ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Lovely Beast 11 : Chapter 9 ไอ้ตัวเล็กปะทะนายแวมไพร์สุดกวน
FARRY' 25
Chapter 9
ไอ้ตัวเล็กปะทะนายแวมไพร์สุดกวน
สายตาหวานสอดส่องทั่วบ้านหลังจากที่ตื่นขึ้นมาจากการนอนทั้งคืน เมื่อคืนเหนื่อยชะมัด นานโขอยู่กว่าเขาจะได้นอน ก็เจ้าเหมียวน่ะสิ ปลุกเขามาเล่นทั้งคืนเลยTT
แล้วตอนนี้เจ้าเหมียวหายไปไหนละ? สองเท้าของคนตัวเล็กเดินหาทั่วบริเวณบ้านพัก แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หายไปไหนกันนะ...ใบหน้าหวานเริ่มขมวดคิ้วด้วยความกลางวัน...
“ซาซึม! มานี่เร็ว!”
หา? ซาซึม? นั้นมันเสียงชอนดุงนี่? แล้วหมอนั้นเรียกใครอะ? ทำไมเหมือนชื่อที่...
‘ซาซึมติ๊งต๊อง ทำไมนายถึงไม่ดูแลตัวเองบ้าง เอาเวลาที่ดูแลคนอื่นดูแลตัวเองบ้างน้า...’
กีกวังเดินตามเสียงออกไปจนถึงระเบียงที่ยื่นออกไปทางชายหาด ก็เจอกับเจ้าของเสียงและแมวน้อยของเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่อย่างเมามัน ไม่แต่งงานแล้วไปอยู่ด้วยกันเลยเล่า - -*
เอ๊ะ? อย่าบอกนะว่าชอนดุงเรียกแมวน้อยของเขาว่า ‘ซาซึม’ ซาซึมที่แปลว่ากวางอะนะ?
พระเจ้านี่หมอนั้นเอาชื่อที่เรียกเขา ไปเรียกแมวหรอกเหรอ - -+
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเงยหน้าขึ้นมองตนตัวเตี้ยที่ยินกอดอกขมวดคิ้วอยู่บนระเบียง ซวยแล้วมาท่านี้ โกรธชัวร์...
“อรุณสวัสดิ์กีกวังอา...เอ๊ะ! เจ้าซาซึมอย่าเพิ่งเล่นดิ”
เขาก้มลงไปดุเจ้าแมวที่เล่นไม่เลิก แล้วเงยหน้ามองยิ้มให้อีกคนแห้งๆ น่านไงคิ้วขมวดไม่เลิก...ทำอะไรผิดวะตู Y_Y
“อรุณสวัสดิ์...”
เจ้าตัวพูดจบก็อุ้มเจ้าแมวขึ้นมาจากมืออีกคนแล้วเดินเข้าไปในบ้านแทน คนตัวสูงกว่ากรอกตาไปมาอย่างทำใจ ลืมไปว่าถ้าคนอย่างหมอนี้ลองได้งอนแล้วเถอะ จะเล่นตัวจนสุดความสามารถนั้นแระ ร่างสูงถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในบ้าน เขาเป็นคนจับตัวเจ้าหมอนี้มาแต่ต้องมานั่งเป็นหมอหง่อยเพราะอีกคนไม่สนใจเนี่ยนะ คอยดูนะเจ้าซาซึม ฉันเอาคืนแน่ พูดจบคนตัวสูงก็แยกเขี้ยวใส่เจ้าแมมวในอ้อมกอดอีกคน พอคนตัวเล็กเผลอ แต่เจ้าแมวเจ้าเล่ห์กลับทำเป็นสะดุ้งโหย่งกลัวๆ ร้องเมี้ยวแล้วซุกอกคนตัวเล็กอย่างสั่นๆ
แมวสตรอเบอร์รี่ - -++
“ธันเดอร์! นายจะทำไรเจ้าเหมียวน่ะ”
=[]=!? ธันเดอร์ทำ? เปล่านะเห้ย! ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย!
ร่างสูงมองตามกวางน้อยอย่างงงๆ อะไรอะ? ธันเดอร์ผิดอีกแล้วอะ เขามองเจ้าเหมียวตัวแสบด้วยความหมั่นไส้...ก่อนที่จะคิดแผนดีๆ ออก
“เดินเข้ามาทำไม - -+” คนตัวเล็กว่ามองหน้าอีกคนที่สูงกว่าโขอย่างระแวงๆ เดินเข้ามาทำไมเนี่ย!
“เอาแมวออกไปเถอะหน่า นายมาอยู่กับฉันดีกว่านะ กีกวังอา..”
“เป็นบ้าอะไรของนายห๊ะ? เห้ย...ไอ้..!!”
ตุ๊บ!
“ปล่อยฉันนะ!” ตาหวานค้อนควับไปยังคนตัวสูงที่ลากเข้าไปไปนั่งบนตักที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกอดเอวเขาไว้อีก ทำให้แมวที่อยู่ในอ้อมกอดตอนแรก ล่วงลงไปอยู่บนพื้น
เมี้ยว~
เจ้าเมี้ยวร้องอย่างเรียกร้องความสนใจ แต่เห็นสายตาน่ากลัวของคนตัวสูงกว่าเจ้านายตนก็รีบเผ่นขึ้นไปชั้นบนเลยทีเดียว
“นี่ธัน! ไปทำแบบนั้นทำไม แมวตกใจหมดเลย”
“ช่างแมวดิ- -“
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวนะ ปล่อยได้เลย! มากอดทำไมเนี่ย” คนตัวเล็กโวยวายก่อนจะพยายามแกะมือปลาหมึกของอีกคนออก
“ไม่ปล่อย ^^”
รอยยิ้มนี่มันอะไรกัน! กีกวังมองค้อนอีกคนอย่างแค้นๆ ธันเป็นอะไรเนี่ย ปกติไม่เห็นจะถึงเนื้อถึงตัวมากขนาดนี้เลย
“ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
“...” คนตัวสูงไม่ตอบแต่กลับเอาขาเกี่ยวขาอีกคนไว้ทำให้กีกวังขยับตัวไม่ได้ กีกวังเลยเลือกที่จะใช้มือแทน แต่ธันเดอร์กลับรวบมือทั้งสองข้างของเขาไว้จากด้านหลัง งั้นก็หมายความว่า...
...เขาโดนกอดอยู่น่ะสิ!!
“ชอนดุง! โรคจิตอยู่หรือไง?”
“ยังไม่ถึงขั้นอะ...”
-O-? อะไรของมัน?
“ปล่อยๆๆ” คนตัวเล็กยังคงดิ้นไม่หยุด สุดท้ายแล้วธันเดอร์ถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวอีกคนให้นอนลงกับโซฟาแล้วใช้แขนคร่อมเอาไว้ทำให้ขาทั้งสองของกีกวังพาดไว้กับขายาวๆ ของชอนดุง
...ใครมาเห็นคงคิดลึกไปไกลในท่านี้ -_-
“...ทำยังไง...นายถึงจะลืมเรื่องร้ายๆ...”
“...”
“นายลืมมันไป แล้วเราเริ่มต้นกันใหม่ได้หรือเปล่า?”
“...”
นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่...คนบ้า...นายต้องการพูดอะไร?
กีกวังมองลึกเข้าไปในดวงตาอีกคนอย่างต้องการคำตอบ...
...ในต้องการบอกอะไรฉัน ในดวงตาของนาย!!!!!!
[Part : Leejoon x Yoseob]
“ว๊ากกก! ไม่เอานะลีจุน อย่าแกล้งเค้าสิ TTOTT”
“ฮ่าๆๆ ฉันว่ามันน่ารักออกนะ? นายไม่ต้องการหน่อยเหรอ?”
เสียงหัวเราะดังลั่นบ้านของลีจุนดังออกมาจากห้องอีกฝั่งที่โดนไม้เป็นซีกๆ กั้นไว้อย่างคลาสสิคเท่านั้นเอง ส่วนโยซอบน่ะเหรอ? คนตัวอวบปืนขึ้นไปอยู่บนโต๊ะและร้องโวยวายด้วยความกลัว น้ำตาเล็ดเลยทีเดียว เพราะสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในมือของลีจุน...
‘แมลงสาบ’
“ง่า...ลีจุน! เอามันออกไป TTOTT”
“ห๊ะ? ว่าไงนะ อยากได้เหรอ? มาๆๆ “
“ว๊ากกก ฮือออ อย่าโยนมันมานะ เอามันโยนออกนอกหน้าต่างเซ้ T[]T”
“อ่ออ? นายอยากจะอุ้มมันช้ะ? โอเคๆ ” ลีจุนทำท่าจะโยนให้โยซอบ ทำเอาคนตัวเล็กกว่าชักดิ้นชักงอแทบจะติดกำแพงแล้ว เล่นเอาลีจุนหัวเราะค้างกับท่าทีอันแสนน่ารักของอีกคนเลยทีเดียว
“ก๊ากกก ฮ่าๆๆ นายมันตลกจริงๆ เลย ยังโยซอบ”
ลีจุนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าอีกคนนึงไม่ได้สนุกกับการกระทำของเขาเลยนี่สิ โยซอบจ้องอีกฝ่ายอย่างน้อยใจ น้ำตาคลอนัยน์ตาหวานอย่างช่วยไม่ได้ อะไรกัน...นี่อีกคนสนุกกับการแกล้งเขาอย่างงั้นเหรอ? ทั้งๆ ที่เค้ากลัวใจแทบขาดใจ ความกลัวของเขามันเป็นเรื่องสนุกใช่ไหม?
“เห้ย! ยังโย ! นายจะไปไหนน่ะ!”
ร่างสูงเปล่งเสียงเรียกคนตัวเล็กที่กระโดดลงจากโต๊ะแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ลีจุนยืนนิ่งมองประตูห้องน้ำที่ปิดไปด้วยสายตานิ่งๆ ที่ไม่สามารถมีใครรู้ได้ว่าเขารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่
Yoseob part ;
ดวงตากลมโตมองขึ้นไปบนเพดานสูงของห้องน้ำก่อนจะกรอกตาไปมา ราวกับว่าอยากจะให้น้ำตาหายเข้าไปในดวงตาหวานเหมือนเดิม แต่ไม่เลย...มันกลับยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนไหลออกมาทางหางตา ...
ลีจุนบ้า...ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่ากลัวก็ยังจะเอามาแกล้งอีก...
“สนุกนักใช่ไหม! ลีจุนบ้า!”
โยซอบพึมพำกับตัวเองเบาๆ เขาปิดฝาโถส้วมลงก่อนจะนั่งลงไปบนนั่ง คนตัวเล็กยกขาขึ้นมาก่อนจะนั่งกอดเขาอยู่บนฝาโถส้วม จะนอนมันในห้องน้ำเนี่ยแระ!
เค้าไม่อยากเจอหน้าลีจุน! คนใจร้าย!
...เค้าไม่อยากเจอแมลงสาบด้วย TT
[Part : Yoon Dujun x Bang Hyojin]
“กรี๊ดดดดดด >O<!!!”
“กรี๊ดหาป๊ะป๊าเธอเหรอ –O-!!”
“ไอ้ดำ - -+ หุบปากไปเลย ดาร่าดูๆๆๆ พี่บี้ (?)”
“กรี๊ดดดดดดดด/กรี๊ดดดดดดดด!”
“เว้ยยยย!”
ดูจุนถึงกับลุกขึ้นพรวดอย่างหงุดหงิด คิดผิดจริงๆ ที่เอาสองสาวเพื่อนรักมาอยู่ด้วยกัน! สองสาวประสานเสียงกรี๊ดบี้ เดอะสตาร์ นักร้องหน้าละอ่อนจากเมืองไทย อยู่หน้าทีวี LCD ขนาดใหญ่ของบ้านยุน
“บีสท์อะ! พวกเธอรู้จักไหม! หล่อกว่าเยอะ!”
“นี่ไอ้ดำ! พี่บี้กับหกคนมันเอามาเทียบกันได้ไหม?”
“-_- เธออายุมากกว่าไอ้เทเลทับบี้นั้นอีกนะ”
“ก็ทำไมอะ ฉันพอใจอยากเรียกพี่ มีอะไรมะ? อปป้า~ ><! แล้วกรุณาเรียกพี่บี้สุภาพๆ ด้วย!!! ”
“ดูจุนวงบีสท์อะ! เธอรู้จักไหม! หล่อมาก!”
“ฉันรู้จัก ฉันชอบ >O<!” (ดาร่า)
“ดาร่า!” เธอหันไปเอ็ดเพื่อนของเธอดาร่าแอบยิ้มขำๆ “ไม่เห็นจะหล่อเลย! ดำก็ดำ!”
“หล่อกว่าไอ้ขาวเป็นเผือกแบบพี่บี้ของเธอละกัน!”
“เอ๊ะ! อย่าลามปามที่รักฉันได้ไหม?”
“ที่รัก? เขายอมรับเธอแล้วเหรอยัยบังขายโรตี”
ฮโยจินจ้องใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด ให้ตายสิ! หาเรื่องเถียงเธอได้ทุกเรื่องอะ!
“โอ้ยย! ถึงจะไม่เจอกัน แต่ฉันผูกพันกันด้วยหัวใจย่ะ ♥ ”
“จะอ้วก! บี้เขาไม่สนใจเธอหรอกยัยบัง!”
“เอ๊ะ! ไอ้มืด! นายเลิกเรียกฉันว่าบังสักทีได้ไหม!”
“ทำไม? จะเรียกอะ...บัง บัง บัง! มีปัญหาไหม!?”
“ไอ้มืด!!!!”
“ดำแล้วหล่ออะ!”
“แหวะ! หลงตัวเอง!”
“ก็ยังดีกว่าเธออะ! ความสวยหาไม่ได้!”
“กรี๊ดดดด! ฉันสวยย่ะ!”
ดาร่าค่อยๆ ถอยห่างจากสงครามน้ำลายของทั้งคู่อย่างระมัดระวัง อาจเผลอโดนกับระเบิดได้ (?) เถียงกันได้ทุกวัน เถียงกันได้ไม่เลิก! ดาร่าปวดหัว...แต่ไม่เคยเห็นดูจุนเถียงใครเป็นไฟแบบนี้เลยน้า? ท่าทางนายเปลี่ยนไปแล้วนะดูจุน ...ยินดีด้วยนะ...
Evil Quartz (Brow eye)คัมแบล็คอีกครั้งแล้วค่ะ หลังจากที่หายไปนานมาก
เนื่องจากไรเตอร์ติดสอบ...และคิดภารกิจหลายๆ อย่าง
จนหัวสมอง ตีกันเว่อร์ = =;
ให้อภัยไรเตอร์ด้วยเถอะค่ะ TT
และอีกเหตุผลสำคัญคือ
'ไรเตอร์คิดเรื่องไม่ออก!'
จึงแต่งออกมาไม่ได้ แต่มีคนมารอและลีดเดอร์หลายคนมาตาม
แรงบันดาลใจจึงเพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ -////-
เลยแต่งออกมาจนได้ค่ะ! อย่าทิ้งกันติดตามกันต่อนะค่ะ
อย่าลืมเม้น + โหวต ให้กำลังใจกันต่อด้วยนะค่ะ
นักอ่านคนไหนเห็นว่าอีไรเตอร์คนนี้หายไปนาน ตามได้ค่ะ
ในทวิต (ไรเตอร์สิงบ่อย -..-) หรือจะในฟิคก็ได้ค่ะ 5555
ทวิตของไรเตอร์ @Qmimiz_ ค่ะ
อย่าลืมนะค่ะ ทุกหนึ่งเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ได้ค่ะ!
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ ขอให้สนุกกับเนื้อเรื่องด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น