พลิกรักร้ายยัยลูกสาวมาเฟีย [B.A.P SECRET T-ARA] END

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 13

:) Shalunla

วันจบการศึกษา

   ตึกๆๆ

   เสียงฝีเท้าของใครบางคนแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆทที่กำลังอำลาเพื่อนๆครั้งสุดท้ายอยู่ เขาเดินมาและหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาเปิดดู แต่ต้องชะงักเพราะซองจดหมายตั้งโดดเด่นอยู่

“ใครมาเล่นอะไรแปลกๆอีกล่ะเนีย!” เขาหยิบมันขึ้นมาและเปิดอ่านทันที

   ‘บัง ยงกุก! นายไม่มีทางเลือกมากว่านี้อีกแล้ว ตอนนี้ชีวิตของน้องสาวแกอยู่ในกำมือฉัน! งานของแกคือ ทำยังไงก็ได้ให้ไอ้แดฮยอน และจีอึนแตกคอกันจนมองหน้ากันไม่ติด ถ้าแกช่วยฉันได้ฉันจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แน่นอน แต่ถ้าไม่ได้! น้องสาวแกตาย!!!’

   เมื่ออ่านจบเขากับขยี้กระดาษนั้นด้วยความโกรธ ก่อนจะยัดใส่กระเป๋ากลับไปอีกครั้งและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์หนึ่งอย่างคล่องมือ

“โซฮยอน! มีใครมาหาเธอบ้างไหม” เมื่อปลายสายรับ เขาห็รีบถามไปทันที

(ไม่หนิค่ะ! พี่เป็นอะไรหรือเปล่า?) เสียงเด็กสาวตอบกลับมา

“แน่ใจนะ!! ลองคิดดูดีๆ” เขาย้ำไปอีกครั้ง และครั้นให้น้องสาวคิดให้ออก

(เมื่อตอนเช้าหลังจากที่พี่ออกไปมีผู้ชายมาเยื่ยมค่ะ)

“รูปร่างเป็นยังไง!! บอกพี่มาให้หมด!!”

(สูงๆ ขาวๆ แล้วก็หล่อมากค่ะ แต่เขาแค่เดินผ่านมาพูดกับฉันนิดหน่อย เขาพาคนมาหาหมอน่ะค่ะ)

“งั้นเหรอ? ไม่มีอะไรแล้วเธอพักผ่อนเถอะ”

ติ๊ด!

   เมื่อได้ความแล้วเขาก็กดวางสายไป และถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป หลังจากนั้นเขาก็เดินไปร่วมสนุกกันกลุ่มเพื่อนๆ

“เป็นไงวะ! ไปไหนมา” เมื่อเดินเข้ามารวมแดฮยอนก็ถามเขาขึ้น

“ไปโทรศัพท์มาว่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ยงกุกตอบกลับไป

“โทรหาสาวอีกแล้วนะมึง! ช่างเหอะไปส่องสาวกันดีกว่า” แดฮยอนยกมือขึ้นกอดคอเพื่อนก่อนจะเดินลงไปที่โรงอาหารที่มีเด็กส่วนใหญ่กำลังทานอาหารกันอยู่ เพราะเป็นช่วงพักเที่ยง

โรงอาหาร

   เมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร แดฮยอนก็มุ่งไปที่ร้านหนึ่งในแถบนั้นและเดินกลับมานั่งที่พร้อมขนมหลายห่อ

“นี่มึงไปเหมามาเรอะไอ้แดฮยอน!!” ยงกุกพูดและหยิบขนมขึ้นมาดู แล้วไม่นานจุนฮง จงออบ ฮิมชาน และยองแจเดินมาสมทบ

“นี่พวกมึง! กูซื้อมากินเองเว้ย!!” เมื่อแดฮยอนเห็นเพื่อนคว้าขนมของเขาไปคนห่อสองห่อเขาก็แย่งกลับมาและแบะปากใส่

“เออ! ให้มันรู้ไปนะมึง!” จุนฮงพูดอย่างเซงๆ

“พี่แดฮยอนขาาา...” เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น และเดินมาหาแดฮยอน แน่นอนว่าเด็กคนนั้นคือลอเรน

“ว่าไงลอเรน! สบายดีไหมจ๊ะ” แดฮยอนอุ้มลอเรนขึ้นมานั่งข้างๆเขาและถามขึ้น ก่อนจะป้อนขนมให้ลอเรน

“โห!! แค่นี้มึงก็เอาเหรอไอ้แดฮยอน! เด็ดว่ะ!” ฮิมชานพูดพลาทำหน้าเหลือเชื่อ (คือว่ามันเชื่ออะ – ไรท์)

“บ้าสิ! ถึงกูบ้าจะบ้าหญิงแต่กูก็มีจรรญาบรรณเว้ย! ไม่ยุ่งกับแฟนเพื่อน และผู้หญิงอายุต่ำกว่า 10ขวบ และไม่เกิน 40” แดฮยอนพูดพลางยกหมัดขึ้นมา

“อย่าทะเลาะกันสิค่ะ! ลุงจุนฮงทำไมไม่ห้ามเพื่อนๆล่ะ!” ลอเรนลุกขึ้นและห้ามปรามหนุ่มๆตรงหน้าเธอ

“ห๊ะ! ลุงเหรอ?! เฮ้ย! จุนฮงมึงไปเป็นญาติกับเด็กนี้ได้ไงว่ะ?!” ยองแจหัวเราะสะใจและถามมาให้จุนฮงเจ็บใจ

“ญาติกับป้าสิ! คนอุตส่าห์ช่วยจากรถของจียอนไม่ให้โดนชน ดันมาเรียกว่าลุงเนี่ยนะ!! เซงชิบ!” จุนฮงพูดและทำหน้าเบื่อโลก แต่มันทำให้เพื่อนๆทั้งกลุ่มฮากระจาย

“พี่แดฮยอนค่ะ อมยิ้มค่ะ!” ลอเรนยิ่นอมยิ้มมาให้กับแดฮยอน “โอ๊ะ!สร้อยของพี่หายไปไหนแล้วค่ะ” หลังจากที่แดฮยอนรับอมยิ้มนั้นไปแล้ว ลอเรนก็ชี้มาที่คอของแดฮยอน

“ลอเรนรู้ได้ไงค่ะว่าพี่เคยใส่สร้อยด้วย?” แดฮยอนถาม แต่ก็ทำหน้ายิ้มเข้าใจ

“ก็เวลาที่พี่แดฮยอนอุ้มลอเรน ลอเรนแอบเห็นค่ะ แต่ไม่กล้าถาม”

“เฮ้ย! มึงเคยห้อยสร้อยด้วยเหรอ? ว่ะ?” ฮิมชาน

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?” ยองแจ

“เป็นไปได้ไงว่ะ  ไม่เคยเห็น!” จงออบ

“สร้อยที่ห้อยแหวนแม่แกน่ะเหรอ?” จุนฮง

“O_O!!!!” จุนฮง

“....” ยงกุก (หน้าเงียบไม่พูดอะไร ไม่สนใจโลกค่ะ – ไรท์)

“เออ! ก่อนที่จะสนใจก...! ฉ..ฉันหันไปดูไอ้ยงกุกนู๊น! นั่งเงียบเหมือนอยู่คนเดียวตายยังไม่รู้!” แดฮยอนพูดและหันไปมองยงกุกที่กำลังนั่งเม้อลอยมองดูสร้อยข้อมือของตัวเองอยู่ (กำลังจะพูดคำหยาบแต่เด็กอยู่ด้วย – ไรท์)

“ยงกุกเป็นไรว่ะ?” เพื่อนๆพอหันมาก็ซุบซิบกัน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลย เพราะมั่วแต่ใจลอยคิดเรื่องบางอย่างอยู่

“เอางี้!!” ยองแจพูดและซุบซิบกับเพื่อน หลังจากนั้นทุกคนก็หยักหน้าตอบรับและหันไปทางยงกุกเช่นเดิมและเตรียมทำอะไรบ้างอย่าง

“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนตั้งสนั่นไปทั่วทั้งโรงอาหาร

“เป็นไร! โซฮยอน!! โซฮยอนนนน!!!!” ตามคาดยงกุกตกใจ และลุกขึ้นดูซองขนมตรงหน้า ก่อนจะสงบลงและนั่งลงเช่นเดิม แต่คนในโรงอาหารยังคงไม่เลิกมองกัน

“เห้ย! ไอ้ยงกุก เหม่ออีกแล้วนะม..”

“ดูสถานะการณ์ด้วย!” ฮิมชานพูดยังไม่ทันจบแดฮยอนก็ขัดขึ้น และชี้ไปที่ลอเรนที่กำลังกินขนม(ของแดฮยอน) อย่างไม่สนใจใคร

“อืมๆ เหม่ออีกแล้วเป็นไรว่ะ?” ฮิมชานพูดต่อ

“ป..เปล่า” ยงกุกพูด และกลับไปอยู่ในสภาพเดิม

“เห้ย! อย่าเป็นงี้ดิว่ะ!! แล้วโซฮยอนเป็นใครพวกเราเป็นเพื่อนกันมาปีนึงแล้วนะเว้ยบอกมาเหอะ!” จุนฮงพูดด้วยท่าทางซีเรียส เมื่อเขาพูดจบยองแจ ฮิมชานและจงออบก็เงียบตามๆกันไป

“เป็นอะไรว่ะ!” แดฮยอนถามไปอีก

“บอกไปสิค่ะ! พวกเพื่อนเป็นห่วงพี่นะ อย่าทำให้อะไรมันยุ่งยากเลยค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรจะได้ช่วยกันแก้นค่ะพี่” เสียงเล็กๆของลอเรนพูดขึ้น

“ฉัน... ฉัน...” ยงกุกยงคงอ้ำอึ้ง

“บอกกับหนูคนเดียวก็ได้นะค่ะ” ลอเรนลงจะเก้าอี้และเดินไปหายงกุกที่ยั่งอยู่ริมสุดของเก้าอี้ เมื่อยงกุกเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะเขาก็มองเห็นเด็กหญิงที่กำลังยื่นอมยิ้มมาให้เขา

“หนูเห็นใจพี่เหรอ?” ยงกุกลุกออกมาเก้าอี้และนั่งยองๆลงที่หน้าของลอเรน

“ลอเรนอยากให้ทุกคนมีความสุขค่ะ ลอเรนเลยให้อมยิ้ม อย่าเศร้าไปเลยนะค่ะ ถึงแม้ความเศร้าและความกังกลจะอยู่กับเรานาน แต่สักวันมันต้องผ่านไป เมื่อกับความสุขที่อยู่กับเราไม่นานไงค่ะ” ลอเรนพูดและส่งยิ้มไปให้

“มันจะไปจริงๆนะ” ยงกุกรับอมยิ้มมาและถามเด็กสาวๆ ลอเรนพยักหน้าหยิกๆ และเดินเข้ามากอดยงกุกเพื่อปลอบใจ

“ไม่เป็นไรนะค่ะ เดี๋ยวมันจะผ่านไป” ลอเรนลูบหลังยงกุกเบาๆ และพูดขึ้น ทำเอาเพื่อนๆที่ดูฉากดราม่านั้นเกือยร้องไห้ออกมา

“ขอบใจนะ พี่เข้าใจแล้วล่ะ” ยงกุกผละกอดออกและพูดขึ้น

“ถ้าพอใจแล้วก็ออกมาได้แล้ว! ไม่ใช่แฟนแต่หวงเว้ย!” แดฮยอนพูดจบก็อุ้มลอเรนกลับมานั่งข้างตัวเองเช่นเดิม “คราวหลังอย่าเข้าใกล้ผู้ชายมาอย่างนี้นะค่ะ มันไม่ดี” แดฮยอนหันมาสอนลอเรน

“ลอเรนแค่อยากให้ทุกคนมีความสุขเองค่ะ” ลอเรนพูดยิ้มๆมาให้ตามภาษาเด็กน้อย

“จ้าๆๆ ^^ นางฟ้าตัวน้อย” จุนฮงพูดขึ้น และส่งยิ้มมาให้

“หนูไม่ได้พูดกับลุงสักหน่อย” ลอเรนหันไปหาต้นเสียงและตำหนิเขา ก่อนจะหันกลับมาที่หน้าของแดฮยอนอีกเช่นเคย

   @จีอึน

   หลังจากที่สนุกสุดเหวี่ยงไปแล้วที่โรงเรียน เฮียซองกยูก็พาฉันมาที่ๆหนึ่งทันที และมันคือโบถส์แห่งหนึ่ง นี้อย่าบอกนะว่าจะพาฉันไปแต่งงานอีกรอบ! OH NO!!!

“ตามมาสิ! ไม่ไปเหรอ?” เฮียหันมาพูดกับฉัน ก็ฉันหยุดเดินตามไปสักพักแล้ว ใครล่ะอยากจะแต่งงานสองรอบสามรอบ บาปตายเลยฉัน!

“เฮียจะพาฉันไปไหนค่ะ?” ฉันถามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

“พาเธอไปหาแดฮยอนไง หรือคิดว่าเอ๊ยจะให้เธอแต่งงานอีกรอบล่ะ?” ไม่ทันแล้วค่ะเฮีย! ฉันคิดไปเรียบร้อยแล้ว คิดไปไกลด้วย! โอ้ยอายตัวเอง >///<

“เหรอค่ะ! ก็ฉันไม่รู้หนิค่ะ ทำไมไม่นัดกันที่ร้านกาแฟหรือที่อื่นล่ะค่ะมาที่โบถส์ทำไมล่ะ?!” ฉันพูดปิดบังความอายของตัวเอง ก่อนจะเดินนำไปด้านใน

“ทำไมยังไม่มาอีกนะ” เมื่อเดินเข้ามาข้างในเฮียก็พูด มารยาทเสียจริงๆนัดคนอื่นมาแล้วยังมาสายอีก! “แดฮยอนนายอยู่ไหนน่ะ! อ่อได้ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” ฉันล่ะสายตาจากเฮียสักพัก เฮียก็กดวางโทรศัพท์ไปแล้ว โทรไปเมื่อไหร่เนี่ยเร็วจริงๆ!

“ว่าไงค่ะ! มาไม่ได้ใช่ไหม?” ฉันหันไปถาม

“มาตั้งนานแล้ว!” ห๊ะ! มานานแล้ว แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ? หลบอยู่ในหลุมหรือไง!

“แล้วนายนั้นอยู่ไหนล่ะค่ะ?”

“ตามมาสิ!” เฮียพูดก่อนจะเดินนำออกไป

   ฉันและเฮียเดินมาสักพักก็เห็นกับหลังของใครบางคนที่กำลังหันหน้าให้หลุมศพ ไม่!คงไม่ใช่นายแดฮยอนหรอก ไม่ใช่นายนั้นแน่ๆ!

ตึก ตึก ตึก

   ไม่ใช่ แต่ทำไมเฮียถึงได้เดินมุ่งไปที่ชายคนนั้นหล่ะ?! เฮือก!! เมื่อถึงฉันก็เกือบหงายหลัง! นายแดฮยอนจริงๆด้วย! นายนั้นมาทำอะไรที่นี่? ฉันไม่คิดเปล่า เลือนสายตาที่ที่หลุมศพนั้น หน้าคล้ายๆกับแดฮยอนเหมือนกันแฮ่ะ แต่ยังสวยอยู่เลย ใครนะ! ส่วนอีกรูปก็เป็นรูปผู้ชาย หล่อมากเหมือนกัน

“เลิกมองแล้วคำนับพ่อกับแม่ฉันสิ!” ฮะ! พ่อกับแม่! O_O นายแดฮยอนพูดและดึงมือฉันไปอยู่ที่เขาแทน

“จริงเหรอ?” ฉันคิด! แต่เหมือนว่าความคิดของฉันมันจะดังออกมาแฮ่ะ

“จริงสิ! นี่แหล่ะพ่อกับแม่ฉัน โค้งให้ท่านสิ! แหวนที่เธอสวมอยู่ก็เป็นของที่พ่อฉันทำนะ” ฉันยกมือข้างซ้ายขึ้นมามองแหวน นี่เขาดูอยู่ตลอดเลยเหรอ? เขารู้ว่าฉันสวมแหวนอยู่ตลอด ฉันตกใจจบก็ไม่รอช้าโค้งให้สองทีสำหรับพวกท่าน ไม่แปลกใจเลยแฮ่ะว่าทำไมนายแดฮยอนถึงหน้าตาหล่อเหล่าขนาดนี้

“ฉัน จีอึน จะพยายามให้ถึงที่สุดค่ะ คุณ...พ่อ คุณ...” ฉันพดกับรูปของพ่อแดฮยอนอย่างอ้ำๆอึ้งๆจบก็หันมาพูดกับแม่ของแดฮยอน แต่ทำไมคำว่าแม่ถึงไม่อกจากปากฉันนะ หรือว่าฉันไม่รู้วิธีเรียกแม่ตั้งแต่วันที่แม่จากเราไป “แม่...” ฉันพูดขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง ที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้นมาเองแบบไม่ตั้งใจ และเสียงมันก็สั่นมาด้วยเหมือนฉันกำลังร้องไห้อยู่

“จีอึน! เธอร้องไห้ทำไม?” ห๊ะ! มือกี้นายแดฮยอนพูดว่าใครร้องไห้นะ ฉันเหรอ? ฉันยกมือขึ้นแตะที่ใต้ตาและรู้สึกเปียกๆ นี่ฉันร้องไห้จริงๆเหรอ?

“ฉันแค่... ไม่มีอะไรหรอก” ฉันหันไปพูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง

“ไม่เป็นไรแน่นะจีอึน” เฮียซองกยูพูดพลางเอามือมาแตะบ่าฉันเบาๆ

“แน่สิค่ะ! เราไปคุยธุรกันดีกว่า” ฉันพูดตัดบท และเดินออกไปจากที่ตรงนั้น และมุ่งตรงเข้าไปในโบถส์ที่ไม่มีใครอยู่เลย

 “ว่าแผนของพี่มาเลยครับ” หลังจากที่นั่งลงแล้วนายแดฮยอนก็เริ่มขึ้นต้นบทสนทนาทันที

“พี่ต้องการให้นายย้ายเข้ามาในบ้าน” เฮียซองกยูพูด เดี๋ยวนะ!!! เมือกี้เฮียพูดว่า..

“ย้ายเข้ามา!!!” ฉันสะดุ้งตัวขึ้นทันที ย้ายเข้ามา! เพื่อ?

“ใช่! และเพื่อความปลอดภัย เราควรส่งป๊ากับจียอนไปที่อื่น” อะไรนะเมื่อกี้ฟังไม่ค่อยถนัดมัวแต่ตกใจอยู่ ได้ยินไม่ชัด ส่งป๊ากับจียอนไปที่อื่นหรือเปล่านะ แต่!!

“ว่าไงนะ!!” ฉันสะดุ้งขี้นอีกรอบ งั้นก็แปลว่าเหลือแค่ฉันนายแดฮยอน แล้วก็พี่แค่3คนในบ้าน ไม่!

“ก็ตามที่เธอเข้าใจนั้นแหล่ะ! แต่เราควรให้ป๊ากับจียอนไปที่ไหนดีนะ?” นี่เฮียจะทำจริงๆเหรอเนี่ย?!! (ตกใจกว่าเดิม10เท่า – ไรท์)

“ผมมีบ้านอยู่ที่อิตาลี ถ้าให้พ่อของพี่ไปอยู่ที่นั้นเป็นไงครับ” นายแดฮยอนพูด นี่นายจะทำจริงๆเหรอ?

“อื้ม! ดีเหมือนกันนะ ยิ่งไกลยิ่งดี ถ้าบอกป๊าว่าให้ไปพักร้อนที่นั้นคงดี ช่วงนี้ท่านยิ่งไม่ค่อยดีอยู่พักงานบ้างคงไม่เป็นไร” เฮียซองกยูครุ่นคิดและพยักหน้าตอบรับ

“ไม่ดีค่ะ! จียอนไม่ยอมแน่!! เพราะงั้นล้มเลิก! อีกอย่างเทอมหน้าจียอนต้องไปโรงเรียน ถ้าให้อิตาลี่ล่ะก็ไม่ได้เด็ดขาด!!” ฉันค้านขึ้น ไม่ยอมฉันจะอยู่กับนายแดฮยอนในบ้านหลังเดียวกันไม่ได้

“งั้นคุณก็เลือกเอาว่าจะอยู่ที่บ้านของเธอกัน3คนและแม่บ้าน หรือจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดของฉันสองต่อสอง” นี้มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย!!!แล้วฉันควรเลือกไงล่ะ ไม่ว่าจะเลือกอะไรก็ต้องได้อยู่บ้านเดียวกับนายแดฮยอน! เฮ้อ...เครียด!!

30 นาทีผ่านไป

   หลังจากประชุมเสร็จ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถกลับบ้าน ผลออกมาว่านายแดฮยอนมาอยู่บ้านฉัน เฮียโทรไปถามป๊าและป๊าก็ตกลงที่จะไปอิตาลีเรียบร้อย ส่วนจียอนหากไม่ไปอิตาลี่นายแดฮยอนจะมีแผนสำรองเอาไว้ ฟังดูแล้วน่ากลัวเหมือนกับนายแดฮยอนจะหักแขนหักขายัยจียอนไปต้มยำทำแก้งส้มยังไงไม่รู้(?)

เช้าวันต่อมา (เริ่มต้นภารกิจ)

   @ จียอน

   ตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้วเรื่องของนายแดฮยอนกับพี่จีอึน และพี่จีอึนก็มาขอร้องให้ฉันไปอิตาลี่ แน่นอนว่าฉันปฏิเสธ ฉันจะไปที่นั่นไม่ได้ ฉันเดินมาไกลขนาดนี้ไม่มีวันถอยหลังกลับไปแน่นอน! แน่จึงต่อต้านจนถึงที่สุด เมื่อปะมาณ 30นาที ที่แล้วขับรถออกไปสนามบินซึ่งไม่มีฉันไปด้วย ไม่ใครขัดใจฉัน ฉันไม่ยอมให้นายแดฮยอนทำลายชีวิตของฉันมากไปกว่านี้แน่นอน

ก๊อก ก็อก ก็อก

   เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามทีและมันก็ถูกเปิดออก พร้อมกับพี่จีอึนที่เดินเข้ามาในไม่ช้า พี่จีอึนเดินมานั่งที่เตียงใกล้ๆฉัน

“จียอน...”

“ฉันไม่ไป” ฉันค้านขึ้นทันที ถึงแม้ไม่รู้ว่าพี่จีอึนจัพูดเรื่องอะไร แต่มันคงไม่พ้นเรื่องที่จะให้ฉันไปอิตาลีแน่นอน

“ฟังพี่ก่อนสิ” พี่จีอึนพยายามเกลี้ยกล่อมฉัน

“ฉันไม่มีวันไปที่นั่นแน่! พี่จีอึนอย่าพาใครมาอยู่ในบ้านของเราเลยนะค่ะ เรื่องนายคริสฉันจัดการเองได้ นะค่ะพี่จีอึน” ฉันอ้อนพี่สาวสุดฤทธิ์ แต่ดูเหมือนว่าพี่จีอึนจะไม่ใจอ่อนเอาซะเลย แถวยังเลือนลูกตาดำไปมองดูด้านหลังฉันตลอดเวลา พี่คิดจะมาไม้ไหนค่ะ?!

“ฟังพี่ก่อนสิ! เรามีทางแก้ที่ดีกว่านั้นนะ” พี่จีอึนพูดพลางเลื้อนมือของเธอมาจับมือของฉนเอาไว้

“ทางแก้!? มีอะไรที่ร้ายแรงกว่านี้รอฉันอยู่หรือค่ะ?” ฉันพูดและดึงมือกลับมา ให้รู้ว่ายังไม่ก็ไม่มีวันไปอย่างแน่นอน

พึบ!

   แล้วลางสังหรณ์ของฉันก็เป็นจริงขึ้นมา เมื่ออยู่ๆมีใครไม่รู้เอาผ้ามาปิดปากปิดจมูกฉัน ฉันจะพยายามที่จะขัดขืนแต่ก็ไม่เลย คนด้านหลังฉันแรงเยอะกว่าฉันมา และสุดท้ายฉันก็สลบไป

ณ ที่แห่งหนึ่ง

   ฉันลืมตาขึ้นมาและพบว่าตัวเองถูกจัดให้นอนอย่างเรียบร้อย ฉันสอดส่องไปให้ทั่วว่าที่นี่มันคือโรงแรมหรือม่านรูด แต่มันดูคุ้นๆแห่ะ ฉันสบัดความมึนออกจากหัวฉันและลุกขึ้นเปิดประตูออกไป

“นี้มัน... คอนโดนจุนฮง... หรือว่า” ทั้งโซฟา ทีวี ข้าวของต่างๆมันใช่มาก ถึงแม้ห้องจะไม่รกเหมือนครั้งแรกที่มา แต่ฉันมันใจมากว่าต้องใช้

“ตื่นแล้วเหรอ? หลับไปตั้งหลายชั่วโมงคิดว่าตายซะแล้ว เอา!กินนมก่อนสิ” จุนฮงเดินพูดมาแต่ไกล ก่อนจะยื่นแก้วนมมาให้ฉัน

“ฉันมาที่นี่ได้ยังไง?! นายแดฮยอนลักพาตัวฉันมาเหรอ?” ฉันรับแก้วนมมาและเดินเอาไปวางไว้ที่โต๊ะหน้าทีวี และหันกลับมาคุยกับจุนฮงต่อ

“ไม่ใช่นายแดฮยอนหรอก! ฉันเองแหล่ะ!” จุนฮงพูดจบก็เดินไปนั่งดูทีวีที่โซฟา ฉันก็เดินตามไปนั่งลงใกล้ๆ

“แล้วชุดพวกนี้คืออะไร? พี่จีอึนมาเปลี่ยนให้เหรอ?!” ฉันมองไปที่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวที่สวมอยู่อีกครั้ง

“เปล่าหรอก! ฉันเองแหล่ะ! ก็มันมืดแล้วกลัวเธอจะไม่สบายตัว! แต่ไม่ต้องห่วงนะฉันไม่เห็นอะไรของเธออย่างแน่นอน” จนฮงตอบในขณะที่สายตาจับจ้องอยู่ที่ทีวีไม่ห่าง ให้ตายเถอะไอ้ผู้ชายคนนี้!! ฉันจะทำให้นายทรมานแน่!

“ให้มันน้อยๆหน่อยะนะ!” ฉันพูดเตือนเขาไป แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะท้านกับคำพูดเตือนของฉันเลย

“ฉันรักเธอนะ ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อเธอ” จุนฮงพูดพลางโน้มตัวฉันเข้าไปกอด ดี!! ยิ่งรักฉันมากยิ่งดี! ฉันจะทำให้นายทรมานจนอยากจะลืมฉันแน่นอน

“นายไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้! อีกอย่างฉันต้องการแยกพี่จีอึนกับเพื่อนนาย นายควรจะเข้าข้างฉัน!” ฉันพูดไปด้วยน้ำเสียงรียบๆธรรมดา

“ขอร้อง! อย่าสนใจคนอื่นนอกจากฉันอีกเลย ฉันไม่อยากเสียเธอไปให้ใคร ฉันรักเธอมากขึ้นๆทุกวัน ฉันทรมานมากเวลาที่เห็นเธอเดินกลับผู้ชายคนอื่นหรือสนใจคนอื่น อย่าทำให้ฉันทรมานอีกเลยนะ” เขาพูดและกระชับกอดให้แน่นขึ้นอีกจนฉันรู้สึกหายใจไม่ออก นี่ถ้าแน่นกว่านี้ฉันคงขาดอากาศหายใจตายได้

“ได้! ฉันจะไม่ไปไหน ไม่หนีไปจากนายอีกเด็ดขาด” ฉันพูดและผละกอดออกจากเขา

“จริงๆนะ ดีใจจังที่เธอพูดแบบนี้” จุนฮงพูดและหันกลับไปมองทีวีด้วยอมยิม ก่อนจะคว้ามือฉันเข้าไปจับ

‘ฉันสัญญเลยจุนฮงว่าจะไม่หนีนายไปไหนอีกเด็ดขาด จนกว่าหัวใจของนายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ’





เย้ๆๆ ในที่สุดก็ถึงตอนนี้สักที
รีบมากก ไม่รู้เรื่องก็ช่างมันเนาะ!
หลังจากนี้สนุกกว่า อิอิ ^^



แล้วก็ขอเปลี่ยนรูปแบบการเขียนน๊าา
เพราะคอมบ้านไรท์ไม่รู้เป็นอะไร 
ฟอนต์มันไม่เหมือนเดิม
ถ้าเหมือนเดิมจะกลับมาเป็นแบบเดิมจ้า


 

และบุคคลที่เพิ่มมาในตอนนี้คือ...

บัง ยงกุก
เฮียจะน่าสงสารนิ๊สนึงนะ
รักน้องสาวมาก
ใครอยากได้เป็นสามีเข้าทางน้องสาวเลยจ้า
(*แค่น้องสาวสมมติ เผื่อไว้)



และ โซฮยอน
น้องสาวบังยงกุกจ้า
เดี๋ยวน้องจะมาไม่มาก
แต่มีอิทธิพลกับบังมาก อุ้ย!หลุด