คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 - จุดเริ่มต้นของคำถาม
1
จุดเริ่มต้นของคำถาม
เด็กสาววิ่ง วิ่ง และวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย..
เธอไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน ไม่รู้ว่าวิ่งไปทำไม หรือไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเธอเป็นใคร เธอรู้แต่เพียงว่า ..เธอต้องวิ่ง ..วิ่ง และวิ่งไปเรื่อยๆ
"อ๊ะ.." ตุบ!
ร่างเล็กๆลงไปกองอยู่กับพื้นเมื่อสะดุดก้อนหินที่อยู่ตามทาง เศษดินและใบไม้ลอยฟุ้งเต็มไปหมด
เนื้อตัวและเข่าของเธอเต็มไปรอยถลอก ใบหน้าที่แลดูสะอาดสะอ้านในทีแรกกลับมอมแมมไปด้วยดินและขี้ฝุ่น
เด็กสาวยกมือของตนเองขึ้นมาดู รอยถลอกและรอยเลือดเต็มมือของเธอไปหมด เด็กสาวก้มหน้านิ่ง ตัวเริ่มสั่นเทิ้ม กำมือจิกเล็กลงไปอย่างช้าๆ เสียงสะอื้นเริ่มเล็ดรอดออกจากริมฝีปากบาง
“ฮึก..”
เสียงเด็กร้องไห้ดังระงมไปทั่วผืนพรรณนาแห่งนั้น ในที่นั่นไม่มีร่องรอยการอาศัยของมนุษย์อยู่แม้แต่คนเดียว
เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ตัวคนเดียว นัยน์ตาสีแดงปนเปื้อนไปด้วยคราบของหยาดน้ำใส
เสียงแซ่กๆของใบไม้เสียดสีกันยิ่งทำให้เด็กคนนั้นกลัว เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และกระต่ายสีขาวราวกับหิมะก็โผล่ออกมา กระต่ายตัวนั้นกระโดดเหย็งๆเข้ามาหาก่อนจะใช้จมูกไปสัมผัสกับใบหน้า เด็กคนนั้นหันกลับมายิ้มให้ ขาสั้นของมันปาดน้ำตาให้กับหล่อน
“เธอ.. เธอชื่ออะไรเหรอ?”
กระต่ายตัวนั้นส่ายศีรษะเล็กน้อย แล้วหยิบเอาแครอทที่ซ่อนไว้ด้านหลังยื่นให้
“ไม่มีชื่องั้นเหรอ?.. งั้นข้าตั้งชื่อให้เธอว่า ‘กระต่ายน้อย’ ละกันนะ” ด้วยความที่ยังเด็กจึงทำให้เด็กหญิงตั้งชื่อดูน่ารัก มือน้อยๆรับแครอทมา “ข้าชื่อ ‘เอลน่า’ ข้าจำได้แค่นี้แหละนะ”
หลังจากเอลน่าก็เล่นกับกระต่ายตัวนั้นสักพัก พอตกเย็นมันก็กระโดดกลับบ้านของมัน เอลน่าโบกมือให้มันเล็กน้อยด้วยความเศร้า แล้วจึงเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาที่นอน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหาเจอ เธอก็ได้ยินเสียงปืนลั่นไกซึ่งทำเอานกหลายตัวสะดุ้งบินหนี
เอลน่ารู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดี แม้ว่าจะเป็นเด็กอยู่ก็ตาม เธอรีบวิ่งไปตามเสียงปืนทันที และได้พบกับ ...
ชายร่างท้วมสองคนที่ใช้แว่นกันแดดสีดำปิดบังหน้าตาโหดเหี้ยม ใช้มือของซ้ายถือปืนยาวที่ใช้ล่าสัตว์ไว้ ส่วนมือขวาถือกระต่ายซึ่งเอลน่าคุ้นเป็นอย่างดี
ด้วยความตกใจปนโกรธเคืองและเศร้า จึงทำให้เธอตะโกนออกไป “เจ้ากระต่ายน้อย !”
ชายทั้งสองหันขวับมามองทันที ก่อนจะยิ้มเหี้ยม แล้วค่อยๆเดินตรงเข้ามา “หึ เจ้าเด็กนี่น่ารักดีนี่ จับไปขายดีไหมนะ”
“เจ้าคิดเหมือนข้าเลย บีหนึ่ง”
“ฮ่าๆๆ ใช่ไหมล่ะ บีสอง”
คำพูดที่เหมือนจะลอกมาจาก ‘กล้วยหอมจอมซน’ ซึ่งไม่ได้เข้ากับหน้าตาของทั้งคู่เลยสักนิดเอ่ยขึ้น แต่ก็ไม่ได้สร้างความขันให้กับเอลน่าเลย
“พวกเจ้าทำอะไรกับเจ้ากระต่ายน้อยกัน !”
สิ้นเสียงชายผู้ถูกเรียกว่าบีสองก็เอื้อมมือไปจับคอเสื้อของเอลน่าขึ้นมาโดยไม่ใส่ใจเสียงแว้ดเลย และกำลังจะเดินหิ้วไป ทว่าเอลน่าก็กัดที่มือของเขาเต็มแรง
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหล่อนดูโกรธเกรี้ยว บีสองถึงกลับสะบัดมือแล้วจ้องหน้าเอลน่าเขม็งด้วยอารมณ์เดียวกัน
“หน็อย ยัยเด็กนี่ แกบังอาจกัดข้าหรือ !” ทั้งคู่ต่างหยิบกระบอกปืนขึ้นมาเล็งและเตรียมยิง เอลน่าลนลานเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะวิ่งหนี กำไลข้อมือของหล่อนก็ดันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ซะได้ เธอสะบัดมือแรงๆ ทำให้ข้อมือหลุดจากการพันธนาการได้ แต่กลับมีกริซเงินอันเล็กโผล่ขึ้นมาในมือของเธอด้วย
เอลน่าไม่รอช้า เมื่อเห็นมีอาวุธตรงหน้าจึงรีบขว้างไปใส่ชายทั้งสองทันที ทั้งๆที่ตอนแรกกริซนั้นถูกเขวี้ยงไปคนละทิศทาง แต่สักครู่กริซนั้นกลับพุ่งกลับมาหายังเป้าหมาย !
ชายทั้งสองล้มด้วยความเจ็บปวด เอลน่ารีบรุดเข้าไปหาเจ้ากระต่ายน้อยของเธอ แต่ก็สายไปเพราะชีพจรของเจ้ากระต่ายน้อยตัวนั้นได้หยุดเต้นเสียซะแล้ว
เธอก้มมองสภาพอันน่าสังเวชของสัตว์ตัวน้อย แล้วตัดใจวิ่งหนีกลับไป
"แฮ่ก.. แฮ่ก"
ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม
คำถามเดิมเดิมวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธอ มันวิ่งพล่านไปรอบหัวของเธอ ปั่นป่วนและน่าปวดหัว แต่สิ่งที่เจ็บใจกว่าคือ ..การที่เธอไม่สามารถหาคำตอบของคำถามนั้นได้ ..คำถามที่ถามว่า 'ทำไม?'
ทำไมทำไมทำไมทำไม..
ทำไมทุกๆคนที่อยู่รอบกายข้า .. ทำไมทุกๆคนที่ข้ารักต้อง ..
เด็กสาวหยุดวิ่ง ทรุดตัวลงกับพื้น ยกมือขึ้นมาปิดหน้าที่กำลังสะอื้นอย่างรุนแรง
ใช่.. เธอจำได้ เธอจำได้แล้ว
ภาพพ่อกับแม่ ..ภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่น ..ภาพน้องชายที่รัก ..
ภาพแม่ที่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เธอแม้ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต และพูดว่า "มันไม่ใช่ความผิดของลูกหรอกนะ"
ภาพพ่อที่ตระคองกอดแม่และน้อง ส่ายหน้าเบาๆเหมือนที่ชอบทำเวลาที่เธอทำอะไรผิด แต่เขาก็พร้อมจะให้อภัยได้ทุกครั้ง ..ไม่เว้นแม้กระทั้งครั้งนี้
ภาพน้องชายส่งยิ้มที่ไม่เหมือนทุกทุกครั้งให้ มันดูอ่อนโรย แต่ก็อบอุ่น .. "ผมรักพี่นะ"
และภาพกระต่ายตัวนั้น ..กระต่ายสีขาวกับแครอท ..กระต่ายสีขาวกับสีแดงเลือดที่อยู่บนลำตัวของมัน
ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม ..
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานใจดังก้องไปทั่วทั้งผืนป่า "ทำไม!"
ฟึบ!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างบอบบางของหญิงสาวลุกขึ้นมาบนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ดวงตาที่ยังปิดอยู่จนกระทั่งเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นนัยน์ตาสีแดงหมองหม่นที่ ..ว่างเปล่า
มันไม่ดีเลิศเหมือนฉากเริ่มในนิยาย ไม่มีแสงแดดสาดส่อง ไม่มีเสียงนกร้อง มีแค่ความมืดและความเย็นเยียบ กับเสียงเคาะประตูเท่านั้น
"เข้ามา"
"ท่านเอลน่า ..นายเหนือหัวเรียกครับ"
"เดี๋ยวข้าตามลงไป"
"แต่นายเหนือหัวบอกว่าให้ไป.." "ก็บอกว่าเดี๋ยวตามลงไปยังไงเล่า!!"
เอลน่าสะบัดหน้ามามองคนที่มาตามเธอด้วยสายตากรุ่นโกรธและเหยียดหยาม นัยน์ตาสีแดงหมองหม่นดูแดงฉานขึ้นมาราวกับสีของเลือดสดๆ..
"ค..ครับ"
อีกฝ่ายตะลีตะลานตาเหลือกรีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความกลัว ยังไงเขาก็ยังไม่อยากมีเรื่องกับท่านเอลน่าหรอกนะ
ใช่.. เอลน่า เคฟฟาย เป็นบุคคลที่อันตรายที่สุดในองค์กรมือสังหาร รองลงมาจากนายเหนือหัว
และเป็นบุคคลผู้ที่จัดได้ว่า ไม่ควรจะเข้าใกล้มากที่สุด!
ร่างบอบบางดูไม่เหมาะกับฐานะนักฆ่าผู้เก่งกาจลุกขึ้นมาจากเตียงและอาบน้ำแต่งตัวด้วยเวลาไม่กี่นาที ไม่มากจนน่ากลัวอย่างที่พวกผู้หญิงเรียบร้อยเค้าชอบทำกัน
เธอเยื้องย่างร่างกายลงจากห้องนอนและก้าวลงบันไดด้วยความเร็วที่ไม่เร็วมากและไม่ช้ามากจนเกินไป ปลายเท้าที่สัมผัสกับบันไดเงียบกริบ ไร้เสียงใดๆ
"หนึ่ง ..สอง ..สาม ..สี่ ..ห้า ..หก ..เจ็ด ..แปด ..เก้า ..สิบ"
โดยมีแค่เพียงเสียงพึมพำนับเลขไปตามก้าวบันไดทุกก้าวที่เหยียบปลายเท้าลงไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เชิญ.."
เอลน่าเปิดประตูเข้ามาในห้องมืดห้องหนึ่ง มันไม่มีอะไรเลยนอกจาก.. ความมืด แต่สำหรับคนทั่วไปเห็นแค่นั้นน่ะดีแล้ว ..เพราะหากพวกเขาเห็นห้องนี้ในแสงสว่างเมื่อไรละก็ บางทีพวกเขาอาจจะช็อคตายก็ได้
"มีภารกิจใหม่ .."
เอลน่าก้มหน้า ย่อตัวลง ตามแบบที่ต้องทำเวลารับภารกิจจากนายเหนือหัว
"เป็นภารกิจระยะยาว .."
"หืม?" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ส่งเสียงถามด้วยความสงสัย
นายเหนือหัวไม่ตอบ เพียงแค่ร่อนแฟ้มเอกสารอันหนึ่งมากองอยู่ตรงหน้าของเธอ
หญิงสาวหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาและเปิดผ่านๆ อ่านจนหมดด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ให้ระยะเวลาเท่าไร?"
"ไม่กำหนด.. เสร็จเมื่อไรก็เมื่อนั้นล่ะ"
รอยยิ้มบนริมฝีปากบางของหญิงสาวกว้างขึ้นมาอีกเล็กน้อย เธอถือแฟ้มแนบอกแล้วค้อมตัวลง ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น
ความคิดเห็น