ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
“เพราะปีนั้นภาพของพระองค์ ช่างเลือนรางนัก…”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอย
นัยน์ตาดำขลับทอดมองผ่านพระวรกายสูงส่งของโอรสสวรรค์ออกไปไร้จุดสิ้นสุด ปลอกเล็บสีทองครูดไปกับถ้วยชาเบื้องหน้า
“ราวกับว่ามองไม่เห็นสิ่งใดเลย”
อย่างไรก็ตาม พระสวามีของนางเพียงแย้มพระสรวลขึ้นบางเบา
นิ้วพระหัตถ์สัมผัสลงบนฝ่ามือบอบบางของนาง
ชั่วขณะแลเห็นได้ว่าพระสรวลกำลังขยับกว้างขึ้น ท่ามกลางความไม่เข้าใจมากมายนั้น
ความรักของนางแม้นเฟืองฟูทว่ากลับเลือนรางยิ่งนัก
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ไรท์ไม่ขาย ebook แล้วหรอคะ ตามหาไม่เจอเลยค่ะ
เศร้าาาา
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ชอบมากเลยนะฮะ อ่านวนบ่อยมาก ถ้าให้คะแนนเรื่องนี้เต็ม 10 เราให้ 11 ^^
ที่ให้คะแนนเกิน + เพิ่มมา 1 คะแนนไม่ใช่เพราะเนื้อเรื่อง ที่เป็นฉากบรรยาย "หน้าจบ"
เพราะมันตีความได้หลายแบบมากเกินไป
มีทั้งแบบที่คนคิดว่าตายคู่แล้วอยู่ด้วยกัน
แบบสองเป็นยังมีชีวิตอยู่ ฮองเต้สละบัลลังก์แล้วไปอยู่ด้วยกัน
หรือจะเป็นแบบสาม ฝูหรงมีชีวิตอยู่ ฮองเต้มีชีวิตอยู่ ต่างคนต่างอยู่ แล้วฉากสุดท้ายเป็นฝูหรงที่คิดไปเอง ยื่นมือออกไปหาภาพฝันของชายคนนั้นก็เป็นไปได้อีก
(ในสายตาเรา เรามองเห็นแบบสามนะฮะ อันเนื่องจากรับไม่ได้ที่จะจบแบบหนึ่งกับแบบสอง เพราะไม่ว่าจะตายหรือมีชีวิตอยู่ มันหมายถึงได้อยู่ด้วยกัน)
การบรรยายตอบจบของผู้แต่งไม่ชัดเจน ทำให้คนตีความได้หลายแบบ เกิดการ "ตัดสิน" ตอนจบของพวกเขาเอง (ส่วนใหญ่คนจะติดว่าเป็นแบบแรกตายคู่) ซึ่งโดยส่วนตัว ไม่อยากคิดให้แบบแรกกับแบบสองเลย เพราะคือมันเป็นความสัมพันธ์ที่แหลกละเอียด กลับไปเป็นคนรักไม่ได้อีกแล้ว ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง เสียครอบครัว ลูก สามีที่รัก ทุกสิ่งทุกอย่างไปเพราะชายคนนี้ อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก ซ้ำยังเป็นคนที่ไม่ได้รักในตัวฝูหรงที่เป็นฝูหรง แต่เป็นฝูหรงในเจอกันครั้งแรก ติดอยู่ตรงนั้นไม่เคยออกมา จริง ๆ ความรักที่ฮองเต้มีต่อหวั่นฝูหรงเป็นความรักที่เรียกว่ารักไม่ได้ด้วยซ้ำ ควรจะเรียกว่าหลงใหล ลุ่มหลงในภาพอดีต หาใช่ความจริงที่เป็นหวั่นฝูหรงที่เป็นคนยืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่หาตัวแทนมากมาย ซ้ำยังอยู่กันอย่างมีความสุขหลายสิบปี
ผู้ชายคนนี้เห็นแก่ตัวเกินไป รักในฐานอำนาจมากเกินไป และไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน หวั่นฝูหรงคือคนสุดท้ายที่จะถูกเขาเลือกเสมอ
และเพราะเราชอบหวั่นฝูหรง เราจึงรู้สึกให้อภัยชายคนนี้ไม่ได้
ซึ่ง... พอมันมีความเป็นไปได้หลายรูทแล้ว เรื่องที่มันควรไปได้ "สุด" ตามแบบที่อยากเห็นในสายตาของผู้แต่งจริง ๆ แบบ อยากทราบในสิ่งที่คนแต่งต้องการสื่อให้นักอ่าน "เห็นและทราบ" ซึ่งมันไปไม่ถึงจุดนั้น ทำให้เรารู้สึกขัดใจมาก (ตอนแรกว่าจะให้ 9 เต็ม 10)
แต่พอลองมองในอีกมุมหนึ่งก็ อืม มันช่างเป็นตอนจบที่ "เลือน" สมชื่อเรื่องดีแฮะ เลยกลายเป็น 11 จากคะแนนเต็ม 10 ไป (ฮา)
ปล. ยอมรับว่าตอนได้หนังสือ แล้วพลิกดูตอบจบ รู้ผิดหวังเล็กน้อยที่เรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษ จบเท่ากับที่อ่านในเด็กดี ตอนแรกคาดหวังไว้สูงมากว่าในเล่มจะมีตอนพิเศษ แต่ไม่มีก็ไม่เป็นไรฮะ ^^ เพราะชอบเรื่องนี้อยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ฮะ
รักหวั่นฝูหรงมาก รักชิงอี้มาก รักคนแต่งด้วยฮะ
รักษาสุขภาพด้วยนะฮะ
ซื้อเล่มมาแล้ว ปกสวย เนื้อเรื่องดี ชอบมากค่ะ
e book ออกวันไหนค่ะ