คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : 21 days, วันที่ ๑๖. part,๒
SIXTEENTH DAY part 2
“มองหน้าฉันตั้งแต่ออกจากมหา’ลัยจนจะถึงคอนโดแล้ว มีอะไร?” ยุนโฮหันมาถามคนสวยที่เอาแต่จ้องมองเขาตลอดทาง
“หน้าไปโดนอะไรมา?” แจจุงตัดสินใจถามออกไป แหม...ก็ยุนโฮเปิดโอกาสให้ถามแล้วนี่หน่า
“ไหน?”
จิ้ม~
“โอ้ย!”
“นี่ไง ไปโดนอะไรมา?” แจจุงจิ้มเข้าให้ทีมุมปากช้ำของร่างสูง จนยุนโฮต้องสะดุ้งและร้องออกมา
“ก็เปล่าหนิ”
“ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย ไปต่อยกับซึงฮยอนมาใช่ป้ะ?” แจจุงพูดออกไปตรงๆ
“รู้ด้วยหรอ?”
“ได้ยินคนอื่นเค้าพูด แล้วไปต่อยทำไม?” ยุนโฮเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่ประจำ ก่อนจะดับเครื่องยนต์
“แค่นี้ก็ไม่เข้าใจงั้นหรอ?” ยุนโฮหันมาพูดกับแจจุงแล้วเปิดประตูลงจากรถไป
แค่นี้ก็ไม่เข้าใจงั้นหรอ?
แค่นี้ก็ไม่เข้าใจงั้นหรอ?
แค่นี้ก็ไม่เข้าใจงั้นหรอ?
เข้าใจอะไร - -? สรุปว่าที่ทำไปเพราะเขาจริงๆ ใช่มั้ย?
คิมแจจุงเป็นพวกที่ไม่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองด้วยนะเว้ย!! ช่วยพูดให้เคลียร์ๆ ไปเลยได้มั้ย ชองยุนโฮ!
สรุปแล้วพอลงจากรถก็เดินตามยุนโฮไม่ทัน กลับมานั่งที่ห้องก็ได้ฟระ! ชองยุนโฮแม่งงงง ไม่ชอบทำไรให้ชัดเจน T^T
แล้วทำไมต้องอยากให้ชัดเจน?
หรือเราเองก็ไม่ชัดเจน??
อะไรกันเนี่ยยย TOT
วืบบบบบ
เห้ย ! อะไร!!
แจจุงหันไปมองทางผ้าม่านที่ปลิวแรงตามลมที่เข้ามาทางประตูระเบียงที่ร่างบางเปิดไว้ตอนที่กลับมาเมื่อกี้
ทำไมลมแรงจัง..
หวืออออ~~
ผ้าม่านลอยขึ้นจนเหมือนจะหลุดออกจากราว...
แจจุงรีบวิ่งไปปิดประตูทันทีเมื่อเริ่มรู้สึก...กลัว...ทำไมมันหลอนๆ ล่ะ ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดเร็วกว่าปกติด้วย...
วืบบบ
ฮึก T^T น่ากลัว...จู่ๆ ภาพของพารานอมอลที่พึ่งดูไปเมื่อวันก่อนก็ลอยเข้ามาในหัว
ห้องหลอนๆ แบบนี้...มีผีอยู่รึเปล่าอ้ะ TOT
โฮกกกฮากกกก
สาบานได้ว่าเมื่อกี้คือเสียงฟ้าร้อง? แต่ทำไมจู่ๆ ฟ้าก็ร้องดังขนาดนั้นล่า
เปรี้ยง!
พารานอมอล!! ไม่อยู่แล้วววววว TOT!!!
ร่างสวยรีบวิ่งขึ้นไปอยู่บนเตียงแล้วมุดเข้าไปอยู่ในผ้านวมด้วยอาการที่สั่นเทา ทำไงดี T~T
โฮกกกกฮากกกกก
เปรี้ยง!!!
ฟ้าผ่าอีกแล้ววว ไม่อยู่แล้ววว ไปไหนดี ไปไหนดี...ไม่อยากอยู่คนเดียวอ้ะ
แจจุงหันไปคว้าโทรศัพท์มือถือมากุมไว้ พร้อมกับคิดหาที่ไป(?)...
พึ่บ!!
“เห้ย!!!” แจจุงมองซ้ายมองขวาผ่านความมืดอย่างตื่นตระหนก
ไฟดับ T^T ไฟดับ!!!
ย๊ากกกกกกก ไฟดับบบบบบ!!!!!!!!!
มันมืดมากจนแทบมองไม่เห็นสิ่งรอบๆ ข้าง มีเพียงแสงจากหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้นที่พอจะแสดงให้เห็นว่าเขากำลังอยู่ที่ไหน...ทำยังไงดีล่ะคิมแจจุง...
ครืดด ครืดด
เฮือกกก ตกใจอีกแล้ว T^T จู่ๆ โทรศัพท์ที่กุมอยู่ในมือก็สั่นขึ้นมา แจจุงก้มมองหน้าจอที่ขึ้นชื่อของคนที่โทรมา...
ชองยุนโฮ...
โทรมาทำไมตอนนี้นะ?
“ฮัลโหล” แจจุงกรอกเสียงรับโทรศัพท์
(ไฟดับใช่มั้ย...)
“อ...อื้ม ชั้นนายก็ดับหรอ?”
(ดับ...แล้วอยู่ยังไง?)
“ก็...ไม่รู้สิ ข้างนอกก็ฟ้าร้องดังด้วย...”
(กลัวรึเปล่า?)
“หืม??”
(กลัวรึเปล่าแจจุง?)
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
น้ำเสียงอ่อนโยน..แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นแบบนี้...ทำไมถึงทำให้ใจเต้นแรงได้ขนาดนี้นะ!!
“ก็...กลัว” แจจุงตอบไปตามตรง ก็มันกลัวจริงๆ นี่หน่า T__T
(...)
“...” แจจุงนั่งอยู่กับขอบเตียงในความเงียบและความมืด
(ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?)
“...”
(...)
“ก...ก็ได้...แล้วจะมายังไง? ลิฟท์มันคงใช้ไม่ได้หนิ”
(ลงบันไดไง)
“มันตั้ง 20 ชั้นนะ”
(เดินลงไม่เป็นไรหรอกหน่า รอหน่อยนะ)
“อื้ม!”
รอหน่อยนะ...
อั้ยยยยยยย ทำไมเขินแบบนี้ > <!!!! ไม่ไหวแล้ววววว ชองยุนโฮ๊~ ทำไมทำตัวน่ารักขนาดนี้เล่า!!!
ยุนโฮมาถึงในที่สุดโดยการเคาะประตูเรียก แจจุงคลำทางที่เดินไปมาอยู่ทุกวันอยู่นานกว่าจะไปเปิดประตูให้อีกคนนึงเข้ามาได้
แจจุงได้ยินเสียงหอบของยุนโฮ แต่ก็ไม่ได้พูด ไม่ได้ว่าอะไร..จะว่าไปยุนโฮก็มาถึงเร็วจริงๆ นั่นแหละ
ทั้งสองพากันมานั่งที่โซฟาโดยใช้ไฟฉายที่ยุนโฮถือติดมือลงมาด้วยในการนำทาง
“ดูเหมือนว่าย่านนี้จะไฟดับทั้งหมดเลย” ยุนโฮพูดขึ้น
“แล้วเมื่อไรไฟจะมาล่ะ?” แจจุงรีบถาม บรรยากศมันวังเวงมากๆ จริงๆ นะ T-T ยิ่งไฟฉายในมือของยุนโฮที่เจ้าตัวเล่นส่องไปตามจุดต่างๆ แจจุงก็รู้สึกเสียววาบ กลัวว่าส่องๆ ไปจะไปเจอใครยืนอยู่มุมใดมุมนึงของห้องเข้าน่ะสิ...
“ย...ยุนโฮ!” แจจุงคว้ามือที่ถือไฟฉายส่องไปมาของยุนโฮไว้ให้อยู่นิ่งๆ
“ทำไมหรอ?”
“มันน่ากลัว ปิดไฟฉายเหอะ” แจจุงรีบแย่งไฟฉายมาแล้วจัดการปิดมันทันที
แต่เหมือนมือของร่างบางจะสั่นเพราะความกลัวหรือไม่ก็ลื่นจนเกินไปเพราะเหงื่อที่ซึมออกมาตามฝ่ามือ...จึงทำให้เมื่อกดปุ่มปิดไฟฉายก็หลุดออกจากมือและกลิ้งไปไกลที่ไหนซักแห่งในความมืด
“เห้ย ไปไหนแล้วอ่ะ!” แจจุงลุกขึ้นยืนเพื่อมองหาไฟฉาย แต่กลับมองไม่เห็น ทุกอย่างมืดไปหมด...แจจุงพยายามจะก้มลงเพื่อคลำหาแต่ก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง...
ฟึ่บ!
ขาเรียวสะดุดกับขาโต๊ะเตี้ยที่อยู่หน้าโซฟา พร้อมกับร่างสวยที่คมำลงไปยังโซฟาตัวกว้างทันที...
“อ่ะ...” ดวงตากลมโตของแจจุงสบเข้ากับดวงตาคมที่อยู่ห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น...
แจจุงกำลังทับยุนโฮที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวยาว...
“ข...ขอโทษ!” แจจุงรีบดันตัวเองออกแล้วลงนั่งข้างๆ กับยุนโฮบนโซฟาตัวยาวแทน
ดีนะที่ไฟดับ...ไม่งั้นยุนโฮต้องเห็นแน่ๆ ว่าเขากำลังเขินขนาดไหน...
“ร้อนรึเปล่า?” ยุนโฮถามเพราะอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นเนื่องจากแอร์ถูกปิดไปซักพักแล้ว
“ก็...ไม่เท่าไร”
“นี่ก็เริ่มมืดแล้ว...ง่วงหรือเปล่า ถ้าง่วงจะนอนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ทำไมชองยุนโฮถึงดูใส่ใจเอาใจเขามากขนาดนี้นะ...เลิกทำตัวให้ฉันหวั่นไหวได้แล้วนะชองยุนโฮ...
แต่จะว่าไป...ก็รู้สึกอยากนอนขึ้นมาเหมือนกันแฮะ...
“ถ้าง่วงก็นอนบนนี้ซะ ฉันจะไปนั่งอีกตัวนึง”
“อ่า...จริงๆ ก็เริ่มง่วงแล้วล่ะ” แจจุงได้ยินเสียงเหมือนยุนโฮลุกขึ้น แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยุนโฮหายไปอยู่ตรงไหนซะแล้ว...
“ยุนโฮ!” แจจุงส่งเสียงเรียก
กลัวจริงๆ ว่าอีกคนจะหายไปแล้วทิ้งเขาไว้คนเดียว..ท่ามกลางความมืดสงบในตอนนี้
“ฉันอยู่นี่” ยุนโฮคว้ามือของแจจุงมากุมเอาไว้ เพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาไม่ได้ไปไหน...
“อื้มม” แจจุงเอนตัวนอนลงกับโซฟาในขณะที่มือก็กุมมือของยุนโฮเอาไว้แน่น...
เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ภายในความมืดและเงียบขนาดนี้ได้ยินแม่กระทั้งเสียงหายใจของทั้งสองคน...
เวลาผ่านไปซักพัก…
พึ่บ!!
แจจุงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงไฟเปิดและแอร์เริ่มทำงาน...
เปลือกตาสวยรีบลืมขึ้นเพื่อรับแสงสว่างที่รู้สึกว่าขาดมันไม่ได้เลยจริงๆ อีกครั้ง...
“!!!!!” แจจุงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เช่นเดียวกับยุนโฮ...
ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว...นิดเดียวเท่านั้น...ท่าใครมองก็รู้ว่ายุนโฮที่ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆ โซฟาที่มีแจจุงกำลังนอนอยู่ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ กำลังเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนสวยตอนที่หลับอยู่...
แจจุงเองก็คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้มันมีอะไรให้คิดมากกว่าเรื่องที่ว่ายุนโฮเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้ามารึเปล่า
ใกล้เกินไปแล้ว...
“แจจุง...” ยุนโฮเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาคมเข้มยังคงจ้องเข้าไปในตาของแจจุงอย่างไม่คิดจะเบือนหนี
สายตาของทั้งคู่สบกันอย่างห้ามไม่ได้
แววตาของยุนโฮกำลังสื่อถึงอะไรบางอย่างแจจุงรู้สึกได้...แต่บางอย่างที่ว่า...มันคืออะไรล่ะ??
“ว่าไง?” แจจุงขานรับ ไม่คิดที่จะผลักหรือเบี่ยงตัวหลบยุนโฮเลยซักนิด
“จูบนะ”
“O_O!!!” แจจุงเบิกตากว้างมากกว่าเดิม
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก !!!
“ได้ใช่มั้ย?” ยุนโฮยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้เอ่ยปากไล่หรือปฏิเสธแต่อย่างใด ร่างสูงค่อยๆ เลื่อนใบหน้าให้เข้าใกล้มากกว่าเดิมจนปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน
“ด...ได้”
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดคำนั้นออกไป
ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เลือกตอบคำตอบนี้ ทั้งๆ ที่จะผลักออกไปก็ได้...
ริมฝีปากหยักค่อยๆ ประทับลงบนริมฝีปากอิ่มสีสวยสดน่าจูบนั่นทันทีเมื่อได้รับการอนุญาตจากเจ้าของมัน...
เลิกทำแบบนี้ได้แล้วชองยุนโฮ...
เลิกทำให้ฉันใจเต้นแรง...เขิน...หวั่นไหว...ทำตัวไม่ถูแบบนี้ได้แล้ว
แล้วก็เลิกทำให้ฉันปล่อยตัวปล่อยใจไปกับนายซักทีเถอะ...
ชองยุนโฮ...
อั้ยยยยยยย กรี๊ดกันให้ก้องโลกไปเลยเหอะ! 5555555555555555
ใจเย็นนะคะทุกคน เห็นแล้วใช่มั้ยนี่ไม่ใช่แผนของยุนที่ทำไฟดับ ไม่ใช่ยุนเปิดเทปฟ้าร้องฟ้าผ่าแกล้งยัยสวย
ทุกคนมองยุนในแง่ร้ายมากเกินไป T^T
บางทีบรรยากาศก็อยากเป็นใจบ้างอะไรบ้าง >w<~!!
อย่าลืมทักทายกันที่ shoutmix นะ คุยกันได้เหอะ ไรเตอร์ไม่ได้ดุซักหน่อย! ไม่ค่อยมีใครฟอลทวิตมาคุยกับเค้าเลยอ่ะ T_____T
วันเสาร์นี้ไปสัมภาษณ์ มศว แล้วนะฮ้า ~ แล้วเดี๋ยวมาแถลงการณ์เปิดจองฟิคเรื่องนี้กันเนอะ (พึ่งรู้หลังจากเริ่มรวมเล่มไปนิดนึงเนี่ยแหละ ว่าแต่ล่ะตอนอย่างสั้นอ่ะ -0-)
เป็นกำลังใจให้ด้วย ใครที่อ่านมาไม่เคยเม้น จะพึ่งเม้นตอนนี้เค้าก็ไม่ว่าไม่เคืองนะ ><! ให้คะแนนฟิคเค้าบ้างดิ 0% น่าสงสารอ่ะ U_U
ความคิดเห็น