คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 004 - ' LOSIC ' ❤ Appear in heart - fin. 18/04/2013
เพียงเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง...ก็มีความรู้สึกผูกพันธ์อย่างบอกไม่ถูก
อยากเจอหน้าตลอดเวลา...นายเข้ามาอยู่ในใจฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
สวัสดีค่ะฉันชื่อจองซูยอนแต่ชื่อนั้นฉันแทบจะไม่เคยได้ยินใครเรียกมันอีกตั้งแต่ฉันเรียนประถมคงเพราะช่วงนั้นฉันยังอยู่ที่อเมริกาซึ่งมันคงจะออกเสียงยากเกินไปสำหรับพวกเขา พวกเขาจึงเรียกฉันว่าเจสสิก้าซึ่งฉันก็ยอมให้พวกเขาเรียกอย่างนั้นกัน
แต่พอฉันจะขึ้นมัธยมแม่ก็เกิดอยากย้ายกลับมาอยู่ที่เกาหลีเหมือนเดิม ซึ่งฉันก็จำเป็นต้องย้ายออกจากโรงเรียนเก่าแล้วมาเรียนต่อที่เกาหลี และฉันเป็นพวกปรับตัวเข้ากับสถานที่และสภาพแวดล้อมใหม่ๆได้ยากฉันจึงไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่
แต่ยังดีที่ยังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ใจกล้ายอมเดินเข้ามาถามชื่อฉันแม้จะมาด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆก็ตามแต่มันก็ไม่แปลกไปหรอกเพราะด้วยหน้าตาของฉันที่ดูคล้ายๆกับคนหยิ่งๆติดเย็นชา และอีกอย่างฉันเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอะไรมากมายเพื่อนก็ต่างกลัวและหมั่นไส้ไปในเวลาเดียว TT เพื่อนคนนี้ของฉันชื่อคิมแทยอน
และตั้งแต่นั้นมาฉันก็เริ่มพูดมากขึ้นแต่ก็แค่กับแทยอนเท่านั้นคนอื่นๆฉันก็ทำเพียงแค่ตอบออกไปสั้นๆจนเพื่อนที่ไม่ชอบหน้าฉันอยู่แล้วก็ยิ่งไปชอบเข้าไปอีกแต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะพวกเขายังไม่รู้จักนิสัยของฉันที่แท้จริง...
“เจสสิก้าวันนี้ช่วยกันทำเวรหน่อยนะ TT”แทยอนบอกแกมขอร้องฉันพลางทำหน้าอ้อนวอนอย่างสุดๆจนฉันเผลอหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้
“โอเคๆแล้วคนอื่นล่ะไม่มีใครเลยเหรอ?”ฉันตอบตกลงแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามแทยอนถึงเพื่อนคนอื่นๆที่น่าเป็นเวรทำความสะอาดวันนี้เหมือนกันแต่ทำไมกลับทิ้งแทยอนให้ทำคนเดียว
“ก็ใช่น่ะสิ! พวกนั้นนะบอกว่าเพราะฉันเป็นเพื่อนกับแกเลยไม่ยอมช่วยเลยน่ะสิ”แทยอนบอกพลางทำหน้าที่ดูโกรธเล็กน้อย
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้แกต้องลำบากแบบนี้อ่ะ”ฉันบอกแทยอนด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“ไม่ต้องขอโทษหรอกยัยพวกนั้นน่ะเป็นพวกขี้แพ้ชวนตีแค่แกไม่ยอมคุยด้วยก็มาพาลใส่คนแบบนี้อย่าไปใส่ใจหรือเก็บมาคิดโทษตัวเลยนะ :)”แทยอนบอกเชิงปลอบใจฉันเล็กน้อยพลางส่งยิ้มมาให้ฉัน
“เฮ้อ! ฉันอยากให้คนพวกนั้นเข้าใจฉันเหมือนแกจริงๆเลยนะ”ฉันถอนหายใจเล็กน้อยอย่างอ่อนใจก่อนจะพูดต่อ
“เอาเถอะน่าสักวันยัยพวกนั้นก็คิดได้เองแหละแกก็ให้เวลาหน่อยแล้วกัน”แทยอนบอกพลางส่งยิ้มบางๆมาให้ฉัน
“หวังว่าคงมีวันนั้นนะ... :)”ฉันบอกพลางส่งยิ้มไปให้แทยอนก่อนจะเดินไปหยิบแปกรณ์ทำความสะอาดช่วยแทยอนทันทีโดบใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่ง
“เฮ้อ! เหนื่อยชะมัดเลยอ่ะ T^T”เสียงถอนหายใจของแทยอนดังขึ้นพลางทิ้วตัวลงนั่งพิงกำแพงทางด้านหน้าต่างอย่างอ่อนแรงซึ่งฉันก็ทำตามแทยอนเช่นกัน
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าทำกันแค่สองคนมันจะเหนื่อยขนาดนี้ถ้าแกทำคนเดียวจะเป็นยังไงเนี่ย?”ฉันบอกแกมบ่นก่อนจะหันไปถามแทยอนที่ตอนนี้บอกได้คำเดียว...หมดสภาพดูไม่จืดเลยจริงๆ
“แกไม่น่าถามสภาพฉันคงหนักกว่านี้อ่ะ TOT”แทยอนบอก
“แต่ฉันว่าเราควรจะกลับบ้านกันเถอะนะจะห้าโมงแล้วอ่ะ”ฉันบอกพลางยกนาฬิกาขึ้นมาพลางหันไปสะกิดแทยอนเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้น
“โอเค..”แทยอนตอบพลางยื่มมือมาให้ฉันเป็นเชิงให้ฉันช่วยพยุงเธอขึ้นที
“แล้วแกกลับยังไงอ่ะ?”หลังจากทั้งฉันกับแทยอนออกจากห้องเรียนเรียบร้อยก็เดินกันไปเรื่อยๆจนใกล้จะถึงหน้าโรงเรียนแต่ในระหว่างทางก็ยังคงมีเด็กๆหลายคนนั่งกันอยู่เยอะพอสมควร
“เดินไปขึ้นรถเมล์อีก 2 ป้ายอ่ะแล้วแกอ่ะ?”แทยอนตอบฉันพลางส่งยิ้มบางๆมาให้ฉันก่อนจะเอ่ยปากถามฉันต่อ
“ก็ไปรอรถเมล์เยื้องหน้าโรงเรียนไปนิดนึงอ่ะ”ฉันตอบแทยอนพลางชี้ให้เธอดู
“งั้นแยกกันตรงนี้นะเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน :)”แทยอนบอกฉันก่อนจะเดินแยกฉันไปอีกทางพลางโบกมือลาฉันส่วนฉันก็ทำแบบที่แทยอนทำกลับเหมือนกันก่อนจะเดินไปทางป้ายรถเมล์
ที่บ้านของเจสสิก้า
“กลับมาแล้วค่า!~~”เมื่อมาถึงฉันก็ตะโกนแหกปาก(?)บอกคนในบ้านพลางเดินมาที่ห้องรับแขกก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะข้างๆโทรทัศน์ก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาพลางหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดโทรทัศน์
“กลับมาช้าจังเลยนะพี่”เสียงของคริสตัลน้องสาวของฉันดังขึ้นก่อนจะปรากฏตัวให้ฉันเห็นพลางเดินมานั่งข้างๆฉัน
“พอดีช่วยแทยอนทำความสะอาดห้องน่ะเลยช้า...แล้วบ้านตรงข้ามมีอะไรกันเหรอ? เห็นคนเยอะเชียว”ฉันตอบคริสตัลให้หายสงสัยก่อนจะถามคริสตัลต่อเพื่อคลายความสงสัยของตัวเอง
“อ๋อ! ก็มีคนย้ายเข้ามาไง :)”คริสตัลตอบฉันพลางส่งยิ้มมาให้
“ตั้งแต่ตอนไหน?”ฉันถามคริสตัลต่ออย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ก็วันนี้เนี่ยแหละ อ่อ! จริงสิฉันได้ยินมาว่าลูกของบ้านนั้นเรียนอยู่โณงเรียนเดียวกับพี่ด้วยนี่นาถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นรุ่นน้องของพี่นะ”คริสตัลตอบฉันให้หายสงสัย
“งั้นเหรอ...แล้วแม่ล่ะ?”ฉันพูดเบาๆก่อนถามถึงคนเป็นแม่ที่ตอนนี้น่าจะกลับจากที่ทำงานมาแล้วแต่ฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงาของแม่เลยสักนิด
“แม่ออกไปซื้อของทำอาหารเย็นนี้น่ะค่ะ”คริสตัลตอบฉัน
“แล้วลาเต้ไปไหนซะล่ะปกติพี่กลับมาก็ต้องวิ่งแจ้นมาหาแล้วนี่”ฉันถามคริสตัลถึงเจ้าแมวเปอร์เซียตัวสีน้ำตาลอ่อนตัวโปรดของฉันที่ปกติมันจะมาต้อนรับฉันกลับบ้านทุกทีแต่ไหงวันนี้ฉันถึงไม่เห็นมันเลยล่ะ -0-
“สงสัยคงออกไปวิ่งเล่นข้างนอกมั้งคะพี่ลองออกไปหาดูสิฉันขอตัวไปดูวิปครีมดีกว่า ^O^”คริสตัลบอกฉันก่อนจะเดินหนีขึ้นไปบนห้องของตัวเองเจ้าวิปครีมที่คริสตัลบอกก็คือแมวเปอร์เซียเหมือนกันกับเจ้าลาเต้แต่สีของมันออกขาวเทาเป็นแมวตัวโปรดของยัยคริสตัลนั่นแหละค่ะ =_=
“ลาเต้นะลาเต้ทำไมแกไม่เคยเรียบร้อยแบบวิปครีมบ้างนะ!”ฉันบ่นอุบอิบเล็กน้อยหลังจากที่คริสตัลหายขึ้นไปบนส่วนฉันก็ต้องออกมาตามหาเจ้าลาเต้ที่หน้านแต่ก็ไม่ยักจะเจอมันเลย
“แม่ครับ! แมวที่ไหนไม่รู้มาบ้านเราเนี่ย!”เสียงของเด็กผู้หชายบ้านข้างๆพูดขึ้นเสียงดังนั่นทำให้ฉันรีบหันดูนั่นมันลาเต้นี่หว่า! -0-
“เอ่อ...ขอโทษนะคะนั่นแมวฉันเอง”เมื่อเห็นว่าเป็นแมวของตัวเองฉันเลยรีบวิ่งไปที่บ้านตรงข้ามทันที
“อ่อ...นี่ครับ เดี๋ยวนะเราเคยเจอกันรึป่าว?”เด็กผู้ชายคนพูดอย่างเข้าใจก่อนจะส่งเจ้าลาเต้มาให้ฉัน ฉันจึงรับมาอย่างรวดเร็วก่อนจะลูบหัวไปมันไปพลางก่อนที่เขาจะเปิดปากถามต่อ
“อืม...อ๋อ! หน้าโรงเรียนไงที่ฉันเผลอเดินชนนายน่ะ :)”ฉันบอกหลังจากนึกขึ้นได้ว่าเคยเจอผู้ชายตรงหน้าที่ไหน
“ผมนึกออกแล้ว! ผมชื่อชเวจุนฮงแต่จะเรียกผมว่าเจลโล่ก็ได้นะครับ! ^_^ผู้ชายตรงหน้าบอกก่อนจะแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จัก
“ฉันชื่อจองซูยอนแต่นายเรียกเจสสิก้าดีกว่านะ :)”หลังจากสิ้นคำแนะนำตัวของเจลโล่ฉันก็แนะนำตัวต่อทันทีพลางลูบหัวเจ้าลาเต้ไปด้วย
“ทำไมล่ะครับ? ผมว่าซูยอนชื่อเพราะกว่าอีกนะ?”เจลโล่ถามฉันอย่างสงสัย
“คือฉันว่าชื่ออาจจะเรียกยากไปสำหรับนายก็ได้นะ”ฉันบอกเจลโล่
“ผมเรียกซูยอนไม่ได้เหรอครับ?”เจลโล่ถามฉัน
“งั้นก็แล้วแต่นะ...อ่อ! นายเรียนโรงเรียนกับฉันนี่นาว่าแต่นายเรียนชั้นไหนแล้วล่ะ?”ฉันบอกเจลโล่ก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย
“อยู่ม.4 ครับ”เจลโล่ตอบฉันยัยคริสตัลพูดถูกจริงๆแหะว่าเจลโล่อายุน้อยกว่าฉัน
“งั้นนายควรจะต้องเรียนฉันว่าพี่ซูยอน”ฉันบอกเจลโล่พลางส่งยิ้มบางๆไปให้
“ครับ...ว่าแต่แมวตัวนั้นชื่ออะไรเหรอครับ?”เจลโล่ตอบฉันพลางถามต่อก่อนจะชี้ไปที่แมวเปอร์เซียที่ฉันอุ้มอยู่
“อ๋อ! ลาเต้น่ะ :)”ฉันตอบเจลโล่พลางส่งยิ้มไปให้
“พี่มีแค่ตัวเดียวเหรอ?”เจลโล่ถามฉันต่อ
“มีสองตัวน่ะแต่ว่าตัวนั้นคริสตัลเอาไปเลี้ยงเองน่ะพี่เลยเลี้ยงแค่ลาเต้ตัวเดียว”ฉันตอบเชิงอธิบายเล็กน้อยให้เจลโล่เข้าใจ
“แล้วอีกตัวชื่ออะไรเหรอครับ?”เจลโล่ถามฉันต่อ
“วิปครีมน่ะ...โอ๊ะ! แม่พี่มาพอดีไปก่อนนะ :)”ฉันตอบเจลโล่พลางก่อนจะหันไปเห็นแม่ที่เดินมาอยู่ไกลๆฉันเลยรีบบอกลาเจลโล่ก่อนจะอุ้มพาเจ้าลาเต้เข้าไปในบ้านทันที
วันต่อมา
Rrrrrrrrrrrrrrrr~~~
“ว่าไงแทยอน?”เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันจึงรีบหยิบมาดูหน้าจอที่ปรากฎอยู่ในตอนนี้ก่อนจะกดรับทันทีอย่างไม่รีรอพลางกรอกเสียงไปยังปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใส
( สิก้าโทษทีนะวันนี้คงไปหาที่บ้านไม่ได้แล้วอ่ะ TT )ปลายสายบอกฉันด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“ทำไมเหรอ?”ฉันถามปลายสายอย่างสงสัย
( คือว่าพอดีแบคฮยอนชวนฉันไปกินข้าวอ่ะ -///- )ปลายสายตอบกลับฉันน้ำเสียงที่ฉันพอจับได้ตอนนี้คิมแทยอนต้องกำลังเขินอายหน้าแดงอยู่แน่ๆ
“เชอะ! เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนเหรอยะ?”ฉันแกล้งทำเป็นงอนปลายสายแถมยังประชดใสปลายสายเล็กน้อย
( ป่าวนะ! แกดีสำหรับฉันเสมอนั่นแหละอย่างอนๆฉันนะ T^T )ปลายสายรีบแก้ตัวทันทีตอนนี้ฉันอยากเห็นของแทยอนจริงๆเลยคงตลกน่าดู คิคิ
“แน่นะ?”ฉันแกล้งถามเพื่อความแน่ใจ
( แน่สิ! )ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ต้องอย่างนี้สิคิมแทยอนฉันถึงจะยอมปล่อยแกไปสวีทกับแฟน คิคิ
“งั้นฉันยอมให้แกไปก็ได้...แต่แกต้องเลี้ยงข้าวฉันคืนนะ :)”ฉันบอกแกมต่อรองปลายสายเล็กน้อย
( ได้เลยขอบใจนะ ^^ )ปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจได้อย่างเห็นได้ชัดก่อนที่ทางนั้นจะกดวางสายไป ส่วนฉันหลังจากวางสายจากแทยอนไปก็เดินไปดูเจ้าลาเต้ที่อยู่หน้าบ้าน
“ลาเต้! ลาเต้! หายไปไหนอีกแล้วเนี่ย??”แต่พอฉันมาดูกลับเห็นเพียงแต่ความว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตฉันจึงตะโกนเรียกแต่ก็ไม่เห็นจะมีวี่แวว
“พี่กำลังตามหามันอยู่ใช่มั้ยครับ?”เสียงของเจลโล่ดังขึ้นพร้อมกับชูเจ้าลาเต้ให้ฉันดู
“โอ๊ะ! ขอบใจนะว่าแต่ทำไมนายอุ้มมันมาแบบนี้ล่ะ?”ฉันตอบพลางรีบสาวเท้าไปที่หน้าประตูรั้วก่อนจะรับเจ้าลาเต้มาอุ้มไปแนบอกพลางลูบหัวมันก่อนจะเอ่ยปากถามให้หายสงสัย
“ผมเห็นมันมาเดินเล่นอยู่ในบ้านผมน่ะ :)”เจลโล่ตอบฉันกลับพลางลูบหัวเจ้าลาเต้มันอย่างหมั่นเขี้ยว
“เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย? แกนี่มันซนจริงๆเลยนะ!”ฉันเอ็ดเจ้าลาเต้มันเล็กน้อยแต่มันกลับทำเมินไม่ฟังฉันเลย
“อย่าไปดุมันเลยครับผมว่ามันคงอยากมาเที่ยวบ้านผมล่ะมั้ง?”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะแต่ว่าถ้ามันไปทำอะไรเสียหายขึ้นมาก็แย่น่ะสิเจ้านี้ยิ่งซนๆอยู่”
“แล้วพี่อยู่บ้านคนเดียวเหรอครับ?”เจลโล่ถามฉันพลางลอดมองเข้าไปในตัวบ้านที่ดูจะเงียบกว่าที่จะมีมากกว่าหนึ่งคน
“อื้ม! พอดีแม่ไปทำงานส่วนคริสตัลก็ไปทำรายงานบ้านเพื่อนน่ะ :)”ฉันตอบเจลโล่กลับพลางส่งยิ้มไปให้
“แล้วนายล่ะอยู่กับใครรึป่าว?”ฉันถามกลับ
“อยู่คนเดียวเหมือนกันนั่นแหละครับ”
“แล้วกินข้าวรึยัง?”ฉันเอ่ยปากถาม
“ยังเลยครับ TOT”เจลโล่ตอบฉันพลางลูบที่ท้องเป็นเชิงบอกว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
“งั้นเดี๋ยวพี่หาอะไรให้กินแล้วกันนะเข้ามาก่อนสิ”ฉันเอ่ยปากชวนเจลโล่ก่อนวางเจ้าลาเต้ลงพื้นพลางเปิดประตูรั้วให้เจลโล่เข้ามาภายในบ้าน
“ขอบคุณครับ! ผมอุ้มมันนะ”เจลโล่บอกก่อนจะแทรกตัวเข้ามาภายในบริเวณบ้านของฉันก่อนจะเดินตรงไปยังเจ้าลาเต้ที่นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนขึ้นมาอุ้มอย่างทะนุถนอมก่อนจะเดินตามเจสสิก้าเข้าไปในบ้าน
“ตามสบายเถอะ...เดี๋ยวนายรอพี่อยู่ที่ห้องนี้นะถ้าพี่ทำเสร็จแล้วจะมาเรียกเปิดทีวีดูไปก่อนแล้วกัน”ฉันบอกเจลโล่ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าสำหรับฉันและเจลโล่ทันที ซึ่งฉันใช้เวลาในการเตรียมไม่นานโดยอาหารที่ฉันเลือกทำคือข้าวผัดที่เป็นอาหารจานด่วนสุดคสาสิคของฉัน =_=
“เสร็จแล้วล่ะ :)”ฉันบอกเจลโล่ที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับเจ้าลาเต้จนตอนนี้กำลังจะกลายเป็นคู้ซี้(?)กันไปแล้วล่ะมั้ง?
“ขอบคุณครับ...แล้ววิปครีมที่พี่บอกมันอยู่ไหนล่ะ?”เจลโล่บอกฉันก่อนจะเอ่ยปากถามฉันต่อถึงแมวอีกตัวหนึ่ง
“อ๋อ! คริสตัลเอาไปด้วยน่ะยัยนั่นไม่เคยเอาเจ้าวิปครีมทิ้งไว้ที่บ้านหรอก”ฉันตอบเจลโล่พลางนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันก่อนที่เราทั้งสองคนจะเริ่มลงมือทานอาหารกันทันที พอเจลโล่ลงมือทานอาหารฝีมือฉันมันก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาด้วยความอาการที่ลุ้นไปกับรสชาติของอาหาร
“เป็นยังบ้าง?”ฉันเอ่ยปากถามเจลโล่ที่ลงมือชิมอาหารไปหนึ่งคำ
“ผมว่ารสชาติมัน...เหมือนแม่ผมทำเปี๊ยบเลย :)”เจลโล่ตอบฉันกลับก่อนจะเผยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์นั่นให้ฉันก่อนจะลงมือตั้งหน้าตั้งตาทานมันต่อจนหมด
“ทำไมนายถึงย้ายมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”ฉันเอ่ยปากถามเจลโล่อย่างสงสัยหลังทานอาหารเสร็จ
“พอดีผมมีปัญหาเกี่ยวกับการเดินทางไปโรงเรียนน่ะครับเลยต้องย้ายออกมาเช่าที่นี่”เจลโล่ตอบพลางเอนหลังพิงพนักโซฟา
“คงลำบากแย่เลยเน๊อะ! งั้นเล่นกับลาเต้ไปก่อนแล้วกันนะเดี๋ยวพี่ขอเอาจานไปล้างก่อน ^^”ฉันบอกอย่างเห็นใจก่อนจะปลีกตัวเอาจานทั้งสองใบไปล้างพลางฝากฝัง(?)เจลโล่ให้แก่เจ้าลาเต้
“แล้ววันหยุดแบบนี้นายไม่คิดจะออกไปไหนเหรอ?”ฉันถามเจลโล่หลังจากเอาจานไปล้างแล้วเก็บเข้าที่
“ไม่อ่ะครับ...ผมขี้เกียจ :)”เจลโล่ตอบฉันกลับพลางส่งยิ้มมาให้
“แปลกคน...คนส่วนหญ่ในวัยเดียวกับนายมีแต่จะออกไปข้างนอกไม่อยู่ติดบ้านแต่นายกลับอยากอยู่กับบ้านเนี่ยนะ?”
“ถ้าผมแปลกพี่ก็แปลกแหละน่า”
“แปลกยังไง?”ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางถามเจลโล่กลับอย่างสงสัย
“ก็นี่ไง...พี่เอาแต่ขุกตัวอยู่กับไอตัวนี้อ่ะแทนที่จะออกไปเที่ยวแบบคนอื่นๆ”เจลโล่ตอบฉันให้หายสงสัย
“ฉันขี้เกียจออกไปนี่นานอนเล่นอยู่บ้านสบายกว่าเยอะเลย...อีกอย่างนะช่วงนี้ก็หน้าฝนไม่อยากออกไปเสี่ยงเปียกฝนหรอกนะ”ฉันบอกเจลโล่พลางเอนหลังพิงพนักโซฟาก่อนจะหยิบรีโมทกดเปิดให้หน้าจอสีดำมีภาพเคลื่อนไหวขึ้นมา
“นั่นไงผมก็คิดแบบพี่นั่นแหละ”เจลโล่บอกก่อนะเอนหลังพิงพนักโซฟาเหมือนกันก่อนจะอุ้มเจ้าลาเต้ที่นอนแบะ(?)อยู่ข้างๆเขาขึ้นมาวางที่หน้าตักก่อนจะลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
Rrrrrrrrrrrr~~~~
ระหว่างที่ฉันกำลังสนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมใหญ่ตรงหน้า ส่วนเจลโล่ก็เอาแต่เล่นกับเจ้าลาเต้ จู่ๆเสียงทีศัพท์สมาร์ทโฟนเครื่องโปรดของฉันก็ร้องลั่นขึ้นมาฉันจึงหยิบมันจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาสั้นของฉันก่อนจะมองหน้าจอก็พบว่าเป็นเบอร์ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีฉันจึงกดรับอย่างไม่รีรอ
“มีอะไรเหรอคะแม่?”ฉันกรอกเสียงไปหาปลายสาย
( สิก้าช่วยไปรับชุดที่แม่สั่งตัดไปที่ร้านหน้าปากซอยให้แม่หน่อยสิ )ปลายสายบอกแกมสั่ง
“อ๋อ! ได้ค่ะว่าแต่ทำไมถึงให้ไปรับวันนี้ล่ะคะ?”ฉันตอบตกลงก่อนจะถามปลายสายต่ออย่างสงสัย
( เราลืมไปแล้วรึไงวันนี้เราต้องไปงานเลี้ยงของฮิมชานนะ )ปลายสายบอกเชิงเตือนความจำฉัน นั่นสินะวันนี้วันเกิดฮิมชานนี่นา...
“ลืมไปสนิทเลยอ่ะค่ะงั้นเดี๋ยวสิก้าไปเอาให้เลยแล้วกัน..แค่นี้นะคะ”ฉันบอกปลายสายก่อนจะกดวางสายไป
“เจลโล่พี่ว่านายต้องกลับบ้านก่อนแล้วล่ะ”ฉันบอกคนที่นั่งข้างๆฉัน
“ทำไมล่ะครับ?”เจลโล่ถามฉันอย่างสงสัยพลางขมวดคิ้วใส่ฉันเล็กน้อย
“ฉันจะไปเอาชุดให้แม่ที่หน้าปากซอยน่ะ”ฉันตอบเจลโล่ก่อนจะเดินไปหยิบสื้อกันหนาวที่แขวนอยู่ไม่ใกล้ไกลจากที่ๆเรานั่งกันอยู่
“งั้นผมไปด้วยสิ...ผมขี้เกียจอยู่บ้านคนเดียวอ่ะ”เจลโล่บอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเล็กน้อย
“หือ? ไหนบอกไม่ชอบออกไปข้างนอกไงไหงถึงจะไปด้วยล่ะ?”ฉันถามด้วยเสียงแซวๆเจลโล่เล็กน้อย
“ผมบอกแต่ไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ออกไปนะครับ *0*”เจลโล่ตอบกลับฉัน
“โอเค...วั้นทิ้งลาเต้ไว้ตรงโซฟานั่นแหละ”ฉันตอบตกลงก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจที่วางอยู่ข้างๆโทรทัศน์จอใหญ่ก่อนที่ทั้งฉันและเจลโล่จะออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมล็อคประตูบ้านและประตูรั้ว
หลังจากนั้นประมาณ 3 เดือน
ฉันกับเจลโล่ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นจนใครหลายคนคิดว่าเป็นแฟนกันไปแล้ว ส่วนเพื่อนในห้องที่ตอนแรกไม่ชอบขี้หน้าฉันตอนนี้ก้ดันเพิ่มทวีคูณเข้าไปอีก T^T ทำไมน่ะเหรอ? ฉันเพิ่งมารู้เมื่อไม่นานนี้เองว่าเจลโล่จะฮอตจะขนาดนี้ฉันจึงไม่สงสัยว่าทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ชอบฉันขึ้นมาตะหงิดๆ แต่ฉันก็พยายามที่จะไม่สนใจแต่มันก็อดไม่ได้เหมือนกันนะเพราะยัยพวกนั้นเราแต่ค่อนขอดฉันแทบทุกครั้งที่มีโอกาส
“แทยอนฉันว่าฉันกำลังโดนจ้องมองว่ะ -_-“ฉันบอกแทยอนหลังจากเห็นเพื่อนกลุ่มหนึ่งกำลังจ้องมองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ อุตส่าห์ทำเนียนไม่สนใจไปแล้วนะเนี่ย - -*
“อย่าไปสนใจเลยแก :)”แทยอนบอกฉันพล่งส่งยิ้มมาให้ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือเหมือนเดิม #เด็กดีจริงๆเลยนะคิมแทยอน > <
Rrrrrrrrrrr~~
หลังจากที่สิ้นเสียงคำพูดของแทยอนเสียงโทรศัพท์สมาร์ทโฟนเครื่องโปรดของฉันก็ร้องลั่นขึ้นมานั่นสามารถเรียกความสนใจของฉันได้ในตอนที่ยังคงพะวงเรื่องของยัยเพื่อนกลุ่มนั้นอยู่ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอที่ปรากฏอยู่ซึ่งมันก็กลายเป็นเบอร์ที่คุ้นเคยไปซะแล้ว...เจลโล่
“อื้ม! ว่าไง?”ฉันกดรับอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากก่อนจะกรอกเสียงไปยังปลายสายด้วยคำพูดที่แสดงถึงความสนิทกันมากยิ่งขึ้น
( พี่ยุ่งอยู่รึป่าว? )ปลายสายถามฉัน
“ก็...ไม่เชิงยุ่งหรอกมีอะไรเหรอ?”ฉันตอบปลายสายพลางถามกลับ
( งั้นพี่มาเจอผมที่สวนหลังตึกวิทยาศาตร์ได้มั้ย?? )ปลายสายบอกเชิงถามกลับ
“โอเค..เดี๋ยวไปแล้วกันขอเก็บของก่อนบาย..”ฉันตอบกลับปลายสายก่อนจะรอให้ปลายสายตอบกลับและกดวางสายไปฉันจึงเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าทันทีหลังจากวางสาย
“อ้าว...เก็บหนังสือทำไมอ่ะ?”แทยอนถามฉันอย่างสงสัย
“เจลโล่นัดให้ไปเจอที่สวนหลังตึกวิทยาศาตร์น่ะ..”ฉันตอบกลับก่อนจะเตรียมตัวไปตามนัด
“แล้วไปเรื่องอะไรอ่ะ?”แทยอนถามฉันอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ไม่รู้เหมือนกันเจลโล่ไม่ได้บอก..ยัยแทแกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยดินะๆ”ฉันตอบแทยอนก่อนจะส่งเสียงออดอ้อนแทยอน
“โอเคๆงั้นฉันเก็บหนังสือแป๊ปนึง”แทยอนตอบตกลงอย่างว่าง่ายพลางเอาหนังสือเก็บเข้ากระเป๋าก่อนที่ทั้งฉันกับแทยอนก้เดินคู่กันไปที่สวนหลังตึกวิทยาศาสตร์
สวนหลังตึกวิทยาศาสตร์
ผมรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้นะตอนนี้อ่ะ! ความจริงที่ผมนัดพี่เจสสิก้ามาเพื่อที่จะขอพี่เค้าเป็นแฟนนั่นแหละ -////- ยิ่งพูดยิ่งเขิน ผมน่ะ...ชอบพี่เจสสิก้ามาตั้วแต่ย่างก้าวเข้ามาภายในโรงเรียนเลยล่ะแต่เพื่อนของผมกลับบอกว่าพี่เจสสิก้าเป็นคนที่หยิ่งเอาเรื่องทำให้ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่แต่คนที่ผมเห็นสนิทกับพี่เจสสิก้ามากที่สุดก็คงจะเป็นพี่แทยอนนั่นแหละ
พอผมได้ย้านบ้านใหม่แต่ด้วยความบังเอิญทำให้ผมกับพี่เจสสิก้าได้อยู่บ้านตรงข้ามกันและผมต้องขอบคุณเจ้าลาเต้แมวเปอร์เซียขนปุกปุยที่มันวิ่งเข้ามาในบ้านผม..ทำให้ผมได้เจอกับพี่เจสสิก้า >/////<
และความจริงก็เปิดเผยขึ้นมาพี่เจสสิก้าไม่ใช่คนที่หยิ่งอย่างที่ใครๆเขาพูดกันแต่ผมพอจับได้ว่าพี่เจสสิก้าน่าเป็นคนที่ปรับตัวเข้ากับอะไรๆที่แปลกไปได้ยากทำให้ไม่คุ้นชินกับเพื่อนของพี่เขา และสิ่งที่ผมประทับใจมากที่สุด..คือวันที่พี่เจสสิก้าลงมือทำอาหารเช้าให้ผมกิน! ความจริงวันนั้นผมกินมาจนแทบจะท้องแตกไปแล้วล่ะแต่พี่เจสสิก้าชวนซะอย่างนั้นไม่กินได้ยังไงล่ะ > <
“เมื่อไหร่พี่เจสสิก้ากับพี่แทยอนจะมาวะ?”เสียงของแดฮยอนเพื่อนสนิทของผมพูดขึ้น
“จะไปรู้มั้ยวะ?”ผมตอบแดฮยอนกลับพลางชะเง้อหน้ามองหาร่างของพี่เจสสิก้ากับพี่แทยอน
“ถามจริงเหอะ...จะขอเป็นแฟนทั้งทีทำไมมาขอที่โรงเรียนวะ?”แดฮยอนเอ่ยปากถามผมอย่างสงสัย
“ไม่รู้ว่ะ? จะขอเป็นแฟนต้องหาสถานที่ด้วยเหรอวะ?”ผมตอบกลับแดฮยอน
“เอ้า! ไอนี่แทนที่จะหาสถานที่โรแมนติกกูหล่ะเซ็งกับแกจริงๆ =_=”แดฮยอนบอกแกมบ่นผมแต่กลับเลือกที่จะไม่สนใจมัน -_-
“เฮ้ย! มาแล้วว่ะ! หลบไปก่อนไป!”ผมร้องบอกให้สัญญาณแดฮยอนรีบไปหลบตรงพุ่มไม้ใกล้ๆแถวนั้น
“เจสสิก้าฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแกไปเองก่อนแล้วกัน :)”พี่แทยอนบอกพี่เจสสิก้าก่อนจะเดินแยกออกไป
“อ้าว? อะไของมันวะ?”พี่เจสสิก้าที่ทำท่าจะรั้วพี่แทยอนไว้แต่ก็ไม่ทันจึงทำได้แต่บ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะเดินตรงมาที่ม้านั่งที่มีผมกำลังนั่งอยู
( Jessica’s Part. )
“ว่างเจลโล่มีอะไรกับพี่เหรอ?”เมื่อเดินมาถึงตรงม้านั่งที่มีเจลโล่นั่งอยู่ฉันจึงเอ่ยปากถามทันทีพลางเผยรอยยิ้มบางๆไปให้
“เอ่อ....ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดีอ่ะ?”เจลโล่ตอบฉันพลางกาหัวตัวเองไปมาเบาๆอย่างงงๆ
“มีอะไรจะบอกก็บอกมาเถอะน่า :)”ฉันบอกเจลโล่พลางส่งยิ้มที่กว้างขึ้นไปให้เผื่อเจลโล่จะรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
“คือ...ถ้าผมบอกไปพี่ห้ามช็อคนะ”เจลโล่บอกแกมเตือนฉันเล็กน้อย มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย? แต่ทำไมตอนน็ฉันกลับรู้สึกแปลกกับตัวเองจัง..ทำไมหัวใจฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้นะ -////-
“จะพยายามแล้วกันนะ...”ฉันตอบเจลโล่อย่างไม่คอ่ยมั่นใจเท่าไหร่
“คือ...เอ่อ...ผมไม่คิดว่าคำตอบของพี่จะออกมาดีแต่คือ...เป็นแฟนกับผมได้มั้ยครับ? -///-“เจลโล่บอกก่อนจะก้หน้างุดด้วยความเขินอาย ส่วนฉันหลังจากสิ้นคำพูดของเจลโล่ก็อึ้งซะจนพูดไม่ออก..ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าผู้ชายตรงหน้าจะกล้าขอฉัยเป็นแฟนทั้งที่ใครหลายๆมักจะเลือกออกห่างจากฉันเท่าที่จะทำได้..ฉันควรให้คำตอบอะไรดีกับเจลโล่ล่ะ?
“เอ่อ...พี่เจสสิก้าเป็นอะไรไปรึป่าวครับ?”เจลโล่ถามฉันพลางเขย่าตัวฉันเล็กน้อยที่นิ่งไปหลายนาที
“ปะ...เปล่า...พี่แค่อึ้งไปนิดหน่อยน่ะแล้วก็กำลังจะพยายามนึกคำตอบอยู่..”ฉันตอบเจลโล่พลางส่งยิ้มบางๆไปให้
“คำตอบมันจะเป็นลบหรือบวกล่ะครับ?”เจลโล่ถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูเสียเล็กน้อย
“พี่คิดว่า...มันจะเป็นแง่บวกนะ :)”ฉันตอบเจลโล่พลางส่งยิ้มไปให้
“พี่กำลังจะบอกว่า...จะตกลงเป็นแฟนผมงั้นเหรอ?”เจลโล่ถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
“ก็คง..งั้นมั้ง!”ฉันตอบเจลโล่ก่อนจะส่งยิ้มไปให้แต่จู่ๆเจลโล่ก็ดันอุ้มฉันขึ้นแล้วหมุน 360 องศาไปด้วยความดีใจส่วนฉันก็ดีใจและยิ้มไปพร้อมกับเขา
“เย้ๆ! ยินดีด้วยนะสิก้า!~~~~”เสียงของแทยอนดังขึ้นพลางเผยตัวออกจากหลังแท้งค์น้ำด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีด้วยนะโว้ยไอ้เจลโล่!”เสียงของรุ่นน้องของฉันที่ชื่อแดฮยอนดังขึ้นก่อนจะออกมาจากพุ่มไม้
“มาแอบดูกันตอนไหนเนี่ย!?”ฉันถามแทยอนกับแดฮยอนที่เพิ่งโผล่ออกมา
“ก็ตอนที่ขอไปเข้าห้องน้ำนั่นแหละ..แต่ยังไงก็ดีใจด้วยน้า!~ มีแฟนกับเค้าสักที”แทยอนบอกก่อนจะเดินมากอดฉันส่วนฉันก็กอดแทยอนตอบเช่นกัน
“ย่ะ! แกขายออกไปแล้วก็พูดได้นี่นา”ฉันบอกแทยอนพลางแซวเล็กน้อย
“เอ้า! แต่ตอนนี้แกก็ขายออกแล้วเหมือนกันแหละน่า! อ่อ! วันนี้ฉันไม่กลับด้วยนะท่าทางมีคนกลับด้วยแล้ว...ฉันขอตัวไปหาแบคฮยอนก่อนนะ :)”แทยอนบอกพลางส่งยิ้มไปให้ก่อนจะเดินออกไป
“งั้นกูก็ขอตัวล่ะว่ะ...นัดกับพี่ยงกุกเอาไว้ไปและ!”แดฮยอนบอกลาก่อนจะเดินออกไปทิ้งไว้ให้เหลือฉันกับเจลโล่ ฉันดับเจลโล่เลยมองหน้ากันเล็กน้อยด้วยความงุนงงก่อนจะหัวเราะกันออกมาพลางเดินไปนั่งที่ม้านั่งของสวนที่นี่
“ความจริงฉันกับนายก็ไม่ได้มีอะไรที่เหมือนกันสักนิด...แต่ทำไมนายถึงยังชอบฉันอยู่?”ฉันเอ่ยปากถามเจลโล่ด้วยความสงสัยที่มีมาตั้งแต่ตอนที่เขาขอฉันเป็นแฟน
“ความรัก ความชอบมันไม่เกี่ยวกับเรื่องเหมือนไม่เหมือนหรอกครับ...แต่มันอยู่ตรงนี้ :)”เจลโล่ตอบฉันก่อนจะชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาก่อนจะเผยรอยยิ้มมาให้
“นายนี่ก็เลี่ยนเหมือนกันนะเนี่ย..”ฉันบอกเจลโล่พลางหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ผมมีเลี่ยนกว่านี้อีกเยอะ! เดี๋ยวพี่ได้เจอทุกวันแน่ :)”เจลโล่บอกก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“งั้นพี่ขอถอนตัวไม่คบกับนายและ”ฉันบอกพลางเชิดหน้าเล็กน้อย
“ได้ไงอ่ะ! พูดแล้วคืนคำระวังเจ้าลาเต้หนีออกจากบ้านหรอก”เจลโล่บอกแกมขู่ฉันเล็กน้อย
“นายกำลังจะขโมยเจ้าลาเต้ใช่มั้ยห๊ะ?”ฉันรีบหันขวับไปถามเจลโล่ทันที
“ผมป่าวพูดสักหน่อย..ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าเดี๋ยวดึก”เจลโล่บอกก่อนจะลุกขึ้นพลางส่งมือมาช่วยฉัน ฉันจึงส่งมือไปให้แต่เขากลับเขยิบมืออกแล้วชี้ที่กระเป๋าที่ในนั้นมีหนังสือเรียนอยู่ฉันจึงเข้าใจทันทีก่อนจะส่งมันให้เจลโล่ แล้วเราทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นรถเมล์แล้วกลับบ้านกันทันที วันนี้น่าจะเป็นวันที่ฉันมีความสุขมากที่สุดเลย…จริงๆนะ :)
THE END.
#จบแล้วค่า!~~~~~~ จบเอาแบบดื้อๆคือแบบพล็อตมันได้เท่านี้
พยายามทำออกมให้ดีที่สุดแล้วนะคะหวังว่าคงจะพอไปวัดไปวาได้นะ
ช็อตฟิคเรื่องนี้อ่ะค่ะ 55555 แต่ถึงยังไงจอยก็ตั้งใจแต่งให้เจสสิก้าออนนี่จริงๆนะ
ความคิดเห็น