พลิกรักร้ายยัยลูกสาวมาเฟีย [B.A.P SECRET T-ARA] END

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 11

:) Shalunla

ณ คอนโดแดฮยอนและจุนฮง

   @ แดฮยอน

     หลังจากที่ผมไปแต่งงาน! แบบที่ไม่เต็มใจแต่ตั้งใจผมก็กลับมายังบ้าน ที่มีไอ้จุนฮงนอนเน่าตายอยู่ที่ห้อง ผมเดินสำรวจไปทั่วบ้านแต่ก็ยังไม่พบมัน อย่าบอกนะว่ามันยังไม่ตื่นนอน!! แม่เจ้าเพื่อนกู!หรือว่ามันจะเน่าขึ้นอืดตายในห้องแล้วจริงๆ

“ไอ้จุนฮง!!” ผมเคาะประตูห้องมันเพื่อเรียกมัน

“....” เอ่อ... สงสัยมันคงอยู่ในโหมตประชุมล่ะมั้ง - -!

“กูเข้าไปแล้วนะเว้ย!!” ผมพูดจบก็หมุดลูกบิดเข้าไป และพบกับไอ้จุนฮงที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง สายตาที่จับมองไปแต่หนังสือเล่มนั้นคงทำให้ผมเชื่อจริงๆ หากหนังสือเล่มนั้นมันไม่กลับหัวอยู่

“....” ยังคงไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากจากไอ้จุนฮง สายตาที่อ่านหนังสืออยู่ดูออกอย่างแน่ชัดเลยว่ามันกำลังเม้อไปที่ใดที่หนึ่ง

“ไอ้จุนฮงเว้ย!!!!” ผมพูดพลางทุบประตูไปดังๆ

ปัง!!!!

“เฮ้ย!!! อะไรว่ะ!! ไฟไหม้หรือแม่มา!!!!” มันตกใจจนทิ้งหนังสือและเอาหมอนมาเป็นเกราะคุ้มภัย

“ไฟไหม้เหี้ยไร ถ้าไหม้คงได้กลิ่น! แล้วแม่ก็อยู่อิตาลีจะมาได้ไง มึงนี้เพ้อเจ้อ” ผมพูดและเดินเข้าไปนั่งที่ปลายเตียงของไอ้เพื่อนผม ในขณะที่มันก็กลับสู่สภาพปกติ

“ก็กูตกใจหนิหว่า! มึงนั้นแหล่ะเล่นเหี้ยไร!! ถ้ากูเกิดหัวใจวายตายแล้วใครจะรับผิดชอบ” มันโวยวายกลับมา พลางหันหน้าหนีไปทางอื่น

“มึงนั้นแหล่ะ! กูเรียกตั้งนานล่ะ! เป็นเหี้ยไรว่ะ?” ผมถามมันไปถึงเหตุผลที่มันใจลอย

“เปล่าสักหน่อย! มึงอะคิดมาก ถ้ากูเป็นกูก็ต้องรู้ดิว่ะ” มันต่อยไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องและตรงเข้าไปในครัว ผมเดินตามมันไปและเห็นมันกำลังหยิบนมขึ้นมารินใส่แก้ว

“วันนี้จียอนไม่มาโรงเรียนได้ข่าวว่าไม่สบาย เห้อ.. ฉันล่ะอยากจะไปหายัยนั้นจริงๆ” ผมบ่นขึ้นเนิบๆ เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า

“อะไรนะ!!! จียอนไม่สบาย!!! จียอนเป็นอะไร? เป็นมากไหม? เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่? หายหรือยัง? ไปหาหมอหรือยัง? หมอบอกว่าไง? มีใครรู้บ้าง?”

“โอ้ย!! มึงนี่! ทีล่ะคำถามได้ไหม?!! กูคนน่ะเว้ยไม่ใช่สีโพซีซั่น ที่จะได้เจอทุกคำถามแล้วบอกว่ากูตอบได้!!” ผมตะหวาดมันไปเสียงดัง ก็มันเล่นวางแก้วนม (แบบกึ่งโยน) ลงบนโต๊ะ และหันมาซัดคำถามใส่ผม จนหัวผมมีดาวหมุนติ้วๆไปมา ยิ่งกว่าบนนั้นมีอวกาศแบบส่วนตัวอยู่

“ก..ก็กูเป็นห่วงยัยนั่นนี่หว่า.. ทีมึงยังเป็นห่วงเลย” มันพูดและหลบตาผม และหยิบแก้วนมขึ้นดื่มด้วยมือสั้นระริก

“เป็นห่วงในฐานะไหนว่ะ?! กูแค่บ่นนิดๆ มึงนี่เล่นแร๊ปถามกูมาเลยเหรอ? เป็นเอามากเลยนะมึง กูก็รู้มาเท่าที่มึงรู้นั้นแหล่ะ” ผมพูดจบก็แย่งแก้วนมของไอ้จุนฮงมาดื่มต่อ ผมไม่รอให้มันด่าผม ผมก็เดินออกมาหน้าทีวีและกดรีโมทดูการ์ตูนมิกกี้เมาส์เพื่อคลายความเครียดที่กำลังสุ่มเข้ามาในหัวของผม

“มึงนี่จะมีวันไหนบ้างห๊ะไม่จะแย่งกูแดก!” ไอ้จุนฮงมันเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆผมก่อนที่จะพูดขึ้น

“ไม่มีวันซะหรอก จนกว่ากูจะเลิกแดก เพราะงั้นมึงต้องอยู่ให้กูแย่งของมึงแดก เข้า...ใจ...ไหม” ผมพูดเน้นคำว่า เข้าใจไหม  เพื่อให้มันรู้ว่ายังไงผมก็ไม่มีวันเลิกแย่งมัน

“มึงนี่จริงๆเลย เอาเถอะ! เดี๋ยวพอมึงมีเมีย มึงก็ไม่ต้องแย่งกูแล้ว” มันแย่งแก้วในมือผมออกไป โดยที่ผมไม่แย่งกลับมาเพราะในหัวมัวแต่คิดถึงเรื่องที่มันพูด

   ‘เมีย!’ คำนี้มันดังในหัวของผมอีกครั้ง เมีย! เมีย!!!! ผมอายุแค่ 18 แต่ดันมีเมียแบบไม่เต็มใจ แต่ตั้งใจ ผมไม่ได้ทำใครท้องแต่ผมจะแก้แค้น เพราะคำว่าจะแก้แค้นจึงแสดงอิทธิฤทธิ์ให้ชีวิตของผมมากมาย ผมต้องคิดแผนแก้แค้นไอ้คริสโดยที่ไม่ต้องทำให้ใครหลายคนเจ็บปวด โดยเฉพาะจีอึน ผมต้องปกป้องจีอึนให้มากกว่าชีวิตของผม ชีวิตของผมมันจะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกไหม?!! ใครก็ได้ช่วยตอบผมที!!!!!

บ้านจีอึน

   ตึกๆ

   เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่มีจำนวนมากกว่า1เดินเข้ามาในบ้านของจีอึนแบบไม่ช้าไม่เร็ว และมุ่งตรงมาที่ป้าแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่

“มาหาใครเหรอค่ะ?” เมื่อแม่บ้านหันไปเห็นก็ถามแขกที่เข้ามาทันที

“พวกเราสองคนมาหาจีอึนค่ะ” หญิงสาวที่เดินมาถามขึ้น

“งั้นเชิญนั่งรอที่ห้องรับแขกสักแป๊บนะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปตามมาให้” แม่บ้านพูดจบก็เดินนำทั้งสองไปที่ห้องรับแขก ก่อนจะ
เดินขึ้นไปตามจีอึนบนห้องที่กำลังดูแลน้องสาวที่ไม่สบายของตัวเองอยู่

“ฮโยซองกระเป๋าเธอล่ะ?!” ชายหนุ่มข้างๆหญิงสาวผมยาวเป็นลอนพูดขึ้น

“โอ๊ะ! สงสัยคงลืมไว้ที่รถ งั้นฉันไปเอาแป๊บนะ” หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปอย่างเร็ว

หน้าบ้านของจีอึน

“อะอยู่นี่เอง” หญิงสาวหยิบกระเป๋าออกมาจากในตัวรถและเช็คดูของในกระเป๋าพลางเดินกลับเข้าไป

ตุบ!

   ในระหว่างที่เธอกำลังเดิน (แบบไม่ดูทาง) เธอก็ดันชนกับกับร่างใหญ่ของใครคนหนึ่งจนกระเป๋าตก ข้าวของกระจายเต็มไปหมดบนพื้น

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ” เธอโค้งขอโทษเขาอย่างเร็วและก้มลงเก็บของๆตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้น

“ทีหลังก็เดินให้มันระวังๆหน่อยแล้วกัน!!” เขายื่นดุเธออยู่ตรงหน้า หญิงสาวชะงักกับเสียงที่คุ้นหูนั้นสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง

“พี่คริส!!” หญิงสาวอุทานหลังจากที่เก็บของเสร็จ และยืนขึ้นประจันกับในหน้าที่รับกับสีผิว(ขาว)ของเขา

“คิดว่าใคร ไม่เจอกันนานเลยนะ....ฮโยซอง!!” เขาพูดมาด้วยสายตาที่เหมือนมีแผนบางอย่างทำให้สายตาที่น่ากลัวนั้นดูลึกลับเขาไปอีก

“พี่คิดจะทำอะไร?” เธอถามไปพร้อมกับสายตาที่อยากรู้ให้ได้

“จะคั้นเอาอะไรกับพี่ล่ะ ทักทายกันดีๆก่อนสิ” เขาพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ๆเธอและยกมือขึ้นมาจับผมลอดของเธอเล่น

“ค่ะ!! ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ โตแล้วขาวขึ้น! ผอมขึ้นนะค่ะ!” หญิงสาวพูดเน้นคำว่าขาวและผอม และใช้สายตาขยี้ให้เขายคามือ

“โอ้ย!!! คำพูดของเธอก็ยังกรีดหัวใจได้เจ็บเหมือนเดิมเลยนะ” เขาปล่อยมือจากผมของเธอและเอามาเอามาจับขมับตัวเองเอาไว้แทน

“ไม่หนิค่ะ! ฉันไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย” หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมุมปาก

“งั้น...มากันกี่คนล่ะ?”

“จงออบค่ะ! แต่อย่าเพิ่งหัวใจวายตายไปนะค่ะ! หมอนั่นไม่รู้ความสัมพันธ์ของเราหรอก” ครั้งนี้หญิงสาวพูดพลางเดินเข้ามาใกล้เขา และใช้มือจับไปที่ปกคอเสื้อของเอาและไล่ลงมาถึงกระดุม

“ไอ้หมอนั่นไม่มีวันรู้หรอก! มันโง่ขนาดไหนเรื่องนี้ฉันก็รู้ แต่ฉันว่าคนที่สวยและฉลาดอย่างเธอคงไม่ลดตัวลงไปคบกับมันหรอกมั้ง! แค่มีใจให้ก็ไม่มีวัน...เพราะเธอ....เป็นของฉัน!!!!” เขาพูดจบก็ดึงร่างของเธอเข้ามาในอ้อมอกที่แข็งแรงของเขา

“ปล่อยฉันนะ!!” เธอพยายามขัดขืนเขาด้วยการผลักอกของเขา

“เธอมาอยู่ในกำมือฉันแล้ว ฉันจะปล่อยเธอไปให้โง่อีกทำไม?” เขาพูดและกระชับกอดนั้นให้แน่นเข้าไปอีก

“นายคิดจะทำอะไรกันแน่!” เธฮพูดและยังพยายามที่จะออกมาจากอ้อมกอดนั้นของเขา

“อะไรบางอย่าง...ที่ฉันถนัดไงล่ะ” เขาพูดจบก็ปล่อยให้เธอผลักตัวเองออกมาอย่างง่ายดาย

“ไม่ว่านายคิดจะทำอะไรก็ตาม! แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าห้ามทำให้จีอึนหรือจงออบหรือใครกก็ตามเป็นอะไร! ไม่งั้นนายได้ตายไม่ดีแน่!!!” เธอยกนิ้วด่าเขาก่อนจะเดินชนไหล่เขาเข้าไปในบ้าน เพื่อประกาศให้เจ้าตัวรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นพวกของเขาแล้ว

   ภายในบ้าน

“อ่าว! ฮโยซอง! ไปเอากระเป๋ามาซะนานเลย มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ? ถึงได้มาถึงนี่” เมื่อฮโยซองเดินเข้ามาในบ้านเธอก็เจอกับคำถามของจีอึนที่นั่งอยู่ใกล้ๆจงออบ

“พอดีฉันหากระเป๋าไม่เจอน่ะ แต่ตอนนี้เจอแล้ว” ฮโยซองพูดจบก็เดินเข้าไปนั่งร่วมโซฟาตัวดียวกับที่จงออบกำลังนั่งอยู่

“ว่าไงล่ะเธอมีธุระอะไรกับฉันเหรอ?” จีอึนถามฮโยซองไปอีก

“คือวันนี้ที่เธอโดดเรียนกับแดฮยอน...” ฮโยซองพูดขึ้น

“อ่อ..! จริงสิน่ะ! พวกเธอคงรู้แล้ว หัวหน้าสารวัตรนักเรียนกับประธานสถานักเรียนโดดเรียนมันคงจะเป็นเรื่องใหญ่ใช่เล่นเลยสินะ!” จีอึนพูดพลางเมิดสายตาเพื่อนๆ โดยใช้สายตาจับจ้องไปที่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ

“เธอไปทำอะไรมาเหรอ? ทำไมวันนี้ดูใจลอยจัง?” จงออบที่นั่งสั่งเกตอาการณ์ของจีอึนพูดขึ้นทำเอาจีอึนสะดุ้งตื่นจากภวังค์

“อ...อ่อ! ป..เปล่า ไม่มีอะไรนี๊” จีอึนหันไปพูด แต่พอพูดเสร็จก็กลับเข้ามาสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

“ก็เป็นซะอย่างนี้! บอกมาเถอะว่าไปทำอะไรกันมา หรือว่าแดฮยอนทำอะไรเธอ?” ครั้งฮโยซองครั้นจะเอาคำตอบของเธอ จีอึนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเพื่อนและเผลอไปเห็นแขกไม่ได้รับเชิญที่กำลังแอบฟังพวกเธอคุยกันอยู่

“แน่ใจนะว่าพวกเธอจะไม่ไปบอกคนอื่น” จีอึนนึกอะไรบางอย่างในขณะที่มองหน้าของคริสอย่างไม่ละลายตา

“แน่ใจสิ! บอกมาเถอะเผื่อพวกเราจะช่วยเธอได้” คราวนี้จงออบพูด

“ฉันกับแดฮยอนเราไปโบสถ์กันมา ...เราสองคน..เป็นของกันและกันแล้ว” จีอึนพูดและมองหน้าคริสไม่ละสายตา ก่อนจะยกมือข้างซ้ายขึ้นมาเพื่อยั่วให้คริสที่กำลังยืนมองอยู่ไกลๆโมโห

“ยังไง! อย่าบอกนะว่าพวกเธอสองคน...” ฮโยซองอ้าปากค้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่จีอึนพูดและสิ่งที่เธอกำลังคิด

“ใช่! เราแต่งงานกันแล้ว! เฮียซองกยูอนุญาติและเป็นพยานให้ และที่สำคัญ! แต่งแบบเต็มใจ” จีอึนพูดยิ้มๆ และเอามือลุบๆคลำๆไปที่แหวนในนิ้วนางของตัวเอง

“งั้นฉันขอถามอะไรหน่อยสิ!” แล้วความอดทนของคริสก็หมดลง เขาถามพลางเดินเข้ามาหน้าจีอึน และคว้ามือของจีอึนไปดูแหวนที่เธอสวมอยู่ “แหวนวงนี้ราคาเท่าไหร่งั้นเหรอ? แพงเท่ากับที่ฉันจะใช้หมั่นเธอได้ไหม?”

“แหวนนี้เป็นแหวนที่พ่อของแดฮยอนทำเองกับมือ ฉันไม่รู้ว่ามันราคาเท่าไหร่ แต่มันเป็นมรดกที่ลูกสะใภ้ควรได้จากแม่สามี ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ใช่แหวนราคาสิบล้านหรือร้อยล้าน แต่ไม่คุณค่าทางจิตใจเลยสักนิด!” จีอึนพูดปกป้องแหวนสุดชีวิต และดึงมือของตัวเองกลับมา

“งั้นสินะ! แต่พ่อแม่ของมันคงไม่อยู่ให้เธอขอขมาแล้วแหล่ะจีอึน!! แต่กับฉันอย่างน้อยก็ยังมีแม่สามีให้เธอกราบไหว้ เลือกเอาแล้วกันอยู่กับฉันมีแต่จะเจริญหรือจะเลือกไปตายกับคนโง่ขี้แพ้อย่างมัน!” คริสพูดเหมือนพ้นไฟจากปากด้วยความโกรธ

เพียะ! 

   จีอึนใช้มือเรียวฟาดไปที่หน้าของคริสด้วยความโกรธที่ทะลุปรอท จนไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป จนหน้าของคริสหันไปตามแรงตบ และมีเลือดไหลออกมาข้างๆปากเป็นหลักฐานพร้อมกับรอยมือทั้ง5นิ้วบนหน้าของคริสที่เห็นได้อย่างชัดเจน

“เธอ... เลือกที่จะอยู่ข้างๆมัน!!!” คริสพูดกัดฟันด้วยอารมณ์ที่ปะทุออกมาเหมือนลาวาที่ร้อนระอุของภูเขาไฟระเบิด

“ใช่! ฉันต้องเข้าข้างสามีของฉันสิ!! หรือจะให้ฉันเข้าข้างคนนอกอย่างนายล่ะ?!” จีอึนก็ไม่แพ้กัน ถึงแม้ในใจของเธอจะแอบหวั่นๆอยู่ แต่เธอก็ไม่ปล่อยมันออกมาให้เห็นเลย

“ดี!!! เลือกได้ดีเลยหนิ!! อย่าเสียใจแล้วกัน! เพราะทั้งหมดเธอเป็นเลือกเอง” พอพูดจบคริสก็ไม่ขยายความใดๆทั้งสิ้น เขาเดินออกไปจากบ้านของจีอึนด้วยอารมณ์ที่แม้แต่น้ำแข็งขั่วโลกก็เอาไม่อยู่

‘นายคิดจะทำอะไรกันแน่?! คริส! นายกำลังจะทำให้ฉันประสาทแล้วใช่ไหม?!’

ความกลัวของจีอึนเพิ่มขึ้น เพราะความจริงแล้ว
เธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
ครั้งหน้าเขาจะมาไม้ไหนอีก?

สงครามที่แท้จริงเริ่มขึ้นแล้ว!!
เขาประกาศสงครามอย่างเป็นทางการแล้ว