ตอนที่ 46 : [Love Dormitory] 44
“………………………………………………”
“เอ้า เงียบอีก ถ้าไม่ให้กูซ้อนท้ายกูไม่ให้ยืมจักรยานนะเว้ย!!!!”
“งั้นกูไม่ยืมละไปยืมจงแดก็ได้ -3-”พูดจบผมก็ทำท่าจะเดินหนียงกุกแต่ยงกุกกลับคว้ามือผมไว้ซะก่อน
“โหย ใจร้ายว่ะ จะให้กูนอนอยู่หอเฉยๆเนี่ยนะ?”
“เออดิ คนป่วยอ่ะนอนพักเยอะๆไม่งั้นไม่หายนะรู้มั้ย!?”
“เป็นห่วงล่ะสิ…”ยงกุกยิ้มแป้นทันทีเมื่อเห็นผมพูดแบบนั้น
“เป็นห่วงอะไร! มั่ว! ตกลงจะไปม้ะ?”ผมเงียบไปสักพักก่อนจะยืนหันหลังใส่อีกคน ผมไม่ได้เขินหรอกนะ ไม่เลยจริงๆ…
“ไปสิวะ โด่ว”
“เออดี งั้นพากูไปเอาจักรยานด้วย! -3-”พูดจบผมก็ดึงแขนอีกคนให้เดินตามมาอย่างว่าง่าย
ผ่านไปห้านาทีกว่าๆ
“ปั่นเป็นป่ะวะ?”
“เป็นสิระดับนี่แล้ว กูเคยแข่งปั่นจักรยานมาก่อนนะเฟ้ยไม่อยากจะโม้”
ในขณะที่พวกผมสองคนกำลังปั่นจักรยานกันไอ้ยงกุกก็ถามขึ้นอย่างหวาดระแวง… ไม่เชื่อใจกูเลยช้ะ เชอะ ผมออกจะปั่นจักรยานเก่งไม่เหมือนยองแจหรอกเมื่อไม่นานมานี้เอง ยองแจพาผมปั่นจักรยานชนเสาไฟฟ้าหน้ามหาลัย =_=
“ปั่นเร็วๆดิไม่ได้ดั่งใจเลย!”ยงกุกพูดพร้อมกับใช้มือดึงชายเสื้อผม
“มาปั่นเองเลยมั้ยมึง? =^=”ผมจอดรถจักรยานก่อนจะหันมาถามอีกคนที่เอาแต่บอกให้ผมปั่นเร็วๆ ก็ตัวมันหนักนี่นา
“ถ้าปั่นได้ปั่นนานละ ดูแขนกูดิเนี่ย”พูดพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มๆไปที่เฝือกที่ใส่ไว้ที่แขน
“ชิ รู้งี้ปล่อยให้นอนตายอยู่โรงพยาบาลน่าจะดีกว่า -3-”ผมบ่นลอยๆโดยที่ไม่คิดว่าไอ้ยงกุกมันจะรู้สึกโมโหหรือเคืองๆรึป่าว
“ไอ้แหมบ หุบปากแล้วปั่นต่อไปซะ พูดมากจริง -_-”
“ค้าบ คุณชายพุฒิบัง!!!”
“ค้าบ คุณกรองโล่”
“ไม่เอากูไม่เป็นกรองแก้ว กูจะเป็นสร้อยฟ้า -^-”
“ไม่ได้ๆ ยองแจเป็นสร้อยฟ้า ส่วนฮิมชานเป็นคุณชายเล็ก”
“โหย ได้ไงวะ ไม่เอา -^-”
“อยากคู่กับฮิมชานรึไง?”
“บ้ารึไง? = =”
“เออ งั้นเป็นกรองแก้วนั่นแหละ ส่วนกูเป็นคุณชายพุฒิภัทร”
“หน้าก็โครตเหมือน - -”ผมบ่นเบาๆอีกก่อนจะปั่นจักรยานต่อไป
“กูได้ยินนะเว้ย”ยงกุกพูดก่อนจะเอามือโบกหัวทุยๆของผมนับไม่ถ้วน
“อ่าวหรอนึกว่าหูหนวก ฮิ้”ผมพูดจบผมก็ปล่อยก้ากใส่อีกคนทันที
“กวนละ เดี๋ยวเถอะมึง”
“ทำไมต้องเดี๋ยวอ่ะ ตอนนี้ไม่ได้หรอ XD”
“อยากตายก่อนเรียนจบมหาลัยป้ะ? = =”
“ไม่อ่ะ XD”
“งั้นหุบปากแล้วปั่นต่อไปซะ = =”
“โอเคค้าบ ปั่นค้าบปั่นๆๆๆๆ”พอสิ้นเสียงยงกุกผมก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นจักรยานต่อไป
ผมสองคนพากันปั่นจักรยานออกมาข้างนอกมหาลัย ผมปั่นจักรยานมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงสนามเด็กเล่นในสวนสาธรณะแห่งหนึ่งที่ดูไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก… ผมสองคนพากันจอดจักรยานทิ้งไว้แถวๆรัวไม้ที่ใช้กั้นสนามหญ้าไว้เป็นหย่อมๆก่อนที่ผมจะรีบวิ่งพุ่งเข้าหาเครื่องเล่นทันที
“โตเป็นควายละยังเล่นเหมือนเด็ก”ยงกุกเดินมานั่งอยู่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ก่อนจะมองผมเล่นชิงช้า
“น่ารักล่ะสิ ฮุฮุ -///-”
“ตรงไหน?”
“ทุกตรงเลย ^+++++++++^”
“แตหลอ…”
“ไม่ต้องมาเล่นคำผวนเลย -^-”
“5555555555”
“เอ้า หัวเราะอีก ตาแก่เงิงบาน -^-”
“ปากเสียละ ถึงกูเงิงบานกูก็หล่อ”
“หลงตัวเองที่สุด!”
“แต่น้อยกว่ามึง!”
“เออ ไม่เถียง -3-”
หลังจากผมสิ้นสุดการเถียงกับยงกุกผมก็นั่งเล่นชิงช้าต่อไป แต่เดี๋ยวนะผมก็นั่งเล่นชิงช้าธรรมดาๆนะแล้วทำไมยงกุกถึงต้องนั่งจ้องผมแล้วยิ้มแปลกๆด้วย… =^=
“มองอะไร!”ผมหยุดแกว่งชงช้าแล้วมองอีกคนกลับ ยงกุกสะบัดหน้าก่อนจะทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม
“มองเฉยๆนี่แหละ ไม่มีอะไรจะมองละ”อีกคนตอบหน้าตายก่อนจะเบี่ยงหน้ามองไปทางอื่น
“น่ารักล่ะสิ -////////////////////-”
“อืม น่ารัก”
…โลกของผมหยุดหมุนอีกแล้ว ทำไมผมต้องหวั่นไหวขนาดนี้ด้วยนะ…
ไม่สิ ผมต้องไม่หวั่นไหว ผมจะเขินไม่ได้นะ เราเป็นเพื่อนกัน ผมต้องเก็บอาการสิ แต่เอ๊ะ ผมไม่ได้เขินนี่นาผมไม่จำเป็นต้องเก็บอาการสิใช่มั้ย?
“น่ารักก็รักสิโว้ย ก้าก”ผมพูดขำๆโดยที่ไม่ได้สังเกตุสีหน้าของอีกคนที่กำลังแอบเขินๆอยู่เลย…
“รักไปนานแล้ว…”อีกคนพูดเสียงเบาผมได้ยินไม่ค่อยชัดแต่มันทำให้ผมรู้สึกเขินขึ้นมาทันที…
“ห้ะ?”ผมทำหน้าอึนๆส่งไปให้ยงกุก
“ป่าว…”ยงกุกสะบัดหน้านิดๆก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
“อ๋อ จะกลับยัง? จะบ่ายโมงแล้วกลับหอไปนอนพักผ่อนมั้ย?”ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินมาหายงกุกที่นั่งอยู่ห่างจากผมไม่ไกลมากนัก
“อยากกลับอยู่ แต่ไม่เอาดีกว่า”ยงกุกตอบพลางยักไหล่
“ทำไม ไม่ร้อนรึไง = =”
“อยู่แบบนี้แหละมีความสุขแล้ว”
“แบบไหนวะ? = =”
“ก็แบบ อยู่กับมึงสองคนไง”
…………………………………………………………
Jongup PART
โอ่ย หงุดหงิด จะบ่ายแล้วแดฮยอนก็ไม่ยอมกลับมาอีก -^- ตายคาตู้หนีบตุ๊กตารึยังวะรึว่าโดนตู้หนีบตุ๊กตาทับตายไส้ทะลัก เหอะ =^=
“จงออบมึงต้องเป็นพี่สต๊าฟคอยดูแลรุ่นน้องนะ…”ในขณะที่ผมกำลังนั่งรอแดฮยอนยู่แถวๆแสตนไอ้มิกซอกมันก็เดินมาบอกผมเรื่องพี่สต๊าฟดูแลรุ่นน้อง
“ไม่เอา บ้ารึไง ตัวเตี้ยแบบนี้โดนรุ่นน้องเหยียบตายกันพอดี =_=”
“กูก็ได้เป็นเหมือนกันแหละหน่า โธ่ว กูเตี้ยกว่ามึงอีก T_T”
“เฮ้อ…”
“เป็นเถอะนะ ถ้ามึงไม่ยอมเป็นกูฟ้องแดฮยอนนะ -3-”
“ฟ้องดิไม่กลัว =_=”
“โหย เอาเหอะ เป็นเถอะ นะนะนะนะนะนะนะ T__________T”
“ยองแจไงโธ่ว ยองแจก็อยู่คณะเดียวกันกับกูก็เอาไปเป็นดิ กูขอบาย =_=”
“งั้นเป็นคู่กันแม่งเลย”
“=_=”
“นะมึงนะนะนะนะนะ”
“เออ โอเคๆ -3-”
“เย้ รักมึงว่ะ ขอบคุณ ไปล่ะ!”พูดขอบคุณผมเสร็จก็รีบวิ่งกลับไปเก็บของต่อ…
…ทำไมกูต้องใจอ่อนด้วยวะเฮ้อ -^-…
ช่างแม่งเหอะเรื่องนี้ไม่คิดมากเท่าไหร่ แต่ที่คิดมากนี่เรื่องไอ้แดฮยอน… มึงตายรึยังกูถามจริง T____T
“จงออบมึงดูเหนื่อยๆนะ…”ยองแจที่ไม่รู้เดินมาหาผมตั้งแต่เมื่อไหร่พูดทักก่อนจะตบบ่าผมเบาๆ
“เหนื่อยมาก… รอทั้งแดฮยอนรอทั้งมึง ไปจู๋จี๋กับฮิมชานที่ไหนมาล่ะ! =^=”
“ที่โรงแรม เห้ย ไม่ใช่ละ -_- ไปกินข้าวเฉยๆโว้ย”
“กินข้าวหรือพังร้านข้าววะแม่งนานสุดไรสุด T_T”
“ขอโทษเว้ย จริงๆไม่ได้กินข้าวเฉยๆหรอก ไปขี่รถเล่นมาด้วย แถมเจออะไรเลี่ยนๆมาด้วย -/-”ยองแจพูดพลางนั่งลงข้างๆผมแล้วเอามือปิดแก้มแดงๆของตัวเองไว้
“อะไรวะ?”
“กูขี่ผ่านสวนสาธรณะใกล้ๆมหาลัยมากูเจอไอ้ยงกุกกับไอ้เจลโล่จู๋จี๋กันเว้ยมึง -////////-”
“ห้ะ จริงดิ โอ้ย -/- กูว่าแล้วคู่นี้แม่งมีความลับกับพวกเรา!!!!”
“ใช่ แม่ง มีความลับๆๆๆ -/- คิดแล้วก็เขิน ตอนแรกนะไอ้โล่มันนั่งชิงช้าเล่นใช่ป้ะแล้วยงกุกมันก็มองเเล้วก็ยิ้มเขินๆเว้ยมึง แร่กด่ยฟนรดปยๆรอน่ทอยนำทือยรำรพป”
ผมกับยองแจพอเจอกันก็คุยกันอย่างมันส์ปาก อ่าคิดแล้วก็ฟิน เพื่อนผมจะมีสามีแล้ว สนับสนุนครับ…
“ยูยองแจ!”
“โอ่ย อุตส่าห์หนีมาแม่งยังตามมาได้ -^- อะไรโว้ยยยยยย!!!”ยองแจหยุดเมาท์ก่อนจะหันไปตะโกนตอบฮิมชานที่อยู่ๆก็รีบวิ่งมาลากคอยองแจไปไหนไม่รู้…
“กลับห้องเดี๋ยวนี้!”
“กลับทำไม!! ไม่กลับโว้ย”
“ติวไง! ติวๆๆๆๆ”
“ขยันติวเชียวเป็นไรมากป่ะวะ”
“รึจะให้ขยันทำอย่างอื่นล่ะ ถ้าฮิมชานขยันทำอย่างอื่นขึ้นมาระวังยองแจจะเหนื่อยน๊า”
“… เออ เดี๋ยวกูกลับห้องละรู้สึกเพลียๆ บายนะ…”พอได้ยินแบบนั้นยองแจก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับหอไปทันที อย่างเร็วเน๊อะ -_-
“ฮุฮุ สำเร็จ เสร็จกูล่ะ… บายนะมึง กรั่กๆๆๆๆ อร่อยเลย -..-”ฮิมชานหันมาโปกมือบ๊ายบายผมก่อนจะรีบเดินตามยองแจไป ยองแจเอ๋ย ขอให้โชคดี =_=
ผมตัดสินใจเดินกลับหอบ้าง นั่งรอแดฮยอนอยู่แถวแสตนมีหวังร้อนตัวเหี่ยวแน่ๆ อากาศก็ร้อนไปเพื่อใครวะ นอนในห้องเปิดแอร์สบายกว่าเยอะ -3-
ผมรู้สึกเพลียๆนิดหน่อย นั่งรอแดฮยอนทั้งวัน เมื่อย -_- ผมควรจะพักผ่อน งั้นผมนอนรอแดฮยอนสักงีบดีกว่า…
Youngjae PART :
ตอนนี้ผมก็เดินหนีอีคิมฮิมชานมาครับ หนียังไงก็ไม่พ้น รำคาญจริง ตื้ออยู่ได้ -_- แฟนก็แฟนเถอะครับแต่แม่ง… อธิบายไม่ถูก…
พอผมเดินมาถึงหน้าห้องตัวเองผมก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้าไปในห้องทันทีและไม่ลืมที่จะล๊อคกลอนประตูไว้ด้วย… เออลืมไป ประตูกระจกที่ระเบียงก็ล๊อคไม่ได้ ตายละ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวหาพวกเทปกาวไปแปะไว้ก่อนก็ได้ เพื่อความปลอดภัย =_= อย่าหาว่าผมดูเหมือนคนบ้าเลย ผมกลัวจริงๆนะ ลองมาเป็นผมดูมั้ยล่ะ… ถ้าฮิมชานมันคึกนะ ผมต้องโดนอะไรมากมายหลายๆอย่างเลยล่ะ โอ่ย คิดแล้วก็หลอน T_T
หลังจากที่ผมจัดการเอาเทปกาวหนังไก่ไปแปะประตูกระจกที่ระเบียงเรียบร้อยแล้วผมก็รู้สึกดีขึ้นมาร้อยเปอร์เซ็นเลยทีเดียว อ่า กูอิสระแล้ว T////////////////T
ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างมีความสุขโดนที่ไม่หันไปสังเกตสิ่งมีชีวติบางอย่างที่กำลังหาทางเข้ามาในห้องผมให้ได้อยู่…
“เห้ย!”ผมถึงกับสะดุ้งตื่นเมื่อเห็นไอ้ฮิมชานมายืนเอาหน้าแนบกระจกแล้วยิ้มโชว์ฟันใส่ผม… นั่นไง หนีไม่รอดแล้วกู…
“หนีตลอดเลยอ่ะ…”เสียงห้วนๆเล็ดลอดเข้ามาในห้องผมเบาๆทำให้ผมรู้สึกผวาไปเลยทีเดียว
“เข้ามามึงตาย! = =”ผมใช้นิ้วสั้นๆชี้หน้ามันเพื่อเป็นการขู่แต่ดูเหมือนมันจะไม่กลัวเลยสักนิด
“อิ้อิ้”หลังจากหัวเราะเสร็จมันก็หยิบมีดคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็กรีดเทปกาวที่ผมอุตส่าห์แปะไว้อย่างแน่นหนาออกอย่างง่ายดาย… เห้ยเดี๋ยวนะผมปิดจากด้านในนะ มันกรีดออกได้ไง เห้ย ม่ายยยยยยย T^T
“…”ผมไม่พูดอะไรต่อก่อนจะรีบเด้งตัวออกจากที่นอนแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องตัวเองทันที ฮือ จะให้ผมอยู่ให้โดนหฟกดเหรก่อมฟยหรอครับแหม่ T____T ทำไมมึงต้องมาคึกตอนกูเหนื่อยด้วยวะโอ้ยยย
พอผมวิ่งหนีออกมาผมก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ห้องไอ้เจลโล่ครับดีนะมันไม่ได้ล๊อคประตูห้องไว้ โหยพระเจ้าช่วยกล้วยไข่ฮิมชาน(?) ช่วยชีวิตลูกไว้ ธูธธธธธ
แกร่ก…
หลังจากที่ผมวิ่งเข้ามาหลบในห้องเจลโล่ได้ไม่นานผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่อยู่ตรงระเบียง…
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก มึงตามมาได้ไงวะ!”พอผมหันหลังไปผมก็เจอฮิมชานมายืนยิ้มอยู่ข้างหลังผมอย่างน่ารัก
“ปีนมา…”
“เป็นนักปีนเขารึไงวะ ปีนเก่งฉิบ T _ T”
“เรื่องนักปีนเขาไม่สำคัญเท่ากับความสุขของเราสองคนนะจ๊ะ…”
“โหย ความสุขของมึงคนเดียวอ่ะดิ มึงอย่าเพิ่งมาคึกโว้ย กูเพลียกูเหนื่อย T _ T”
“อ่าว เหนื่อยก็ไม่บอก”
“อยากบอกแต่มึงก็ไม่ให้กูบอกนี่แหละสาส =_=”
“งั้นไว้ตอนตีสองแล้วกันเน๊อะ เคป้ะ?”
“ตีสองโพ่ง จะให้กูตื่นมาเพื่อความสุขของมึงเนี่ยนะ ไม่มีทาง!! = =”
“งั้นตอนนี้…”
“เห้ย อย่าๆๆๆๆ เออ ตอนตีสองก็ได้ ฮือ T^T”
“อร้าย อร่อยเลย สัญญาแล้วนะเมียจ๋าจ๊ะจุ๊บจิ๊บ~”
…เอามันไปเก็บที อุบาทว์ว่ะครับฮือ T^T…
ผ่านไปหลายชั่วโมง
เวลา24.00นาฬิกา………
Jongup PART :
หลังจากที่ผมหลับไปหลายงีบ ตื่นมาอีกทีก็ค่ำแล้วครับเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน… เอ๊ะ ว่าแต่แดฮยอนกลับมารึยังวะ =^=
หลังจากผมตื่นขึ้นมากลางดึกผมก็รีบลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูเพื่อตามหาอีกคนที่ไม่ยอมกลับมาตั้งแต่บ่ายแล้ว…
เดี๋ยวนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แดฮยอนยังไม่กลับมา????????
= =
เที่ยงคืนแล้วนะ! ทำไมยังไม่กลับมา ได้กินข้าวรึป่าววะแล้วไปนอนที่ไหน ห้องผมหรอ ไม่น่าใช่เพราะผมล๊อคไว้ = =
“ไอ้แดฮยอนคนบ้า! หายไปไหนนะ! กลับมาแหละก็คอยดู!”ผมยืนกระทืบเท้าอย่างหงุดหงิดอยู่ข้างนอกห้องคนเดียว
“อยู่นี่…”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อะไรนะ…
“เห้ย กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!”ผมสะดุ้งตกใจทันทีเมื่อเห็นคนที่ผมรอตั้งแต่สายจนกลางคืนมานั่งอยู่ข้างๆถังขยะหน้าห้องผม(?)
“ก่อนที่จงออบจะเปิดประตูออกมาโวยวายห้านาที…”
“แล้วทำไมไม่เคาะประตูเรียกเล่า! แล้วทำไมกลับดึก!?”
“ก็คีบไอ้เจ้านี่มาให้ไง…”พูดจบก็ชูตุ๊กตาโปเกม่อนให้ผมดู… ความพยามสูงมาก… รัก… รักเลย
“… ได้กินข้าวบ้างรึป่าว!?”
“กินสิ”
“ถ้าคีบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร! ทำไมต้องฝืนตัวเองจนอดหลับอดนอนขนาดนี้ด้วย!!!”
“ก็จงออบบอกถ้าคีบไม่ได้จะไม่หายงอน…”
“ไอ้บ้า ไอ้สติพัง! โรคจิตที่สุด”ผมเอามือคว้าตุ๊กตามาจากมืออีกคนก่อนจะจัดการปาใส่หัวอีกคนรัวๆ
“อะไรกัน… อุตส่าห์คีบมาให้นะ”แดฮยอนพูดก่อนจะหยิบตุ๊กตาแล้วยื่นมาให้ผมอีกครั้ง
“รักแต่จงออบ แต่ไม่รักตัวเอง… โรคจิต!”
“ด่าขนาดนี้แสดงว่าเป็นห่วงอ่ะดิ เขินจัง…”
“เออดิ เป็นห่วง! =^= เข้าไปนอนในห้องเลยเดี๋ยวนี้!!!!”
“ห้ะ? ให้อภัยแดฮยอนแล้วหรอ?”แดฮยอนถึงกับยิ้มดีใจเมื่อผมให้เข้าไปนอนในห้องด้วย
“ให้แล้วไม่ใช่เพราะใจอ่อนหรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะได้โปเกม่อนต่างหาก!! -3-”
“ยังไม่ได้ถามเลยว่าเพราะอะไร… ^^”
“… ก็แค่พูดต่อเฉยๆหน่าคิดไปเองแล้วไอ้หน้าย่นจะเข้ามั้ยห้องอ่ะไม่เข้าก็นอนอยู่นี่แหละ! =^=”ผมเปลี่ยนประเด็นทันทีก่อนจะทำท่าเดินเข้าห้องแต่ก็โดนแดฮยอนดึงมือไว้ก่อน
“เข้าสิๆ”แดฮยอนยิ้มแฉ่งก่อนจะเดินตามผมเข้ามาในห้อง
“เออดี -3-”ผมเดินขึ้นเตียงนอนแล้ววางตุ๊กตาที่แดฮยอนคีบมาให้ไว้ข้างๆหมอนของผม…
“ครับ”แดฮยอนพูดสุภาพก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆผม
“นอนตรงนั้นแหละห้ามเลยเขตุมานะ!”ผมพูดก่อนจะหยิบหมอนข้างมาวางกั้นไว้ตรงกลางระหว่างผมกับแดฮยอน
“นี่หายงอนจริงๆป้ะเนี่ย ถ้าหายงอนก็ต้องยอมนอนข้างๆกันสิ”
“ไม่เอา จงออบรักนวลสงวนตัว -3-”
พอผมพูดจบเท่านั้นแหละแดฮยอนก็หลุดขำก๊ากออกมาทันที อะไรกันมันตลกขนาดนั้นเลยรึไงผมแค่บอกว่าผมรักนวลสงวนตัวนะ =^=
“55555555555555555555555”
“ขำอะไร! =^=”
“ขำจงออบนั่นแหละถ้ารักนวลงวนตัวจริงๆแล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไรล่ะ…”
“ที่ผ่านมาอะไรทำไมยังไง =^=”
“ซื่อบื้อเอ้ย…”แดฮยอนพูดแล้วเอามือเขกหัวผัวหนึ่งที
“อะไรเล่าไอ้หน้าย่น! จงออบจะนอนแล้วไม่ต้องมาเล่นกับจงออบเลย -3-”ผมตัดสินใจล้มตัวลงนอนแล้วแย่งผ้าห่มของแดฮยอนมาห่มคนเดียว ไอ้คนหน้าย่นปล่อยให้มันหนาวตายไปเลย -3-
“ใจร้ายว่ะ แบ่งปันกันบ้าง”แดฮยอนทำหน้าบูดแล้วยื่นมือมาดึงผ้าห่มที่ผมอุตส่าห์แย่งมาเมื่อกี้นี้ไป
“ใครกันแน่ที่ใจร้าย เอามาเลยผ้าห่มนี้ของจงออบ!”
“ของแดฮยอนต่างหาก ถ้าอยากห่มด้วยต้องมานอนตรงนี้นะ ^^”พูดก่อนจะใช้มือตบลงไปบนที่นอนข้างๆตัวเอง
“ไม่! -^-”
“งั้นนอนไปเลยให้หนาวตายไปเลยไอ้เตี้ย~ 55555555555”แดฮยอนแลบลิ้นใส่ผมก่อนจะล้มตัวลงนอนและไม่ลืมที่จะยักคิ้วกวนๆมาให้ด้วย
“ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้ดำหน้าย่นขนจั๊กแร้ดก! =3=”
“โห ด่าแรงอ่า”
“แน่น๊อน -3-”
“ด่าแรงแบบนี้ขอให้นอนหนาวจนตายไปเลยขอตัวหดลงแล้วเตี้ยกว่าเดิมด้วย :P”แดฮยอนหัวเราะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบข่มตาหลับทันทีเมื่อรู้ว่าผมกำลังโมโหได้ที่
“ไอ้หน้าย่นไอ้บ้าแช่งหรอ! ตื่นขึ้นมาเลย มาเคลียเลยตื่นเดี๋ยวนี้!!! = =”ผมใช้มือเล็กๆของตัวตบๆไปที่หน้าคนตัวดำที่พยายามข่มตาหลับสุดชีวิต
ผมพยายามปลุกคนตัวดำแต่ทำยังไงคนตัวดำก็ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาสักที เหอะ คอยดูนะพรุ่งนี้จะเอาเป็ดโปรกรอกปากให้ตายไปเลยฝากไว้ก่อนเหอะ -^-
ผมตัดสินใจเลิกปลุกอีกคนแล้วล้มตัวนอนอีกครั้งพลางข่มตาหลับ แล้วอยู่ๆก็มีเสียงคนทะเลาะกันดังขึ้นมา…
“ไอ้ฟายเหยิน เพิ่งเที่ยงคืนครึ่งเอง ไหนมึงบอกตอนตีสอง! ยังไม่ตีสองเลย!”
“จะไม่ทน…”
“ไม่ทนโพ่ง ไปไกลๆเลยนะมึง มึงอย่าเข้ามา!”
…ปัญหาเยอะจริงสองคนนี้ -_-…
(เลื่อนมาตอนเช้านะ -_-)
YONGGUK PART
วันนี้วันจันทร์ครับผมเลยต้องรีบตื่นเช้าๆเพราะวันนี้มีงานรับน้องด้วยผมต้องไปดูแลน้องๆอีก โอ่ย ปวดตับ ขนาดกูโดนรถชนเพิ่งออกจากโณงพยาบาลยังจะให้กูไปดูแลงานรับน้องอีก จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ T_T สงสารกูหน่อยเหอะ
แต่ที่ผมยอมไปคือมันมีเหตุผลบางอย่างที่ลึกๆอยู่ในใจ… คุณคงเข้าใจผมใช่มั้ย… ที่ผมยอมไปคือผมอยากจะเจอหน้าใครบางคนยังไงล่ะ… <3
“บักอ้วนขโมยเกิบข่อย!”
“เว้าอีหยั๋งอยากได้กะแล่นมาเอาเองเด้อ!”
…ภาษาอีสานกันแต่เช้าเลยวุ้ย =_=…
ผมเปิดประตูออกมานอกห้องผมก็เจอเจลโล่กำลังวิ่งไล่ยองแจอย่างเมามันส์อยู่ โดยที่มีฮิมชานคอยนั่งเชียร์อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล คือฮิมชานมันไม่ได้เอาใจช่วยเจลโล่เลยสักนิดครับ…
“555555 ขายาวซะเปล่าไอ้แหมบ กาก”ฮิมชานตะโกนแล้วยืนหัวเราะอย่างสะใจ
“เข้าข้างกันจังนะไอ้เหยินไอ้อ้วน T _ T”
“แน่นอนเราเป็นแฟนกัน ก้าก อู้ย นั่นไงแฟนมึงตื่นละไอ้แหมบ -..-”ยองแจเดินไปควงแขนฮิมชานก่อนชี้นิ้วมาที่ผมที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าประตูห้องตัวเอง
…อย่าแซวดิวะยิ่งหวั่นไหวอยู่…
“แฟนเชี่ยไรไม่ชอบของเงิง -^-”พูดจบก็รีบวิ่งไปคว้ารองเท้ามาจากมือยองแจตอนยองแจเผลอแล้วรีบวิ่งไปขึ้นลิฟท์ทันที
…เจ็บอีกแล้วไอ้บังเอ้ย…
“โธ่ แฟนเชี่ยไรไม่ชอบของเงิง เหอะ มันก็พูดไปงั้นแหละมึง มันปากไม่ตรงกับใจเว้ย!”ยองแจพูดปลอบใจผม
“รู้ได้ไง?”
“กูสนิทกับมันกูรู้ :3”
“อื้ม…”
“โว้ย ทำหน้าย่นเป็นไอ้แดฮยอนไปได้ อย่าเครียดเว้ย จะจีบหนุ่มทั้งทีต้องกล้าหาญ!”ฮิมชานพูดปลอบใจผมอีกคน
“นินทากูอีกไอ้เหยิน”พอฮิมชานพูดจบร่างดำๆของแดฮยอนก็เดินออกมายืนหน้าห้องแล้วจ้องหน้าฮิมชานอย่างเอาเรื่อง
“นินทาอะไรแวร๊ยยยย กูแค่เปรียบเทียบเว้ย! = =”
“พอๆ อย่าทะเลาะกันเลยรีบไปมหาลัยเถอะ แล้วจงออบล่ะ?”ผมหัไนปถามแดฮยอนที่กำลังจะใช้ฝาถังขยะฟาดฟันฮิมชาน
“ตายแล้ว…”
“แดฮยอนแช่งจงออบอีกแล้วแดฮยอนนิสัยไม่ดีเลย -^-”และในที่สุดจงออบก็ออกมาจากห้องครับ
“แม่ง แอ๊บใสแต่เช้าเลยนะสาส”ยองแจเดินไปโบกหัวจงออบด้วยความคิดถึงหนึ่งที…
“ใครจะเหมือนสามีมึงล่ะไอ้อ้วน คึกได้คึกดีคึกทั้งวันคึกทั้งคืนเมื่อคืนเกือบนอนไม่หลับ! เสียงดังมาก -^-”
“… เออ รีบไปมหาลัยกันโว้ยวันนี้กูต้องรีบไปดูแลรุ่นน้องป่ะไอ้ออบๆๆๆ”พอได้ยินจงออบพูดแบบนั้นยองแจก็รีบคว้าคอเสื้อจงออบแล้วลากจงออบไปทันที
“เมียมึงหนีไปนู่นแล้วไปเอากลับมาเลยเอาเมียกูกลับมาด้วยเลยมึง =_=”แดฮยอนเอาฝาถังขยะโบกหัวฮิมชาน
“เมียใครเมียมันจับเอาเอง ไป ลุย!”พูดจบไอ้สองหน่อมันก็รีบวิ่งตามเมียมันไป…
“กูคงต้องเดินไปมหาลัยคนเดียวสินะโธ่ -_-”ผมยืนบ่นคนเดียวสักพักก่อนจะรีบเดินตามเพื่อนตัวดีของผมไป แขนก็เจ็บขาก็เจ็บ โอ่ย ทรมาน
ผมเดินไปที่ลิฟท์อย่างช้าๆแต่ผมยังไม่ทันจะเดินเข้าลิฟท์ก็มีร่างสูงๆของใครบางคนวิ่งขึ้นบันไดมาอย่างรีบร้อน…
…ไอ้แหมบนี่หว่า…
“เห้ย กลับมาทำไมวะ?”ผมตะโกนถามอีกคนที่กำลังวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง
“ลืมโทรศัพท์เลยกลับมาเอา!”อีกคนตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปในห้องตัวเองสักพักก่อนจะรีบวิ่งกลับมาที่บันไดพร้อมกับโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ
…อยากอยู่กับมันนานๆว่ะทำไงดีผมไม่อยากให้มันทิ้งผมไป…
คิดได้อย่างนั้นผมก็ทำท่าเดินเหมือนคนเจ็บขา แล้วพูดว่า…
“เจ็บว่ะ โอ้ย…”ผมแอ๊บเสียงสุดชีวิตให้ดูน่าสงสารแล้วก็ได้ผลเจลโล่ที่กำลังจะเดินลงบันไดหันมามองผมซะก่อน…
“แรด -^-”คำเดียวสั้นๆนั้นทำให้ผมเกือบจะเอากระถางต้นไม้วิ่งไปยัดใส่ดั้งมันแต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะผมกำลังแสดงละครน้ำเน่าอยู่นี่ไงล่ะ…
“ด่ากูอีก โอ้ย เจ็บว่ะเดินไม่ไหวอยากได้คนช่วยพยุง…”
“หมายถึงกูหรอ? -^-”พูดจบก็ใช้นิ้วชี้ไปที่ตัวเองแล้วทำหน้างงๆ
…อย่าเพิ่งมาน่ารักตอนนี้กูต้องการความช่วยเหลือนะเว้ย…
“เออดิ…”
“ช่วยก็ได้ -^-”ร่างแหมบๆรีบเอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองแล้ววิ่งมาหาผมที่ทำท่าอ่อย(?)อยู่
“ดีมากมึง…”
“จะให้ช่วยยังไงล่ะ อุ้มหรอ ? -^-”
“ถ้าอยากอุ้มก็อุ้มดิ…”
“ไม่เอาอ่ะ -3- ขึ้นหลังดีกว่า”เจลโล่พูดก่อนจะย่อตัวลงให้ผม…
…กูดูเคะไปเลย -_-…
“บ้ารึไงวะ ไม่เอาอ่ะกูไม่ใช่แต๋ว พยุงกูเหอะ!”
“เรื่องมาก -3- เออๆ”พูดจบร่างแหมบของมันก็ลุกขึ้นยืนเต็มของสูงแล้วค่อยๆพยุงผมแล้วพาผมเดินขึ้นลิฟท์ไป
…มีความสุขจัง -/-…
ผมได้แต่ฟินแล้วฟินอีกและคิดไปเองคนเดียวอย่างกับคนบ้า… แต่ผมก็ยอมบ้าเพื่อชเวจุนฮงคนนี้คนเดียวนะ <3
“ยิ้มอะไรเป็นบ้าหรอ = =”เจลโล่หันมามองผมแล้วทำหน้าตาแปลกๆใส่ประหนึ่งว่าผมเหมือนคนบ้าที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลใหม่ๆ…
“ป่าว แค่อารมณ์ดี”พูดอีกก็ยิ้มอีกทำให้เจลโล่ยิ่งทำหน้าผวามากกว่าเก่า
“โรคจิต -^-”อีกคนบ่นเบาๆแต่ผมกลับได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน แหงล่ะ อยู่ในลิฟท์กันสองคนนี่นา
ติ๊ง!
พอลิฟท์ถึงชั้นร่างสุดร่างแหมบของเจลโล่ก็ค่อยๆพาผมเดินเข้าไปในตัวมหาลัยช้าๆและอ่อนโยน… อ่าให้มันได้อย่างนี้สิ -/-
ผมกับเจลโล่พากันเดินมาได้เรื่อยก็มาหยุดอยู่ตรงหลังแสตนพอดีๆแต่ดูเหมือนบริเวณแสตนจะค่อนข้างวุ่นวายเป็นพิเศษ = =
“!@#$%^&ดกหืเนปหนแรแดเ”
“น้องครับ อย่าเสียงดัง T[]T”เสียงแหลมๆของจงออบพยายามตะโกนสุดชีวิตแต่เหมือนพวกรุ่นน้องที่อยู่บนแสตนจะไม่สนใจเลย…
“มาเดี๋ยวกูจัดการเองๆ…”ยองแจเดินมาแล้วสูดหายใจเข้าไปก่อนจะตะโกนออกมาว่า…
“จะเสียงดังหาเศษยางลบรึไงวะ เงียบโว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!”
“…”พอได้ยินเสียงยองแจตะโกนเพียงเท่านั้นรุ่นน้องบนแสตนก็ยอมเงียบอย่างง่ายดาย ผมขอคารวะยองแจสิบครั้งรัวๆครับ…
“เออ ดีมาก! = =”ยองแจตะโกนอีกและไม่ลืมที่จะทำหน้าโหดๆใส่รุ่นน้องด้วย
“สวยไม่พอโหดด้วยอ่าพี่~”
“ฮิ้วววววว”
และแน่นอนไม่ว่ายองแจจะเป็นรุ่นพี่คอยดูแลแสตนหรือเป็นรุ่นน้องที่นั่งบนแสตนก็มักจะโดนแซวแบบนี้เป็นธรรมดา…
“ขอบคุณที่ชมนะแต่พี่ไม่ต้องการครับน้อง - -”
“ง่า ใจร้ายจัง~”
“เดี๋ยวเจอ…………”
“ใจเย็นเว้ยยองแจไปพักก่อนไป =_=”แดฮยอนวิ่งมาห้ามยองแจที่อารมณ์เริ่มอยู่ไม่สุข เอาจริงๆถ้าผมเป็นรุ่นน้องผมวิ่งหนีกลับบ้านแล้ว
“ไม่ได้นะครับพี่ผมจะเอาพี่ยองแจมาเป็นคนดูแลแสตนผมไม่เอาพี่นะ!”รุ่นน้องบางส่วนตะโกนใส่แดฮยอน
“สาส ใจร้ายว่ะ T_T รุ่นน้องแม่ง ฟหกดเสวกดกห่าดาดกห”แดฮยอนเบะปากใส่รุ่นน้องก่อนจะเดินไปนั่งพักกับยองแจ
“อ้าวปล่อยกูไว้อีกละ -^-”จงออบยืนทำหน้าบูด
“มาๆเดี๋ยวกูดูแลเอง”ฮิมชานที่อยู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้รีบวิ่งมาหาจงออบแล้วเดินไปหยิบไมค์มาเชื่อมกับลำโพง…
“อ่ะแฮ่ม สวัสดีครับน้องๆ พี่ชื่อคิมฮิมชานนะครับ… พี่หล่อที่สุดในมหาลัยแหละไม่อยากจะโม้!”
“…”
“วันนี้พี่ก็จะมีเรื่องมาเม้าท์ครับ คือที่พี่มาที่แสตนนี้เพราะพี่มีบางอย่างจะมาบอก…”
“…”
“เพื่อนพี่คนนึงครับมันบอกว่าถ้าพี่บอกรัก…เอ่อ…แฟนให้ทุกคนในโรงเรียนได้รู้กันเพื่อนพี่มันจะยอมทำทุกอย่างที่พี่ต้องการครับ พี่ก็เลยจะมาบอกรักคนๆนั้นนี่แหละ…”
…เดี๋ยวนะ สัญญาแบบนี้มันคุ้นๆ…
เห้ย… = = ฉิบหายแล้วไงกู…
“@#$%^&*((&(R&$@)R$R&”พอได้ยินแบบนั้นรุ่นน้องบนแสตนก็ฮือฮากันยกใหญ่บางคนเขินบางคนซุบซิบกันอย่างสนใจ
จำได้ใช่มั้ยผมกับฮิมชานเคยบอกอะไรกันไว้ตอนอยู่บ้านพักกลางป่านั่น
ผมน่ะสัญญากับมันไว้ว่า… ถ้ามันบอกรักยองแจให้ทุกคนในโรงเรียนได้ยินผมจะยอมทำตามมันทุกอย่าง
และก็แน่นอนตอนนี้ผมซวยแน่ๆ… T________T มันต้องให้ผมทำอะไรน่าเกลียดโชว์รุ่นน้องแน่ๆครับ
“พี่รักยองแจครับ ยองแจเป็นเมียพี่ได้ยินกันแล้วใช่มั้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”ฮิมชานตัดสินใจตะโกนใส่ไมค์สุดเสียง และแน่นอน…เสียงแม่งดังมาก…ได้ยินกันทั่วมหาลัยแน่ๆ…
“… !@#$%^&*)(*)*(*(_$#@&_)!”รุ่นน้องบนแสตนยิ่งฮือฮากันเข้าไปใหญ่คนในมหาลัยก็จ้องมองมาที่ไอ้ฮิมชานกันเป็นตาเดียว...
“คิ… เอาล่ะบังยงกุกกูทำตามสัญญาแล้วนะ…”ฮิมชานพูดใส่ไมค์อีกครั้งทำให้คนในมหาลัยรีบมองหาคนที่ชื่อบังยงกุก ใช่ คนๆนั้นก็คือผมนี่แหละ… = =
“ฮิ ไม่ต้องกลัว สิ่งที่กูจะขอกับมึง… เป็นสิ่งที่มึงต้องการ…”
“…”
“กูขอสั่งให้มึง…”
“…”
“ไป…”
“…”
“เดทกับเจลโล่ หนึ่งวัน! ถ้ามึงไม่ทำตามกูจะให้มึงหอมแก้มจงแด!”
“อ้าวกูเกี่ยวไรวะ = =”ไอ้จงแดที่นั่งเล่นโทรศัพท์แถวๆแสตนพูดแล้วทำหน้าเอื่อมๆ
“เอาเถอะหน่า เอาเป็นว่าตามนั้น มึงต้องไปเดทกันภายในวันพรุ่งนี้… นะจ๊ะ ก้ากกกกก”ฮิมชานหัวเราะโชว์ฟันเหยินใส่ไมค์ทำให้ยองแจถึงกับนั่งกุมขมับอย่างรับไม่ได้…
…เดทงั้นหรอ T _ T จีบใครก็ไม่เป็นยังจะให้ไปเดท โธ่ว…
______________________TALK____________________
อัพเเล้วเน้อ :) ขอโทษที่บางทีหายไปนาน คืออาจจะลงช้าขึ้นเพราะเรียนหนักเเล้วก็ปั่นให้ได้เยอะๆจะได้คุ้มๆอยากให้รีดเดอร์ได้อ่านเยอะๆไงเน๊อะ ^+++++++++++++++++^
ไปทวงฟิคได้ที่ Twitter : @yayeezizi นะคะ :3
`★APPLEPIE.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา น่ารักกกกกกกกก~ แง่ะ ชอบจุงเบย!
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆแล้วสิ อิอิ
ละมุนละไมเว่ออะเรื่องนี้ รัก รักเลยยยยยยย