หยุด - สต๊อปเฟรมสมายด์ * ft.นทแอป ฮัทแคน ฮั่นส้ม

ลำดับตอนที่ #2 : Intro Roommate

 

lntro
 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -






ROOMMATE 

.

.


 

" โคตรสายแล้ว " สาวน้อยร่างบางที่มีนามว่าเฟรม วิ่ง จ้ำหอบมาแต่ไกลแล้วพูดกับตัวเองในใจเบาเบา

สายแล้ว วันนี้ดันมามีเรียนคาบเช้าอีก โอ้ยเพลีย ก็ว่าตั้งนาฬิกาปลุกแล้วนะ สงสัยคงเพราะยังตื่นเต้นอยู่

ได้เรียนที่มหาลัยคาบแรกนอนไม่หลับกันเลยทีเดียว ทั้งคืนอะ ตื่นมาอึนๆถ้าจะให้อาบน้ำคงไม่ทันแล้ว

ร่างบางเลยอาศัยแค่ล้างหน้าขาวๆไว้ก่อน ในใจก็คิดว่าวันหลังก็คงต้องหา หอพักแถวนี้แล้วไม่ไหวไม่ไหว

ให้ตื่นเช้าแบบนี้ทุกคนเฟรมคงได้ตายแน่ๆ





แต่ติดอยู่เรื่องเดียวนี่สิ ที่เงินก็ไม่มีเพื่อนก็ไม่มีอีก จะเอาใครที่ไหนมาแชร์ค่าหอด้วยหละเนี่ย



" หืม ทำไมชีวิตเราถึงได้ซวยขนาดนี้นะ " เฟรมบ่นอุบอิบกับตัวเองแล้วเดินกระแทกเท้าต่อไปและเหมือน

รองเ้ท้าไม่เป็นใจเลยสักนิดและก็คงจะหมันไส้เอามากๆ 

" เห่ย.. "





เหมือนกับว่าสวรรค์เบี่ยง ทำให้เธอสะดุดเข้ากับขาตัวเอง และกำลังหน้าทิ่มจะล้มไป โอ้พระเจ้าคงจะ

อับอายและขายหน้าไปตลอดชีวิตแน่ๆ ทำไมชีวิตถึงได้ซวยอย่างนี้นะ เฟรมคนนี้กำลังจะล้มลงไปแล้ว

ร่างบางหลับตาปี๋ ไม่อยากจะคิดถึงมโนภาพของเธอตอนที่ล้มลงไป และได้แต่ เอามือขึ้นมากันอย่าง

พร้อมรับผลแห่งกรรมอะไรสักอย่าง ฮือ คนยิ่งรีบอยู่ สวรรค์เบี่ยง สวรรค์เบี่ยงชัดๆ เธอพรรณนาภาพ

ในสมองไว้โดยอัตโนมัติเพียงแค่เสี้ยววินาที 




.

.

.


แต่ผิดคาดที่ร่างบางกลับรู้สึกว่าพื้นปูนช่างอ่อนนุ่มเหลือเกิน และกลับกัน มันเด้งเฟรมให้เอนไปข้างหลัง

เริ่มจะไม่ใช่แล้วนะ มันต้องไม่ใช่พื้นแน่ๆแถมกลิ่นหอมๆที่ลอยมาแตะจมูกยังเป็นข้อพิสูจน์ได้อีกว่ามันไม่ใช่




เฟรมที่หลับตาปี๋ลืมตาขึ้นมา ก็ต้องชะงักไปเมื่อสายตาไปประจบกันพอดีกับผู้หญิงร่างที่สูงกว่า อยู่ใน

ท่าที่ตอนนี้กำลังโอบเธอไว้ พร้อมกับสีหน้าที่มองดูจะตกใจและหนักตัวเฟรมไม่น้อย เหมือนถูกมนต์สะกด

แว๊บนึงเมื่อจ้องมองที่นัยน์ตาสีน้ำตาลนั่น มันเปร่งประกายสว่างอย่างที่ร่างบางไม่เคยรู้สึกมาก่อน

.

.


กว่าที่เฟรม จะสะกิดตัวเองให้หลุดออกมาจากความรู้สึกลี้ลับที่เกิดขึ้นมาป่วนหัวใจได้ กลับรู้เมื่อถัดไป

หลายวินาทีซะแล้ว หน้าขาวของเธอขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่ถ้ามีคงเป็นเพราะ

ผู้หญิงร่างสูงคนนี้นี่แหละ

.
.


" นี่คุณ จะปล่อยฉันได้หรือยัง " ไม่รู้เป็นเพราะนิสัยหรือสันดานของเธอ ที่ทำให้เฟรมพูดไปอย่างนั้น

ทั้งที่ก็คิดในใจกลับคิดว่าจะต้องขอบคุณเธอคนนั้นมากแล้ว ปากพาซวยจริงๆร่างบางคิดแล้วกัดปาก

ตัวเองเบาเบา
 

.

.


" เห่ย.."



เฟรมหงายหลังลงไป กระแทกกับพื้นเพราะร่างสูงกว่าที่โอบอยู่ คลายมือออกอย่างรวดเร็วโดยที่เฟรม

ยังไม่ทันตั้งตัว แถมหน้าตาเรียบเฉยไม่ฉายแววสำนึกผิดนั่นยังทำให้เธอรู้สึกโกรธและโมโหควันออกหู

อีก คนบ้าอะไรกันทำผิดแล้วยังหน้าระรื่นอยู่ได้อีก





" โอ้ย นี่ ไอ้บ้าฉันเจ็บนะ อะไรกัน คิดจะปล่อยก็ปล่อย " ร่างบางตะคอกร่างสูงกว่า โดยที่คราวนี้เธอ

เลือกที่พูดตรงกับใจตัวเองทั้งหมด




" เอ้า ผิดที่เธอนั่นแหละ ก็เธอบอกให้ฉันปล่อย ..ไม่ใช่หรอ แล้วอีกอย่างนะ ดีแค่ไหนแล้ว

ฉันช่วยไม่ให้เธอหน้าทิ่มจั้มบะลงไป คำว่าขอบคุณสักคำสะกดเป็นป่าว " ให้ตายสิ คนอะไรสวยก็สวย

แต่ปากจัดน่ารำคาญ แถมยังจะทวงบุญคุณชะมัด





" แต่เธอก็ทำฉันล้ม " ร่างสูงชะงักไปแปบนึงก่อนจะนึกได้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมามันก็เป็นความจริง

อย่างเธอเองไม่สามารถปฏิเสธได้เหมือนกัน



" งั้นก็คิดว่าหายกันกับที่เธอพูดด่าฉัน แล้วก็ช่วยขอบคุณด้วย " ร่างสูงตอบเสียงเรียบแล้วเสแสร้ง

วางฟอร์มทำเป็นไม่รู้เรื่องแต่อย่างใด แถมมือยังแบเพื่อรอรับคำขอโทษจากอีกฝ่ายอีกด้วย ซวยแต่เช้า

มีเรื่องแต่เช้าจริงๆ และถ้ายังต้องซวยไปอีกนานกว่านี้มันคงจะเรียกว่า สายแล้ว ไม่ใช่ เช้า !!





" จะเอาอะไรกันเธอ ฉันยิ่งรีบอยู่เห็นมั้ย มาสาย เงินก็ไม่มีให้เช่าหอ ง่วงก็ง่วงแล้วยังมาเจอคน

งี่เง่าน่ารำคาญไม่เข้าเรื่องอีก "



ร่างบางตะคอกกลับไปจนร่างสูงเงียบไปสักพักก่อนจะส่งยิ้มกลับมาให้ร่างสูงรอยยิ้มนี้ ใครที่ได้เห็น

ก็เหมือนถูกป่วนในหัวใจและต้องละลายไปตามๆกัน เฟรมก็ไม่เข้าใจ ความรู้สึกนี้เหมือนกัน แต่ว่า

แว๊บนึงมันกลับทำให้เธอต้องหลบตา



" โอ้โห ชีวิตเธอนี่เหมือนกับฉันเป๊ะเลย "






" นี่เธอหลอกด่าฉันหรอ " เฟรมชะงักไปก่อนจะเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ


.
.


"งั้นเอาอย่างนี้ดีมั้ย เธอกับฉันมาเป็นรูมเมทกัน แล้วเธอก็ไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันก็จะช่วยแชร์

ค่าหอให้เธอ แบบนี้ดูแฟร์ไหม "



สิ่งแรกที่ร่างบางคิดขึ้นมาในหัวอย่างอัตโนมัติคือ ไม่มีทาง !! จะบ้าหรือเปล่าเจอกันครั้งแรกก็ยังเป็น

ขนาดนี้แล้ว แต่ถ้ามาเป็นรูมเมทกัน ถ้าเป็นรูมเมทกับร่างสูงสักวันคง จะได้เปิดศึกชิงคำขอโทษ

จนฆ่ากันตายแน่ๆ


 


" ประสาทหรือเปล่า เธอเอาอะไรมาิคิดว่าฉันจะยอม "


แต่ถึงเฟรมจะตอบไปอย่างนั้นรอยยิ้มบนหน้าของ ร่างสูงกลับยังยิ้มไม่หุบ




"เธอมาสาย บ้านก็อยู่ไกล ขนาดตั้งนาฬิกาปลุกแล้วยังตื่นสายอีกเฮ้อ แล้วดูสิ เธอมีเงินไม่พอที่

จะอยู่หอคนเดียว แล้วอยู่หอคนเดียวมันก็ต้องเหงาเจอผีเนี่ย บรื๋อยิ่งน่ากลัว "


ร่างสูงทำท่าขนลุก




" และที่สำคัญมากๆ นะ.. "

.

ร่างสูงกว่าที่พูดประโยคสั้นๆออกไป ก่อนจะเว้นคำสุดท้ายไว้ให้กลั้นหายใจ พลางยืนหน้ามาใกล้

กับเฟรมจนทำให้เธอเองสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ต้องถอยไปจนสุดกำแพงด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเป็น

มาก่อน หน้าเธอแดงกล่ำจนจะสุกอยู่แล้ว ยิ่งในตอนนี้หน้าขาวเนียนของเธอกับร่างสูง ห่างกันเพียง

ไม่ถึงคืบ ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ตามที  




ทำไมชีวิตถึงซวยขนาดนี้




" เธอยังไม่ได้ขอบคุณฉันเลยน้า " ร่างสูงกระซิบข้างหูร่างบางอย่างแผ่วเบาจนทำให้เฟรมถึงกับเคลิ้ม

ตอนนี้หน้าเธอแดงจนทอดไข่ได้ทั้งใบแล้วนะ เฟรมหลบตาแล้วพลักร่างสูงออกไป แต่เหมือน

ร่างสูงจะโทมตัวเข้ามาหาอีกครั้ง และครั้งนี้มันใกล้กว่าเดิม 





" โอเคยอมแล้ว..ฉะ..ฉันยอมแล้ว " แล้วจนได้ ในที่สุดก็ต้องจำยอมให้กับอีกฝ่ายอะไรกันเนี่ย เธอแพ้

ให้กับร่างสูงเวลาที่หน้าเนียนๆนั่น โน้มเข้ามาใกล้



" ก็แค่นี้แหละสาวน้อย " ร่างสูงยิ้มให้เฟรมเบาเบา ก่อนที่จะลูบหัวเธอ อย่างถือวิสาสะมาก 



" นี่ อย่ามาทะลึ่งนะ " เฟรมปัดมือของร่างสูงออกแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจอะไรเท่าไร

 แต่ก็ยอมทำตาม แล้วเอามือออกแต่โดยดี
.



" ฉันชื่อสต๊อปนะ " แต่อยู่ดีๆร่างสูงก็บอกชื่อของตัวเอง มาอย่างไม่มีปลี่มีขลุ่ยทำให้เฟรมถึงกับต้อง

แปลกใจ เพลียและเหนื่อยกับอารมณ์ที่แปรปวนอย่างมากของร่างสูง 

" ใครถามเธอ " คนอย่างเฟรมยังไงเธอก็ไม่่ค่อยจะตอบอะไรใครดีอยู่แล้ว กวนๆแบบนี้แหละ

สไตล์คนสวยยิ่งกับอีกฝ่ายนี่ต้องกวนอีกเป็นห้าสิบสามเท่า แต่ปฏิกิริยาของร่างสูงยังคงเหมือนเดิม

ทำเหมือนไม่สนใจไม่มีอะไรเกิดขึ้น




" แล้วเธอชื่ออะไร " แถมยังจะมีหน้ามาถามชื่อเธอกลับอีกต่างหาก ไม่ฟังกันบ้าง ไม่สนใจกันบ้างเลย

นี่มันเป็น คนบ้าชัดๆ 


 

" แล้วเธอจะรู้มากไปทำไม จะถามอะไรมาก "





" ก็ฉันเป็นรูมเมทเธอ " ร่างสูงตอบยิ้มอย่างเหนื่อยกว่ามาให้ เห็นหน้ากวนๆนี่แล้วเฟรมรู้สึกอย่างจะ

ต่อยให้หงายไปเลย 





" เฟรม พอใจยัง " สต๊อปเผยยิ้มออกมาไม่เลิกรา แต่ว่าในความคิดของเฟรมมันเหมือนกับมีอะไร

มากกว่านั้น พร้อมกับพูดหน้ากวนๆ ส่งมาให้เฟรมจนทำให้เธอชะังัก




" ฉันไปแล้วนะ เดี๋ยวเจอกันเย็นนี้ เชิญเธอสายต่อไปแล้วกัน " สต๊อปบอกกับอีกฝ่ายแล้วเน้นประโยค

สุดท้ายให้ชัดเจนที่สุด เสร็จแล้วเธอก็วิ่งล่อนออกไปอย่างว่องไว ในขณะที่เฟรมกำลังประมวลผล

กับ คำว่า สาย อยู่



 
สาย ส่าย ส้าย เห่ยสาย ! 




เธอเกือบจะลืมไปเลยถ้าอีกฝ่ายไม่บอก คุยกับไอ้บ้านี่จนลืมไปสนิท แต่ไม่ทันที่จะด่าร่างสูงก็วิ่งไป

จนใกล้ตาเธอแล้ว นี่ร่างสูงวิ่งไวหรือเธอความรู้สึกช้ามากกันแน่นะ




โอ้ย






ทำไมถึงซวยอย่างนี้เนี่ย



 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เย้เย้เย้ # มารีไรท์ใหม่อีกรอบ สำหรับคนพลาดรุ่น ออริจินัล จะบอกว่า ดีใจด้วย 555

เพราะว่าได้เห็นสิ่งที่ดีกว่า ในการปรับปรุงนะเออ ฝากติดตามด้วยละกันนะคะ




thank theme
:)  Shalunla