คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทหนึ่ง-1
ฮอเฮาือำแหน่ที่หิสาวมามาย่าฝันหาะรอบรอ ารเป็นพาหส์เียมัรนับเป็นที่สุอวามปรารถนาเท่าที่บุปผาามะวาฝันเอาไว้
หลัาร่วมฝ่าฝันสรามทาารเมือรวมถึสรามภายในำหนับูรพา
ในวันที่ท้อฟ้าปลอโปร่ไร้้อนเม็มาถึ หวั่นฝูหรแย้มยิ้มว้า เรียวายับ้าวึ้นไปามบันไสูัน ร่าสูส่าอโอรสสวรร์ยืนอยู่เบื้อหน้า แลเห็นมหาันทียืนถือราโอารอยู่้าาย
แม้นว่าำแหน่ฮอเฮาอามิใ่สิ่ที่นาวาฝันเอาไว้ หาทว่า็ไม่สามารถปิเสธว่ามันือสิ่ที่นาสมวรไ้รับ นัยน์าเรียวั่หส์เปล่ประายวาววาม ้าวผ่านบรราุนนาและเหล่านาสนมเพื่อไปหาเา – หยาหลี่เวียน
สามีอนาที่ลายเป็นโอรสสวรร์ ายผู้อยู่เหนือว่าใรในใ้หล้า
“ฝ่าบาท”
ร่าระหุเ่าลเบื้อหน้า แผ่นหลับอบบาเหยียรอย่าส่า ไ้ยินเสียแหลมอมหาันทีำลัประาศานราโอาราสวรร์ ล่าวันว่าวันที่น่าำมาที่สุ็ือวันที่ถูแ่ั้ึ้นเป็นฮอเฮา
ฮอเฮาที่ฝ่าบาทแ่ั้้วยนเอ
แสสว่าาวอาทิย์ลาศีรษะสาส่อราประทับทอำประำำแหน่ฮอเฮาระทบสู่วาอนา หวั่นฝูหรสูหายใเ้า ะเอื้อมมือออไปน้อมรับราประทับหส์าเา
“หวั่นฝูหร นับานี้เ้าือฮอเฮาอ้า”
อนนั้นท้อฟ้าเยปลอโปร่ลับพบปุยหิมะาวโพลนโปรยปรายลมา วามหนาวเย็นาเล็หิมะแทรึมผ่านผิวายอนานเย็นเยียบ ไม่อาสัมผัสแม้นแ่วามอบอุ่นาฝ่ามืออหยาหลี่เวียน ่าเหมือนับ่วเวลาหลายปีภายในำหนับูรพาไม่มีผิ ทั้หนาวเหน็บและอ้าว้า นพาลให้ำแหน่ฮอเฮาที่นาำลัรอบรออย่าถู้อ ลับลายเป็นวามว่าเปล่า หลเหลือเพียแ่วามเวทนา่อนเอเท่านั้น...
่าน่าหุหิสิ้นี
“อฝ่าบาททรพระเริหมื่นปี หมื่น ๆ ปี”
หยาหลี่เวียน
ปีนั้นท่านแ่ั้้าึ้นเป็นฮอเฮา
ปลอเล็บสีทอรูลบนผ้าแพรั้นี น้ำาในถ้วยเย็นื้นเสียนถามหาวามอบอุ่นมิไ้อี ระนั้นหวั่นฝูหรฮอเฮาลับมิแยแสยน้ำาึ้นื่มอย่าเยเมย ่อนอาหนิผู้เป็นนาำนัลนสนิทะรีบเปลี่ยนถ้วยาใหม่อย่ารวเร็ว พลาลอบมอสีพระพัร์สลับับวหน้าอเินเฟย[1]
“ฮอเฮา หม่อมันวรทำอย่าไรีเพะ”น้ำเสียอเินเฟยเ็มไป้วยวามทุ์ใมิใ่น้อย ทว่าฮอเฮา็เพียหมุนลูประำในมือเล่นอย่าใเย็น ไม่เผยวามรู้สึอะไรออมาสันิเียว
“เินเฟยเป็นเ้าอำหนั หมายวามว่าเ้าสมวรูแลวามสบรวมถึวบุมทุสิ่ทุอย่าให้ไ้้วยนเอ”หวั่นฝูหรล่าวเสียราบเรียบ ะสบมอวาลมโอเินเฟย “เปิ่น[2]ไม่เห็นว่าวรเ้าไปยุ่เี่ยว”
เินเฟยนับเป็นสรีรูปโมาม แม้นมิไ้ามปานล่มเมือ หา็มีเสน่ห์เย้ายวนในแบบอนเอ ิเสียรออะหัวอ่อนไปบ้า เพียแ่เรื่ออหมิุ้ยเหริน[3]ับอีุ๋้ยเหริน็ะัารเอมิไ้
“หม่อมันเพียแ่อยาอำแนะนำาฮอเฮา”
“เมื่อวัน่อนเ้า็มาหาเปิ่น มิใ่ว่าเปิ่นพูับเ้าไปแล้วหรอหรือ”
เมื่อไ้ยินเ่นนี้ สีหน้าอเินเฟยหม่นหมอลไปอย่าัเน อาหนิลอบถอนหายใ ่อนรินน้ำาลในถ้วยแ้วอฮอเฮา เนื่อาหมิุ้ยเหรินและอีุ๋้ยเหรินอาศัยอยู่ในำหนัร่วนอี้ที่เินเฟยเป็นเ้าอ พวนามิใร่ะอบพอันนั ำไ้ว่าเมื่อหลายวัน่อน็พึ่่อเรื่อวุ่นวายนโนฮอเฮาลโทษไป
ไม่แน่ใว่ามีสิปัาเท่าหมูในเล้าหรืออย่าไร พวนาถึล้า่อเรื่อวุ่นวาย ทว่าเินเฟยเอ็มิ่าันนั นอาไม่สามารถัารูแลเรื่อราวในำหนั ยัทำให้้อเือนร้อนถึฮอเฮา ทั้ที่มันเป็นเพียเรื่อไม่ำเป็น้อรบวนเสีย้วย้ำ
ทั่วทั้วัหลั ระทั่ฝ่าบาทยัระหนัรู้ีว่าฮอเฮาพึ่ฟื้นึ้นมาเพียไม่ี่เือน เรื่อไหนวรัารเอไ้็วรัาร ไนึ้อมารบวนฮอเฮา
“เอาเถอะ”หวั่นฝูหรโบมือรั้หนึ่ พลาล่าวอย่าเยา “เปิ่นะให้เ้าเลือระหว่ายำหนัร่วนอี้ให้แ่พวนาหรือะเป็นนัารเรื่อวุ่นวายพวนี้้วยนเอ”
“ฮอเฮา”เินเฟยนามพยายามสะลั้นเสียรีร้อมิให้ัลอออมาาลำอ ยามเหลือบมอวาอันแสนเยาอนาพาหส์ ็ทำไ้เพียหุบริมฝีปาล มิอาเอ่ยสิ่ใออมาอี
“เปิ่นมีทาเลือให้เ้าเพียสอทา หาเ้ายัมิพอใ็้อไปทูลับฝ่าบาท้วยนเอ”หวั่นฝูหรยถ้วยน้ำารริมฝีปาอวบอิ่ม แล้วหลุบมอสีหน้าาวีอเินเฟยเล็น้อย “ลับไปไ้แล้ว เปิ่นอยาพัผ่อน”
อีรั้ที่เินเฟยไม่มีทาเลืออื่น ร่าบอบบาย่อัวลอย่าอ่อนน้อม “หม่อมันทูลลาเพะ”
หวั่นฝูหรลอบหายใแผ่วเบา ะถ้วยน้ำาถูวาล้าาย อาหนิรีบไล่สายาสำรวไปามพระพัร์อฮอเฮา้วยวามเป็นห่ว แลเห็นหยาเหื่อผุพรายไหลลมาามไรผม
“เินเฟยนาเป็นเ่นนี้เสมอหรืออย่าไร”หวั่นฝูหรยมือึ้นเท้าา เรียวาทั้สอเหยียรออไปอย่านึเียร้านเป็นที่สุ
หามิใ่เพราะว่านาำไ้เพียเรื่อราว่อนหน้าะถูแ่ั้เป็นฮอเฮา พอรู้วิธีัารเินเฟยที่ีว่านี้ ยอมรับว่าวิธีเ่นนี้่อน้าหยาบระ้า่อบุปผาามแสนบอบบาไม่น้อยเลย
“ทูลฮอเฮา แม้ว่าเินเฟยะ่อน้าบอบบามิสู้น ทว่านาเอ็ให้ำเนิอ์หิสามออมา หม่อมันมิิว่านาะยับอบบาไม่ล้าถเถียใรเ่นสมัย่อนเพะ”
หวั่นฝูหรพยัหน้า พลาทอสายามออาหนิทีุ่เ่าล วาอนาำนัลวัยลานเ็มไป้วยวามห่วใย มือเรียวาวเนียนยืนออไปให้อีฝ่ายอบุมเอาไว้ ่อนแหนหน้ามอโมไฟในำหนัเหอิน
“อาหนิ เ้า้ออย่วยเปิ่น”นาเอ่ย้วยน้ำเสียแผ่วเบา แล้ว้มมอวหน้าอนาำนัลนสนิท “ผ่านมาร่วมสามเือนทว่าเปิ่นลับยัำอะไรมิไ้เลย”
“ลอีวิอหม่อมันะภัีับฮอเฮาแ่เพียผู้เียวเพะ”
รั้แรอารลืมาื่นึ้นมาอีรา หวั่นฝูหร็ลายเป็นฮอเฮา ทั้ ๆ ที่ำว่านเอำรำแหน่เป็นไท่ื่อเฟย หมอหลวบอว่านาสูเสียวามทรำไปบาส่วน ึไม่อาำ่วระยะเวลาหลายปีอารเป็นฮอเฮา
ราแรหวั่นฝูหรเพียเลิิ้วแปลใ วามอรอบ้านโยเพาะวหน้าอหยาหลี่เวียนฮ่อเ้้วยวามน ระยะเวลาเพียั่ว้ามืนนาลายเป็นฮอเฮา หามิใ่เพราะวาม่วยเหลือาอาหนิและหวั เห็นทีรับมือับเหล่านาสนมไ้ยาว่านี้
ถึแม้นว่าในำหนับูรพาะมีนาสนมหลายนทว่าลับเทียบมิไ้เลยับในวัหลว
หวั่นฝูหรฮอเฮา
ความคิดเห็น