- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #12 : - 11 - เมื่อเรื่องเลวร้านผ่านไป เรื่องดีดีก็จะตามเข้ามาเสมอ (จริงเหรอ?)

- 11 -

เมื่อเรื่องเลวร้านผ่านไป เรื่องดีดีก็จะตามเข้ามาเสมอ (จริงเหรอ?)

เช้าวันต่อมา...

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเริ่มแยงลงมากระทบเปลือกตา แต่ก็มิวายสร้างความน่ารำคาญเท่ากับเสียงที่อยู่รอบกายของฉัน จะว่าแมลงหวี่ก็ไม่ใช่ จะว่าแมลงวันก็ไม่เชิง หรือมันคือแมงกุดจี่ สงสัยจะเป็นอย่างหลัง -0- (บ้าไปแล้วตู) ฉันค่อยๆ ขมวดคิ้วก่อนจะปรือตาขึ้นอย่างเสียมิได้ แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ปรากฏ... ใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่อยู่ไกลไม่ถึงคืบ สันจมูกโด่งขาวที่ใกล้กันชนิดเกือบชน ชายตรงหน้าฉันยังคงหลับตาสนิท

แต่ไม่นานนักเขาก็ค่อยๆ ขยับเปลือกตาเปิดขึ้น ดวงตาของเราทั้งคู่ประสานกันอยู่สักพัก แต่ไม่ถึงสิบวินาทีเมื่อสติของเราทั้งสองกลับมา ก็ต้องเบิกตาโพลงกว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นออกห่างกัน ผู้ (ไม่เหมือน) คนมากมายมุงดูเราอยากสนอกสนใจ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! นายทำมิดีมิร้ายฉัน!!!” ฉันโวยวายก่อนจะรีบเอื้อมมือสองข้างไปปิดที่บริเวณหน้าอกอันน้อยนิดอย่างหวงแหน TT^TT ผู้ (ไม่เหมือน) คน มองมาทางฉัน

“นี่เธอจะบ้าหรือไง!!!” เขาโวยวายกลับ ผู้ (ไม่เหมือน) คน มองไปทางเขา ก่อนจะมองเราสลับกันไปมาตามบทสนทนา

“ใช่!!! ฉันเป็นบ้าแล้ววววววววว!!! นายเอาความบริสุทธิ์ของฉันไปปปป!!! Q[]Q”

“เฮ้ย!!! ใจเย็นๆ สิ!!! ลองนึกดูดีๆ!!!”

“กรี๊ดดดดด!!! ฉันไม่อยากคิด มันมีแต่ภาพอุจาดตา!!! TT[]TT” เวอร์... -_-^

“ลามก!!!”

“อะอะ...ไอ้บ้า!!! เป็นลูกผู้ชายหน่อยสิ!!! นายต้องรับผิดชอบ!!!”

“รับผิดชอบเรื่องอะไร!!! อย่ามาไร้สาระ!!!”

“กรี๊ดดดด!!! ก็เรื่องเมื่อคืนไง!!! นี่ฉันไม่อยากคิดแล้วนะเนี่ย >o<” เหรอ -0-*

“ก็บอกแล้วไงว่าให้คิดดูดีๆ แล้วเธอจะรู้ว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ!!!”

“นายปฏิเสธฉ๊านนนนน!!! TT[]TT”

“ถ้าเธอไม่เชื่อ เรามามีอะไรกันจริงๆ เลยดีมะ” เขาพูดแทะโลมก่อนจะอ้าแขนแล้วเดินมาทางฉัน ฉันรีบร้องให้เขาหยุดอยู่ที่ที่เขายืนอยู่ตอนนี้

“กรี๊ดดดดดด!!! อย่าเข้ามานะ!!! ตอนนี้แม้แต่ขาอ่อนของฉันนายก็ไม่มีวันได้เห็นหรอกย่ะ!!!”

“แบบเธอนะ...เห็นแค่หน้าแข้งฉันก็ไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว!!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!! พูดแบบนี้อยากตายใช่มั้ย!!!”

“รอบเดียวไม่พอ ขอสอง...” เขาพูดพลางชูสองนิ้วทำท่าทางประกอบก่อนจะคลี่ยิ้มล้อเลียน

“ตายซะเถอะ!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!” ไม่พูดเปล่า ฉันรีบกระโจนเข้าไปบีบคอเขา ผู้ (ไม่เหมือน) คนที่มองเหตุการณ์ตั้งแต่แรกรีบวิ่งมาแกะฉันออกจากร่างของเขาอย่างไม่รีรอ

“อย่ามาฆ่ากันตายในบริเวณที่พักของเผ่าพันธุ์ข้า!!!” เสียงยืนกรานนั้นตวาดใส่เราทั้งสอง ทั้งฉันและเขาจึงต้องหยุดสงครามกันเพียงเท่านี้ U_U

“ทะทะ...ท่านเป็นใคร” ซีโอถามขึ้นหวั่นๆ

“ข้าเป็นเจ้าของถิ่นนี้!!!”

“แปลว่าท่านเป็นคนป่า? =[]=*” ฉันถามขึ้นบ้าง

“ประมาณนั้น” ร่างใหญ่พูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “เอาล่ะ ตามข้ามา”

“โน๊ววว!!! ข้าจะไปหาเพื่อน” ฉันรีบแย้ง

“อ้อ เพื่อนพวกเจ้าอยู่ที่ถิ่นข้า เมื่อคืนเพื่อนพวกเจ้าส่งเสียงดังหนวกหู ข้าจึงจับตัวเพื่อนพวกเจ้าไปไว้กับเผ่าพันธุ์ของข้า” คนพูดพูดเสียงเรียบอย่างไม่สะทกสะท้าน

“จะบ้าหรือไง!!!” ซีโอตวาดขึ้นบ้าง

“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลารีบไปกันเถอะ” นอกจากไม่ฟังแล้วเขายังนำทางเราให้เดินต่อไปอีก ฉันมองหน้าซีโอแบบไปต่อไม่ถูก เขาพยักหน้ากลับมาเป็นคำตอบ

ร่างสูงใหญ่ดำราวกับนิกรอยด์หรือชนเผ่าซาไกก็หาไม่ แหวกหญ้าแห้งซึ่งสูงกว่าหัวไปให้พ้นทางอย่างถนัดมือ ทั้งฉันและซีโอเดินเหยียบหญ้าแห้งที่ส่งเสียงตลอดทางเฉกออกรายการส่องชีวิตสัตว์โลก -_-^ แต่ที่เราไม่เหมือนคือเราเดินพลางเกาตามร่างกายที่โดนหญ้าเสียดสี มันช่างคันจริงๆ -0-*

“ตกลงเธอเรียบเรียงเรื่องราวเมื่อคืนได้หรือยัง” เขากระซิบ

“บะบะ...บ้าเหรอ... ถามอะไรออกมาน่ะ เค้าก็อายนะ -///-”

“อย่ามาเพ้อเจ้อ! ยอมรับความจริงซะเถอะว่าเราไม่มีอะไรกัน”

“คิดว่าฉันอยากมีนักหรือไง!”

“อยากสิ ก็เป็นฉันทั้งคน”

“กรี๊ดดด! ทะลึ่ง! >o<”

“ขอโทษที่พูดความจริง”

“นายนี่มัน...” ฉันลากเสียงยาวก่อนจะเริ่มคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืน “เราทั้งสองก็หลับไปพร้อมกัน โดยที่นายสวมกอดฉันจากด้านหลัง -///- และเราก็ตื่นขึ้นมา...ฉันจำได้แค่นี้ -_-^”

“เธอตื่นขึ้นมาด้วยชุดเสื้อผ้าที่เหมือนเดิม นั่นไงหลักฐานว่าเราไม่ได้มีอะไรกัน”

“…” มันก็จริงอย่างเขาว่า ส่วนที่ฉันโวยวายไปตอนตื่นไม่ต้องสนใจ ฉันบ้าไปเอง -_-* “แต่ทำไมตื่นขึ้นมานายกับฉันต้องกอดกันแน่นขนาดนั้นด้วยเล่า -///-”

“เลิกคุยเรื่องนี้เถอะ (  -*-)” เขาพูดก่อนจะเบือนหน้าหนี

“ทำไมอ่ะ!!! ก็ฉันอยากรู้นี่!!!” ฉันยังคงสู้ต่อ

“ช่างมันเถอะๆ (  -.-)”

“มันต้องมีอะไรแน่ๆ”

“ไม่มีอ่ะ (  -.-)”

“แต่นายกำลังเบือนหน้าหนีฉันนะ” กล่าวจบเขาก็หันขวับกลับมาจ้องตาไม่กระพริบ

“ไม่ได้เบือนหน้าหนีสักหน่อย ดูให้เต็มตาเลยเอ้า!”

“อืม...” ฉันยังคงจ้องเขาด้วยแววตาจับผิด

“อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้วล่ะ!!!” อยู่ๆ พวกชนเผ่าพันธุ์นิกอยด์ตะโกนขึ้นขัด “แต่บริเวณที่พวกข้าอยู่มันค่อนข้างหนาวหน่อยนะ เดี๋ยวข้าจะก่อกองไฟให้” สักพักในสมองฉันก็เหมือนมีอะไรผุดขึ้นมา... หลังจากได้ยินคำว่า ‘หนาว’

“ทำไมหนาวจัง” เสียงสะลึมสะลือของฉันเอ่ยถามออกไป

“แย่จัง ไฟที่จุดไว้ก็ดับแล้วซะด้วยสิ” ชายที่สวมกอดฉันจากด้านหลังเอ่ยขึ้นบ้าง

“งั้นมากอดกันดีกว่านะ เผื่อจะอุ่นขึ้นบ้าง” ไม่พูดเปล่า ฉันยังตะแคงตัวไปทางเขาก่อนจะสวมกอดแน่นๆ ใบหน้าเขาตอนตกใจนั้นฉันยังจำได้ดี… สักพักเขาก็สวมกอดฉันคืนก่อนเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆ ช่วงเวลานั้นความหนาวหายเป็นปลิดทิ้ง...

“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!” ฉันรีบโวยวายขึ้นหลังจากจำความได้ ฉันรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงไม่กล้าบอก...ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง โฮกกก! ฉันต้องหาข้ออ้างเพื่อบังความอาย T[]T

“อะไร”

“นายกอดฉันตอบทำไมมมมมมมมมม!!! อ๊ากกกกก!!!” ฉันโวยวายก่อนจะเตรียมบีบคอซีโอ

“ถึงแล้ว!!!” แต่ทว่าเสียงของร่างใหญ่ที่นำทางดังขึ้นเสียก่อน

ฉันลดมือลงก่อนจะมองซีโอด้วยสายตาอาฆาตและสะบัดก้นเดินตรงไปเปิดประตูสังกะสีข้างหน้า และแล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันโล่งใจไประดับหนึ่ง ทุกคนยังนอนหลับกันอย่างสบายอารมณ์แต่เมื่อแสงจากข้างนอกเข้าไปกระทบในห้องมืดทุกคนก็สะดุ้งตื่นกันอย่างรีบเร่ง ทันทีที่เห็นทุกคนก็มองมาทางฉันอย่างสุดซึ้ง ไม่เป็นไรค่ะ~ ฉันรักทู๊กคนนน~ >[]<

“ซีโอมาช่วยเราแล้ว เย่ๆ” สิ้นสุดเสียงทุกคนก็รีบลุกออกจากเตียงก่อนจะวิ่งผ่านฉันไปหาซีโอที่อยู่ข้างหลัง ให้ตายเถอะ! แย่งซีนฉันชัดๆ TT^TT

“พาสต้า O[]O” เสียงของอลิซดังขึ้นก่อนจะที่เจ้าของเสียงจะตรงเข้ามากอดฉันและกระโดดไปมา

“ฟังทางนี้หน่อยๆ!!!” ไม่นานนักเสียงของเจ้าของถิ่นก็ดังขึ้นขัดจังหวะซ้ำอีกครั้ง “คราวหน้าคราวหลังห้ามส่งเสียงดังรบกวนถิ่นข้าอีก!!! แล้วจะหาว่าไม่เตือน!!! เอาล่ะ!!! พวกเจ้าจะไปที่ใดก็ไป!!!”

“...” ให้ทายว่าทุกคนคงแอบกรี๊ดในใจ

“อ้อ แล้วสามี-ภรรยาคู่ที่นอนด้วยกันเมื่อคืน ขอให้เคลียร์ปัญหากันให้เสร็จไวๆ ละกันนะ!!! ลาก่อน!!!” กล่าวจบคนพูดก็เดินจากไป ทิ้งให้ทุกคนมองฉันและซีโอสลับกันไปมาอย่างอึ้งๆ เช่นเดียวกันกับอลิซที่มองฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้น

...พ่อแก้วแม่แก้วจ๋าช่วยลูกด้วย TT[]TT

“พาสต้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!”

10.53 น.

ตลอดทางภายในรถฉันตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนโดยไม่มีข้อกังขา ซึ่งตอนนี้ฉันได้แต่นั่งหัวหด ตัวเกร็งอยู่ข้างๆ อลิซ หากแต่ตรงกันข้ามกับซีโอที่นั่งแสดงใบหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างๆ ยัยเฟรชชี่ ทุกคนมองว่าซีโอไม่ผิดเพราะเขาหล่อ ส่วนฉันผิดเพราะฉันไม่สวย โฮกกก! TToTT

“พาสต้า...ขอถามไรหน่อย” เสียงแหลมของอลิซดังขึ้นข้างหู

“อืม...ว่ามาสิ”

“พวกเธอมีอะไรกันแล้วจริงๆ เหรอ O.O”

“กรี๊ดดด!!! จะบ้าเหรอ!!! ถามอะไรออกมา!!!” ฉันตะโกนดังลั่นท่ามกลางบรรยากาศที่ตึงเครียดทำเอาทุกคนหันมามองฉันพร้อมๆ กัน

“เงียบๆ หน่อยสิ!” อลิซกดเสียงต่ำแบบกระซิบอีกครั้ง

“โอเค TTxTT”

“ตกลงว่ายังไง มีหรือยังไม่มี”

“ยัง!!!”

“เธอแน่ใจนะ?”

“ชัวร์!!!”

“กรี๊ดดด!!! เย่ๆๆๆ!!!” อลิซร้องลั่นบ้าง ทุกคนหันมามองทางเราซ้ำอีกครั้ง อลิซหุบปากลงก่อนจะก้มหัวหน่อยๆ เพื่อขอโทษแล้วหันมาทางฉัน “จะว่าไป...ทุกคนก็ยังคิดว่าเธอกับซีโอมีอะไรกันแล้วนะ”

“เดี๋ยวก็รู้ความจริงเองแหละ”

“ไม่มีทางอ่ะ”

“มี”

“จะมีหรือไม่มีช่างมันเถอะ เธอดูหน้าของเฟรชชี่ซะก่อน” อลิซพูดก่อนจะแอบชี้ๆ ไปทางเฟรชชี่ ฉันหันไปมองแต่แล้วก็พบว่าใบหน้าของเฟรชชี่แสดงออกว่าโกรธจริงๆ

“นั่นสิ แล้วยังไงอ่ะ”

“นี่แกไม่มีสมองเหรอยะ! ก็เมื่อวานซีโอเพิ่งบอกว่าชอบเฟรชชี่ไป แต่มาวันนี้เธอกับซีโอดันมีอะจึ๋ยอะจ๋ายดี๊ด๊ากันไงเล่า >o<”

“เอ่อม...มันก็จริงอยู่นะ”

“แล้วเธอรู้เหตุการณ์ที่จะตามมาไหม”

“หล่อนก็จะปฏิเสธซีโอไง”

“กรี๊ดดด! นี่แกโง่หรือแกโง่วะเนี่ย!!!”

“ทั้งสอง =[]=^”

“พอ หยุดเล่นก่อน! ผลที่จะตามมาซวยแกคนเดียวเลยนะเว้ย”

“ทำไมอ่า?”

“แกไม่รู้หรอว่าพี่ชายของเฟรชชี่เป็นยังไง”

“งะงะ...งั้นไม่มีปัญหา...ช่างมันเถอะ แล้วนายพอรู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับหล่อนบ้างมั้ย”

“พี่ชายของเฟรชชี่ค่อนข้างหวงน้อง ฉันรู้แค่นี้”

“อย่าพูดอะไรคลุมเครือนักสิ ฉันไม่เข้าใจ =[]=”

“ก็แบบ...พวกมาเฟียลอบฆ่าอะไรประมาณนั้นแหละ”

“เฮ้ย! แล้วทำไมฉันต้องเข้าไปเสี่ยงกับเรื่องพรรคนั้นด้วยเล่า TT[]TT”

อยู่ๆ คำพูดของซีโอเมื่อตอนนั้นก็แล่นเข้ามาในหัว ฉันตาค้างก่อนจะหันหน้าไปจ้องอลิซด้วยความตกใจกับความจริง

“ฉะๆ ฉันว่าฉันรู้แล้วนะ TTOTT”

“อ้าว!! ถึงแล้วๆ!” เสียงดังจากครูเกรียงศักดิ์ขัดขึ้น ทุกคนเริ่มทยอยหยิบข้าวของลงจากรถอย่างเหนื่อยๆ รวมถึงฉันและอลิซด้วยเช่นกัน

“เพราะงั้นแกต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ เข้าใจมั้ย” อลิซ

“…”

“เข้าใจมั้ย!” อลิซถามย้ำอีกครั้ง

“เออๆ เข้าใจก็เข้าใจ -__-^^^”

“โอเค งั้นฉันไปล่ะ”

“อืม บาย”

“เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะเพื่อนรักคนสวยยย >3<”

“แหวะ ไปไหนก็ไปเลยไป” ฉันพูดพลางโบกมือไล่ก่อนจะเตรียมเดินกลับบ้านบ้าง

คราวนี้ฉันก็เดินออกมาจากมหาลัยก่อนจะก้าวซ้ายทีขวาทีตามทางเดินไร้ซึ่งผู้คนอย่างหวาดหวั่นกับคำที่อลิซพูด มันดังกึกก้องอยู่ในหัวฉันซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า TT[]TT ขอให้อย่าเกิดขึ้นจริงเลยเถิด ฉันยังไม่อยากตายตรงนี้ ฮือๆ TOT

“พี่คะ! นั่นไงยัยพาสต้า!” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง

เวรกรรมตามทันแล้วไงตู ไม่นะ ม่ายยยยยย~ TTOTT

“ไหนวะ! หันหน้ามาซิ!” เสียงโหดเหี้ยมอมหิต (เว่อร์ -0-) ดังสั่งขึ้นติดๆ กัน ฉันหยุดกึกก่อนจะใช้สมองอันน้อยนิดคิดหาทางหนี “บอกให้หันหน้ามาไงวะ!”

ไม่! ฉันจะไม่หันหลังไปเด็ดขาด T^T

            ไปไหนดี (-_-  ) (  -_-) (-_-  ) (  -_-)

“ซ้อมมันให้เละเลยค่ะพี่!” ยัยเฟรชชี่สั่งขึ้นอย่างไร้ความปราณี

“พวกเรา ไป!”

ตึกกกๆๆๆ!!

สิ้นเสียงฉันไม่รอช้าใช้กำลังแข้งขาอันน้อยนิดที่มีเท่าไหร่ฉันก็ใส่เต็มแรงไปแบบไม่ยั้งเพราะตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดแผนเอาตัวรอด ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตบนฟุตบาทข้างทางแสนเปลี่ยวไร้ซึ่งผู้คน เสียงฝีเท้าหลายคู่วิ่งตามหลังมาติดๆ

“กรี๊ดดด อย่าตามมาเว้ย!” ฉันโวยวายเสียงดังลั่น

“ฝันไปเถอะยอดยาหยี” ยังมีการตะโกนกลับมา... -*-

ฟึ่บบบ!

ทันทีที่ฉันเจอซอยฉันก็รีบวิ่งหลบเข้าทันที พวกมันเสียหลักเพียงเล็กน้อยแต่ก็ยังวิ่งตามหลังมาติดๆ ดังเก่า ฆ่ากันให้ตายเถอะยอดรัก T^T

หมับบบ!

จู่ๆ ก็มีฝ่ามือหนาๆ อุ่นๆ ของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาปิดปากฉันไว้ และดึงฉันให้เข้าไปหาตัวตามแรงของเขาส่วนมืออีกข้างหนึ่งเขาจับเอวฉันไว้แล้วดึงฉันเข้าไปที่ซอกเล็กๆ ในความมืดพอที่เราจะเข้าไปได้ และไม่มีใครเห็น

ตอนนี้ตัวเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ บัดนี้หน้าฉันไปซบอยู่ที่แผลงอกกว้างๆ ของเขาเสียแล้ว T^T พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ ที่รวยรินของฉันที่กำลังหอบและเหนื่อยจากการวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเมื่อกี้ ลมหายใจอุ่นๆ ของร่างสูงที่ฉันสัมผัสได้กับเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ แน่นอน...เราอยู่ใกล้กันมากจริงๆ (ไม่ใช่นิยายรักหวานแหววนะหนูพาสต้า -*-)

เขาทำเพื่ออะไรกัน...

“อื้อออๆ! อ่อยอ๊านนน!! OxO! (ปล่อยฉัน)” ฉันพยายามดื้นแต่ทว่าเขากดมือลงบนปากฉันแรงขึ้น

            “เฮ้ย!! หายไปไหนแล้ววะ! - -+” 

ไม่นานนักพวกเขาก็วิ่งผ่านเราไปพลางสบถเสียงดัง

“...!!!!”

แกรกกก!

ฉันรีบใช้ฟันหน้า (-..-) กัดมือของร่างสูงที่ปิดปากฉันอย่างสุดกำลังเหนือจะทนเมื่อพบว่าพวกเฟรชชี่หายไปจากที่ตรงนี้แล้ว

            “โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!”

            “ไอ้โรคจิต ไอ้บ้า ไอ้วิปริต ไอ้สารพัดพิษ ไอ้นิสัยไม่ดี อะอะ...ไอ้” ไอ้อะไรก็ช่างเถอะ -0-

            “เจ็บนะเฮ้ย! คนอุตสาห์ช่วย มากัดมือกันอีก กระดูกหักจะมั้ยวะ! - -*” เขาบ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์

            “อ่าว! อะอะ...ไอ้ซีโอ”

            “เออ! ก็ฉันน่ะสิ - -*”

 “O.O”

“ไม่ต้องมาทำหน้าตาใสซื่อ! เดี๋ยวนี้หัดใช้คำว่าไอ้กับฉันแล้วเรอะ -__-+++”

“ก็เมื่อกี้...”

“ห้ามพูด! ห้ามถาม! ห้ามเถียง!” คำพูดฉันลอยหายไปในอากาศเมื่อเจอคำสั่งยืนกรานของเขา T^T

“OxO”

“ไปทำอีท่าไหนถึงให้เจ้าหนี้มาตามทวงเนี่ย”

“…”

“ทำไมไม่ตอบ - -*”

“ก็นายไม่ให้ฉันพูด =x=”

“เออจริง งั้นตอบมาได้ละ”

“=[]=” ดูมัน...

“ตอบ!”

“ปะปะ...เปล่า! ไม่ใช่เจ้าหนี้ ก็พี่ชายของยอดหญิงในดวงใจนายนั่นแหละ”

“เธอหมายถึง?”

“ยัยเฟรชชี่น่ะสิ จะให้ฉันหมายถึงใครเล่า -*-” คำตอบที่ฉันตอบไปทำให้ฉันนึกทบทวนใหม่ ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ซีโอเป็นต้นเหตุ! TT^TT (ความจริงหล่อนไปอ่อยซีโอยัยเฟรชชี่เลยโกรธไม่ใช่เหรอ -0-)

“…”

“…”

“ละ...แล้วโกรธมั้ยเนี่ย?” ซีโอ

“โคตรประทับใจ =__=”

“อย่ามาประชด! -*-”

“ไม่ได้ประชด (  -^-)” เชิดหน้าหนี

“พาสต้า”

“ใช่ ชื่อนี้แม่ตั้งให้ -__-”

“อย่ามาเล่นลิ้น!”

“ไม่ได้เล่นลิ้น (  -^-)”

“จริงจังหน่อยเถอะ”

“จริงจังแล้ว (  -^-)”

“แล้วจะฟังเรื่องที่ฉันจะพูดมั้ยเนี่ย!”

“อยากพูดก็พูดออกมาเด่ะ (  -^-)”

“เออ!”

“…”

“ฉันเบื่อเฟรชชี่ละ - -*”

“เฮ้ย! ง่ายแบบนี้เลย O_O”

“อืม”

“งั้นก็แปลว่านายจะเลิกยุ่งกันยัยนั่นใช่มะ?”

“อืม”

“แอร๊ยยย ภารกิจสำเร็จ ฉันจีบเฟรชชี่ให้นายแล้วนะ แต่นายทิ้งหล่อนเอง เพราะงั้นงานฉันเสร็จแล้ว! เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก สัญญาจบบริบูรณ์ ไม่ต้องพูดต่อ >O<”

“ใครบอก”

“นายนั่นแหละ”

“ฉันหมายความว่างานแรกเสร็จ แต่งานสองยังไม่เสร็จสักหน่อย”

“ฮะ!!! ยังมีสองอีกเรอะ O[]O”

“เธอต้องฟังตามที่ฉันสั่ง ไม่ได้ระบุว่ากี่งานนี่” ซีโอพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตากวนประสาทยิ่งนัก T^T

“อะอะ...ไอ้นิสัยไม่ดี! อะๆ ไอ้ไม่ใช่เพื่อน! T^T”

“แน่นอน...ไม่ใช่เพื่อน”

“แน่นอนที่สุด! TT^TT”

“เพราะฉันเบื่อเฟรชชี่หรอกนะ”

“…?”

“ข้อบังคับข้อต่อไป”

“…?”

“เธอต้องมาเป็นแฟนฉันแทนเฟรชชี่!”

***ปรับปรุงแก้ไขให้ตัวหนังสือมีขนาดใหญ่ขึ้นตามคำแนะนำของบทความวิจาณร์นิยาย
หากมีขนาดที่ใหญ่ไป อ่านยากกว่าเดิม แจ้งด้วยนะคะ (รู้สึกจะไม่มีอะไรพอดีเลย 55)
ต้องขอขอบคุณบทความนี้มากๆ ค่ะ ของเค้าดีจริง!!