ลำดับตอนที่ #10
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 6 สี่คำห้าพยางค์ - การตัดสินใจ
Chapter 6
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สี่คำห้าพยางค์ - การตัดสินใจ
.
.
.
" เห่ยพี่สต๊อป จะไปไหนอะ " เฟรมที่ก่อนหน้านี้กำลังหัวเราะท้องแข็งอยู่กับ ท่าทาง
ตลกๆเปิ่นๆ น่ารักของคนคิ้วหนาอย่างฮัทถามขึ้นเมื่อเห็นว่าจู่ๆสต๊อปก็ลุกพรวดออก
จากที่นั่งแล้วเดินผ่านตัวเธอออกไปอย่างรวดเร็วในแว๊บนึง ร่างบางแลเห็นแววตาโศกเศร้า
เหมือนกำลังพยายามจะซ่อนความเจ็บปวดไว้ลึกๆ ในกริยา ที่ร่างบางก็ไม่สามารถเข้าใจ
ได้เหมือนกัน เหมือนกับว่าโกรธอะไรมา แต่อาจไม่ใช่ไม่ใช่ เหมือนอยากได้อะไรบาง
อย่างแต่ก็ไม่เชิงเป็นกริยาที่เฟรมเองก็เดาไม่ออกจากสีหน้าท่าทาง ของร่างสูง
นี่มันเรื่องอะไรหละเนี่ย..
" กินแล้วหนีปะเนี่ย จานก็ไม่เก็บ " เฟรมที่นั่งอึ้งกำลังอึนกับกริยาของร่างสูงที่ตน
ไม่เคยเจอมาก่อนเอ่ยขึ้นเมื่อ ละสายตาจากสต๊อปมาก็เห็นข้าวผัดกระเพาไข่ดาว
ที่ยังเหลืออยู่มากกว่าครึ่งจานได้ พี่สต๊อปกินแล้วก็ไม่เก็บอะไรของเขานะ.. ก่อนที่เฟรม
จะบ่นตามหลังร่างสูงไปแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าร่างสูงจะสนใจเธอสักนิดทำให้เธอ
รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก และกำลังจะลุกตามร่างสูงไป ถึงจะทะเลาะกันบ่อยๆ
แต่ก็เป็นห่วงได้เหมือนกันนะรู้มั้ย
" น้องเฟรมไม่ต้องตามสต๊อปไปหรอก พี่ว่าคงไม่มีอะไรหรอกหรือถ้ามีคงจะเป็นธุระ
ที่ไม่อยากบอกเราก็ได้ ไม่อย่างนั้นคงจะชวนพวกเราไปด้วยแล้ว ยังไงอยู่คุยต่อกับพี่ได้ไหมครับ "
ร่างสูงเอื้อมมือมาจับแขนของเฟรมไว้หลวมๆเมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังจะลุกตามสต๊อป
ออกไป ก่อนจะเอ่ยคำประณีประนอม ด้วย เหตุผลและความจริงใจที่ส่งผ่านไปให้ร่างบาง
พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้เฟรมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
นั่นสินะอาจจะเป็นความจริงอย่างที่พี่ฮัทคิ้วหนาบอกอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวของ
พี่สต๊อปที่อาจจะไม่อยากให้เราไม่ยุ่งวุ่นวาย อาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่เราไม่ควรจะรับรู้
ก็ใช่นะสิ เราก็เป็นแค่คนที่อาศัยอยู่ร่วมกันในห้องพัก เป็นแค่พี่น้องที่รู้จักกันไม่กี่วัน
แล้วจะมีค่าอะไรจะไปสำคัญอะไร กับชีวิตของสต๊อปหละ ไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัว
ด้วยซ้ำ แต่ทำไมหละ บางทีใจตัวเองก็แอบรู้สึกเศร้านิดนึงจังเลยที่ไม่ได้รู้ทุกเรื่อง
ในชีวิตของสต๊อป
" งั้นโอเคค่ะ " เฟรมแอบทำหน้าเศร้าเปิดเผยแววตาปวดร้าวอยู่พักนึง แต่ว่าพี่สต๊อป
ก็ไม่ได้เรียนคาบบ่ายแล้วอาจจะกลับหอไปก่อนแล้วก็ได้ ร่างบางคิดแบบนี้ ก่อนที่แว๊บตา
เดียวจะกลับเป็นยัยโก๊ะที่สดใจร่าเริงมีรอยยิ้มประดับประดาอยู่บนหน้าขาวใสของเธอ
เหมือนคนเดิม ก่อนจะตอบในสิ่งที่ฮัทอยากรู้ ปิดความรู้สึกในใจที่ตนเองก็อยากจะรู้
แล้วคุยกับพี่ชายที่อบอุ่นคนนี้ต่ออย่างไม่ได้คิด เอะใจอะไรสักนิดเดียว
.
.
.
.
" ฮึก.. "
ก็ที่หนีมาแบบนั้นมันทนไม่ไหวจริงๆ กับการจะต้องปกปิดความรู้สึกแย่ๆที่เกิดขึ้น
แล้วปั้นใบหน้าเป็นคนสดใจร่าเิริงต่อหน้าร่างบางในเมื่อใจของสต๊อปมันตรงข้ามทุกอย่าง
ใจก็สั่งการให้ร่างสูงเดินออกมาจากมหาลัยแล้วตรงหน้าไปยังหอ ที่อยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อม
แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจู่ๆทำไมถึงได้มีเสียงสะอื้นขึ้นมาน้ำตาที่หลังมาจากในนัยน์ตาสีสวยของเธอ
มากมายได้อย่างไร เพราะอะไรความรู้สึก
ที่เหมือนกับการโดนบอกเลิกครั้งแรกในวันเก่าแต่เพียงแค่มันเจ็บกว่านั้นหลายเท่ามาก
หรือเธอจะแอบหวังอะไรลึกๆข้างในกับร่างบางว่าจะช่วยเข้าใจสิ่งที่เธอเองก็ยังไม่
เข้าใจมันดีว่ามันคืออะไร.. บอกเป็นคำพูดนึงที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ แต่ถ้าเอาจริงๆแล้ว
เธออาจจะเป็นคนเดียว ที่เข้าใจคำๆนั้นได้ดีที่สุดก็ได้ หรือจะเีรียกสิ่งนั้นสั้นๆ
ได้ว่าตอนนี้รู้สึก หึง ใช่แล้วเธอหึง หึงที่สุด หึงมากมากได้ยินไหม หึงเฟรม หึงฮัท
หึงที่เฟรมกับฮัทอยู่ด้วยกัน
หึง ที่ตรงนั้นดันเป็นฮัท แต่มันกลับไม่ได้เป็นเธอ หึงที่เป็นได้แค่ฐานะื พี่สาว
ที่ร่างบางเองก็ไม่ค่อยจะยอมรับมันด้วยความเต็มใจ หึง มากและเธอกำลัง
งอนเฟรม มาก อยากจะได้รับการ ง้อจากคนที่ชื่อว่า เฟรม ศุภัคชญา สุขใบเย็น
และต้องการคำตอบที่ว่าตกลงเธอเป็นอะไรกับร่างบาง เธอมีค่าพอที่จะให้จดจำ
มีค่าพอไหมที่จะอยู่ในหัวใจเฟรมได้ มีสิทธิ์จะได้คิดอะไรไปไหม หรือเธอแอบคิด
ไปข้างเดียวว่าเฟรมก็คิดเหมือนเธอ หรือแท้จริงแล้วก็เป็นแค่การกระทำ คลุมเคลือ
ที่มีคน คนนึงแอบเผลอคิดไปเองว่ามันจอมปลอม ไม่ใช่คำว่า รัก ไม่ใช่คำว่าหวง
ไม่ใช่คำว่าห่วง ไม่มีความหมายของคำเกินเลยกว่าคำว่า คนรู้จัก
แต่ถ้าไม่ใช่..
แค่คนรู้จัก
ถ้ามีอะไรมากกว่านั้นจริง..
แล้วทำไมไม่มาง้อกันสักที
.
.
.
" เฟรมกลับแล้วนะีพี่ฮัทชินจัง บ้ายบาย " ร่างบางกล่าวพลางโบ้กมือ บ้ายบาย
ให้กับฮัทแรงๆ สองสามทีก่อนจะเผยใบหน้ายิ้มที่เห็นฟันครบทุกซี่ น่ารักมากมาย
ร่างสูงกำยำแข็งแรงไม่พูดอะไรสิ่งที่ตอบกลับมามีแค่เพียงมือที่โบกเล็กๆ ใบหน้ายิ้มเขินๆ
พร้อมกับการหันหลังจากลาไปเพียงเท่านั้น
ฮัทก็ไปแล้วสิ่งแรกสิ่งหนึ่งและสิ่งเดียวที่ปรากฏขึ้นมาในความคิดของร่างบาง
สต๊อป เธอพลาดพลั้งลืมนึกถึงร่างสูงไปเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า
คิดอย่างนั้นเฟรมรีบจ้ำขาก้าวออกไปอย่างรวดเร็วทันทีให้ถึงจุดหมายอย่างเร็วที่สุด
ความน้อยใจเล็กๆหายไป มีความรู้สึกบางอย่างดีๆ เกิดเข้ามาแทนที่ บางครั้งใน
ห้วงของจังหวะหัวใจก็แอบ คิดถึงร่างสูงเหมือนกันนะ
.
.
.
.
ตลอดทางเฟรมแอบเผยยิ้มออกมาอยู่เป็นระยะ แต่เป็นยิ้มทีดูแล้วน่าเศร้า ไม่รู้เป็นอะไร
ตลอดที่เธอกำลังก้าวเดิน มันรู้สึก กังวลอย่างบอกไม่ถูก เป็นห่วงร่างสูงมากแต่ว่าก็
พยายามจะไม่คิดอะไรมากนัก
เดินมาจนถึงหอพักก็ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเธอภาวนาตลอดว่าอยากจะให้ถึง
หอพักไวๆจริงๆ ถ้าลางสังหรณ์ถูก ความรู้สึกนี้มันคืออะไรนะ แย่จัง..
" พี่สต๊อปปปป " ร่างบางวิ่งขึ้นบันได ไขกุญแจเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วแต่ว่า
กลับพบกับความว่างเปล่า ไม่มีเสียงตอบรับไม่มีทุกการกระทำ มีแค่เพียงตัวเธออยู่ในห้อง
เธอรู้สึกใจหล่นวูบไปถึงก้นบึ้งของความรู้สึก
" พี่สต๊อป พี่อยู่ไหนอ่าา เฟรมกลับมาแล้ว "
ทำเสียงล้อเล่นทั้งๆที่ รู้สึกไม่ดีทำอะไรก็เหมือนจะดูฟูมฟายไปหมด เหมือนกับว่ากำลัง
จะเกิดเรื่องไม่ดีกับเธอและตอนนี้กำลังเกิดเรื่องไม่ดีกับสต๊อปอยู่เป็นแน่
บ้า..เวอร์ ความรู้สึกอะไรจะเลวร้ายอะไรขนาดนั้น ไม่รอช้าร่างบางรีบวิ่งลงทางบันได
อีกครั้งก่อนจะเดินแทบวิ่งวนไปรอบๆ หอพักในใจก็กระวนกระวาย แต่แล้วเฟรมก็มองเห็น
ศาลาหลังนึง ที่ตั้งอยู่ข้างหลังหอ มีผู้หญิงผมยาวใส่ชุดนักศึกษากำลังนั่งหันหลังให้
เธออยู่ตรงนั้น ต้องเป็นสต๊อปแน่ ลักษณะแบบนี้
ตอนนี้กลับ
รู้สึกดีใจจัง
รู้สึกดีที่รู้ว่าสต๊อปก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่นา ลางสังหรณ์บ้าบ้านั่นเหมือนเธอก่อขึ้นมา
ในใจตัวเองแค่นั้น เฟรมรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงจากทางด้านหลัง และกำลังจะแตะที่
ไหล่ของร่างสูง แต่ว่าก็ต้องชะงักมือเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของสต๊อป ทำเฟรมตกใจ
ความรู้สึกดีที่พึ่งเกิดขึ้นเปลี่ยนเป็นคนละขั้วทันที
" พี่สต๊อป พี่เป็นอะไร " ร่างสูงเหมือนตกใจมากที่จู่ๆคนที่กำลังทำให้เธอร้องไห้
มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ อยากจะทำใจแข็งไม่อยากให้ร่างบางเห็นเธอในสภาพอ่อนไหว
แบบนี้ พยายามไม่ร้องไห้ออกมาแต่ว่าก็ทำไม่ได้เลย สต๊อปได้แต่จ้องมองเข้าไปในแววตา
เฟรมแว๊บนึง ก่อนจะหลบตาร่างบางกำลังจะเดินออกไปหงุดหงิดนี่นาไม่เห็นอะไร
ในแววตานั่นเลย..
" ทำไม " แต่กลับไม่เป็นดังใจคิดสต๊อปไม่สามารถเอาตัวเองออกไปจากตรงนี้ได้เมื่อร่างบาง
เอื้อมมือมาแตะที่แขนเธอ เบาเบา มันเหมือนละลายความตั้งใจของเธอไปทั้งหมดสิ้น
แล้วมีความตั้งใจใหม่เข้ามาแทนที่ ร่างสูงหันหน้ากลับไปสบตากับร่างบางเห็นน้ำใสๆ
ไหลออกมาจากตา พร้อมกับคำสองพยางค์แสดงถึงความไม่เข้าใจกับร่างสูงมากๆ
สต๊อปรู้สึกว่าตัวเองทำความผิดร้ายแรงเกินจะให้อภัย ไม่เคยอยากเห็นน้ำตาของเฟรม
เลย ไม่หน้าให้อภัยจริงๆ
ไม่รู้จะทำยังไงได้แค่ใช้นิ้วปาดน้ำตาของร่างบางออกไปเท่านั้น มือข้างนึงของ
เฟรมก็ยังคงจับแขนของสต๊อปไว้อยู่ก่อนจะเลื่อนมาจับมือไว้ ไม่มีคำพูด
ใดๆเกิดขึ้นมีแต่การกระทำกับรอยยิ้มของร่างสูงเท่านั้น ก่อนที่มือข้างที่ปาดน้ำตา
จะเลื่อนไปแกะมือของร่างบางที่จับมือของสต๊อปออกโดยไร้คำอธิบายใดๆผ่านคำพูด
แต่ร่างสูงพยายามจะสื่อสารทางความรู้สึกในแววตาของเธอ ว่ารู้สึกอะไรมากมาย
เหลือเกิน ทั้งคู่สบตากัน จ้องมองอยู่นานก่อนที่มันจะทำให้หัวใจของเฟรม
เต้นแรงขึ้น แรงขึ้นอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดยั้งไม่รู้แน่ชัดหรอกว่าความรู้สึกที่ร่างสูง
กำลังบอกเธอคืออะไรแต่ว่าใจรู้สึกอบอุ่นและมั่นคงอย่างบอกไม่ถูกเลย
อบอุ่นและมั่นคง
ก่อนจะมากไปกว่านี้สต๊อปเป็นคนตัดความรู้สึกนี้เองโดยการหันหลังให้ร่างบาง
แล้วจะเดินหน้าตาต่อไปในความสงบ
" พี่สต๊อปอย่าพึ่งดิ จะไปก็ช่วยฟังเฟรมก่อน แล้วต่อไปพี่จะไปไหนก็ไปเลย "
ถ้อยคำขออ้อนวอนที่ไม่สวยหรูเป็นใครก็ไม่อยากที่จะรับฟังเลย แต่กลับสต๊อปเธอกลับ
หยุดทุกกาารเคลื่อนไหว ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง แต่ว่าก็ไม่ได้ก้าวเดินต่อไป
เฟรมเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อของเธอ กระดาษสีขาวใน
ตอนนั้น.. เฟรมพลิกเปิดมันขึ้นมา ก่อนจะอ่านประโยคในกระดาษนั่นออกมาเป็นคำพูด
ที่ไม่ได้เป็นคำหวาน ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นสิ่งปลอบใจ เป็นอะไรที่ทำให้สต๊อปรู้สึก
ดีใจอย่างบอกไม่ถูกกับคำพูดคลุมเคลือที่สามารถทำให้คิดไปเองได้ขนาดนั้น
" เฟรม..เฟรม..เฟรม โอ้ย ไม่รู้ิดิเฟรมรู้สึกอะไรบางอย่างมันทำให้เฟรมไม่แน่ใจสับสน
ไม่ได้มั่นใจที่จะบอก ว่าเป็นความรู้สึกยังไง แค่หวั่นไหว แค่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่รู้ดิ เจอ
กันก็บังเอิญ ครั้งแรกเฟรมไม่ชอบหน้าพี่ด้วยซ้ำ คนบ้าอะไรชอบทำตัวแปลก ไม่ค่อยคุยกันดีๆ
แถมพี่ก็น่าเบื่อ น่ารำคาญ กวนตีนสุดๆด้วย แต่ไม่รู้ทำไมเฟรม ใจเต้นเร็วทุกครั้งที่อยู่ใกล้
พี่บอกเฟรมว่า ฝันดีนะยัยโก๊ะ รู้ป้ะเฟรมเก็บไปคิด จนนอนไม่หลับทั้งคืน ทำไมอะแค่คำ
สี่ึคำห้าพยางค์ ไม่อยากคิดก็คิด พอคิดนะ หัวใจเต้นแรงทุกครั้งเลย ทรมานที่สุด "
ตอนแรกพยายามอ่้านที่ตัวเองเขียนลงไปทั้งหมดนะ แต่เวลาพูดทำไมมันทำไม่ได้
อย่างที่เขียนนะสมองกับใจเกรียนจริงๆ แต่ก็พูดออกไปแล้ว เฟรมไม่สามารถมอง
เห็นใบหน้าของร่างสูงได้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไร ไม่มีการตอบรับอะไรก่อนที่สักพักนึง
ขาของสต๊อปจะเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่คิดจะหันหลังกลับมามองร่างบางด้วยซ้ำ
เฟรมใจหล่นวูบรู้สึกสมเพชตัวเอง ไม่น่าพูดออกไปเลยไม่น่าคิดทำอะไรแบบนั้นเลย
ร่างสูงเดินไปพ้นตาแล้วเฟรมไม่คิดจะเรียกหรือรั้งเธอไว้เพราะร่างกายมันเหลือ
กำลังแรงน้อยเหลือเกินและมันก็หมดไปกับน้ำตามากมายที่ไหลออกมา
ผิดที่ปล่อยตัวทำำตามใจ จนทำให้อะำไรมันแย่ลงขนาดนี้
เสียใจกับ การตัดสินใจ โง่ๆแบบนี้จริงๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ปล.แอบจิ้นว่าพื้นหลังคนซ้ายเป็นเฟรมคนขวาเป็นสต๊อปอั้ยยะ
ต้องโทษคนอวดผีที่ทำให้อารมณ์ที่แต่ง กลายเป็นแบบ
คล้ายๆแนววิญญาณหลอนๆ มากกว่าอารมณ์ซึ้งเศร้า
ลองอ่านดิเหมือนนิยายสยองขวัญเลยหลังๆอ่า
เพราะกลัวมากจริงจริงคนอวดผีวันนี้ นอนไม่หลับเลย
ปล. กลับมาจากภูเก็ตและ แต่งสด 5555 แล้วมีเรื่อง
มาเม้ามอยว่า ตอนนั้นกำลังนั่งขี้อยู่ พอ ออกมา แม่บอกแผ่นดินไหว 6.5 ริกเตอร์
.____. ? ไครู้สึกยกมือขึ้นนนน
ปล.ตอนนี้อาจ งง เพราะดึกแล้ว มีหลายอารมณ์ที่แปรปวนมากอะ
ปล.รู้สึกตอนนี้ยาวมาก
thank theme
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น