ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11
“เราะไปอาบน้ำ เธอนัู่ีรี่ส์ไป่อน็ไ้ ถ้าไม่อยาูแล้ว็บอ เี๋ยวะมาปิให้” เ้าอบ้านว่า
“อือ ๆ อบในะสอ”
ั้แ่่ว่ำหลัาเารับประทานมื้อเย็น มนาอยาูีรี่ส์ทีู่้าไว้ให้บเพราะเหลือเพียแ่สามสี่อนสุท้ายเท่านั้น
ร่าสูเินึ้นั้นบนอบ้าน รไปยัห้อนอนอน ัารถอเสื้อผ้าและเ้าห้อน้ำ เารู้สึเหนียวัวสุ ๆ เป็นอีหนึ่วันที่เาเหนื่อยเหลือเินึอยานอนแ่ในอ่าสัพั
เ้าอบ้านในุนอนเสื้อแนยาวาเายาวสีน้ำเินเ้มเปิประูห้อะลมาั้นล่าเพื่อูวามเรียบร้อย ถ้าเธออยาูีรี่ส์ทั้ืนเา็ามใ ส่วนเาะอัวนอน่อน ทว่าหลับานประูนั้นมีเธอยืนยิ้มอยู่หน้าห้อ ใเาแทบหล่นลพื้น
“หอมเธอมายืนทำอะไรรนี้ เราใหม”
“เราอโทษที่ทำให้ในะ เมื่อี้เราเรียสอแล้วแ่เหมือนว่าสอะไม่ไ้ยิน”
“อ้อ พอีเราสระผมน่ะ สสัยเสียรายเป่าผมมันั แล้วเธอึ้นมาบนนี้มีอะไรเหรอ อยาไ้อะไรหรือเปล่า”
“สอใ้รีมอาบน้ำอะไร ทำไมัวหอมั” มนาเอ่ยม เาัวหอมว่าผู้หิเสียอี มันเป็นลิ่นสะอา ๆ เหมือนมีลิ่นแมไม้ผสมอยู่้วย ยามเายับัวลิ่น็ะฟุ้ระาย ให้วามรู้สึละมุนละม่อมและอบอุ่นอย่าบอไม่ถู
“้อให้สอนอีี่รั้เนี่ยว่าห้ามพูแบบนี้ับผู้าย” ร่าสูเท้าเอว ัสีหน้าไม่พอใ วามุลสรีในัวเธอมีบ้าไหมเนี่ย
“ทำไมอะ แ่บอว่าัวหอมเอนะ สอฟัแล้วรู้สึว่ามันุามั้นเหรอ เราอโทษที่ทำให้สอลัวนะ”
“ไม่ใ่อย่านั้น เฮ้อ ่ามันเหอะ”
“ปิลาืนเวลาเหา ๆ สอทำอะไรเหรอ สอโสใ่ไหม หนุ่มโสเาทำอะไรันอนลาืนอะ” เธอถามอย่าอยารู้ แถมวยโอาสอนเาเผลอเ้ามาสำรวในห้ออเา มนุษย์ผู้ายใ้ีวิันยัไ เธอไม่เยมีพี่น้อผู้าย ไม่มีเพื่อนสนิทเป็นผู้าย้วย เธอมั่นใว่าเาะอบ แ่ว่า...
“ถามอะไรอเธอ ทำไมมอเราแบบนั้น เราไม่เยพาใรมาบ้านนะ” สายาอมนาทำให้ายหนุ่มนึระแว
“ยัไม่ไ้ว่าอะไรเลย สอะพาใรมา ไม่เี่ยวับเราสัหน่อย ทำไม้อร้อนัว้วยล่ะ”
ภายในห้อนอนอเาแ่้วยเฟอร์นิเอร์โทนสีเียวเ้มับสีาว ูเรียบร้อยสะอาา โ๊ะทำานับโ๊ะอมอเา็ไม่ร ผ้าปูที่นอน็ึนึ ไม่รู้ว่าเาใ้สเปรย์ีอาาศลิ่นอะไร ทำไมมันถึหอมฟุ้แบบนี้
“เราไม่มีนุย ไม่มีแฟนอะไรทั้นั้น เธอมอเหมือนเราเป็นพวนเ้าู้ที่วผู้หิมา้า้วยอะ”
“เราแสออไปแบบนั้นริเหรอ ไม่เห็นรู้ัวสันิ อีอย่าเราไม่ไ้อยารู้เรื่อนั้นสัหน่อย”
“แ่เธอมอเราแปล ๆ”
“เราแ่อยารู้ว่าสอูหนัหรือว่าฟัเพล หรือทำอะไรเป็นานอิเร่าหา ปิเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัยสอูเร่รึมะาย วัน ๆ ไม่พูเลย ยิ้ม็ไม่ยิ้ม ทำหน้าเหมือนหุ่นยน์” เธอนั่ลที่เ้าอี้ัวยาวที่ปลายเียอายหนุ่ม
“ในสายาเธอ เราเป็นแบบนั้นเหรอ”
“ใ่ สอไม่่อยพู เหมือนลัวอพิุละร่วออาปา”
“็ไม่รู้ะพูอะไร แ่เรียน็เหนื่อยแล้วปะ”
“เมื่อวานที่เอัน วันนี้็้วย เราุยันั้เยอะ สอ็ูพูเ่นี่นา”
“ไม่่อยพูเธอ็ว่า พูเยอะเธอ็ว่า สรุปเธออบแบบไหนอะ” เาถามพลาสาวเท้ามาใล้ ๆ อย่าใล้า ้อเ้าไปในวาลมโที่ไหวสั่น เธอมีหน้าาบับพิมพ์นิยม รูปร่าัวเล็น่ารัำลัี ผิวเนียนสวย แม้ไม่แ่หน้า็สวย ใรพบเห็นมัหลุมรัไ้ไม่ยา
มนาอ้ำอึ้ไปไม่เป็นเมื่อถูเามออย่าไม่ลละ ปิเาับเธอไม่เยใล้ันนานี้ ูไล ๆ ็ว่าเาหล่อแล้วพอูใล้ ๆ ็เห็นไ้ัว่าใบหน้าอเามีผิวเนียนใสไร้สิว ิ้วับวาเาสวยแถมนายาวว่าเธออี ายหนุ่มมีสันรามรอบหน้าที่ัเนบวับมูโ่ำลัี ไหนะริมฝีปาที่อมมพูน่าูบนั้นอี
ยิ่ถูับ้อนานเินไป เธอ็รู้สึเินอย่าประหลา เมื่อเายับใบหน้ามาใล้ว่าเิม เธอ็เหมือนำลัลั้นลมหายใ
“อะไรันเล่า ถามอะไรเนี่ย สออยาะเป็นแบบไหน็ามใัวเอเถอะ นี่ึแล้วะนอนเลยปะ” เป็นเธอที่ลุึ้นและหลบไปอีทา
“อืม ่วนิ ๆ แ่ไม่รู้ะนอนหลับไหม มันแปล ๆ น่ะ ปิอยู่นเียวไ แล้ว็เล่นเมับเพื่อน แ่วันนี้ไม่อยาเล่นเม ถ้าเรานอนแล้วเธอะเฝ้าอยู่แบบนี้เหรอ”
“สอะให้เราไปไหนล่ะ บ้านสอว้าะาย ให้เราอยู่้าล่านเียวน่าลัว”
“เรา้อลัวเธอมาว่าไหมอะ” ายหนุ่มรีบถามลับ
“ถ้าสอะนอน เราอนอน้วยไ้ไหม”
“เี๋ยว ๆ อะไรนะ เธอพูใหม่ิ๊”
“อนอน้วยหรือออยู่ในห้อนี้็ไ้” มนาอบเสียเบาเมื่อเาถามย้ำ เธอไม่รู้ะไปอยู่ส่วนไหนอบ้าน
“ไม่ไ้ เธอหยุิเี๋ยวนี้เลย” เาเอ่ย้วยวามริั ผู้หิับผู้ายะมาอยู่ในห้อนอนสอ่อสอลับานไ้ไ
“ถามริสอลัวอะไร เราทำอะไรสอไม่ไ้หรอน่า แ่ับมือ็ับไม่ไ้ เราแ่ไม่อยาอยู่มื ๆ นเียว สอรู้ไหมอนลาืนน่าลัวะาย” มนาเอ่ยเสียสั่น เธอ้มหน้าหลบสายาเา “สอนอนเถอะ เราไปุยับเ้าหลีว่า”
ทศวรรษมอหิสาวที่ใบหน้าบูบึ้ เธอเินออาห้อเาไปแล้ว
“สสัยะอน เป็นผีแล้วยัี้เหาอี เฮ้อ” ายหนุ่มถอนหายใ่อนะามลไป้าล่าแล้วปิโทรทัศน์ปิไฟให้เรียบร้อย เาไ้ยินเสียแว่ว ๆ ว่าเธอุยับหมาริ ๆ
‘พี่สาวนสวยมาแล้วเหรอฮะ’ หาเล็ ๆ อหมาน้อยระิรับอย่ายินี
“้า มาแล้ว้า” เธอานรับ
‘ผมเหาัเลย พี่เล่นับผมหน่อยสิ’ เอลูหมาี้อ้อนแบบนี้ใหิสาว็อ่อนยวบ
“เอาสิ อยาเล่นอะไรล่ะ”
‘ลูลม ๆ อันนั้นฮะ’ เ้าหลหันไปหาลูบอลนาย่อมที่วาอยู่ใล้ัรยานสีแ
“อ้อ ไ้สิ” เธอั้ใใ้เท้าเี่ย มันลิ้ามแรอเธอริ้วย
วิาสาววิ่แะบอลเล่นับหมาน้อยในสนามห้าหน้าบ้าน หาใรื่นมายามนีู้ไม่ออ และิว่าหมาน้อยวิ่ไล่ับลูบอลเพียลำพั
“เ้าหลมาอยู่ที่นี่นานยั” มนาวนหมาน้อยุย
‘สัพัแล้วฮะ เ้านายใีรับผมมาเลี้ยฮะ’
“เ้านายใีริเหรอ เาใร้าย่าหาพี่ว่า” เธอแ่ออยู่ในห้อ้วย็ไม่ไ้ ไม่รู้ะลัวอะไรนัหนา
‘ไม่ริหรอฮะ เาใีมาเลยฮะ มีอาหารให้ผมินทุวันเลย บาที็มีนม้วยฮะ’
“เ้าหลรัเ้านายไหม”
‘รัสิฮะ รัสุหัวใเลยฮะ เ้านายีับผมทุอย่าเลย แ่ผมไม่อบอย่าเียวือผมไม่อยาไปหาุหมอฮะ’
“ทำไมล่ะ เ้าหลไม่สบายเหรอ”
‘เปล่าฮะ เ้านายพาผมไปใหุ้หมอีวัีน ผมเ็บมาเลย เ้านายบอว่าียาแล้วผมะแ็แร ผม็อทนฮะ’
“เ้าหลเ่มาเลยรู้ไหม”
‘ริเหรอฮะ ผมเ่เหรอ’
“เ่มา ๆ เ้าหลโีมา ๆ ที่ไ้มาอยู่ับเ้านายนะ”
‘นั่นสิฮะ ผมินอิ่มนอนหลับทุวันเลย ไม่้อหิวอีแล้วฮะ’
“ีแล้วล่ะ เ้าหล้อเป็นเ็ีนะ ไม่ื้อับเ้านายนะ รู้ไหม”
‘ผมไม่ื้อหรอฮะ ผมิถึรอบรัวั พี่ ๆ น้อ อผมแยย้ายันไปไหนไม่รู้ ผมไม่มีาิเลย ผมมีเ้านายนเียวเท่านั้นเอ’
“็ยัีนะ พี่แย่ว่าอีนะ พี่ไม่มีใรเลย รอบรัว็ไม่มี พี่ไม่เหลือใรเลย”
‘พี่นสวยมีผมนะฮะ ผมอบพี่นสวยนะ มาเล่นับผมบ่อย ๆ นะ’ หมาน้อยวิ่มาหามนาใล้ ๆ มันพยายามะถูแ้ถูาเธอ
“อบในะเ้าหล” วิาสาวปล่อยโฮ เธอีใที่อย่าน้อย็มีน้อารเธอ
ทศวรรษระสับระส่ายนอนไม่หลับ เาพลิัวไปมาบนที่นอนนาหฟุ หูอเาไ้ยินเสียแว่วว่ามีนร้อไห้ เาในิหน่อยว่าเิอะไรึ้น็เลยรีบลมาู้านล่า
มนาำลัุยับหมา สอมือปาน้ำาไป้วย เ้าหล็เหมือนว่าะปลอบใผีี้เหาไ้เ่ านั้นลูบอลลิ้ไปลิ้มาในสนาม มนาเะลูบอลเล่นับหมาน้อยอย่าสนุสนาน เมื่อทุอย่าโอเเา็สบายใ
วาม่วและวามเหนื่อยล้าทำให้ทศวรรษหาว้ำไป้ำมา เาึลาสัารลับึ้นั้นบน และล้มัวนอนบนเียโยไม่ลืมที่ะล็อประูห้อ้วย
ความคิดเห็น