คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ปลาดาว หญิงสาวผู้งดงาม
..ระท่อม ริมทะเล เ้าวันใหม่..
ปลาะพ้มมอุนัศึษาที่ัวเอสวมใส่อมยิ้ม
"พี่ปลาะพ ูีัเลย่ะ" ปลาาวยืนเยหน้ามอพี่ายอมยิ้ม
"ั้ใเรียนนะลู " แม่ยืนเอ่ยส่ลูายยิ้มีใ
"อย่าทำให้นที่มอบทุนเรียนให้เอ้อผิหวันะปลาะพ" พ่อเอ่ยยืนมอหน้าลูาย
"รับพ่อ"
"เิน่าเล่าเรียนที่นายท่านสาธิให้มา พอที่ะเ่าหอพัในเมือให้เอไ้ ะไ้ไม่้อเทียวลับบ้านทุวัน เพราะมันไล" พ่อเอ่ยส่ลูาย
"รับพ่อ"
"ับรถีๆ นะลู" แม่เอ่ยมอลูายร่อมรถมอเอร์ไ์
"รับแม่"
"เอันวันศุร์อนเย็นนะปลาาว" พี่ายเอ่ยมอหน้าน้อสาว
"่ะ" เ็สาวยืนส่พี่ายยิ้มๆ
....................................
..มหาวิทยาลัย ในเมือ
"ไ!ไอ้ปลาะพ ในที่สุมึ็ไ้มาเรียนนไ้นะ" เสียเพื่อนายเอ่ยทัเินามมา้านหลั
ปลาะพหันมอามเสียเพื่อน"อ้าว ไอ้โ! ู็ไม่ิว่าะมีวันนี้เหมือนันว่ะ" ปลาะพเอ่ยอบเพื่อนยิ้มๆ
"มึเรียนเ่อยู่แล้ว เรียนบหมอไ้อยู่แล้ว ูนี่ิ ปูๆ ปลาๆ ะบวิศวะฯ ป่าวไม่รู้" โเอ่ยเินมาบนถนนับปลาะพ
"มึ็เ่ อย่าถ่อมัวิวะ เอันที่หออนเย็นมึ"ปลาะพเอ่ยเินเ้าะแพทยศาสร์
"เออเอันอนเย็น" โเอ่ยเิน่อไปยัะัวเอ
...................................
...................................
..................................
..10 ปีผ่านไป..
..ระท่อมริมทะเล เวลา่ำ
"สวัสี่ะ พี่ธันวา วันนี้เป็นวันแรอารเปิภาเรียน อนนี้ปลาาวเรียนอยู่ปีสอะแพทยศาสร์แล้วนะะ ทุนารศึษาที่พี่ธันวาส่มาให้เป็น่าเล่าเรียน ปลาาวะั้ใเรียน เรียนบปลาาวะใ้ืนให้่ะ อาาศที่ประเทศอัฤษหนาวมา ห่มผ้าหลายๆ ผืนนะะ เป็นห่วและิถึพี่ธันวาเสมอ" สาวน้อยวัย 20 ปี นั่เียนหมายใ้โมไฟเล็ๆ ที่ส่อสว่า เห็นใบหน้ามนสวยน่ารั าลมผมยาวผิวพรรเนียนาว แม้เธอะเป็นลูาวเล แ่เธอไ้ผิวาวาแม่อเธอ
"นอนไ้แล้วลู" หิราเอ่ยยิ้มๆ เินเ้ามาในห้อเธอ อนนี้ระท่อมหลัน้อยแยห้อให้ปลาาวเป็นส่วนัวและแยอีห้อให้ปลาะพลูาย นานๆ พี่ปลาะพะลับบ้าน เพราะานที่โรพยาบาลยุ่ อนนี้ปลาะพเป็นุหมอปลาะพแล้ว
.............................
..ประเทศอัฤษ..
ายรูปร่าสูโปร่ ผิวพรราวผ่อ วามเ้ม ใบหน้าหล่อเหล่า ยืนอ่านหมายอมยิ้ม มอหิมะผ่านหน้า่าที่อนนี้ำลัหนั เาือธันวาหนุ่มนัเรียนนอวัย 27 ปี "พี่ใล้ะลับไปหาเธอแล้วปลาาว" ธันวายืนิในใ อมยิ้ม
..................................................
มหาวิทยาลัย ะแพทยศาสร์
ปลาาวในุนัศึษา เินบนถนนหน้าะพร้อมันทร์และโอบบุ ทั้สามนเรียนะเียวัน
"ยิ้มแย้มัเลยนะันทร์" ปลาาวเอ่ยยิ้มๆมอหน้าเพื่อน
"อืม เมื่อเ้ามาับโอบบุ" ันทร์เอ่ยายามอายที่เิน้าๆ เินอาย
"พอีเราเห็นันทร์ยืนรอรถอยู่้าทาน่ะ เลยแวะรับ" โอบบุเอ่ยไม่ไ้ิอะไร
ันทร์หุบยิ้มทันที
ปลาาวมอหน้าเพื่อนทั้สอนอมยิ้ม
"นั่นใ่น้อปลาาว เ็ที่หมู่บ้านแเปล่าวะปลาเ็ม" เพื่อนายื่อนนท์เอ่ยถาม ามอวามสวยปลาาวา้า
"เออ..สนใเหรอ เี๋ยวเราิ่อให้ เอาไหม" ปลาเ็มวัย 22 ปี ในุนัศึษาสาวสถาปัย์ ปีสี่ เอ่ยเินผ่านหน้าึะแพทยศาสร์
"เอาิ! ิ่อให้หน่อยนะ น้อปลาาวโรน่ารัเลยว่ะ" นนท์เอ่ยสายาอ้อนวอน
"เออๆ ..เี๋ยวเราิ่อน้อให้ น้อเาน่ารั"ปลาเ็มเอ่ยบอเพื่อนยิ้มๆ เธอยัไม่รู้ว่าปลาาวือน้อสาวแท้ๆ อเธอ
...............................................
..โรอาหาร ในมหาวิทยาลัย...
"พี่ปีสอนนั้นน่ารัมาเลยแ" เพื่อนสาวหนูเปรม เอ่ยมาโ๊ะอาหารโ๊ะ้าๆ
หนูเปรม วัย 19 ปี นัศึษาสาวปีหนึ่ ะบริหารธุริ หันหลัมอาม"พี่ปลาาว"เธอเอ่ยเบาๆ
"แรู้ัพี่เาเหรอ ยัยหนูเปรม" เพื่อนเอ่ยถาม
หนูเปรมลุึ้นยืน เินรไปหาปลาาวทันที "สวัสี่ะ พี่ปลาาว" เธอเอ่ยยืนยิ้มๆ มอหน้าปลาาว เพื่อนเธอเินามมา
"สวัสี้า หนูเปรม" ปลาาวนั่เอ่ยเยหน้ามอหิสาวที่แ่ัวนัศึษารหน้ายิ้มๆ
"วันนี้ให้ลุระเบนไปส่ปลาที่บ้านุพ่อ้วยนะะ"หนูเปรมยืนเอ่ยมอหน้าปลาาวหน้าเิๆ
ปลาาวนั่มอหน้าหนูเปรม ยิ้มๆ
"พ่อพี่เา ายปลาเหรอแ" เพื่อนหนูเปรมเอ่ยระิบถามเบาๆ
"ไ้่ะ! เี๋ยวพี่บอพ่อให้เอาปลาไปส่นะ สั่ไว้แล้วใ่ไหม" ปลาาวเอ่ยถาม
หนูเปรมอึ้ับำถาม ทำท่าิ "เอ่อ..่ะ!..อัว่อนนะะ" เธอเอ่ยเินเิหน้าออไปับเพื่อนๆ อเธอทันที
"ไม่อบี้หน้ายัยุหนูเปรมผู้ีนนี้เลยว่ะ ทำเป็นพูาไพเราะูี หรอว่าแัๆ ประาศให้เพื่อนๆ นารู้ว่ารอบรัวแมีอาีพประม" ันทร์เอ่ยมอหนูเปรมเินาไปทำหน้าไม่พอใ
"่าเธอเถอะ ลูาวประมแล้วไ อาีพสุริ ไม่ไ้อใรินสัหน่อย เราอย่าไปใส่ใับำพููถูอเาเลย" ปลาาวเอ่ยยิ้มๆ
"เราว่าที่บ้านหนูเปรมไม่ไ้สั่ปลาไว้ริๆ หรอ" โอบบุเอ่ยเบาๆ
ปลาาวนั่มอหนูเปรมเินาไปไม่เอ่ยอะไร "รูอารี อาารป่วยเป็นยัไบ้าแ" ปลาาวหันมาถามโอบบุ
"แม่ป่วยเป็นไ้ หมอให้ออาโรพยาบาลวันนี้แล้วแหละ" โอบบุเอ่ยอบ
"หลัเลิเรียน ไปเยี่ยมรูอารีัน ไปรับรูลับบ้าน้วย" ปลาาวเอ่ยยิ้มๆ
ันทร์พยัหน้า
โอบบุนั่มอหน้าปลาาว อมยิ้ม
.......................
..โรพยาบาล..
"อบใมานะ๊ะ ที่มาเยี่ยมรู" รูอารีเอ่ยยิ้มๆ มอหน้าลูศิษย์สมัยประถม าเียผู้ป่วย
"ิถึรูเสมอ่ะ หายไวๆ นะะ" ปลาาวนั่เอ่ย้าๆ
"หนูปลาาวน่ารัเสมอเลยนะลู" รูอารีเอ่ยมอบใ
ันทร์ยืนมอหน้าปลาาว และหันมอหน้าโอบบุ เหมือนอนนี้โอบบุะยืนยิ้มให้ปลาาวอยู่ ันทร์ยืนมอทำหน้าเศร้า
..............................
..หน้าโรพยายาล..
"พวเราอัวลับ่อนนะ โอบบุ" ปลาาวเอ่ยบอเพื่อน
"อืม ับรถมอเอร์ไ์ลับันีๆ ล่ะ" โอบบุเอ่ยท่าทาเป็นห่ว อนนี้รูอารีนั่รอลูายอยู่ในรถยน์ยิ้มๆ
"อืม..ไปเถอะ รูรอแล้ว" ปลาาวเอ่ยมอรูในรถ
โอบบุรีบเินไปึ้นรถ ับออไป ันทร์ยืนมอส่สุสายา
"ลับันเถอะันทร์" ปลาาวเอ่ยบอเพื่อนยิ้มๆ
"ปลาาว!" เสียายเอ่ยเรียเธอ ัมาา้านหลั
ปลาาวหยุเินหันมอามเสียเรียเห็นายวัย 28 ปี สวมใสุ่าวน์รูปร่าสูโปร่ ใบหน้าหล่อเหลา ยืนยิ้มให้เธอ"พี่ปลาะพ!" เธอเอ่ยยิ้ม รีบเินเ้าไปหาพี่ายทันที
.......................................................
ความคิดเห็น