ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 16
่วลาืน่ายาวนาน วามอ้าว้าัินใอวิาสาวทีละนิเหมือนัวเลนาฬิาิิอลบน้อมือที่ำลันับถอยหลัทุวินาที เวลาอเธอน้อยลเรื่อย ๆ มนาไม่อยาไปไหนยิ่มอหน้าทศวรรษที่นอนหลับสบายเธอ็ยิ่อยาอยู่่อ เาเป็นนทีุ่ย้วยแล้วรู้สึี เธออยาอยู่ทำวามรู้ัเาให้มาว่านี้
มนาเฝ้ารอใส่บาร้วยวามื่นเ้น เธอระิบ้าหูายหนุ่มเมื่อนาฬิา้าเียเ็มสั้นี้เลห้าเ็มยาวี้เลสิบสอ
“สอ ื่นไ้แล้ว ีห้าแล้ว” เมื่อืนเาบอเธอว่า้อื่นล่วหน้าประมาหนึ่ั่วโมเพื่อเรียมอาหารแ่อนนี้เายัหลับสนิท
“อือ ออีสิบนาทีไ้ไหมเธอ” ว่าบเา็ึผ้าห่มมาลุมโปนอน่อ มนาไม่เ้าี้นี้เาปล่อยให้เาพัผ่อน หาเาไม่ใส่บารให้็ไม่เป็นไร เรื่อแบบนี้มัน้อทำ้วยวามเ็มใมาว่าารบีบบัับ
วิาสาวะลไปรอ้าล่า ะที่เธอำลัะออาห้อ็ไ้ยินเสียผ้าห่มถูสะบัับเรือนร่าแ็แรนั่ัวรบนเีย ทศวรรษยัหลับาพลา่อย ๆ ปรือาึ้น่อนหันไปเปิไฟให้สว่า
“ถ้าสอ่ว็นอน่อเถอะ ถ้าไม่สะว็ไม่เป็นไร” ู่ ๆ เธอ็ลัวบาปรรมที่ทำให้มนุษย์เือร้อน
“เราไม่่วแล้ว เราะไปทำอาหารให้เธอ” เาอบน้ำเสียหนัแน่น ลุาที่นอนัผ้าห่มับหมอนให้เป็นระเบียบ “เธอไปรอ้าล่าเลย เราอเ้าห้อน้ำแป๊บนึ”
“เรารบวนสอหรือเปล่า” มนาุิในมุมอัวเอว่าถ้าเธอถูปลุอนีห้าะำลัหลับสบายบ้า เธออาะหุหิโมโห
“เธอห้ามิว่ารบวนเราอีนะ ถ้าเธออยาไ้อะไร เธอบอเราไ้ทุอย่าเลย” ร่าสูเอ่ยเสียเ้ม่อนะไปล้าหน้าล้าา
“สอ เรารู้สึอิ่ม รู้สึมีวามสุัเลย อบุนะสอ”
้อสันนิษานอมนาับทศวรรษส่ผลแล้วหลัาที่ายหนุ่มไ้ทำอาหารใส่บารและรวน้ำอุทิศส่วนบุส่วนุศล
“ีแล้ว พรุ่นี้เธออยาินอะไร็บอนะ” ทศวรรษเยเื่อในสิ่ที่วิทยาศาสร์พิสูน์ไ้เท่านั้น พอไ้ยินแบบนี้ับหูเาเอ็้อเปิใว่าเรื่อเหล่านี้มีริ
“ไ่้ม่าย ๆ ็ไ้” วิาสาว้มหน้าอบเสียแผ่ว เธอรู้ีาระทำอาหารแ่ละรั้ย่อมมี่าใ้่ายและใ้เวลา มนาไม่มีเินให้เาสัแ เธอึออะไร็ไ้ที่ราาถู ๆ
“ไ่้ม? ทำไมถึอยาินไ่้มอะ” ว่าะไม่ถามแล้วแ่นใส่บารสสัยทำไมเธอถึอยาินไ่้มในเมื่ออาหารมีมามายหลายร้อยเมนู
“็มันไม่แพ”
“เราบอแล้วไว่าไม่้อเรใ หรือถ้าเธออยาินไ่้มริ ๆ ั้นปรับเป็นยำไ่้มไหม เราทำอร่อยนะ” นที่เยเรียนับเฟมาอนนี้เามั่นใในฝีมืออัวเอว่าอร่อยทุเมนู รับรอว่าใรไ้ิน็ะิใ
“ยัไ็ไ้ ามใสอละัน”
“อือ อนเย็นเราว่าะไปลา เราะหาาไ่มุให้ ถ้าเธออยาไ้อะไรเพิ่มเิมบอไ้เลย” เมื่อวานเธอบออน่ำแล้ว เ้านี้เาหาาไ่มุให้เธอไม่ทัน แ่ิว่าที่ลาน่าะมีาย หรือถ้าไม่มีริ ๆ เาอาะไปห้าฯ
“สอเป็นนีั” พูบวิาสาว็สะอึสะอื้นแล้วร้อไห้โฮออมา เธอไม่เยาิมา่อนว่าะพึ่พาเาไ้ เธอับเาแ่นรู้ัันแบบผ่าน เาไม่ใ่นในรอบรัวอเธอ้วย้ำแ่เาลับยินีที่ะ่วยเธอโยที่เธอไม่มีประโยน์อะไรให้เาเลย เธอะอบแทนอะไรเาไ้บ้านะ
“เธอไม่้อร้อ เราั้ใทำให้เธอริ ๆ ไม่ไ้หวัอะไรอบแทน แ่อยา่วย”
“็นั่นแหละ เราาบึ้น้ำใอสอไ เราไม่รู้ะอบุสอยัไ”
“แ่เธอใ้เวลาทุนาทีให้มีวามสุ็พอ เราอยาเห็นเธอมีวามสุ” ายหนุ่มไม่ปรารถนาอะไรเลยเพราะเารู้ว่าแ่นี้เธอ็มีเรื่อทุ์ใมาพอแล้ว อะไรที่เาพอ่วยไ้เา็ะ่วยสุวามสามารถ
“โอเ ั้นเราะไม่ร้อไห้แล้วสัาเลย”
“แล้ววันนี้อยาทำอะไรอี ูหนัไหม เี๋ยวเปิให้”
“เอาสิ แล้วสอู้วยันหรือเปล่า”
“เราู้วยไ้แ่เรื่อเียวนะ ้อไปทำาน่อ”
ภาพยนร์ในเน็ฟลิ์บล่วสาย ๆ อวัน ทศวรรษเือบนั่หลับเพราะเาไม่อบูอะไรหวาน ๆ แนวรัโรแมนิ
“เรา้อึ้นไปทำานแล้วอะ” ายหนุ่มีใที่ะไ้ปลีัวไปเล่นเมบ้า เรื่อานนั้นือ้ออ้าเย ๆ วันหยุเสาร์อาทิย์นี้เาใ้เวลาับมนาเยอะมานเพื่อนสสัยแล้วว่าทำไมไม่เล่นเมเลย เพื่อนส่้อวามมาถามยิ ๆ ว่าเมื่อไหร่ะเปิอมฯ เพราะเพื่อนในทีมเมไม่รบ
“อ่าวเหรอ”
“เธออยาูอะไรอีไหม เราะเปิทิ้ไว้ให้” เาถาม แ่พอเห็นวิาสาวทำหน้าหอย ๆ ร่าสูที่ำลัลุาโฟาึย่อัวนั่ามเิม “เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไร็บอเรา”
“เมื่อืนเรานอนิแล้วว่ามีอะไรที่ัวเออยาทำอีไหม” วิาสาวเอ่ยอย่าื่นเ้น พาให้นฟัลุ้นไป้วย
“อือ แล้วไ้ำอบยั”
“ไ้แล้ว”
“เธออยาทำอะไรล่ะ”
“สอไปสวนสนุรั้สุท้ายอนไหน”
“น่าะประถมมั้”
“เหมือนันเลยอะ ไหน ๆ พวเราไม่ไ้ไปนานแล้ว ั้นไปสวนสนุ้วยันไหม”
“เธออยาไปเหรอ”
“อืม อนเ็ ๆ เราไม่ล้านั่รถไฟเหาะ มันน่าลัวแ่อนนี้เราล้าแล้ว อีอย่าเวลาเราเหลือไม่เยอะ ่อนายเราอยาไปทำอะไรที่ไม่เยทำ เราเยิเล่น ๆ ว่าถ้ามีแฟน็อยาไปเับแฟนที่สวนสนุ้วย สอ่วยเป็นแฟนปลอม ๆ ให้เราหนึ่วันไ้ไหม แล้ ๆ ไปเับเราหน่อยไ้ไหมอะ” มีเานเียวที่มอเห็นเธอ เธอึอ้อนวอนอร้อเา
“แ่เรา...เราไม่เยเับผีนะ” แ่ับผู้หิเา็ไม่เยไปเ นี่ให้ไปเับผีผู้หิอี โอ๊ย ทศวรรษรู้สึปวหัวึ้นมาี๊ ๆ
“เราไม่ใ่ผีสัหน่อย เราเป็นแ่วิาเย ๆ”
“แล้ว่าันรไหนล่ะ”
“นะสอนะ ไ้ไหม ไปเันนะ ๆ”
“เธอะไปวันไหน อาทิย์หน้าเหรอ”
“วันนี้ อนนี้”
เฮ้อ ผีมนานี่เอาแ่ใริ ๆ เลย
เมโปรับเพื่อน ๆ ที่รออยู่้อรอไป่อน ทศวรรษ้อพาวิาที่อยาเป็นแฟนปลอม ๆ ับเาไปเที่ยวแบบะทันหัน
ายหนุ่มเือบหลุปาบอพนัานหน้าเาน์เอร์ว่าื้อั๋วสอใบ เาลืมไปว่าไม่มีใรมอเห็นมนา เาึ่ายแ่ใบเียวและพนัาน็มอแปล ๆ ว่าเาื้อั๋วแ่ใบเียว มาเล่นเรื่อเล่นนเียวะสนุเหรอ
“อไม้รนั้นสวยมาเลยสอ เราอยาถ่ายรูปรนั้นอะ” ผีเอาแ่ใี้ไปยัุถ่ายรูปบริเวทาเ้าที่ถูัไว้้อนรับแอย่าสวยาม
“เธอไปยืนสิเี๋ยวเราถ่ายให้” ายหนุ่มไม่ลืมที่ะใส่หูฟัไว้ลอเพื่อไม่ให้นอื่นมอว่าเาพูนเียว
“เอ่อ แ่ว่ามันะถ่ายิเหรอ” มนาหลลืมว่าัวเอไม่ใ่วัถุที่ับ้อไ้ ภาพที่ออมาอาะเป็นแ่สวนอไม้ที่ไม่มีเธออยู่ในนั้น
“พวเรามาเที่ยวเพื่อเ็บวามทรำันไม่ใ่เหรอ ล้อมัน็บันทึไ้แ่ภาพ แ่สมออเรา่าหาที่สามารถบันทึเรื่อราวับวามรู้สึ่า ๆ ไ้ทั้หม”
“นั่นสิ ถึถ่ายเราไม่ิ็่ามันเนอะ แ่อย่าน้อย ๆ ในอนาหาพวเราไ้เห็นรูปเหล่านี้ มัน็เป็นหลัานว่ารั้หนึ่เราสอนเยมาเที่ยว้วยัน”
ทศวรรษไม่รู้ว่ามนานึรึ้มอะไรที่วนเาไปเล่นบ้านผีสิ และเา็ันอบลเธอ้วย ไม่นับเรื่อเล่นแสนหวาเสียวนั่นที่เาเินลมาแล้วแทบอ้ว มีแ่เธอที่ยิ้มร่ามีวามสุ เหมือนไ้ทำภาริสำเร็ ายหนุ่มยอมไปเล่นบ้านผีปลอม ๆ ทั้ที่ัวเอเป็นนลัวผีึ้นสมอ ทาสวนสนุัสถานที่ไู้ลึลับและหลอนมานเานลุนัน เทียบับมนาที่เป็นวิาริ ๆ นั้นเาเริ่มินับเธอแล้ว
“สนุมาเลยสอ อีสัรอบีไหมอะ” วาอวิาสาวเปล่ประายไป้วยวามสุ รัน้ามับอีน
“รอบนี้เธอเ้าไปนเียวเลย เราไม่เ้าแล้ว” ทศวรรษอรอบเียวพอ
“อ่าว สอไม่สนุเหรอ”
“ไม่่อยอบอะ เธอ่วยวนเราุยน้อยลไ้ไหม อนนี้มีแ่นมอเราพูนเียว เรารู้สึัวเอเป็นนบ้าอะ”
“เราอโทษ เราไปหาที่เียบ ๆ นัุ่ยันไหม รโน้นไหม ไม่่อยมีน” เธอเพยิหน้าไปทาสระริมน้ำึ่มีผู้นประปราย “เราะวนุยให้น้อยลนะ สอะไ้พูน้อย ๆ”
“อือ”
เมื่อนั่พันหายเหนื่อย เธอับเา็เินเล่นไปเรื่อย ๆ ุไหนที่เป็นมุมถ่ายรูปสวย ๆ มนา็อยาแวะ ทศวรรษแทบไม่มีรูปัวเอเลย โีที่มีนัท่อเที่ยว่าาิเห็นเามานเียว็เลยอาสาถ่ายให้ ึ่รูปนั้นมีมนายืนอยู่้า ๆ ้วย เธอบอว่าอยาถ่ายรูปับเาเป็นที่ระลึ
“เธอเหนื่อยยั ลับบ้านันไหม” เวลาล่วเลยมาถึ่วบ่ายแ่ ๆ แสแที่ร้อนัทำให้ร่าายอทศวรรษเ็มไป้วยเหื่อเหนียว ๆ เาอยาะอาบน้ำเ็มที
“ไปสิ ลับบ้านัน” เห็นเาเหนื่อย เธอไม่อยาทรมานเาแล้ว
“อนเย็นะมีบวนพาเหร เธออยารอูหรือเปล่า”
“ไม่อะ อยาลับบ้านมาว่า สอะไ้พั้วย”
ั้แ่ไ้รู้ัับทศวรรษ มนาอบำว่า ‘ลับบ้าน’ มา หาเป็นเมื่อ่อนบ้านะมีแ่เธอนเียวแสนโเี่ยว แ่อนนี้มันเป็นบ้านที่อบอวลไป้วยไออุ่นึ่มีเาและเ้าหลอยู่้วย
1ความคิดเห็น