- - - - - - -- - -

ลำดับตอนที่ #16 : - [ YunJae ] ณ. Valentine's Day

สามีเป็นห่วงภรรยา ><

“คุณชายชอง ยุนโฮงั้นเหรอ?”

“ใช่ฮะ คุณชายชอง ยุนโฮ เขาดูหล่อมากเลยนะฮะ”

“นายคงจะชอบแบบดิบๆ เถื่อนๆ เหมือนไอ้คุณชายยุนฮง ยุนโฮ อะไรนั่นสินะ”

“ก็ไม่เชิงหรอกฮะ ว่าแต่ พี่แจจุง จะไม่ลองเข้าไปคุยกับเขาดูหน่อยเหรอฮะ ผมเห็นเขามาที่นี่หลายครั้งแล้วนะ แล้วทุกครั้งที่เขามา เขาก็มักจะถามหาพี่อยู่ตลอดเลย”

“อืม ขอบใจมากนะดงแฮที่มาบอกพี่”

“ไม่เป็นไรครับพี่ อ้อ! งั้นผมขอไปทำงานต่อก่อนนะครับ เดี๋ยวไอ้คิบอมจะหาว่าอู้” ลูกน้องคนสนิทนามว่า ดงแฮ ยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินจากไป

“ชอง ยุนโฮงั้นเหรอ? เขาเป็นใครกันนะ” ผมส่ายหัวให้กับความคิดของตนเอง ก่อนจะเดินไปสำรวจ ตรวจดูงานของตนต่อ

อีกทางด้านหนึ่งของโรงแรม…

“สวัสดีครับคุณชาย มาที่นี่...”

“ฉันมาหาคิม แจจุง เรียกเขามาพบฉันด้วย เดี๋ยวนี้!” พนักงานต้อนรับพยักหน้ารัว ก่อนจะต่อสายหาร่างบางนามคิม แจจุง

“สวัสดีครับ พี่แจจุงเหรอครับ”

‘อืม พี่เอง มีธุระอะไรหรือปล่าว’

“พอดีมีคนอยากพบพี่ครับ”

‘ใคร?’

“ฉันเอง” ร่างสูงถือวิสาสะแย่งโทรศัพท์มาจากพนักงานต้อนรับ

‘คุณเป็นใคร’ ถึงแม้จะอดตกใจไม่ได้ แต่ก็ต้องตั้งสติถามออกไป

“มาที่ประชาสัมพันธ์สิ...แล้วจะรู้ว่าผมคือใคร”

ติ้ด!

‘เฮ้คุณ เดี๋ยวสิ! อ้าว วางสายไปเฉยเลย ไร้มารยาทจริงๆ’ ร่างบางอดที่จะสะบทออกมาเสียไม่ได้ อย่าให้พ่อรู้นะว่าใคร จะตบหัวให้ปลิ้นเชียว

“ขอบใจมาก” สิ้นเสียงทุ้ม มือหนาก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้พนักงานอย่างส่งๆ

“พวกนายสองคนไปรอข้างนอกไป เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วฉันจะตามไปที่หลัง” ชายหนุ่มร่างยักษ์ทั้งสอง พยักหน้าให้ผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะเดินจากไปตามคำสั่ง

“ถ้า คิม แจจุงมาเมื่อไหร่ บอกเขาให้ไปเจอฉันที่ดาดฟ้า เข้าใจ?”

“ขะ...เข้าใจครับ” สิ้นเสียงหวาน ร่างสูงก็ยิ้มกริ่มออกมาราวกับมีแผนบางอย่างอยู่ในใจ

‘คราวนี้ล่ะแจจุง...นายไม่รอดแน่’

...

“อ้าว ไอ้คนเสียมารยาทนั่นไปไหนซะแล้วล่ะ” ร่างบางสะบทออกมาอย่างหัวเสีย

“คุณชายบอกให้พี่แจจุงไปพบบนดาดฟ้าของห้างครับ” เหมือนพนักงานต้อนรับจะได้ยินที่ผมพูด ทำเอาผมอดที่จะคิดไม่ได้ว่า

เหลือบไปได้ยิน...หรือแอบตั้งใจฟังอยู่กันแน่?

“อืม ขอบใจนะ” ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าทันที ขืนมัวสงสัยเจ้าพนักงานคนนี้นาน คงจะได้เผลอไล่ออกเป็นแน่

...

ณ ดาดฟ้าของห้างดัง

“มาแล้วเหรอ” ผมหันไปมองทางต้น และสิ่งที่พบก็คือร่างสูงที่กำลังยืนหันหลังให้ผม พร้อมกับกลิ่นของ

“บุหรี่”

“อยากสูบบ้างล่ะสิ” ยียวน กวนประสาทเป็นที่สุด!

“นี่มันห้างนะครับคุณชาย กรุณาให้เกรียติกับสถานที่ด้วยก็จะดี” ผมเป็นถึงเจ้าของห้างนี้ กับอีแค่ลูกน้องผมยังสั่งมาแล้ว แล้วนี่แค่ คนนอก(ที่ดูรวยกว่าผม) เองทำไมผมจะสั่งบ้างไม่ได้

“มันดาดฟ้านะคุณ จะระเบียบอะไรมากมาย” ว่าเสร็จ ร่างสูงก็ทิ้งบุหรี่ลงไปข้างล่างทั้งที่ยังสูบไปไม่ถึงครึ่งมวนด้วยซ้ำ นี่ล่ะสินะชีวิตคนรวย

“ผมไม่ได้เป็นคนระเบียบหรอกนะครับ ผมแค่เป็นคนรู้จักว่าอะไรควร อะไรไม่ควร” ผมแกล้งพูดประชดใส่ไอ้คุณชายไม่มีมารยาท ฮ่าๆๆสะใจเป็นบ้า

“หึ น่าขำ” ผมถึงกับชะงักค้างเพราะไอ้คำพูดที่แสนทำร้ายจิตใจผู้ฟังมานัดต่อนัดของไอ้คุณชายไม่มีมารยาท

ผมเคยได้ข่าวมาว่า คำพูดแต่ล่ะคำของไอ้คุณชายนี่ มีความสามารถทำลายล้างให้คนปกติ สติแตกมาแล้วนับไม่ถ้วน และรายต่อไปก็คงจะไม่พ้นผมสินะ

“คุณมีธุระอะไรก็รีบๆพูดมา ผมมีงานต้องไปทำต่อ” พยายามตัดบทให้ไว้ เป็นดีที่สุด

“เป็นถึงเจ้าของห้างดังของกรุงโซล แต่ก็ยังต้องทำงานงกๆอยู่ มันดูยังไงๆอยู่นะ”

“ใครมันจะมีเวลาว่างมากพอมากวนประสาทชาวบ้านเหมือนคุณล่ะ” ไอ้คุณชายนั่นถึงกับเงียบ ฮ่าๆๆ คนอย่างคิม แจจุง ฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้!

ร่างสูงหันหน้ามาปะทะกับผมหลังจากที่ยืนหันหลังให้อยู่นาน ผมถึงกับค้างไปกับความหล่อของไอ้คุณชายนั่นไปสามวินาทีเต็มๆ

ถึงจะหน้าตาดี บ้านรวย แต่ถ้าปาก...แบบนี้ ถ้าผมเป็นผู้หญิงล่ะก็ ผมจะเขี่ยไอ้คุณชายนี่ทิ้งอย่างไม่ใยดีเชียวล่ะ

“ทำไม อึ้งในความหล่อของฉันหรือไง” ไอ้คุณชายส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม ผมยอมรับนะว่ามันหล่อ แต่ถ้าหล่อแล้วนิสัยแบบนี้นะ...

“แล้วไง ถึงคุณจะหล่อ แต่ก็ไม่ใช่ว่าความหล่อนี้ มันจะทำให้คุณดูดีขึ้นหรอกนะ”

“แต่อย่างน้อยๆ ผู้หญิงค่อนเกาหลี ก็ติดกับฉันมานัดต่อนัด”

“มันเป็นเพราะว่าผู้หญิงพวกนั้นสวยแต่รูป แต่จูบไม่หอม เหมือนคุณไงล่ะ” ไอ้คุณชายหลงตัวเอง!

“ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ชอบผู้ชายแบดบอยแบบนายหรอกนะ จำใส่กะโหลกของนายไว้ด้วย!” ผมกำลังจะหันหลังกลับเดินลงบันได แต่มือหนาก็ได้คว้าแขนผมไว้เสียก่อน

“แล้วนายรู้ได้ไง...ว่าฉันจูบไม่หอม” ผมชะงักไปครู่ใหญ่ เมื่อรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยเริ่มลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

“ระวังเถอะ สักวันหนึ่ง...นายจะหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น” ผมเงยหน้าไปจ้องไอ้คุณชายตาเขม็ง คนอย่างผมน่ะเหรอ จะหลงไอ้คุณชายหน้ายาวนี่จนโงหัวไม่ขึ้น

“ฉันว่านายเก็บคำพูดคำนี้ ไปหลอกพวกผู้หญิงของนายดีกว่านะ”

“หึหึ ปากหนักกว่าที่ฉันคิดจริงๆ” สิ้นเสียงเข้ม ร่างสูงก็ปล่อยแขนผมให้เป็นอิสระ ผมจึงรีบปัดแขนของตนเองอย่างแรงราวกับปัดพวกเชื้อโรคหรือสิ่งสกปรกออก

“นายจำคำพูดของฉันไว้นะ สักวันหนึ่ง นายจะต้องหลงรักฉัน จนโงหัวไม่ขึ้น” ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม ก่อนจะเดินจากไป

“ฉันไม่มีวันหลงรักนายหรอก ไอ้คุณชายขี้ตู่!”

...

ตุบ!

ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มพลางหลับตาพริ้ม เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น...ทำเอาผม(เกือบเอาเท้า)ก่ายหน้าผากอย่างยอมรับชะตากรรม ที่มันต้องเกิดต่อจากนี้ไปอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไอ้คุณชายหน้ายาวคนนั้นก็เอาแต่ตามตื้อผมไม่เลิก ทั้งที่ทำงาน ที่บ้าน ดีนะว่ามันไม่บุกมายันห้องนอนของผมเลย ไม่งั้นผมคงจะต้องระแวงไปอีกนาน

ตั้งแต่เจอไอ้คุณชายนั่น...ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนไปเยอะ จากที่เป็นเด็กหนุ่มไฟแรง เจ้าของห้างดังย่านกรุงโซล กลับต้องเจอไอ้คุณชายร้อยล้านที่ไหนก็ไม่รู้ มาตามตื้อทุกวี่ ทุกวัน และผมยังจำคำพูดนั้นของไอ้คุณชายนั่นได้ดีเลยล่ะ

‘นายจำคำพูดของฉันไว้นะ สักวันหนึ่ง นายจะต้องหลงรักฉัน จนโงหัวไม่ขึ้น’

ผมแทบนอนไม่หลับ เพราะไอ้คำพูดนั้นมาเกือบหลายคืน ถ้าไม่ใช่เพราะประโยคนั้นออกมาจากปากไอ้คุณชายนั่นล่ะก็ ผมก็คงไม่ต้องมานั่งเครียด นอนเครียด จนไม่มีสมาธิในการทำงานแบบนี้หรอก

ตี้ดๆ

‘ดึกแล้ว นอนหลับไปหรือยังว้า~’ เหมือนไอ้คนส่งกำลังละเมอถามใครสักคนว่านอนหลับหรือยัง แต่ข้อความมันดันขึ้นมาปรากฏในมือถือของผม มันชักยังไงๆอยู่นะ เบอร์ก็ไม่คุ้น

‘ฉันรู้ว่านายยังไม่นอน คิม แจจุง’ อ๋อ ที่แท้ก็ท่านเจ้ากรรมนายเวรของผมนี่เอง คงจะนอนไม่หลับเหมือนกันล่ะสิ

‘ใครว่าล่ะ ฉันกำลังจะนอนพอดีเลยต่างหาก’ ผมโกหกไป

‘ฉันไม่เชื่อ ฉันมั่นใจ...ว่าฉันทายใจนายไม่ผิด’ หมอนี่มันไปเรียนดูดวงหรือไม่ก็พวกทายใจคนมาหรือไงกันนะ

‘หึหึ ฉันว่านายเหมาะกับอาชีพหมอดูมากเลยนะ’

‘ฉันแค่ทายใจคนเก่ง ก็เท่านั้น’

‘หึ! ชักอยากจะสำลักคำโม้ของคนบางคนเต็มทนแล้วสิ’

‘หึหึ ฉันสามารถทายได้ด้วยนะ...ว่านายกำลังชอบใคร’ ร่างบางถึงกับขึ้นสีหน้ามาเสียดื้อๆ ไอ้คุณชายนี่เนี่ยนะ จะรู้ว่าผมชอบใคร

‘ฉันไม่ได้ชอบใคร แล้วก็ไม่มีวันชอบด้วย’ ร่างบางแก้ตัว

‘แล้วฉันจะคอยดูก็แล้วกัน...ฝันดี คิม แจจุง’ ร่างบางอมยิ้มให้กับข้อความที่ส่งมาจากใครบางคน ถึงแม้จะดูฝืดๆไปบ้างแต่ความฝืดนี้...ก็ยังแอบซ่อนความหวานเอาไว้ในส่วนลึกๆนั่นล่ะน่า

‘อืม ฝันดีเช่นกัน ไอ้คุณชายขี้ตู่’ ผมพิมพ์ส่งไปอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก ดีมาผมก็ดีกลับ ร้ายมาผมก็ร้ายตอบ ก็เท่านั้นเอง ฮะๆ

...

หลายเดือนต่อมา

วันนี้ผมมีนัดกับไอ้คุณชายตั้งแต่เช้า อันที่จริงตอนแรกผมก็กะจะปฏิเสธออกไปแล้วล่ะครับ แต่ไอ้คุณชายนั่นดันบอกว่า ถ้าผมกล้าปฏิเสธ มันจะส่งลูกน้องทั้งหมด ไปถล่มห้างผมให้พังภายใน10วินาที ผมล่ะ กลั๊ว กลัว~

ซึ่งสถานที่ที่ไอ้คุณชายหน้าหมีนัดผมไว้ก็คือ...

สวนสาธารณะ!

ร่างบางก้าวเท้าเข้ามาอย่างช้าๆ และแล้วไม่นานนัก เสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้น

“มาเร็วดีนี่” แจจุงพยายามหาต้นตอของเสียง

“นายอยู่ไหน”

“เดินมาเรื่อยๆสิ เดี๋ยวก็จะเจอฉันเองแหล่ะ” ในเมื่อกล้าท้า คิม แจจุงผมนี้ก็กล้ารับคำ

“ได้...” ผมตัดสินใจเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆตามคำท้าของไอ้คุณชายหน้าเหลี่ยม(แอบเปลี่ยนสรรพนามให้ใหม่)

แต่ทันใดนั้นเอง...

“อ้ะ! อือ อื้อ! “ ราวกับว่ามีมือหนาของบุคคลหนึ่งมาปิดปากผมไว้ จะหันก็หันไม่ได้ เพราะแขนเจ้ากรรมของเจ้าของมือหนามันบังหน้าผมมิดเสียแล้ว

“หึหึ” มีเพียงเสียงหัวเราะชอบใจของใครบางคน

“อ่อย อ้ะ! (ปล่อยนะ)”

“ถ้าอยากให้ปล่อย...ก็พูดดีๆกับผมก่อนสิ” ร่างบางหันขวับไปเมื่อรู้สึกความคุ้นเคยของเสียงทุ้มนี้

“อุน โอ!!! (ยุนโฮ!!!)”

“นึกว่าจะลืมกันแล้วซะอีก” ว่าจบ ใบหน้าคมก็เลื่อนเข้ามาหาผมช้าๆ ร่างบางพยายามดิ้นจากข้อมือหนานี้อย่างสุดแรง แต่ก็ไม่มีท่าว่ามันจะได้ผล

งั้นวิธีสุดท้ายก็คงเหลือเพียง...

“โอ้ย!” ผมทุ้งศอกเข้าไปตรงหน้าท้องร่างสูงอย่างจัง ทำให้มือหนาเผลอหลุดออกไปด้วย ฮ่าๆๆเห็นสีหน้าตอนจุกของไอ้คุณชายหน้าเหลี่ยมแล้วฮาชะมัด

“เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย”

“ช่วยไม่ได้ ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว” ผมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ร่างสูงด้วยความสะใจ แกล้งคนธรรมดา ยังไม่สะใจเท่าแกล้งครึ่งคุณชายครึ่งคุณหมี ก๊ากกก~

“นายนางฟ้า!” อ้าว เรียกอะไรไม่เรียก ดันเรียกสรรพนามที่ผมไม่พึงประสงค์เข้าให้

“ไอ้คุณชายหน้าหมี!”

“โถ~จะเรียกอะไรนักหนาครับ พ่อคนสวย” ‘สวย’ งั้นเหรอ? เรียกผมว่านางฟ้ายังพอทนไหว แต่นี่เรียกว่า ‘สวย’

คนหล่อรับบ่ได้!!!

“ไอ้คุณชายหน้าหมี ฉันไม่คุยกับนายแล้วเว้ย!” ผมสะบัดก้นอันงอนงามใส่ไอ้คุณชายอย่างจัง ก่อนจะเดินหนีไป

“เฮ้ นางฟ้าไปนู่นแล้ว นางฟ้าไปนู่นแล้ว!” ร่างสูงอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินตามร่างบางไปแต่โดยดี

‘นางฟ้า...ยังไงก็คือนางฟ้าอยู่วันยันค่ำ’

...

“เดินมาหลังสวนสาธารณะเนี่ย...เพราะต้องการ จะ ‘ยั่ว’ ผม หรือปล่าวนะ”

“แหวะ คนหลงตัวเอง”

“หึหึ แล้วเดินทำไมมาตั้งไกลล่ะ”

“ก็แค่อยากจะหนีคนบางคนมา...ก็แค่นั้นเอง”

“นางฟ้านะนางฟ้า งอนอยู่ได้ หมดสวยกันพอดี” ผมพูดยียวนกวนประสาทคนร่างบาง

“ไอ้คุณชายหน้าหมี!” แจจุงตีหน้าบึ้งใส่ผม ทำเอาผมอดจะขำให้กับท่าทางของคนน่ารักตรงหน้าไม่ได้

“โอเคๆ ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยแจจุง” ผมเดินไปหาร่างบาง ก่อนจะดึงร่างบางนุ่มนิ่มนี้มากอดให้หนำใจ

แลกกับคำว่า ขอโทษ ไง ฮา~

“ไอ้คุณชาย ปล่อย!” ร่างบางในอ้อมกอดผม ดิ้นอย่างเอาเป็น เอาตาย ต่อให้โลกจะถล่ม ดินจะทลาย ผมก็ไม่มีวันปล่อยร่างบางนี้ไปเด็ดขาด!

“ขอผมกอดนายอีกสักพักนะ แจจุง” ร่างบางสะอึกกับสรรพนามแทนตัวของร่างสูง แต่ก็ยอมหยุดดิ้นแต่โดยดี

นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ร่างสูงยังไม่ยอมละกอดจากร่างบอบบางนี้สักที ถึงแม้ว่าต่างฝ่ายจะยังไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของฝ่ายตรงข้าม แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งคู่ต่างเชื่อใจซึ่งกัน และกันก็คือ

‘ความรัก’

“เมื่อไหร่จะปล่อย”

“อีกนาน” เพียงคำตอบสองพยางค์ ก็ทำเอาร่างบางเริ่มซับสีหน้าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

จะทำให้ฉันหวั่นไหวกับนายไปอีกนานแค่ไหนกัน...ชอง ยุนโฮ

“ฉันอึดอัด”

“แต่ฉันไม่อึดอัด” ว่าเสร็จ ร่างสูงก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดนี้ให้แน่นขึ้นมากกว่าเดิม

“ถ้ามีคนผ่านมาเห็น มันจะไม่ดีนะ”

“ไม่มีใครเห็นหรอก เชื่อใจฉันนะ แจจุง” ถึงแม้ว่าร่างบางจะไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างสูงกำลังพูดถึงเรื่องกันอะไรแน่ แต่ตนก็พร้อมจะเชื่อใจร่างสูงคนนี้ ต่อให้ร่างสูงคนนี้ จะชอบแกล้งตน ชอบแหย่ หรือทำอะไรอื่นๆที่ตนไม่พอใจก็ตาม

ผมก็จะ...เชื่อใจเขา

“ฉันเชื่อใจนาย...ยุนโฮ”

“สักวันหนึ่ง เราจะบินไปบนฟ้า...ดั่งนกน้อยสองตัวนั้น...ด้วยกันนะ...แจจุง”

ร่างบางปลายตามองไปบนฟ้า ก็พบนกน้อยสองตัว ที่คาดว่ามันคงกำลังจะพบรักกันได้ไม่นานมานี้ บินอยู่ด้วยกันเพียงสองตัว

นกน้อยสองตัว...แจจุง ยุนโฮ

ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง มีเพียงการพยักหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ ถึงแม้ว่า ความรักของเราทั้งสอง จะเกิดขึ้นแบบเงียบๆ

ไม่มีคำบอกรัก

ไม่มีคำหวาน

มีแต่เพียง ‘การกระทำ’ นี่แหล่ะ...ที่สื่อออกมาได้ว่า ‘ยุนแจรักกันขนาดไหน’ ♥

ทักทายลีดเดอร์ทุกท่านค่า ^^ วันนี้ก็เป็นวันวาเลนไทน์แล้วเน้อ

วันวาเลนไทน์ทั้งที ไรท์เตอร์เลยจัด ยุน-แจ มาเสริฟถึงที่ หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ


ป.ล สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า + อย่าลืมคอมเม้นท์ติ-ชมกันด้วยนะคะ