ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PHOTOS ; 01 { 100 per. }
01
“ เก่งนะเนี่ยจางอี้ชิง ไปทำอีท่าไหนให้คริสมองกล้องนานขนาดนี้ล่ะ ”
รูปถ่ายระดับ HD ฝีมือจางอี้ชิงที่เด่นหราหน้าเว็บหลักของเจ้าตัวทำให้หญิงสาวตัวเล็กผู้มาใหม่เอ่ยปากชมแบบไม่จริงจังนัก ช่างภาพตัวขาวหันมามองเล็กน้อยก่อนจะเกาแก้มตัวเองเขินๆ อี้ชิงนั่งอัพรูปในกล้องของตัวเองขึ้นแกลลอรี่ประจำวันเปิดเผยให้สมาชิกได้ยลโฉมจิบชาไปพลางท่าทางสบายใจ
“ เปล่า ก็ยกกล้องขึ้นถ่ายแล้วคุณแรพเปอร์คนดังก็มองมาพอดี ”
“ งั้นเหรอ... ”
“ เธอเองก็ทำงานได้ดีเลยล่ะ ขอบใจนะ ”
ทุกครั้งที่อี้ชิงไปตามคุณแรพเปอร์คนดังของเขาได้ก็เพราะเส้นสายของคิมแทยอนทั้งนั้นแหละ ไม่มีพลาดและแน่นอน คิมแทยอนทำงานในวงการบันเทิงมานานแถมยังเก่งพอตัว สนิทกับดาราดังๆ ตั้งเยอะแยะ บางทีอี้ชิงก็ได้ไปถ่ายรูปให้พวกนั้นเหมือนกันแต่ไม่บ่อยมากนัก
อย่างว่าล่ะนะ...เวลาของอี้ชิงทุ่มให้คุณแรพเปอร์คนดังไปหมดแล้ว
จะมีเวลาที่ไหนมาสนใจคนอื่นๆ กัน
“ ดูเหมือนคริสจะเริ่มสนใจแฟนไซต์อันดับหนึ่งของตัวเองขึ้นมาบ้างแหละนะ จางอี้ชิงทุ่มเทขนาดนี้ก็ไม่รู้จะดีใจยังไงแล้ว ทั้งตามสืบข่าว คอยวิ่งตาม คอยเบียดเสียดคนอื่นถ่ายรูปสวยๆ ให้ ”
“ ฉันเต็มใจทำยังไงก็ต้องออกมาดี ”
“ นายว่าคริสจะจำนายได้มั้ย? ”
ทุกคนก็ชอบถามคำถามนี้กับอี้ชิงบ่อยๆ นะ แต่ไม่มีสักครั้งที่อี้ชิงจะยอมตอบอะไรออกไป ช่างภาพตัวขาวเพียงแค่ยิ้มบางๆ จ้องมองรูปคุณแรพเปอร์คนดังในกล้องของตัวเองด้วยดวงตาเป็นประกาย
ไม่ได้...เขาจำอี้ชิงไม่ได้หรอก
เพราะอี้ชิงหลบอยู่หลังเลนส์กล้องเสมอเลย
วันนี้คุณแรพเปอร์คนดังของอี้ชิงมีคิวถ่ายแบบเซ็ตฤดูใบไม้ผลิของนิตยสารชื่อดัง สมาชิกในแฟนไซต์ KRISma ต่างก็คาดหวังให้อี้ชิงมาตามคริสที่สตูดิโอ และแน่นอนเถอะ...ต่อให้ไม่มีใครมาบอกแฟนคลับตัวยงอย่างจางอี้ชิงคนนี้ต้องมาอยู่แล้วล่ะ อี้ชิงเลือกใส่เสื้อผ้าที่สบายมากที่สุดเพื่อความสะดวกต่อการเคลื่อนไหวร่างกาย เขาจะได้ไม่ลำบากในการแอบถ่ายรูปคุณแรพเปอร์คนดัง
“ อ้าวจางอี้ชิง? มายืนหลบทำไมตรงนี้น่ะ ”
พี่เฮนรี่ชะโงกหน้ามาหาทำเอาช่างภาพตัวขาวที่กำลังตรวจเช็คกล้องอย่างขะมักเขม้นสะดุ้งโหยง อี้ชิงรีบโค้งให้รุ่นพี่คนรู้จักตื่นๆ
“ สวัสดีครับรุ่นพี่ ผม...กำลังเช็คกล้องนิดหน่อยน่ะครับ ”
“ แล้วทำไมมายืนหลบมุมตรงนี้ ทำยังกับกลัวมีใครจะมาเห็น ”
“ ก็คุณแรพเปอร์คนดังนั่งอยู่แถวนั้นนี่ครับ ผมเลยย้ายมาตรงมุมอับหน่อย ”
“ จางอี้ชิงนี่น้า... ”
พี่เฮนรี่เป็นคนจีนเหมือนอี้ชิงแถมยังเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคริสด้วย เจ๋งไปเลยใช่มั้ยล่ะ? กว่าอี้ชิงจะทำความรู้จักได้ก็แทบแย่ พี่เฮนรี่ก็เข้าใจดีแหละที่อี้ชิงชอบคริสขนาดนี้ถึงได้คอยช่วยให้การแอบถ่ายของอี้ชิงเป็นไปได้ดีในบางครั้ง อี้ชิงซาบซึ้งใจจริงๆ
“ วันนี้เจ้าคริสถ่ายคอนเซ็ปต์เป็นผู้ชายอบอุ่นล่ะ จางอี้ชิงจะต้องได้รูปสวยๆ เยอะเลยแน่ๆ ”
อี้ชิงยิ้มหวานตอบ พยักหน้าขึ้นลงแรงๆ อย่างเห็นด้วยกับรุ่นพี่คนรู้จักสุดๆ ปกติคริสมักจะชอบแต่งตัวแนวฮิพฮอพมากกว่าจะแต่งชุดสีอ่อนดูสดใสแบบตอนนี้ อี้ชิงยิ้มปลื้ม เขาชอบคุณแรพเปอร์คนดังมาดผู้ชายอบอุ่นแบบนี้จริงๆ ดูเหมาะสุดๆ ไปเลย!
“ อ๊ะ! พวกนั้นเริ่มถ่ายกันแล้ว ยังไงจางอี้ชิงอย่าใช้แฟลชนะ ”
“ ได้ครับ ”
ช่างภาพตัวขาวขยับเข้าไปใกล้คุณแรพเปอร์คนดังทีละนิดโดยอาศัยร่างทีมงานแถวนั้นกำบังตัวเอง อี้ชิงหลบอยู่ข้างๆ ฉาก กล้องตัวโปรดถูกยกขึ้นซูมใบหน้าของคริสแล้วกดชัตเตอร์อย่างเงียบเชียบ วันนี้คุณแรพเปอร์คนดังของอี้ชิงดูดีมากเลยแฮะ
แชะ!
ขนาดแค่เสี้ยวใบหน้ายังดูไร้ที่ติ อี้ชิงยิ้มพอใจ
แชะ!
คริสกำลังหันมาทางนี้แล้ว...
แชะ!
เป็นอีกครั้งที่คุณแรพเปอร์คนดังมองกล้อง ถึงจะขมวดคิ้วก็เถอะ...
ก่อนที่จะอยู่ให้คุณแรพเปอร์คนดังสงสัยอี้ชิงก็คลานหนีไปทางอื่น ทีมงานเรียกชื่อคริสอย่างแปลกใจแต่อี้ชิงไม่มีเวลาหยุดฟังอะไรทั้งนั้น มือขาวเก็บกล้องใส่กระเป๋ารวดเร็วพร้อมกับออกวิ่ง หางตาเหลือบเห็นพี่เฮนรี่โบกมือให้อี้ชิงก็ต้องขอบคุณบ้าง
“ ขอบคุณนะครับพี่เฮนรี่! แล้วเจอกันใหม่ครับ! ”
“ กลับบ้านดีๆ นะจางอี้ชิง! ”
‘ แอดมินจางนี่สุดยอดไปเลย! ถ่ายรูปคริสเกอได้ไร้ที่ติ! ’
‘ แอดมินจางคงชอบคริสเกอมากสินะถึงทุ่มเทขนาดนี้ ’
‘ คริสเกอดูดีชะมัด! รูปของ KRISma สวยทุกรูปเลยนะ! ’
‘ แอดมินจางทำได้ยังไง? งื้อออ คริสเกอภาพกล้องแทบทุกรูปเลยนะ! ’
ที่จริงเมื่อหลายปีก่อนตอนเป็นแค่นักศึกษาแลกเปลี่ยนอี้ชิงก็แค่รักในการถ่ายรูป อี้ชิงเชื่อมาเสมอว่ารูปถ่ายนี่แหละที่สามารถหยุดเวลาไว้ได้จริงๆ โดยไม่ต้องพึ่งเวทมนตร์ อี้ชิงชอบเก็บสะสมรูปถ่ายและมักจะใช้เวลาว่างกับช่วงวันหยุดหมดไปกับการตระเวนเที่ยวหามุมถ่ายรูปสวยๆ
เจ๋งใช่มั้ยล่ะ? อี้ชิงก็คิดว่ามันเป็นอะไรที่เจ๋งมากนะ
แต่พอมาเจอคุณแรพเปอร์คนดังเท่านั้นแหละ...ทุกอย่างที่อี้ชิงทำมันเจ๋งกว่าเดิม
อี้ชิงเห็นคริสผ่านทีวีและได้ยินเรื่องราวของคริสผ่านผู้คนตามท้องถนน ได้มีโอกาสไปดูการแสดงสดของคุณแรพเปอร์คนดังในครั้งแรกก็...ตกหลุมรักอย่างจัง คริสมีสเน่ห์ ผู้ชายท่าทางหยิ่งยโสแต่การกระทำกลับอ่อนโยนไม่น่าเชื่อ อี้ชิงเคยสงสัย
คริสเปลี่ยนจังหวะแรพเร็วๆ ให้กลายเป็นคำพูดหวานๆ ได้ยังไง?
คริสใช้การแรพบรรยายแทนคำพูดถึงความรู้สึกรักภายในหัวใจ
คริสมีเสียงที่นุ่มทุ้ม อี้ชิงว่ามันเหมาะกันมากๆ
ผู้ชายหน้าตาดุคนนั้นกลายเป็นคุณแรพเปอร์คนดังของอี้ชิงในทันที
‘ แฟนคลับผู้โชคดีในวันนี้...คุณจางอี้ชิงครับ! ’
‘ คุณสามารถขออะไรก็ได้จากคริส แล้วคริสก็จะขอมันจากคุณเหมือนกันครับ ’
‘ ครับ? ’
ขออะไรก็ได้งั้นเหรอ?
แบบยักษ์ในตะเกียงแก้วอ่ะนะ?
‘ ผม...ผมขอนั่งมองคุณสักสองนาทีได้มั้ยครับ? ’
‘ ได้สิ ’
ดวงตาคมกริบคู่นั้นมีสเน่ห์ ตอนนั้นใบหน้าอี้ชิงเห่อร้อนไปหมดจนถึงลำคอ สองนาทีเหมือนเวลาหยุดเดินเลยล่ะ แล้วอี้ชิงก็ถูกคุณแรพเปอร์คนดังดึงเข้าไปกอดท่ามกลางเสียงกรี๊ดของแฟนคลับแถวนั้น เป็นของขวัญสำหรับผู้โชคดี อี้ชิงเบลอไปหมดตอนที่ได้ยินกระซิบอยู่ข้างหู
‘ จางอี้ชิง...ผมอู๋อี้ฟานครับ ’
ในฐานะช่างภาพคนนึงที่รักการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ อี้ชิงสามารถบอกได้เต็มปากเต็มคำว่ารูปถ่ายที่ถ่ายเองกับมือเป็นสิ่งล้ำค่า ความรู้สึกของคนถ่ายจะเชื่อมกับภาพถ่าย กระดาษแผ่นเล็กๆ ที่มีความรู้สึก มีมิติของห้วงอารมณ์ในตอนนั้น ต่อให้หยิบขึ้นมาดูอีกกี่ครั้งก็ยังรู้สึกถึงอารมณ์ในรูปภาพเสมอ
อี้ชิงถ่ายรูปคุณแรพเปอร์คนดังเองทุกใบด้วยความรักและความทุ่มเท ยอมเจ็บตัวในบางครั้งเพื่อให้กล้องจับภาพผู้ชายแสนเจิดจ้าคนนั้นเอาไว้ รูปถ่ายของคริสทุกใบจึงสำคัญกับอี้ชิงมากมายเหลือเกิน
แค่กระดาษใบเล็กๆ
แต่อี้ชิงกลับเห็นอารมณ์ในแววตาคู่นั้นชัดเจน
‘ ออมม่า...โตขึ้นแบคฮยอนจะเป็นช่างภาพแบบพี่อี้ชิงเค้าล่ะ ฟังดูเจ๋งป้ะ? ’
‘ อะไรนะ? แบคฮยอนสนใจการถ่ายภาพตั้งแต่เมื่อไหร่? ’
‘ ตั้งแต่ที่พี่อี้ชิงบอกแบคฮยอนนั่นแหละ ’
‘ บอกว่า? ’
‘ กล้องถ่ายรูปเป็นสิ่งเดียวที่เราใช้หยุดเวลาในช่วงที่อยากจดจำเอาไว้ได้ ส่วนรูปถ่ายก็เป็นกระดาษใบเล็กๆ ที่สื่ออารมณ์ของคนถูกถ่ายกับคนถ่ายได้ชัดเจนอย่างน่าอัศจรรย์...ไง ’
“ อะไรนะไอ้แบค? มึงพูดใหม่ให้กูฟังอีกทีดิ๊ ”
“ กูบอกว่ากูอยากมีคนให้ตามถ่ายแบบพี่อี้ชิงไง ”
“ นี่...มึงเพี้ยนป่ะเนี่ย ช่างภาพนะครับไม่ใช่สโตกเกอร์โรคจิต ”
“ มึงว่าพี่อี้ชิงกูเหรอ!!! ”
“ กูว่ามึงนั่นแหละ! ”
คำพูดจากปากหมาๆ ของไอ้ซองยอลมันขัดหูแบคฮยอนจริงๆ นะ! ตั้งแต่คบกันมามันไม่เคยพูดจาดีๆ หรือให้กำลังใจอะไรเลยเชื่อดิ! แบคฮยอนมีพี่อี้ชิงเป็นไอดอลคนเดียวก็พอแล้ว พี่อี้ชิงทั้งเก่งทั้งใจดีแถมยังยิ้มสวย แบคฮยอนปลื้มมาตั้งหลายปีแน่ะ
ที่แบคฮยอนอยากเป็นช่างภาพเหมือนพี่อี้ชิงน่ะเหรอ?
ก็...มุมมองพี่อี้ชิงมันเจ๋งดีอ่ะ!
กล้องอะไรใช้ไม่เป็นด้วยซ้ำ...แต่ใจรักจบป่ะ?
แต่อีกไม่นานแบคฮยอนต้องมีแฟนไซต์เป็นของตัวเองแน่ๆ!
“ จะมีใครบ้างชอบให้ถูกตามถ่ายตลอดเวลาฮะ? ”
“ ก็บอกอยู่แล้วว่าแอบถ่าย จะให้รู้ตัวทำไมวะ! ”
“ ทำยังกับมึงเนียนตายห่าแหละ! ”
“ อีซองยอล!!! ”
วันหนึ่งแบคฮยอนก็อยากจะทำแบบพี่อี้ชิงบ้างเพื่อการพัฒนาฝีมือให้ขั้นเทพแบบพี่อี้ชิง อันดับแรกพี่อี้ชิงบอกว่าต้องมีใครสักคนเป็นแรงบันดาลใจให้อยากถ่ายรูป แบคฮยอนก็มองๆ มาหลายวันต่อหลายคนแล้วนะ...ไม่เจอสักที จะไปหาใครที่ไหนมาดี?
“ มึงมองหาแบบนี้ก็ไม่มีทางเจอหรอก มันต้องเป็นคนที่มึงรู้สึกชอบจริงๆ เหมือนที่พี่อี้ชิงชอบพี่คริสมากๆ ยังไงล่ะ โง่จริง! แค่นี้คิดไม่ได้หรือไง ”
“ อ้าว! แล้วใครดีล่ะ ”
“ แค่ขั้นแรกมึงก็แย่ละ ยังมีหน้าจะหวังอีกนะ ”
“ แล้วไง! แต่ใจกูรักนะ! ”
คนที่วันๆ เอาแต่กินอย่างอีซองยอลจะไปรู้อะไรล่ะ
กลับไปนอนเกาพุงที่บ้านนอกเถอะ!
“ ไปดูแถวๆ ค่ายดังๆ สิ ที่นั่นมีพวกเทรนเนอร์กำลังจะเดบิวท์เยอะแยะเลยนะ มึงก็หามาสักคนสิ พอเขาเดบิวท์มึงจะได้กลายเป็นแฟนไซต์แรกๆ ที่ติดตามเขามาตลอดไง ดีป่ะ? ”
“ … ”
“ เข้าใจที่กูพูดป่ะเนี่ย!? ”
“ … ”
“ พยอนแบคฮยอน มึงเอ๋อแดกแล้วเรอะ! ”
อ่ะโหยยย อีซองยอลเพื่อนรักเพื่อนเลิฟนี่ฉลาดจริง!
แบคฮยอนขอคารวะ!
วันหยุดแบคฮยอนรีบขี่รถจักรยานคู่ชีพตรงดิ่งมาตามท้องถนนแล้วหยุดลงตรงหน้าตึกสูงที่มีตัวหนังสือยักษ์เด่นสะดุดตา ‘ EXO PLANET ’ คนตัวเล็กรีบลากจักรยานไปพิงไว้แถวๆ นั้น กล้องรุ่นเดียวกับพี่อี้ชิงเป๊ะๆ เพิ่งจะเก็บตังค์ซื้อมาได้ไม่ถึงสองเดือนยกขึ้นเตรียมพร้อม
จนแล้วจนเล่าแบคฮยอนก็ยังมีความหวังริบหรี่ ไม่มีเทรนเนอร์หรือเทรนนี่คนไหนถูกใจจริงๆ จังๆ สักคน แบคฮยอนอ้าปากหาวจนน้ำตาซึม เนี่ยถือกล้องค้างจนเมื่อยไปทั้งแขนแล้ว แบคฮยอนเริ่มจะไม่เข้าใจแล้วว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่กันแน่
“ นายหลงทางรึเปล่า? ”
“ หา? อะไรนะ? ”
แรงสะกิดตรงหัวไหล่แบคฮยอนก็เอี้ยวตัวไปมองมึนๆ
“ หลงทางอยู่รึเปล่า? ”
“ นายคิดว่าฉันหลงทางเหรอ? ”
“ แล้วนายไม่ได้หลงทางเหรอ ”
“ …เดี๋ยวนะ ”
แชะ!
ผู้ชายตัวสูงใส่แว่นกรอบแฟชั่นสะดุ้งโหยงตอนที่แบคฮยอนยกกล้องขึ้นถ่ายโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนดวงตากลมโตกว่าแบคฮยอนจะจ้องมาเหมือนไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ กีต้าร์ที่สะพายอยู่บนไหล่ข้างนึงของคนตัวสูงกว่าก็พลอยตกลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น
“ อะไรของนายเนี่ย! ”
“ นี่...นี่...นายหน้าตาดีใช้ได้เลย ”
“ พูดอะไรของนาย ”
“ ฉันชื่อพยอนแบคฮยอน อนาคตคงเป็นช่างภาพแหละ ”
แบคฮยอนฉวยมืออีกคนมาจับแบบสไตล์อเมริกันอย่างที่เคยแอบจำมาจากหนัง ส่งยิ้มตาหยีแบบจริงใจสุดๆ ดวงตาเรียวแอบสังเกตอีกคนละเอียดยิบก่อนจะยิ้มพอใจกับตัวเอง โอ้โห คนตรงหน้าแบคฮยอนนี่หน้าตาดีมากเลยแฮะ!
“ ปาร์คชานยอล ”
“ แล้วอนาคตของนายล่ะ ”
“ ว่าไงนะ ”
“ อนาคตนายจะเป็นอะไร ”
“ เอ่อ...ก็แบบ...ไอดอลชื่อดัง...มั้ง ”
แบคฮยอนดีดนิ้วดังเป๊าะก่อนจะตบมือดังฉาด นี่มันใช่เลย! ใช่อย่างที่อีซองยอลเพื่อนรักบอกเอาไว้เลย ในที่สุดเทรนเนอร์ผู้เป็นแรงบันดาลใจของแบคฮยอนก็ปรากฏตัวจนได้สินะ! กล้องราคาแพงถูกยกขึ้นถ่ายปาร์คชานยอลอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว มือใหญ่คล้ายจะพุ่งมาแย่งกล้องแต่แบคฮยอนเร็วกว่า
“ นายจะมาถ่ายรูปคนอื่นซี้ซั้วแบบนี้ไม่ได้นะ ”
“ นายเป็นแรงบันดาลใจของฉันนะปาร์คชานยอล ตอนนี้ฉันเป็นแฟนคลับของนายแล้วด้วย ”
“ หา!? ”
“ อ่ะ นี่นามบัตรฉันเอง ติดต่อมาเบอร์นี้นะ ”
คนตัวสูงทำท่าจะโยนนามบัตรเคลือบอย่างดีของแบคฮยอนทิ้งจนต้องรีบจับเอาไว้ก่อนจะได้ปลิวไปอยู่ในถังขยะ เด็กหนุ่มม.ปลายสองคนยื้อยุดกันไปมาเริ่มกลายเป็นที่สนใจของผู้คนรอบๆ แบคฮยอนเริ่มส่งเสียงโหวกเหวก ปาร์คชานยอลไร้มารยาทเกินไปแล้วนะ!
พยอนแบคฮยอนน่ะ...อนาคตช่างภาพอันดับหนึ่งเลยนะโว้ย!
“ อย่าทิ้งนะ! นายห้ามทิ้งมันนะ! ”
“ บ้ารึเปล่าเนี่ย นายเป็นโรคจิตรึไง ”
“ ฉันเป็นช่างภาพต่างหากล่ะ! นายกล้าทำแบบนี้กับแฟนคลับเหรอ! ”
“ ฉันไม่มีแฟนคลับ! ”
“ ก็ฉันนี่ไง! ”
ดูท่าว่าปาร์คชานยอลจะหัวทึบไปสักหน่อยนะ...
สงสัยต้องเคลียร์กันยาว
ขาดแบคฮยอนไปสักคนแล้วจะหนาว! นี่พยอนแบคฮยอนเชียวนะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น