คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #66 : (os) [Minho x Suho] Secret love - end -
การที่คนสองคนคบกัน… บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องเปิดเผย
ไม่ต้องป่าวประกาศ ไม่ต้องบอกใคร
แค่บอกใจของกันและกันก็เพียงพอ
“มินโฮ… ทางนั้นไม่ได้นะ คนอื่นอยู่” มือเล็กฉุดรั้งข้อมือหนาของคนที่เดินอยู่ข้างหน้า ก่อนจะลากไปอีกทาง… คนตัวเล็กกว่าหน้าบึ้งตึงทันทีที่เห็นว่าอีกคนกำลังยิ้มกว้างอย่างพอใจ
“ไม่ดีเหรอ… คนอื่นจะได้รู้สักที” เจ้าของชื่อมินโฮตอบกลับพร้อมกับดึงแขนออกแล้วเปลี่ยนมากุมมือเล็กนั้นแทน… คนสองคนก้าวไปด้วยกันก่อนที่คนตัวสูงจะคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้คน
“ทำบ้า…!!” ริมฝีปากสีแดงสดที่กำลังจะเอ่ยปากด่านั้น ถูกปิดด้วยมือหนา ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของคนดื้ออย่างพยายามปราม เสียงของ ‘คนอื่น’ ที่คนตัวเล็กว่า ผ่านไป มินโฮยกยิ้มเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า เป็นยังไง เรียกใบหน้างอง้ำของคนตัวเล็กได้ไม่ยาก
“ไม่ขอบคุณหรอกนะ” คนตัวเล็กว่าแล้วเดินนำคนมินโฮไป ทั้ง ๆ ที่มือของเขาทั้งคู่กำลังกุมกันแน่น
พี่ชายตัวเล็กของเขาเป็นคนแบบนี้แหละ… ภายนอกดูเหมือนเย็นชา แต่กลับขี้กลัวยิ่งกว่าอะไร
“ฮยองจะไปไหน”
“ไปหาร้านเงียบ ๆ นั่งคุยกันไง… ฉันไม่ได้เจอนายมาตั้งกี่เดือนแล้วเหรอ พ่อคุณคาริสม่ามินโฮผู้โด่งดัง” ถึงคนตัวเล็กกำลังประชด แต่ใบหูของเขากลับแดงระเรื่อขึ้นมา ไม่แปลกหรอกที่จะเขิน
...เพราะคนคนนี้กำลังบอกเป็นนัย ๆ ว่าคิดถึง…
“จุนมยอนฮยองคิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอ… งั้นกลับหอไม่ดีกว่ารึไงครับ จะได้ให้ผมกอดให้หายคิดถึงไง” คนตัวเล็กกว่าหันมาส่งค้อนให้ทีนึง ก่อนที่จะเป็นฝ่ายดันร่างสูงให้แนบชิดกับกำแพง ภายในทางเดินคับแคบด้านหลังบริษัทนี้ ไม่ต้องใช้แรงมากมายอะไรเลยด้วยซ้ำ คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อยแล้วแตะปากของตน กับริมฝีปากอิ่มของมินโฮ
“คิดถึง… มีปัญหาไหม ไปหาร้านนั่งเร็ว ๆ มินโฮยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ลงเครื่องไม่ใช่รึไง” คนตัวเล็กว่าเสียงนิ่ง ดวงตาคู่สวยของจุนมยอนก็มองอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาที่แสนเข้มแข็งแม้จะผ่านเรื่องมามากมาย
แต่จุนมยอนก็ยังเข้มแข็งและเป็นลีดเดอร์ของเอ็กโซได้อย่างยอดเยี่ยม
“แค่เห็นหน้าฮยอง ผมก็หายเหนื่อยแล้ว…” คนตัวโตกว่าว่าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปสัมผัสผิวแก้มนุ่มที่แดงระเรื่อขึ้น แต่คิมจุนมยอนก็เป็นผู้ชายที่แมนเกินกว่าจะเบือนหน้าหนี บิดอย่างขวยเขินเมื่อถูกแฟนสัมผัส
“ถ้างั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน…มินโฮก็กลับไปพักก่อน พรุ่งนี้เจอกันที่ตึก” คนตัวเล็กว่าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร พร้อมกับหันหลัง ตั้งใจจะเดินกลับจริง ๆ แต่อ้อมแขนของคนด้านหลังกลับรั้งเอวเล็กไว้เสียอย่างนั้น
“ฮยอง…ไม่คิดถึงผมงั้นเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงบางเบา… ระยะห่าง และเวลาที่มีให้กันน้อยนิด ทำให้มินโฮมักต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูป หรืออ่านแชทของรุ่นพี่ตัวขาวนี้อยู่บ่อย ๆ ถึงเขาจะเดบิ๊วก่อน… แต่จุนมยอนก็ยุ่งไม่ต่างกันหรอก
จริง ๆ แล้วมินโฮก็แค่...กลัว
กลัวว่าเพราะเวลาที่ต่างมีน้อยนิด… จะยิ่งทำให้ความสัมผัสนี้จบลง
“มินโฮบอกเองว่าหายเหนื่อยแล้ว… แล้วพี่ก็บอกไปแล้วว่าพี่คิดถึงนาย” เสียงหวานว่าอย่างตรงไปตรงมา… เขามีเวลาอยู่ด้วยกันไม่มากนัก จะไปพูดอ้อมค้อมทำไมให้เสียเวลา
“ฮยองควรพูดต่อด้วยว่า ตอนนี้ฮยองกำลังงอนที่ผมไม่ยอมไปกินข้าวด้วย” ค้อนวงใหญ่ถูกเหวี่ยงมาที่คนพูดทันที แต่กลับเรียกร้อยยิ้มของมินโฮได้กว้างกว่าเดิม
“ถ้ารู้แล้วก็ไปกันซะที นายไม่ได้มีเวลาว่างขนาดมาอยู่กับฉันทั้งคืนไม่ใช่รึไง” คนฟังกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมและเลื่อนมากระซิบที่ข้างใบหูขาว
“แต่ก็มีเวลาพอที่จะกอดพี่ให้หายคิดถึงนะครับ”
หลังจากที่มินโฮยอมหาอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่เขากินเสร็จ เจ้าตัวก็ลากเขากลับมาที่หอพัก โดยอ้างว่า ข้างนอกมันไม่ปลอดภัย มีแต่คนคอยตามตลอด เกิดแฟนคลับมาเห็นจะเป็นเรื่องได้ สารพัดสารเพที่ชเวมินโฮจะอ้าง เพื่อที่จะได้อยู่กับคิมจุนมยอนสองคนในหอพักที่เมมเบอร์ทั้งหลาย ต่างออกไปพักผ่อนบ้าง กลับไปหาครอบครัวบ้าง ซึ่งแน่นอนว่ามันก็มีคนเฝ้าห้องอยู่เหมือนกันนั่นแหละ
“วันนี้ใครอยู่ห้อง…” เสียงทุ้มถามขึ้น เหมือนนึกขึ้นได้ แต่ก็ยังคงก้าวเดินตามร่างเล็กไป
“ไม่รู้ ฉันออกไปทำงาน… และโดนลักพาตัว” มินโฮยิ้มกับสายตาขวาง ๆ ที่มองกลับมา… จะบอกว่าเขามีความสุขกับทุก ๆ ปฏิกิริยาของคิมจุนมยอนก็ไม่ผิดหรอก…
เพราะมันดีกว่าที่คนคนนี้จะเฉยชาใส่เขา
“โดนลักพาตัวที่ไหน ผมโทรบอกพี่ผู้จัดการให้พี่แล้วนะ ว่าผมจะพาพี่ไปเที่ยว แต่ถ้าให้เดา คงเป็นเจ้าเด็กน่ารำคาญสักคนแน่ ๆ ที่อยู่เฝ้าห้อง” มินโฮว่าพร้อมกับใบหน้าที่นิ่งลง… ปกติเขาก็ไม่ใช่คนนิ่งอะไรหรอก แต่กับบางคน เขาก็ไม่อยากจะเล่นด้วยเท่าไร เพราะถ้าคนคนนั้นถูกจัดอยู่ในประเภท เสียงดัง น่ารำคาญแล้วละก็ ยิ่งเล่น มันก็ยิ่งเล่น สุดท้ายก็เป็นเขาที่หงุดหงิดเสมอ
“ปาร์คชานยอลไม่ใช่เด็กน่ารำคาญ มันก็แค่พูดมาก” เสียงหวานแก้ต่างให้กับรุ่นน้องตัวสูง ทำให้มินโฮหน้าเรียบ มือหนายื่นไปฉุดรั้งข้อมือบางไว้ ทำให้จุนมยอนต้องหันหน้ากลับไปมองเจ้าของมือหนานั้นทันที
“ฮยองปกป้องคนอื่น” เป็นชเวมินโฮที่เริ่มหาเรื่องคนตัวเล็ก ดวงตาคู่คมจ่้องนัยน์ตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยคำถามนิ่ง
“ก็น้องชายพี่…”
“แต่ผมเป็นแฟน”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับ แล้วกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย… ชเวมินโฮเป็นแบบนี้เสมอ… มักจะแกล้งเขาในเรื่อง ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ครั้งนี้ชเวมินโฮไม่ได้แกล้ง… เขากำลังหึง
“กับชานยอลที่คบกับเซฮุนแล้ว… มินโฮยังหึงอีกเหรอ”
“กับแทมินที่เป็นแฟนกับจงอินแล้ว ฮยองยังหึงผมเลย” คนตัวสูงเถียงกลับแทบจะทันที ทำให้คนจุนมยอนหลุดขำออกมา
“เอาคืนเหรอ…”
“อยู่แบบนี้นาน ไม่ดีนะครับ” ยังไง ชเวมินโฮก็ยังคงเป็นชเวมินโฮที่แสนฉลาด แต่ก็เอาแต่ใจอยู่วันยันค่ำนั่นแหละ
“งั้นก็ปล่อยแล้วรีบ ๆ เข้าห้องไปสักที” แต่เหมือนการพูดแบบนั้นจะเป็นการฆ่าตัวตายยิ่งกว่า เมื่อร่างเล็กเหลือบเห็นรอยยิ้มพราวที่ดวงคาคู่คมของชเวมินโฮ…
“คิดถึงผม จนชวนผมเข้าห้องเลยเหรอ” คิมจุนมยอนเหลือบมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั้นแล้วต้องยอมแพ้ คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ แต่ก็ยอมประสานมือชเวมินโฮแล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบ ๆ
ห้องพักกว้างที่ยามนี้เพียงเมมเบอร์ไม่ถึงครึ่งใช้เป็นที่พักผ่อนนั้น ทำให้จุนมยอนแอบโลกอกอย่างไม่เข้าใจตัวเอง คนตัวเล็กตีหน้าเรียบรับคำทักทายจาคิมจงแดที่เรียกว่าใกล้จะตีลังกานอนเล็กมือถือแล้วเลี่ยงเข้าห้องไป พร้อมกับเงาดำ ๆ ที่จงแดไม่ทันสังเกต
“ห้องยัง…….. รกเหมือนเดิมนะครับ” ประโยคแรกที่ชเวมินโฮพูดขึ้นมาหลังจากนั่งลงบนที่นอนของเขา แล้วมองไปรอบ ๆ ห้อง เรียกสายตาขวาง ๆ จากเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี
คิมจุนมยอนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้านั้นหันมาค้อนให้กับรุ่นพี่ในวงการ ก่อนจะดึงเสื้อลงมาใส่ให้เรียบร้อย เมื่อสบกับดวงตาที่วิบวับของมินโฮ…
“หอนายก็ไม่ต่างไม่ใช่รึไง”
“โชคดีที่มีคีย์…” ทันทีที่ได้ยินชื่อบุคคลที่สาม คนที่กำลังจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ก็ยิ่งมองนิ่งทันที… จะบอกว่าคิมจุนมยอนไม่ค่อยชอบให้มินโฮพูดถึงเพื่อนร่วมวงคนนี้ก็ใช่… เพราะคิมคิบอมคนนั้น สามารถทำอะไรให้กับชเวมินโฮมากกว่าเขา
ยังไม่รวมโมเม้นเซอวิสแฟน ๆ ที่ขอแต่งงานกันกลางคอนเสิร์ตนั่นอีก… โมเม้นที่ล้ำค่าของแฟนคลับ แต่ทำให้แฟนจะเป็นบ้าตาย…
ก็เข้าใจว่าเป็นงาน… แต่บางครั้งบอกกันก่อนไม่ได้รึไง
“ก็กลับไปหาสิ… มาอยู่นี่ทำไม” น้ำเสียงราบเรียบบวกกับอาการเดินหนี ทำให้คนเผลอหลุดชื่อของคนที่ไม่ควรจะเอ่ยถึงออกมา ยิ้มกว้าง อย่างไม่รู้สึกผิดสักนิด
ก็ชเวมินโฮ ชอบให้คิมจุนมยอนแสดงออกว่า หึง ว่า หวงนี่นา
“คีย์ก็มีแฟนแล้ว… ฮยองยังจะหึงอยู่อีกเหรอครบ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับอ้อมกอดหลวม ๆ จากด้านหลัง ไออุ่นจากอีกคนทำให้ใจเต้นรัว..
ถึงจะทำเป็นนิ่งขนาดไหน… คิมจุนมยอนก็หวั่นไหวกับคำพูดของชเวมินโฮมากขึ้นเท่านั้น
“ชอบประชดกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร…” จุนมยอนเอ่ยเสียงเรียบ แล้วแกะมือหนาที่เอวออก แล้วหันมาเผชิญหน้า
“ชอบประชดตั้งแต่เมื่อไรจำไม่เห็นได้… ผมจำได้แต่ ชอบจุนมยอนฮยองคนเดียวมานานแล้ว” รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น ทำให้จุนมยอนนึกอยากจะชกคนตรงหน้าให้ยิ้มไม่เป็นเลย
ยิ้มทีไร… ทำเขาอยากจะยิ้มตามด้วยทุกที..
ดวงหน้าหวานหลับตาลงแล้วยื่นใบหน้าเข้าไปแนบริมฝีปากของมินโฮอย่างแผ่วเบาและผละออก ทิ้งให้คนโดนจูบนั้นมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
“เห็นปากหวาน.. เลยอยากจะลองชิมดู ว่าจริงไหม” คิมจุนมยอนว่า แล้วก็ต้องเบือนหน้าหนีกับรอยยิ้ม กว้างของมินโฮ ร่างเล็กถูกกระชากเข้าไปมอบจูบหวานล้ำให้อีกครั้ง เมื่อเป็นการป้อนให้ชิม ว่ามันว่าอย่างที่คิดไหม…
มินโฮป้อนจูบให้กับจุนมยอนอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด มือเล็กโอบรอบคอของมินโฮ ให้ขณะที่อีกคนก็กอดคนตัวเล็กไว้แน่น เหมือนกลัวว่าจุนมยอนจะหายไปไหน
ความคิดถึงมากมาย ถูกส่งผ่านสัมผัสนี้ ไม่มีคำพูดใด ๆ จะทดแทนสัมผัสนี้ได้
สำหรับเขาทั้งคู่… ที่คบกันอย่างเงียบๆ
คบกันอย่างลับ ๆ ไม่ต้องป่าวประกาศให้ใครรู้
แค่รู้กันด้วย… หัวใจของพวกเขาทั้งสอง
มันก็โอเคแล้ว
- E N D -
จบจิ้ง ๆ ไม่มีต่อ ไม่ต้องมาอ้อน ไม่มีค่ะ 55555555555555555555555555
ความคิดเห็น