Hypnotize me, please! สะกดจิตสะกิดใจรักร้ายๆ ของยัยว้าวุ่น

ลำดับตอนที่ #2 : HMP :) I'm normal

1
I’m normal.

          เสียงนกตัวน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้วเจรจากันรับแสงยามเช้า แดดอ่อนๆ ทอดตัวผ่านม่านลงมายังที่นอนลูกฟูกสีขาวสะอาด บรรยากาศในห้องริมสุดซ้ายมือของอาคารแห่งนี้ หอมอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกลิลลี่สีขาวที่ถูกประดับเอาไว้เต็มห้อง
            =_=zZ
            “ง่ำๆ” ฉันงึมงำนิดหน่อยก่อนจะลืมตา และฉันก็ต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสตรงหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
            “เฮ้!” ฉันร้อง จะไม่ให้ร้องได้อย่างไร ก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มายืนจ้องหน้าฉันอยู่ที่ข้างเตียงเนี่ย ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อมาก มากถึงมากที่สุดก็เถอะ =..= ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงเหมือนไม่ได้จัดแต่งทรง โครงหน้ารูปไข่เรียวยาวทำให้เครื่องหน้าของเขาถูกขับออกมาอย่างโดดเด่น คิ้วตรงหนาเข้มรับกับสันจมูกที่โด่งสัน โอ้ว
            “สวยดีนะ” เขาเอ่ยเสียงเบาและมองเธอด้วยสายตาที่ชื่นชม
            “ฮะ”
            “เธอน่ะ… สวยดีนะ สวยกว่าในรูปอีก” คำพูดง่ายๆ ที่ทำให้ฉันลอยได้โดยไม่ต้องเป่าลม อร๊ายยย >///< ว่าแต่รูปอะไรหว่า
            “…”
            “น่าเสียดาย…”
            “เสียดาย ? เสียดายอะไร” ฉันทั้งสวย ทั้งโสด ทั้งซิงจิงเกอร์เบลล์หลั่นล้า~
            “ไม่น่าบ้าเลย เซ็งจริงๆ คนสมัยนี้อะไรกันก็ไม่รู้ ผู้หญิงที่ไม่สวยก็แห่กันไปทำศัลยกรรมซะสวยปิ๊ง ส่วนผู้หญิงที่สวยๆ ถ้าไม่มีแฟนหน้าตาทุเรศ ก็เป็นเลสเบี้ยน เป็นทอม เป็นดี้ ส่วนเธอนี่กรณีใหม่ล่าสุด เป็นโรคประสาทยืนเต้นแร้งเต้นกาซะอย่างนั้น น่าเสียใจจริงๆ ที่ฉันเกิดมาอยู่ในยุคนี้” คำพูดที่ผู้ชายตรงหน้าฉันสวดออกมามันขัดกับหนังหน้าของเขาอย่างรุนแรง! ปากเสียอ่ะ ปากร้าย นิสัยไม่ดี ว่าฉันเป็นโรคประสาท ไอ้โรคประสาทเนี่ย แถวบ้านฉันเรียกว่าบ้านะยะ ใครจะไปยืนเต้นแร้งเต้นกา บ้า บ้า บ้าไปแล้ว!
            “นี่นาย ทำไมนายถึงต้องปากเสียกับผู้หญิงที่นายเพิ่งเจอครั้งแรกด้วย แล้วฉันจะบอกให้นะ ที่ผู้หญิงสวยๆ เขาเลือกผู้ชายหน้าตาทุเรศๆ มาเป็นแฟน ก็เพราะว่าผู้ชายที่มันหล่อลากกระชากไส้ไตตับแบบนาย! มันทั้งปากเสีย! และนิสัยไม่ดี! ยังไงเล่า อ้อ เมื่อกี้ที่นายชมฉันว่าสวยน่ะ ฉันน้อมรับนะ แต่ไอ้ที่บอกว่าฉันบ้า เป็นโรคประสาท ยืนเต้นแร้งเต้นกาอะไรนั่น มันไม่จริงโว้ยยย ฉันไม่ได้บ้า!”
            “เฮอะ! คนบ้าที่ไหนจะยอมรับกันล่ะว่าตัวเองบ้า”
            “แต่ฉันไม่ได้บ้า!” ฉันเถียงฉอดๆ โดยไม่ได้สำนึกระลึกชาติถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เลย TT’ แย่แล้ว
            “ทำหน้าแบบนั้นแปลว่าได้สติแล้วใช่ไหม” เขาแสยะยิ้มน้อยๆ
            “ฉันไม่ได้บ้าจริงๆ นะ ฉันแค่…” แค่งมงายบ้าบอไปนิดเดียวเอง นิดเดียวจริงๆ แง้
            “แค่ ? แค่ไม่ปกติ”
            “โว้ยยย บอกว่าปกติก็ปกติสิยะ แล้วนี่อะไร สายระโยงระยางพวกนี้มันคืออะไร จะผ่าสมองฉันเหรอ TOT/” ฉันหยิบสายที่เกี่ยวพันกันรอบตัวฉัน ฉันไม่ได้ผีเข้านะเฟ้ย มามงมามัดอะไรเยอะแยะเนี่ยยย
            “ไว้ยึดแขนยึดขาคนบ้าอย่างเธอไง ผู้หญิงอะไรไม่รู้แรงเยอะชิบ เนี่ย เห็นรอยนี่ไหม ฝีมือเธอเลย” เขาชี้ไปที่รอยสีแดงๆ เล็กๆ เหมือนโดนแมวข่วน ตรงหน้าผากของเขา “นี่ แล้วก็นี่ด้วย เธอมันเป็นตัวอันตรายจริงๆ”
            “ฉันขอถามอะไรนายอย่างนึงได้มั้ย ถ้าฉันบ้า ฉันประสาท ฉันไม่ปกติ แล้วนายซึ่งเป็นคนปกติ คุยกับฉันรู้เรื่องทุกคำพูด นายก็บ้าน่ะสิ”
            “แต่ฉันไม่ได้บ้า - -” เขาหรี่ตาและมองหน้านิ่ง
            “คนบ้าที่ไหน จะยอมรับว่าตัวเองบ้ากันล่ะ ฮะ ? ” ฉันพูดอย่างยียวน
            “นี่เธอ!” กรี๊ด จะต่อยหน้าฉันมั้ยเนี่ย “โอเคๆ ฉันเชื่อแล้วว่าเธอไม่ได้บ้า”
            “เอ้า ง่าย” เถียงกันมาตั้งนาน บทจะเชื่อก็เชื่อกันง่ายๆ เลยวุ้ย
            “ไม่ดีหรือไง เธอจะได้รีบกลับไปหาแฟนเธอไง”
            “อะไร ใครแฟนฉัน ฉันไม่มีแฟนย่ะ โสดมานานแล้ว” คิดแล้วก็เศร้าใจ T^T
            “เธอไม่ใช่แฟนไอ้ตินเหรอ ?”
            “ติน ? นายหมายถึงมาร์ตินหรือเปล่า” ฉันเอียงคอน้อยๆ
            “ใช่ น้องชายฉันเอง เธอไม่ใช่เฟียร์แฟนของไอ้ตินเหรอ”
            “ฉันไม่ใช่เฟียร์ เราเป็นแฝดกัน แต่ เฮ้~ จะเป็นไปได้ยังไง มาร์ตินหล่อมากกก ต่างกับนายระ…เอิ่ม…” ฉันหุบปากฉับเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของเขา
            “จริงๆแล้วฉันว่าเธอควรจะต้องพูดกับฉันเพราะๆ นะ เพราะว่าฉันสามารถช่วยเธอได้” เขายิ้มอย่างเป็นต่อ มีใครเคยบอกมั้ยว่านายยิ้มแบบนี้แล้วดูโรคจิตมาก =.=

            “ค่ะ ผู้มีพระคุณ พ่อเทพบุตรผุดจากนรก เอ้ย พ่อเทพบุตรที่จะช่วยฉุดฉันจากนรก แล้วคุณจะช่วยดิฉันยังไงเจ้าคะ” ฉันเติมสำเนียงดัดจริตสะดีดสะดิ้งลงไป แรดจริงอะไรจริง

“อะแฮ่ม โอเคๆ ฉันจะโอนตัวเธอให้มาเป็นคนไข้ของฉัน”
            “ฮะ คนไข้ของนาย ? พูดเหมือนนายเป็นหมออย่างนั้นแหละ หรือว่า…นายเป็นหมอ! ตายๆ มีคนไข้โดนนายกระโดดงับคอไปกี่คนแล้วเนี่ย”
            “นี่ ฉันกำลังจะช่วยเธอนะ ไม่ขอบคุณแล้วยังจะมาว่า ไม่น่าช่วยเลยจริงๆ ฉันไปละ” เขาทำท่าจะเดินออกจากห้องไป เดี๋ยวเซ่~ ช่วยเค้าก่อนนน T^T
            “ขอบคุณมากนะคะคุณหมอสุดหล่อ ดิฉันจะไม่ลืมบุญุคุณของคุณหมอเลย ว่าแต่คุณหมอชื่ออะไรคะ”
            “ฉันไซโค นายแพทย์ศศิศ สราญรมณีย์ พ่อฉันเป็นเจ้าของที่นี่ และเป็นคนจับตัวเธอมารักษาด้วย”
            “ค่ะ ดิฉันบีแวร์นะเจ้าคะ ยินดีเป็นคนไข้ของคุณหมอค่า T T/”
            เราสองคนคุยกันฉันนายแพทย์และคนไข้ =_= เขาซักถามฉันเรื่องประวัติ และเรื่องสัพเพเหระอื่นๆ อีกมากมาย ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ว่าฉันถูกใจใช่เลยกับหน้าตาของคุณหมอมากกกกกกก แต่ แต๊ แต่ ปากคุณหมอนี่หมาได้อีกมั้ยคะ คุยกันไป จิกกัดกันไป เขาจะช่วยฉันได้จริงหรอเปล่า (วะ) เนี่ย ฉันล่ะกลัวจริงๆ T_T

“ไป เอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปเปลี่ยนซะ แล้วรอฉันอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนนะ”

“ฉันไม่ไปไหนหรอกน่า” แต่ฉันจะหนี =..= อุวะฮ่าๆ

“อ้อ แล้วอย่าคิดหนีล่ะ เพราะถ้าเธอหนี เธอจะต้องโดนลงโทษ” ไม่กลัวหรอกย่ะ เพราะฉันจะหนี

“เออน่า นายรีบๆ ไปเถอะ ฉันจะได้กลับบ้านซักที”

“ใครบอกว่าฉันจะให้เธอกลับบ้าน ?”

“อ้าว แล้วนายจะพาฉันไปไหนล่ะ เฮ้ๆ อย่าเพิ่งไปสิ มาตอบฉันก่อนโว้ยยย~”

Shalunla