[Fic KHR] สุภาพบุรุษ(วองโกเล่) ปัญจเทพ

ลำดับตอนที่ #15 : ท่านชายแห่งวายุ

ท่านชายแห่งวายุ

ความรักคือ... ปกป้องคนที่รักมากที่สุด อันตรายขนาดไหนจะปกป้อง

ให้ตายเถอะ ไม่น่ามางานเลี้ยงน่าเบื่อแบบนี้เลยจริงๆ…!

เสียงดนตรีที่ดังแว่วมาจากภายในตัวงานเลี้ยงยังคงแจ่มชัดจนสามารถได้ยินได้แทบทุกท่วงทำนองแม้ว่าตัวผู้ฟังจะอยู่ไกลออกมาถึงนอกงานก็ตาม ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่รุ่นปัจจุบันค่อยๆถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย พร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอา รู้ตัวอีกที เขาก็มาถึงบริเวณสวนของสถานที่จัดงานเสียแล้ว

ก็นับว่ายังดีอยู่ที่ตรงจุดนี้เสียงเพลงจากในงานไม่ค่อยดังรบกวนมากนัก เขาถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่ส่องสกาวอยู่บนท้องฟ้า โกคุเดระเหม่อมองมันเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่ความคิดนั้นกลับต้องชะงัก เมื่อมีเสียงหวานของใครสักคนลอยเข้ามาในหู ไม่สิ… มันไม่ใช่เสียงพูดธรรมดา

…เสียงเพลง?

ชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ขมวดคิ้วก่อนจะออกเดินไปตามต้นเสียง ใช้เวลาเพียงไม่นานนักก็พบ เธอเป็นหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทไม่ต่างจากท้องฟ้าในยามนี้ แม้จะเห็นในความมืด… และแม้จะสวมหน้ากากปิดใบหน้าอยู่ เขาก็สามารถสรุปได้โดยง่ายว่าเธอเป็นหญิงสาวที่สวยเหลือเกิน…

ว่าแต่? เพลงนั้น?...

“ขอโทษนะครับ?”

โกคุเดระโพล่งออกไปในจังหวะที่หญิงสาวไม่ทันเตรียมตัว เธอหยุดการร้องเพลง หันใบหน้ามาทางเขา ก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนๆ ถ้ามองไม่ผิด เขาคิดว่าเธอซ่อนความอายเล็กๆไว้ภายใต้ใบหน้า แหงละ ถ้าหากมีคนขัดจังหวะช่วงที่กำลังทำอะไรเพลินๆอยู่คนเดียวก็ต้องรู้สึกเคอะเขินทั้งนั้น

“เอ่อ… ฉันต่างหากละคะที่ต้องขอโทษที่ส่งเสียงรบกวน…” หญิงสาวผมดำเอ่ย เธอลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะค้อมตัวลงน้อยๆ “ขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่ใช่ครับ ไม่”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็รีบสวนขึ้นมาพัลวัน หญิงสาวมีทีท่าเบาใจลง เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ

“ขอบคุณนะคะ…”

“ครับ แต่ที่แน่ๆ เพลงเมื่อกี้…” ชายหนุ่มตาสีมรกตยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน …ยิ้มโดยที่ตัวเองยังไม่รู้ตัว “…เพราะมากเลยละครับ”

หญิงผมสีนิลกาฬชะงักไปน้อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูกุหลาบหวานจะเผยรอยยิ้มงดงามอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ปราศจากการเสแสร้ง ดูไร้เดียงสา แต่ก็ไม่ไร้เดียงสาจนเกินไปนัก หากจะให้เทียบก็คงเป็นยิ้มที่ไม่ได้สักแต่วาดปากเป็นรูปยิ้ม แต่มาจากอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ

“ฮะๆ ได้ยินแบบนี้ทางนี้ก็ดีใจแย่สิคะเนี่ย…”

บรรยากาศกำลังดำเนินไปได้ด้วยดีเลยทีเดียว แต่จู่ๆความรู้สึกแปลกๆบางอย่างก็ค่อยๆคืบคลานเข้ามากัดกินสัญชาติญาณของผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่ เขาหยุดชะงัก ก่อนจะแอบเหลือบมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ด้านหน้าข้างอย่างเงียบๆ และสิ่งที่พบเห็นก็ทำให้เขาเบิกตากว้าง

…ปืน!!? ผู้หญิงคนนั้นกำลังกลายเป็นเป้าปืน!?

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนั้น คลิกแบนเนอร์เลย


 

 

:)  Shalunla