ย้อนคืนรัก (อิงฟ้า-คีตะ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ ๑ หายนะของชีวิต

ฉันอิง อิงฟ้า อนันต์กุล ทายาทANK Group เรียนจบก็แต่งงานกับรุ่นพี่ที่ตามจีบตั้งแต่สมัยเรียน ทันทีที่เรียนจบในวันรับปริญญา จู่ๆเขาก็ขอฉันแต่งงาน ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกคืออะไร แต่เพราะที่ผ่านมาเขาแสดงให้ฉันเห็นมาตลอดว่ารักฉัน ตามจีบ ตามเฝ้า ตามดูแลไม่เคยห่าง แม้เขาจะเรียนจบไปแล้วก็ยังคอยตามดูแล พอโดนขอแต่งงานต่อหน้าคนเยอะๆ ในที่สาธารณะ ด้วยสถานการณ์ตรงหน้าที่บีบบังคับหรือเปล่าไม่แน่ใจ ฉันตอบตกลงแต่งงานกับเขา และไม่นานงานแต่งงานก็เกิดขึ้น กลายเป็นข่าวดังของทุกสื่อไม่ใช่เฉพาะสื่อของบริษัทฉัน ทุกอย่างดูดีไปหมด เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ความสาวของฉันไปในคืนวันแต่งงาน เขายังคงรักฉัน ดูแลฉัน แต่เพียงแค่สามเดือนที่มีความสุข หลังจากนั้นความสุขในขีวิตคู่ของเราก็ไม่มีอีกเลย ด้านมืดที่ฉันไม่เคยเห็นเริ่มเปิดเผยออกมา ให้เราทะเลาะกันทุกวัน เขาแทบจะไม่อยู่ติดบ้าน เรื่องผู้หญิงมีมากระทบใจฉันไม่เคยหยุด แต่เชื่อไหมในขณะที่ฉันต้องเสียใจเพราะผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าสามี กลับมีผู้ชายอีกคนที่คอยปลอบใจฉัน ดูแลฉัน 



"พี่วิน นี่พี่ไปนอนกับผู้หญิงมาอีกแล้วใช่ไหม" ฉันเอ่ยถามพี่วินสามีของฉันทันที ที่เขากลับเข้ามาในบ้าน

"พี่ไปทำงานมา เหนื่อย อย่าหาเรื่องได้ไหมอิง พี่เหนื่อย" พี่วินไม่ยอมรับและตะคอกใส่หน้าฉันด้วยความโกรธ

"หึ! ไปทำงาน ไปทำงานท่าไหนหล่ะ รอยลิปสติกติดคอเสื้อขนาดนั้น กลิ่นน้ำหอมที่ติดตัวอีก มันกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงนะ อิงเพิ่งรู้นะว่าพี่เปลี่ยนมาใช้น้ำหอมผู้หญิง" ฉันหัวเราะในลำคอทันทีที่ฟังเขาพูดจบ ก่อนจะเดินไปจิ้มตรงคอปกเสื้อของเขาที่มีรอยลิปสติกติดอยู่ 

"ก็แค่คนเดินสะดุด แล้วพี่ช่วยรับไว้นะ จะอะไรหนักหนาว่ะ ทำงานก็เหนื่อยพอแล้ว อยากนอนพักโว๊ย ง่วง" พี่วินยังคงเอ่ยแก้ตัว และแน่นอนเขาก็ใส่อารมณ์โมโหเพื่อจะให้ฉันหยุดเถียงกับเขา และเขาก็เดินทิ้งฉัน เดินขึ้นไปด้านบนทันที ฉันรู้เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ต่อให้เห็น มีหลักฐานสุดท้ายเขาก็จะใช้วิธีโมโห หงุดหงิดกลับมาเพื่อให้ฉันหยุด 



ตู๊ด ตู๊ด 

"น้องอิงมีอะไรหรือเปล่าครับ" ทันทีที่ฉันกดโทรออกหาใครบางคน ทุกครั้งที่ฉันกดโทรหาเขาไม่เคยรอเรียกสายนาน เขาก็มักจะรับสายทุกครั้ง

"ฮือ...ฮือ อึก อิงเหนื่อยอ่ะพี่คีย์ ทำไมพี่วินต้องเปลี่ยนไป ทำไมทุกอย่างไม่เหมือนเดิม ฮือ...อึก" ฉันร้องไห้และถามคำถามเดิมๆซ้ำๆกับเขาทุกครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็ยังคงอยู่ฟังฉัน

"อย่าร้องนะน้องอิง พี่คีย์อยู่ตรงนี้นะ พี่คีย์ไม่อยากให้น้องอิงต้องมาร้องไห้อีกแล้ว ถ้าเหนื่อยก็พอไหมคะ" ประโยคปลอบใจที่บอกว่า "พี่คีย์อยู่ตรงนี้นะ" คือประโยคที่ฉันจะได้ยินทุกครั้ง และเป็นประโยคที่อุ่นใจในทุกครั้งเช่นกัน แต่ครั้งนี้พี่คีย์บอกฉันให้พอเหรอ ทุกครั้งไม่เคยมีคำนี้ออกมาเลย 

"อิงพอไม่ได้อ่ะพี่คีย์ อิงพึ่งจะแต่งงานได้ไม่ถึงปี ถ้าอิงพอครอบครัวอิงหล่ะ ทุกคนจะพูดถึงครอบครัวอิงยังไง อิงไม่อยากให้ครอบครัวเสียหายเพราะอิง" ฉันเอ่ยบอกพี่คีย์ออกไปตามความคิด ถามว่าเหนื่อยจนอยากพอไหม ก็อยากนะ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ตามมาก็ต้องอดทนต่อ อยากย้อนเวลากลับไปจัง

"พี่เข้าใจคะ ทุกครั้งที่น้องอิงเหนื่อย พี่คีย์จะอยู่ตรงนี้นะคะ พี่คีย์จะอยู่ข้างๆน้องอิงเสมอนะคะ" อีกครั้งที่พี่คีย์เอ่ยบอกฉันจนมันรู้สึกอบอุ่นในใจ ถ้าวันนั้นคนที่ขอฉันแต่งงานเป็นพี่คีย์มันจะดีแค่ไหน แต่ก็คงได้แค่คิด เพราะสำหรับพี่คีย์ฉันก็เป็นได้เพียงน้องสาวที่เป็นแฟนของเพื่อนสนิทของเขา 

"คะ อิงขอบคุณพี่คีย์มากเลยนะคะที่อยู่ข้างๆอิงเสมอ อิงไม่รบกวนพี่คีย์แล้วคะ" ฉันเอ่ยขอบคุณพี่คีย์ก่อนจะวางสายจากพี่คีย์



หลังจากวันนั้นชีวิตคู่ของฉันกับพี่วินก็ยังเหมือนเดิม มีแต่ความทุกข์ใจ เพราะความเจ้าชู้ของเขา ช่วงหลังๆมานี้ผู้หญิงของเขาโทรมาก่อกวนฉันก็มีนะ หนักสุดส่งคลิปร่วมรักมาเลยหล่ะ จนในที่สุดวันแห่งหายนะของชีวิตของฉันก็มาถึง

ฉันกำลังนั่งทำงานอยู่ที่บริษัท และพี่วินก็บอกว่ามีคุยงานกับลูกค้าที่ต่างจังหวัด และอยู่ๆก็มีข้อความเข้ามาในมือถือของฉัน



Line

ผู้หวังดี : (รูปภาพ) รูปสามีของฉันกำลังมีความสุขกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่คุ้นตาสำหรับฉันมาก

ผู้หวังดี : (โลเคชั่น) โลเคชั่นของสถานที่

ผู้หวังดี : คุณควรรีบมานะถ้าอยากตาสว่างมากกว่านี้



ทันทีที่ฉันเห็นข้อความใจฉันเต้นรัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะภาพของผู้หญิงคนนั้นคุ้นตาฉันมาก และฉันภาวนาให้ไม่ใช่เรื่องจริง ฉันจึงรีบหยิบกระเป๋าวิ่งไปที่ลิฟต์เพื่อจะไปตามโลเคชั่นที่ถูกส่งมา เป็นบ้านพักบนเขาแถวเขาใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านพักของครอบครัวพี่วิน และแน่นอนว่าฉันเคยไปที่นั้น 



กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง



"ฮัลโหลคะพี่คีย์" ระหว่างที่ฉันกำลังเร่งไปให้ถึงจุดหมายก็มีสายเรียกเข้า เป็นพี่คีย์ที่โทรเข้ามา ฉันจึงกดรับสายทันที

"น้องอิงอยู่ไหนครับ อยู่บริษัทหรือเปล่า พี่ว่าจะคุยเรื่องโฆษณาตัวใหม่ของสายการบินนะครับ" 

"อิงไม่ได้อยู่บริษัทคะ อิงกำลังไปบ้านพักบนเขาของพี่วินที่เขาใหญ่คะ"

"น้องอิงไปทำไมครับ แล้วเกิดอะไรขึ้น" ทันทีที่ฉันเอ่ยบอก พี่คีย์ก็ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจะตกใจและเป็นห่วง

"เมื่อสักครู่มีใครก็ไม่รู้คะส่งไลน์มาหาอิง ส่งภาพพี่วินกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อิงคุ้นหน้ามาให้ พร้อมโลเคชั่น และยังบอกอีกนะคะ ว่าถ้าอิงอยากตาสว่างก็ควรรีบไป อิงอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช่คนที่อิงคิดหรือเปล่าคะ" ฉันเอ่ยบอกพี่คีย์ตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนฉันต้องเหยียบคันเร่งเพื่อไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็วที่สุด

"ตอนนี้ถึงไหนแล้วคะ" พี่คีย์เอ่ยถามอีกครั้ง และเมื่อไรที่ลงท้ายด้วยคะ นั้นคือพี่คีย์กำลังกังวลและเป็นห่วงฉันมาก ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาหรือตกอยู่ในอันตราย พี่คีย์มักจะลงท้ายประโยคให้ฉันอุ่นใจด้วยคำว่าคะ 

"ตอนนี้กำลังจะเข้าสระบุรีแล้วคะ" 

"พี่จะรีบตามไปนะคะ น้องอิงต้องขับรถดีๆ ทำอะไรก็ระวังตัวด้วยนะคะ พี่คีย์จะไปถึงให้เร็วที่สุดคะ" พี่คีย์ก็คือพี่คีย์ที่แสนดีของน้องอิงเสมอ ให้ความอบอุ่น ปลอดภัย และอยู่เคียงข้างเสมอ 



ตอนนี้ฉันเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางแล้วหล่ะ ฉันไม่รอช้าที่จะรีบเดินขึ้นไปบนบ้าน และค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้าน ฉันเดินไปเรื่อยๆ ก็เริ่มได้ยินเสียงครวญครางของความสุขสมดังเข้ามา เสียงมาจากห้องนอนใหญ่ ฉันไม่รอช้าที่จะรีบเดินเข้าไป เพื่อให้เห็นกับตาว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช่คนที่ฉันไม่อยากให้เป็นหรือเปล่า



แกร๊ก!



"กรี๊ดดด พี่วินทำกับอิงแบบนี้ได้ยังไง จะผู้หญิงคนไหนอิงไม่เคยวุ่นวายแม้จะเจ็บ แต่ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไม ทำไม" ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป ภาพที่เห็นผู้หญิงที่คุ้นเคยกำลังควบขี่อยู่บนตัวผู้ชายที่ได้ชื่อว่าสามีของฉัน และเขาทั้งคู่กำลังเสพสมกันอย่างสุขสม พอพวกเขาได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของฉันก็ผละตัวออกจากกัน ฉันยิ่งเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดเจนขึ้น ฉันได้แต่เอ่ยถามพี่วินสามีของฉันว่าทำไมต้องเป็นเธอ

"อิงใจเย็นๆนะ ก็แค่อารมณ์ของผู้ชาย" พี่วินหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันและบอกให้ใจเย็น หึ! ให้ใจเย็นที่สามีตัวเองกำลังเสพสมกับผู้หญิงคนนี้นะเหรอ

"พี่จะให้อิงใจเย็นกว่านี้เหรอคะ ที่ผ่านมาอิงยังใจเย็นไม่พอเหรอ ทำไมทั้งสองคนต้องทำกับอิงแบบนี้ เราหย่ากันเถอะคะ อิงยอมแพ้ อิงให้อิสระกับพี่แล้ว" ฉันยังคงเอ่ยถามออกไปด้วยความเจ็บปวด

"พี่ไม่หย่านะอิง มันก็แค่ความใคร่นะอิง ผู้หญิงเสนอมาพี่ก็แค่สนอง" คำแก้ตัวของพี่วินโครตจะทุเรศเลย ทำไมฉันถึงเลือกแต่งงานกับผู้ชายทุเรศๆแบบนี้นะ

"อ๊าย! พี่วินว่าพัดเสนอตัวให้พี่เหรอ พี่นั้นแหละที่แอบยัยอิงมานอนกับพัดตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว พี่บอกว่ายัยอิงหัวโบราณไม่ยอมนอนกับพี่ จนแต่งงานพี่ก็บอกว่าเบื่อเมียที่แสนจืดชืดของพี่ มันไม่เร้าใจพี่ไง" ผู้หญิงที่คุ้นเคยก็คือพัดชาเพื่อนในกลุ่มของฉันเอง ฉันไม่คิดเลยว่าพัดจะทำแบบนี้กับฉัน

"พัดทำไมแกทำแบบนี้กับฉัน ฉันเห็นแกเป็นเพื่อนแต่แกไม่เคยเห็นฉันเป็นเพื่อนเลยซินะ" ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าที่ผ่านมาพัดชาเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนของมันหรือเปล่า

"หึ! เพื่อนเหรอ ฉันอยู่กับแกเพราะคุณหนูอย่างแกมีแต่คนอยากเข้าหาอยากสนิท ฉันก็คบแกเพื่อยกระดับตัวเองแค่นั้นแหละ ฉันจะบอกให้นะพี่วินนะเป็นผัวฉันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แกแย่งผัวฉันไม่ใช่ฉันแย่งผัวแก แกโชคดีที่บ้านแกรวยไงเลยได้แต่งงานจดทะเบียนถูกต้อง ในขณะที่เมียที่มาก่อนอย่างฉันต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้" พัดชายิ้มหยันก่อนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมดสิ้น

"พูดอะไรว่ะพัด พี่ไม่เคยมองเธอเป็นเมีย เมียพี่มีคนเดียวคืออิง ส่วนเธอก็แค่คู่นอนที่แลกด้วยเงินเท่านั้น อย่าลืมซิ เธอนอนกับพี่เพื่อแลกกับเงินมาตั้งแต่แรก พี่อาจจะเบื่อที่อิงไม่ตอบโจทย์เรื่องบนเตียงเหมือนเธอ แต่พี่ก็รักอิงคนเดียว" พี่วินเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งยกนิ้วชี้หน้าพัดชา และเดินมาโอบเอวฉันไปแนบชิดเขา 

"พอเถอะพี่วิน อย่าพูดว่ารักอิงเลย ถ้าพี่รักอิงจริงๆ พี่จะไม่มีวันนอกใจ นอกกายอิง เพราะถ้าพี่รักอิงพี่จะไม่อยากเห็นอิงต้องเสียใจหรือเสียความรู้สึกเพราะพี่" ฉันเอ่ยบอกพี่วินพร้อมทั้งสะบัดตัวออกจากพี่วิน 

"พี่รักอิงเสมอนะ ให้อภัยพี่นะ" พี่วินเอ่ยบอกฉันอีกครั้ง

"ไหนพี่บอกพัดว่าพี่จีบยัยอิง เพราะพี่แค่อยากเอาชนะพี่คีย์ไงคะ พัดรักพี่นะพี่วิน พัดนอนกับพี่เพราะพัดรักพี่ไม่ใช่เพราะอยากได้เงินพี่" พัดชาเอ่ยถามพี่วินพร้อมทั้งดึงมือพี่วินมาจับไว้และบอกว่าเธอรักพี่วิน 

"ใช่ตอนแรกเพราะฉันแค่อยากเอาชนะไอ้คีย์ แต่พอได้รู้จักอิง ฉันก็หลงรักอิงจริงๆ ที่ฉันขออิงแต่งงานเพราะความรักไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะไอ้คีย์" พี่วินเอ่ยขึ้นก่อนจะเอามือออกจากพัดชา

"มันเกี่ยวอะไรกับพี่คีย์" ฉันเอ่ยถามทั้งคู่ออกไป เพราะในใจตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าอะไรคือการเอาชนะพี่คีย์

"ไม่เกี่ยวอะไรกับไอ้คีย์ทั้งนั้นแหละ เธอกลับไปได้แล้วพัดชา ต่อไปนี้ฉันกับเธอจบความสัมพันธ์กันแค่นี้ พี่ขอโทษนะอิง พี่สัญญาว่าพี่จะเปลี่ยนตัวเอง พี่รักอิงนะ" พี่วินเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่พัดชาจะได้พูดอะไรต่อ พร้อมทั้งหันไปขึ้นเสียงใส่พัดชาให้ออกไปจากที่นี้ ก่อนจะหันมาจับมือฉันไว้พร้อมทั้งบอกรักฉันอีกครั้ง ฉันควรจะให้อภัยเขาดีไหม หรือ ฉันควรจะพอ

"พี่วินจะมาทิ้งพัดแบบนี้ไม่ได้นะคะ พัดไม่ยอมเด็ดขาด พัดรักพี่วินรักมาตั้งนานแล้ว รักมาก่อนยัยอิงด้วยซ้ำอ่ะ" พัดชาวิ่งมาดึงพี่วินออกจากฉัน พร้อมทั้งกอดซบพี่วินเอาไว้

"ปล่อยพี่พัด เรื่องของเรามันเริ่มมาจากเธอนอนกับพี่แลกเงิน พี่ไม่ได้รักเธอ พี่รักอิงคนเดียว และต่อจากนี้ไปพี่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่ออิง พี่เสียอิงไปไม่ได้" พี่วินผลักพัดชาออกจากตัวก่อนจะย้ำสถานะกับพัดชาอีกครั้ง 

"พอเถอะคะ อิงบอกแล้วไงคะว่าอิงยอมแพ้แล้ว  อิงเจ็บพอแล้ว เราหย่ากันนะคะ พี่อยากทำอะไร อยากนอนกับผู้หญิงคนไหนก็แล้วแต่พี่เลยคะ อิงขอคืนอิสระให้พี่คะ" ฉันเอ่ยบอกพี่วินด้วยน้ำตา พร้อมใจที่เจ็บปวด และหันหลังเพื่อจะเดินออกไปจากตรงนี้

"ไม่อิง พี่รักอิง พี่ไม่หย่า พี่ขาดอิงไปไม่ได้ ให้อภัยผัวเลวๆคนนี้นะคะ พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าพี่จะเปลี่ยนตัวเอง พี่จะเป็นผัวที่ดี พี่จะไม่ทำให้อิงต้องเสียใจอีก ให้อภัยผัวเลวๆคนนี้สักครั้งนะคะ" พี่วินวิ่งเข้ามากอดเอวฉันจากข้างหลัง ก่อนที่ฉันจะเดินพ้นห้องนี้ไป ฉันรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหล่ของฉันที่หน้าของพี่วินซบอยู่ พร้อมถ้อยคำขอโทษที่มาพร้อมเสียงสะอื้น พี่วินก็เป็นอีกคนที่ชอบใช้คำว่าคะในทุกครั้งที่รู้สึกผิดกับอะไรสักอย่างแล้วอยากขอโทษฉัน ฉันควรให้โอกาสเขาแก้ตัวไหม หรือฉันควรเจ็บแล้วพอ ฉันไม่รู้เลยว่าฉันควรต้องเลือกอย่างไหน แต่ไม่ทันได้คิดต่อ ก็เหมือนพี่วินถูกกระชากออกจากตัวฉันไป

"ไม่ พี่วินต้องเป็นของพัด พัดรักพี่วิน พัดไม่ยอมให้นังอิงมันได้พี่เด็ดขาด ถ้าพี่วินยังเลือกมัน พัดก็จะลบมันออกจากโลกนี้ให้เองคะ" เป็นพัดชาที่ดึงพี่วินออกไปจากฉัน เธอเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่เกลียดชังฉันก่อนจะยกกระบอกปืนจ่อมาที่ฉัน

"อย่านะพัด อย่าทำอะไรอิง ทุกอย่างคนผิดคือพี่ เพราะความมักมากไม่รู้จักพอของพี่ ยิงพี่แทน อย่าทำอะไรอิง พี่..." พี่วินยกมือขึ้นเหมือนส่งสัญญาณว่ายอมแพ้ พร้อมทั้งบอกว่าทุกอย่างเพราะเขา ให้ยิงเขาแทน พี่วินยอมตายแทนฉัน ก็หมายความว่าพี่วินรักฉันจริงๆ แต่สิ่งที่พี่วินทำให้ฉันเจ็บ มันทำให้ฉันกลัวไม่อยากกลับไปเจ็บแบบนั้นอีก แต่ไม่ทันที่พี่วินจะพูดอะไรจบประโยคนั้น



ปัง!



"ไม่...อิง"



"น้องอิง"



เสียงปืนที่ดังขึ้นพร้อมความรู้สึกเจ็บแปลบที่เข้ามา ร่างของฉันทรุดลงไปบนพื้น พร้อมเสียงตะโกนของพี่วินที่วิ่งมาหาร่างของฉัน และ เสียงตะโกนของพี่คีย์ พร้อมการ์ดของพี่คีย์ที่เข้ามาแย่งปืนและจับตัวพัดชาไว้



"ฮือ... อิงพี่ขอโทษ อย่าเป็นอะไรนะ พี่วินรักอิงนะ พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง พี่สัญญาว่าพี่จะเปลี่ยนตัวเองใหม่ พี่จะเป็นสามีที่ดี อยู่กับพี่นะคะ อย่าทิ้งพี่ อึก..." พี่วินวิ่งเข้ามาช้อนร่างของฉัน กอดซบและจูบพรมที่หน้าผากของฉัน ทั้งยังร้องไห้เอ่ยบอกฉันด้วยเสียงสะอื้น

"เพราะมึงไอ้วิน กูไม่น่าหลีกทางให้มึงเพราะคำว่าเพื่อนเลย กูไม่น่ายกหัวใจของกูให้มึงย่ำยีเลย" พี่คีย์วิ่งเข้ามาผลักพี่วินออกจากร่างของฉัน แล้วดึงร่างฉันไปไว้ในอ้อมกอดของเขาแทน

"ไม่เป็นอะไรนะคะ รถพยาบาลกำลังมา พี่คีย์ขอโทษนะคะที่มาช้า พี่คีย์ขอโทษที่ปล่อยหัวใจของพี่คีย์ให้คนอื่นรังแก พี่คีย์ขอโทษ ถ้ามีโอกาสอีกครั้งพี่คีย์จะไม่มีทางปล่อยหัวใจของพี่คีย์ให้ใครย่ำยีอีกเลย อย่าทิ้งพี่คีย์ไปนะคะ หัวใจของพี่คีย์" พี่คีย์พรั่งพรูความในใจบอกฉันทั้งน้ำตา หัวใจของพี่คีย์เหรอ ประโยคนี้หมายความว่ายังไง

"อิงไม่ไหวแล้วคะ อย่าร้องไห้เลยนะคะ" ฉันเอ่ยบอกพี่คีย์แม้ตอนนี้ฉันจะรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งดวงตา รู้สึกทุกอย่างกำลังจะดับไป ทุกอย่างเริ่มพร่ามัวเหมือนนี่คือวินาทีสุดท้ายของชีวิต แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับไป ความรู้สึกตอนนี้คือผู้ชายสองคนที่กำลังกอดฉัน เอ่ยคำพูดที่เหมือนกัน ร้องไห้เรียกให้ฉันตื่นขึ้นมา อีกทั้งคำขอโทษซ้ำๆ พร้อมทั้งคำขอโอกาสย้อนคืนรักอีกครั้ง ฉันเองก็เช่นกันก่อนที่ทุกอย่างจะดับไปตอนนี้ฉันได้แต่อธิษฐานในใจ

'ถ้ามีโอกาสได้แก้ไขอีกครั้ง ขอให้ลูกได้ย้อนกลับไปตรงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดอีกสักครั้งได้ไหมคะ กลับไปครั้งนี้ลูกอาจจะไม่รู้ว่าต้องลงเอ่ยกับผู้ชายคนเดิมไหม แต่ลูกจะไม่ยอมให้มันเกิดหายนะกับชีวิตตัวเองแบบนี้อีกแล้ว ถ้าบุญของลูกยังมีขอโอกาสย้อนคืนรักอีกสักครั้งนะคะ'