คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
ผมเคยเชื่อ และมั่นใจ ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงเรื่องโกหก
แต่เขา
เพราะเขา
ตัวเขา
ทำให้ผมเริ่มไม่มั่นใจอีกต่อไป
...
สัมผัสแผ่วเบาที่สะกิดอยู่ที่ปลายมือทำให้เขาต้องฝืนข่มตาที่กำลังจะปิดอยู่แล้วไม่ให้เปิดขึ้นมาอีก
"คชา.. คชา"
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน แรงสะกิดจากอีกคนเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ
"คชา รู้นะว่ายังไม่หลับ"
จะรู้ดีอะไรนักหนานะ
"คชา.. คชา"
คนที่นอนหันหลังอยู่หันกลับมาอย่างหมดความอดทน ดวงตาลืมมองคนที่กำลังฉีกยิ้มหวานให้อย่างหงุดหงิด
"มีอะไร คนจะนอน"
"ทำไมวันนี้เกิดอยากจะรีบนอน"
"เหนื่อย ง่วง"
"จริงหรอ"
แล้วจะถามทำไมวะ! ดวงตาคมกริบตวัดมองคนพูดยียวนกวนประสาทด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่คุกกรุ่นมาทั้งวัน
"ถ้าจะปลุกมาแค่นี้ก็จะกลับไปนอนแล้วนะ ง่วง"
น้ำเสียงตวัดห้วนจนคนที่อุตส่าห์ปลุกอีกคนขึ้นมาได้ต้องรีบรั้งข้อมืออีกฝ่ายไม่ให้หันกลับไป พร้อมทั้งรีบเอ่ยจุดประสงค์ที่แท้จริง
"เป็นอะไร งอนหรอ"
"เปล่า"
"แน่ใจ?"
ถอนหายใจพรืดแรงๆอย่างต้องการจะบ่งบอกให้อีกคนรู้ว่าตนเองหงุดหงิดเต็มทีแล้ว
"เต๋า ต้องการอะไร"
"แค่อยากรู้"
"รู้อะไร"
"ว่าคชางอนเต๋าหรอ"
น้ำเสียงออดอ้อนนั้นทำให้ใจของเขาอ่อนยวบลงในพริบตา ทั้งๆที่คิดตั้งหลายครั้งแล้ว ทั้งๆที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ว่าจะไม่ยอม ไม่ยอมให้อีกคนเข้ามามีอิทธิพลกับเขาอีกต่อไป
แต่สุดท้ายเขาก็ยังแพ้ .. อีกแล้ว
"เปล่า" คำตอบเดิมแต่น้ำเสียงที่กลับอ่อนลงมาก จนเต๋าไม่ได้ถามย้ำอีกครั้งเหมือนเดิม กลับเพียงแค่บีบมือเขาแน่น พร้อมทั้งเขยิบตัวเข้ามาใกล้
เสียงแอร์และเสียงสวบสาบของที่นอนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสักพัก ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยเสียงของเต๋า
"แล้วทำไมวันนี้ไม่พูดกับเต๋าเลย"
"เหนื่อย ไม่มีอะไรจะพูดด้วย ปกติเราก็เงียบอยู่แล้ว เต๋าก็รู้"
"ไม่ใช่ ปกติคชาไม่ใช่แบบนี้"
ก็จะรู้ดีเกินไป เพราะอย่างนี้ไง เขาถึงได้แต่แพ้อยู่ร่ำไป
"ไม่มีอะไรจริงๆ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอนอะไร แค่วันนี้มีอะไรต้องคิดนิดหน่อย"
"จริงนะ"
"อืม"
รอยยิ้มของอีกคนสว่างวาบขึ้นมาในความมืด รอยยิ้มที่ทำให้เขาต้องพับสิ่งที่คิดมาทั้งวันกลับลงกรุไปชั่วคราว
"คิดถึง"
"ได้ข่าวว่าก็อยู่ด้วยกันทั้งวัน"
"แต่ชาก็ไม่ได้คุยกับเต๋า"
"ก็บอกแล้วไงว่า.. เห้อ ช่างมันเหอะ"
เสียงหัวเราะอย่างถูกใจดังขึ้นเบาๆในความเงียบ มือที่เกาะกุมกันเอาไว้ถูกปล่อยออก ดึงความเย็นเยียบและความว้าเหว่กลับมาอีกรอบ ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่นนุ่มนวลจากฝ่ามือของอีกคนที่สัมผัสลงบนหัวและขยี้เบาๆ
"ง่วงแล้วใช่มั้ย ขอโทษที่ปลุก"
"อือ.."
"นอนเถอะ ฝันดีนะ"
"อือ.. ฝันดีเหมือนกัน"
เพียงแค่สัมผัสเบาๆที่หัว ความคิดที่ตีกันวุ่นวายในหัวมาตั้งแต่เช้าก็หายไปหมดสิ้น ดวงตาที่เมื่อครู่ยังต้องพยายามข่มให้หลับลงแทบตายกลับคล้อยปิดลงอย่างง่ายดาย
เพียงแค่สัมผัสเบาๆนั้น..
ความรู้สึกที่ฝืนกดให้ลึกลงไปในใจก็กลับลอยละล่องกลับขึ้นมาฟุ้งกระจายอยู่ในความฝันอีกครั้ง
เขามั่นใจ ว่ากล้องในบ้านคงถ่ายทะลุผ้าห่มไม่ได้
และก็คงไม่มีใครลุกขึ้นมาดูเอเอฟตอนตีสอง
และทั้งหมดนั่นที่ทำให้เขาไม่มั่นใจ ไม่มั่นใจเลย
ว่าสิ่งที่เต๋าทำ มันเป็นเพียงแค่เรื่องโกหกต่อหน้าคนอื่น
หรือว่าเป็นอะไรกันแน่
.
.
.
เปิดตัวมาแบบเบาๆ.. นะ 555555
วางพล็อตเรื่องนี้มานานมากๆจริงๆแล้ว ตั้งแต่แต่งเรื่องแรกจบด้วยซ้ำ
แต่ไม่รู้ คิดไม่ออกจริงๆว่าจะเริ่มต้นเรื่องยังไง
สุดท้ายหลังจากผ่านมาแรมเดือนจนจะครึ่งปี ก็ได้ออกมา.. หนึ่งตอน 555555555
ฟัง #แค่ของเลียนแบบ แล้วมีกำลังใจจริงๆ >_<~
แล้วเจอกันตอนต่อไปฮะ :)
ความคิดเห็น