[Yaoi] ขึ้นเหนือล่องใต้ ไปไหว้เเม่.....(ของลูก)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

'เออ กูลืมธูปพ่อแม่มึงก็ไม่อยู่แล้วมึงเก็บกระเป๋าไปไหน..'

กลิ่นธูปหันหน้ามามองผมรอบที่สอง

'กูเห็นมึงเก็บกูเลยเก็บด้วย' -0- แฟนผมตอบคำถามได้หน้าตายมาก

'เเล้วมึงจะเก็บทำไม เก็บแล้วมึงจะไปไหน '

'........ ไปเที่ยวกับเเม่' ไปเที่ยวกับเเม่เเสดงว่ามันกำลังจะไปฝรั่งเศสใช่ไหม..
'มึงจะไปฝรั่งเศส....' 

ภาพของผู้ชายสองคนนอนซบกันแม้จะดูแปลกตาสำหรับผู้ที่พบเห็นไปบ้าง

แต่ก็กลับทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
จนทำให้ต้องแอบยิ้มไปพร้อมๆกัน ....

---------------------------
ถ้าใครเคยอ่านเรื่องเหตุเกินบนรถเมล์!! 
คงจะคุ้นเคยกันดีสำหรับบอมบอมแล้วก็กลิ่นธูปนะคะ
 ก็เนื่องจากวันเเม่และไม่ได้ไปไหนกับเขาเลย
พ่อกับเเม่ก็ไปสวีทกันสองคน
บอมน้อยกับกลิ่นธูปเลยเว็บเข้ามาในหัว
ขอนำเรื่องราวของสองคนนี้ที่เกิดขึ้นในวันเเม่มาให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ

เนื้อเรื่อง

ณ หอพักใน มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
11. สิงหาคม

เด็กหนุ่มสองคนกำลังเก็บกระเป๋าเตรียมจะกลับบ้านในวันพรุ่งนี้..
'เฮ่ยยยย บอมมึงจะกลับไปเยี่ยมเเม่ไหม'
'ไปมั่ง เดี๋ยวกุโทรถามพี่ก่อน'
'ธูป มึงไม่กลับบ้านไปหาเเม่หรอ'
กลิ่นธูปหันมา ก่อนมองหน้าผมแบบปลงๆ
'แม่กุอยู่ฝรั่งเศส มึงลืมแล้วรึไง'
เอ่อใช่ บ้านของกลิ่นธูปทำธุรกิจบริษัทผลิตน้ำหอมที่ฝรั่งเศษ ผมลืมไปได้ไงเนี่ย
ว่าเเต่แม่มันไม่อยู่ แล้วมันจะเก็บกระเป๋าไปไหน??


'เออ กูลืมธูปพ่อแม่ไม่อยู่แล้วมึงเก็บกระเป๋าไปไหน..'
กลิ่นธูปหันหน้ามามองผมรอบที่สอง
'กูเห็นมึงเก็บกูเลยเก็บด้วย' -0- แฟนผมตอบคำถามได้หน้าตายมาก
'เเล้วมึงจะเก็บทำไม เก็บแล้วมึงจะไปไหน '

'........ ไปเที่ยวกับเเม่' ไปเที่ยวกับเเม่เเสดงว่ามันกำลังจะไปฝรั่งเศสใช่ไหม..

'มึงจะไปฝรั่งเศส....' 

'ไม่ใช่ กูจะไปกับมึง'  - -' ไหนมันบอกไปเที่ยวกับเเม่แล้วมันจะไปกับผม 

รึมันจะไปฝรั่งเศส รึมันจะเอาผมไปฝรั่งเศสกับมัน แต่ผมจะกลับบ้านผม

โอ๊ยยย สมองน้อยๆของไอ้บอมมันประมวลผลไมได้เว้ยย

'โอ๊ยย สรุปมึงจะไปไหนเนี่ย กูปวดหัว ขี้เกียจคิดเเล้ว'  

'ใจเย็นๆสิครับ -..-' กลิ่นธูปพูดด้วยสีหน้าระรื่นก่อนดึงตัวผมเข้าไปกอด

'ปล่อยกูเลย มึงพูดไม่รู้เรื่อง ' ผมเริ่มเอามือผลักที่อกมัน

'มึงคิดอะไรอยู่ กูก็จะไปเที่ยวกับ แม่ของลูก กูไง' หลังพูดเสร็จมันก็ฉีกยิ้มระรื่น
-///- เขิลเเล้วครับที่นี้  แต่..ผมท้องไมได้นี้หว่า

'กูท้องไม่ได้ กูไม่ใช่เเม่ ' ผมเริ่มเถียง

'มึงไม่ใช่เเม่ แต่มึงก็เป็นแฟนกูนะบอม '
ว่าแล้วกลิ่นธูปก็ก้มหน้าไปหอมแก้มคนที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเองทันที
ยิ่งในอ้อมกอดดิ้นขัดขืนเท่าไร เขาก็อมที่จะอมยิ้มไม่ได้
เพระหน้าของคนในอ้อมกอดของกลิ่นธูปตอนนี้กำลังแดงอยู่นะสิ
'เขิลละสิ 555  กูจะไปไหว้เเม่มึงด้วยตกลงนะ.'

.
.
.
.
.
บนรถทัวน์สายหนึ่งที่มุ่งหน้าขึ้นสู่เหนือของประเทศไทย

ตอนนี้ผมก็หลวมตัวให้มันมากับมาซะเเล้ว
ผมค่อยๆหันไปมองคนที่เบาะข้างๆ
ตอนนี้กลิ่นธูปมันหลับไปแล้ว  จากรูมเมทที่ผมแอบชอบ  กลายเป็นคนรักจนได้
ถึงผมจะไม่รู้ว่า มันเริ่มชอบผมตอนไหน แต่สุดท้ายผลลัพธ์มันออกมาแบบนี้ผมก็แฮปปี้แล้วครับ
อีกสักประมาณ 2ชั่วโมง คงถึงตอนนี้ผมขอนอนพักบ้างดีกว่า..

ภาพของผู้ชายสองคนนอนซบกันบนรถทัวน์แม้จะดูแปลกตาสำหรับผู้ที่พบเห็นไปบ้าง
แต่ก็กลับทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกจนทำให้ต้องลอบยิ้มไปพร้อมๆกัน ....

.
.
.
.
.
.

‘แอ๊ดดดดดดดดดดดดด.....’ เสียงเบรกของรถดังสนั่นหวั่นไหว
พร้อมกับเสียงเบรกรถคันอื่นตามมาอีกหลายสิบครั้ง

‘บอมระวัง.......โครม...!!’

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพของเพดานห้องสีขาว กลิ่นสะอาดสะอาน
เด็กหนุ่มกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ม่านตาปรับแสงได้
ขนาดที่เขาเริ่มมองไปรอบๆ ... โรงพยาบาล !

ผมมาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไง ผมจำได้ว่าผมกำลังนั่งรถเพื่อไปไหว้แม่ที่เชียงรายนิ.

‘บอมฟื้นแล้วหรอ มึงค่อยๆลุกนะ’เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆตัวผม
เสียงของกลิ่นธูป กลิ่นธูปค่อยๆพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่งได้สะดวก
ทำผมรู้สึกปสดไปทั้งตัวอย่างนี้นะ

‘ธูป..มึง..เรามาอยู่นี้ได้ไงวะ’ ผมถามออกไปตามที่ผมอย่างรู้

‘มึงจำไม่ได้หรอ? ’

‘....’ผมส่ายหัวแทนคำตอบกลับคำถามนี้

‘ก็รถคันข้างหน้าเราเบรกแตก แล้วรถเราวิ่งตามพอดีเลยเบรกไว้
แต่มันไม่สมดุลรถที่เรานั่งมาขับเร็วก็เลยเหวี่ยง ทำให้รถคว่ำ อุบัติเหตุทั้งแทบเลย...’

‘ …….’ ผมนิ่งเงียบตั้งใจฟังมันอย่างว่าง่ายก่อนที่ภาพเหตุการณ์ต่างๆจะไหลเข้ามา
กลิ่นธูปค่อยๆกุมมือผมขึ้นแนบกันหน้าของตัวเอง

‘กูขอโทษนะ กูปกป้องมึงไม่ได้ กูถลอกนิดเนียว แต่มึงต้องนอนโรงบาล’ แววตาของกลิ่นธูปเศร้าลง
ผมค่อยๆดึงมือมันมาจับไว้

‘ถ้ามึงเป็นอะไรไปกูจะร้องไห้นะ มึงอย่าโทษตัวเองสิ..’ แล้วผมก็กลายเป็นคนปลอบมันแทน
กลิ่นธูปมีสีหน้าดีขึ้น ก่อนที่มันจะทำเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

‘เอ่อ บอม...’

‘แอ๊ดดดด.... ’ ยังไม่ทันที่กลิ่นธูปจะพูดจบ ประตูห้องพักของผมก็เปิดออกพร้อมกับใครบางค
นที่คุ้นตาเดินเข้ามาพ้นเงาประตู

‘กูจะบอกว่าแม่มึงมา..แต่ไม่ทันละ แฮะๆ ’กลิ่นธูปหันมาบอกผมก่อนหัวเราะแก้เก้อ
ก่อนที่ผมจะลืมไปว่า มือผมกุมมือมันอยู่ !

.

.

.

‘อะแฮ่ม สวัสดีจ่ะ หนูเป็นเพื่อนของบอมหรอลูก ’ แม่ผมหันไปถามกลิ่นธูปอย่างสุภาพ ^^;

‘ครับ คุณแม่เชิญนั่งครับ ’ กลิ่นธูปยกมือไหว้ก่อนที่จะลุกให้แม่ของผมนั่งที่เก้าอี้ริมเตียง
แม่ของผมค่อยๆนั่งลงก่อนหันมายิ้มน้อยๆให้ผม เหอะๆ

แม่ถามไถ่อาการของผมจากคุณหมอสักพักก่อนที่จะมานั่งเฝ้าผม
เมื่อคุณหมอเดินออกไปพ้นประตู..ผมรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างเกิดขึ้นทันที
นี้อาจจะเป็นเพราะแม่เข้ามาเห็นตอนที่ผมจับมือกับกลิ่นธูปก็ได้

‘ลูกๆ มีอะไรจะพูดกันไหมจ๊ะ’ นั้นไง ว่าแล้วเชียว...
ผมค่อยๆหันไปมองหน้ากลิ่นธูปในขณะที่กลิ่นธูปก็หันมามองหน้าผมเช่นกัน

ความเงียบปกคลุมภายใน ห้องสีขาวกว้างๆกลับดูแคบลงทันที

อยู่ดีๆกลิ่นธูปก็เดินมาที่เตียงอีกฝั่งหนึ่งแล้วก็เอือมมาจับมือผมขึ้นไปกุมครับ TT;

เชี่ยยย แล้วจะบอกกับแม่ว่าไงดีละที่นี้ !

 ‘หนูกับเป็นอะไรกันหรอกจ๊ะลูก? ‘ นั้นไงครับ ยังไม่ทันขาดคำ
ไม่ต้องคิดก็เดาได้ แม่ผมถามกลับมาอีก จะตอบว่าไงดี เป็นแฟนกัน
เป็นคนรัก รึเป็นเพื่อนดี อ๊ากกกกกก !

‘คุณแม่ครับ งั้นผมขอถามคุณแม่ก่อนนะครับ ^^’
กลิ่นธูปที่ทำถ้าไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวหันไปยิ้มสู้ให้คุณแม่อีกครั้ง
ปรึกษาผมสักหน่อยได้ไหมเนี่ยยย T^T

‘ได้สิจ๊ะ ^^’ แม้น่าแม่ผมจะยิ้มตอบคำถามที่แลดูจะอ่อนหวานเพียงใด
ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นหน้ายิ้มยะเยือกๆยังไงชอบกล
ตอนนี้สงครามจิตวิทยาขนาดย่อมๆได้เกิดขึ้นแล้ว...

‘แม่เป็นแม่ของบอมใช่ไหมครับ? ’กลิ่นธูปมันคิดอะไรของมันถึงถามแบบนี้ไปเนี่ย
มันก็รู้ว่าแม่ผม อย่ามาสร้างความหายนะให้ผมเซ่

‘ใช่จ๊ะ แม่เป็นแม่ของบอม แต่หนูตามไม่ตรงคำถามนะลูก’ นั้นไงครับสเต็ปแม่ผม
สามารถวงกลับเข้าเรื่องเดิมได้ตลอด

‘เกี่ยวกันสิครับ เพราะมันเกี่ยวกับคำตอบของผม ^^;’ เกี่ยวกันยังไงเนี่ย -_-;
กลิ่นธูปตอบมันคิดบ้างไหม

‘เกี่ยวยังไงจ๊ะ อธิบายให้แม่ฟังสิ ^^;’ นั้นไงแรงไม่แพ้กัน ผมเกลียดจริงๆรอยยิ้มพวกนี้ TT’
ตอนนี้ผมรู้สึกมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านหน้าผมไปแล้วเนี่ย

‘แม่เป็นแม่ของบอมใช่ไหมครับ แต่บอมนะเป็นแม่ของลูกผมครับคุณแม่ ^^;’
โป๊ะเช๊ะ. = [ ] =!! ผมค้างเลยสิครับงานนี้ ...
กลิ่นธูปตอบอย่างมั่นใจ จนทำให้แม่ผมหลุดหัวเราะออกมา TT; มันตอบแบบนั้นแล้วผมละ...เฮ้ !!
.
.
.
.

จากวันหลังก็ผ่านไป3 สัปดาห์แล้ว ณ ระเบียงหอพัก

หลังจากที่แม่ผมหลุดหัวเราะ แม่ก็บอกว่าไม่ได้อะไรหรอก  แค่อยากแกล้งอยากลองใจลูกเขยเฉยๆ

(ลูกเขย -/-) เรื่องระหว่างผมกับกลิ่นธูปคุณแม่ก็บอกว่าไม่ขัด
แถมยังแอบสนับสนุนกลิ่นธูปด้วย ตอนนี้ผมก็โล่งใจหลายเกาะเลยทีเดียว
และแล้วนี้ก็เป็นปีที่ผมไหว้แม่อยู่ในโรงพยาบาล...

‘แม่เป็นแม่ของบอมใช่ไหมครับ แต่บอมนะเป็นแม่ของลูกผมครับคุณแม่ ^^;’

นึกแล้วเขิล -/- ก็กลิ่นธูปมันกล้าตอบแม่ผมแบบนั้นได้ยังไง..

‘เฮ่ย กูเรียกมึงได้ยินไหม!!’

‘ห๊า ห๊า !!’ ผมค่อนๆสะดุดตามเสียงเรียก

‘กุเรียกมึงตั้งนาน ฟังกูบ้างไหมเนี่ย’ คึคึ ตอนนี้กลิ่นธูปบ่นเหมือนึนแก่เลยแหละครับ
แต่มันก็น่ารักดี

‘ก็ฟังอยู่ แต่กูก็คิดอะไรเพลินไงๆ ’  ‘  _‘

‘เปล๊า ไม่ฟังกันแบบนี้สงสัยจะมีลงโทษ’ ไม่พูดพร่ำทำเพลงกลิ่นธูปก็ตรงเข้ามาอุ้มตัวผมทันที

‘เฮ่ยย ธูปปล่อยกูลง นี้ระเบียงอายคนอื่น’ ผมพูดออกไปขณะเริ่มควานมือหาเสื้อเกาะ

‘อายทำไม เดี๋ยวกูก็พามึงไปข้างในแล้ว...หึหึ’ ผมว่าเสียงหัวเราะกลิ่นธูปเริ่มทะแมงๆพิกล
ผมมองจุดมุ่งหมายปลายทางตอนนี้มันกำลังจะมุ่งหน้าไปที่....เตียง

‘ห๊า...เตียง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ’ ผมมีลางสังหรณ์ว่า คืนนี้ผมอาจจะไม่ได้นอนซะเเล้วสิ...
.
.
.
.
.
.
จบเเล้วสำหรับตอนพิเศษนี้
อยากจะบอกว่าเเต่งเสร็จนานเเล้วแหละ
เเต่ไฟดับ เลยต้องมานั่งเเต่งใหม่ 
ขอบคุณที่คนที่อ่านมาจนจบ <3
ฝากบอมกับกลิ่นธูปไว้ในอ้อมใจทุกคนด้วยนะครับ

**แอบแวะมาแก้โค๊ดตกแต่งนิดหน่อย รบกวนใครขอโทษน๊า~
ว่าจะแต่งตอนพิเศษวันแห่งความรักของบอมบอมกับกลิ่นธูปเสียหน่อย ^^
ฝากเรื่องใหม่ ของพี่รติไว้ให้อ้อมกอดทุกคนด้วยน้าา