- Long ago - คอนเฟิร์มอีกที...ว่านายคนนี้น่ะแฟนฉัน!

ลำดับตอนที่ #1 : - 00 - บทนำ

- 00 -
บทนำ

            ณ โรงเรียนอนุบาลเป็ดน้อย ฮอกไกโด

            ขณะนี้คือเวลาพักเที่ยงสุดสบายของเด็กๆ ตัวกะเปี๊ยกทั้งชายทั้งหญิงและทุกคนในโรงเรียนอนุบาลเป็ดน้อย ฮอกไกโดแห่งนี้ นักเรียนทุกคนที่โรงเรียนจะมีกล่องข้าวที่มาห่อมาโรงเรียนทุกวันคนละหนึ่งกล่อง  เช่นเดียวกันกับเด็กชายน่ารักคนหนึ่ง แต่ทว่าเขาไม่เคยคิดที่จะแบ่งให้ใครกินด้วยเลย

แต่เหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว เมื่อจู่ๆ เด็กชายคนนั้นก็เดินไปนั่งลงที่ข้างๆ เด็กหญิงต่างห้องซึ่งมัดจุกสองข้างขึ้นเหมือนน้ำพุ เด็กชายคนนั้นยังคงไม่พูดอะไรออกมาและอีกฝ่ายก็ไม่ได้เอะใจอะไรเช่นเดียวกัน เด็กทั้งสองนั่งเงียบอยู่นาน… จนเด็กชายคนนั้นเริ่มบทสนทนา เขาพูดออกมาว่า…

            “กินไหม (?) -////-” ขณะเดียวกันเด็กชายคนนั้นก็ตักอาหารขึ้นใส่ช้อนพร้อมกับยื่นช้อนที่มีอาหารให้กับเด็กหญิงต่างห้องตรงหน้า ใบหน้าของเด็กชายคนนั้นแดงก่ำ บรรยากาศภายในห้องตอนนี้เงียบไปทันใด…สายตาหลายคู่ของทุกคนภายในห้องรับประทานอาหารได้จับจ้องไปที่เด็กชายกับเด็กหญิงคู่นั้น

            “...” เด็กหญิงได้แต่จ้องนัยน์ตาสีเทาเข้มคู่สวยคู่นั้นอยู่นาน…เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใดเธอถึงอยากจ้องนัยน์ตาสวยคู่นั้นนานๆ อย่างนี้นะ…

            “หืม!?” เด็กชายเรียกสติของเด็กหญิงกลับมาเพราะว่าเธอกำลังเหม่อถึงอะไรสักอย่าง…และไม่นานนักเด็กหญิงก็ตอบกลับมาว่า

            “กินก็ได้” เด็กหญิงคนนั้นตอบกลับด้วยเสียงใสๆ พร้อมกับรับช้อนที่มีอาหารอยู่จากเด็กชายตรงหน้าขึ้นมากิน ภายในช้อนนั้นคือข้าวสวยกับกุนเชียงที่เด็กหญิงคาดว่าอาหารนี้น่าจะเป็นอาหารโปรดของเด็กชายคนนั้น เพราะเธอสังเกตเห็นว่าเด็กชายคนนั้นห่อใส่กล่องมากินทุกวัน

            “ซีโออ่ะ!! ไม่เห็นจะแบ่งพวกเราบ้างเลย!! แง TT^TT”

            “ใช่ๆๆ >^<”

“^////^” เด็กชายคนนั้นไม่สนว่าพวกเพื่อนๆ จะพูดอะไรให้เขา…เขารู้แค่ว่าเขาได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข...จากที่ตอนแรกเด็กชายเป็นฝ่ายยื่นให้เด็กหญิงกิน ต่อมาทั้งสองฝ่ายได้ผลัดกันป้อนกันและกัน…หลังจากวันนั้นมาทั้งสองเริ่มมีความผูกพันกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน… คราวนี้จากเด็กหญิงที่ชอบกินข้าวสวยหมูหยองก็เกิดเปลี่ยนมาชอบกินข้าวสวยกุนเชียงแทน ส่วนฝ่ายเด็กชายจากที่ชอบกินข้าวสวยกุนเชียงก็เปลี่ยนมาชอบกินข้าวสวยหมูหยองแทน ทั้งสองฝ่ายอยากให้ภาพเวลาความทรงจำเหล่านี้อยู่กับเขาทุกวัน อยากให้เวลาตอนนี้หยุดลง แต่ทว่าความจริงนั้นเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก อีกไม่กี่วันทั้งสองก็ต้องแยกจากกันไปในที่ที่พ่อแม่เลือกให้ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อความจริงก็คือความจริงทั้งสองต้องยอมรับมัน…

วันสุดท้าย…

ณ โรงเรียนอนุบาลเป็ดน้อย ฮอกไกโด

บรรยากาศภายในโรงเรียนวันนี้ถูกจัดไว้อย่างสวยงามกว่าทุกวัน เพราะวันนี้คือวันจบการศึกษาอนุบาลของทุกคน หลายๆ คนมีความสุขกับวันนี้มาก ซึ่งต่างจากเด็กชายกับเด็กหญิงคู่หนึ่งที่ไม่เคยต้องการให้มีวันนี้เลย…

ฟึ่บบบ ! ฟึ่บบบ ! ฟึ่บบบ !

            เหล่าหมวกสีดำน้อยๆ ของนักเรียกตัวกะเปี๊ยกถูกโยนขึ้นสู่อากาศมากมาย…เท่าที่ฟังดูมันอาจจะเหมือนการจบมหาลัยนะ แต่ก็ช่างมันเถอะ  -_-^

            “นี่เธอ!” เด็กชายตัวเล็กตะโกนดังลั่นจนคนบริเวณนั้นหันมา…

            “กุนเชียง! O_O” เด็กหญิงนัยน์ตาสีน้ำตาลกลมกับผมสีดำถักเปียสองข้างที่แลดูสวยกว่าทุกวัน เธอยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อน เสียงใสๆ ของเด็กหญิงเรียกชื่อของเขา (ที่คิดขึ้นมาเอง) เธอถึงกับตกใจเมื่อเจอเด็กชายคนนั้น…เธอพยายามจะออกจากที่นี่ไปแบบเงียบๆ โดยที่ไม่ต้องเจอกัน แต่ก็ผิดแผน…

            “เธออยู่นี่เองเค้าหาตั้งนาน…” เด็กชายฝืนยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ในใจไม่รู้สึกอย่างที่แสดงออก

            “...”

            “เราจะได้เจอกันอีกไหม ?”

เด็กหญิงตอบคำถามนั้นให้เด็กชายไม่ได้ ร่างบางได้แต่เม้มปากและกัดฟันแน่น…

            “...” เธอพยายามที่จะไม่ตอบคำถามเพราะกลัวว่าความอ่อนแอที่ตนซ่อนไว้จะแสดงออกมาให้คนตรงหน้าเห็นอย่างชัดเจน…

            “เค้าเรียนรู้ประโยคหนึ่งอยู่หลายอาทิตย์กว่าจะรู้ความหมายมัน…” เด็กชายพูดมันออกมาด้วยเสียงที่สั่นเทา

“พาสต้า!! ลูก!!” ยังไม่ทันที่เด็กชายตรงหน้าจะได้พูดประโยคหนึ่งที่เขาพยายามหามันมาหลายอาทิตย์ พ่อและแม่ของเด็กหญิงก็เดินไปทางพวกเขา ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้เด็กชายเป็นเชิงว่าขอพาตัวลูกตนกลับก่อน

”พาสต้าต้องกลับแล้ว ไว้คุยกันใหม่นะจ๊ะเด็กๆ โชคดีนะ ^^” พูดจบก็จับมือพาลูกตนเดินเพื่อจะไปขึ้นรถ

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูก? ยิ้มสิจ๊ะ ^___^” หญิงสาวผู้เป็นแม่ทักขึ้นหลังจากที่สังเกตเห็นลูกของตนมีท่าทีแปลกๆ เหมือนกำลังจะร้องไห้

            “...” เด็กหญิงได้แต่เงียบเป็นคำตอบ

            “ลูกคงคิดถึงเพื่อนๆ น่ะ ^^” คราวนี้ชายหนุ่มกลางวัยผู้เป็นพ่อก็ตอบแทนหลังจากที่เด็กหญิงเงียบไปไม่ยอมตอบอะไร

“ฮือๆๆๆ!! แงๆๆๆ!! ” จู่ๆ เด็กหญิงก็โผเข้ากอดหญิงสาวผู้เป็นแม่และร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ไหวต่อไป…

ภาพความทรงจำของเด็กหญิงกับเด็กชายสองคนที่เคยนั่งข้างๆ กันตอนพักเที่ยง และนัยน์ตาสีเทาเข้มสวยคู่นั้นก็แล่นเข้ามาในหัวของเด็กหญิง คราวนี้จากเสียงร้องไห้ที่ดังอยู่แล้วก็เพิ่มทวีคูณเข้าไปอีกเท่าตัว…

เม้นท์+โหวต ขอแค่นี้ได้หรือเปล่า?