. พี่เป็นบ้าอะไรของพี่เนี่ย " ร่างสูงไม่ได้หยุดฟัง คำขอร้อง
ขอโพยของเฟรมสักนิด เธอยิ่งรีบเร่งสปีดเข้าไปอีกทำให้ร่างบางที่ใส่ส้นสูงข้อเท้าผลิก
หลายต่อหลายครั้งและ มันทั้งเจ็บปวดและทรมาน มากแต่ก็ต้องฝืนเดินต่อไป ด้วยแรง
ลากของอีกฝ่าย
" พี่สต๊อป โอ้ย..เฟรมเดินไม่ไหวแล้ว " ร่างบางบอกกับสต๊อปเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงบันได
ถ้าให้ฝืนเดินขึ้นไปข้างบน ให้ขยับขาอีกมากกว่านี้เธอ คงจะเดินไม่ได้แน่ๆและครั้งนี้
ร่างสูงหยุดฟัง ใช้สายตาแข็งกระด้างมองไปที่เท้าของอีกฝ่ายที่แดง และบวมด้วยความ
เพิกเฉย
" สำออยอยู่ได้.. เธอก็เดินได้อยู่ทุกวันไม่ใช่หรือไง "
สต๊อปตะคอกใส่ร่างบางอย่างรุนแรง อะไร อะไร ตอนนี้มันไม่สามารถทำให้เธอหยุดได้แล้ว
ในเมื่อเฟรมไม่เคยบอกอะไรให้เธอเข้าใจสักอย่าง มาทำให้เธอเจ็บไม่เคยคิดจะขอโทษ
และไม่อธิบายอะไรเลยสักครั้งจนต้องทำให้ร่างสูงสร้างตัวละครร้ายๆ ขึ้นมาในจิตใจ
ของตนอย่างเสแสร้ง ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นตัวตน ของเธอเลยสักกะนิดเดียว
.
.
ถึงปากจะตวาทตะคอกใส่อีกคนไปเท่าไร แต่สต๊อปก็ใช่สองมือของเธออุ้มร่างบางขึ้นมา
แล้วเดินขึ้นตั้งแต่ชั้นแรกไปจนถึงชั้นที่ห้า ยิ่งใกล้ถึงในใจของเฟรมมันยิ่งรู้สึกใจเสียมาก
ขึ้นเท่านั้นใน ตอนแรกร่างบางคิดว่าเธอจะใช้โอกาสในการหนีแต่ เพราะความเจ็บปวด
ที่เท้าถึงจะหนีได้ก็จริงแต่ยังไงก็คงไปไม่ได้ไกลแน่นอน ได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงอุ้มไป
อย่างที่ร่างกาย ไม่สามารถปฏิเสธได้แทบจะในทันที..
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง ร่างสูงโยนเฟรมลงบนเตียงอย่างไม่ใยดีก่อนจะไม่ลืมที่จะ
ล็อกประตูไว้
" เธอมันก็แค่หาข้ออ้างเพื่อที่จะไปหาไอ้ฮัทแค่นั้นแหละ ทำไมมันมีอะไรดีมากนักเหรอ "
.
.
ประโยคตะคอกยาวๆจากร่างสูงทำเอาเฟรมเงียบไม่สามารถตอบอะไรได้เธอ ไม่รู้ว่า
ร่างสูงกำลังคิดอะไรอยู่
" ทำไม.. เฟรมเกลียดพี่มากขนาดนั้นเลยหรอ " ในเสี้ยววินาทีสายตาของสต๊อปมันช่าง
อ่อนไหวราวกับจะร้องไห้ก่อนที่จะแปลเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างอย่างรวดเร็วและน่าหวาดกลัว
แล้วขึ้นคร่อมร่างบอบบางของเฟรมไว้ทันที
" พี่จะทำอะไร.. " ร่างบางผวาขึ้นมาทันทีน้ำตามันหลั่งไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง
เมื่อสต๊อปใช้สายตาเย็นชามองไปทั่วร่างกายของเธอ
" ถ้าเป็นของคนที่เธอเกลียดดูสิว่าเธอจะตายไหม " สต๊อปยืนหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกชน
กันแล้วพูดรัวๆใส่ร่างบางก่อนจะประกบปากจูบลงไปทันทีแล้วกดริมฝีปากลงไปให้แน่น
จนเฟรมปวดร้าวไปหมดเฟรมร้องโอดครวญออกมาด้วย ความเจ็บปวดเป็นจังหวะเดียว
กับที่ร่างสูงแทรกลิ้นลงไปในรสจูบนั้น
อย่างรวดเร็ว หนักหน่วง และล้ำลึกจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอยากจะสำลักออกมาก่อน
ที่จะถอดริมฝีปากออกมาแล้วซุกไทร้ไปที่ต้นคอแล้วทำคิสมาร์กลงไปจนสร้างความเจ็บ
ปวดให้อีกฝ่ายเป็นอย่างมากจนต้องสะดุ้งออกมา
" โอ้ย.. พี่สต๊อปเฟรมเจ็บ " แต่เหมือนกับว่าร่างสูงไม่ได้สนใจอะไรแล้วกระชากเสื้อ
นักศึกษาของเฟรมออกอย่างรวดเร็วจนกระดุมหลุดออกมา เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนกว่า
ใบหน้ามากในระดับนึงจึงทำให้ตอนนี้ท่อนบนของเฟรมเหลือเพียงบราสีชมพูอ่อน
เท่านั้นแล้วทำคิสมาร์กอีกครั้งบริเวณหน้าท้อง
คราวนี้ยิ่งสร้างความเจ็บปวดทรมาณ ให้ร่างบางเพิ่มขึ้นไปอีกจมูกของร่างสูงเริ่มเลื้อย
จะเข้าไปในบราเซียนของเธอ
" อย่า อย่านะ " ร่างบางพูดแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้งใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักสต๊อปที่
ไม่ได้ทันตั้งตัวออกไป
.
.
.
เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!
.
.
.
แล้วรุมตบไปที่หน้ามากกว่าห้าครั้งอย่างเต็มกำลังที่มีเหลืออยู่จนทำให้ร่างสูงรู้สึกช็อค
และเหมือนกับว่าพึ่งได้สติและรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะทำอะไรลงไป
.
.
" อย่าอย่านะ " เฟรมยังคงพร่ำเพ้อพูดคำนี้ราวกับว่าเป็นคนสติฟั่นเฟือนทำให้แววตาแข็ง
กระด้างของสต๊อปหายไปโดยสิ้นเชิง
" เฟรมพี่ขอโทษพี่ขอโทษ " ร่างสูงประคองเฟรมให้ลุกขึ้นแล้วกอดไว้อย่างไม่อยากจะ
จากไปไหน ตอนนี้ร่างบางคงจะเกลียดเธอจริงๆแล้วใช่มั้ย
" ทำไมพี่ทำกับเฟรมแบบนี้ " ด้วยความไม่เข้าใจเฟรมจึงถามร่างสูงทำไมกัน ทำไมต้องมา
ทำกันแบบนี้ แค่นี้ก็เจ็บจนจะตายอยู่แล้วนะ
" พี่ขอโทษพี่จะไม่ทำหนูแบบนี้อีกพี่สัญญานะเฟรม ยกโทษให้พี่นะ" ร่างสูงพูดแล้ว
ระดมจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากเฟรมรัวๆ จนทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้นมากและไว้ใจว่าสต๊อป
จะไม่ทำแบบนี้กับเธออีกแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไีรออกไปและไม่ได้คัดค้าน
" เจ็บเท้ามากไหมพี่ขอโทษ " สต๊อปอุ้มเฟรมมาบนเตียงพลางจับเท้าของร่างบางเบาๆ
แล้วลองขยับเล็กน้อยจนเฟรมแสดงสีหน้าเจ็บปวดสต๊อปจึงค่อยๆบรรจงนวดลงไป
อย่างเป็นจังหวะและพยายามจะเบามือที่สุดและสามารถบรรเทาอาการปวดของร่างบาง
ได้เป็นอย่างดี
.
.
.
.
มันเป็นความรู้สึกที่่ร่างบางเองก็ไม่สามารถจะเข้าใจได้ อยากจะเกลียดแต่ก็ทำไม่ลง
เพราะยิ่งทำให้ใจพูดดังๆว่ารักอย่างมั่นคงทุกวินาที แต่มันอาจจะถึงเวลาแล้วที่มี
ใครสักคนต้องปล่อยกันสักที แล้วก็ขอให้เป็นเธอเอง
" ให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของเราสองคนนะคะ " ด้วยความอ่อนล้าร่างบางหลับตาลง
เพื่อก้าวหน้าไปสู่อีกวันทิ้งคำพูดประหลาดๆไว้ให้ร่างสูงได้ใจกระตุกวูบคำพูดนี้มัน
เหมือนเธอกำลังจะต้องเสียร่างบางไปยังไงอย่างนั้นแหละ
บ้าน่า.. คิดไปเองหรือเปล่านะ
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
งงๆนิดหน่อยนะคะ สำหรับตอนนี้ ไม่รู้จะจบยังไงอ่า
เราขอโทษจริงๆ วันนี้ไม่มีข้ออ้างที่ดี เอ้ย.. ยังไงก็ช่วยคิด
หน่อยนะคะ เพื่อผู้อ่านทุกคนจะได้มีส่วนร่วม 55555
( ความจริงอินี่มันขี้เกียจ .. )
ก็แตกตื่นไม่แพ้กัน ร่างสูงโปร่งจับแขนของสต๊อปแล้วกระชากให้ถอยออกจากเฟรมทันที
ตอนนี้เขารู้สึกเคืองอย่างมากที่สต๊อปต่อว่าแล้วทำกับเฟรมราวกับไม่ใช่คน แบบนี้จิตใจ
ทำด้วยอะไร แต่อย่างว่า คนอย่างเขา ..จะไปทำอะไรได้
.
.
" ปล่อย ไอ้ฮัทมึงอย่ามาเ-สือก " ร่างสูงตะคอกเสียงดังใส่อีกฝ่ายพลางสะบัดแขนออกจาก
ฮัทแล้วออกแรงผลักจนร่างสูงโปร่งล้มลงไปกับพื้นปูนจนทำให้คนรอบข้างรู้สึกแตกตื่น
ในตอนนี้สต๊อปกำลังจ้องมองฮัทด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราดและดุร้าย แววตาแบบนี้มันทำให้
ฮัทเกรงกลัวร่างสูงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาได้แต่ นิ่งเงียบไปเฉยๆ แววตาสื่อว่า
หวาดกลัวเป็นอย่างมากกับท่าทีของสต๊อปในตอนนี้ ..เหมือนจะฆ่ากันเสียให้ได้
ก่อนที่สต๊อปจะละสายตาจากฮัท มามองร่างบางที่ยืนตกใจและเริ่มหวาดกลัว กับเหตุการณ์
ตรงหน้า เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าคนอย่างร่างสูงจะสามารถร้ายได้ถึงเพียงนี้
สายตาจริงจังดุร้าย ร่างสูงไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
" มานี่ ! " เขากล่าวกันว่า โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า แล้วมันก็คงเป็นความจริงโดยถ่องแท้
ร่างสูงกระชากแขนเฟรมอย่างรุนแรงจนทำให้อีกคนน้ำตาไหล ออกมาด้วยความเจ็บปวด
" พี่สต๊อป.. ปล่อย เฟรมเจ็บ.. พี่เป็นบ้าอะไรของพี่เนี่ย " ร่างสูงไม่ได้หยุดฟัง คำขอร้อง
ขอโพยของเฟรมสักนิด เธอยิ่งรีบเร่งสปีดเข้าไปอีกทำให้ร่างบางที่ใส่ส้นสูงข้อเท้าผลิก
หลายต่อหลายครั้งและ มันทั้งเจ็บปวดและทรมาน มากแต่ก็ต้องฝืนเดินต่อไป ด้วยแรง
ลากของอีกฝ่าย
" พี่สต๊อป โอ้ย..เฟรมเดินไม่ไหวแล้ว " ร่างบางบอกกับสต๊อปเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงบันได
ถ้าให้ฝืนเดินขึ้นไปข้างบน ให้ขยับขาอีกมากกว่านี้เธอ คงจะเดินไม่ได้แน่ๆและครั้งนี้
ร่างสูงหยุดฟัง ใช้สายตาแข็งกระด้างมองไปที่เท้าของอีกฝ่ายที่แดง และบวมด้วยความ
เพิกเฉย
" สำออยอยู่ได้.. เธอก็เดินได้อยู่ทุกวันไม่ใช่หรือไง "
สต๊อปตะคอกใส่ร่างบางอย่างรุนแรง อะไร อะไร ตอนนี้มันไม่สามารถทำให้เธอหยุดได้แล้ว
ในเมื่อเฟรมไม่เคยบอกอะไรให้เธอเข้าใจสักอย่าง มาทำให้เธอเจ็บไม่เคยคิดจะขอโทษ
และไม่อธิบายอะไรเลยสักครั้งจนต้องทำให้ร่างสูงสร้างตัวละครร้ายๆ ขึ้นมาในจิตใจ
ของตนอย่างเสแสร้ง ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นตัวตน ของเธอเลยสักกะนิดเดียว
.
.
ถึงปากจะตวาทตะคอกใส่อีกคนไปเท่าไร แต่สต๊อปก็ใช่สองมือของเธออุ้มร่างบางขึ้นมา
แล้วเดินขึ้นตั้งแต่ชั้นแรกไปจนถึงชั้นที่ห้า ยิ่งใกล้ถึงในใจของเฟรมมันยิ่งรู้สึกใจเสียมาก
ขึ้นเท่านั้นใน ตอนแรกร่างบางคิดว่าเธอจะใช้โอกาสในการหนีแต่ เพราะความเจ็บปวด
ที่เท้าถึงจะหนีได้ก็จริงแต่ยังไงก็คงไปไม่ได้ไกลแน่นอน ได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงอุ้มไป
อย่างที่ร่างกาย ไม่สามารถปฏิเสธได้แทบจะในทันที..
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง ร่างสูงโยนเฟรมลงบนเตียงอย่างไม่ใยดีก่อนจะไม่ลืมที่จะ
ล็อกประตูไว้
" เธอมันก็แค่หาข้ออ้างเพื่อที่จะไปหาไอ้ฮัทแค่นั้นแหละ ทำไมมันมีอะไรดีมากนักเหรอ "
.
.
ประโยคตะคอกยาวๆจากร่างสูงทำเอาเฟรมเงียบไม่สามารถตอบอะไรได้เธอ ไม่รู้ว่า
ร่างสูงกำลังคิดอะไรอยู่
" ทำไม.. เฟรมเกลียดพี่มากขนาดนั้นเลยหรอ " ในเสี้ยววินาทีสายตาของสต๊อปมันช่าง
อ่อนไหวราวกับจะร้องไห้ก่อนที่จะแปลเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างอย่างรวดเร็วและน่าหวาดกลัว
แล้วขึ้นคร่อมร่างบอบบางของเฟรมไว้ทันที
" พี่จะทำอะไร.. " ร่างบางผวาขึ้นมาทันทีน้ำตามันหลั่งไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง
เมื่อสต๊อปใช้สายตาเย็นชามองไปทั่วร่างกายของเธอ
" ถ้าเป็นของคนที่เธอเกลียดดูสิว่าเธอจะตายไหม " สต๊อปยืนหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกชน
กันแล้วพูดรัวๆใส่ร่างบางก่อนจะประกบปากจูบลงไปทันทีแล้วกดริมฝีปากลงไปให้แน่น
จนเฟรมปวดร้าวไปหมดเฟรมร้องโอดครวญออกมาด้วย ความเจ็บปวดเป็นจังหวะเดียว
กับที่ร่างสูงแทรกลิ้นลงไปในรสจูบนั้น
อย่างรวดเร็ว หนักหน่วง และล้ำลึกจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอยากจะสำลักออกมาก่อน
ที่จะถอดริมฝีปากออกมาแล้วซุกไทร้ไปที่ต้นคอแล้วทำคิสมาร์กลงไปจนสร้างความเจ็บ
ปวดให้อีกฝ่ายเป็นอย่างมากจนต้องสะดุ้งออกมา
" โอ้ย.. พี่สต๊อปเฟรมเจ็บ " แต่เหมือนกับว่าร่างสูงไม่ได้สนใจอะไรแล้วกระชากเสื้อ
นักศึกษาของเฟรมออกอย่างรวดเร็วจนกระดุมหลุดออกมา เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนกว่า
ใบหน้ามากในระดับนึงจึงทำให้ตอนนี้ท่อนบนของเฟรมเหลือเพียงบราสีชมพูอ่อน
เท่านั้นแล้วทำคิสมาร์กอีกครั้งบริเวณหน้าท้อง
คราวนี้ยิ่งสร้างความเจ็บปวดทรมาณ ให้ร่างบางเพิ่มขึ้นไปอีกจมูกของร่างสูงเริ่มเลื้อย
จะเข้าไปในบราเซียนของเธอ
" อย่า อย่านะ " ร่างบางพูดแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้งใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักสต๊อปที่
ไม่ได้ทันตั้งตัวออกไป
.
.
.
เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!
.
.
.
แล้วรุมตบไปที่หน้ามากกว่าห้าครั้งอย่างเต็มกำลังที่มีเหลืออยู่จนทำให้ร่างสูงรู้สึกช็อค
และเหมือนกับว่าพึ่งได้สติและรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะทำอะไรลงไป
.
.
" อย่าอย่านะ " เฟรมยังคงพร่ำเพ้อพูดคำนี้ราวกับว่าเป็นคนสติฟั่นเฟือนทำให้แววตาแข็ง
กระด้างของสต๊อปหายไปโดยสิ้นเชิง
" เฟรมพี่ขอโทษพี่ขอโทษ " ร่างสูงประคองเฟรมให้ลุกขึ้นแล้วกอดไว้อย่างไม่อยากจะ
จากไปไหน ตอนนี้ร่างบางคงจะเกลียดเธอจริงๆแล้วใช่มั้ย
" ทำไมพี่ทำกับเฟรมแบบนี้ " ด้วยความไม่เข้าใจเฟรมจึงถามร่างสูงทำไมกัน ทำไมต้องมา
ทำกันแบบนี้ แค่นี้ก็เจ็บจนจะตายอยู่แล้วนะ
" พี่ขอโทษพี่จะไม่ทำหนูแบบนี้อีกพี่สัญญานะเฟรม ยกโทษให้พี่นะ" ร่างสูงพูดแล้ว
ระดมจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากเฟรมรัวๆ จนทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้นมากและไว้ใจว่าสต๊อป
จะไม่ทำแบบนี้กับเธออีกแล้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไีรออกไปและไม่ได้คัดค้าน
" เจ็บเท้ามากไหมพี่ขอโทษ " สต๊อปอุ้มเฟรมมาบนเตียงพลางจับเท้าของร่างบางเบาๆ
แล้วลองขยับเล็กน้อยจนเฟรมแสดงสีหน้าเจ็บปวดสต๊อปจึงค่อยๆบรรจงนวดลงไป
อย่างเป็นจังหวะและพยายามจะเบามือที่สุดและสามารถบรรเทาอาการปวดของร่างบาง
ได้เป็นอย่างดี
.
.
.
.
มันเป็นความรู้สึกที่่ร่างบางเองก็ไม่สามารถจะเข้าใจได้ อยากจะเกลียดแต่ก็ทำไม่ลง
เพราะยิ่งทำให้ใจพูดดังๆว่ารักอย่างมั่นคงทุกวินาที แต่มันอาจจะถึงเวลาแล้วที่มี
ใครสักคนต้องปล่อยกันสักที แล้วก็ขอให้เป็นเธอเอง
" ให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของเราสองคนนะคะ " ด้วยความอ่อนล้าร่างบางหลับตาลง
เพื่อก้าวหน้าไปสู่อีกวันทิ้งคำพูดประหลาดๆไว้ให้ร่างสูงได้ใจกระตุกวูบคำพูดนี้มัน
เหมือนเธอกำลังจะต้องเสียร่างบางไปยังไงอย่างนั้นแหละ
บ้าน่า.. คิดไปเองหรือเปล่านะ
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
งงๆนิดหน่อยนะคะ สำหรับตอนนี้ ไม่รู้จะจบยังไงอ่า
เราขอโทษจริงๆ วันนี้ไม่มีข้ออ้างที่ดี เอ้ย.. ยังไงก็ช่วยคิด
หน่อยนะคะ เพื่อผู้อ่านทุกคนจะได้มีส่วนร่วม 55555
( ความจริงอินี่มันขี้เกียจ .. )
เย้เย้ ติดท็อปนิยายกับเขาด้วย เว้ยเห้ย
ัthank theme

เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น