พลิกรักร้ายยัยลูกสาวมาเฟีย [B.A.P SECRET T-ARA] END

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 14

:) Shalunla


 

 เช้าของวันหนึ่ง

   แดฮยอนที่ตื่นนอน อาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อยก่อนใครเดินลงมาชั้นล่างและเห็นแม่บ้านกำลังจัดโต๊ะกับข้าวอยู่จริงเดินตรงไปที่นั่นทันที

“คุณแดฮยอนค่ะ” แล้วจู่ๆก็มีเสียงแม่บ้านมาทำให้แดฮยอนชะงักลง

“ครับคุณป้า” แดฮยอนหันหลังมาถาม

“มีจดหมายส่งถึงคุณแล้วก็คุณหนูค่ะ” ป้าแม่บ้านพูดและยื่นซองจดหมายมาให้

“ของผมด้วยเหรอครับ!?” แดฮยอนชี้นิ้วมาที่ตัวเอง และรีบรับจดหมายนั้นมาดูและพบกับชื่อตัวเองที่ตั้งโดดเด่นอยู่

RRr.

   แล้วจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น แดฮยอนหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นโชว์เบอร์ของเพื่อนรักของเขา จุนฮง จึงรีบกดรับทันที

“ว่าไงจุนฮง” แดฮยอนถามใส่โทรศัพท์ แต่ก็ยังไม่ละสายตาไปจากซองจดหมายนั้น

“เฮ้ย! เรื่องเรียนมึงไปสมัครไว้เมื่อไหร่ว่ะ?! แล้วกูเข้าได้ไงเนี่ยะ! งงเว้ย!!” เสียงเพื่อนตะโกนกลับมา

“บ้ามึงสิ! กูยังไม่ได้ไปสมัครเลย เดี๋ยวนะ!!” แดฮยอนพักสายและเปิดดูจดหมายนั้น “มหาวิทยาลัยKS นี่มัน...” แดฮยอนครุ่นคิดสักพัก

“ตื่นเร็วจังนะ! ดูอะไรอยู่หน่ะ จดหมายบอกรักเหรอ?!” เสียงเรียวเล็กของจีอึนดังขึ้นหลังเขา และหยิบจดหมายขึ้นไปดูอย่างถือวิสาสะ “เอ๊ะนี้มันมีของฉันด้วยหนิ! มหาลัยKSเหรอ?” เมื่อเปิดออกดูแล้วจีอึนก็อยู่ท่าหมางงไม่แพ้กับแดฮยอน

“ไอ้จุนฮง! ของมึงมหาลัยอะไร” แดฮยอนเลิกพักสายและถามต่อ

“มหาลัยKS ใช่! KS อย่าบอกนะว่ามึงได้มหาลัยเดียวกัน!!” จุนฮงพูดมาพร้อมกับเสียงตกใจ ที่ไม่ต้องดูก็รู้ว่ามันกำลังทำหน้าแบบไหน

“ใช่! จีอึนก็ด้วย! ลองทรไปหาไอ้พวกนี้ดู! แล้วเรียกมารวมกัน” แดฮยอนพูดจบก็วางสายและคว้าซองจดหมายพวกนั้นจากมือจีอึนมาดูอีก

“มันจะมากไปแล้วนะ! ฉันกำลังดูอยู่นะ!!” จีอึนต่อว่าเขา แต่ก็ไม่ได้แย่งกลับมาแต่อย่างใด

“เธอลองโทรไปถามเพื่อนเธอสิว่ามีใครได้จดหมายแบบนี้บ้าง แล้วเรียกมารวมกัน!!” แดฮยอนพูดสั่งจีอึน

“ทำไมฉันต้องทำด้วยห๊ะ!!” จีอึนถามเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง

“มันไม่ใช่เรื่องปกติแน่! จุนฮงก็ได้เหมือนกัน ฉันกับเธอก็ได้ แบบนี้มันจะไม่เจาะจงและง่ายดายเกินไป มันต้องไม่ใช่ใบเรียกตัวไปเรียนธรรมดาแน่ๆ”

“ถ้านายคิดอย่างนั้นฉันก็จะลองโทรไปถามให้ดู” จีอึนพูดและหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาเบอร์เพื่อนของเธอ

30 นาทีต่อมา ณ คาเฟ่แห่งหนึ่ง

   หลังจากที่จุนฮงและจีอึนโทรไปถามแล้วก็รู้ว่าคนที่ได้ไปเรียนมีแค่แดฮยอน จีอึน จุนฮง จงออบ ฮโยซอง ที่เหลือไม่ได้รับจดหมายแบบนี้ พวกเขาจึงมารวมตัวกันที่คาฟ่แห่งหนึ่ง

“นายคิดว่าใครจะเป็นคนเล่นอะไรแผลงๆแบบนี้” ฮโยซองถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนเอาจดหมายของตัวเองมาดูและเป็นแบบเดียวกันหมด คือใบเรียกตัวไปสอบสัมภาษณ์ของมหาลัย KS

“พวกเราต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่! ไม่งั้น พวกเราคงไม่เจอเรื่องราวแบบนี้” จุนฮงเสนอความคิดเห็น

“ใช่! มันต้องมีอะไรสักอย่าง มันต้องไม่เกี่ยวกับเรื่องเพื่อนแน่ๆ เพราะคนอื่นไม่เห็นเจอเหตุการณ์อย่างนี้เลย พวกเราต้องคิดให้ออกว่ามันคือเรื่องอะไร” แดฮยอนพูดขึ้น ในขณะที่กำลังค้นหาอะไรบ้างอย่างในโทรศัพท์

“ฉันกับจงออบเรารู้จักกันเป็นการส่วนตัว แดฮยอนกับจุนฮงก็เป็นเพื่อนกันมาจากที่เดียวกัน แต่...จีอึน! เธอเกี่ยวอะไรด้วย?” ฮโยซองทวนความสัมพันธ์ของพวกเขา

“คือ.. คือว่าฉัน...” จีอึนอ้ำๆอึ้งๆเพราะไม่กล้าพูดไป

“ยัยนี่เป็นเมียฉัน! เราแต่งงานกันแล้ว” แดฮยอนยื่นมือข้างหนึ่งที่เลือนหน้าจอโทรศัพท์ไปจับมือของจีอึนไว้ แต่สายตาและมืออีกข้างยังไม่หนีไปจากจอ

“โห!! ว่าไว้แล้วเชียว เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นแล้วก็ได้กันจริงๆด้วย” จุนฮงพูดล้อทั้งสองคน

“เปล่านะ! ที่ฉันแต่งงานกับแดฮยอน เรามีเหตุผลบางอย่างเท่านั้น” จีอึนดึงมอออกจากแดฮยอนและรีบอธิบายทันที

“เดี๋ยวนะ! คริส! KS! นี้มันต้องเกี่ยวกับไอ้คริสแน่ ฉันกับจุนฮง และจีอึนมีเรื่องกับมันอยู่” แดฮยอนที่สรุปเหตุการณ์ได้พูดขึ้น

“แต่! ฮโยซองกับจงออบมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?” จุนฮงถามทำเอาเจ้าตัวทั้งสองคนสดุ้งไปตามๆกัน

“ใช่! พวกเธอเกี่ยวอะไรด้วย! คนอย่างไอ้คริสถึงแม้มันจะอาฆาตรมากแต่มันคงไม่พาลไปหาคนอื่นด้วยหรอก” แดฮยอนถามขึ้นอย่างสงสัยต่อจากจุนฮง

“หรือว่าที่พวกเธอเป็นพยายานตอนที่ฉันประกาศศึกกับคริสงั้นเหรอ? ถึงได้เข้ามาเกี่ยวดดด้วย?” จีอึนพูดด้วยความสงสัยไปอีกคน

“ถึงแม้ความเป็นไปได้มันจะน้อย แต่มันก็น่าคิดไป” จุนฮงพูดสรุป

“ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ เอาเถอะเราไปกันดีกว่า ก่อนที่จะเครียดจนสมองจะระเบิดออกมาซะก่อน” ฮโยซองพูดจบก็ลุกขึ้น และตามไปติดๆด้วยจงอบบ แล้วคนอื่นๆก็ค่อยๆแยกย้ายกันกลับบ้าน

ณ โรงพยาบาล

   ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โซฮยอนน้องสาวของยงกุก ถูกย้ายจากห้องรวมมาอยู่ห้องพิเศษเพราะอาการของเธอกำเริบ ทำให้ยงกุกต้องทำงานหนักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ในขณะที่เด็กสาววัย 16 กำลังหลับอยู่ ข้างๆเตียงก็มียงกุกที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ไปไหน

“ฟื้นแล้วเหรอเป็นไงบ้าง” ทันทีที่เห็นเปลือกตาของน้องสาวตัวเองเปิดขึ้น ยงกุกก็ลุกขึ้นถามทันที

“ฉันหลับไปนานเท่าไหร่แล้วค่ะ” โซฮยอนถามพี่ชายของเธอ

“8 ชั่วโมงหน่ะ แต่ไม่เป็นอะไรแล้วนะ หลับให้สบายเถอะ” ยงกุกตอบมาพลางใช้มือลูบหัวน้องสาวเบาๆ

“พี่พักบ้างเถอะค่ะ” โซฮยอนส่ายหน้าก่อนจะพูดขึ้น “พี่ทำงานมาเหนื่อยแล้ว แล้วยังต้องมาดูแลฉันอีก”

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ทนได้ขออยู่กับเธอก่อนนะ เดี๋ยวอีก2ชั่วโมงพี่ต้องทำงานแล้ว” ยงกุกพูด

“ไม่ได้นะค่ะ! พี่ต้องไปพักผ่อนบ้าง เดี๋ยวต้องไปทำงานอีก ทำเพื่อฉันนะค่ะ ฉันอยากให้พี่พัก” โซฮยอนอ้อนพี่ชายตัวเอง

“งั้นก็ได้จ๊ะ ไว้พี่จะมาหานะ ถ้ามีอะไรอย่าลืมโทรหาพี่นะ” ยงกุกพูด โซฮยอนพยักหน้าตอบ ก่อนจะเลือนหน้าลงมาจูบที่หน้าผากน้องสาวและเดินออกไปจากห้อง

แก่ก! แอ๊ด!

   แต่ไม่ถึง10นาทีเสียงลูกบิดก็ดังขึ้นอีก ทั้งไม่ใช่เวลาทานยาหรือทานข้าว หรือยงกุกจะกลับมา โซฮยอนลุกขึ้นนั่งและชะเง้อหน้ามองประตูนั้น และพบกับร่างสูงของชายคนหนึ่งที่เดินตรงเข้ามานั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆเธอ

“คุณ...” โซฮยอนทักขึ้นอย่างรู้จัก

“คริส! จำชื่อฉันไม่ได้แล้วเหรอ?” ชายหนุ่มตรงหน้าพูด

“จำได้ค่ะ แต่ตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าคุณจะมาหาฉัน” โซฮยอนพูดอย่างเขินๆ คริสยิ้มมาให้เธอก่อนจะเลือนมือของตนมายีหัวของโซฮยอนเบาๆ

“ทำไมวันนี้ถึงได้มานอนห้องนี้ล่ะ?” คริสถามเธอไป

“คือโรคมันกำเริบน่ะค่ะ ฉันเลยได้ย้ายมา แต่ความจริงแล้วฉันไม่อยากย้ายหรอก เพราะพี่ฉันไม่ค่อยมีเงิน ฉันอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายปีแล้ว กลับบ้านแล้วต้องพามาส่งอีก ฉันไม่อยากเป็นภาระให้พี่เลย” โซฮยอนพูดพลางก้มหน้าลง น้ำเสียงอ้อยอิ้งของเธอทำให้เรื่องที่มันฟังดูเศร้านั้นเศร้าลงไปอีก

“งั้นเธออยากทำงานช่วยพี่ชายเธอไหมล่ะ?” คริสพูดถาม

“งาน?! อยากทำสิค่ะ!!” โซฮยอนตื่นเต้นทันทีที่ได้ยิน แต่ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อความคิดหนึ่งเข้ามาในหัว “แต่คงทำไมได้... หมอห้ามออกไปไหนเลย ถ้าพี่รู้ พี่คงไม่ชอบเหมือนกัน”

“มันไม่ใช่งานด้านนอกหรอก ในโรงพยาบาลในห้องเธอนี่แหล่ะ” คริสพูดมาอีก

“งานอะไรเหรอค่ะทำในห้องก็ได้” โซฮยอนถามไป

“ทำให้ฉันยิ้ม ฉันจ้างเธอวันละหมื่น” คริสพูดและหยิบกล่องโทรศัพท์ออกมาจากถุงที่เขาถือมาด้วย “และนี้คือค้างจ้างล่วงหน้า” คริสพูจบก็ยัดใส่มือของโซฮยอน

“ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ มันไม่มีหรอกค่ะงานแบบนี้ อย่าทำให้ฉันสบายใจเลยนะค่ะ” โซฮยอนพูดและยืนกล่องโทรศัพท์กลับไป

“ฉันไม่ได้ทำให้เธอสบายใจนะ ฉันทำให้ฉันสบายใจต่างหาก เวลาที่ฉันอยู่กับเธอฉันก็รู้สึกสบายใจอยากบอกไม่ถูก เธอเป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันยิ้มได้กว้างขนาดนี้ ฉันเลยอยากตอบแทนเธอบ้าง” คริสพูดอย่างเพ้อฝัน แล้วเขาหันมาหาโซฮยอน คริสคว้ามือโซฮยอนขึ้นมาจับ “ฉันรู้สึกดีที่มีเธออยู่ข้างๆฉันนะ”

“นี่คุณกำลังทำให้ฉันตกหลุมรักคุณเหรอค่ะ?!” โซฮยอนดึงมือกลับมาอย่าอายๆ

“เธอต่างหากที่ทำให้ฉันตกหลุมรัก อายุเท่าไหร่กันเนี่ย” คริสพูดหยอกล้อกับเธอ

“16ค่ะ 16เมื่อวันอังคารที่แล้ว” โซฮยอนตอบไป

“นี่ฉันตกหลุมรักเด็กอายุ16 ได้ยังไงเนี่ยะ ห่างกันตั้ง 7 ปี เป็นไปได้ไงนะ” คริสขยี้หัวโซฮยอนเล่นอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาอะไรแถวๆนั้นมากิน

“ขอบคุณนะค่ะสำหรับโทรศัพท์และความรู้สึกดีๆ ฉันสัญญาว่าจะใช้มันอย่างดีเลยค่ะ” โซฮยอนพูดจบก็หันมาสนใจกับกล่องโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเธอ โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองมาที่เธออยู่ตลอดเวลา

‘ฉันควรทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดีนะ เวลาที่ฉันอยู่กับเธอแล้วทำไมฉันถึงรู้สึกไม่อยากแก้แค้น ไม่อยากทำร้ายใคร ไม่อยากทำให้เธอเสียใจ อยากให้เธออยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา” คริส

 

มาต่อให้แล้วจ้าา 
ไรท์ลงเรื่องใหม่อีกแล้ว 
อย่าลืมตามไปอ่านกันเนาะ

จิ้มๆ เข้าไปอ่าน