ฝ่าบาท... ประหารหม่อมฉันเถิดเพคะ (มี e-book)

* สำหรับท่านที่เพิ่งเข้ามาอ่าน นิยายเรื่องนี้ไม่เปิดขายรายตอนนะคะ หลังลงตอนสุดท้ายจะทยอยปิดตอนทั้งหมดค่ะ หากท่านใดสนใจสามารถติดตามนามปากกานี้ หรือจดจำชื่อเรื่องไว้ก็ได้ค่ะ ไว้โอกาสเหมาะๆ จะเปิดให้อ่านฟรีอีกรอบค่ะ *

เรื่องย่อ :

เว่ยชิงถิงทั้งสวยและรวยมาก ทว่าชะตาอาภัพดุจละครน้ำเน่าทำให้นางไม่อาจมีความสุขบนกองเงินกองทองของตัวเองสักวัน ทางเดียวที่เว่ยชิงถิงจะมีอิสระ ได้ใช้ชีวิตสวยหรูดั่งวาดหวัง คือต้องทำให้ฮ่องเต้ซีเหมินเหวินซีสั่งประหารนางเท่านั้น ภารกิจป่วนชวนตายจึงเริ่มขึ้น!!!

แนะนำตัวละคร :

คุณหนูถิงถิง = เซเลบริตี้สาวสวยผู้ถูกศาลเจ้าร้างทับตาย เพราะความปากเปราะท้าทายสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทำให้ย้อนเวลามาเกิดใหม่ในยุคโบราณ

เว่ยชิงถิง = ลูกสาวขุนนางระดับสูงผู้มีความลับยิ่งใหญ่พอ ๆ กับเป้าหมายสูงสุดในชีวิต นางถูกกลั่นแกล้งจนจับพลัดจับผลูถวายตัวเป็นพระสนม ทว่าหนทางหลุดพ้นจากวังวนของวังหลวงมีแต่ตายสถานเดียว นางจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อได้มาซึ่งโทษประหาร

ซีเหมินเหวินซี = ฮ่องเต้หนุ่มรูปงามผู้ชิงชังเว่ยชิงถิงยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งปวง เขาพยายามมอบความตายให้นางหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่ประสบความสำเร็จสักที

หลี่อิงฮวา = ลูกสาวคนเดียวของแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นผู้ตั้งมั่นจะขึ้นเป็นฮองเฮาของซีเหมินเหวินซีให้ได้ นางคือเจ้าของสิ่งล้ำค่าที่เว่ยชิงถิงปรารถนาสูงสุด และใช้สิ่งนั้นทำร้ายเว่ยชิงถิงอย่างโหดร้ายที่สุด

ตัวอย่างเส้นทางสู่ความตายของเว่ยชิงถิง :

“ถิงเฟย!” ซีเหมินเหวินซีกระชากเสียงขณะมองชิงถิงด้วยท่าทางถมึงทึง... จังหวะนั้นแอบชะงักเล็กน้อย... เขาไม่ได้คิดเองใช่ไหม? นางเหมือนจะอัปลักษณ์ยิ่งกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกัน!

“ถวายบังคมเพคะ” ชิงถิงยอบกายถวายความเคารพด้วยรอยยิ้ม ยินดีปรีดาว่าวันตายมาถึงสักที

ซีเหมินเหวินซีกลับแปลสีหน้าเปี่ยมสุขของนางไปอีกทาง “เหตุใดตำหนักเจ้าถึงเหม็นราวส้วมแตก? คิดใช้กลิ่นอาจมล่อลวงให้เจิ้นมาหาหรือ?”

“เปล่านะเพคะ” ชิงถิงรีบปฏิเสธ ตอบกลับแบบไม่ทันคิด “มีแต่แมลงวันเท่านั้นที่บินตามกลิ่นอาจม”

“บังอาจ! เจ้าเปรียบเทียบเจิ้นเป็นแมลงวัน”

“ถิงเฟยน่าจะหมายความว่าฝ่าบาทไม่ใช่แมลงวันต่างหากพ่ะย่ะค่ะ” ลู่เหยาพยายามอธิบายแทน

ซีเหมินเหวินซีตวัดสายตาที่อ่านได้ว่า ‘เจ้าเป็นพวกใคร?’ ลู่เหยาเลยทำหน้าจ๋อยถอยไปยืนข้าง ๆ 

“ว่าอย่างไร? เจิ้นถามว่าทำไมตำหนักเจ้าถึงเหม็นนัก?”

“เอ่อ... คือว่า... เชิญฝ่าบาททอดพระเนตรเองเถิดเพคะ”

ชิงถิงเดินนำไปด้านหลังตำหนัก มันมีแปลงปลูกผักสวนครัวหลายชนิด เรียงรายเป็นแถวยาวสองข้าง ส่วนตรงกลางเป็นร่องน้ำขนาดปานกลาง

เดินเลยบริเวณนั้นไปหน่อยคือสิ่งที่ทำให้ซีเหมินเหวินซีตกตะลึง... เล้าหมู!

นางสร้างเล้าหมูในพระราชวังของเขา พระราชวังต้องห้ามซึ่งมีประวัติยาวนาน สถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันเป็นต้นกำเนิดแห่งประมุขของแผ่นดินคนแล้วคนเล่า แถมยังเป็นสิ่งปลูกสร้างทรงคุณค่าทั้งทางสถาปัตยกรรมและอารยธรรมชั้นสูง

ถูกนางทำแปดเปื้อนด้วยเล้าหมูโสโครก!

เสียงร้องอู๊ด ๆ เหมือนเสียงหัวเราะเย้ยหยัน เมื่อแต่ละตัวขยับ กลิ่นโคลนเฉอะแฉะผสมอาจมของพวกมันลอยฟุ้งอบอวล ยั่วให้เขาโมโหจนควันออกหู

“ยัยอัปลักษณ์สิ้นคิด รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!” ซีเหมินเหวินซีแผดเสียงลั่น เหล่าผู้ติดตามถึงกับทรุดลงหมอบราบ เว้นเพียงลู่เหยากับชิงถิง

เอาแล้ว... ชิงถิงลอบยิ้มมุมปาก เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์นางต้องแหย่เขาอีกหน่อย

“เกษตรพอเพียงเพคะ”

คำตอบใสซื่อในเวลาไม่เหมาะสม นอกจากไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ยังทำให้สถานการณ์แย่ลง

“กลิ่นขี้หมูของเจ้าทำผู้อื่นเดือดร้อนรำคาญ ยังไม่รู้ตัวอีก เจ้ามันสมควร...”

“ตาย!” ชิงถิงดีใจจนเผลอจบประโยคแทนเขา “หม่อมฉันสมควรตายเพคะ”

ซีเหมินเหวินซีเหวอนิดหน่อย ท่าทางของนางทำให้เขาสับสน นางอาจกำลังสำนึกผิดจริง ๆ ไม่ก็แกล้งเสนอทางตายขึ้นมาก่อน เพื่อให้เขาออกคำสั่งในทางตรงข้าม

ดูจากสีหน้าแช่มชื่นน่าจะเป็นอย่างหลัง

“คิดว่าเจิ้นจะไม่สั่งประหารเจ้าหรือ?” ซีเหมินเหวินซีหรี่ตาเรียวคม มองชิงถิงอย่างร้ายกาจ “ประทานสุราพิษ!”

“เยส!”

จากใจนักเขียน :

‘ฝ่าบาท... ประหารหม่อมฉันเถิดเพคะ’ เป็นนิยายตลก น่ารัก ใส ๆ อ่านได้ทุกเพศทุกวัย สนุกถูกใจคุณนักอ่านแน่นอนค่ะ (การันตีด้วย Best Seller ใน MEB)

อ่านฟรีวันละ 1 ตอน จนจบ (มี e-book นะคะ)