คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
บทนำ
โรม
ูมม ูมมม
รถยน์ันหน้าระเบิลายเป็นอเพลิ ทำให้รถยน์ันหลั้อลวามเร็ว หนีารไล่ล่าอรถมอเอร์ไ์ที่วิ่ปา้ายวา
“พวมึ พานายน้อยหนีไป”ายใส่แว่นำสั่ารเสียั ทำให้พวมันะลอรถยน์
“แล้วนายท่านล่ะรับ”มันอุ้มเ็น้อยวัยห้าวบที่ำลัหลับอยู่และใื่นเมื่อไ้ยินเสียปืนั
“ไม่้อห่ว้า พวมึหนีันไป่อน”
ายนเิมลารถยน์พร้อมอาวุธรบมือ
“พวเราแยย้ายันไป”
ลุ่มายที่ี่มอเอร์ไ์มาันเป็นร้อยันสรามระหว่าแ๊มาเฟียเิึ้น
โรพยาบาลรับาล ผู้นพลุพล่าน ทั้นเ็บาิพี่น้อ หมอพยาบาลพร้อม่วยบรรเทาวามเ็บปว
“ุหมอๆ ะ ยายอหนูะายไหมะ”
เ็หิแ้วะรั ร้อไห้วิ่ามรถเ็นหิราวัยหสิบปีที่ถูรถยน์นาาร้ามถนนไป่วยลูหมาที่อยู่ลาถนน
“ยายอหนูไม่เป็นอะไรมาหรอ้ะ”พยาบาลปลอบใ
“ฮือๆ ยาย๋า...ฮือๆ ยายอย่า...เป็นอะไรไปนะ ยายเป็นอะไรไป แ้วะอยู่ับใร”
ผู้นหันมามอภาพรหน้าอย่าสสาร เ็หิร้อไห้เสียั
“หนู ทำใีๆ ไว้ ถึมือหมอแล้ว ปลอภัยแน่ๆ ้ะ” พยาบาลสาวที่วิ่ามมาปลอบใเ็น้อย
“อบุ่ะ...” เ็หิยมือไหว้
ารเินทาสิ้นสุลที่หน้าห้อผ่าั
“หนูเป็นาินไ้ใ่ไหมะ” พยาบาลนเิมเินเ้ามาถาม
“ใ่่ะ ยายหนูะเป็นอะไรมาไหมะ” มือเล็ๆ ปาน้ำาที่ไหลออมาลอเวลา
“หนูทำใีๆ เ้าไว้ ุหมอ้อรัษายายหนูอย่าีที่สุ่ะ”
เ็หิยิ้มออมาไ้พร้อมน้ำา
ภายในโรพยาบาลบริเวแผนประาสัมพันธ์
“อโทษนะรับ ผมอพบผู้อำนวยารโรพยาบาลหน่อยไ้ไหมรับ” ท่านแทนไทนัารเมือให่วัยห้าสิบปี ผมสีอเลา เอ่ยออมา มีรอยยิ้มที่ริมฝีปา
“ไ้่ะท่าน แ่รอสัรู่นะะ”
ทุนรู้ัท่านีาแหล่โลโเียล่าๆ แ่ท่านไม่รู้ันพวนี้
ภายในห้อรับแอโรพยาบาล
“สัรู่นะะ ผอ.ะลมาพบท่าน่ะ” พยาบาลนเิมเิท่านเ้าห้อรับรอแ
“พวนายรออยู่้านอแล้วัน” ท่านแทนไทเินามไป แ่หันมาบอผู้ิามเบาๆ แ่ทรอำนา
หน้าห้อผ่าั เ็หิแ้วะรัเินไปมาอย่าัวลใ ทุอย่า่ามืมนสำหรับเ็หิัวน้อยๆ
“หนูไม่้อห่วนะ๊ะ พวเราะ่วยุยายหนูอย่าเ็มที่เลย้ะ” พยาบาลนเิมมาบอพร้อมปลอบใ
“อีไม่นาน ุยายหนู็ะหายเป็นปิ”
เ็หิร้อไห้ลอเวลาในารพูุย
“หนู...หนูอบุมาๆ เลย่ะ แล้ว...แล้วเรื่อเิน่ารัษาล่ะ๊ะ” เ็หิาแาบวม้ำ
“หนู หนูไม่มีเินเลย่ะ” เ็หิัวน้อยเริ่มมีวามัวลใเ้าสู่หัวสมอเสียเธอพูอ่อยๆ
“ไม่เป็นไร่ะ มีนรับเป็นเ้าอไ้แล้ว”
เ็หิยิ้มออมาไ้ทั้น้ำา
“ริๆ หรือะ... ยายหนูปลอภัย แถมมีนรับเป็นเ้าอไ้้วยหรือะ...อบุมาๆ เลย่ะ”
โลสว่าสใสลายเป็นสีมพูสำหรับเ็หิ แม้ว่าวันนี้เธอะไม่รู้ว่า “ใร” เป็นผู้มีพระุนนั้น
แ๊มาเฟียให่
“ลุหวัศึรั้นี้ให่หลวนัอย่าไรันอฝานายเวย์ับนารินไว้ให้นาย่วยูแลพวเา้วย”
พ่อเวย์สั่นสนิทที่นไว้วาใ พวเาถูลอบทำร้ายานแปลหน้าลอเวลา
“เ้านายไม่้อห่ว ผมะูแลนายน้อยับุหนูนารินเป็นอย่าียิ่ว่าีวิอผมอี”ลุหวัให้สัา ทำให้บิาเ็น้อยยิ้มออมาไ้
ผ่านไปหลายเือน เียนไ้ที่เ็หิมาเยี่ยมทุวัน ทุนที่เห็นอเอ็นูไม่ไ้
“ยาย๋า เป็นอย่าไรบ้า๊ะ”
หิรามอูเ็สาวอย่ารัใรเอ็นู
“พรุ่นีุ้หมอให้ลับบ้านไ้แล้ว แ้วีใไหม”
แ้วะรัยิ้มีใอย่ามา
“ริๆ หรือ๊ะ ยายะไ้ลับบ้านอเราแล้ว”
นเป็นยายยื่นมือไปลูบหัวเบาๆ
“ริๆ ้ะ”
แ้วลุึ้นโผเ้าอยายไว้แน่น
“า้อีใมาๆ เลยที่ยายะไ้ลับบ้านอเรา พวเราะลับมาอยู่ันพร้อมหน้าอีรั้” เธออยายอย่าลัวท่านะหนีหายไปอี
“เพราะยายแท้ๆ ทำให้พวเราทุน้อลำบาันหมเลย” ยายมอหลานสาวที่รัเหมือนแ้วาวใ
“แ้ว็้อมาโรพยาบาลทุเย็น ่วเ้ารีบไปโรเรียน”
มันเป็นารแสวามรั วามัูที่หลานสาวมี่อยาย ทุนที่เห็นะยิ้มาม
“ยายอบใแ้วมาๆ เลยทีู่แลัวเอและาไ้แม้วันที่ยายนอนโรพยาบาล” มอหน้าหลานรัอย่าภูมิใในัวเธอ
บริเวบ้านไม้หลัเล็ รายรอบ้วย้นไม้ให้ร่มเายายลับาโรพยาบาล
“แ้ว าเอ็ไปไหนเสียล่ะ” ยายถามหลานสาวที่เินหอบ้าวอเ้ามา
“าไปส่ผัในลา้า” เธอรีบรินน้ำใส่แ้วส่ให้ยาย
“ผัปลอสารที่พวเรา่วยันปลูไว้ามมาๆ” ยายยิ้ม มอมันอย่ามีวามสุ
“่อแ่นี้ไป เราสามนะอยู่ันอย่ามีวามสุ” นาอร่าหลานสาว
“แ่นี้็เป็นวามสุที่สุในีวิยาย” หิราน้ำาไหลรินมาอย่าไม่รู้ัว อเ็หิไว้แน่นๆ
“รอบรัวเล็ๆ อเรา มีายาย แล้ว็หลานสาว”
หลัานั้นไม่นาน ท่านแทนไทมาเยี่ยมหลัายายอแ้วออาโรพยาบาล ท่านรู้สึเสียใที่รถยน์อท่านับนหิรา แม้ว่า่วที่อยู่โรพยาบาลเาะส่นและอินไปให้ลอเวลา
“เิท่านนั่่อน่ะ” ยายออมา้อนรับ ยิ้มแย้มแ่มใส
“ยาย...หายีแล้วใ่ไหม”
หิราพยัหน้าเปื้อนยิ้ม ท่านมอสภาพภายในบ้าน
“ผมยินีรับผิอบทุอย่าที่เิึ้นรับ” ท่านพูออมาอย่าเรียบ่าย ไร้พิธีรีอ
“อิัน้ออบุท่านมา สำหรับาร่วยเหลือทุเรื่อนะะ” หิรายมือไหว้อย่าสำนึในวาม่วยเหลือ
“อย่าพูอย่านั้นเลยรับ”
หิรามอายภูมิาน ที่ให้าร่วยเหลือเิน่ารัษาพยาบาล
“แ่ยายไม่เป็นอะไร ผม็ีใแล้ว” ท่านพูออมาาใ มีวามห่วใยนรหน้า
“ยายมีอะไรให้ผม่วย บอไ้นะรับ ส่วนหลานสาวยาย ผมะส่เสียให้เล่าเรียนเท่าที่วามสามารถเาะเรียนไ้” ท่านแทนไทล่าวทิ้ท้ายไว้ ยายเินมาส่อย่าอ่อนน้อมถ่อมน
“อบุท่านมาๆ นะะ” นายมือไหว้
รถยน์ันามพร้อมนับและบอี้าร์ลุ่มให่เลื่อนัวออไป้าๆ
“ท่านิใีแท้ๆ เลย ไม่เห็นเหมือน่าวในทีวีหรือนพูันเลย”
หิรายิ้มอย่าโล่ใ มีวามสุับารมีีวิเพิ่มมาึ้น
เิเหุาร์ระเบิบวนรถยน์หัวหน้ามาเฟีย
“นายให่รับ พวเราะูแลนายน้อยเป็นอย่าี”พ่อบ้านให่แ๊มาเฟียมัรพูาให้สัาับหัวหน้าแ๊
“ฮือๆ ุพ่อไปไหน” เ็น้อยร้อหาบิาใแทบา
“นายน้อยรับ ุพ่อนายน้อยไม่อยู่แล้ว นายน้อย้อเ้มแ็ เิบโเป็นมาเฟียที่ยิ่ให่เหมือนุพ่อนะรับ”ลุหวัพูับเ้านายน่อไป
“ผม ผมไม่อยาเป็นมาเฟีย ะหาพ่อ”เ็ายร้อไห้น้ำาแทบเป็นสายเลือ
ความคิดเห็น