เกิดใหม่ในร่างคุณชายจอมเสเพล

หลังจากที่อดทนทำงานให้ครบสามเดือนเพื่อเงินเดือนกับประสบการณ์เพียงน้อยนิด ในขณะที่ผมเดินข้ามถนนตรงทางม้าลายเพื่อกลับบ้าน สัญชาตญาณอะไรบางอย่างทำให้ผมวิ่งไปช่วยคุณลุงคนหนึ่งให้รอดจากการถูกรถชน แต่อนิจจาผมกลับถูกรถชนซะเอง แต่ให้ย้อนเวลากลับไปได้ผมก็จะช่วยอยู่ดี อาจเป็นเพราะลึกๆในใจผมก็คิดว่าเค้าคงมีครอบครัว มีลูก ผมไม่อยากให้ครอบครัวของคุณลุงต้องเสียคุณลุงไปเหมือนครอบครัวผม แต่ถ้าเลือกได้ผมก็อยากช่วยในแบบนี้ผมไม่ต้องเจ็บตัวด้วยล่ะนะ 

สิ่งที่ทำให้ผมเสียใจมากที่สุดในตอนนี้คือผมไม่มีโอกาสได้เจอแม่กับพี่ชายของผมอีกแล้ว ขอโทษนะครับทั้งที่อุตส่าห์อดทนส่งผมมาจนถึงตอนนี้แต่กลับตอบแทนอะไรพวกท่านไม่ได้เลย

"เซียวหยาง! ไม่นะ เซียวหยางอยู่กับพี่!"

"ผมขอโทษ"

“อึก- อืออ” ผมฟื้นขึ้นมาด้วยอาการปวดร้าวทั้งตัว ราวกับร่างกายโดนกระแทกแหลกไปทั้งร่าง อืม แต่เอ๊ะ เราก็โดนรถชนนี่หว่า ไม่ใช่ว่าจะไม่รอดแล้วเหรอ เพราะตอนนั้นเหมือนจะขยับไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ที่พี่ชายบอกว่ารถพยาบาลกำลังมาคงมาหลังจากเราหมดสติไปสินะ

ไปหาหมอที่ไหนถึงรักษาได้กระทั่งคนที่ใกล้ตายอยู่แล้ว แถมร่างยังโดนกระแทกขนาดนั้น 

“!!?” นี่มันที่ไหนกัน ปกติที่โรงพยาบาลพอลืมตาขึ้นมาต้องเจอหลอดไฟกับเพดานสีขาวสิ นี่มันเป็นเหมือนบ้านไม้ชัดๆ หรือโรงพยาบาลส่วนตัวที่ไหนหรือเปล่า

แต่ครอบครัวเราก็ไม่ได้มีเงินขนาดนั้นนี่นา อีกอย่างของตกแต่งรอบๆนี่อะไร โคมไฟตั้งโต๊ะแบบโบราณ เตียงกับหมอนก็แข็ง เตียงเป็นเตียงไม้ ฟูกเป็นอะไรไม่รู้แต่แข็งมาก ก็ถึงว่าสิทำไมปวดตัวขนาดนี้ ห้องที่ไม่มีหลอดไฟ แอร์ หรือพัดลม เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ไม่มีสักอย่าง 

อย่างกับยุคโบราณ…เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าทะลุมิติมายุคโบราณ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเราโดนรถชนตายไปแล้วจริงๆน่ะสิ เห้อ แล้วจะอดทนทำงานไปทำไมกันถ้ารู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ …อยากเจอแม่กับพี่จัง

“ฮึก..อึก แม่ครับ พี่ครับ ผมคิดถึงจัง ฮืออ”