นาย Bad GUY ตัวร้าย ป่วนหัวใจยัยตัวแสบ !!

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 9 : สับสน...* 100%

M U S I C CAFE : LUN LA

อ่านนิยายไปด้วยฟังเพลงไปด้วยมันฟินนะค้าาา~ ไรเตอร์แนะนำ! ><

-9-

สับสน...

 

 

 

@ โรงเรียนคริมสันต์ไฮสคูล

หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน(?)ขึ้นเมื่อวาน ฉันก็มาโรงเรียนตามปกติ และทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อ่อ! คงจะมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันคิดว่าทุกคนคงอยากจะรู้ฉากต่อจากนั้นแน่ๆ เลยใช่มั้ยล่ะ=_= ก็ตอนที่อีสเตอร์พูดว่าจะ ’รวบหัวรวบหาง’  -_- แต่เสียใจเพราะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจ้า เพราะแม่มาขัดจังหวะพอดี ฉันเลยรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด!=O= ต้องขอขอบพระคุณขุ่นแม่จริงๆ ที่เข้ามาช่วยเวอร์จิ้นของลูกสาวตัวเองจากนายหมาป่าผู้หิวกระหายนามว่าอีสเตอร์ได้ทัน แต่ถึงกระนั้นฉันก็ไม่ได้หายเคืองแม่ ง่ายๆ หรอกนะ พอหลังจากนั้นฉันก็ถามแม่ถึงปัญหาที่ฉันข้องใจนั้นก็คือเรื่องอีสเตอร์ที่ว่าหมอนี่เป็นคู่หมั้นของฉัน ซึ่งแม่ก็ตอบมาด้วยสีหน้าตายๆ ว่า

‘อืม รู้แล้วสินะ งั้นก็คบกันดีๆ ล่ะ ตอนหมั้นจะได้ไม่มีปัญหา-_-’

‘อันที่จริงน้ำแข็งไม่ได้คะ...’

‘ไม่ได้คบกับอีสเตอร์เค้าตั้งแต่แรก ตอนนั้นที่พามาที่บ้านก็เพื่อตบตาแม่เฉยๆ จะพูดอย่างนี้สินะ’

‘มะ...แม่รู้ได้ไง=[]=’

‘มองป๊าดเดียวแม่ก็รู้แล้ว-_- ’

‘แต่น้ำแข็งไม่หมั้นกับเขานะแม่ น้ำแข็งไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย =3=’

‘แน่ใจ ?’

‘นะ..แน่ใจสิ-O-;’

‘ถึงตอนนี้ลูกยังจะชอบอีสเตอร์เขาไม่มาก แต่นานๆ ไปลูกก็ชอบเขามากเองนั่นแหละเชื่อสิ ’

‘แม่ !? =[]=’

และก่อนที่แม่จะเดินจากไปกับสายลมแม่ก็หันไปพูดกับอีสเตอร์ว่า

‘เมื่อกี๊ที่เข้ามาขัดจังหวะก็ขอโทษที แต่อีสเตอร์จ๊ะ เธอยังไม่ได้แต่งกับลูกน้าเลย อดทนรอหน่อยละกันนะ อย่าเพิ่งให้เกิดเรื่องแบบนั้นล่ะ’

ว่าจบแม่ก็เดินหายไปกับสายลมในบัดดล ทิ้งไว้ก็แต่คำพูดที่ทำให้หน้าฉันขึ้นสีขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว-///- ส่วนอีสเตอร์พอแม่ออกจากห้องไปแล้วเขาก็หันมาพูดประโยคที่ทำให้ฉันอยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลกว่า...

‘ฉันจะ พยายาม ละกันนะ’

แล้วนายหมาป่าก็เดินจากไปด้วยร้อยยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์เหลือหลาย =O=^

เอาล่ะ กลับมาที่ปัจจุบันกันดีกว่า=_=

ตอนนี้ฉันนั่งเซ็งอยู่ที่คาบโฮมรูม เพราะว่าอาจารย์ยังไม่เข้ามาสักที แต่ก็นะเลิกสนใจอาจารย์ที่ไม่ตรงต่อเวลาแล้วมาโฟกัสกับสถานการณ์ตอนนี้ดีกว่า วันนี้มีเรื่องที่น่าประหลาดใจเป็นอย่างมากเพราะว่าอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าวันนี้ไอ้พวกสะเหร่อบัตเตอร์ฟาย ไนซ์ มันเข้าเรียนน่ะสิ-_-^ มันเลยทำให้เกิดเหตุการณ์ชะนีรังแตก=_= พวกผู้หญิงในห้องต่างกระดี๊กระด๊ากันอย่างออกนอกหน้าแถมยังส่งสายตาวิ้งๆ ให้ไอ้พวกนั้นตลอด
สายตาของพวกหล่อนตอนนี้หน้ากลัวมากเลยขอบอก หน้าตาพวกหล่อนเหมือนกระหายผู้ชายมา3ปีได้และพร้อมจะกลืนกินพวกนั้นเข้าไปทั้งตัว =[]= ขนาดหยกที่ว่านิ่งๆ ยังเป็นไปกับเค้าด้วย-O-; และไอ้คนที่ฮอตที่สุดก็เป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากอีสเตอร์ หมอนี่สาวๆ ล้อมหน้าล้อมหลังเลยล่ะ-_-น่าหมั้นไส้ชะมัด เห็นแล้วหงุดหงิด! เหอะ! :( แล้วฉันจะมาอารมณ์เสียทำไมเนี่ย - -a

 บิ๊กเบนที่ตอนแรกนั่งข้างๆ ฉันก็ได้ย้ายก้นตัวเองไปนั่งข้างๆ ไซโตะที่ยังมีว่างอยู่ที่หนึ่งเรียบร้อยแล้ว และคนที่มานั่งข้างๆ ฉันในตอนนี้ก็คือไอ้คนๆ เดียวที่สั่งให้อีตาบิ๊กเบนย้ายที่นั่งนั่นแหละ ฉันว่าทุกคนคงรู้นะว่าเป็นใคร -_-;

“ไง~ คุณคู่หมั้น :)”

และนี่คือประโยคแรกที่เขาทักฉัน=_=

“เรียกฉันแบบนั้นไม่กลัวเรตติ้งตกหรือไง -_-” ฉันพูดโดยที่ไม่ได้สบตากับเขาและแสร้งทำเป็นหยิบหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ที่ฉันโครตจะเกลียด-_-; ขึ้นมาเปิดอ่าน

“ช่างมันสิ แต่เธอพูดเหมือนกับหึงฉันเลย”

“จะบ้าเรอะ! ใครเค้าจะไปหึงนายกัน”

“ก็เธอไง^^”

“นายนี่มัน! =O=^^”

ขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากด่าอีสเตอร์ เสียงๆ หนึ่งก็ดังห้ามทัพซะก่อน

“ยัยน้ำ.. อ้าว!O_O อีสเตอร์”

และเจ้าของเสียงก็คือยัยแก้วใส ตั้งแต่มาโรงเรียนฉันยังไม่ได้ไปคุยกับยัยนี่เลย เพราะว่าถ้าให้ไปคุยตอนนี้ก็คงไม่มีอะไรจะคุย แต่พอเห็นหน้ายัยแก้วมันทำให้รู้สึกน้อยใจแปลกๆ คงจะเป็นเรื่องที่ยัยนี่รู้ว่าอีสเตอร์เป็นคู่หมั้นของฉันแต่ก็ไม่ยอมบอกแถมยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก

“แหมๆ ยังไงกันเนี่ยสองคนนี้ดูสนิทกันจังเลยนะ เป็นแฟนกันแล้วใช่มะ^,.^”

“แกมีอะไรหรือป่าวยัยแก้ว” ฉันถามยัยแก้วด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเย็นชาทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยพูดกับยัยแก้วด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน ยัยแก้วก็ดูจะตกใจกับท่าทีของฉันนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา

“อะ..อ่อ! คือฉัน...”

“จะมาเอาซีรีย์เกาหลีใช่มั้ย ฉันลืมเอามาไว้วันหลังละกัน” พูดจบฉันก็ก้มลงไปแสร้งทำเป็นอ่านหนังสือวิชาคณิตที่อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะคุยกำยัยแก้ว

“ฉันไม่ได้...นี่น้ำแข็งแกเป็นอะไรหรือป่าวทำไมวันแกดูแปลกๆ”

แก้วใสถาม สงสัยเธอคงทนบรรยากาศมาคุที่เหมือนฉันจะเป็นคนก่อขึ้นไม่ได้เลยถามออกมา

“ไม่ได้เป็นอะไร”

“เป็นชัดๆ  =O=;”

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไง!!”

ฉันตะคอกใส่หน้าแก้วใสเสียงดัง และเอามือทุบโต๊ะเสียงดังลั่นห้องจนเพื่อนในห้องถึงกับต้องหยุดกิจกรรมที่ตัวเองทำอยู่แล้วหันมามองฉันซึ่งเป็นต้นตอของเสียงกันเป็นทิวแถว ขนาดไซโตะที่นั่งหลับอยู่ยังลืมตาขึ้นมามองเลยคิดดู

“นะ..น้ำแข็งแกเป็นอะไรอ่ะ มีอะไรก็บอกฉันได้นะเราเพื่อนกัน...”

“เพื่อนกันเค้าคงไม่มีอะไรปิดบังกันหรอกใช่มั้ย แล้วแกล่ะมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกฉันหรือป่าวยัยแก้ว”

“กะ..ก็ไม่นี่”

“หึ..ไม่มีใช่มั้ย..”

ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทำไมฉันถึงได้โกรธยัยแก้วมากขนาดนี้ โกรธจนอยากจะร้องไห้ออกมาทั้งทีเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักเท่าไหร่ และก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะมาโมโหใส่ยัยแก้วแต่ฉันก็ยังอยากฟังจากปากยัยแก้ว ว่าเรื่องที่อีสเตอร์เป็นคู่หมั้นของฉันเธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสได้บอกฉัน ทำไมยัยแก้วไม่พูดออกมาล่ะ ในเมื่อถ้ายัยนี่พูดออกมาฉันก็จะหายโกรธเธอเลยด้วยซ้ำ ฟังดูฉันเป็นคนดราม่านะ แต่ฉันก็เป็นคนแบบนี้แหละ ฉันไม่ชอบคนโกหกแล้วยิ่งถ้าคนที่โกหกฉันเป็นคนที่ฉันสนิทมากๆ ด้วยแล้วยิ่งโกรธหนัก

“จะว่าไปก็มีอยู่หรอกนะ แต่ว่า...เฮ้!-O- น้ำแข็งจะไปไหนน่ะแกฟังฉันก่อนสิ น้ำแข็ง!”

ฉันวิ่งออกมาจากห้องสวนกลับอาจารย์ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องพอดี แต่ฉันก็ไมได้สนใจและวิ่งมาเรื่อยๆ และก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหนวิ่งๆ อยู่มันก็ไหลอาบสองแก้มอย่างกับน้ำตกไทรโยกน้อยTOT

ฉันมาหยุดวิ่งอยู่ตรงทางเดินเชื่อมระหว่างช่วงอาคารเรียนที่ไม่มีนักเรียนอยู่เลยสักคนเพราะเพิ่งเริ่มชั่วโมงแรกเด็กนั่งเรียนก็อยู่ในห้องกันหมด แต่ฉันกลับมายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้ดูเหมือนคนเพิ่งอกหักมายังไงก็ไม่รู้แฮะT_T และในขณะที่ฉันกำลังเอาหลังมือตัวเองเช็ดคราบน้ำตาอยู่นั้นก็รู้สึกเหมือนว่ามีเงาใครก็ไม่รู้มายืนอยู่ตรงหน้าและก็ถือวิสาสะจับมือที่ฉันกำลังเช็ดน้ำตาอยู่อย่างบ้าคลั่งเอาไว้เบาๆ และทันทีที่เขาเปร่งเสียงออกมาฉัน  ก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร

“ยัยขี้แย ร้องไห้ทำไมไม่สมกับเป็นเธอเลย”

อีสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเอานิ้วโป้งมาสัมผัสตรงแก้มเพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้ฉันแทนมือของฉันเอง และหลังจากนั้นเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดไว้ จนฉันตกใจและทำทีจะผลักเขาออกแต่พอฉันทำแบบนั้นเขาก็ยิ่งกอดฉันแน่นขึ้นไปอีกจนหน้าฉันเข้าไปฝังอยู่ที่แผงอกของเขาจนหน้าแทบจะทะลุไปถึงตับอยู่แล้ว=O= อ้อมกอดของเขาดูอบอุ่นมากความรู้สึกเหมือนพ่อกอดลูกยังไงยังงั้น

“หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ...เดี๋ยวเสื้อฉันเปียกหมด”

อีสเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงติดตลก และเอามือมาลูบผมฉันไปมาอย่างอ่อนโยนเหมือนจะปลอบใจ อืม...แต่อย่างนี้ดีเหมือนกันนะสบายดี อยากอยู่อย่างนี้ไปนานๆ ...

 เฮ้ย!!! OoO นี่ฉันคิดอะไรเนี่ย!

ก่อนที่ฉันจะเริ่มเผลอไผลไปมากกว่านี้ ฉันจึงรีบผลักเขาให้ออกห่าง ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

“นายตามฉันมาทำไม -*-”

“ก็ตามมาโอ๋เด็กขี้แยน่ะสิ”

“นายว่าใครเป็นเด็กขี้แยยะ-O-**”

“ก็เธอไง ดูหน้าดิงอเป็นปลาทูแล้ว ยิ้มหน่อยสิ”

พูดจบอีสเตอร์ก็เดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนฉันต้องเดินถอยหลังเรื่อยๆ เช่นกัน และเมื่อถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักเพราะว่าหลังฉันมันดันไปติดกำแพงซะแล้ว พอเห็นฉันหมดทางหนีอีสเตอร์ก็เดินเข้ามาประชิดตัวฉันและโน้มหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับพูดว่า

“ไหน...ยิ้มให้ดูหน่อยซิ ไม่งั้นฉันจะ...”

เขาพูดพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าฉันเรื่อยๆ จนปลายจมูกของเขาแตะกับปลายจมูกของฉันเบาๆ เมื่อเห็นฉันไม่ยอมพูดเขาก็ขยับเขามาใบหน้าเข้ามาใกล้มาขึ้นอีกจนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกันอยู่แล้ว

กรี๊ดดด! >O< นี่ถ้าฉันพูดปากฉันต้องแตะเข้ากับปากเขาแน่ๆ อ่ะ แค่ยิ้มปากมันคงไม่โดนกันหรอก(มั้ง) และพอฉันยิ้มตามที่เขาบอกอีตาอีสเตอร์ก็ยังไม่เอาหน้าของตัวเองออกห่างจากหน้าฉันซะที จนฉันอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“กะ...ก็ ยะ..ยิ้มแล้วนี่ไงเล่า!”

และมันก็ทำให้ริมฝีปากของฉันแตะโดนริมฝีปากของเขาจนได้ และมันคงตรงกลับแผนของอีสเตอร์แป๊ะที่จะให้ฉันพูด เพราะฉันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเหมือนกับชอบใจของเขา!

ง่า ~ พลาดไปแล้วฉัน T//////T

  -[ต่อ]-

ตอนนี้อีสเตอร์ก็ยังไม่ปล่อยฉัน แต่ว่าเขาเลิกจูบไปแล้วน่ะนะ-///-;; อีสเตอร์กอดฉันไว้หลวมๆ และจ้องหน้าฉันอยู่อย่างนั้นมาสองนาทีกว่าๆ ได้แล้วมั้ง -_-^

จะจ้องอะไรนักหนาเนี่ย- -* หน้าฉันไปเหมือนกับญาตินายที่เพิ่งหายสาปสูญไปรึไง =_=(เขินเขาก็บอกมาเถอะย่ะ : ไรเตอร์)

“มองหน้าฉันมีอะไร แล้วก็ปล่อยได้แล้วอึดอัด”

ฉันพูดพลางเอามือดันแผงอกเขาให้ออกไปห่างๆ เพื่อที่จะได้หลุดจากการเกาะกุมนี่ซักที แต่เมื่อฝ่ามือของฉันได้สัมผัสกับแผงอกของเขา ฉันก็เกิดอาการสะดุ้งเล้กน้อย มันเป็นเพราะว่า

อีสเตอร์...

หัวใจของเขา...

หัวใจของเขา...เต้นแรงมาก

มากกว่าหัวใจของฉันในตอนนี้ซะอีก...

“ฉันมองหน้าคนเขินไง เธอหน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้วรู้ตัวรึเปล่า”

“มันก็เป็นเพราะนายไม่ใช่หรือไง แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว ถ้ามาอาจารย์มาเห็นเข้าแล้วจะซวย”

“ขออีกยี่สิบวิ”

อีสเตอร์พูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดของของเขาให้แน่นขึ้น จนหน้าฉันเขาไปซุกอยู่กับแผงอกล้ำๆ ของเขา(อีกแล้ว) และมันก็ทำให้ฉันได้ยินเสียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาเต้นได้อย่างชัดเจน มันชัดมาก หรือว่ามันอาจจะเป็นเพราะ…

มันมีเสียงหัวใจของฉันรวมอยู่ด้วยกันนะ

“เธอรู้มั้ยว่าการโดนกอดยี่สิบวินาทีขึ้นไป ร่างกายของคนที่ถูกกอดจะสร้างOxytocinทำให้เกิดความผูกพันเชื่อใจกับคนที่กอดมากขึ้น...”

“นาย...” มาบอกฉันทำไม

“ฉันแค่อยากให้เธอเชื่อใจฉัน”

“…”

“ไม่รู้ทำไม ฉันอยากให้เธอเชื่อใจฉันมากที่สุด”

“ฉัน...”

แปะๆ

ขนาดที่ฉันกำลังจะพูดนั้น เสียงปรบมือของใครสักคนก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา อย่าบอกนะว่า....

“แหม่ๆ เพื่อนผม เห็นวิ่งตามออกมาอย่างเท่ไอ้เราก็นึกว่าจะมาปลอบ ที่แท้ก็ตามมาแต๊ะอั๋งเขาหรอกหรอเนี้ย^^”

บิ๊กเบน ยุโรป และยัยแก้วใส ไซโตะไม่มา(ฉันก็ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมาหรอก-_-^)พอมาถึง อีตาบิ๊กเบนก็เห่าหอนทันที-_-; และด้วยเหตุนี้อีสเตอร์จึงผละออกจากฉันในที่สุด

ฮูววว! ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้าเกิดปล่อยให้นานกว่านี้หัวใจฉันวายแน่ๆ อ่ะ=///=;

ฉันว่าฉันไปจากตรงนี้ดีกว่า ขืนยืนอยู่ตรงนี้ต่อไป ไอ้บ้าบิ๊กเบนมันต้องแซวฉันไม่หยุดแน่ เพราะฉะนั้น ห้องน้ำ เป็นแหล่งกกดานที่ดีที่สุดแล้วตอนนี้ คิดได้ดังนั้นฉันก็ก้าวขาจะเดินไปห้องน้ำทันทีเพราะว่าพวกนั้นกำลังยืนคุยกันอยู่

พอเดินมาถึงห้องน้ำฉันก็เดินตรงไปที่อ่างล้างมือทันที โชคดีชะมัดที่ตอนนี้ในห้องน้ำไม่มีคนเข้า ก็ดี ฉันจะได้อยู่เงียบๆ คนเดียวได้อย่างสบายใจ ฉันเปิดน้ำที่อ่างแล้วเอามาล้างหน้าทันที ดูดิหน้าบวมฉึ่งเลย จมูกก็แดงแจ๋ แถมแก้มของฉันก็แดงอย่างกับสีแดงที่ไว้ใช้ทาบ้าน-///-กรี๊ดกร้าดน่าเกลียดได้อีก T_T

ขณะที่กำลังกรีดร้องเงียบๆ ให้กับใบหน้าตัวเอง สายตาก็เหลือบไปเห็นป้ายที่แม่บ้านเอาไว้ใช้ตอนส้วมตันที่ป้ายเขียนว่า ‘ส้วมตัน(ทุกห้อง)งดใช้ชั่วคราว’ วางอยู่ ดีล่ะ เอาไปว่างไว้หน้าห้องน้ำแล้วปิดประตูซะ จะได้ไม่มีใครเข้ามารบกวน แล้วเที่ยงๆ ค่อยออกไปหาอะไรกิน =_= ฉันก้มลงไปหยิบป้ายนั้นขึ้นมาแล้วถือไปหน้าประตูมองซ้ายมองขวาก่อนจะวางมันลง แต่พอเงยหน้าขึ้นมาฉันก็เห็นยัยแก้วใสยืนอยู่ แก้วใสเดินเข้ามาในห้องน้ำและปิดประตูให้เสร็จสับ

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”

“ว่ามาสิ”

“เรื่องที่ว่าอีสเตอร์เป็นคู่หมั้นของแกน่ะ ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกแก ฉันรู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้วแหละ เพราะว่าคุณน้าบอก…”

คุณน้าที่แก้วใสพูดถึงก็คือแม่ฉันเอง

“…” ฉันเงียบรอฟังแก้วใสพูดต่อไป

“คุณน้าบอกเรื่องนี้กับฉัน และกำชับฉันอย่างหนักแน่นว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับแก เพราะว่าคุณน้าบอกให้ฉันร่วมมือกับอีสเตอร์และที่ฉันเห็นดีเห็นงามด้วยก็เพราะฉันเห็นว่าอีสเตอร์เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง บ้านก็มีฐานะที่เรียกได้ว่าโครตรวยเหมาะสมกับแกจะตายไป แล้วก็เรื่องที่อีสเตอร์เค้าไปเจอแกที่ห้องน้ำตรงสนามกีฬาวันที่พี่โรมแข่งเทนนิสน่ะ ที่ฉันขอปลีกตัวออกไปก่อนก็เพราะว่าฉันจะได้โทรบอกให้อีสเตอร์มาเจอแกที่สนามกีฬานั่น...”

“ทำไม...”

“เพราะคุณน้ารู้ว่าทันทีที่บอกให้แกหมั้นแกก็คงจะปฏิเสธแน่ๆ คุณหน้าเลยวางแผนให้แกได้ใกล้ชิดกลับอีสเตอร์ก่อนที่จะบอกว่าแกต้องหมั้นกับเขาเพื่อที่อะไรมันจะง่ายขึ้นถ้าแกกับเขามีใจให้กัน แต่ถ้าหากว่าแกไม่อยากหมั้นกับอีสเตอร์จริงๆ เดี๋ยวฉันจะช่วยพูดกับคุณน้าให้ก็ได้นะ” แก้วใสเดินมาจับมือฉันแล้วบีบมันเบาๆ และมองสบตาฉันด้วยสายตาแน่วแน่ไม่มีหลบตาเลยแม้แต่น้อยก่อนที่น้ำตาของยัยแก้วจะไหลออกมา ฉันมองหน้ายัยแก้วอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้น

“นี่แกจะร้องไห้ทำไมยะยัยแก้วบ้า ฉันไม่โกรธแกหรอก แกเป็นเพื่อนรักที่สุดเพียงคนเดียวของฉันนะ” ฉันพูดและเดินเข้าไปสวมกอดยัยแก้ว และเอามือลูบหัวเธอเบาๆ

“ก็ฉันกลัวว่าแกจะไม่ยกโทษให้ฉันนี่ ฉันรู้ว่าแกเกลียดคนโกหกมากแค่ไหนฉันกลัวว่าแกจะไม่ให้อภัยฉันอ่ะ น้ำแข็งแกเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากเลยนะTOT”

ยัยแก้วใสพูดพร้อมกับร้องไห้โฮๆ เหมือนเด็กๆ จนฉันอดที่จะร้องไห้ตามและขำไปด้วยไม่ได้

“ฮ่าๆ รู้เปล่าว่าหน้าแกตอนนี้ตลกมากเลยยัยแก้วเอ้ย”

“อาไรยะ หน้าแกก็ไม่ต่างไปจากฉันหรอก=^=”

“ฮ่าๆๆ^O^”

และฉันกับยัยแก้วก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ยัยแก้วกอดฉันแน่นจนหายใจไม่ออก นี่มันจะฆ่าฉันเรอะ!=O=;

“อั่กๆ ยะ..ยัยแก้ว หะ..หายใจไม่อะ..ออก!” ฉันพูดพร้อมกับเอามือตีหลังยัยแก้วให้รับรู้ว่าอีกสองวิถ้ามันยังไม่เลิกกอดฉัน ท่านยมจะมารับฉันไปเที่ยวนรก! –[]-

“อุ้ย! โทษที ”

“แค่กๆ ไม่เป็นไร =O=;;”

“เราออกจากห้องน้ำแล้วไปเรียนกันเถอะนี่ก็หมดชั่วโมงแรกไปได้ห้านาทีเอง ไปเรียนชั่วโมงสองยังทันนะ”

เพื่อนฉันทำไมเป็นเด็กเรียนเยี่ยงนี้หนอ =_= มันจะมาขยันอะไรตอนนี้วะ-*- ฉันไม่ไปหรอก ชั่วโมงสองเรียนคณิตฯ ไม่ชอบอ่ะ เกลียดวิชานี้ =^=

“แกจะไปก็ไปสิ เดี๋ยวฉันค่อยไปคาบบ่าย”

“อ่อ ฉันลืมไปว่าชั่วโมงสองเรียนคณิตฯ วิชา ที่แกเกลียดแสนเกลียด ไม่เป็นไรฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเองJ” แก้วใสพูดด้วยรอยยิ้ม ยัยแก้วใสดูน่ารักขึ้นเป็นกองทันทีที่ยิ้มออกมา

“ยัยแก้ว ฉันมีไรจะถาม”

“หือ อะไรหรอ”

“วันงานปาร์ตี๊อ่ะ คนที่มาพรากแกไปจากฉันตอนนั้นเป็นใคร-_-*”

พูดแล้วยังหงุดหงิดไม่หายที่ยัยแก้วทิ้งฉันแล้วไปหาผู้ชาย-^-เหอะ!(ได้ข่าวว่าหล่อนก็ไป-_-;)

“อ่อ พี่เอสน่ะหรอ เขาเอ่อ... -///-;;” ยัยแก้วพูดพรางก้มหน้างุดๆ เอานิ้วจิ้มกันไปไปมา แล้วก็เอ่อ..ยัยนี่หน้าแดงแจ๋เลยล่ะ -_- “พี่เขาเอ่อ..-///-”

“อะไรก็พูดมาสิ-_-^”

“พี่เขาเป็นแฟนฉันน่ะ เพิ่งคบกันไม่นานนี้เอง โอ๊ย! เขินวุ๊ย ไอ้แข็งแกให้ฉันพูดไรเนี่ย>///<”

“รู้สึกว่าแกจะมีความลับกับฉันเยอะจังเลยนะยัยแก้ว แล้วทำไมเพิ่งมาบอกฉันว่าแกมีแฟนแล้วน่ะห๊า !! ฉันเป็นคนแรกที่รู้ใช่รึเปล่า-O-”

“ไม่ใช่ หยกรู้ก่อน-O-;;”

“อะไรนะ! ฉันจะกลับไปโกรธแกอีก ยัยแก้ว ชิส์! -3-”ฉันพูดพร้อมกับเมินหน้าใส่ยัยแก้วพรางทำปากจู๋ๆ ให้ดูน่ารัก(เพื่อ - -?) “พรุ่งนี้ถ้าแกเลี้ยงไอติม ฉันจะยกโทษให้”

“ได้เลยๆ วันนี้เลยก็ได้”

“ไม่เอา วันนี้ฉันอยากกลับบ้านเร็วๆ”

“ทำไมอะ”

“ไม่รู้สิ วันนี้มันรู้สึกเหนื่อยๆ อยากกลับไปนอน”

“อืม แกต้องพักผ่อนเยอะๆ นะยัยน้ำแข็ง เอ่อ! ฉันมีเรื่องไรจะถามแกหน่อย”อยู่ดีๆ ยัยแก้วก็ทำท่าดีดนิ้ว(แต่ไม่มีเสียง- -)แล้วทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก ”เรื่องแกกับอีสเตอร์น่ะ ตอนนั้นฉันเห็นแกสองคนกอดกันด้วยหนิ ตกลงว่าคบกันแล้ว?”

“แกจะบ้าหรอ!! ฉันไม่มีวันคบกับไอ้บ้านั่นหรอก=O=”

“หรา ~ แต่ที่ฉันเห็นมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ อย่าปากแข็งไปหน่อยเล้ยยัยน้ำแข็ง ฉันดูออกนะว่าแกก็แอบมีใจให้อีสเตอร์เค้าอยู่หน่อยๆ ใช่มั้ยล่ะ”

“พะ...พูดมั่วนิ่มแล้วยัยแก้ว ฉันไม่ได้แอบมีใจให้ไอ้บ้านั่นซักจี๊ดเลยนะ=O=;;”

“หรา~จ๊ะ ”

            ถ้ามีคำว่า ‘หรา’ อยู่ในประโยค มันจะเพิ่มความกวนตีนให้กับประโยคนั้น 70% ยัยแก้วมันกำลังกวนฉันอยู่แน่ๆ เพราะยัยนี่พูดคำว่า ‘หรา’ ตั้งสองครั้ง =_=^^

-ต่อ-

“นี่..”

ยัยแก้วใสสะกิดไหล่ฉันจึกๆ มันเลยทำให้ฉันที่กำลังจะหลับแหล่มิหลับแหล่สะดุ้งเล็กน้อย และหันไปมอง

“มีอะไรหรอ”

“ฉันขอถามอะไรแกอย่างได้มะ” ยัยแก้วใสพูดพร้อมกับเดินไปที่อ่างล้างมือเปิดน้ำและวักขึ้นมาล้างหน้า และเอามือเท้ากับขอบอ่างเอาไว้และหันมามองหน้าฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ว่ามา”

“แกว่าพี่โรมเค้าคิดยังไงกับแก”

“แล้วฉันจะไปรู้หรอ-O-”

“แล้วจากท่าทางที่พี่เค้าปฏิบัติกับแก แกคิดว่ามันมีความเป็นไปได้มั้ยที่พี่เค้าอาจจะแอบชอบแกอยู่”

“ไม่รู้สิ แต่พี่โรมเค้าก็เป็นคนดีไม่แปลกหรอกที่พี่เค้าจะปฏิบัติอย่างนี้กับทุกคนน่ะ”

ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าบางทีพี่โรมแอบจะมีใจให้ฉัน แต่มันก็อดที่จะคิดไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ถ้าดูจากการกระทำแล้วล่ะก็ มันก็ค่อนข้างที่จะชัดนะ แต่ฉันก็ไม่ได้มีใจให้พี่โรมแต่อย่างใด ฉันชอบเค้าแบบพี่ชายมากกว่า (อีนี่มันโลกสวยค่ะ= =” : ไรเตอร์)

“ดี งั้นแกก็คิดอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะ”

“มีอะไรหรือป่าวยัยแก้ว?”

“ฉันกลัวว่าบางทีแกอาจจะใจอ่อนให้พี่โรมน่ะสิ ยิ่งพี่เค้าทำดีกับแกมากๆ เข้าแล้วล่ะก็ มันอันตรายนะ แล้วยิ่งหล่อลากกระชากตับเหมือนซีวอน(SJ)ผสมเซฮุน(EXO)ซะขนาดนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะไม่รู้สึกหวั่นไหว จะว่าไปอีสเตอร์นี่ก็มีคู่แข่งที่ร้ายกาจเหมือนกันนะเนี่ย ฉันอยากเป็นแกจังเลยยัยน้ำแข็ง *O*”

 “แล้วพี่เอสแกล่ะ-_-;”

“แหมๆ ล้อเล่นหน่อยเดียวก็ไม่ได้นะ แค่นี้ต้องส่งรังสีอำมหิตมาให้ด้วย-O-;; ”

“หมดคาบสามแล้วเราออกไปกันเถอะ”

ฉันบอกและฉุดยัยแก้วที่กำลังจะพร่ามต่อให้ลุกขึ้น และเดินตรงไปเปิดประตูทันที พอออกมาจากห้องน้ำฉันกับยัยแก้วก็เดินไปที่โรงอาหาร และทันทีที่ย่างกรายเข้ามาฉันก็รู้สึกเหมือนมีรำแสงออร่าเปร่งประกายมาจากมุมใดมุมหนึ่งของโรงอาหารแห่งนี้ และทันทีที่มองไปที่ต้นต่อฉันก็เห็น อีสเตอร์ ไซโตะ บิ๊กเบน และยุโรป กำลังนั่งกินข้าวและรอบตัวพวกนั้นรายล้อมไปด้วยชะนีแตกลังที่ยกทัพมาจากป่าอเมซอลที่ร้องโหยหวนกันดังระงม =[]=

อ๊ากกก มันจะฮอตเกินไปแล้ว=O= น่าหมันไส้ที่สุด! โดยเฉพาะอีตายุโรปที่ดูจะเริงร่าซะเหลือเกิน ส่วนบิ๊กเบนก็ไม่ค่อยต่างกัน= =; เหอะๆ ดูไอ้พวกนี้สิ ทำไมไม่ทำตัวให้เหมือนกับไซโตะหน่อยนะ นั่งหลับตาเงียบๆ แต่ฉันว่าเหมือนเขากำลังเข้าญาณอยู่งั้นแหละ(แต่บางทีเขาอาจจะสงบสติอารมณ์อยู่ก็ได้-_-^) อ่อ ฉันคงจะลืมบรรยายไปคนนึงใช่มั้ย อีสเตอร์ เหมือนฉันจะเห็นว่าเขากำลังยิ้มให้เด็กผู้หญิงคนนึงอยู่และซักพักก็...หัวเราะ! เหอะ! คงจะมีความสุขมากเลยดิ น่าโมโหจริงๆ ทำไมเห็นแล้วฉันต้องอารมณ์เสียด้วยนะ =3=

ไม่เข้าท่าเลยยัยน้ำแข็งเอ๊ยยย

“ดังจังเลยนะ พวกนั้นน่ะ”

ขณะที่ฉันกำลังยืนสับสนอยู่กับความคิดของตัวเอง ก็ได้ยินเสียงของคนๆ นึงที่ฉันจำได้ดี เขามายืนอยู่ข้างๆ ฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ ยัยแก้วพร้อมเพื่อนของเขาอีกคนนึง แต่เพื่อนของเขานี่หน้าตาคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่มันที่ไหนล่ะ =O=;

“คงงั้นมั้งคะ ”

ฉันตอบพี่โรมที่ตอนนี้เขายืนอยู่ข้างๆ จะว่าไปฉันก็ไม่ได้เห็นหน้าเขาหลายวันเหมือนกันนะ

อ่อ! ก็ช่วงนั้นฉันหลับไปตั้งสามวันหนิลืมไปซะสนิดเลย -_-

“อ่อ ลืมแนะนำ นี่เพื่อนพี่ ชื่อเอส”

พี่โรมพูดอะไรก็ไม่รู้ฉันไม่ได้ฟัง เพราะว่าสายตาของฉันก็ยังจดจ้องอยู่กับคนกลุ่มนั้นอย่างไม่ละสายตาและหาได้สนใจพี่โรมไม่ จนยัยแก้วต้องสะกิดฉันถึงจะรู้สึกตัว

แล้วเมื่อกี๊พี่โรมเขาว่าไงนะ =O=;

“อ๋อ ค่ะๆ น้ำแข็งก็ว่างั้น^^;;”

“นี่เราได้ฟังที่พี่พูดมั้ยเนี่ย -_-^”

“แหะๆ โทษทีน้ำแข็งไม่ได้ฟัง แล้วเมื่อกี๊พี่โรมพูว่าไงอ่ะ-O-”

ฉันหัวเราะแหะๆ แล้วหันไปคุยกับพี่โรมแบบซึ่งๆ หน้า และนั่นก็ทำให้ฉันได้เห็นหน้าของเพื่อนพี่โรมชัดขึ้น

ใครฟะ ทำไมมันคุ้นอย่างนี้ แต่นึกไม่ออก -_-;

“นี่ไอ้เอสเพื่อนพี่ มันอยู่ชมรมเดียวกับพี่น่ะ”

พี่คนที่ชื่อเอสยิ้มให้ฉันบางๆ แล้วหลังจากนั้นก็หันไปยิ้มให้ยัยแก้วใสที่กำลังยืนยิ้มหน้าบานเหมือนข้างบ้านถูกลอตเตอรี่-__- อย่าบอกนะว่า...

อ๋ออออ เข้าใจละ คนนี้นี่เองที่พรากยัยแก้วไปจากฉันในวันงานปาร์ตี้น่ะ ใบหน้าที่ฉันเห็นเขาตอนนั้นใส่หน้ากากปิดไว้อยู่มันก็เลยทำให้เห็นหน้าจริงๆ ได้ลำบาก แต่วันนี้เขาไม่ได้ใส่หน้ากากแล้ว มันทำให้ฉันรู้ว่า.. เพื่อนฉันนี่ตาถึงไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย-___,- พี่เอสหน้าตาดีเหมือนคนฝั่งยุโรปตาสีฟ้าน้ำทะเลนั่นชวนมองมากๆ เลยอ่ะ จมูกที่โครตโด่งนั่นมันทำให้ฉันนึกถึงรูปปั้นอดัมในสวนของแม่ บอกได้คำเดียวเลยว่า คนนี้ผ่าน!

ฉัน พี่โรม รวมทั้งยัยแก้วและแฟนของหล่อนหรือนั่นก็คือพี่เอสนั่นเอง ตัดสินใจนั่งกินข้าวด้วยกัน และเลือกที่นั่งได้ถูกที่มาก-*- โดยเลือกนั่งโต๊ะถัดมาจากกลุ่มพวกรัศมีเจิดจ้าพวกนั้น เพราะว่ามันสามมารถมองเห็นหน้ากันได้ชัดเจนเลยล่ะ

และตอนนี้ไอ้คนที่คุณรู้ว่าใครกำลังนั่งจ้องหน้าฉันเขม็งเลย -_-;

จะมาจ้องกันทำไมล่ะยะ ไม่หันไปสนใจสาวๆ พวกนั้นต่อล่ะ ชิส์~

และขณะที่ฉันกำลังจะคีบลูกชิ้นเข้าปากเสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้น

ติ๊ดๆ

และพอฉันเปิดดูก็พบว่าเป็นข้อความของ...

‘ไอ้ไข่โลกจิต’

 [**ปลล.ไข่ในที่นี้หมายถึงไข่อีสเตอร์ค่ะ(ไม่ใช่ไข่แบบนั้นนะอย่าเพิ่งเข้าใจผิด=[]=)หมายถึงไข่อีสเตอร์ในเทศกาลอีสเตอร์น่ะคะ(งงมั้ย?? ไรเตอร์แอบงงเบาๆ เหมือนกันนะ- -;) ที่น้ำแข็งเมมชื่ออีสเตอร์ไว้แบบนี้เพราะความแค้นส่วนตัวค่ะ]

         อีสเตอร์นี่เค้าจะส่งมาทำไม -*-

- (“ทำไมเธอถึงไปนั่งกับมัน ลุกออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ-_-**”)-

ไอ้บ้า! ที่ส่งข้อความมาเพราะเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แล้วใครเค้าจะไปลุกขณะที่ลูกชินยังคาปากอยู่เล่า!! แล้วจะให้ฉันเดินถือชามก๋วยเตี๋ยวโถงๆ ออกไปเลยเนี้ยนะ ประสาท! -*- แล้ว มัน ที่ว่าน่ะเขาคงจะหมายถึงพี่โรม ทำไมเป็นคนไม่มีมารยาทอย่างนี้นะ

(“จ้างให้ก็ไม่ลุก แบร่ :P”)

ฉันส่งข้อความกลับไปพร้อมกับนั่งเคี้ยวลูกชิ้นในปากต่อ และไม่นานข้อความก็ถูกส่งกลับมา

ติ๊ดๆ

-(“ฉันให้เวลาเธอห้าวิลุกออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่ฉันจะไปลากเธอออกมา-*-”)-

(“เรื่องเด่ะ-O- ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกด้วยมิทราบ พ่อก็ไม่ใช่ -3- ”)

ฉันส่งข้อความกลับไปอีกครั้ง และส่งสายตากวนประสาทไปให้เขาอีกต่อ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันกวนไอ้บ้านี่แล้วรู้สึกสะใจสุดๆ น่ะ อิอิ >,,< ,มาดูกันว่าใครจะชนะระหว่างฉันกับนาย!! หึหึ (หัวเราะให้กับความพ่ายแพ้ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง-_-)

-(“แต่ฉันเป็นคู่หมั้นเธอ ถ้าไม่อยากให้คนทั้ง ร.ร รู้เรื่องนี้ก็รีบลุกออกมาซะ และห้าวิของเธอก็เหลือแค่สอง!”)-

กรี๊ด! ขนาดแค่อ่านข้อความฉันยังรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัวอักษรพวกนี้เลยง่า~ และเมื่อเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นไปมองคนที่ส่งข้อความมาฉันก็เห็นว่าเข้ากำลังนั่งกอดอก และกระตุกยิ้มมุมปากอย่างยียวนกวนใจเป็นยิ่งนัก -*-

“เป็นอะไรรึป่าวน้ำแข็ง พี่เห็นเธอทำหน้ายุ่งมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว” พี่โรมที่นั่งข้างๆ หันมาถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ คือ..น้ำแข็งอิ่มแล้ว งั้นขอตัวนะคะ บายค่ะพี่เอส ฉันไปก่อนนะยัยแก้วไว้เจอกันบนห้อง ^^;;”

พูดจบฉันก็หยิบชามก๋วยเตี๋ยวและเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

อ๊ากกก =[]= นี่ไอ้บ้านี่มันชนะงั้นหรอ ทำไมฉันต้องฝ่ายแพ้ตลอดเลยนะ พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม T^T

พอเอาชามก๋วยเตี๋ยวไปเก็บฉันก็เดินไปสงบสติอารมณ์ที่สวนหลังอาคาร เวลานี้คงจะไม่มีใครมาหรอกส่วนมากก็จะอยู่กันที่โรงอาหาร ฉันหย่อนก้นนั่งตรงเก้าอี้ม้าหินใกล้ๆ กับจักรยานของลุงภารโรงที่จอดสนิดอยู่

~Happy birthdayyy too  youuu… Happy birthdayyy too  youuu ~

ขณะที่ฉันกำลังนั่งเงียบๆ อย่างใช้สมาธิ เสียงโทรศัพท์สุดปัญญาอ่อน(ฉันว่ามันดูเสียสติมากกว่าเพลงผลไม้นั่นอีกนะ-_-;;)ก็ดังขึ้น

‘ไอ้ไข่โรคจิต’

ไอ้บ้านี่อีกแล้ว -*-

ติ๊ด!

“ฮัลโหล”

(“อยู่ไหน”)

“ไม่บอก เรื่องอะไรฉันจะต้องบอกนาย”

(“ถามดีๆ เธออยู่ไหน”)

“ก็บอกว่าไม่บอกไงเล่า! นายฟังไม่รู้เรื่องหรอ=O= ”

(“ได้ ไม่บอกไม่เป็นไร แต่ถ้าฉันหาเธอเจอเมื่อไหร่...หึ”)

“มาหึมาแหะอะไรยะ ถ้าหาฉันเจอแล้วจะทำไม”

(“เดี๋ยวก็รู้...เพราะฉันเจอเธอแล้วยัยตัวแสบ”)

                              

100%----

20/04/2556

100% แล้วเย๊เย~ จุดพลุฉลอง ปุ้งๆ

ตอนนี้ไม่มีทอล์กพิเศษนะคะแต่มีรูปประกอบกับเพลงให้แทนซึ่งตอนหน้าก็เหมือนกัน^_^

พี่โรมโผล่ออกมาแล้วนะค่ะ แต่โผล่ออกมานิดเดียวเอง(ไม่รู้จะมาทำไม= =;)

ก็แค่เอามาให้หายคิดถึงเฉยๆ

ส่วนตอนหน้าไรเตอร์ขอบอกไว้เลยว่า อีสเตอร์ของเรา (?)

น่ารักน่าหยิกมากมายเลยล่ะ>_< อ้อนหนูน้ำแข็งสุดๆ

จนไรเตอร์อยากจะฆ่านางเอกเรื่องนี้ทิ้งแล้วเปลี่ยนเป็นตัวเองแทน ฮี่ๆ -,.-

 ถ้าอยากรู้ว่าอีสเตอร์น้อยๆ อ้อนหนูน้ำแข็งยังไงก็อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ >//<

จงเม้นซะ!!!

ไม่เม้นไม่อัฟ ชิ!! จริงๆ นะ-3-

                                                                            
 

:) Shalunla