คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ลูกสาวที่น่ารักของพวกเรา
เลื่อนลงไปอ่าน You are My Jo Kyuhyun ตอนลูกสาวที่น่ารักของพวกเรา ได้ด้านล่างสุดเลยนะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ แล้วอย่าลืมคอมเม้นท์และโหวตให้กำลังใจซีนด้วยนะค้า...
| ||||
| ||||
Name : lovekangin [ IP : 124.120.109.235 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lovekangin [ IP : 124.120.109.235 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lovekangin [ IP : 124.120.155.206 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Aor*haehyuk*< My.iD > [ IP : 223.24.37.94 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lovekangin [ IP : 124.121.241.109 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lovekangin [ IP : 124.121.241.109 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 58.9.237.2 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : RellaNista [ IP : 82.20.56.215 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lovekangin [ IP : 124.120.156.151 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.9.252.10 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : AO'2MIN'< My.iD > [ IP : 125.27.22.143 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : AO'2MIN'< My.iD > [ IP : 125.27.22.143 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : AO'2MIN'< My.iD > [ IP : 125.27.22.143 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : AO'2MIN'< My.iD > [ IP : 125.27.22.143 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : AO'2MIN'< My.iD > [ IP : 125.27.22.143 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เจลาโต้*129 [ IP : 125.24.52.49 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Beta Hansell< My.iD > [ IP : 115.67.40.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.11.9.248 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.11.35.226 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : wk_fc [ IP : 183.89.52.47 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.9.122.49 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.9.122.49 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.9.122.49 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : annhyuk< My.iD > [ IP : 58.9.122.49 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : โบวอน< My.iD > [ IP : 182.53.171.194 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nanako [ IP : 202.28.180.202 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Pattie-me< My.iD > [ IP : 115.87.242.146 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : โอ๋ค่ะ [ IP : 124.121.13.251 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : luv kyu [ IP : 110.77.248.93 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sassy_angle< My.iD > [ IP : 110.164.162.140 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : NoKkii Lee Dong< My.iD > [ IP : 182.232.210.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : NoKkii Lee Dong< My.iD > [ IP : 182.232.210.16 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : La Campanella< My.iD > [ IP : 125.25.219.98 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.120.14.30 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ่jkjan< My.iD > [ IP : 27.130.186.162 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.122.176.97 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.122.176.97 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.122.176.97 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 124.122.176.97 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : smileworld [ IP : 183.89.62.155 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lucky_ann< My.iD > [ IP : 58.8.53.237 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Baby Korean< My.iD > [ IP : 125.27.206.85 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : nanni122< My.iD > [ IP : 125.24.119.0 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : The' Prince {Tan~}< My.iD > [ IP : 58.11.1.108 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : The' Prince {Tan~}< My.iD > [ IP : 58.11.1.108 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kiimbell [ IP : 110.169.213.132 ] | ||||
เรื่องที่ 5
ลูกสาวที่น่ารักของพวกเรา
“ซีวอน ป้าจะไปต่างประเทศสามวัน ยังไงฝากดูแลหลานด้วยนะ”
คยูฮยอนนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ในห้องนอนเพราะโกรธเคืองคนรักที่ไปรับเลี้ยงเด็กหญิงที่คุณป้าข้างบ้านนำมาฝากไว้ ปกติก็ไม่ค่อยจะมีเวลาให้กันอยู่แล้ว นี่ยังต้องมาดูแลเด็กที่ไหนก็ไม่รู้
แล้วซีวอนไม่เคยรู้มาก่อนเลยหรือไงว่าโจ คยูฮยอน...เกลียดเด็กเป็นที่สุด
“นี่เธอ ห้ามงอแง ห้ามเอาแต่ใจ ห้ามพูดมาก ห้อมนอนดิ้น และก็ห้ามฉี่รดที่นอนด้วย เข้าใจไหม?”
เด็กหญิงผมแกละจ้องมองคยูฮยอนตาปริบๆ ร่างโปร่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะออกไปต่อว่าคนรักที่นั่งทำงานอยู่ด้านนอก
“ซีวอน ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องรับเด็กคนนี้มา”
“แค่สามวัน”
“สามวันนานเหมือนสามปีถ้าฉันต้องอยู่กับเด็ก” คยูฮยอนเท้าสะเอวบอก
“ทนหน่อยเถอะน่า ชอลลี่น่ารักออก”
“น่ารักกับผีอะไรล่ะ กินข้าวก็หกเลอะเทอะ เล่นของเล่นกระจัดกระจายไปทั่วบ้านทั้งๆ ที่ผ่านมายังไม่ถึงครึ่งวันเนี่ยนะ นายจะทนก็ทนไปคนเดียวเถอะ ฉันจะไปอยู่กับฮยอกแจแล้ว”
“แง้!!!!!!!!!” เสียงร้องไห้โวยวายดังออกมาจากในห้องนอนทันที เด็กหญิงผมแกละที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง ก่อนจะโอบกอดคอซีวอนไว้ “ซีวอนอัปป้า(พ่อ) คยูฮยอนออมม่า(แม่)ไม่รักชอลลี่เหรอคะ...ฮึก...”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่างอแง” คยูฮยอนพยายามสร้างข้อตกลงกับหนูน้อยหกขวบให้ได้
“แง้!!!!!!!!! คยูฮยอนออมม่าใจร้าย~”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ ทำไมไม่เรียกฉันว่าพี่ชาย”
“ออมม่าใจร้ายที่สุดเลย...ฮึก...ฮือ...” เด็กผู้หญิงตัวน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อคยูฮยอนตวาดเสียงดัง ไม่ว่าชอลลี่จะทำอะไรก็ดูเหมือนจะขัดหูขัดตาคยูฮยอนไปเสียหมด ซีวอนดึงเด็กน้อยมานั่งบนตักกว้าง ก่อนจะลูบหลังอย่างปลอบโยน แล้วหันมาส่งสายตาคาดโทษให้คนรักทันที
“คยูฮยอน คุณใจร้ายเกินไปหรือเปล่า”
“ก็ฉัน...” คยูฮยอนเงียบลง ใช่ว่าเขาจะเกลียดชังเด็กคนนี้เลยเสียทีเดียว แต่คยูฮยอนไม่ถูกกับเด็ก เขาไม่ชอบเด็กที่พูดมากและวิ่งเล่นซุกซนน่าปวดหัว ทว่าเมื่อชอลลี่หันมาส่งสายตาอ้อน คยูฮยอนกลับแพ้ทางต่อสายตาที่ใสซื่อนั้น
“หนูไม่น่ารักตรงไหนเหรอคะ คยูฮยอนออมม่าถึงไม่รัก”
คำถามที่บริสุทธิ์ของเด็กน้อยทำเอาคยูฮยอนค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าซีวอน ชอลลี่ยังคงสะอื้นเบาๆ อย่างเสียใจ แผ่นหลังบางสั่นไหวทุกครั้งที่จ้องมองหน้าเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม คยูฮยอนออมม่าชอบทำหน้าดุ แต่ชอลลี่ก็ยังชอบอยู่กับคยูฮยอนออมม่า
แต่คยูฮยอนออมม่าไม่ชอบชอลลี่บ้างเลย
“เธอไม่ได้ไม่น่ารัก แต่พี่...เอ่อ...แต่ฉัน...”
“หนูชอบคยูฮยอนออมม่ามากกว่าซีวอนอัปป้าอีกนะคะ หนูให้ดาวอัปป้าแค่สามดวง แต่หนูให้ดาวออมม่าห้าดวงเลยค่ะ” เธอไม่ได้พูดเปล่า แต่ยังชูนิ้วเรียวทั้งห้ามาตรงหน้าคยูฮยอนด้วย คยูฮยอนยิ้มหวาน ก่อนจะยกมือบางขยี้ผมเด็กน้อย
“ปากหวานนักนะเรา ฉันยอมเธอแล้วก็ได้”
คยูฮยอนรับชอลลี่เข้ามาในอ้อมกอด เด็กหญิงโผเข้ากอดคนที่เขาเรียกว่าออมม่าทันที ใครกันนะที่ช่างสอนนางฟ้าตัวน้อยๆ ให้เรียกเขาว่า ‘ออมม่า’ และเรียกซีวอนว่า ‘อัปป้า’ เช่นนี้ ไม่รู้หรือไงว่าโจ คยูฮยอนเขินกับคำนี้มากแค่ไหน
“ไปกินพุดดิ้งกับเยลลี่กันเถอะ” คยูฮยอนเอ่ยบอกก่อนจะอุ้มเด็กน้อยหายเข้าไปในครัว
“ค่า~”
ชอลลี่รับคำเสียงสดใส ซีวอนจึงทำเพียงหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ เพราะถึงแม้ว่าภายนอกคยูฮยอนจะดูเหมือนเป็นคนเจ้าอารมณ์และนิสัยไม่ดี แต่ซีวอนก็รู้ว่าจิตใจข้างในของคยูฮยอนนั้นดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ
บางทีนี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ซีวอนหลงรักคยูฮยอนเพิ่มขึ้นทุกวัน
ในตอนกลางคืน
การมีคนมานอนกั้นกลางระหว่างซีวอนและคยูฮยอนทำให้คยู ฮยอนรู้สึกแปลกๆ และนอนไม่หลับเลย ดูเหมือนว่าชอลลี่กลัวว่าจะถูกคยู ฮยอนออมม่าดุล่ะมั้ง เธอเลยนอนตัวเกร็ง ไม่ดิ้น ไม่ร้องงอแง และไม่เรื่องมากเลย แม้ว่าจะนอนแปลกที่แปลกทางก็ตาม
“เธอหลับแล้วเหรอซีวอน”
คยูฮยอนเอ่ยถาม เพราะชอลลี่นอนหันหน้าไปทางร่างสูง ซีวอนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ คยูฮยอนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ช่วงเวลาวุ่นวายผ่านไปแล้วถึงหนึ่งวัน อีกสองวันเขาก็ต้องผ่านมันไปให้ได้กับเด็กน้อยตัวยุ่งคนนี้ ซีวอนมองคนรักที่ขมวดคิ้วมุ่นราวกับขบคิดอะไรบางอย่าง เขาเอื้อมนิ้วไปจิ้มระหว่างหน้าผากของคยูฮยอน ก่อนจะเลื่อนมาหยิกแก้มใสด้วยความเอ็นดู
“นอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไปเที่ยว”
“นายจะพาชอลลี่ไปเที่ยวล่ะสิ ไม่ได้จะพาฉันไปสักหน่อย”
คยูฮยอนพูดจบก็พลิกตัวหันหลังให้คนรักทันที ซีวอนโอบกอดชอลลี่เอาไว้ ก่อนจะเอื้อมมือผ่านเด็กหญิงไปโอบกอดร่างเพรียวของ คยูฮยอนอีกด้วย
ไม่มีใครรู้หรอกว่าท่ามกลางลมหายใจที่เป็นปกติของผู้ใหญ่ทั้งคู่ เด็กน้อยคนหนึ่งลืมตาแป๋วขึ้นมาแล้วอมยิ้มกับความสุขที่เธอได้รับ
ซีวอนอัปป้ากับคยูฮยอนออมม่าสุดยอดไปเลย
เช้าวันต่อมา อากาศสดใสต้อนรับฤดูร้อนที่กำลังเข้ามาเยือน คยู ฮยอนไม่อยากตื่นนอนเลย เขาอยากจะหลับต่ออีกสักนิดถ้าไม่ติดตรงที่มีสาวน้อยมาคลอเคลียอยู่ข้างๆ ตัว
“คยูฮยอนออมม่าขา ตื่นได้แล้ว~”
“อย่ามากวนได้ไหม จะไปเล่นที่ไหนก็ไป”
“คยูฮยอนออมม่าขา ชอลลี่อยากไปเที่ยวน้ำตกค่ะ ตื่นแล้วไปเที่ยวกับชอลลี่น้า...”
“โอ๊ย!” คยูฮยอนส่งเสียงร้องแล้วผลักเด็กน้อยออก ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง แค่ซีวอนมาปลุกเขาในทุกๆ เช้าก็ทรมานมากแล้ว นี่ให้เด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาสะกิดแขนอยู่ได้ ถ้าไม่ตื่นก็คงจะปลุกกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหมเนี่ย
“ฉันง่วง~”
“แต่ชอลลี่อยากไปเที่ยว”
“แต่ฉันไม่อยากไป เธออยากไปก็ให้ซีวอนพาไปสิ” คยูฮยอนล้มลงไปนอนอีกครั้งแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
“ชอลลี่ไม่อยากไปกับอัปป้านี่คะ ชอลลี่อยากไปกับออมม่า”
“ฉันไปเป็นแม่เธอตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
คยูฮยอนพยายามข่มตาให้หลับลงไปให้ได้อีกครั้ง ทว่ามือเล็กๆ ที่พยายามดึงผ้าห่มออกจากตัวเขาทำให้คยูฮยอนหลับไม่ลงเลย ชอลลี่ยังคงส่งเสียงดังเหมือนแมลงวันอยู่ข้างๆ หู
คยูฮยอนบอกแล้วว่าเธอไม่ได้ไม่น่ารัก
แต่เขาเกลียดเด็ก!!!
“ซีวอนอัปป้า~ ออมม่าไม่ตื่นค่ะ ปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น ไม่รู้ว่าป่วยหรือเปล่า”
เสียงวิ่งตึงตังออกไปนอกห้องนอน ตามด้วยเสียงแจ๋นๆ ที่ดังกลับมาทำให้คยูฮยอนโผล่ศีรษะออกมาดู เด็กบ้าเอ๊ย คิดว่าเขาจะป่วยหรือไงนะ แค่ขี้เกียจตื่นนอนก็คิดว่าเขาไม่สบาย
เป็นห่วงเขาหรือไงกัน
“ลองไปปลุกอีกครั้งสิ” เสียงของซีวอนดังขึ้นบ้าง
“ไม่เอาแล้วค่ะ ซีวอนอัปป้าไปดูเองดีกว่า คยูฮยอนออมม่าสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“งั้นเหรอ?”
ไม่นานนักร่างสูงก็เดินเข้ามาดูในห้อง คยูฮยอนแกล้งหลับตาลงไปอีกครั้ง ทว่าซีวอนกลับกระชากผ้าห่มออกอย่างแรง
“คยูฮยอน ตื่นได้แล้ว!”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันง่วง~”
“ไม่ลุกจากที่นอนแล้วจะหายง่วงได้ยังไง” ซีวอนนั่งลงข้างๆ ร่างบาง ตามด้วยชอลลี่ที่นั่งลงด้วย มือเล็กๆ แตะที่เอวคอดอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ จนคยูฮยอนต้องหรี่ตาขึ้นมาดู
“ฉันง่วงจริงๆ นะซีวอน”
คยูฮยอนพลิกตัวหันมาบอกคนรัก ก่อนจะกระพริบตาปริบๆ หวังจะให้ซีวอนเข้าใจ ทว่าซีวอนกลับส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อ่อนข้อ ใบหน้าหวานจึงบูดบึ้งขึ้นมาในทันที
“คุณไม่ได้ง่วงหรอก คุณแค่ขี้เกียจลุกจากที่นอน”
“บางทีออมม่าอาจจะป่วยจริงๆ ก็ได้นะคะ”
เสียงใสของชอลลี่พูดขึ้น ก่อนจะเลื่อนมือน้อยมาอังหน้าผากคยู ฮยอน ซีวอนจึงขยี้เรือนผมสลวยด้วยความเอ็นดู ก่อนจะแตะหลังมือที่แก้มเนียนแล้วเอ่ยบอกกับคนรัก
“ชอลลี่เป็นห่วงคุณนะคยูฮยอน ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเถอะ จะได้ไปเที่ยวกัน”
พอซีวอนบอกได้คำเดียวเท่านั้น คยูฮยอนก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที เขานั่งหลับตาอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั่งชอลลี่พยายามจะง้างเปลือกตาทั้งสองข้างออกให้ ร่างโปร่งจึงรีบลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเที่ยว
คิดซะว่าไปพักผ่อนสมองสักวันก็แล้วกัน
หลังจากทุกคนอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยก็พากันเดินออกมาหน้าบ้าน ซีวอนสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขายาวสีดำดูมีภูมิฐาน ในขณะที่คยูฮยอนก็สวมชุดโทนสีฟ้าเช่นเดียวกัน เสื้อยืดสีฟ้ากับกางเกงสี่ส่วนสีครีมทำให้ร่างโปร่งถอดคราบเลขาหนุ่มจากบริษัทมาได้อย่างแนบสนิท
เมื่อทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จแล้ว คยูฮยอนก็ไปเตรียมทำคิมบับกับน้ำผลไม้สำหรับการออกไปปิกนิก ในขณะที่ซีวอนเป็นคนอาบน้ำแต่งตัวให้เด็กหญิง
เกือบเก้าโมงเช้า ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย คยูฮยอนใส่คิมบับลงไปในตะกร้า เขาทำตัวเหมือนคุณแม่ลูกอ่อนที่กำลังจะไปเที่ยวกับครอบครัวจนซีวอนอดยิ้มออกมาไม่ได้ ร่างโปร่งขึ้นไปนั่งรออยู่บนรถราวกับไม่สนใจว่าตอนนี้ชอลลี่กำลังเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของพวกเขา จนกระทั่งซีวอนจูงมือสาวน้อยขึ้นมาบนรถ
“วันนี้คยูฮยอนออมม่าแต่งตัวน่ารักมากเลยค่ะ”
คยูฮยอนหันไปมอง ก่อนจะพบว่าชอลลี่ใส่ชุดเอี๊ยมสีฟ้าสดใสเหมือนกับเขาและซีวอนเช่นกัน คยูฮยอนฉีกริมฝีปากยิ้มบางๆ เขาก็คิดว่าชอลลี่น่ารักเหมือนกัน เพียงแต่ไม่อยากพูดให้เด็กมันได้ใจไปก็เท่านั้นเอง
ในที่สุดรถยนต์ก็เคลื่อนออกไปยังน้ำตกแห่งหนึ่งใกล้ๆ กับหมู่บ้าน ไม่รู้ว่าระหว่างคยูฮยอนกับชอลลี่ ใครจะตื่นเต้นกับการได้ไปเที่ยวมากกว่ากัน
ไม่ใช่แค่ตื่นเต้นเพราะการได้ไปน้ำตกหรอก แต่ตื่นเต้นเพราะได้ไปเที่ยวกับใครบางคนที่น่ารักมากกว่า
ซีวอนปูเสื่อลงข้างน้ำตกใสสะอาด ก่อนที่จะถอดรองเท้าให้เด็กหญิงมานั่งด้วยกัน คยูฮยอนเดินลงมานั่งคนสุดท้าย ก่อนจะเปิดฝาตะกร้าออกแล้วหยิบคิมบับออกมา ชอลลี่ตาลุกวาวทันที
“โอ้โห คิมบับน่ากินจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องมาทำปากหวานเลย เอ้านี่ ระวังหกด้วยล่ะ”
คยูฮยอนหยิบคิมบับให้ชอลลี่หนึ่งชิ้น เขาทำอาหารเก่งขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากแล้ว จึงไม่ต้องห่วงเลยว่าคิมบับที่ชอลลี่กำลังทานจะไม่อร่อย
“อร่อยมากเลยค่ะ” ชอลลี่ยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้กับคยูฮยอน มือบางจึงหยิบกระดาษทิชชูเอื้อมไปเช็ดริมฝีปากคนตัวเล็ก “อร่อยจริงๆ นะคะออมม่า”
“รู้แล้วล่ะจ้าสาวน้อย ไม่ต้องมาชมฉันนักหรอก”
คยูฮยอนอารมณ์ดีขึ้นมาเยอะเลยเมื่อถูกชม เขาหยิบคิมบับแล้วป้อนให้กับซีวอนด้วย ทำเอาชอลลี่ยิ้มจนตาหวาน เด็กหญิงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาเอาไว้เพราะไม่อยากเห็นผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังหวานใส่กัน
ชอลลี่ยังไม่โตพอที่จะดูฉากแบบนั้น
“อะไร ยิ้มอะไร” คยูฮยอนถามเสียงเย็น
“เปล่าค่า” ชอลลี่ส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ คยูฮยอนจึงดึงแก้มสีชมพูเรื่อทั้งสองข้างของเด็กน้อยด้วยความลืมตัว จนซีวอนรีบเอามือมาอังที่หน้าผากเขา
“หืม?”
“คุณป่วยหรือเปล่าเนี่ย ทำไมวันนี้ดีกับชอลลี่จังเลย” ซีวอนเอ่ยแซว
“ฉันทำดีกับเธอตรงไหน ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณป้าของเธอมาต่อว่าเราต่างหากล่ะ”
“เหรอ?”
“ทำไม นายไม่เชื่อหรือไง”
“เปล๊า!”
ซีวอนปฏิเสธเสียงสูง ทำให้คยูฮยอนสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ คยูฮยอนไม่ได้อยากจะทำดีกับชอลลี่เสียหน่อย เขาแค่ลืมตัวแล้วเผลอทำอะไรแปลกๆ ไปก็เท่านั้นเอง
“ไปเล่นน้ำกันเถอะค่ะ”
เสียงของชอลลี่เรียกความสนใจจากซีวอนและคยูฮยอนได้เป็นอย่างดี ทั้งสามคนจึงตกลงว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงเล่นน้ำตก ไม่กี่นาทีต่อมา ครอบครัวชุดฟ้าก็ลงมาหย่อนขาลงน้ำ คยูฮยอนกับซีวอนว่ายน้ำเก่งแล้ว แต่ชอลลี่ตัวเล็กและว่ายน้ำไม่เป็นจึงขี่คอซีวอนเหมือนพ่อกับลูกน้อย
“คยูฮยอนออมม่ามานี่สิคะ”
“จะเรียกทำไม เธอก็เล่นกับซีวอนไปสิ” คยูฮยอนบอกปัดอย่างรำคาญ
“แต่ชอลลี่อยากเล่นกับออมม่า” ชอลลี่บอกเสียงอ่อย คยูฮยอนจึงว่ายน้ำไปหาเด็กหญิงอย่างเสียไม่ได้ พอไปถึงก็วักน้ำกระเด็นใส่หน้าเธอทันที
“นี่แน่ะ!”
“คยูฮยอน อย่าเล่นแบบนี้สิ เดี๋ยวชอลลี่สำลักน้ำ” ซีวอนเอ่ยเสียงดุ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชอลลี่สนุกดี ซีวอนอัปปาก็สาดน้ำใส่ออมม่าบ้างสิคะ”
ชอลลี่เสนอแนวทางให้ซีวอน ร่างสูงก็รีบสนองกลับทันที
“ได้เลย!”
“อย่านะซีวอน อย่าสิ ฉันมองไม่เห็นอ่ะ” คยูฮยอนโวยวายเสียงดัง แต่มือเรียวก็วักน้ำกระเด็นใส่ร่างสูงไม่หยุดหย่อน
“คุณก็หยุดก่อนสิ”
“นายก็หยุดก่อนสิ”
“ไม่หยุดหรอก ฮ่าๆ”
“โอ๊ย! ไม่เล่นแล้วอ่ะ ซีวอนขี้โกง”
ท่ามกลางความสนุกสนานของซีวอนและคยูฮยอน ชอลลี่ที่ขี่คอร่างสูงใหญ่ก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ มือเล็กๆ ทั้งสองปล่อยออกจากคอของ ซีวอนอย่างลืมตัว และเมื่อซีวอนขยับตัวจะเข้าไปแกล้งคนรักตรงหน้าจึงเป็นเหตุให้ชอลลี่หงายหลังตกน้ำ
“ชอลลี่!!!!!”
คยูฮยอนร้องอย่างตกใจ ก่อนจะกระโจนไปคว้าตัวของเด็กน้อยเอาไว้ ทว่าความลึกของน้ำทำให้ร่างเล็กๆ จมดิ่งลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว น้ำตกที่ไหลช้าๆ มันกลับเร็วขึ้นในความรู้สึกของซีวอนและคยูฮยอน ร่างโปร่งยืนตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ ในขณะที่ซีวอนรีบว่ายน้ำออกไปช่วย
โชคดีที่ซีวอนว่ายน้ำเร็วและพาชอลลี่ขึ้นฝั่งมาได้ เมื่อร่างสูงวางเด็กน้อยที่หลับตานิ่งสนิทนอนหงายลงบนพื้น คยูฮยอนก็รีบถลาเข้าไปหาทันที
“อย่าเป็นอะไรไปนะชอลลี่ ชอลลี่ตื่นสิ”
คยูฮยอนใช้ฝ่ามือตบใบหน้าหวานของเด็กหญิงให้รู้สึกตัว
“ชอลลี่ อย่าทิ้งออมม่าไปนะ เธอจะเรียกฉันว่าออมม่าหรืออะไรก็ได้ จะงอแงกับฉันก็ได้ ฉันจะไม่โกรธถ้าเธอมาปลุกฉันตอนเช้า ตื่นขึ้นมาสิ ชอลลี่”
ร่างเล็กยังคงนิ่งสนิทอยู่เช่นเดิม คยูฮยอนเริ่มใจเสีย เขาช้อนตาขึ้นมามองคนรักที่ใช้แขนรองศีรษะของชอลลี่เอาไว้ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความกลัว
คยูฮยอนกลัวเหลือเกินว่าเด็กที่น่ารักคนนี้จะเป็นอะไรไป
“ฉันจัดการเองซีวอน ไม่ต้องห่วง”
คยูฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว เขารีบทำการผายปอดให้ชอลลี่ด้วยความกลัว พร้อมกับกดมือทั้งสองข้างที่บริเวณหน้าอกด้วยท่าที่ถูกต้อง แม้จะไม่คล่องเหมือนกับพยาบาล แต่คยูฮยอนก็มั่นใจว่าเขาทำไม่ผิดวิธีแน่ๆ
“ฟื้นสิชอลลี่ ฟื้นขึ้นมามองออมม่า”
คยูฮยอนก้มลงไปผายปอดอีกครั้ง ก่อนจะตบหน้าของเด็กน้อยเบาๆ เขาเริ่มร้องไห้ราวกับคนเสียสติเพราะคิดว่าชอลลี่จะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ทว่าเด็กน้อยก็ค่อยๆ สำลักน้ำออกมา แล้วเริ่มมีสติขึ้น
“ออมม่า~”
คำแรกที่ชอลลี่เรียกก็คือชื่อของโจ คยูฮยอน คยูฮยอนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาทำสำเร็จแล้ว มือหนารั้งร่างของชอลลี่มาโอบกอดเอาไว้แน่น
“ไม่เป็นไรแล้วนะชอลลี่ ชอลลี่ของออมม่าปลอดภัยแล้วจ้ะ”
“ค่ะ คยูฮยอนออมม่า” เด็กหญิงพูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง แต่คยู ฮยอนก็ยังจับใจความได้ว่าหมายความว่าอย่างไร เขาหอมที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน แล้วรวบเด็กน้อยที่น่ารักเข้ามากอดไว้แน่นอีกครั้ง ซีวอนก็เข้ามากอดทั้งสองคนเอาไว้แน่นด้วย
ซีวอนเห็นหัวใจที่สวยงามของคยูฮยอนแล้ว
ในคืนนั้น ชอลลี่ก็ยังคงนอนกับซีวอนและคยูฮยอนเช่นเดิม แต่คืนนี้คยูฮยอนกลับให้เด็กหญิงนอนตรงกลางอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น และชอลลี่เองก็ชอบนอนระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคนมากเช่นกัน
เธอรับรู้ถึงความรักที่เหมือนครอบครัวของซีวอนและคยูฮยอน
“คยูฮยอนออมม่าขา~”
“หืม?” คยูฮยอนขานรับ ก่อนจะลูบผมนุ่มราวกับกำลังกล่อมให้เจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของเขาหลับใหล
“ขอบคุณคยูฮยอนออมม่าที่รักชอลลี่นะคะ”
“...”
“ขอบคุณซีวอนอัปป้าที่รักและดูแลชอลลี่ด้วย ชอลลี่รักอัปป้ากับออมม่าค่ะ”
ชอลลี่ซุกลงกับหน้าอกบางของคยูฮยอนเพื่อซ่อนน้ำตาเอาไว้ คยูฮยอนจึงโอบแขนเรียวรอบลำตัวของเด็กน้อยไว้แน่น อย่าร้องไห้อีกเลยชอลลี่ของออมม่า ออมม่าจะรักหนูแบบนี้ตลอดไป
“ออมม่ารักชอลลี่แล้วนะ เจ้าหญิงของออมม่า”
“อัปป้าก็รักหนูเหมือนกันครับ เป็นเด็กดีนะชอลลี่”
ทั้งสามคนนอนกอดกันด้วยความสุขตลอดทั้งคืน คยูฮยอนอยากให้ชอลลี่เป็นลูกแท้ๆ ของเขาเหลือเกิน ถ้ามีครอบครัวที่อบอุ่น มีทั้งพ่อ แม่และก็ลูก ครอบครัวของคยูฮยอนคงจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขน่าดู
เช้าวันต่อมา ชอลลี่จะต้องกลับไปอยู่บ้านของเธอแล้ว เธอเป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก แม้ว่าดวงตาของเธอจะดูเศร้าอยู่เสมอ แต่เธอก็ไม่ร้องไห้ออกมาเลยสักนิดเดียว กลับกลายเป็นคยูฮยอนเสียเองที่ร้องไห้ที่ต้องส่ง ชอลลี่คืนกลับไป
“เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า ถ้าคุณอยากไปหาชอลลี่ก็ไปสิ อยู่ใกล้ๆ กันนี่เอง”
ซีวอนดึงคนรักเข้ามากอดหลวมๆ ในตอนแรกคนที่บอกว่าจะไม่รับเลี้ยงเด็กคนนี้คือคยูฮยอน หากแต่ตอนนี้กลับมาร้องไห้เสียใจและไม่ยอมทำการทำงานอะไรเลย
“ฉันไม่ได้เสียใจที่ต้องส่งชอลลี่คืน แต่ฉันสงสารชอลลี่”
“สงสาร?” ซีวอนผละออกแล้วเลิกคิ้วถาม
“อืม นายรู้ไหม ที่ชอลลี่เรียกเราว่าพ่อกับแม่ เป็นเพราะว่า...เธอเป็นเด็กกำพร้า...”
ซีวอนพยักหน้ารับรู้เพราะเขาก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาจากคุณป้าข้างบ้านมาเหมือนกัน ที่เธอไม่ยอมทิ้งเด็กคนนี้ก็เพราะว่าเห็นแก่น้องชายที่อยู่บนสวรรค์ แต่จะให้รักเหมือนกับลูกแท้ๆ มันก็ไม่ใช่ ทว่าคยูฮยอนกลับรู้สึกผูกพันกับเด็กน้อยคนนั้นราวกับเป็นลูกของเขาเอง
“ซีวอน ฉันอยากรับชอลลี่เป็นลูกบุญธรรม”
ซีวอนเงียบลงไปในทันทีที่คยูฮยอนพูดขึ้น เขาไม่ได้ว่าอะไรคยู ฮยอนอยู่แล้วถ้าหากคยูฮยอนจะรับชอลลี่มาอุปการะ แต่ซีวอนอยากจะให้คยูฮยอนมั่นใจกว่านี้ว่าเขาจะรักและดูแลชอลลี่ให้เหมือนกับลูกแท้ๆ ของตัวเอง
“นายแน่ใจแล้วเหรอ?”
“อืม ฉันมั่นใจ ชอลลี่...ฉันอยากรับเธอมาเป็นลูกสาวที่น่ารักของพวกเรา”
ซีวอนพยักหน้ารับ ก่อนจะจินตนาการคิดไปไกลถึงอนาคตที่ครอบครัวของเขาจะมีพ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเสียที
- END –
ความคิดเห็น