- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #10 : - 09 - เข้าค่ายไถ่โทษ

- 09 -

เข้าค่ายไถ่โทษ

เวลาเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ เขายังไม่ยอมขยับไปไหน ผู้คนภายในร้ายยังคงตาค้างอยู่กับการกระทำของพวกเราเช่นเดียวกันกับพี่สมชาย สักพักซีโอก็ละริมฝีปากออกจากริมฝีปากของฉันก่อนจะใช้ลิ้นเลียริมฝีปากบนของตนเองจนทั่ว (อ่า...เซ็กซี่ -///-)

“หวานดี” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะจ้องไปยังผู้คนภายในร้าน

ทุกคนรีบหันกลับไปสนใจอาหารตนเองเหมือนจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น พนักงานเสิร์ฟที่กำลังจะเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะฉันยืนตัวแข็งทื่อเหมือนไปต่อไม่ถูก แต่สักพักทุกอย่างก็กลับไปเป็นปกติ

พี่สมชายรีบเดินมาฉุดฉันออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย!!! ทำบ้าอะไรเนี่ยยย!!!” ชายตรงหน้าฉันตะโกนขึ้นก่อนจะเอามือขึ้นกุมขมับ

“อย่าเพิ่งถาม พาสต้ายังเบลอๆ อยู่”

“แล้วถ้าแอรอนรู้จะเป็นยังไงอ่ะพาสต้า!!! Q_Q”

“อย่าให้รู้สิ”

“มันง่ายเหมือนพูดซะที่ไหนเล่า!!! Y^Y”

“ต้องทำให้มันง่ายไงพี่สมชาย”

“ไม่พักเที่ยงก็เย็นนี้แหละ ข่าวของพวกเธอต้องแพร่กระจายแน่นอน ฟันธง!”

“เขาไม่เอาไปพูดหรอกน่า พาสต้าไม่มีอะไรน่าสนใจสักหน่อย”

“ซีโอไง”

“เออจริง! O[]O”

เช้าวันต่อมา...

ฉันยื่นช่อดอกไม้ช่อเบ้อเร่อไปทางเฟรชชี่ก่อนจะส่งกล้องโพลารอยด์ให้อลิซเตรียมถ่ายรูป เราทั้งสองชูสองนิ้วขึ้นพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย (ควรจัดเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาดีหรือไม่) หลังจากสิ้นเสียงชัตเตอร์ไปสักพักรูปก็ค่อยๆ ออกมา ฉันเก็บลงกระเป๋าตามเคยก่อนจะนั่งประจำที่เพื่อสอดส่องการกระทำของเฟรชชี่เผื่อจะรู้อะไรเพิ่มเติมจะได้เอาไปรายงานนายท่าน -_-^

เฟรชชี่หยิบการ์ดน้อยขึ้นอ่านก่อนจะยิ้มกว้างราวกับถูกหวย เธอวิ่งไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็วหลังจากอ่านจบ ด้วยความสอดรู้สอดเห็นของฉันและอลิซมีหรือจะไม่ตามไปส่องดู และทันทีที่เห็นทำเอาฉันแทบช็อก

ข้างล่างมีผู้คนมากมายกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนเวทีรวมตัวกันเป็นรูปหัวใจและชูช่อดอกไม้ใหญ่ที่ซีโอฝากฉันให้เฟรชชี่ขึ้น ลูกโป่งรูปหัวใจหลายร้อยลูกลอยขึ้นสู่อากาศ ไม่นานนักชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงกลางของรูปหัวใจก็ยืนขึ้นเพื่อความเด่นก่อนจะคว้าไมค์ข้างๆ ตัวมา

“ผมชอบคุณ” น้ำเสียงนั้นพูดขึ้นอย่างหนักแน่นซึ่งสามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากคนที่กำลังดูได้อย่างไม่มีข้อสงสัย

“กรี๊ดดดดดดดดด!!! อิจฉาอ่ะแก อิจฉา ฉันอิจฉายัยเฟรชชี่!!! TT[]TT” อลิซโวยวาย ฉันหันไปมองเธออย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยปากถาม

“อิจฉาเฟรชชี่ทำไมเหรออลิซ”

“แกก็ดูดอกไม้ที่อยู่ข้างล่างกับดอกไม้ที่เฟรชฃี่ถือสิมันอันเดียวกัน!!!”

“งั้นก็แปลว่าผู้ชายที่อยู่ตรงกลางหัวใจนั่นก็คือซีโออย่างนั้นสิ!!! O[]O”

“ใช่แล้ววววววววววววว!!!” ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดี... ขอให้เป็นอย่างแรกดีกว่า YY____YY

ตื่อดือดื๊อ…ตื่อดือดื๊อ…

จู่ๆ เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ก็ดังขึ้น ทุกคนที่กำลังรื่นเริงกับการเซอร์ไพรส์ของซีโอกับเฟรชชี่เงียบลงก่อนจะตั้งใจฟังประกาศ

“ดูเหมือนว่าขณะนี้บริเวณเวทีและบนห้องกำลังจัดงานอะไรสักอย่างกันเพราะเสียงดังไปถึงห้องผู้อำนวยการแล้ว!!!” เสียงต่อว่าดังมาจากเสียงตามสายก่อนจะเงียบเพื่อคุยกับหลังไมค์สักพัก

“…”

“เยี่ยม!!! กำลังต้องการคนอยู่พอดีเลย!!!”

“…?”

“หากไม่อยากได้ F บ่ายวันนี้ให้กลับไปเตรียมแพ็คกระเป๋าที่บ้านเพื่อจะไปเข้าค่ายช่วยเด็กบนดอยหนึ่งคืน!!!”

“!@#$%^&*()(*&^%$#” ทุกคนเริ่มฮือฮาเสียงดังลั่น

“รถออกวันนี้ตอนสี่โมงเย็น...ลาก่อน!”

ตื่อดือดื๊อ…ตื่อดือดื๊อ…

สิ้นสุดเสียงตามสายทุกคนก็เริ่มโวยวายเสียงดังเซ็งแซ่แต่ทว่าทันทีที่ซีโอส่งสายตาอ้อนและยิ้มเป็นนัยขอโทษทุกคนก็หยุดโวยวายก่อนจะส่งตาหวานกลับ ถ้าให้ทายพวกหล่อนคงคิดในใจว่า ‘หล่อแบบนี้ ไม่เป็นไร...ให้อภัย’

4.09 น.

เวลาผ่านไปเร็วจนแทบหายใจไม่ทัน ฉันกระชับกระเป๋าเป้ลายทหาร (เตรียมขึ้นเขาขึ้นดอยโดยเฉพาะ) ที่สะพายอยู่ข้างหลังให้ถนัดมือก่อนจะเดินตรงไปข้างหน้า ทุกคนเริ่มทยอยกันมาเพื่อขอโบกมือลาเกรด F เพราะไม่มีทางเลือกอื่น สักพักอลิซก็เดินด้วยท่าทางเหงาหงอยเศร้าสร้อยมาทางฉันซึ่งต่างจากตอนวิ่งไปหาผู้ชายโดยสิ้นเชิง

“ขึ้นรถๆๆๆ!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากคุณครูเกรียงศักดิ์

“ทำใจเถอะนะอลิซ” ฉันพูดพลางตบบ่าให้กำลังใจ เธอหันมายิ้มเจื่อนๆ ให้ฉันก่อนจะทำหน้าเซ็งต่อ

“คนน่ารัก เล็บสวย ผิวพรรณดีแบบฉันใยต้องไปขึ้นเขาขึ้นดอยด้วยนะ” เธอบ่นพลางเดินขึ้นบันไดรถเมล์เหมาที่มารอรับทุกคน

เมื่อขึ้นมาถึงฉันกับอลิซก็เลือกนั่งมุมกลางๆ รถแบบที่นั่งสองคนก่อนจะชำเลืองมองผู้คนที่กำลังเดินมา แต่แล้วพวกเราก็ไปสะดุดตาเข้ากับยัยเฟรชชี่ เธอเดินเชิดมาพร้อมกับกระเป๋าลากใบโตรูปหอไอเฟลก่อนจะส่งมันไปทางคนขับรถให้นำไปเก็บ หลังจากนั้นร่างบางก็เดินเชิดขึ้นมาบนรถก่อนจะมานั่งฝั่งตรงข้ามกับฉัน เธอส่งยิ้มบางๆ แบบไม่มีเลศนัยมาให้

“สวยเนอะพาสต้า” อลิซสะกิดพลางมองเฟรชชี่อย่างหลงใหล สักพักซีโอก็เดินขึ้นมาบนรถก่อนจะหาที่นั่ง สาวๆ ทุกคนที่นั่งอยู่เขยิบตัวให้บอบบางที่สุดเพื่อจะได้เหลือที่เยอะๆ แต่แล้วร่างสูงก็เดินตรงไปนั่งลงข้างๆ เฟรชชี่ เธอลอบยิ้มก่อนจะหันไปส่งยิ้มแบบนางเอกให้ซีโอ เฮอะ! เสแสร้ง! (ไม่ชอบใครก็จะบรรยายมันแย่ๆ แบบนี้แหละ คุริคุริ >o<)

“สวัสดีจ้ะซีโอ ^^”

“สวัสดีครับเฟรชชี่ ^^” คนพูดพูดพลางยิ้มบางๆ กลับ หน็อย! -_-+

“อ้าว ซีโออยู่นี่เอง! เพราะมีโปรแกรมเข้าค่ายพักเที่ยงนี้เราเลยไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยเนอะ” ฉันพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปนั่งเบียดแล้วส่งสายตาจิกไปทางเฟรชชี่

“นั่นสินะ” ซีโอกล่าวจบฉันก็เหยียดยิ้มไปทางสาวสวยอย่างมีชัย

“แต่รู้สึกว่าหลังจากนี้เราต้องหาร้านอร่อยๆ ไปกินด้วยกันแล้วนะซีโอ ว่ามั้ยๆ!” เฟรชชี่พูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังส่งสายตาจิกมาทางฉัน เฮอะ! จะประกาศตัวเป็นศัตรูกับฉันแล้วใช่มั้ย!!!

“อืม...ร้านไหนอร่อยบ้างล่ะ” ซีโอถาม

“ก็ต้องร้านที่เราไปกินด้วยกันไงจ้ะซีโอ อร่อยที่สุดแล้ว” ฉันส่งคำพูดจิกกลับคืน

“นั่นมันคืออดีต!” เฟรชชี่แว้ดเสียงใส่

“แต่ของเธอมันอนาคต!” ฉันตวาดกลับ

“อนาคตแล้วไงจ๊ะ!”

“มันยังไม่เกิดขึ้นไงล่ะ! แล้วอาจจะไม่มีวันเกิดขึ้นด้วย!”

“…” เธอค้างไปสักครู่ “แต่อดีตมันก็แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้ว!”

“แต่ก็ยังเคยเกิดขึ้นนี่จ๊ะ!”

“พาสต้า…” เธอกดเสียงต่ำพลางกัดฟันแน่นเพราะไปต่อไม่ถูก แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างมันมากกว่าเข้าข้างฉัน...

“นี่อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหึงที่ฉันนั่งกับเฟรชชี่” คำถามนั้นเล่นเอาฉันช็อก ฉันควรกลับมาถามตัวเองหรือ? ไม่มีทาง!!! ฉันจะไปหึงทำไม!!! กรี๊ดดดด!!! YY^YY

“อะอะ...ไอ้บ้า!” เพื่อเป็นการรักษาหน้าฉันจึงด่ากลับไปก่อนจะลุกขึ้นกลับไปนั่งที่ตนเอง เฟรชชี่เหยียดยิ้มประหนึ่งจะส่งสำนวนมาทางฉันว่า ‘หัวเราะทีหลังย่อมดังกว่า’

“คิกๆ” และนั่นคือเสียงหัวเราะของอลิซที่ดังอยู่ข้างหูฉัน ฉันควรเลือกนั่งเงียบๆ จนกว่าจะถึงปลายทางดีกว่า TT____TT เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันก็ค่อยๆ หยิบเสื้อกันหนาวในกระเป๋าขึ้นมาคลุมหัวเพื่อเตรียมหลับ แต่ทว่าเวลาผ่านไปเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อได้กลิ่นเหม็นๆ ของอะไรสักอย่าง สักพักก็มีเสียง

เฟี่ยววว... เฟี่ยววว...

...ใช่เลย! มันใช่เลย! ยางล้อรถแตก!!! TT[]TT