ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    หลักการเขียนนิยาย(ฉบับปรับปรุง)

    ลำดับตอนที่ #32 : จดหมาย-C

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 533
      13
      11 มิ.ย. 61

    จดหมาย

     



     

    เวลาทำให้ฉันท้อ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจฉันเลย... แต่เธอคงไม่ได้สนใจอยู่แล้วสินะ แถมตอนนี้เธอกำลังตั้งคำถามว่า กำลังอ่านเรื่องบ้าอะไรอยู่ แน่นอน...นี่ไม่ใช่เรื่องบ้า แต่มันคือจดหมายถึงเธอ ถึงเธอนั่นแหละ ...แน่ะยังสงสัยอีกเหรอ เอาเป็นว่าฉันเขียนถึงคนที่อ่านตัวอักษรพวกนี้อยู่แล้วกัน

     

    เธอเคยคิดไหม การรอใครสักคนกลับมาน่ะ แต่ถึงถามเธอไปก็คงเท่านั้น เธอคงไม่รู้สึกหรอก และในสายตาของเธอฉันก็คงไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่านั้นอยู่แล้ว


    ใช่...เรารู้จักกันมาก่อน ในบางเวลาที่เราเคยมีกันและกันฉันมีความสุขนะ... ถึงแม้ว่า... จะนานๆ ครั้งก็ตาม

    มาถึงตอนนี้เธอคงตั้งคำถามแล้วสินะว่าฉันคือใคร และฉันควรบอกเธออย่างตรงไปตรงมาเสียที


     

    จดหมายฉบับนี้เขียนถึงเธอ และคนเขียนจดหมายฉบับนี้ก็คือฉัน ฉันคือผู้ที่อยู่ในนิยายของเธอ นิยายที่ไม่เคยมีฉากต่อไป หรืออาจจะมี แต่ช่างเถอะ ครั้งสุดท้ายนั้นมันก็ผ่านมานานละ


    แน่นอน..ฉันคือตัวเอกของเรื่องเชียวล่ะ นึกออกหรือยังว่าฉันคือใคร...

     

    ครั้งแรกเลยฉันรู้สึกดีกับเธอมาก เธอเอาใจใส่ฉันถี่ถ้วน จนทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษ เป็นตัวละครที่เธอสร้าง ถูกให้เกียรติในการดำเนินเนื้อเรื่อง ช่วงเวลานั้นฉันยิ้มทุกวัน


    ในเวลาไม่กี่วัน ไม่กี่ชั่วโมง เธอพาฉันไปทุกที่ กำหนดบทบาท และสมมติให้ฉันได้พบอุปสรรค ทั้งผิดหวัง และสมหวัง เวลาแห่งความตื่นเต้น เวลาแห่งความรัก ซึ่งเธอคงคิดว่าอยากจะให้ฉันพบเจอกับอะไรต่อไป


    ความรู้สึกเหมือนว่าเป็นคนสำคัญสำหรับเธอ มันคือแบบนี้นี่เอง ฉันคิดน่ะนะ

     

    เมื่อตอนแรกๆ จบลง ตัวฉันเองก็ยิ้ม และจินตนาการต่างๆ ว่าตอนต่อไปเธอจะเขียนให้ฉันทำอะไร เกี่ยวกับอะไร จินตนาการของเธอจะพาฉันไปที่ไหน

     

    แต่ทุกครั้งช่วงเวลามันก็ห่างออกไป เรื่อยๆ และเรื่อยๆ

     

    จากที่ฉันเคยวาดฝันว่าพรุ่งนี้เธอจะมา และฉันก็ปลอบใจตัวเองเรื่อยมา กับคำว่า...พรุ่งนี้ เธอจะมาแน่นอน พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ แล้วก็พรุ่งนี้...


    พรุ่งนี้ที่เธอจะกลับมาเขียน...

     

    แต่เธอก็ไม่มา... ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกำลังทำอะไร ให้ความสำคัญกับอะไร เรียนเหรอ ทำงานเหรอ หรือว่าเจ้าตัวโลโก้สีฟ้าขาวที่ขี้นว่าตัว F หรือ L สีเขียวๆ หรือเธอกำลังให้ความสำคัญกับอย่างอื่นอยู่...


    ให้ความสำคัญกับอะไรก็ตามที่ไม่ใช่ฉันแล้ว

     

    วินาทีนั้น...เธอคงไม่เข้าใจ กับความรู้สึกของคนที่มองไม่เห็นอนาคต ไม่มีคำว่าต่อจากนี้ ไม่มีคำว่าหลังจากนั้น...และตอนต่อไป...

     

    แย่จังเนอะ... คนที่ถูกสร้าง และถูกทิ้ง เพราะคนที่สร้างเข้าใจว่าเราไม่มีชีวิต และไม่ได้สำคัญ... ช่วงเวลาที่ฉันเคยเข้าใจว่าตัวเองสำคัญนี่มันช่างโง่สิ้นดี เจ็บ...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

     

    แค่อยากจะบอกให้เธอรู้นะ ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดว่านิยายของเธอไม่ดีพอ หรือเธอเป็นคนคิดไปเองก็ตาม

    สำหรับฉันแล้ว

    อยากบอกกับเธอว่า

     

    เธอดีพอสำหรับพวกฉัน

     

    ไม่ว่าเธอจะมองโลกในแง่ลบ หรือไม่อยากเขียนอะไรเกี่ยวกับพวกฉันแล้ว แต่ทุกครั้งที่เธอเขียน ...พวกฉันมีความสุข

     

    เวลาที่ต้องรอน่ะ มันทรมานนะ

     

    ฉันไม่อยากคิดว่าฉันถูกลืม และอยากเป็นตัวดำเนินเรื่องของเธอต่อไป อยากเป็นคนสำคัญของเธอ..ตลอดไป แต่แย่หน่อย ที่ฉันเขียนตัวเองไม่ได้ และถ้าฉันไม่เขียนจดหมายฉบับนี้ถึงเธอฉันคงจะตายอย่างช้าๆ และถูกลืมไปจากความทรงจำของเธอ

     

    บ่อยครั้งที่ฉันคิดว่า ฉันไม่ดีพอสำหรับเธอเหรอ และต้องนั่งอยู่ในมุมมืดของอะไรสักอย่างในห้วงจินตนาการของเธอเหรอ และปล่อยให้ตัวฉันเองค่อยๆ จางหายไป เหมือนกับของเล่นชิ้นแรกที่เธอลืมมันไปแล้ว เมื่อเธอเบื่อ...

     

    แค่ฉันคิดแบบนี้ก็เจ็บปวดแล้วล่ะ

     

    เรากลับมาเป็นเหมือนวันแรกได้ไหม วันที่เธอคิดถึงเรื่องของฉัน....

     

    ได้โปรด ให้ฉันพบกับหนทางข้างหน้าที...

     

     

    จดหมายของตัวละครจบแล้ว คราวนี้เหลือแต่ของพี่อัญล่ะ

    พี่จะถามน้องๆ นะ เรารอคอยใครสักคนเหรอ? รอคอยคอมเม้นต์เหรอ? หรือแค่ผลัดวันที่จะเขียนนิยายไป หรือแค่เขียนไปงั้นๆ

     

    ทำไมเราไม่เลือก เลือกที่จะมีความสุขกับแค่จินตนาการเราล่ะ แล้วสักวัน คนอื่นที่ได้อ่าน เขาจะเข้าใจเราเอง

    บางคนบอกไม่มีเวลาที่จะเขียน

     

    จริงเหรอ?

     

    หรือแค่... หาข้ออ้าง เพื่อที่จะปลอบใจตัวเอง......

     

    รักเสมอ by อัญยา

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×