คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 - จุดเริ่มต้นความฝัน
2
จุดเริ่มต้นของความฝัน
อย่านะ ..อย่า ..อย่านะ
อย่าทิ้งข้าไปเลย ..ข้าขอร้อง
“ตายแล้ว ใครมาทิ้งหนูไว้ที่นี่เนี่ย” ชายชราผู้หนึ่งร้องและอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยๆขึ้นมา ขณะที่ตนกำลังเดินออกมาเพื่อที่จะนำขยะมาเททิ้งข้างๆบ้านหรือร้านขนมหวานของตน แต่ระหว่างที่กำลังนำขยะมาเท กลับพบกันเด็กคนหนึ่งซึ่งนอนอยู่ข้างๆป้ายแนะนำร้าน
ปากเล็กของเธอพึมพำได้ใจความว่า “หิว” ชายชราผู้นั้นจึงรีบพาเธอเข้าไปนั่งในร้านของเขาและหยิบเค้กมัลฟิ่นมาให้ เด็กคนนั้นรีบกินด้วยความรวดเร็วเพราะตอนนี้กระเพาะของเธอไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย
หลังจากที่ชายชรามองเด็กคนนั้นทานขนมอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความเอ็นดูไปสักพัก เขาก็นึกได้เมื่อเห็นมีลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน จึงเข้าไปต้อนรับและทำงานตามปกติ
พอลูกค้าหมดร้าน พร้อมๆกับที่เด็กคนนั้นกินเสร็จ ชายชราก็เดินเข้ามาหา และทักด้วยน้ำเสียงแหบแห้งตามอายุ “หนูเป็นใคร มาจากไหนเนี่ย”
“หนู.. หนูจำอะไรไม่ได้” เธอว่าอย่างนั้นและก้มหน้าเล็กน้อย ปล่อยให้เรือนผมสีสีแดงปรกหน้า ชายชราเห็นดังนั้นก็เกิดความสงสารขึ้น และลูบหัวเด็กน้อย
“แล้วหนูมีชื่อไหมเนี่ย” และคำตอบก็เป็นตามคาด คือการส่ายหน้าหรือ ไม่ “งั้นตาจะตั้งชื่อให้ละกันนะ ต่อไปนี้ชื่อของหนูคือ ลูนาเรีย มิคาเอล.. ส่วนตาชื่อ ราฟา มิคาเอล นะ .. จำได้ไหม ลูน่า”
“ค่ะ !” ลูน่าอมยิ้มเล็กน้อยดูน่ารักเหมือนเด็กๆ นั่นอาจเป็นเพราะเธอมีชื่อแล้ว และเธอมีผู้ปกครองด้วย
จากนั้นลูน่าก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยคำสั่งสอนของคุณตาราฟา รวมถึงการที่อาจจะเป็นเมตาโบลิคซินโดรมได้ เพราะเอาแต่กินขนมหวานมากเกินไป จนโดนคุณตาตักเตือนอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงจะทำเช่นนั้นคุณตาก็ยังคงรักลูน่าเหมือนเดิม
บ่อยครั้งที่ลูน่าจะได้ยินคุณตาพูดถึงเกาะมหัศจรรย์ที่อยู่ที่ไหนสักที่ แต่เธอก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจนัก จนกระทั่งปีนี้ ปีที่เธออายุครบสิบสี่ปีตามวันที่เธอได้เจอกับคุณตา .. คุณตาราฟาผู้เลี้ยงดูแลเธอกลับสิ้นลมไป
“ลูน่า เด็กดีของตา..” คุณตาราฟาซึ่งนอนอยู่บนเตียงขาวของโรงพยาบาลถูกล้อมรอบไปด้วยหมอ นางพยาบาล เครือญาติ และลูน่าซึ่งกุมมือเหี่ยวแห้งทั้งน้ำตาไว้อยู่
“คะ ...” เสียงของสะกดกลั้นความเศร้าเอาไว้
“รับนี่ไว้นะ .. แล้วเจ้าจงไปตามทางนี้.. จำไว้เจ้าคือผู้ถูกเลือก ...” ว่าแล้วมืออีกข้างของคุณตาก็เอื้อมไปหยิบม้วนกระดาษสีเหลืองที่ดูเก่าพอควรมาให้กับลูน่า พอมือของลูน่ารับไปนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณตา พร้อมๆกับเสียงของเครื่องวัดชีพจรที่ดัง ปิ๊บ เป็นเสียงยาว หมายถึงว่าได้เวลาที่ชายผู้นี้จะได้กลับขึ้นไปหาองค์พระเจ้าแล้ว
ลูน่ากลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ หลังจากนั้นหมอก็ขอทางนำศพไปเก็บไว้เพื่อรอวันพิธีศพของร่างไร้ชีวิตนี้ คุณยายซึ่งก็รักและดูแลลูน่ามาตลอดเช่นกันก็คอยกอดปลอบใจลูน่า
หลังจากงานวันพิธีศพผ่านไป คุณยายก็บอกกับลูน่าว่า "ทางร้าน ยายจะดูแลเอง ลูน่าทำตามความฝันของตาซะเถอะ..."
ลูน่ามองหน้าบุพการีที่รักอีกคนแล้วยิ้มอย่างตื้นตันใจ "ขอบคุณนะคะ.. งั้นหนูลาล่ะค่ะ"
ร่างของเด็กสาวเดินออกมาจากร้านขนมหวานช้าๆ เธอไม่ได้ไปที่ไหนไกลๆเป็นเวลานานแล้ว ..
"เริ่มจากไหนก่อนดีล่ะ.. อ่อ! แผนที่ .."
หญิงสาวหยิบม้วนกระดาษสีเหลืองที่อยู่ในกระเป๋าออกมา แต่เมื่อเธอกางออกมาแล้ว ..เธอก็ต้องประหลาดใจอย่างยิ่งยวด
"นี่มันแผนที่บ้าอะไรฟระ..."
กระดาษสีเหลืองที่ดูค่อนข้างเก่าพอควรนั้น ..ว่างเปล่า?!
มีเพียงจุดดำๆเล็กๆที่ขอบกระดาษซึ่งหน้าตาเหมือนเผลอทำหมึกหยดลงไปมากกว่า
"บ้าเอ้ยย! อุตส่าห์ทำหมึกหยดเอาไว้ตั้งหยดนึงแต่ดันไม่วาดแผนที่เนี่ยนะ?!"
ลูน่าสถบออกมาอย่างหงุดหงิด ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้แถวแถวนั้น ฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้มแล้ว ..แต่เธอเพิ่งเดินทางออกห่างจากบ้านขนมได้ไม่ไกลเท่าไรเลย
เธอคุ้ยๆกระเป๋า มองหาสิ่งที่เป็นประโยชน์มากกว่าแผนที่
"อ๊ะ! เจอแล้ว!!" หญิงสาวอมยิ้มด้วยความดีใจ ..เธอกำลังจะสานฝันของคุณตาแล้วนะ ..
หลังจากที่เธอ .."อมยิ้มของข้า!" ..กินมันเสร็จหมดแล้วน่ะนะ
เด็กสาวหยิบอมยิ้มขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากออกมา แล้วนั่งกินอย่างอารมณ์ดี มองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไปพลาง
"อ่าว ลูน่า! เจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี้?"
"อ่าวว เรฟ!" ลูน่ายิ้มดีใจที่เจอเพื่อนเก่า เธอกวักมือเรียกเขาให้มานั่งข้างข้าง
เรฟา ฟาร์เรส เป็นบุคคลผู้เป็นเพื่อนสนิทของเธอที่สุดแล้ว เพราะเธอไม่ค่อยจะออกนอกร้านเพราะติดคุณตาและติดขนมหวาน แต่ก็มีอีกทีที่ทำให้เธอติดหนึบได้ นั่นก็คือ.. ร้านขนมอีกร้านซึ่งเจ้าของเป็นเพื่อนสนิทกับคุณตาราฟา คุณลุงท็อฟฟี่ ..และการรู้จักลุงท็อฟฟี่ ก็ทำให้เธอรู้จักเรฟาที่เป็นคนสนิทของคุณลุงท็อฟฟี่ด้วย
หากถามว่าพวกเธอพบกันได้ยังไงน่ะหรอ..?
เรื่องมันก็ไม่ยาวนักหรอกนะ.. แต่เอาเป็นว่ามันเริ่มง่ายง่ายที่ว่า ....
"เฮ้อ น่าเบื่อจัง" ลูน่าพึมพำขณะนั่งอยู่ริมถนน ดวงตาจับจ้องไปที่ถนนยามเย็นซึ่งมีผู้คนสัญจรผ่านไปมา เบื้องหลังของเธอคือร้านขนม ใบหน้าหวานฉายแววเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน
"เด็กผู้ชายคนนั้น" ในขณะนั้นเอง ดวงตาสีเพลิงสดใสก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นเด็กชายผู้หนึ่ง อายุน่าจะเท่าๆกัน กำลังเดินปะปนอยู่กับฝูงชนมากมาย แม้กระนั้น เขาก็ยังดูโดดเด่น
ใครกันนะ ..ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย" เด็กสาวเอ่ยด้วยความฉงน ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาฉับพลัน ใบหน้าหวานก็แดงระเรื่อขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเมื่อพินิจดูใบหน้าของเด็กชายคนนั้นซึ่งดูดีในขั้นที่ว่ามาก ผมสีบลอนด์เข้มค่อนไปทางส้ม ดวงตาสีมรกตฉายรอยยิ้มออกมา พอๆกับใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มคมคายเอาไว้
ตึก ตึก ตึก
เสียงหัวใจที่ดังราวกับจะทะลุออกมาทำให้เด็กสาวต้องจับที่หน้าอกของซ้ายของตน ก่อนจะพบว่าสิ่งที่อยู่ภายในกำลังเต้นระรัว
"ปะ ..เป็นอะไรไปนะเรา" ลูน่าพูดพึมพำกับตนเองด้วยเสียงแผ่ว ก่อนมือที่แนบไว้กับหน้าอกข้างซ้ายนั้นจะรับรู้ได้ถึงหัวใจที่แทบจะทะลวงออกมา เมื่อสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินฝ่าฝูงชนเดินเข้ามาหา ..เธอ!!
'คิดเข้าข้างตัวเองไปรึเปล่านะ!'
หมับ!
ร่างบางเกือบจะถอยกรูดอย่างรวดเร็วด้วยความที่กำลังเหม่อ หากแต่มือนั้นก็รั้งไว้ก่อน เมื่อลูน่าเงยหน้าขึ้น เธอก็พบว่าคนที่จับไหล่เธอนั้นคือเจ้าของดวงตาสีมรกต ผู้ที่เธอจ้องอยู่เมื่อครู่นั้นเอง
"คุณครับ" อีกฝ่ายพูดพร้อมรอยยิ้มหวานชวนละลายใจ ใบหน้าคมคายจับจ้องมาที่เธออย่างเป็นมิตร หากแต่ใบหน้าของเธอตอนนี้ เธอเดาว่ามันคงต้องดูแดงซ๋านแถมตกใจมากๆแน่ๆเลย
"เอ่อ คะ?" กว่าเธอจะค้นหาเสียงของตัวเองเจอ ก็เนิ่นนานพอควรในความคิดของเธอ หากแต่กลับเป็นเวลาชั่วครู่ในความเป็นจริง
"รู้จักคุณลุงท็อฟฟี่มั้ยครับ?"
"ระ รู้จักค่ะ"
ใบหน้าของเด็กชายฉายแววดีใจขึ้นมาทันที "หรอครับ อยู่ไหนครับ!"
ความอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่ายทำให้เธอหัวเราะออกมาเล็กน้อย เรียกใบหน้าฉงนของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี แต่ก็ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เธออยากจะหัวเราะมากๆกว่าเหตุผลแรกเสียอีก "อยู่ข้างหลังนี่ไงคะ" ก็เพราะว่าร้านของลุงแคนดี้ที่อีกฝ่ายถามถึงมันอยู่แค่ข้างหลังเธอน่ะสิ แถมยังมีป้ายตัวเบ่อเริ่มเขียนว่า TOFFY's Candy Shop ตัวใหญ่ๆจนแทบจะล้นป้ายด้วยซ้ำ
ใบหน้าของดูเขาประหม่าและอายขึ้นมาในทันที
"ครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเขินเต็มที่ ทำให้ลูน่าแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวเสียแล้ว ความเขินอายในตอนแรกถูกถ่ายเทไปให้อีกฝ่ายหมด เธอลุกขึ้นแล้วเอ่ยชวนอย่างเป็นกันเอง
"เดี๋ยวข้าพาเข้าไปนะ" ว่าจบ เธอก็เดินนำเข้าไปในร้าน ซึ่งเด็กชายก็เดินตามต้อยๆมาอย่างเป็นผู้ตามที่ดี
"คุณลุงท็อฟฟี่คะ!!" เสียงหวานใสเรียกเจ้าของร้านอย่างอารมณ์ดี คุณลุงเจ้าของร้านโผล่หน้ามาจากเคาท์เตอร์แล้วส่งรอยยิ้มหวานเชื่อมยิ่งกว่าขนมในร้านมาให้ลูกค้าขาประจำตัวน้อย
"ไง! ลูน่าผู้น่ารักของลุง ..เอ้า แล้วนั่น เรฟ? เรฟใช่มั้ย!!" ประโยคหลังดังขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น ทำให้ลูน่าต้องมองสองคนนี้สลับกันอย่างงุนงงในความสัมพันธ์ของทั้งสอง
"รู้จักกันหรอคะ?"
"แน่นอน เรฟเป็นลูกของเพื่อนสนิทข้าเอง"
"ครับ" เรฟตอบสั้นๆพลางยิ้ม
"ไม่ได้เจอลุงนานเลยนะครับ" เด็กชายเดินเข้าไปหาอ้อมแขนที่อ้าเอาไว้รอเขา แล้วกอดกับลุงท็อฟฟี่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยออก
"ใช่ๆๆ !! ฮ่าๆ เจ้าโตขึ้นมาเลยนะ" ลุงท็อฟฟี่เอ่ยอย่างอารมณ์ดีแล้วตบบ่าอีกฝ่ายหนักแน่นสองสามทีแล้วหันมามองลูกค้าขาประจำที่ยืนนิ่งๆ ยิ้มซื่อๆ(บื้อๆ)แล้วทำหน้างงอยู่ตรงกลางร้าน
"เอ้า! ลูน่า นี่เรฟา ฟาร์เรสนะ ส่วนเรฟ นี่ลูนาเรีย มิคาเอล ไซรอส"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ!" ลูน่าเอ่ยน้ำเสียงกระตือรือร้น ความอายในตอนแรกหายไปฉับพลันราวกับถูกลมพัดปลิวไปแล้ว
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ" เด็กชายก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรเช่นกัน
.. และนั่นคือการพบกันครั้งแรกของเด็กสาวและเด็กชายสองคน
โอเค ..บางทีไอ้บางตอนที่มันก็จะบอกความรู้สึกของเธอมากเกินไป
ใช่.. เธอชอบเขา ....
"ลูน่า"
แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกนะ.. เพราะเธอรู้ดี
"ลูน่าา"
รู้ดีว่าเขาคิดกับเธอยังไง ..
"ลูน่าาาาาา"
เธอก็คิดแบบเขานั่นแหละ.. 'พยายาม' จะคิดน่ะนะ
"ลูน่าาาาาาาาโว้ยยย!!"
"หืมม.. เฮ่ยย!"
เมื่อสติใกล้มา ลูน่าก็ได้ค้นพบว่าจากการเหม่อไปสิบวินาที ทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ห่างจากเธอสิบมิลแล้วตอนนี้
"เหม่ออะไรของเธอเนี่ยย! คิดอะไรอยู่ หืมม?"
"ป..เปล่าซะหน่อย!"
"อะไรเนี่ย ..หน้าแดงซะด้วย เอ๊ะ หรือว่า.."
ลูน่าสะดุ้ง มองอีกฝ่ายตาเขียว "หรือว่าอะไรห๊ะ??"
"เปล้าาาาาาาาาาาาาาา..." เรฟาลากเสียงยาวอย่างยียวน ก่อนจะเอื้อมมือมาบีบจมูกเธอเล่นแล้วผละออกไป
"แค่คิดว่าลูน่าของข้าคงจะไปตกหลุมรักใครที่ไหนแล้วแน่แน่! แหมแหมแหม.. ลูน่าของข้าโตขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะเนี่ย.. เอ๊ะ ทำไมเงียบไปล่ะ?"
เรฟาหันมามอง ก่อนจะพบลูน่าที่นั่งนิ่ง อมยิ้มหมดไปเรียบร้อยแล้ว ..
เรฟาเริ่มใจเสีย เขยิบเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกรอบ "เฮ้.. เป็นไร? อ่าา เมื่อกี้ข้าแค่ล้อ.." "แกตายยยย!!" ลูน่าเงยหน้าขึ้นมาทันทีก่อนจะใช้มือฟาดหัวเรฟาอย่างแรง
"เหวยยยย!" เรฟาวิ่งหนีทันทีโดยมีร่างของหญิงสาวไล่ตามติดๆ
พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกแล้ว ..
ความคิดเห็น