หลักการเขียนนิยาย(ฉบับปรับปรุง)

ลำดับตอนที่ #33 : ภาคผนวก : ทำไม่ได้ หรือยังไม่ได้ทำ

ทำไม่ได้ หรือยังไม่ได้ทำ

นานๆ ทีจะแวะมาอัพเดทหลักการเขียนสักทีหนึ่ง แถมแบกเอาความคิดถึงทุกคนกลับมาฝากด้วยความปราถนาดีอย่างสุดซึ้ง

บทความ ณ ที่แห่งนี้น่าจะเป็นประโยชน์แก่เหล่านักอยากเขียน และนักเขียน มันอาจไม่มากเท่าไร แต่ก็ไม่น่าจะมีประโยชน์น้อยจนหาสาระไม่ได้ พี่อัญมั่นใจว่า นักเขียนที่เคยอ่านบทความนี้ทุกคนน่าจะคุ้นชินกับการเขียนมาได้พักใหญ่ๆ แต่ก็มีบางส่วนที่ตามหาฝันตัวเองในเส้นทางนี้ไม่สำเร็จสักที

เพราะเหตุใดกัน ทุกท่านที่อ่านบทความนี้จึงก้าวไปไม่ถึงจุดหมาย เพราะเหตุใดกัน จึงได้ละทิ้งความฝันการเป็นนักเขียนลงและเดินจากไป (ไม่นับรวมคนที่เป็นนักเขียนเต็มตัวแล้วนะคะ ยินดีด้วย)

สาเหตุหลักที่พี่อัญพอจะทราบคือ ....ความไม่มั่นใจในตนเอง มันไม่ใช่ทั้งเรื่องของเวลา และไม่ใช่ทั้งเรื่องของความสามารถ แต่มันเป็นความเชื่อ ความเชื่อที่ฝังในแก่นสมองเรา  ว่า...เราทำไม่ได้

พี่สาวจะบอกย้ำอีกครั้งนะเจ้าคะ  ว่าพวกเราทุกคนมีทุกสิ่งเท่าเทียมกันเสมอ แต่สิ่งที่พวกเราไม่เท่ากันคือความพยายาม ความมุ่งมั่น

พวกเรามักจะโทษว่า งานของเราที่เขียนออกมาไม่ได้รับความสนใจ  งานของเราไม่เป็นไปตามที่เราหวัง ท้อ และขี้เกียจ บลาๆ ......

พวกเรามักจะตีกรอบของเราขึ้นมาเอง ว่าไม่พร้อม จำกัดความน่าจะเป็นต่างๆ ของพวกเราว่าไม่ไหว แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเราลืมไปคือ การลงมือทำ....

งานเขียนทุกงานบนโลกนี้เกิดขึ้นจากมนุษย์ และพวกเขาเหล่านั้นได้ลงมือทำมันจนเสร็จสิ้น ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความรัก  รักที่จะเขียนลงไป แสดงมันลงไป บรรยายมันลงไป

งานเขียนแต่ละแขนงมีความพิเศษ แต่มันก็ไม่ได้ถูกจริตกับนักอ่านทุกคน ก็เหมือนกับพวกเราชอบกินอาหารรูปแบบนี้ พอไปกินอย่างอื่นก็ไม่อร่อย แต่ไม่ได้แปลว่าอาหารทุกจานที่พ่อครัวชื่อดังเหล่านั้นทำขึ้นมา จะรสชาติแย่สำหรับทุกคน เพียงแต่คนเราไม่ได้ชอบรูปแบบที่เหมือนๆ กันสักหน่อย ดังนั้นอาหารจะวิเศษได้ ก็ขึ้นอยู่กับความชอบของนักชิมแต่ละท่านด้วยเช่นกัน

นิยายเองก็มีกลุ่มนักอ่าน นักอ่านแต่ละคนก็ชอบอะไรที่แตกต่างกัน ดังนั้นงานของเราจะมีค่า มันอยู่กับคนกลุ่มไหนเป็นคนอ่านมันต่างหาก

มาลงมือทำกันเถอะ อย่าหาข้ออ้าง อย่าหาวิธีลดกำลังใจตัวเอง ทุกคนไม่ได้เก่งได้เลย เพราะการกระทำอะไรเพียงครั้งเดียวหรอกนะเจ้าคะ เพราะคนที่เก่งต่างก็ฝึกฝน คนที่เก่งต่างก็ทำมันมากกว่าหนึ่งครั้ง...

พวกเราไม่ได้เดินได้เก่งขนาดนี้ ตั้งแต่เกิด! แน่ละ พวกเราเคยล้ม พวกเราผ่านการล้มมากกว่าร้อยครั้ง แต่พอพวกเราชำนาญ เรื่องเดินก็เป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับพวกเราไม่ใช่หรือ? บางคนยังวิ่งได้ ทั้งๆ ที่การทรงตัวเป็นเรื่องยาก  ยากกว่าการนั่งเขียนบทความเลย

ขี่จักรยานครั้งแรก? ขับรถมอเตอร์ไซด์ครั้งแรก ขับรถยนต์ครั้งแรก   รวมไปถึงกินข้าวเองครั้งแรก....

พวกเราต่างก็ผ่านเรื่องยากๆ กันมาจนชำนาญ จนสามารถมองได้ว่าเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ลองย้อนกลับไปนึกดูสิ  ทุกเรื่องที่เราผ่านมาเป็นประสบการณ์มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ทุกเรื่องที่เราผ่านมา...จนพวกมันกลายเป็นเรื่องง่าย พวกเราทำมันมากกว่าร้อยครั้งเสมอ

แล้วทำไม?.... พวกเราไม่เขียนนิยายทุกวัน จนมันกลายเป็นเรื่องง่ายบ้างล่ะ

รักนักเขียนทุกท่านนะเจ้าคะ..... จากพี่อัญยา...  ขอให้ทุกคนโชคดี  เส้นทางแต่ละเส้นทางไม่ได้พึ่งดวงหรือโชคชะตา ไม่ได้พึ่งทักษะหรือทฤษฎีที่มากล้น แต่ทุกเรื่อง เรา  ต้องพึ่งตัวเอง....รวมถึงฝึกฝนตัวเอง

มันจะต้องมีสักวันสำหรับคนที่ไม่เคยท้อ มันจะต้องมีสักวันสำหรับคนที่ไม่เคยหยุด เพราะเป้าหมายที่น้องๆ นักเขียนวางไว้ สักวันจะต้องไปถึงแน่นอน หากน้องๆ ไม่หยุดตัวเองลงเสียก่อน

สักวันจะไปถึงฝันได้แน่นอน

สู้ๆ นะเจ้าคะ