คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Lovely Beast 12 : Chapter 10 เสพติด
เสพติด
ตะดีดิ้งๆๆ ดิ๋งๆ ดึ๋งๆ ! ตูม!
สายตาคมของคนใต้ตาคล้ำๆ เหลือบมองตามเสียงประหลาดในขณะที่ยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างหงุดหงิดใจ ให้ตาย...เขาอ่านหนังสือสัญญาของบริษัทอยู่นะ =_=;
ถ้าเขาเผลอเซ็นผิดใครจะรับผิดชอบ ด้วยความทนไม่ไหวเขาจึงวางเอกสารตรงหน้าแล้วลุกขึ้นพาร่างอันสูงโปร่งเดินไปพิงอยู่ที่ประตูห้องหนึ่งที่เปิดกว้างไว้ สายตานิ่งๆ เหลือบมองเด็กหนุ่มที่หน้าสวยเกินเจ้าหญิงกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดมองหน้าจอทีวีด้วยความเคร่งเครียด ในมือก็กดจอยเกมส์อย่างไม่มองเลยสักนิดเดียว
เสียงดังชะมัด...
“นี่! ฮยอนซึงนายหรี่เสียงเกมส์ของนายลงไม่ได้เหรอ?”
ร่างสูงแปร่งเสียงบอกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา และคิดว่าอีกฝ่ายจะทำตาม จึงทำท่าจะหมุนตัวกลับมานั่งทำงาน แต่เสียงของเกมส์กลับดังขึ้นอีก...กวนประสาท!
“จางฮยอนซึง! นายช่วยหรี่เสียงลงด้วย!”
เขาพยายามตะโกนกลับเข้าไปในห้องที่อยู่ในห้องทำงาน แต่เสียงกลับทวีคูณดังขึ้นอีก คิดผิดจริงๆ ที่ต่อลำโพงเพิ่ม เขาต่อเพิ่มเพื่อเวลาเขามาพักผ่อนกับพวกกลุ่มแวมไพร์จะได้มันส์ๆ ไม่ได้ให้คนสวยมากวนประสาทเขาแบบนี้! ห้องนั่งเล่นที่อยู่ในห้องทำงานเขาเป็นห้องเก็บเสียงอยู่แล้ว - -.
งั้นปิดประตูจะได้วินวินกัน เขาจึงเดินไปปิดประตูห้องนั่งเล่นแล้วก็กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม แต่ก็...
ตะดีดิ้งๆๆ ดิ๋งๆ ดึ๋งๆ ! ตูม!
คนสวยเดินมาเปิดประตูไว้เหมือนเดิมแล้วกลับไปนั่งเล่นเกมส์ เห็นได้ชัดว่าคนสวยตั้งใจจะกวนเวลาทำงานของเขา -_- สวยซะเปล่า...แต่กวนประสาทชะมัด มีอย่างเดียวคือเขาต้องอดทนใช่ไหม?
ได๋ - -. (ได้)
คนตัวสูงโปร่งพยายามไม่สนใจเสียงรบกวนที่เกิดขึ้นเลยสักนิดเดียว ผ่านไปแล้วก็ครึ่งชั่วโมงเขายังคงนั่งนิ่งๆ ทำงานต่อได้อย่างไม่มีอุปสรรคด้วยสมาธิอันแรงกล้า (?)
ซะเมื่อไหร่เล่า!!!
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! จางฮยอนซึง! ฉันทำงานไม่ได้นะ!”
เขาตาฝาดหรือเปล่า? - - เหมือนเห็นคนสวยยิ้มมุมปากนะ แสดงว่าตั้งใจจะแกล้งเขาใช่ไหม...แต่จู่ๆ เหมือนมีเสียงโทรศัพท์ของคนตัวบางดังขึ้น สายตาคมเหลือบมองตามเสียงเกมส์ที่เงียบลงไปแล้ว มาที่รอยยิ้มกว้างที่มองดูหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความดีใจ
“ฮัลโหล! ว่าไงกวังมิน!!”
กวังมิน!!?
“ห๊ะ? มินวูไปด้วยไหม? ไปเหรอ? อื้ม! งั้นไปกัน!”
ไปงั้นเหรอ? ฟรึ่บ!
“ซึงโฮ! นายทำอะไรน่ะ!”
ปิ๊บ! เฟี้ยว! เพล้ง!
O_O - - - O[]O!!!!!!!!
“ไอโฟนช้านนนนน TT[ ] TT!!!!!”
ฮยอนซึงมองตามไอโฟนเครื่องงามของตัวเองที่ปลิวไปติดกำแพงล่วงลงมากระจายที่พื้นด้วยใจสลาย ซึงโฮแย่งไอโฟนของเขาไปและปามันทิ้งทันทีโดยไม่ทันให้ค้านเลย (ค้านไม่ทัน =_=;)
ทรุดฮวบ... (ฮยอนซึง)
“อะ...ไอ้บ้า !!!!! TT[]TT ไอโฟนลูกพ่อ!!!”
ฮยอนซึงเอื้อมมืออันสั่นเทาไปอุ้มซากอโฟนขึ้นมาอย่างเบามือ TT_TT อยู่ด้วยกันมาตั้งนานต้องมาตายจากกันเพราะฝีมือไอ้แก่เนี่ยเหรอ …
“นายไม่มีสิทธิ์ไปไหนกับใครทั้งนั้น! ถ้าฉันไม่อนุญาต! อย่าลืมสิ...” มือใหญ่จับที่ปลายคางคนสวยขึ้นมาก่อนจะจ้องลึกเข้าไปในดวงตา “นายเป็นนักโทษ!”
คนร่างสูงโปร่งพูดจบก็สะบัดคางอีกคนออกจากมืออย่างแรงก่อนจะปิดหน้าต่างห้องล็อคอย่างแน่นหนา และเดินออกไป แต่ก่อนจะออกไปก็หันมาหาอีกคนนึงแล้วพูดว่า…
“สำนึกผิดเอยู่ในนั้นแระ...ฉันจะไม่ให้นายออกไปไหนจนกว่าฉันจะพอใจ!”
ปัง! กิ๊ก! หมับ!
“ไม่นะ! อย่าล็อคสิ เจ้าบ้า!”
มือเรียวสวยดึงลูกบิดประตูไว้และพยายามที่จะบิดมันให้ออก แต่ไร้ประโยชน์ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายล็อคไปแล้ว...ยังจะฝืนที่จะทำให้มันเปิด....
‘ได้โปรด...อย่ากักขังกันอีกเลย...’
[Seungho : Part]
ผม...โมโหมาก...
ร่างสูงโปร่งของซึงโฮทรุดลงเมื่อเขาล็อคประตูลงเสียงกระทบที่เคาะประตูอยู่ด้านในยังคงได้ยินรู้สึกชัดเจน เขายังคงนั่งพิงอยู่แถวๆ หน้าประตู ไม่รู้อะไรที่ทำให้เขาหน้ามืดปาไอโฟนของฮยอนซึงทิ้งแบบนั้น
“โธ่เว้ย! ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!”
ซึงโฮขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะสบถกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เขากำลังทำอะไรอยู่! เขาทำอะไรอยู่กันแน่!
“ฮึก...ตาบ้า! นายทำอย่างนี้ทำไม...ฮึก...ไอ้บ้า”
เสียงแผ่วเบาที่ลอดผ่านประตูออกมา ทำเอาเขาเจ็บจี๊ดที่หัวใจราวกับว่ากำลังจะตาย...ขอโทษ...
ทำไมนะ...ฉันถึงรู้สึกไม่ชอบใจ...
...เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆ ของนาย เปื้อนด้วยน้ำตานะจางฮยอนซึง...
เช้าต่อมา...
‘คุณฮยองซึงค่ะ คุณฮยอนซึง...’
เสียงใครน่ะ ?
ดวงตาเรียวสวยของเจ้าของใบหน้างดงามราวกับเจ้าหญิงลืมตาขึ้นมาเช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัว แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัวถึงแม้ว่าแม่บ้านข้างนอกจะเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ตาม
ดางตาเรียวสวยกระพริบตาอีกครั้งหลังจากที่นอนหลับยาวมาตลอดๆ แสงสีส้มอ่อนๆ ส่องผ่านม่านลูกไม้สีขาวเข้ามา
เช้าแล้วเหรอ...ร่างบางๆ ลุกขึ้นนั่งพลางยืดตัวบิดขี้เกียจอย่างเหมื่อยๆ นิ้วมือเรียวขย้ำหัวตัวเองไปมาจนฟูก่อนจะลุกจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ร่างบางๆ เยื้องย่างออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่คอยซับหน้าสวยๆ ของตนอยู่ ดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นกล่องขาวๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะสำหรับวางหนังสือพิมพ์แถวๆหน้าประตู เท้าเรียวๆ เดินย่างเก้าเข้าไปตรงนั้น ก่อนจะหยิบกล่องของขวัญเล็กๆ นั้นขึ้นมา เขย่าๆ เล็กน้อยเพื่อจะรู้ได้บ้างว่าเป็นอะไร ของข้างไหนแอบหนักเบาๆ =_=;
“อะไรหวา...” ปากเรียวสวยพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาปลายเตียง มือเรียวค่อยๆ เกะห่อกระดาษของขวัญอย่างเบามือ...
O_O!!
ร่างบางกระชากสิ่งของที่เผยออกมาอย่างตกใจ ไอโฟน! –O- แล้วมาอยู่นี่ได้ยังไง? หรือว่าซึงโฮเอาไปซ่อมให้เขา แต่ของเขาไม่น่าจะซ่อมได้นะ ไอโฟนทนทานมาก _ _; ยังละเอียดขนาดนั้น แสดงว่าหมอนั้นต้องแรงเยอะแน่ๆ
ซื้อให้เขาใหม่เหรอ?
...ก็มีดีเหมือนคนอื่นเขาเหมือนกันนี่นา...
รอยยิ้มสวยๆ ประดับบนใบหน้างดงามราวกับผู้หญิง เสียงหัวเราะใสๆ เกิดขึ้นพร้อมกับจิตใจที่เริ่มเบิกบานขึ้นทีละนิด
“ซึงโฮ!!!”
หมับ!
“เห้ยอะไรของนายเนี่ย!”
ร่างบางๆ กระโดดกอดคอคนร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างดีใจ นี่...ใกล้เกินไปแล้วนะจางฮยอนซึง
“คิก ~ ขอบใจนะสำหรับไอโฟนเครื่องใหม่ ^[++++]^”
“อะไร...มาขอบใจฉันทำไม...ไม่ได้ซื้อสักหน่อย”
ใบหน้าสวยหน้ายู่ลงทันทีอย่างหมั่นไส้ ไม่ใช่เขาแล้วจะใครละ แต่แป๊บเดียวฮยอนซึงก็หัวเราะออกมาอย่างน่ารกแล้ววางคางของตัวเองลงบนไหล่กว้างอย่างลืมตัว
“ไม่ว่าใครจะซื้อ ฉันก็ดีใจละน้า คิคิ”
ยิ้มเข้าไป หัวเราะเข้าไป...ระวัง...ละกัน...
...ระวังฉันจะเผลอทำร้าย...
“นี่...ถ้าไม่อยากร้องไห้ ก็เลิกกอดได้แล้ว”
“แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยละ ‘ ‘-”
พูดไม่พอ พ่อหนุ่มหน้าสวยยังอ้อมไปด้านหน้าแล้วนั่งตักคนตัวสูงแถมเอามือคล้องคออีกคนอีกต่างหาก
ซึงโฮมองใบหน้าสวยที่มีความใสซื่อ (เหรอ?) ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ นี่จะฟังกันสักเรื่องมีไหม ไอ้ตัวแสบ...
“เฮ้อ ฉันเตือนนายแล้วนะ -_-;”
“นายจะ...”
“อย่าน่ารักให้มาก...จางฮยอนซึง
จบคำมือใหญ่ของซึงโฮก็จับเข้าที่ปลายคาง โดยที่ฮยอนซึงชะงักลงทันที
...เขาไม่เคยทำแบบนี้นี่นา…
ไม่รอให้ถาม...คนตัวสูงดึงปลายคางอีกคนลงมาก่อนจะประกบปากแนบสนิทกับปากเรียวสวยแนบแน่นเนินนาน ดวงตาเรียวเบิกโพล่งอย่างตกใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน มือมันแข็งไปหมด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าเขาจะแดงแค่ไหน ซึงโฮลืมตามองดูอีกคนที่ยังอึ้งไม่หาย ก่อนจะยิ้มมุมปากก่อนจะกดท้ายทายอีกคนลงมาอีกจูบเร้าและดูเหมือนจะลึกซึ้งมากกว่าเดิมเสียอีก
“อื้อ...”
แทบอยากจะตัดปากทิ้ง! จางฮยอนซึงนี่นายเผลอครางงั้นเหรอ! >O<!! ร่างกายของเขาควรปฏิเสธสัมผัสนี่สิ ทำไม ... มันไม่ขยับเลยละ ให้ตาย...คิดสับสนอยู่พักใหญ่ เหมือนคนสวยจะเผลอจูบตอบอีกคนทำให้สัมผัสที่ทั้งคู่มอบให้กันจะดูเร้าร้อนและรุ่นแรงยิ่งกว่าเก่า
ร่างสูงอุ้มอีกคนที่นั่งตักเขาขึ้น ในขณะที่ทั้งคู่ก็ยังนัวเนียกันไม่ห่าง เขาอุ้มคนนตัวเล็กกว่าเข้าไปในห้องนั่งเล่นและวางตัวของฮยอนซึงกับโซฟาก่อนที่ตัวเองจะโถมลงไปคร่อมตัวของฮยอนซึงด้วย
แขนเรียวเผลอคล้องคอคนร่างสูงอย่างไม่รู้ตัว หารู้ไม่ว่า...ท่าทีแบบนี้เหมือนกันยอมให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เหมือนว่าเขาก็ยังคงต้านทานสัมผัสลิ้นร้อนอีกคนที่แทรกเข้ามาไม่ได้ หวาน...นิ่มนวล...รู้สึกดี...และเร้าร้อนจนแทบจะเผาเขาไปทั้งร่าง...
....ให้ตาย...เขาชักจะเสพติดสัมผัสนี่ซะแล้วสิ...
Evil Quartz (Brow eye)หายไปนานอีกแล้ว ขออภัยค่ะ พอดีสมองตัน
ทักษะการเขียนแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดจริงๆ มีคนขอคู่ทูซึงมาเยอะ -..-
ไรเตอร์เลยจัดให้สักดอก -..- เป็นไงค่ะ พอจะเรียกเลือดได้บ้างหรือเปล่า?
สนุกกับเรื่องนะนะค่ะ อย่าลืมเม้นต์+โหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ :D
อยากได้คู่ไหน รีเควนส์ได้ เดี๋ยวไรเตอร์จัดให้ -...-
1 เม้นต์ = 1กำลังใจนะค่ะ
นักอ่านคนไหนเห็นว่าอีไรเตอร์คนนี้หายไปนาน ตามได้ค่ะ
ในทวิต (ไรเตอร์สิงบ่อย -..-) หรือจะในฟิคก็ได้ค่ะ 5555
ทวิตของไรเตอร์ @THENELLYB2UTY ค่ะ
อย่าลืมนะค่ะ ทุกหนึ่งเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ได้ค่ะ!
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ ขอให้สนุกกับเนื้อเรื่องด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น