รักซึ้งๆของฮันเกียง-ฮีชอล

เนื้อเรื่อง

tlu....tluuuuu.......tlu...... เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"อืม.....มม...." มีเพียงเสียงครางในลำคออย่างขัดใจของเจ้าของโทรศัพท์ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมารับเจ้าโทรศัพท์เจ้าปัญหา

ใบหน้าหวานๆ ขยับตัวซุกเข้าหาอกอุ่นๆ ของคนรักตัวเอง

tlu....tluuuuu.......tlu...... ........tlu....tluuuuu.......tlu......  คนโทรยังไม่ละความพยายามที่จะติดต่อกับเจ้าของโทรศัพท์เครื่องจิ๋วนี้

"อืม....ม......ซีวอนรับโทรศัพท์ที หนวกหู" คำขอร้องแกมสั่งออกมาจากคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด ทำหั้ยเจ้าของชื่อต้องทำตามแต่โดยดี

"ครับ..." ซีวอนกดรับโดยไม่ดูหมายเลขคนโทรเข้า

(อ๊ะ...ซีวอนหรอ อีทึกหล่ะ )

"เอ่อ...หลับอยู่หน่ะ"

(อืม...งั้นชั้นฝากบอกอีทึกด้วยว่าฮันไม่สบาย แล้วตอนนี้ชั้นต้องการหั้ยมารับชั้นเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง......)

"แล้วนาย...."

(ชั้นหรอ??...ไม่ๆๆ ฮันน่ะเป็นมากแต่ชั้นหน่ะสบายดี)

"อืมๆ ....."

(แล้วก้อฝากบอกอีทึกด้วยว่า ทีหลังหัดรับโทรศัพท์ด้วยตัวเองซะบ้างนะ)

คำแซวของฮีชอลทำเอาฝ่ายตรงข้ามหน้าแดงได้ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่มันก้อจริงอย่างที่ฮีชอลว่า ช่วงหลังมานี่ไม่ว่าคัยจะโทรมา ถ้าเป็นตอนเช้าเค้าจะเป็นคนรับแทบจะทุกครั้ง

ซีวอนวางโทรศัพท์ลงข้างๆเตียง มองหน้าคนรักของตัวเอง ยิ้มน้อยๆ

"เฮ้อ..ไม่อยากปลุกเลยละน๊า แต่นี่เดี๋ยวต้องออกไปรับฮีชอลกับฮันแล้ว ไม่งั้นฮันแย่แน่ๆ" ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆ

หลังจากที่ฮีชอลวางหูโทรศัพท์จากซีวอน ร่างบางก้อพยายามป้อนยาลดไข้หั้ยกับฮันคยอง ทั้งเรียก ทั้งเขย่า แต่ดูเหมือนเจ้าของชื่อจะไม่ยอมรับรู้เรื่องราวอะไรเลย

ร่างบางกัดริมฝีปากนิ่งๆอย่างตัดสินใจ ก่อนที่จะค่อยๆ วางเม็ดยาลงในปากฮันคยอง ตามด้วยริมฝีปากคู่สวยที่บรรจงป้อนน้ำหั้ย ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อเล็กน้อยจากการกระทำของตัวเอง

ที่ทำเพราะเป็นห่วงคนตรงหน้า กลัวว่าถ้าเป็นอะไรไป เค้าจะไม่ได้รับความอบอุ่นอีกครั้งนึง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ราวกับสายลมพัด ฮีชอลที่ตอนแรกนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้ร่างกลับฟุบหน้าลงข้างๆ โซฟาซะแล้ว

ฮันคยองกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาหั้ยสู้แสงได้ ถึงแม้จะยังปวดกหัวอยู่ก้อตาม แต่ร่างกายที่ได้รับการพักผ่อนอย่างเพียงพอ จึงทำหั้ยอาการดีขึ้นเรื่อยๆ สายตาเหลือบไปเห็นฮีชอลที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ

เอื้อมมือไปปัดผมที่ลงมาปรกหน้า ใบหน้าคมโน้มลงหมายจะจุ่มพิศลงบนหน้าผากมน แต่กลับถูกขักจังหวะด้วยเสียงคุ้นเคยดี

"อะแฮ่ม....ไหนว่าไม่สบายมากงัยฮัน"

"อืม.....ถ้าเป็นเมื่อตอนเช้านะ" คนถูกถามตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน

"นายมาทำไรที่นี่อีทึก" ถามกลับด้วยน้ำเสียงขุ่น

"มารับนายตามคำสั่งของเจ้าหญิง ตื่นแล้วก้อไปเก็บของเร็วๆ อ้อแล้วปลุกเจ้าหญิง...ของนายด้วยนะ ชั้นจะไปรอข้างนอก" เน้นเสียงคำว่า ของนาย ซะจนคนฟังแทบจะมุดแผ่นดินหนีเมื่อนึกถึงการกระทำของตัวเองเมื่อครู่

"เหอะ....ของชั้นซะที่ไหน" ฮันคยองบ่นกลับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันมาหั้ยความสนใจกับร่างบางๆ ที่ตอนนี้ขยับตัวเปลี่ยนท่านอนซะแล้ว

ใบหน้าตอนตื่นที่ว่าน่ารัก ตอนนอนก้อยังคงความน่ารักเอาไว้ จนยากที่จะละสายตาไปได้

"ฮีชอล....ฮีชอล..."

"อืม....นายดีขึ้นแล้วหรอฮัน" มือเล็กๆ ยกขึ้นถูที่ตาตัวเองแก้ง่วงเบาๆ (เดี๋ยวตาช้ำหมดเจ้าหญิง)

"ก้อดีขึ้นแล้วแหละ อีทึกมารับแล้วนะ ไปเก็บของเถอะ"

"อื้มมมมม"

รถคันสวยวิ่งเข้าตัวตึกอย่างคุ้นเคย เครื่องยนต์ที่ส่งเสียงดับสนิท ก่อนที่คนภายในรถจะก้าวลงมา

"เฮ้อ...ในที่สุดก้อถึงซะที เมื่อยเป็นบ้า" ฮีชอลบ่นออกมาเบาๆ พลางบิดตัวเพื่อยืนยันว่าเมื่อยอย่างที่พูดจิงๆ

"บ่นอยู่นั่นละ ขึ้นไปบนห้องเถอะ"

"เออ แล้วซีวอนหล่ะ...." เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าคนที่ถูกกล่าวถึงไม่ได้เดินทางไปรับเจ้าตัวด้วย

"ไปทำงานหน่ะ แล้วนายไม่คิดจะช่วยคนป่วยถือของหน่อยเร๊อะ" สายตาเหลือบไปเห็นฮันคยองที่ถือกระเป๋า ของพะรุงพะรังเต็มไปหมด

"แต่ชั้นเมื่อยอยู่นะ" ถึงปากจะพูดว่าเมื่อย แต่มือเจ้ากรรมก้อเอือมไปช่วยถือถุงเล็กๆ น้อยๆจากฮันคยอง

"ขอบคุน...ไปขึ้นห้องเถอะ ชั้นอยากนอนเต็มแก่แล้ว" พูดจบเจ้าตัวก้อคว้าแขนเรียวเดินนำหน้าอีทึกขึ้นลิฟท์ไป

"กลับมาแล้วค๊าบบบบบบบบบ" คำพูดติดมากของสมาชิกบ้านนี้ถูกกล่าวขึ้นเมื่อ เหยียบย่างเข้าบ้านหลังนี้ เพื่อเป็นการบอกหั้ยอีกฝ่ายรับรู้

"เหนื่อยมั้ยพี่" ดงแฮที่เดินออกมาเป็นคนแรก รับของจากฮีชอลถามขึ้น

"ไม่ค่อยหน่ะ แต่ชั้นหิวข้าวมากๆ พวกนายมีอะไรหั้ยกินบ้างเนี่ย"

"ไม่มีอ่ะ คิดว่าพวกพี่น่าจะกินกันมาแล้ว" ดงแฮตอบไปตามที่คิด

ฮีชอลเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น สถานที่ทำกิจกรรมร่วมกันภายในบ้าน หลังจากที่ได้ยินคำตอบของดงแฮ โดยมีฮันคยองเดินตาม ส่วนอีทึกขอตัวไปอาบน้ำนอน เพราะเพลียมาทั้งวันแล้ว

"พวกนาย!!" ฮีชอลตะโกนขึ้นมานิดๆ (สาบานว่านิดๆเท่านั้น)

เสียงของฮีชอลหยุดกิจกรรมทุกอย่างของทุกคนในห้องได้เป็นอย่างดีแทบจะทุกคนหันมามองฮีชอลเป็นตาเดียวกัน

"ทำไมพวกนายไม่เหลือข้าวเย็นไว้หั้ยชั้น" ทุกคนถอนหายใจออกมาแทบจะพร้อมๆกัน หลังจากที่กลั้นหายใจรอฟังว่าเจ้าหญิงโกรธพวกเค้าเรื่องอะไร

"ก้อ..." คยูฮยอนพยายามจะอธิบาย แต่ถูกเสียงฮันคยองขัดขึ้นมาซะก่อน

"งั้นเราก้อออกไปกินข้างนอกก้อสิ้นเรื่อง นี่ก้อยังไม่ดึกเท่าไหร่เลย" ฮันคยองพูดออกมาง่ายๆ ไม่กลัวฮีชอลโกรธเลยแม้แต่น้อย

ฮีชอลหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างค้อนๆ แต่ฮันคยองก้อมองกลับอย่างไม่สะทกสะท้านเหมือนกัน จนในที่สุดฮีชอลก้อต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้

"เอางั้นก้อได้ แต่นายต้องเป็นคนเลี้ยงนะฮัน"

ฮันคยองยักไหล่แทนคำตกลง หยิบเสื้อกันหนาวตัวโปรด เดินนำฮีชอลออกไปรออยู่หน้าห้อง ไม่ลืมที่จะตะโกนบอกหั้ยคิบอมช่วยเอาของเข้าไปเก็บในห้องหั้ยที

 สักพักต่อมาฮีชอลก้อเดินจามฮันคยองออกมา

"นี่เจ้าหญิง วันนี้อยากกินอะไร" สรรพนามแทนตัวของฮีชอลมักจะเปลี่ยนไปเวลาที่อยู่กันแค่สองคน แล้วดูเหมือนเจ้าตัวก้อเต็มใจที่จะหั้ยเรียกแล้วด้วย

"ไม่รู้สิ นายอยากกินอะไรหล่ะ"

"งั้นไปซื้อซาลาเปาไปกินที่สวนสาธารณะแถวๆนี้ดีกว่า ใกล้คริสมาสตรงสวนเค้าเริ่มประดับไฟแล้วด้วย"

"อื้อ...ดีๆ ไม่ได้มานั่งสวนสาธารณะนานแล้ว ได้กินซาลาเปาอุ่นๆ กับดูไฟคงโรแมนติกดีเนอะ" หันมายิ้มหั้ยกับร่างสูงราวกับขอความคิดเห็น

"อื้อ..."

"ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่"

ฮันคยองกับฮีชอลเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆสวนสาธารณะ ในมือของคนทั้งคู่มีซาลาเปาอุ่นๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายดีไม่น้อย กับโกโก้อีกคนละแก้ว เดินตรงไปหาม้านั่งว่างๆ

เพื่อเป็นที่นั่งสำหรับมื้อค่ำของวันนี้

บรรยากาศของสวนสาธารณะในตอนนี้ ไม่ว่ามองไปทางไหนก้อดูโรแมนติกไปหมด ต้นไม้สูงบ้าง ต่ำบ้างถูกตกแต่งด้วยไฟประดับหลากหลายสี

คนที่มีไม่มากจนเกินไป เดินดูไฟประดับเป็นคู่บ้าง คนเดียวบ้าง หรือบางทีอาจจะมากันทั้งครอบครัว รวมถึงคนสองคนที่นั่งอยู่บริเวณที่ผู้คนไม่พลุกผล่านมากนัก

ถ้าใครผ่านไป จะเห็นผู้ชายหน้าตาคมคายจัดว่าหล่อเหลาอยู่ทีเดียวกับอีกคนที่ดูผิวเผิน ไม่เพ่งพินิจหั้ยดีอาจเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงได้ กำลังคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

"หนาวมั้ยเจ้าหญิง" เสียงนุ่มๆ กับคำถามที่ดูห่วงใยถูกส่งผ่านไปยังคนที่นั่งข้างๆ

"ก้อนิดหน่อยนะ นายหล่ะ หนาวมั้ย เพิ่งจะหายไข้ซะด้วย"

"ไม่ค่อยหน่ะ ไหนๆ ส่งมือหญิงหน่อยสิ"

ถึงแม้จะส่งสัยว่าฮันคยองจะดูมือเค้าไปทำไม แต่ก้อดึงมือออกจากกระเป๋าเสื้อโค๊ต ยืนมือขาวๆ ที่ปราศจากถุงมือหั้ยฮันคยองดู

"ถุงมือก้อไม่ใส่มา ดูสิมือเย็นหมดเลย"

ฮันคยองถูมือเล็กๆนั่นไปมา สร้างความอบอุ่นหั้ยกับมือคู่สวยนั่น ไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวเองทำหั้ยเจ้าของมือคู่นั้นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดสูบฉีดขึ้นไปถึงใบหน้าขาว ที่ตอนนี้ขึ้นสีเรื่อแล้ว

ฮีชอลมองดูฮันคยองที่หั้ยความอบอุ่นกับมือตัวเอง ยิ้มนิดๆ ทำไมนะทั้งๆ ที่ฮันคยองแค่จะช่วยหั้ยมือหายเย็น แต่ใจกลับอบอุ่นขึ้นด้วยอย่างประหลาด

ฮันคยองเงยหน้ามองฮีชอลเล็กน้อย ก่อนเอ่ยชวนร่างบางกลับบ้าน เนื่องจากอากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าร่างบางจะไม่สบายเอาง่ายๆ

"กลับเถอะ"

"อื้อ"

มือข้างนึงถูกปล่อยหั้ยเป็นอิสระ โดยมีถุงมือสีเทาสวมทับอยู่ แต่อีกข้างนึงยังคงถูกมือคนตัวโตกว่ากุมเอาไว้

"มันอุ่นดี" ฮันคยองหันมาบอกเหตุผลกับฮีชอล เหตุผลที่ว่าทำไมถึงไม่ยอมปล่อยมือร่างบางมีเพียงเท่านี้ เท่านี้ก้อเพียงพอแล้วสำหรับการกระทำของคนตรงหน้า

ทั้งคู่เดินกลับบ้านด้วยความเงียบ ต่างฝายต่างตกอยู่ในความคิดของตัวเอง จนกระทั่งฮันคยองเดินมาส่งฮีชอลถึงหน้าห้องนอน มือที่กอบกุมกันไว้ จึงต้องปล่อยในที่สุด

 ทั้งสองคนมองหน้ากันราวกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน

ฮันคยองโน้มหน้าหาร่างบางช้าๆ ฮีชอลหลับตาลงเตรียมรับสัมผัสจากคนตรงหน้า ริมฝีปากนุ่มกดลงบนหน้าผากมนได้รูป เพียงไม่นานแต่ก้อคงทำหั้ยคืนนี้ของคนทั้งคู่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

"ราตรีสวัสดิ์"

"อืม...ราตรีสวัสดิ์"
                                                                                                        ประธานฮีชอลคลับ