ตอนที่ 9 : you're distorted ; จูบทางอ้อม
7
จูบทางอ้อม
ผมยกมือปาดเหงื่อที่ไหลเข้าตาออกอย่างลวกๆ ความเหนื่อยหรือเมื่อยในตอนนี้ไม่ส่งผลให้ฝีเท้าลดความเร็วลง จะมีก็แต่คนรอบข้างที่หันมองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจแปลออกมาเป็นคำพูดได้ว่า ‘คุณเมิงจะมาซ้อมวิ่งมาราธอนอะไรตอนนี้’
แต่ช่างเถอะ จะไปแคร์ทำไม =_= สถานการณ์ตึงเครียดอยู่นี่ ไม่ขำนะ (พระเอกนางเอกพอกัน -_-)
“แฮ่กๆ” ผมหอบนิดๆ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในอาคารพละ เสียงหัวใจก็ยิ่งเต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ ...ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากลัว ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่ากลัวอะไรกันนักกันหนา
ฟังดูปัญญาอ่อนดีนะ แค่ผู้หญิงบ้าๆ คนเดียว...
ผมปรี่เข้าไปทางห้องเก็บของและพยายามบิดลูกบิดที่ได้ล็อคเองกับมือ แต่...กลับลืมไปว่ากุญแจอยู่กับไอ้วิน!
“บัดซบ! เปิดสิวะ!!!” อดไม่ได้ที่จะสถบเสียงลั่น ผมกระแทกประตูทั้งถีบทั้งต่อยอย่างแรงหลายครั้งจนเวลาผ่านไปซักพักประตูก็พังจนได้!! ให้ตายเถอะ ถึงการต่อยประตูไม้มันอาจจะดูโง่มากเพราะเลือดผมอาบเต็มมือไปหมด -_- แต่ก็ช่างมันอีกนั่นแหละ เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าการเข้าไปช่วยยัยนั่นหรอก! ผมกดเปิดสวิตซ์ไฟที่อยู่หน้าห้อง แสงจากไฟนีออนค่อยๆ กระพริบจนสว่าง สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ และก็เจอเข้ากับร่างนึงที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้อง ผมมองก็รู้ได้เลยว่าเธอตัวสั่น...สั่นมากประกอบกับเสียงสะอื้นเบาๆ ทำเอาผมถึงกับหายใจติดขัด
“...ฮือออ ใคร...ฮึก...อย่า...อย่าเข้ามานะ”
ผมนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ ย่อเข่านั่งลงตรงหน้าเธอ มองภาพที่ได้เห็นด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย
“นี่ฉันเอง” พอพูดจบยัยนั่นก็เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาเต็มไปหมด ริมฝีปากสีซีดสั่นระริก ตามตัวมีแต่รอยแผล...ผมมองไล่ลงมา มือเธอก็เป็นรอยถูกเล็บจิกซึ่งมีเลือดออกไม่แพ้กับหลังมือของผมเลย...
ผมเม้มริมฝีปากแน่นพลางคว้าร่างข้างหน้าเข้ามากอด นาฬิกาทรายร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆ ก่อนจะกอดผมตอบ เสียงใสๆ นั่นเอาแต่พร่ำไม่หยุดว่ากลัว เธอเหมือนคนกำลังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่งั้นก็คงไม่ยอมให้ใครกอดได้ง่ายๆ หรอก
ส่วนผมก็ได้แต่ปลอบแล้วลูบศีรษะเล็กๆ นั่นไปมา อุ่นใจขึ้นมาหน่อยที่ยัยนี่ยังปลอดภัยล่ะนะ
ผมรู้สึกโกรธไอ้เตอร์ขึ้นมาซะอย่างนั้น ถ้ามันไม่เสนอความคิดพิเรนทร์ๆ ออกมาก็คงไม่ทำให้ผู้หญิงคนนึงต้องเป็นอย่างนี้หรอก
...เนิ่นนานทีเดียวกว่าเสียงสะอื้นจะหายไป
ขอหลับก่อนนะ ไว้จะมาคุยกันเมื่อไหร่ค่อยปลุก TOT
“นาย...รู้ได้ยังไง”
“อะไรนะนาฬิกาทราย” ผมขมวดคิ้วถามต่อ หน้าก็ยังซุกอยู่กับอกผมแท้ๆ ยังจะพูดเสียงเบาอุบอิบๆ อีก =_= “ว่าแต่เธอชื่อยาวมากอ่ะ ฉันเรียกทรายเฉยๆ นะ”
ว่าแต่ชื่อเธอพิลึกกึกกือมากอ่ะ คิกๆๆ (หายเครียดแล้วเล่นต่อ -.-)
“ฮึก...นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” ทรายเบ้ปากใส่แล้วดันอกผมออก แต่ก็ยังก้มหน้างุดๆ ลงไปแทบจะติดพื้น อะไรของยัยนี่วะ =_=
“อ๋อ...เอ่อ...ฉันได้ยินเสียงเคาะประตูน่ะ” ผมโกหกคำโตออกไปพลางไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง ขืนบอกว่าผมเป็นคนขังเธอไว้ มีหวังโดนยัยอ้วนนี่กระโดดทับแน่ T_T อืม ที่จริงทรายก็ไม่ได้อ้วนมากนะ เธอแค่ดูอวบนิดๆ ส่วนหน้าตาก็น่ารักใช้ได้ ติดแค่ธรรมดาไปหน่อยถ้าเทียบกับคนอื่น ยัยนี่คงจะไม่ค่อยดูแลตัวเองด้วยแหละเท่าที่ผมสังเกต ขนาดมาดูตัวยังลงทุนแต่งเป็นผีเพื่อมาหาผมโดยเฉพาะ โคตรจะน่าประทับใจเลย นึกถึงแล้วขำพิลึกแฮะ
“แล้วเธอเป็นอะไร? กลัวมากงั้นเหรอ” ผมก้มลงต่ำแล้วใช้มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าขาวซีดเบาๆ ยัยนี่เริ่มหยุดร้องไห้แล้วแหละ ดีใจชะมัด >O<
“ฉัน...กลัวความมืด ตอนเด็กๆ ฉันเคยถูกลักพาตัวน่ะ มันเลยเหมือนจะกลายเป็นปมด้อยไปแล้ว แหะๆ” อ้าว ทำไมพูดไปน้ำตาคลอไปอีกแล้วอ่ะ อุตส่าห์เพิ่งเช็ดให้ =_= โอ๊ย ทนดูไม่ได้ ผมมันสุภาพบุรุษ -v-
“เอาน่า เธอไม่เป็นไรแล้วยัยบ๊อง ฉันอยู่เป็นเพื่อนซะอย่าง”
“ขอบคุณนะ” คนพูดว่าก่อนจะคลี่ยิ้มบาง แขนขาวคว้าผมเข้าไปกอดอีกรอบจนผม...ตะ...ตั้ง...ตั้ง...ตัวไม่ทัน =()=//
ผีแน่ๆ! ผีต้องเข้าสิงยัยบ้านี่ชัวร์ป๊าบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก >_<
“มะ...ไม่เป็นไร อะแฮ่มๆๆ” แอ่กกก กอดแน่นจัง “เราออกไปกันเถอะ”
“อื้อ” ทรายรับคำขณะที่คลายอ้อมแขนออก แอบเสียดายอ่ะ ฮ่าๆๆ ยังไงผมก็เป็นผู้ชายนี่หว่า
ฮึบบบบ ผมลุกขึ้นยืนก่อนที่จะยื่นมือไปข้างหน้าตามด้วยการยักคิ้วกวนๆ สองสามที
เธอยิ้มให้อีกครั้ง (ทำไมยิ้มน่ารักวะ T^T ม่ายยยยยย) แล้วจับมือผมไว้ ผมดึงร่างน้อยๆ ขึ้นมาแต่ก็ต้องหัวเราะฮ่าๆ ซะก่อนเพราะหัวของยัยนั่นกระแทกกับไหล่ของผมดังโป๊กกกกกกก!
อยากเตี้ยเองช่วยไม่ได้นี่ ก๊ากกกก
“โอ๊ยยย เจ็บนะโว้ย ขำหาพ่อแกรึไงไอ้เวร =_=^”
อ้าวเฮ้ย ทำไมเป็นเงี้ย T_T เอาผู้หญิงคนเมื่อกี้คืนมาาา!
“พูดจาเพราะๆ หน่อยสิ -^- ฉันช่วยเธอไว้นะ” ถึงจะเป็นต้นเหตุของเรื่องก็เถอะ
“ไม่ได้ขอซักหน่อย”
“=O=” พูดไม่ออก...
คนอ่านที่รักครับ ถ้าผมจับหัวยัยนี่มาโขกกับไหล่แรงๆ อีกซักทีจะเป็นอะไรมั้ย =_=
(special end : sealight talk)
“ปล่อยมือได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย”
“ฉันจะเอามาเกาตูด คันจะแย่อยู่แล้ว ข้างซ้ายเกาไม่ถนัด -_-^”
“=()= …ยัยผู้หญิงทุเรศ” ซีไลท์ทำหน้าแหยงแล้วปล่อยมือออกทันควัน เออดี จะจับบ้าจับบอจับอะไรกันนักหนาฟะ ฉันไม่ใช่หวายนะจะได้ยอมหายใจนะ อ่ะ ยอมให้จับนะ ถ้ายิ่งขยับๆ ฉันก็ยิ่งจับนะ ~
เอ่อ พอเถอะ =_=
จะว่าไป...ฉันก็รู้สึกดีกับหมอนี่ขึ้นเยอะเลยนะ คิดดูสิ เขาลงทุนต่อยประตูจนเลือดอาบเพื่อมาช่วยฉันเลย กระซิก เอาเป็นว่าฉันจะไม่ปากหมาใส่ถ้านายไม่เริ่มก่อนแล้วกัน
แต่ฉันก็งงๆ อยู่เหมือนกันแหละที่อยู่ดีๆ ฉันก็หายเป็นปกติได้เพียงแค่ไอ้...เอ่อ...ไม่สิ ฉันจะไม่พูดคำไม่สุภาพถ้าไม่จำเป็น (?) …เพียงแค่ซีไลท์กอดแล้วปลอบฉันเท่านั้น ความกลัวที่มีอยู่ก็หดหายไปหมดราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โอ๊ย ฟังแล้วจะอ้วกแตกอาเจียนออกมาเป็นเสลดเป็ด >_< ไม่ไหวแล้ววุ้ย อยากด่าซักแอะให้หายคันปาก
“นี่ๆ เธออยากไปไหนรึเปล่า”
“อยากสิ อยากกลับบ้านจะแย่แล้วอ่ะ เหนื่อย”
“ไม่เอาบ้านสิวุ้ยยัยเผละ โอ้วววววว เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเที่ยวเอง >O<”
อะไรวะ ฟังภาษาคนไม่ออกรึไง =_= เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเข้าให้ ฮึ่มๆๆ
“ขี้เกียจโว้ยยยย แล้วนี่ไม่คิดจะทำแผลหน่อยรึไง เลือดมันยังไหลอยู่เลยนะ”
ตอนจับมือกัน เลือดก็หยดติ๋งๆ ใส่มือฉันด้วยแหละ อี๋ จะเป็นเอดส์มั้ยเนี่ย
“ถ้าเธอไม่ทำฉันก็ไม่ทำ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็บุ้ยปากมาทางมือฉันเช่นกัน โธ่ แผลแค่เนี้ยจิ๊บๆ เลือดออกเท่าจิ๋มมดเนี่ยนะ =_=
“เรื่องอะไรล่ะ ทำคนเดียวสิยะ”
“เชอะ งั้นก็ไม่ทำ”
“เออ ตามใจ”
“:-(”
แล้วทำไมฉันต้องมานั่งเถียงกับไอ้ปัญญาอ่อนนี่ด้วย =_=
“เอางี้ ห้าโมงครึ่งแล้วมาเจอกันที่รถไฟฟ้า โอเคป่ะ”
ว่าไงนะ ตาฉันแทบปิดอยู่รอมร่อแล้ว ยังจะฝืนสังขารนาฬิกาทรายตัวน้อยคนนี้ต่อไปอีกรึไง T[]T
“ทำไมฉันต้องเชื่อนาย!”
“อืมมมม นั่นสินะ ว่าแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้” พูดจบเขาก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะหยิบอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เอ๊ะ ทำไมคุ้นๆ ชอบกล...
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!
นี่มัน...สร้อยช้านนนนนนนนนนนนนนนนนน
เอาไปตอนไหนวะคะ!?
“เอาคืนมา!!” ฉันตะเกียกตะกายจะคว้าของที่อยู่ในมืออีตานี่ให้ได้ แต่คนตัวเตี้ยย่อมเสียเปรียบอยู่วันยังค่ำ ฉันจึงได้แต่กระโดดดึ๋งๆ เป็นแทมเบอลินอยู่อย่างนั้น T_T ไอ้บ้าซีไลท์ก็เอาแต่ขำก๊ากๆ แล้วเหวี่ยงสร้อยไปมาทำเหมือนเล่นกับหมา
หมา = ฉัน
เลววววว เลวที่สุด T()T ฉันมองแกผิดไปจริงๆ ไอ้เวรเอ๊ย ฮือๆๆ
นั่นมันสร้อยที่เจอาร์ให้ฉันในวันเกิดเชียวนะ! ถึงมันจะบอกเลิกฉันอย่างไม่ไยดี แต่จะให้ทิ้งสร้อยไปก็กระไรอยู่ใช่ม้าเพราะอย่างน้อยก็เป็นถึงแฟนเก่านี่ (แฟนคนแรกด้วยอ่ะไม่อยากจะบอก U_U)
“แล้วจะทำไมฮะยัยเตี้ย โฮะๆๆ”
ก็จะทำอย่างนี้ไงไอ้เปรต!… หึๆ ไม่คืนใช่มั้ย
...ด้ายยยยยยยยยยยย!
ฉันเหวี่ยงขาไปข้างหน้าสุดแรงเกิดใส่หว่างขาอีตาซีไลท์ และตรงนั้นก็ไม่ใช่ที่ไหนนอกเสียจากของสำคัญของผู้ชายทุกคน =_= คนตรงหน้าอ้าปากค้าง หน้าเขียวไปทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย
“ยะ...ยัยอ้วนนนนนน มันจุกนะโว้ยยยยย” เขาว่าก่อนจะล้มลงไปแนนิ่งกับพื้นแล้วลุกขึ้นมายืนขาบิดอีกรอบ
“อูย จะฉี่ออกมั้ยเนี่ยลูกพ่อ TOT”
“ไม่ออกแน่ถ้านายยังไม่คืนสร้อยฉันนนนน!”
“เชอะ ไม่มีทาง เจ็บแค่เนี้ยจิ๊บๆ!”
“อ้อเหรอ งั้นเอาอีกซักทีมั้ย” ฉันทำท่าจะเตะซ้ำทำเอาซีไลท์รีบกุมไอ้ตรงนั้นแทบไม่ทัน
“ม่ายยยยยยยยยยย TT_TT เธอมันใจยักษ์ ฮู่วๆ ความเจ็บปวดแบบลูกผู้ชายจงหายไปหนอ”
“คืนมา!”
“โอเคๆ อย่าลืม ห้าโมงสามสิบนาที -^- ถ้าเธอมาช้า ไอ้สร้อยเวรนี่ได้อุบัติรัก ข้ามขอบฟ้าแน่”
นั่นมันชื่อละครที่กอล์ฟไมค์เล่นไม่ใช่เรอะ U_U มันจะสื่ออะไร ใครก็ได้บอกที
ว่าแล้วเขาก็คล้องสร้อยเข้ากับคอตัวเอง =_= เอ่อ คืออย่างว่าอ่านะ สร้อยมันก็สีชมพูช็อคกี้พิ้งค์แถมยังเป็นรูปเด็กผู้หญิงผู้ชายจูบกันมีหัวใจเลิฟๆ กับดาวอีกสองสามดวงแปะหนึบไว้จากฝีมือฉันเอง ยิ่งอีตานี่ใส่เสื้อกล้ามสีดำชองบิลลาบองแล้วมันยิ่ง...
สมาคมสีม่วงมีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วคร่า ยินดีด้วย แปะๆๆๆ
แต่...นั่นมันสร้อยฉันนะเฟ้ยยยยย TT^TT
“โอ๊ย นายมันแย่ที่สุดเลย จำไว้นะ!”
“คิดว่าอยากได้นักเหรอ ไอ้สร้อยไร้รสนิยมสีหวานเลี่ยนรูปบ้าๆ บอๆ เนี่ยน่ะ ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ปากคอเราะร้ายที่สุดในทางช้างเผือก มันออกจะน่ารักนะเฟ้ยไอ้ตาถั่ว T()T
“ไม่ชอบก็ถอดมาเซ่!”
“เรื่องอะไรล่ะ”
แม่ขา หนูเกลียดมันอ่ะ เกลียดมานนนนนนนนน
“แล้วทำไมถึงอยากให้ฉันไปด้วยฮะ! ทำเพื่ออะไร”
“ฉันไม่โง่ขนาดจะล่อลวงเธอไปปล้ำหรอก”
“=_=^”
“ก็...เราเป็นคู่หมั้นกันนี่ ที่รัก ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”
คู่หมั้นหรือคลุมถุงชน พูดให้มันถูกๆ โหน่ยยยยยย
ฉันเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดแต่อีกคนกลับยิ้มร่าแล้วมองฉันตอบ
“...”
“อ้อ รถไฟฟ้าที่ว่าสถานี ‘สยาม’ นะครับ อย่าไปผิดล่ะ บอกไว้ก่อน คิกๆ”
“ฉันไม่ได้โง่!”
เนื่องจากโรงเรียนฉันตั้งอยู่ใกล้ๆ กับรถไฟฟ้าสถานีสยามน่ะ เวลานัดเจอกับเพื่อนบลาๆๆ ก็จะบอกประมาณว่ารถไฟฟ้า อะไรอย่างนี้ -O-; ฮึ่ย หมอนี่ทำเหมือนฉันเป็นบ้านนอกเข้ากรุงอย่างนั้นล่ะ
คอยดูนะ ฉันจะไปหานายที่สถานีสะพานควายยยยยยยยยยยยย กรั่กๆๆๆ
แต่...สร้อยล่ะยัยนาฬิกาทราย T_T
“ว่าแต่เธออยู่สีอะไร?”
“สีฟะ...เอ่อ ส้ม!”
“รู้สึกจะไม่มี =_=”
“อ๋อ ลืมไป สีเหลืองน่ะ เฮะๆ” เรื่องอะไรจะบอกล่ะยะ
“ไม่บอกไม่ได้สร้อยคืน”
อ๊ายยยยยยยยยยยยย TOT
“เออๆๆๆ สีฟ้า! สีเดียวกับนายนั่นแหละ”
“หูยยยย บังเอิญจริงๆ :-) เดี๋ยวเราก็คงได้ทำงานร่วมกันเนอะ ดีใจจัง” ดีใจบ้าอะไรฟะ น้ำตาจะไหลออกมาเป็นสายเลือดอยู่แล้ว T()T “แต่ยังไงวันนี้ฉันก็ยังไม่ทำหรอก ไว้วันอื่นแล้วกัน ...ขี้เกียจ >_<”
“เฮ้ย มีอย่างนี้ด้วยเหรอ”
“อ่ะแน่นอน =w= พ่อฉันบริจาคให้โรงเรียนตั้งเยอะแยะมากมาย อาคารสามก็เงินจากครอบครัวฉันด้วยรู้เปล่า”
“น่าเกลียด!”
“อุอิ ระวังสร้อยมันจะกระเด็นไปนู่นนะครับผม”
เออดี ขู่เข็ญกันเข้าปายยยยยยย
“มันจะมากไปแล้วนะไอ้บ้า!”
“เธอจะทำอะไรฉันได้ล่ะยัยโอ่ง”
ก็ทำไม่ได้ไง เลยได้แต่ด่าในใจ TT^TT
เทวดาของแม่เทวดาของแม่ๆ บรรทมสำราญแท้ลูกฮักลูกแพง ~
“(=_=; ) ( ;=_=)” << หน้าฉันและซีไลท์
กะ...เกิดอะไรขึ้น มีใครมาเล่นคอนเสิร์ตเสียงอีสานแถวนี้เรอะ
ลูกเทวดาลูกฮักลูกแพง ลูกฮักลูกแพงลูกค่ำลูกคูณ ~
เอ่อ...ฉันว่า
“ซีไลท์ มันดังมาจากนายอ่ะ T-T”
ลูกชายเทวดาเกิดมาบ่สนใจ ลูกชายเทวดาเกิดมาบ่เอาไผ แต่งแต่รถมอเตอร์ไซเท่ไปก็เท่มา ให่ไทบ้านเขาซาไปทั่ว ~
“อ้าวเฮ้ยยยย ทำไมริงโทนโทรศัพท์ฉันเป็นงี้ TOT”
ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร?
ซีไลท์ทำหน้าเอ๋อก่อนจะรีบหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
...คิดไว้ไม่ผิด หมอนี่ก็ใช้โอโฟนเหมือนกัน แต่ปลอกไม่เห็นจะสวยเลยยยย =3= เชอะ สีดำสนิทเชียว สู้ลายอังกรี้เบิร์ดสีเหลืองแจ่มจ้าของฉันก็ไม่ได้ อิๆ
เมิดบ้านโทรศัพคุยสาวแม่เอ้ยเป็นวันๆ โทรศัพคุยสาวแม่เอ้ยจนรำคาญ ขี่รถเลาะบ้านแป่นแป้นฮอดโรงเรียน เฮ็ดให่สาวกระโปงเฮี่ยนแนมเบิ่ง ~
รีบๆ รับสิเฟ้ย จะให้ฉันนั่งฟังเพลงหมอลำไปถึงไหน -_- เดี๋ยวเผลอมันส์แล้วเต้นตามซะหรอก (?)
ติ๊ด!
“ฮัลโหลไอ้เตอร์ เออน่า...ไม่ต้องถามมาก เดี๋ยวไปหาเอง พวกแกอยู่โรงอาหารกันช้ะ รู้แล้วๆ -_-^ อ้ออออ แล้วใครมันบังอาจเปลี่ยนริงโทนมือถือฉันวะ ...ขำหาทวดแกเรอะ หึๆ ไอ้เหมาใช่มั้ย -_-+ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ เออ แค่นี้นะ”
ซีไลท์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดโดยที่ฉันแอบหูผึ่งฟังอยู่ใกล้ๆ -.-
ฮ่าๆๆๆ หมอนี่โดนเพื่อนแกล้งซะแล้ว สมน้ำหน้าฟ่ะ
“ฮิๆ รสนิยมนายเจ๋งไปเลยอ่ะ ฟังเพลงเข้ากับหน้าตาดีนี่” ฉันแกล้งหยอก
“อ๋อเหรอ =_=+ ว่าแต่นี่ชื่อเพลงอะไรล่ะ”
“นายไม่รู้งั้นเหรอ? ก็ลูกเทวดาไง เพลงนี้ดังจะตาย เชยจริงๆ -3-”
“ฮ่าๆๆ เธอรู้ด้วยว่ะ เก่งจริงๆ คงจะติดตามบ่อยล่ะสิ”
( +-_-) ชิ้ง (-_-+ )
“ฮึ่ย ไม่เอาแล้วขี้เกียจเถียง ฉันไปล่ะ ป่านนี้เพื่อนด่าแย่เลย”
“ยัยฉุมีเพื่อนคบด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ O.o”
“ก็คงจะพอๆ กับนายนั่นแหละ นิสัยเลวๆ อย่างนี้เพื่อนรับกันได้รึไง”
( +-_-) ชิ้ง (-_-+ )
“เออๆ ไปเหอะไป ฉันก็จะไปแล้วเหมือนกัน =_=^ ห้าโมงครึ่งเจอกัน ห้ามเบี้ยวนะเฟ้ย”
ฉันถอนหายใจแรงๆ ใส่หน้าอีตาซีไลท์เป็นคำตอบแล้วเดินเลี่ยงออกมา โอ๊ยยยยย หมั่นไส้โว้ยหมั่นไส้ >_< ทำไมตาบ้านี่ชอบทำตัวกวนสะตรีนอยู่ตลอดเวลากันนะ ฉันล่ะอยากจะจับมันมาเป็นกระสอบทรายแล้วจระเข้ฟาดหางใส่หลายๆ ทีให้หายแค้น
....แต่ก็ทำไม่ได้ T^T
เฮ้อ เกิดมาอ่อนแอนี่ลำบากจริงๆ (แน่ใจเหรอ -_-)
พระเจ้า กว่าฉันจะฝ่ามรสุมเพื่อนตัวเองมาได้นี่ก็แทบแย่ T_T ยัยพวกนั้นด่าๆๆ ฉันกันเป็นขบวนเพราะตามหากันให้วุ่น ฉันเลยต้องอ้างว่าระหว่างทางที่เดินกลับมาดันท้องเสียพอดี เลยไปอึอยู่ที่ตึกคหกรรมจนหมดไส้หมดพุง (ทำไมเหตุผลมันฟังดูทุเรศทุรัง Y()Y)
ติ๊งต่อง!
‘ขณะนี้เวลา 17.00 น. ขอให้นักเรียนทุกคนเก็บของให้เรียบร้อยภายในเวลา 20 นาที หลังจากนั้นหากยังพบผู้ใดอยู่ในบริเวณโรงเรียนจะโดนหักคะแนนความประพฤติ และทางโรงเรียนได้กำหนดวันเวลาเตรียมงานกีฬาสีครั้งต่อไปเป็นวันที่ 1 มีนาคม เวลา 9.00 น. ขอให้นักเรียนมาทำกิจกรรมกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ’
“โอยยยย ได้กลับบ้านซะที! เพลียจะแย่อยู่แล้ว”
“ขอโทษทีเถอะยัยบลูม่า =_= แกไม่ได้ทำอะไรซักอย่างนอกเสียจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่ใช่รึไง”
“พูดมาได้! เพราะแกนั่นแหละย่ะยัยตัวดี ทำเอาคนอื่นเค้าวุ่นวาย”
อึก!
เค้าไม่ผิดนะ คุณผีผิดต่างหาก...
“ไม่ได้ๆ อุตส่าห์อยู่พร้อมหน้ากันทั้งที! ไปถล่มบ้านยัยทรายกันนนนนน!”
หืม ไหนๆ ใครชื่อทราย (T()T ) ( T()T)
...ตูเองนี่หว่า ฮือออออๆๆ
“โอ้ว เราไม่ได้จัดปาร์ตี้ขนมก๊อบแก๊บมานานแล้วนี่นา +O+”
“ดีๆๆ ตอนกลางคืนจะได้ว่ายน้ำ คิดถึงสไลเดอร์บ้านแกจะแย่อยู่แล้ววววว”
“เฮ้ย ยัยทราย ยังมีไฟเย็นกับพลุเหลืออยู่ใช่ป่ะหลังจากงานปีใหม่อ่ะ จะได้เอามาเล่น”
“เอาหนังผีมาเปิดดูด้วย ขาดไม่ด้ายยยยยย”
“โฮะๆๆ ป๊อกเด้งด้วยสิยะ อยากกินตังค์พวกแกจนตัวสั่นแล้วเนี่ย”
“โต้รุ่งนะว้อย ใครหลับโดนเตะโด่ง อุวะ! มันส์แน่งานนี้”
เอาเลยอย่าได้เกรงใจ เอาคนทั้งห้องไปบุกบ้านฉันเลยก็ได้นะ แงๆ นี่มันบ้านใครกันแน่ฟะ TT^TT ถามความเห็นเจ้าของซักคำรึยางงงงงงง
“วู้ววววว ไปเลยๆๆ เรียกคนขับรถออกมารับสิยะยัยทราย รออะไรอยู่ >O<”
“มัดมือชกว่างั้นเถอะ TOT”
เฮ้อ ยังไงพูดไปก็ขัดยัยพวกนี้ไม่ได้อยู่แล้ว แค่ค้างบ้านคืนเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมะ...แว้กกกกกกกกกกก เดี๋ยวก่อนสิๆๆ ขอเวลานึกก่อน
ลืมไปซะสนิทเลยอ่ะ...ฉันมีนัดกับซีไลท์นี่นา! นี่กี่โมงแล้ววววว กรี๊ดๆๆๆ
ห้าโมงสิบเจ็ดนาทีกับอีกห้าสิบสองวิ!
คือหมอนั่นนัดห้าโมงครึ่งใช่มั้ยอ้ะ สร้อยฉันละโว้ยยยยย! จะเอาสร้อยอ่ะ จะเอาๆๆ
เอาวะ กะอีแค่ไปเจอเอง รีบแย่งสร้อยคืนมาแล้วหนีเลยละกัน ฮึ่ย
“คือว่า...เอ่อ...ไว้วันหลังได้ม้า คือว่าวันนี้พี่เย็นพาเพื่อนมาบ้าน” ฉันออกปากแหลหน้าตาละห้อยพลางส่งแววตาอันน่าสงสารไปหาเพื่อนทั้งหลายเพื่อหวังว่าพวกมันจะล้มเลิกความคิดไปรวมตัวประท้วงปิดถนนบ้านฉันกัน
“อ๊ายยยยย ยิ่งต้องไปใหญ่เลย เพื่อนพี่แกแต่ละคนฮอตๆ ทั้งนั้น! รีบๆ เข้าสิยะ เดี๋ยวได้โดนครูวิโรจน์จับไปนอนห้องปกครองแทนบ้านแกหรอก”
นี่หรือคือการขุดหลุมฝังตัวเอง T_T
ช่วยไม่ได้ อย่างนี้ต้องเอาตัวรอดด้วยการ...
“กรี๊ดดดดด นั่นมันอะลาดินมาพร้อมกับพรมวิเศษ!!!! O()O” ฉันร้องเสียงดังพร้อมกับชี้นิ้วมั่วๆ ขึ้นไปบนฟ้าอีกทางหนึ่ง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะหันมาด่าฉันว่าปัญญาอ่อนแต่...ถ้าเป็นบรรดาเพื่อนของฉันน่ะเหรอ
พรึ่บ!
ทั้งหกคนหันไปทางเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงด้วยประกายตาวิบวับอันมีความหวัง
เอ่อ ถ้าไม่คับขันจริงคงไม่ทำแบบนี้หรอก ขอโทษนะที่ทำให้ต้องผิดหวังเพราะฉันรู้ดีว่าพวกแกชอบอะลาดินเปรียบดังชีวิตจิตใจจนแทบอยากจะกลายร่างเป็นเจ้าหญิงจัสมินซะอย่างนั้น
ฮือๆ ไปล่ะ ขอให้ทุกคนโชคดี (T^T)/
ฉันคว้ากระเป๋าตัวเองที่วางอยู่แถวนั้นก่อนจะรีบวิ่งสุดแรงเกิดโดยไม่สนเสียงกรีดร้องที่ดังมาจากเบื้องหลัง เจอกันครั้งหน้าพวกมันต้องรุมยำฉันตายแน่เลยอ่ะ โฮๆ ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะนะ ถ้าจะแค้นก็ไปแค้นไอ้ซีไลท์มันเถอะ
แฮ่กๆๆ
เหนื่อย TOT ทำไมตอนเดินมันดูใกล้ง่ะ กว่าจะถึงเล่นเอาลิ้นห้อยเชียว แต่...ไม่พบแม้แต่เงาชองคนนัดพบ -_- นี่มันห้าโมงครึ่งเป๊ะๆ แล้วนะ! ฉันอุตส่าห์รีบมาตรงเวลาแท้ๆ
...ห้านาทีผ่านไป
ฮึ ยอมรอหน่อยก็ได้ เห็นแก่สร้อยหรอกนะ
...ยี่สิบนาทีต่อมา
ฉันนั่งรอนานจนคนเดินผ่านคิดว่าเป็นขอทานแล้วนะเฟ้ยยยยยยย
...ครึ่งชั่วโมงในที่สุด
โอ๊ยยยยย ไม่รงไม่รอมันแล้ว ยุงกัดเต็มขาไปหมด T_T ไม่ใช่ขี้นะจะได้มารุมตอมกันเยอะแยะ
ฉันลุกขึ้นยืนอย่างหงุดหงิดและเตรียมจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาคนขับรถแต่...
“แฮ่กๆๆ โทษทีมาช้า =O=;”
“หน็อยยยยย ไม่มาชาติหน้าเลยล่ะยะ รีบมาทำไมก๊านนนน”
อีตาซีไลท์เอาหัวพิงกำแพงแล้วหอบแฮกๆ แก้มแดงระเรื่อเพราะเหนื่อยจัด น้ำใสๆ รินไหลลงมาจรดคาง เสื้อกล้ามสีดำมียี่ห้อตัดกับผิวขาวแล้วมีเหงื่อแพรวพราวผุดอยู่ประปราย กลิ่นโคโลญผสมกลิ่นกายแบบผู้ชายทำเอาฉันต้องสูดดมฟุดฟิดเหมือนหมาตามหาเจ้าของ (เปรียบเทียบดีๆ ไม่ได้รึไง =_=^) แต่...ทำไมเขาดูฮอตจังเลยอ่ะ T_T// แบบว่าเซ็กซี่และเถื่อนสุดสุดดดดด
โหย ผู้หญิงรอบข้างนี่มองกันตาแทบถลน …แต่พอเห็นว่าฉันยืนอยู่ข้างๆ ก็พลอยทำหน้าเครียดกันเป็นแถบแถว ทำไมอ่ะฉันทำอะไรผิดดดดดดด ทำไมต้องมองฉันเป็นเหมือนคนบ้าอะไรอย่างนั้น TTOTT
“ก็ลืมไปเลยอ่ะ แหะๆ”
“แล้วปล่อยให้ฉันนั่งรอเนี่ยนะ! แถมยังบอกไม่ให้มาเลตอีก”
“เอาน่า อย่าโวยวายสิ เดี๋ยวเลี้ยงไอติม >_<”
“ไม่ๆๆ! ฉันมาเพื่อเอาสร้อยคืนย่ะ”
“อ๋อ ไอ้นี่น่ะเหรอ :-)” ซีไลท์กระตุกคิ้วแล้วยื่นสร้อยมาตรงหน้า ฉันกำลังจะคว้ามันมาแต่เขากลับกำเอาไว้ในมือแน่นเสียก่อน ว้อยยย เล่นตัวจริงวุ้ย เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำเข้าให้
“อยากได้ก็แย่งเอาเองสิ”
ได้ข่าวว่านั่นมันสร้อยช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน! ไอ้ปะการังทะเล ไอ้สาหร่ายสีเขียวแกมน้ำเงิน ไอ้สไปรูไลน่า ไอ้เนมาโทดา ไอ้...ไอ้... จะด่ามันว่าอะไรดีวะเนี่ย คิดไม่ออกแล้ว แง เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษช้านยายยยยยยย
“นั่นมันอะลาดินมาพร้อมกับพรมวิเศษ!!!”
และแล้วมุกเดิมๆ ก็ต้องถูกงัดมาใช้ให้เป็นประโยชน์ =()=
ฉันชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปอีกตามเคยก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปตะครุบมือใหญ่ ฮ้า อีกนิดเดียวฉันก็จะได้สร้อยคะ...
“=_=” แต่เปล่าเลย อีตาซีไลท์ไม่ได้หันไปมองตามนิ้วฉันซักนิด เขากลับทำสีหน้าอย่างกับแมงกะพรุนโดนเหยียบแล้วมองมาที่ฉัน
“นะ...นายไม่เชื่อเหรอ”
“ใครมันจะเชื่อวะ เธอบ้ารึเปล่า อาการทางจิตกำเริบเรอะ”
เพื่อนฉันไงว้อยยยย หกคนเลยนะที่เชื่อเต็มร้อย TTUTT
“ฮึก นายมันไร้ความฝัน!”
“ความฝันหรือเพ้อเจ้อ อะลาดินจะมาบินอยู่ฟากฟ้าเมืองไทยได้ยังไงล่ะยัยงั่ง ตะเกียงวิเศษเรียกยักษ์จินนี่จ๊ะน่ะเหรอ ฮึ ไร้สาระ ยังอุตส่าห์คิดได้เนอะ นับถือจริงๆ”
ไม่ต้องมาชมย่ะ ไม่ดีใจเลยไม่ดีจายยยยยยยยยยยยยยย
“เออๆๆ ช่างหัวอะลาดงอะลาดินอะลาซะบาฮึ่ม (?) มันก่อน ฉันก็อุตส่าห์บ้าจี้มาตามนัดนายแล้วนะ! ไหนบอกว่าถ้ามาจะคืนสร้อยให้ไง”
“หืม ฉันเคยบอกอย่างนั้นด้วยเหรอ O_O ฉันบอกแค่ว่าให้มาเจอกันเฉยๆ นี่”
“อะ...อะ...อะ...อะไรกันนนนน อย่ามาโกหกปลิ้นปล้อนกะล่อนตอแหล!!”
“:-D”
ฉันเบื่อเหล็กดัดสีฟ้าสดใสของนายจริงๆ!
“ฉันจะกลับ!! นายมันงี่เง่า”
“เดี๋ยวสิ” ซีไลท์คว้าแขนฉันไว้พลางพูดต่อ “ถ้าเธอไปกับฉันละก็จะให้ไอ้สร้อยคิกขุอาโนเนะขี้แตกเยี่ยวเล็ดนี่คืนก็ได้นะ :-)”
เอ๊ะ ขี้แตกเยี่ยวเล็ดมาจากไหน -_-
“เรื่องอะไร ฉันไม่เชื่อนายแล้วย่ะ”
“อ่ะ งั้นเอาสร้อยคืนไป”
เขาว่าก่อนจะวางสร้อยลงมาบนมือฉัน
อะ...อะ...อะไรกันนนนนนน >_< ทำไมมันง่ายดายอย่างนี้อ่ะ อุตส่าห์ตามตื๊อแทบตาย ว่าแต่เท่านี้ฉันก็หมดภาระแล้วสินะนะ กลับบ้านดีกว่า ฮิ้วๆๆ
ฉันไม่รอให้อีตาซีไลท์ไหวตัวทัน ขาก็ก้าวฉับๆ วิ่งฉิวทันที นายโง่มากอ่ะขอบอกกกกก ก๊ากๆๆ ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลยหนอ -/\-
“เฮ้ นี่ไอโฟนเธอรึเปล่าน่ะ คิกๆ”
อะไร ไอโฟนบ้าอะไร =_= ไอโฟนฉันก็ต้องอยู่กับฉันสิ เมื่อกี้เพิ่งยัดใส่กระเป๋าไปแหม็บๆ
ฉันหันหลังไปเล็กน้อยแล้วเพ่งมองสิ่งของที่อยู่ในมือเขา
เฮ้ยยยย ทำไมลายมันคุ้นเคย T_T อังกรี้เบิร์ดสีขี้ซะด้วย อะไรกันฟะ!
ฉันหยุดวิ่งแล้วเปลี่ยนมาค้นมือถือตัวเองในกระเป๋าข้างตัวแทน แต่...แต่...แต่..! หาเท่าไหร่ก็ไม่พบไม่เจอไม่เห็น O_O ไม่มีค่ะไม่มี บัดนี้อังกรี้เบิร์ดนกน้อยของฉันได้บินไปอยู่ในมือหมอนั่นแล้ว!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไปเป็นโจรล้วงกระเป๋าซะเถอะไอ้ไฮดร้าหน้าหล่อ รับรองแกรวยระเบิดเถิดเทิงงงงงง =_=+
“ไอ้บ้า! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงละว้อยยยย” ฉันเดินกลับไปทางเดิมที่ได้วิ่งมา แล้วชี้หน้าด่าเจ้าตัวที่ยืนผิวปากอยู่อย่างสบายอารมณ์ -_-^
“ก็บอกแล้วไงว่ามากับฉันก่อน เธออยากผิดสัญญาเองนี่”
“ฮึ่ย ไปไหนล่ะ ไปสิฟะไปไปไปปายยยย”
“ไม่เห็นต้องรุนแรง เอางี้ ฉันเลี้ยงไอติมเธอก่อนแล้วกัน >_< โทษฐานที่มาสายไง”
นั่นเลย ขึ้นไปบนสถานีรถไฟฟ้าแล้วกระโดดลงมาโหม่งโลกซักทีสองทีฉันถึงจะหายโกรธโว้ยยยยยยย -_-+++
“ไม่! จะพาไปไหนก็รีบไปสิ”
“เธอนี่มันไม่น่ารักเลยอ่ะ :-(” ซีไลท์ทำหน้าบึ้งๆ ก่อนจะคว้ามือฉันไปจับแล้วเดินนำ ฉันเบ้ปากเล็กๆ แต่เพราะขี้เกียจเถียงเลยปล่อยให้เขาลากแขนไปเรื่อยๆ
เชอะ จะเลี้ยงไอติมฉันงั้นเหรอ -^- อย่างฉันต้อง iberry ย่ะ! จะกินให้นายหมดตูดเลยคอยดูสิ!!!
“อ้าว ไหนบอกจะเลี้ยงไง ทำไมไม่เข้าร้านล่ะ” ฉันเอ่ยปากเมื่อเห็นอีตาซีไลท์เดินผ่านหน้าร้านไอเบอร์รี่อย่างไร้เยื่อใย อ๊าย หรือนายเปลี่ยนใจไม่ให้ฉันกินแล้ว >_< ไม่ด้ายยยยยยนะไม่ได้
“ใครบอกเธอว่าจะให้กินไอเบอร์รี่”
“อ้าว งั้นเข้าสตาร์บัคก็ได้นะ อยากกินช็อคโกแลตคาราเมลราดวิปครีม งุงิ *O*”
“ไม่เอา แพงจะตาย -_-^”
แต่นายใส่เสื้อกล้ามของบิลลาบองราคาหลายพันอยู่นะ TTOTT
“แล้วจะกินไรอ่ะ สเวนเซ่นเหรอ…ก็ได้นะ ฉันยังไม่ได้ลองชิมรสใหม่เลย”
“เปล่า กินนี่ไง”
หืม =_= ฉันเงยหน้ามองป้ายหน้าร้านคอแทบหักอย่างตะลึงตึงโป๊ะ
‘Mcdonald’s’
ค่ะ อ่านไม่ผิดค่ะ แม็คโดนัลที่มีตุ๊กตาตลกปากสีสก๊อยเหมือนทาอุทัยทิพยืนอยู่หน้าร้านและมีรายการให้สั่งแฮมเบอร์เกอร์นั่นเอง
“นายพาฉันเข้าแม็คทำไม!”
“ก็ให้กินไอติมไง”
“=_= เอ่อ ช่างลงทุนสุดยอดไปเลย”
ฉันประชดเข้าให้ก่อนจะมองดูป้ายรายการอาหารแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอาวะ! กินไอศกรีมซันเดก็ได้
“ขอซันเดช็อคโก...”
“วนิลาธรรมดาโคนนึงครับ”
“=()=”
บังอาจมาสั่งตัดหน้าเรอะ ฉันจะไปเรียกร้องสำนักไคฟงกับเปาปุ้นจิ้นชอบกินไข่เต่า...แกจะต้องโดนประหารด้วยเครื่องประหารหัวสุนัข ว้ากกกกกๆๆๆ
ไอเบอร์รี่ของช้านนนนน ต้องมาจบลงที่โคนวนิลามูลค่า 7 บาทถ้วนงั้นเหรอ T_T
...ไอ้ซีไลท์ ทำไมแกไม่พาฉันไปกินไอติมไผ่ทองให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยละโว้ยยยย
“เอ้านี่รับดิ -O-”
“...”
“เป็นไร?”
“…”
“ไม่กินใช่มะ งั้นกินเองนะ”
“กิน!”
ฉันคว้าแท่งโคนที่อยู่ในมือคนตรงหน้ามาเลียแผล็บๆ -p- คิดในแง่ดีซะนะนาฬิกาทราย มันก็ยังดีกว่าไม่ได้กินอะไรซักอย่างก็แล้วกัน อืม...ไม่ได้กินมานานมันก็ใช้ได้นะ แต่หวานไปนิด
“ยัยตะกละ =_= ไปเร็วๆ” ซีไลท์หันมาด่าก่อนจะกระตุกมือฉันออกไปจากร้าน โอ๊ย หมอนี่จะไปไหนอีกเนี่ย ขี้เกียจเดินแล้วนะ -_-^ อยากกลับบ้านนนนนนนนน!
“เอามากินบ้างดิ หิว”
“แล้วทำไมไม่ซื้อสองโคนล่ะ ไอ้ฟายนี่”
“ปากมอมที่สุด ก็จะกินอ่ะ”
“บ้าเหรอยะ น้ำลายฉันทั้งนั้น =_=”
“ไม่สนๆๆ” พูดจบหมอนั่นก็หยิบไอติมจากมือฉันไปเลียบ้าง ฉันเลยเขย่งตัวผลักหัวคนข้างๆ อย่างหมั่นไส้พลางแย่งคืนมาแล้วกินต่อโดยมาตระหนักได้ทีหลัง
...นี่มันปากต่อปากชัดๆ เลยนี่หว่า!
ฉันแอบเห็นในนิยายกับการ์ตูนตาหวานบ่อยๆ นะ -/////- มันเหมือนจะเป็นจูบทางอ้อมไรเงี้ยใช่ป่ะ อ๊ายยยยยยยยยย เขินนนนนน :$
แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะ บทสองเริ่มมาฉันก็จูบจุ๊บๆ กับอีตานี่ไปแล้วจะมาองมาอายมันก็กระไรอยู่ T____T ไม่สิ อย่างน้อยฉันก็เป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านชายใดมาก่อนเลยนี่ (เพราะไม่มีใครเอา -_-)
“เงินฉันนะยัยขี้ตืด”
ถุยๆๆ เจ็ดบาทน่ะเรอะ ไอ้ขี้เหนียว
ฉันไม่ตอบแต่เริ่มกัดแทะโคนไปเรื่อยๆ โอ้ว ทำไมมันเค็มๆ เพราะขี้มือนังซีไลท์แน่เลยยยยย
“นี่ๆ ติดแก้มแล้ว นี่กินหรือเอาหน้าไปถู =_=”
“อย่ามายุ่ง!” ฉันค้อนกลับและใช้มือปาดแก้มไปด้วย ก็บอกแล้วว่าโคนมันกินยาก งั่มๆๆ -)O(- อยากกินไอเบอร์รี่อ้ะ
“ข้างขวาต่างหากเล่า อ๊ะ มานี่ๆ เดี๋ยวเอาออกให้ คิกๆ”
เขาหัวเราะก่อนจะดันหน้าฉันไปอีกทางแล้วใช้ลิ้นตวัดข้างแก้มเพื่อทำความสะอาดพลางผละออกมาเลียริมฝีปากเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มเป็นการตบท้าย…
ฉันที่ยืนเอ๋อเป็นสากกะเบือได้แต่อ้าปากค้างแล้วกรีดร้องในใจดังลั่น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
ว่า! ไง! นะ!
ละ...ละ...ลิ้น =()=// ลิ้นงั้นเหรอ!? อ๊ากกกกกก
“กรี๊ดดดดๆๆๆ ทำบ้าอะไรของนายยยย”
“อ้าว ก็ฉันไม่มีผ้าเช็ดหน้านี่ ทิชชู่ก็ไม่มี ทำไมล่ะ? เขินรึไง คิกๆๆๆ”
“ใช้มือก็ได้โว้ยยยย”
“แหม โทษที...เผอิญฉันไม่ค่อยคิดเรื่องหยุมหยิมน่ะนะ”
“…”
“ว่าแต่...”
“?”
“ไอติมอร่อยดีนี่ :-)”
=()=//////////////
ครอก! ตายดีกว่า ลาก่อนชาวโลก T///////T
with janehey (:
- เฮือกกกกกก ทำไมมันยาว ยาวสรัสสรัสสสสสสสสอ่าตกใจตัวเอง
อะไรยังไงเม้นหน่อยอยากรุ้ิผิดพลาดตรงไหนวานบอกอิอิ
| ความคิดเห็นที่ 166 (จากตอนที่ 8) |   |
ชื่อ เหมาเมา ฮามากอ่ะค่ะ นั่งขําคนเดียวเลย55 |
 |
Name : MingkYZ< My.iD > 
[ IP : 125.25.101.53 ] เจนนั่งขำเม้นนี้นานมาก =w= คือที่จริงเหมาเมาเป็นชื่อเพื่อนเจนเอง
มันเป็นลูกครึ่งจีนอังกฤษอ่ะ หน้าตาน่ารักมากหล่อด้วยขอบอกจุ้บ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หึๆๆ มือ(ลิ้..) ไวจริงๆ
แต่ก็น่ารัก
อัพไวๆนะค่ะ
ซีไลท์ นายชอบเจ๊ทรายของเค้าแล้วใช่ป่ะ ถึงทำเงี้ย ^+^
ไอติมอร่อยมากกกก !!
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะละลายแล้ว><