- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #30 : - ตอนที่21 สามเดือนผ่านไป...100%

(โปรยเสน่ห์ให้ลีดเดอร์และไรท์เตอร์หลง)

          3เดือนผ่านไป…

            ป่านนี้

            ยูชอนกับจุนซูจะลงเอยกันหรือยังนะ

            คิดถึงเจ้าพวกนั้นจัง...

            “คิดถึง...ก็ไปหาเขาสิลูก”

            “คิดถึง? คิดถึงใครเหรอครับแม่ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ผมแกล้งเฉไฉไปเรื่อยเปื่อย

            ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ

            ว่าแม่กำลังหมายถึงเรื่องอะไรอยู่...

            “แม่รู้นะว่าจุดประสงค์ที่ลูกมาช่วยพ่อกับแม่ทำงานนี้...ต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ” คุณแม่ของผมถึงจะมีอายุที่เกินความว่าสาวแล้วก็ตาม

            แต่ความคิดของท่านก็ยังเฉียบแหลมอยู่เสมอ

            “ผมแค่อยากจะมาช่วยแม่กับพ่อทำงานที่นี่ก็แค่นี้เองครับ...ไม่เห็นจะต้องมีจุดประสงค์อะไรแปลกปลอมเลย” ถึงจะรู้ว่าต่อให้พูดไปอีกกี่ร้อยครั้ง

            แม่ของผมก็ไม่มีวันเชื่อ

            แต่อย่างน้อย

            มันก็ทำให้ผมมั่นใจว่าการมาช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่บ้านเกิดชุงชองนี้

            เพียงแค่อยากจะมาช่วยท่านทำงานจริงๆ

            “แล้วจะไปเรียนต่อที่ไหนไหมล่ะคุณชาย” ผู้เป็นแม่ตบบ่าผมก่อนจะถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามแบบฉบับของตน

            “ก็กะว่าจะเรียนต่อที่นี้เลยล่ะครับ” เป้าหมายคือเรียนจบให้เร็วที่สุด แล้วช่วยพ่อกับแม่สานงานที่นี่ต่อ

            “ไหนแต่ก่อนบอกอยากไปเรียนในโซลแทบตาย แล้วทำไมถึงกลับมาด้วยเหตุผลแค่นี้เสียล่ะ พ่อตัวดี” ผู้เป็นแม่หยิกแก้มผมอย่างเอ็นดู

            บางที

ผมอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวจริงๆก็เป็นได้

            “อา~ไม่คุยกับแม่แล้ว ไปคุยกับเจ้าจีจี้ดีกว่า” ผมเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเดินออกไปหาเจ้าจีจี้แมวขี้เซาสุดรักของผม

            อย่างน้อยเจ้าแมวตัวนี้

            ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับผมมาโดยตลอด

            “ไง อิ่มอร่อยดีไหม” ผมทักทายเจ้าจีจี้ เจ้าจีจี้ชะโงกหน้าขึ้นมามองผมนิดหน่อย ก่อนจะหันไปจัดการเจ้าปลาทูที่เหลือแต่ก้างเปล่าของโปรดมันต่อ

            ถ้าเจ้าจีจี้พูดได้

            มันคงจะหาว่าผมเป็นบ้าที่พูดกับมันอยู่ได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง

            “นายน่ะ โชคดีนะที่เกิดเป็นแมว ไม่ต้องมารับรู้เรื่องอะไรที่มันทรมาณเหมือนฉัน...” เจ้าจีจี้ละจากก้างปลาทูนั่น ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมนิ่ง

            บางทีมันอาจจะเป็นแมววิเศษก็ได้

            ที่เป็นคนแล้วกลับชาติมาเกิดเป็นแมว

            “นายอาจจะคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ของนายใช่ไหม ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็คิดถึง คนที่ฉันรัก…”

            “…”

            “แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเราสองคนไม่สมควรที่จะรักกันได้ เราสองคนไม่เหมาะกันน่ะ…”

ยังไงซะ ถึงเราสองคนต่างฝ่ายจะรักอีกฝ่ายถึงเพียงไหน

            แต่ถ้าขึ้นชื่อว่าผู้ชายกับผู้ชายล่ะก็..

            พ่อของผมจะไม่ชอบมากๆเลยล่ะครับ

            “แต่ช่างเถอะ ยังไงปัจจุบันนี้ฉันก็ยังมีคนที่ฉันรัก นั่นก็คือพ่อ แม่ และแกไง แค่นี้ฉันก็พอใจแล้วล่ะ” ผมยิ้มให้เจ้าจีจี้ก่อนจะเขกหัวมันไปเบาๆหนึ่งที

(โทษฐานที่ทำตัวน่าหมั่นไส้ใส่ผม)

ก่อนจะเข้าบ้านไป

            ...

-Oh her eyes, her eyes make the stars look like they're not shining.
Her hair, her hair falls perfectly without her trying.

“ฮัลโหล..”

‘ฮัลโหล แจจุงเหรอ นายเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า ฉันคิดถึงนายมากๆเลยนะ’ มาถึงก็ใส่เป็นชุดแบบนี้

คงจะไม่ใช่ใครที่ไหน

“จุนซู..”

‘ดีใจจังที่นายยังจำฉันได้ แจจุง นายย้ายบ้านเหรอ ทำไมนายไม่บอกฉันก่อน ฉันกับยูชอนคิดถึงนายมากเลยรู้ไหม’ นายกับยูชอนเท่านั้นเหรอ

ที่คิดถึงฉัน...

“ฉันสบายดี ว่าแต่เรื่องของนายกับยูชอนไปถึงไหนกันแล้วล่ะ”

หวังว่าอย่างน้อย

เขาจะสาน

ความสัมพันธ์ของคู่นี้ได้สำเร็จ

โดยที่ไม่มีผมแล้วนะ...

‘แจจุงอา~ นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน…’ เหมือนปลายสายจะแอบเขินด้วยล่ะ

ค่อยโล่งใจหน่อย

“ยังไงฉันก็ดีใจกับนายด้วยนะ ที่ได้เป็นแฟนกับยูชอนซะที” หน้าที่ของผมมันก็จบลงเพียงเท่านี้แหล่ะ

‘ขอบใจนะ ว่าแต่นายเถอะ อยู่ที่นั่น...หาแฟนกับเขาได้หรือยัง’ พูดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆแล้ว

ผมชักอยากจะวางสายเสียเดี๋ยวนี้

“ฉันไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ หน้าที่ของฉันในตอนนี้คือทำงานช่วยพ่อกับแม่แล้วก็จะหาที่เรียนต่างหาก” ผมบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงออกไป

“แล้วเรื่องของชางมินกับริคกี้ล่ะ ไปถึงไหนแล้ว” เป็นอีกคู่หนึ่ง

ที่ผมเคยช่วยให้พวกเขากลับมาดีกันอีกครั้ง

‘คู่นั้นน่ะเหรอ อีกคนก็อาร์ตตัวพี่ อีกคนก็(ร้าย)ไร้เดียงสาเกิน แต่ยังดีนะที่ว่าฝ่ายอาร์ตตัวพ่อยอมรับความรู้สึกของตนแล้ว เลยจบค่อนข้างแฮ้ปปี้เอ็นดิ้งเหมือนคู่ของฉันน่ะ’ แหม พอเป็นแฟนไอปาร์คหน่อย

ออกตัวแรงเลยนะคุณจุนซู~

‘จริงสิ นายไม่อยาก...รู้เรื่องของพี่ชายฉันเหรอ’ ดูเหมือนจุนซูจะอยากให้ผมรับรู้เรื่องราวของเขามากเลยล่ะ

แต่เอาเถอะ

ถ้าอยากบอก ผมก็ยอมฟัง

“อาจารย์ยุนโฮน่ะเหรอ..”

‘อืม ตอนนี้พี่ยุนน่ะ เขากำลังจะไปย้ายไปเรียนต่อแล้วนะ’ ย้ายไปเรียนต่องั้นเหรอ?

เขาก็เรียนจบแล้วนี่น่า

“ทำไมล่ะ?” ผมถามด้วยเสียงอยากรู้

เอ้ย! ไม่ใช่สิ

ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องของเขาสักหน่อย

‘เห็นบอกว่าจะย้ายไปเรียนต่างจังหวัดน่ะ แต่ถ้าพี่ยุนไปจริงๆ ฉันคงจะยิ่งเหงากว่านี้แย่เลย’ จุนซูพูดด้วยน้ำเสียงหงอยเหงา

“นายก็มียูชอนสุดที่รักของนายอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง หืม?” ผมแอบแซวให้ปลายสายได้เขินกันเล่นๆ

‘นายก็พูดไปแจจุง ใครจะไปรู้ เผลอๆไอ้ห้อยนั่นอาจจะแอบจะซ่อนกิ๊กไว้ไม่ให้ฉันรู้เป็นสิบก็ได้’

“เฮ้ย! ไม่มั้ง นายก็คิดมากไปจุนซู” ถึงยูชอนมันจะเจ้าชู้ขนาดไหน

แต่ถ้าเกิดมันคิดจะจริงจังและจริงใจกับใครสักคน

ต่อให้สลัดหญิงนับสิบทิ้ง

ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับมันนะครับขอบอกไว้ก่อน

‘แจจุง ยูชอนมาแล้ว นายจะคุยกับยูชอนหน่อยไหม ยูชอนชอบบ่นกับฉันอยู่เรื่อยเลยนะ ว่าคิดถึงนาย’

“อืม ดีเหมือนกัน” รอไม่นานเสียงทุ้มของยูชอนก็ดังขึ้น

‘ไงเพื่อนรัก หายหัวไปไหนเป็นเดือน ห๊ะ!!!” มาถึงเจ้าบ้านี่ก็ประโคมใส่ผมทันที

“ฉันมาช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่ต่างจังหวัดเฟ้ย!...เป็นไง ได้จุนซูไปเป็นแฟนสมใจแล้วดิ”

‘อืม งานนี้ถ้าไม่ได้นายกับอาจารย์ยุนโฮช่วย ฉันกับจุนซูก็ไม่ได้ลงเอยกันหรอก’ ยูชอนรู้?

‘อาจารย์บอกฉันน่ะ...’ และแล้วยูชอนก็ไขคล่องใจให้ผม

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของเพื่อนที่ดีอย่างฉัน” ภารกิจสำเร็จทั้งที

ขอพูดเยินยอตัวเองสักวันก็แล้วกัน

‘ครับๆ คุณเพื่อนผู้แสนดี เอาไว้สักวันฉันจะตอบแทนนายให้ก็แล้วกัน’ ตอบแทน?

ตอบแทนอะไรของมัน

“ตอบแทนอะไรฟะ”

‘อ๋อ ก็แบบว่า ถ้าเกิดแกกลับมาเมื่อไหร่ไง ฉันจะพาแกไปเลี้ยงที่ภัตตาคารอย่างดีเลย’

เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่าไหมคุณชาย

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ แค่นายดูแลจุนซูให้ดีๆแค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว” ฉันอุตส่าห์เชียร์นายกับช่วยนายมาเป็นแรมเดือน

อย่าให้ผิดหวังก็แล้วกัน

‘ครับๆ ผมจะไม่ทำให้คุณยองอุงแจจุงผิดหวังแน่นอนครับ’ เจ้าบ้านี่เรียกฉายาใหม่ที่มันแอบไปตั้งให้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“อะไรยองอุง แจจุง วะ?”

‘มันเป็นชื่อที่ฉันตั้งให้นายโดยเฉพาะ...เออ เจ้ซูยองเข้ามาสอนแล้วว่ะ ยังไงแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นโทรไปรบกวนใหม่ ตื้ดๆๆๆ..’

มันรู้ด้วย...

ว่ามันกำลังรบกวนผมอยู่?

แต่เอาเถอะ

โทรมารบกวนบ่อยๆผมก็ไม่ถือสานะ

            ...

ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มที่สมัยก่อนเคยใช้นอนอยู่ทุกคืนก่อนที่จะย้ายไปเรียนต่อในโซล พลางหลับตาพริ้มลงคิดเรื่องสมัยที่ยังอยู่กรุงโซล

แต่ก่อนผมเคยมีคนที่สนิทกันมากๆอยู่สามคน

คนแรก คิม จุนซู

จุนซูคือหนึ่งในเพื่อนทั้งสามที่นิสัยดีที่สุด(?) เขานิสัยดี ยิ้มเก่ง เรียนดี(กว่าผมเยอะ) แถมเวลาว่างๆเขาก็ยังคอยสอนการบ้านให้ผมประจำด้วยล่ะ แถมตอนเย็นถ้าไอ้ยูชอนไม่ได้มาโรงเรียนหรือไม่ได้กลับกับผม จุนซูก็เดินกลับเป็นเพื่อนผมทุกครั้ง ถึงแม้ว่าบ้านของเราทั้งสองคนจะไม่ได้อยู่ทางเดียวกันก็ตาม

ส่วนคนที่สอง ปาร์ค ยูชอน

ยูชอนคือบุคคลที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในเพื่อนทั้งสาม เขาจะพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่เขารัก...ต่อให้ต้องบุกน้ำ ลุยเหว นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนกองไฟ เขาก็สามารถทำได้ เพื่อแลกกับการที่จะได้แกล้ง ได้แหย่ ได้คอยทำทุกวิถีทางที่จะได้อยู่กับจุนซู คนที่เขารักนั่นเอง ผมล่ะแอบนับถือกับความสามารถของเจ้านี่ด้วยนะ

ส่วนคนสุดท้าย ชิม ชางมิน

ชางมินคือบุคคลที่เก่งที่สุดในเพื่อนรักทั้งสามของผมเหมือนกับจุนซู เขามีหัวที่ดี เก่ง มีไหวพริบ แต่ดันมาเสียท่าให้กับน้องชายของยูชอน ปาร์ค ยูฮวานหรือริคกี้นั่นเอง

โดยปกติแล้วชางมินจะเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมานัก และถ้ายิ่งกับคนที่เขารักอย่างริคกี้ด้วยล่ะก็ ยิ่งทำตัวเหมือนคนใบ้ไปเลยล่ะ

แต่โชคยังดีที่ริคกี้กลับเป็นคนตรงข้ามกับชางมินเกือบเสียทุกอย่าง ริคกี้เป็นคนพูดเยอะ อารมณ์ดี นิสัยดี แต่ก็ดันมาหลงติดกับเจ้าชางมินเข้าจนได้

สุดท้ายก็ต้องลงเอยกับชางมินไปตามระเบียบ

และคนสุดท้าย...

บุคคลที่ขโมยหัวใจของผมไปเสียหมดเกลี้ยง

ชอง ยุนโฮ...

หนึ่งบุคคลที่โชคร้ายสุดๆที่เดินมาหลงติดกับผม (หรือผมไปติดกับเขาเองกันแน่นะ) แต่ช่างเถอะ เขาคืออาจารย์ที่สนิทกับผมที่สุดในบรรดาอาจารย์นับร้อย อาจารย์ยุนโฮเป็นคนที่เวลาเงียบนั้นจะดูน่ากลัว

(มากกกกกกกกกกกก)

แต่ถ้าตอนรั่วหรือพูดมากเมื่อไหร่ล่ะก็

มันยิ่งทำให้เขามีเสน่ห์ขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเลยนะขอบอก

แถมอาจารย์แกยังเป็นที่หลง ที่ปลื้มของอาจารย์หญิงนับไม่ถ้วนจากทั้งต่างโรงเรียนและโรงเรียนเดียวกัน (เพราะออร่าความหล่อที่วิ้งๆนั่นไง)

แต่เรื่องความหล่อของอาจารย์ยุนโฮผมไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกครับ

ผมแปลกใจที่เขาหลงรักผมเข้าให้เสียมากกว่า

ทั้งๆที่ตัวเขาก็ออกจะมีผู้หญิงมารุมล้อมมอบความรักให้ตั้งเยอะ แต่เขาดันกลับเลือกผม เด็กนักเรียนธรรมดาที่ไม่ได้เก่ง รวย หรือหน้าตาดีมาจากไหน

ออกจะบ้านๆด้วยซ้ำไป

สู้ใครเขาก็ไม่ได้...

ถึงแม้ผมจะอยากกลับไปหาเขาแค่ไหน

แต่ผมก็ปฏิญาณตนและกับแม่ไปแล้วว่า

ผมจะอยู่ช่วยพ่อกับแม่ทำงานก่อน แล้วพอเรียนจบ ถึงจะกลับไปกรุงโซล

ถ้ารักกันจริง...

แค่รอสัก4-5ปี

มันก็ต้องทำได้ใช่ไหมครับ

ถือซะว่า

นี่คือเกมวัดใจสำหรับผมกับเขาก็แล้วกัน...

________________________________________

-ไรท์เตอร์แวะมาอัพอีก20%ที่ค้างคาให้แล้วนะคะ แวะมาอ่านกันได้นะคะ ^^

-อ่านแล้วคอมเม้นท์ติ-ชมได้นะคะ ไรท์เตอร์ไม่กัด =.,=

-ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามค่า ^________^

-ฝากกดไลค์แฟนเพจเรื่องนี้หน่อยนะเคอะ (ใครกดเดี๋ยวไรท์เลี้ยงขนม -..-)

https://www.facebook.com/pages/Fanfic-YunJae-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B9%89-%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%9C%E0%B8%A1%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A9%E0%B8%A2%E0%B9%8C/389660227735458