รักใสใส ไอเลิฟยู

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่อง  รักใสใส ไอเลิฟยู

                 เช้าอากาศแจ่มใส เรียวโกะเด็กผู้หญิงน่ารักกำลังกวาดใบไม้ที่ลานหน้าบ้าน เรียวโกะอาศัยอยู่กับลุงและป้า พ่อและแม่ของเรียวโกะต่างก็มีครอบครัวใหม่และย้ายไปอยู่ในเมือง   ทิ้งให้เรียวโกะอยู่ที่ชนบท แต่เรียวโกะก็มีความสุข เรียวโกะเป็นเด็กดี ขยัน ลุงกับป้าได้ส่งให้เรียวโกะเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองนั้น และเรียวโกะก็ได้ตอบแทนลุงและป้าด้วยการช่วยทำงานบ้านทุกอย่างและทำเนื้อย่างไปขายที่โรงเรียน เรียวโกะไม่เคยร้องขออะไรจากลุงและป้า ลุงและป้าจึงรักและเอ็นดูเรียวโกะมาก ทุกครั้งที่ลุงและป้าได้เข้าไปในเมืองลุงและป้าก็จะมีของมาฝากเรียวโกะทุกครั้ง ทุกเช้าเรียวโกะจะตื่นมาทำเนื้อย่างตั้งแต่เช้าเพื่อไปขายที่หน้าโรงเรียนและก็จะขายหมดทุกเช้าเช่นกัน ลุงกับป้าไม่อยากให้เรียวโกะทำงานบ้าน ทำเนื้อย่างไปขาย แต่เรียวโกะต้องการที่จะทำ จึงไม่มีใครห้ามเธอได้ 

                เช้าอากาศแจ่มใส แสงแดดอ่อนๆสีส้มส่องมาถึงด้านหลังของบ้าน ประกอบกับกลิ่นหอมของเนื้อย่างที่เรียวโกะกำลังย่างอยู่ที่กระจายไปทั่วบ้าน  ป้าตื่นขึ้นมาเห็นเรียวโกะกำลังย่างเนื้ออยู่ทั้งๆที่เริ่มสายแล้ว เรียวโกะรีบทำทุกอย่างให้เสร็จเร็วกว่าปกติเพราะโรงเรียนใกล้จะเข้าแล้ว แต่โชคช่างไม่เข้าข้างคนดีเอาเสียเลย ในขณะที่เรียวโกะรีบวิ่งไปโรงเรียนนั้น ฝนก็เกิดตกลงมา เรียวโกะรีบวิ่งไปหลบฝนที่ป้ายรถเมล์ พอฝนซาเรียวโกะก็รีบวิ่งข้ามถนนแต่ด้วยความที่ถนนลื่น เรียวโกะจึงลื่นล้มและไถลไปอยู่กลางถนน เนื้อย่างที่เธอทำมาหกกระจายไปเต็มถนน เธอพยายามลุกขึ้นและตอนนั้นเองก็มีรถสีดำขับมาด้วยความเร็ว เรียวโกะตกใจมากเธอพยายามลุกแต่ก็ลุกไม่ขึ้น เมื่อรถเบรกเกือบถึงตัวเธอ เธอตกใจมากกรี๊ดและสลบไป  ชายชุดนักเรียนวิ่งลงมาจากรถและอุ้มเธอขึ้นรถไป

                เรียวโกะเริ่มรู้สึกตัว เธอค่อยๆลืมตาและมองไปรอบๆ เธอเห็นชายชุดนักเรียนกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาสีขาว เรียวโกะขยับไปอีกฝั่งของเตียงเพื่อให้ไกลชายชุดนักเรียนมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ชายชุดนักเรียนลดหนังสือพิมพ์ต่ำลงและพับเก็บเข้าที่เดิม เรียวโกะจ้องไปที่หน้าของชายชุดนักเรียน ชายชุดนักเรียนเดินมาที่เตียง เรียวโกะกลัวไม่กล้าสบตา

                กลัวหรอ?   เรียวโกะหลบสายตา ไม่กล้าตอบ

                ฉันชื่อ ทัตซึยะ เธอชื่อเรียวโกะใช่มั๊ย?   ชายชุดนักเรียนถาม เรียวโกะเงยหน้ามองชายชุดนักเรียน เขาส่งยิ้มให้เธอ เรียวโกะจึงตอบกลับไป

                ค่ะ ฉันชื่อเรียวโกะ  

                ถ้าต้องการอะไรก็บอกนะ กินแอปเปิ้ลมั๊ย? เขาพูดพร้อมกับยื่นแอปเปิ้ลให้เรียวโกะ เรียวโกะหันไปมองที่ผลแอปเปิ้ลแล้วมองไปที่หน้าของทัตซึยะ

                ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะ

                ทำไมล่ะ

                ไม่มีอะไรค่ะ

                ทัตซึยะจึงกัดผลแอปเปิ้ลในท่าตลกๆให้เรียวโกะดู เรียวโกะค่อยๆเปิดใจที่จะทำความรู้จักกับทัตซึยะ ทัตซึยะส่งผลแอปเปิ้ลให้เรียวโกะอีกครั้ง ครั้งนี้เรียวโกะรีบรับมาไว้ในมือและมองผลแอปเปิ้ลที่เธอกำลังถืออยู่ และเธอก็ตัดสินใจกัดมันในที่สุด ทัตซึยะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความดีใจ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มคุยกันและสนิทกันภายในเวลาอันน้อยนิด 

                ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!!! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ในขณะที่ทั้งคู่กำลังหัวเราะกันอยู่ เสียงนั้นทำให้ทั้งคู่ตกใจและเงียบโดยอัตโนมัติ ลุงกับป้าเดินเข้ามา เรียวโกะดีใจมากป้าเดินมากอดเรียวโกะอย่างเร็ว ทัตซึยะค่อยๆเดินถอยหลังแต่ลุงจับแขนของเขาไว้เบาๆ พร้อมกับพูดว่า

                ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่ม  

                ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

                ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ   ป้าพูดด้วยความดีใจ

                ขอบคุณนะคะ เรียวโกะพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้

                เช้ารุ่งขึ้น ทัตซึยะขับรถพาลุง ป้า และเรียวโกะไปส่งที่บ้าน ทัตซึยะได้กินเนื้อย่างฝีมือเรียวโกะ ได้เดินเที่ยวรอบๆบ้านและที่สำคัญได้รู้จักสนิทสนมกับครอบครัวของเรียวโกะ วันนี้ลุงและป้าต้องเข้าไปทำธุระในเมือง ทัตซึยะจึงอาสาขับรถไปส่งให้

นี่เป็นครั้งแรกที่เรียวโกะจะได้เข้าเมือง  เรียวโกะดีใจและตื่นเต้นมาก ทัตซึยะขออนุญาตลุงและป้าพาเรียวโกะเดินเที่ยวในเมือง ในขณะที่ลุงและป้าไปทำธุระ ทัตซึยะพาเรียวโกะไปเที่ยวห้าง กินข้าว กินไอศกรีม ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของใช้ และซื้อของไปฝากลุงและป้ามากมาย ทั้งคู่สนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกเช้าทัตซึยะจะขับรถไปส่งเรียวโกะและช่วยเรียวโกะขายเนื้อย่างจนหมด และตอนเย็นก็จะขับรถมาส่งเรียวโกะที่บ้านทุกวัน ทุกๆ 2 อาทิตย์ทัตซึยะจะพาลุง ป้า และเรียวโกะไปที่บ้านของทัตซึยะเพื่อที่จะได้พบปะพูดคุยกันระหว่าง 2 ครอบครัว ซึ่งทั้งสองครอบครัวก็เข้ากันได้ดีแม้ว่าฐานะจะต่างกัน ทั้งคู่รักกันมากและคบหากันอย่างมีความสุข จนกระทั่ง มิกะ แฟนเก่าของทัตซึยะรู้ว่าทั้งคู่ชอบพอกันอยู่ มิกะยังรักทัตซึยะอยู่ วันหนึ่งมิกะจึงมาที่โรงเรียนของเรียวโกะและทัตซึยะ ตอนนั้นเรียวโกะและทัตซึยะ อยู่ที่โรงอาหารของโรงเรียน เรียวโกะลืมสมุดที่ต้องส่งครูไว้บนห้อง ทัตซึยะอาสาไปเอามาให้ แต่เรียวโกะไม่ยอม ขอไปเอาเอง ทัตซึยะจึงทำได้แค่นั่งคอยอยู่ที่โรงอาหาร เรียวโกะวิ่งขึ้นห้องไปเจอมิกิจัง ( เพื่อนร่วมชั้นที่สนิทกับเรียวโกะมากที่สุด ) มิกิจังจึงบอกเรียวโกะว่ามีคนมาหา ตอนนี้รออยู่ที่ระเบียงมืดและอาสาเอาสมุดการบ้านไปส่งครูให้ เรียวโกะรีบวิ่งไปที่ระเบียงมืด ระเบียงมืดเป็นที่ที่เรียวโกะและทัตซึยะมาเป็นประจำ เพราะสามารถมองเห็นวิวนอกโรงเรียนที่สวยที่สุด พอไปถึงเรียวโกะเห็นผู้หญิงผมสีดำยาว ใส่เสื้อสีขาวแขนยาว กางเกงขาสั้นสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว ยืนหันหลังให้เรียวโกะอยู่

                เธอ คือ เรียวโกะใช่มั๊ย?

                ค่ะ    เรียวโกะตอบเบาๆ

                ฉันชื่อมิกะ เธอเป็นแฟนทัตซึยะหรอ 

                เอ่อ.. เรียวโกะกะอึกกะอัก

                ตอบมา!!! เธอเป็นแฟนทัตซึยะหรอ!!! มิกิจังผ่านมาได้ยินเป็นห่วงว่าเรียวโกะจะเกิดอันตรายจึงวิ่งไปบอกทัตซึยะ

                ค่ะ เรียวโกะรีบตอบด้วยความตกใจ

                มิกะหันกลับมาเดินวนรอบตัวเรียวโกะพิจารณารูปลักษณ์ของเรียวโกะ เรียวโกะได้แต่ยืนก้มหน้านิ่ง

                เธอมัดเปียอย่างนี้ทุกวันเลยหรอ?

ค่ะ เรียวโกะก้มหน้าตอบ มิกะค่อยๆแกะเปียของเรียวโกะทีละข้าง เรียวโกะยืนนิ่งด้วยความกลัว 

                ปล่อยผมก็สวยดีหนิ่ หน้าตาเธอก็ดูดีอยู่แล้วนะ แต่ทำไม!! ทำไมต้องเป็นทัตซึยะ!!! มิกะตะคอกเรียวโกะอีกครั้งและผลักเรียวโกะไปชนกำแพง เรียวโกะไม่ทันตั้งตัว จึงล้มลงนั่งกับพื้น เรียวโกะเจ็บแขนข้างขวา เธอเอาแขนข้างซ้ายมาจับไว้ น้ำตาใสใสค่อยๆไหลจากตาร่วงลงพื้น ทัตซึยะมาทันเห็นเหตุการณ์ เขารีบวิ่งไปโอบเรียวโกะไว้ มิกะตกใจมาก

                ทัตซึยะ!! มิกะ คือ มิกะ มิกะไม่ได้ทำนะ มัน เอ้ย! เรียวโกะล้มเองนะ   มิกะพูดกะอึกกะอัก ทัตซึยะมองมิกะด้วยสายตาที่มีความโมโห เขาพาเรียวโกะไปห้องพยาบาลเดินผ่านมิกะและทำเป็นไม่สนใจ พอรู้สึกตัวมิกะจึงวิ่งกลับไป มิกิจังเอายามาทำแผลให้เรียวโกะ เรียวโกะถามทัตซึยะว่ามิกะคือใคร ทัตซึยะบอกว่าเป็นแฟนเก่า เรียวโกะไม่โกรธมิกะแม้แต่น้อยมีแต่เข้าใจความรู้สึกของมิกะ ทัตซึยะพาเรียวโกะไปส่งที่ห้องเรียน เพื่อนในห้องต่างก็ตกใจพากันมารุมถาม มิกิจังจึงเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง      เช้าวันหนึ่ง มิกะมาที่โรงเรียนอีกครั้ง เธอจะมาขอโทษเรียวโกะ แต่เจอเพื่อนๆของเรียวโกะก่อน จึงโดนรุมต่อว่าเธอทรุดลงกับพื้น ตรงมุมตึกเรียวโกะไปส่งที่ห้อง ทั้งคู่ได้ยินเสียงจึงไปดู เห็นมิกะนั่งอยู่   เรียวโกะรีบวิ่งไปพยุงมิกะลุกขึ้น มิกะมองหน้าเรียวโกะ เรียวโกะส่งยิ้มให้

                ฉันขอโทษนะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่มารบกวนเธออีก ทัตซึยะมาแล้วฉันไปแล้วนะ   เรียวโกะหันกลับไปมอง พอหันมาอีกทีมิกะก็หายไปแล้ว ทัตซึยะถามว่ามีอะไร เรียวโกะบอกว่ามิกะมาขอโทษ ทัตซึยะพาเรียวโกะไปกินข้าวที่โรงอาหาร

                รักพี่มากมั๊ย

                อืมค่ะ 

                คือ..พี่..ไม่...ไม่ปฏิเสธว่ารักเธอ           เรียวโกะหน้าแดง ก้มหน้าดูดน้ำด้วยความรู้สึกดีดีที่รู้ว่าเขารักเธอ

 

4 ปีผ่านไป

                เรียวโกะเรียนจบโดยที่มีทัตซึยะไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน ทัตซึยะพาเรียวโกะไปเที่ยวเกือบทุกที่ที่มีชื่อเสียง ทั้งคู่ได้แต่งงานกัน แล้วทั้งคู่ก็อยู่กันอย่างมีความสุข