พลิกรักร้ายยัยลูกสาวมาเฟีย [B.A.P SECRET T-ARA] END

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 9

:) Shalunla

 

ณ โรงเรียน

 “ยัยจียอน!! มาได้ยังไง?” เสียงของฉันเรียกน้องสาวที่กำลังยื่นอยู่ที่หน้าประตู และมันคงเป็นการกระทำที่เรียกว่า ‘หลบ’ ของเธอมั้ง

 “หนูมาหาใครบางคนหน่ะค่ะ! ไม่ใช่พี่หรอก” เธอตอบก่อนจะชะเง้อดูไปทั่วๆห้อง

 “ไหนบอกมาสิว่ากำลังหาใครอยู่?” ฉันเรียกถามคนๆนั้นที่น้องสาวของฉันเรียกหา

 “ก็... นั้นไงมานั้นแล้ว!!” จียอนพูดก่อนจะพุ้งเข้าไปที่คนๆนั้นและมันคือ... นายแดฮยอน?!

 “ตกลงไหมค่ะ?” น้องสาวตัวดีของฉันเดินเข้าไปถามด้วยสีหน้า...แจ่มใสจัง...

 “...” นายแดฮยอนไม่ได้พูดอะไรแต่ก็พยักหน้าตอบมา สองคนนี้มีอะไรกันแน่? (ต่อมอยากรู้ขยันจัง-ไรท์)

 “ขอบใจนายมากนะ ^^” นี้มันจะดี้ด้าเกินหน้าไปแล้วนะ!! ก็ยัยจียอนเล่นจับมือของนายแดฮยอนซะโจ่งแจ้ง!!

 “นายแดฮยอน!!!” ฉันตะโกนไปด้วยเสียง 180 เดซิเบล และเดินเข้าไปตรงหน้านายแดฮยอน

 “อะไรของเธอ?” นายแดฮยอนพูดพลางทำหน้าใสซื้อ จับมือน้องสาวฉันแล้วยังจะทำตัวมุ้งมิ้งไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องที่เกิดขึ้น อย่างนี้สีจะไม่ทน!!

 “ปล่อยมือของน้องสาวฉัน!!” ฉันไม่อ้อมค้อม พูดกับนายแดฮยอนไปตรงๆ

 “ใครจับมือใครกันแน่” นายแดฮยอนพูดพลางยกมือขึ้นมา และเห็นมือของจียอนที่จับมือของแดฮยอนเอาไว้แน่น งานนี้บอกได้เลยว่าหน้าแตกสุดๆ

 “อะไรกันพี่จีอึน! แค่นี้ก็โมโห” ยัยน้องสาวตัวดีพูดขึ้น ตกลงแกจะอยู่ฝ่ายใครกันแน่ย๊ะ!

 “จียอนมานี่หน่อย” แล้วฉันก็ยังไม่ทันได้ดุน้องสาวตัวแสบ เพื่อนองใครบ้างคนแถวนี้มาคว้ามือของจียอนและลากออกไปนอกห้อง

 “ย๊า!! คิดว่าที่นี่เป็นที่ไหนกันย๊ะ!! จะพาน้องสาวฉันไปไหนมาไหนก็เกรงใจฉันบ้างสิ!!” ฉันโวยวายไล่หลังของนายจุนฮง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยให้นายนั้นหันหลังกลับมาหรือฟังฉันเลย

 “อยู่นิ่งๆ! ดูสิ่เพื่อนๆเขามองกันหมดแล้ว! เธอเป็นตัวประหลาดหรือไง?!” พอนายแดฮยอนซ้ำเติมฉันเสร็จก็เดินไปนั่งที่ คิดว่าเป็นใครกันย๊ะถึงได้มาสั่งฉันแบบนี้ห๊ะ!!

 “พวกเขาสองคนเป็นแฟนกันเหรอ , พวกเขาเป็นอะไรกัน? , ไม่จริงหรอกมั้ง” ฉันหันไปที่คนอื่นๆ และเห็นกำลังจับกลุ่มซุบซิบนินทาน้องสาวของฉันกันอยู่

 ปัง!!!

 “นี่พวกเธอ!! หยุดนินทาคนอื่นแล้วอ่านหนังสือไปซะ!! กำลังจะสอบแล้ว!” ฉันทุบโต๊ะไปดังๆ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นทุกคนคลายกลุ่มกันแล้วฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่

จุนฮง&จียอน

 “นายจุนฮง!! ปล่อยฉัน” ฉันสะบัดแขนจนหลุดออกจากมือของนายจุนฮงในที่สุดหลังจากพยายามมานาน

 “เธอพูดอะไรกับแดฮยอน!” จุนฮงพูดด้วยสีหย้าเคร่งเครียด

 “อย่าเครียดไปเลย!... เดี๋ยวหน้าแก่ไม่รับรู้ด้วยนะ” ฉันพูดแซวไป และหมุดตัวทำท่าเดินหนีจากสถานการณ์นั้นอย่างเนียนๆ

 “เดี๋ยว!! เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ!” จุนฮงคว้าแขนฉันเอาไว้

 “คำถามอะไร??” ฉันหันกลับไปถามด้วยหน้าตาใสซื้อ

 “เธอคุยอะไรกับไอ้แดฮยอน บอกมาเดี๋ยวนี้!” นายจุนฮงบีบแขนฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม จนฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่แขนข้างนั้น

 “นายบ้าไปแล้วหรือไง อยู่ดีๆก็ใช่กำลังเป็นอะไรห๊ะ!!” ฉันยังไม่กลัวกับสิ่งที่จุนฮงทำกับฉันเท่าไหร่ จึงถามไป แต่ไม่ใช่กวนประสาทนายนั้นนะ แค่อยากรู้

 “เธอ!! ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอหรอกน่ะ!! ถ้าฉันโกรธฉันจะไม่รับประกันว่าจะไม่ทำกับเธอเหมือนที่ไอ้แดฮยอนกับพี่สาวเธอในห้องน้ำ และมันอาจจะไม่ใช่แค่นั้นด้วย!” นายจุนฮงพูดด้วยท่าทางเอาจริง แล้วคราวนี้ฉันจะทำไงได้ล่ะ! เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นฉันก็รู้สึกขนแขนสแตนอพขึ้นมา คนมันกลัวนะเฟ้ย!

 “บอกก็ได้!! ฉันแค่ถามว่านายแดฮยอนตกลงที่จะช่วยพี่สาวฉันไหม ก็แค่นั้น...ทีนี้ก็ปล่อยฉันได้แล้ว!” ฉันพูดจบก็สบัดแขนตัวเองออกจนหลุดออกจากบวงของนายจุนฮง

 “เธอรู้ไหมว่าไอ้แดฮยอนมันต้องทนทรมานแค่ไหนกับสิ่งที่ครอบครัวของไอ้คริสทำไว้?! เธอรู้ไหมว่าสิ่งที่มันทำให้ไอ้แดฮยอนมันทรมานจนถึงทุกวนนี้มันเป็นเพราะใคร!!!!” นายจุนฮงตะหวาดฉันเสียงดัง

 “นายมีสิทธิอะไรมาด่าฉันห๊ะ! แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าพวกนายต้องเจออะไรมาบ้าง แต่ที่แน่ๆพี่สาวของฉัน... พี่จีอึนต้องไม่มีวันได้แต่งงานกับนายคริส! สิ่งที่ฉันคิดก็มีเท่านี้แหล่ะ”

 “คนอย่างเธอก็คงคิดได้แค่นี้สินะ! แค่ตัวเอง!”

 “นี่นายว่าฉันเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองงั้นเหรอ?”

 “ใช่!! จะทำอะไรก็ได้...แต่ขอล่ะ อย่าพาไอ้แดฮยอนไปเกี่ยวด้วย มันควรจบเรื่องนี้ได้แล้ว”

 “แล้วนายแน่ใจได้ไงว่านายคริสจะจบ! นายแดฮยอนคงอยากจะเอาสิ่งที่ควรเป็นของนายนั้นกลับคืนมาเหมือนกัน! หรือไม่ก็รักษาของที่ควรอยู่คู่กับตัวเอง ไม่ใช่หนีปัญหาอย่างนาย” เมื่อฉันด่าคนโง่อย่างจุนฮงจบ ฉันก็เดินออกมาจากสถานการณ์นั้น และรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนที่น้ำตาที่ฉันกลั้นมันจะไหลออกมา

 “ฮือๆๆ ฮือ ฮึก!” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ภายในห้องน้ำที่ไร้ผู้คน คนที่ไม่ค่อยร้องไห้อย่างฉัน จนบางทีก็คิดว่าบ่อน้ำตาแห้งไปแล้ว ทำไมต้องมาเสียใจเพราะคนบ้าๆอย่างนายจุนฮงด้วย นายนั้นแค่พูดไม่กี่คำ ทำไมฉันต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย

 “ไอ้คนบ้า!!! ทำไมต้องเข้ามาวิ่งเล่นในสมองฉันด้วย! ทำไมคำพูดของนายฉันต้องเก็บมาคิดด้วย ฮือๆ”

เวลา 12.30 น.
ณ โรงอาหาร

   เมื่อเสียงกริ่งดังเตือนเวลาพัก ฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำและมุ่งตรงไปที่โรงอาหารโดยที่ไม่รอพี่จีอึน เพราะรู้ว่าถ้าไปหาพี่จีอึนฉันต้องเจอกับใคร

 “เป็นอะไรไปจียอน ไหนลองว่าแผนของเธอมาสิ” แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นตรงหน้า ฉันเงยหน้าขึ้นไปและพบกับแดฮยอน... ที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉัน

 “นายมาคนเดียวเหรอ?” ฉันถามในขณะที่แดฮยอนก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้า

 “อือ” เสียงจากในลำคอของแดฮยอนดังขึ้นในขณะกิน ตกลงว่านายะกินหรือจะพูดกันแน่?

 “พี่แดฮยอนค่า...” เสียงเล็กๆน่ารักๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมานั่งข้างๆแดฮยอนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และคำถามที่ผุดมาในหัวฉันคือ...พวกนายเป็นอะไรกัน??

 “ว่าไงลอเรน... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” นายแดฮยอนหันไปพูดกับเด็กสาวข้างๆ โดยไม่สนฉันเลย

 “เป็นประธานสภานักเรียนคงต้องทำงานหนักแน่ หนูซื้ออมยิ้มมาให้พี่ อย่าลืมกินมันด้วยนะค่ะ มันจะทำให้พี่มีแรงต่อสู้กับปัญหา” เด็กสาวตรงหน้าพูดพลางยื่นอมยิ้มไปให้นายแดฮยอน นายนั้นก็รับมา นี่เขาเรียกว่าแย่งขนมเด็กหรือเปล่านะ

 “หึ! อย่างนี้ก็มีด้วยงั้นเหรอ?” ฉันพูดอย่างไม่พอใจ เพราะตอนนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตคนไหนสนใจฉันเลยน่ะสิ กล้าดียังไงมาเมินฉันกันย๊ะ

 “ยัยนี่ใครกันเนี่ย? มานั่งกับพี่แดฮยอนของฉันได้ไงกันย๊ะ!” เด็กน้อยยืนขึ้นบนเก้าอี้ และทำท่าเท้าเอวอย่างน่ารัก พลางพูดคำพูดปล่อยมีดออกมาจากปาก

 “เธอหน่ะ! รีบขึ้นประถมก่อนที่ฉันจะงาบเขาไปแล้วกัน!” ฉันพูดหยอกล่อกับเด็กวัยอนุบาล เพราะดูจากท่าทางที่น่ารักของเธอแล้วฉันล่ะโกรธไม่ลงเลยจริงๆ

 “โอ๊ะ! คุณลุงจุนฮง!!” เสียงเด็กสาวพูดพร้อมทำหน้าตกใจ และชี้ไปที่ข้างหลังฉัน เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันก็หันหลังกลับไปดูและพบกับนายจุนฮงที่เดินมาทางนี้จึงรีบหันหน้ากลับมาด้วยความเร็ว

 “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าลุง! ให้เรียกว่าพี่ พี่จุนฮง!ทำได้ไหม?” จุนฮงเดินมาและนั่งลงข้างๆฉัน แต่กลับไม่หันมามองฉัน กลับกันเขากลับไปพูดหยอกล้อกับเด็กสาวคนนั้นแทน

 “ค่ะ! คุณลุงจุนฮง” เด็กน้อยยังคงหยอกล้อจุนฮง เขาคงคิดว่าฉันเป็นแค่หนึ่งในสาวในสต็อกของนายแดฮยอนใช่ไหมถึงได้ทำกับฉันแบบนี้

 ‘ก็ดี!ฉันก็ไม่อยากอยู่ให้ขว้างลูกตาของนายเหมือนกัน’ คำพูดที่ดังก้องกังวาลในใจฉัน แต่คนข้างนอกไม่มีวันได้ยินส่งเสียงร้องให้ฉันรีบออกไปจากที่ตรงนี้ก่อนที่คำพูดพวกนั้นมันจะระเบิดออกมา

 “เดี๋ยวสิจียอน! เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ” แต่นายแดฮยอนดันเรียกชื่อฉันซะดัง ฉันจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนอึ้งอยู่ข้างๆโต๊ะนั้น

 “ไว้ค่อยโทรคุยกันดีกว่า” ฉันพูดพลางหันไปมองนายแดฮยอน และแอบเหล่นายจุนฮงเล็กน้อยและเก็นว่าเขาก็กำลังมองฉันอย่างไม่ละสายตา “กดเบอร์นายมาสิ” ฉันพูดพลางยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองไปให้นายแดฮยอน

 “อะนี่ ! อย่าโทรมาหลังเที่ยงคืนล่ะ” นายแดฮยอนยื่นโทรศัพท์กลับมาให้ฉัน

 “อย่าเอาไปแจกใครล่ะ ฉันไปนะ” ฉันรับโทรศัพท์มาก่อนจะพูด และทำท่าเดินออกไปแต่เสียงหนึ่งทำให้ฉันต้องชะงักอีกครั้ง

 “ทำไมเราไม่คุยกันหน่อยล่ะ?” ใช่! มันคือเสียงของนายจุนฮง

 “นายทำให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้แล้วยังจะขอคุยกันอีกเหรอ? ฉันไม่น่าไปรู้จักกับคนอย่างนายเลยจริงๆ” เมื่อคำพูดในหัวของฉันวนครบรอบ ฉันเดินออกมาจากที่ตรวนั้นทันที ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยินมันแต่ฉันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดีที่ต้องคิดคำพูดอะไรอย่างนี้ออกมา ...นี่ฉันเป็นอะไรไปน่ะ?

เวลา 20.45 น.

ณ บ้านของจีอึน

   หลังจากที่ฉันนอนกลิ่งไปกลิ่งมาบนเตียงเกิบสิบรอบจนทำให้คนข้างๆนอนไม่หลับ เธอก็ลุกขึ้นมาสอบสวนฉันทันที

 “จียอน... มีอะไรก็บอกพี่มาสิ พี่สัญญาไม่ว่ายังไงพี่ก็จะเข้าข้างเธอ” พี่จีอึนถามมา อย่างกับว่าฉันไปฆ่าคนตายแล้วหนีคดี

 “มันไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง ...เดี๋ยวฉันห็หายเอง” ฉันปักไปที่จะบอกความจริงกับพี่จีอึนว่าตอนนี้ฉันมีความรู้สึกแปลกเวลาที่อยู่ใกล้กับนายจุนฮง

 “บอกพี่มาเถอะ ...บอกพี่มา อย่าเก็บมันไว้คนเดียวเลยนะ” พี่จีอึนยังคงไถ่ถามฉันไม่เลิก ฉันจึงสับสนว่าควรจะบอกไปดีไหม พี่จีอึนจะแก้ความรู้สึกนี้ให้ฉันได้ไหม? พี่จีอึนจะโกรธฉันหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันกลัวไปหมด

 “คือ... ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มมันยังไง มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ฉันก็ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีก็เป็นอย่างนี้ไปแล้ว” ฉันตัดสินใจเริ่มที่จะเปิดใจกับพี่จีอึนทีละนิด

 “มันเป็นยังไง บอกพี่ได้ไหม? เธอรู้สึกยังไง?”

 “คือ... เวลาที่ฉันอยู่ใกล้ๆเขาฉันรู้สึกอยากให้เขาสนใจฉัน อยากให้ฉันอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา บางทีก็เรียกร้องความสนใจด้วยการชวนทะเลาะ เวลาที่อยู่ไกลกันก็คิดถึง บางทีก็ฝันถึง บางทีก็เห็นเขามาวิ่งอยู่ใกล้ๆ เวลาที่อยู่ใกล้ๆกัน หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วเมื่อเขาด่าฉัน หรือต่อว่าฉัน ฉันก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ เหมือนว่ามีคนมาควักหัวใจของฉันไปบดขยี้”

 “ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้สิ” พี่จีอึนพูดพลางเอานิ้วมาปาดน้ำตาที่ข้างแก้มให้ฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่เมื่อไหร่ นายนั้นทำให้ฉันร้องไห้อีกแล้ว

 “ฉันอยากจะหนีออกไปให้ไกลจากเขา แต่ก็ทำไม่ได้! ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่ได้เจอเขา ฮือๆ” ฉันตัดสินใจซุกหน้าไปที่ไหล่ของพี่จีอึนและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

 “ไม่เป็นไรนะ มันแค่ความรู้สึกของเธอเอง” พี่จีอึนพูดพลางลูบหัวฉันเพื่อปลอบใจ

 “ฉันไม่อยากมีความรู้สึกแบบนี้เลย ฮือๆ พี่ช่วยพามันไปไกลๆจากฉันที หรือตัดหัวใจฉันไปทิ้งก็ได้ ฮือๆ ฉันกลัว พี่จีอึนฉันกลัว”

เช้าวันต่อมา

@ จีอึน

   หลังจากเรื่องเมื่อคืนผ่านไปจียอนก็ดูเหมือนจะมีไข้ขึ้นนิดๆ วันนี้ฉันเลยบอกให้เธอหยุดโรงเรียนหนึ่งวัน และรีบอาบน้ำแต่งตัวและลงมาด้านล่าง เพราะฉันใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้จียอน

 “ค...คริส” เมื่อลงมาถึงชั้นล่างฉันก็เห็นคริสที่กำลังยืนรอจ๊ะเอ๋อยู่ที่หน้าประตู

 “อ่าว.. ลงมาแล้วเหรอ? วันนี้ป๊าเธออกให้ฉันไปส่งน่ะ” นายคริสพูดมาพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ฉันไม่เคยชอบรอยยิ้มนั้นเลย เหมือนว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับฉันยังไงไม่รู้

 “ไม่ต้อง! ฉันมีขา มีคนขับรถ ไปเองได้” ฉันพูดก่อนจะเดินผ่านหน้าคริสไป

 “แต่เธอต้องไปกับพี่!” เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่ฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ แต่ก็ตั้งสติใว้และหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

 “ค่ะ...! งั้นไปกัน ฉันต้องไปโรงเรียนก่อนเก้าโมงเช้า” ฉันพูดเสร็จก็เดินออกมาจากบ้าน

ณ โรงเรียน

   เมื่อมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบลงมาทันที ทำไมวันนี้ถึงไม่ปะทะกับนายแดฮยอนเหมือนที่เป็นทุกวันนะ พอวันที่ไม่อยากเจอล่ะเจอจัง พอตอนที่อยากเจอล่ะไม่เคยโผล่หัวออกมาเลย

 “ให้พี่เข้าไปส่งในโรงเรียนไหม?” คริสลงจากรถแล้วหันมาพูดกับฉัน

 “ไม่ต้องค่ะ! ฉันไม่ใช่เด็กอนุบาล ไม่จำเป็นต้องติดแจผู้ปกครองไปไหนมาไหนทุกที่” ฉันว่าและหันหน้าเดินตรงเข้าโรงเรียน

 “จีอึนรู้ไหม? ตัวเองทำอย่างนี้เค้าใจสลายนะ” แล้วมีเสียงของใครคนหนึ่งเพ้อเรื่องที่ไม่เป็นความจริงของฉันกับแดฮยอนขึ้น

 “ฉันบอกแล้วไงว่านายแดฮยอนแค่แต่งเรื่องขึ้น!!” แต่ฉันก็ยังคงแก้ข่าวของตัวเองต่อไป

 “ไม่จริง! ฮือๆ” แล้วเขาคนนั้นก็ร้องห่มร้องไห้วิ่งเข้าโรงเรียนไป โอ้ย! ฉันล่ะอยากตาย!!

 “จีอึน!” แล้วน้ำเสียงคุ้นๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาแต่ไกล พร้อมกับฝีเท้าของร่างสูงของคนหนึ่งเดินมาหยุดที่หน้าฉัน

 “นายแดฮยอน!” ฉันเรียกชื่ออย่างไม่เป็นมิตร “มีอะไรว่ามาสิ! ฉันต้องเข้าโรงเรียนแล้ว” ฉันพูดพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 “จียอนเป็นอะไรเหรอ? เมื่อวานบอกว่าจะโทรมา แต่ก็ไม่โทรมาเลย” เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้นายแดฮยอนพูดว่าจียอน จียอนที่เป็นน้องสาวของฉันน่ะเหรอ?

 “ทำไมจียอนต้องโทรหานายด้วย?” ฉันหันหน้ากลับไปถาม

 “ก็บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แล้วก็เดินออกไปดูท่าทางไม่ดีเลยก็เลยเป็นห่วง” อะไรกัน แม้แต่นายแดฮยอนก็รู้งั้นเหรอว่าจียอนมีพฤติกรรมแปลกๆ

 “วันนี้จียอนไม่สบาย นายไม่ต้องห่วง ไปห่วงเพื่อนของนายเถอะ ตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นหัวเลยปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอดแล้วทำไมวันนี้ถึงได้แยกกันได้ห๊ะ?”

 “มันก็ไม่สบายเหมือนกัน!” นายแดฮยอนตอบมา ยังไงกันทำไมสองคนนี้ถึงไม่สบายพร้อมกัน ตั้งแต่หายไปด้วยกันเมื่อวานแล้วดูท่าจียอนกับนายจุนฮงไม่ดีเลย หรือว่าสองคนนี้จะมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้กันนะ

 “จีอึน! ไม่เข้าโรงเรียนไปสักทีล่ะ” แล้วเสียงที่ฉันเกลียดที่สุดก็ดังขึ้น

 “อย่ามายุ่ง!” ฉันหันขวับไปด่าเจ้าของเสียง นายคริสเปลี่ยนจากท่ายืนแก๊กอยู่ที่รถเป็นยืดตัวตรงและมองมาทางฉันอย่างมีเลห์นัย

 “ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันที่นี่!” นายคริสพูดขึ้น และมันยิ่งทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นไปอีก

 “ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน!” แล้วเสียงของชายข้างหลังฉันก็ดังขึ้น อะไรกันเนี่ย! นายแดฮยอนกับนายคริสรู้จักกันงั้นเหรอ? รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ฟ่ะ?! ทั้งสองคนจ้องหน้ากันสักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า...

แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ได้เจอกัน :: คริส

นายคงอยากทำลายชีวิตของคนอื่นเร็วๆสินะ :: แดฮยอน

มาต่อให้เพิ่มแล้วจ้าา ^^
เจอกันแล้ว !ทั้งแดฮยอนและคริส
เริ่มปะทะคารมณ์กันเเล้ว

เม้น+โหวด ให้กำลังใจไรท์นะ